Απαλλοτριώνει ο DrAluca από το OmniaTV.
Τα τελευταία λόγια μιας εποχής που έληξε, και τα πρώτα μιας νέας έποχης . Μιας νέας έποχης για τους «ανθρώπους από καλαμπόκι» με σύμβολο το σαλιγκάρι (του κύκλου δηλαδή) της αντίστασης και της εξέγερσης για την ανθρωπότητα, οι οποίοι καταφέρνουν με κάθε τους κίνηση να αποτελούν έναν κεράκι ελπίδας για όλους μας. Το κεράκι εκείνο που όταν το πλησιάσεις έστω και λίγο γίνεται φάρος, και έπειτα δεν μπορείς να το αποφύγεις, γιατί το φώς του θα οδηγεί για πάντα τα βήματά σου…
Οι άνθρωποι που «γεννήθηκαν από τα σπλάχνα της νύχτας, που ζούνε στην αγκαλία της, και θα πεθάνουν μέσα στην ίδια νύχτα«, μας φωτίζουν τον δρόμο.
Καλή σας ανάγνωση.

Το κείμενο που ακολουθεί διαβάστηκε από τον Μάρκος στις 25 Μαϊου ημέρα μνήμης για τον Γκαλεάνο, μέρα που είχαν ανακοινώσει οι Ζαπατίστας, και είχαν προσκαλέσει εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης και ανθρώπους να παραβρεθούν ώστε να ενημερωθούν για τις εξελίξεις σχετικά με την επίθεση και τα σχέδια του Ζαπατιστικού Στρατού.
«Mεταξύ του φωτός και της σκιάς» Τα τελευταία λόγια του Subcomandante Marcos
Σήμερα το πρωί , στο τέλος του αφιερώματος για τον σύντροφο Γκαλεάνο , πάνω από τρεις χιλιάδες Ζαπατίστας των βάσεων στήριξης και των αγωνιστών , μαζί με περίπου χίλια μέλη της Έκτης , άκουσαν τα « τελευταία δημόσια λόγια» του Εξεγερμένου Marcos του EZLN . Έξι ηγέτες της Μυστικής Επαναστατικής Επιτροπής Ιθαγενών , μαζί με τον Moisés και τον Μάρκος , ανέβηκαν στη σκηνή . Παρακάτω περιλαμβάνονται μερικά κομμάτια από τα πέντε μέρη της επιστολής του Μάρκος » .
1 . Μια δύσκολη απόφαση
« Η μάχη για την ανθρωπότητα και ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό ήταν και είναι δική μας, αλλά και πολλών άλλων από τα χαμηλά στρώματα .Ενάντια στον θάνατο , απαιτούμε τη ζωή, ενάντια στη σιωπή , τα λόγια και τον σεβασμό, ενάντια στην αμνησία, την μνήμη, ενάντια στην ταπείνωση και την περιφρόνηση , την αξιοπρέπεια, ενάντια στην καταπίεση , την εξέγερση, ενάντια στη σκλαβιά , την ελευθερία, ενάντια στην επιβολή , την δημοκρατία, ενάντια στο έγκλημα, την δικαιοσύνη .
Ο πόλεμος που διεξάγουμε μας έδωσε το προνόμιο να ακουστούμε, από γενναιόδωρα αυτιά και καρδιές που βρίσκονται κοντά ή και μακριά. Υπήρχε άγνοια και αδιαφορία και εξακολουθεί να υπάρχει, όμως καταφέραμε να προσελκύσουμε την προσοχή αρκετών . Στη συνέχεια , έπρεπε να ανταποκριθούμε σε ένα αποφασιστικής σημασίας ερώτημα : « ποιο θα είναι το επόμενο βήμα;»
Το να σκοτώσουμε ή να πεθάνουμε έμοιαζε η μόνη μοίρα μας .
Έπρεπε να ξαναχτίσουμε το μονοπάτι της ζωής, να χτίσουμε ό,τι αυτοί που βρίσκονται από πάνω είχαν καταστρέψει και συνεχίζουν να καταστρέφουν – την πορεία όχι μόνο των αυτόχθονων κοινοτήτων , αλλά και των εργαζομένων, των σπουδαστών , των εκπαιδευτικών , των νέων, και των αγροτών . Πάνω στο γεγονός ότι υπάρχουν διαφορές τόσο σε όσους είναι πάνω όσο και σε αυτούς που βρίσκονται από κάτω και αυτές οι διαφορές διώκονται και τιμωρούνται . Εμείς έπρεπε είτε να θυσιάσουμε το αίμα μας για την πορεία προς την εξουσία δίνοντας απλώς την ηγεσία σε άλλους, ή να στρέψουμε τις καρδιές και τα μάτιά μας στους ανθρώπους που είμαστε –τους ιθαγενείς που προστατεύουν τη Γη και τη μνήμη .
Το δίλημμα μας δεν ήταν ανάμεσα στο να διαπραγματευτούμε ή να πολεμήσουμε, αλλά ανάμεσα στον θάνατο και την ζωή.
Εμείς επιλέξαμε να χτίσουμε ζωή , αλλά στη μέση ενός πολέμου – που δεν ήταν λιγότερο θανατηφόρος .
Οι νεκροί είναι όλοι εδώ , αλλά τώρα για να ζήσουν .
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι κάποιοι πιστεύουν, πως κάναμε λάθος με την επιλογή μας αυτή – ότι δηλαδή ένας στρατός δεν μπορεί και δεν πρέπει να προσπαθεί να επιβάλλει την ειρήνη . Με πολλούς τρόπους , η σκέψη αυτή είναι σωστή , αλλά ο κύριος λόγος για την επιλογή μας ήταν και είναι , το γεγονός ότι με μάχες , θα καταλήγαμε να εξαφανιστούμε. Ίσως κάναμε λάθος με την επιλογή να καλλιεργήσουμε τη ζωή αντί να υμνούμε τον θάνατο .
Αλλά κάναμε αυτή την επιλογή κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο και ακούγοντας ο ένας τον άλλο – βάση της συλλογικότητας που είμαστε . Εμείς επιλέξαμε εξέγερση . Με άλλα λόγια, εμείς επιλέξαμε τη ζωή.
Γνωρίζαμε και γνωρίζουμε ότι ο θάνατος είναι απαραίτητος , ώστε να υπάρξει η ζωή , και ότι , για να ζήσουμε, πρέπει να πεθάνουμε.»
2 . Παράλειψη
» Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι είκοσι χρόνια μετά ότι το « τίποτα για μας » , η φράση αυτή αποδείχθηκε όχι απλώς μια καλή φράση για πανό και τραγούδια , αλλά μια πραγματικότητα – La Realidad .
Αν η συνέπεια είναι αποτυχία , τότε η ασυνέπεια είναι ο δρόμος προς την επιτυχία – η διαδρομή προς την εξουσία . Αλλά δεν θέλουμε να πάμε εκεί . Δεν μας ενδιαφέρει . Μέσα σε αυτές τις παραμέτρους , προτιμούμε να αποτύχουμε παρά να νικήσουμε . »
3 . Το μεταβαλλόμενο πρόσωπο του EZLN
» Σε αυτά τα είκοσι χρόνια, έχουν υπάρξει πολλές, πολύπλοκες αλλαγές εντός του EZLN . Ορισμένοι σχολιαστές έχουν απλώς αναφερθει στην εμφανή αλλαγή – εκείνη των γενεών – και το γεγονός ότι εκείνοι που ήταν μικροί ή αγέννητοι, όταν ξεκίνησε η εξέγερση παλεύουν σήμερα και οδηγούν την αντίσταση . Ορισμένοι « φιλομαθείς » σχολιαστές , πάντως , δεν έχουν αναφερθεί στις άλλες αλλαγές : την αλλαγή από την πολυμαθή μεσαία τάξη στους αυτόχθονες αγρότες, από την φυλή μιγάδων σε καθαρούς ιθαγενείς και – το πιο σημαντικό – από την επαναστατική πρωτοπορία στην δημιουργία συλλογικών κανόνων.
Η λατρεία του ατόμου βρίσκεται σε τέτοια πρωτοπορία από τους πιο ακραίους φανατικούς οπαδούς της … – σε μια μορφή αριστερής πολιτικής με ρατσισμό, που ισχυρίζεται ότι είναι επαναστατική . Ο EZLN δεν είναι ένα τίποτα από αυτά , για το λόγο αυτό , δεν μπορεί ο καθένας να είναι ένας Ζαπατίστας .
Από την μεταφορά της εξουσίας από τα ψηλά στα χαμηλά στρώματα, από την επαγγελματική πολιτική στην καθημερινή πολιτική, από τους ηγέτες στους ανθρώπους, από την περιθωριοποίηση των φύλων, στην άμεση συμμετοχή των γυναικών ,από την υποτίμηση των διαφορετικών ατόμων στον εορτασμό των διαφορών » .
4. Ένα διαφορετικό Ολόγραμμα : Τι δεν θα αποτελεί.
» Το πρωί της 1ης Ιανουαρίου του 1994 , ένας στρατός γιγάντων – ή αυτόχθονων ανταρτών – συγκλόνισαν τον κόσμο με τα βήματα τους, όταν κατέβηκαν στις πόλεις [ της Τσιάπας ] . Λίγες μέρες αργότερα , με το αίμα των νεκρών μας, ακόμα στους δρόμους , συνειδητοποιήσαμε ότι εκείνοι στο εξωτερικό δεν μας βλέπουν. Έχοντας συνηθίσει να κοιτούν αφ’υψηλού τις κοινότητες των ιθαγενών, δεν κοίταξαν πάνω για να μας δουν, έχοντας συνηθίσει να μας βλέπουν να ταπεινώνομαστε , οι καρδιές τους δεν καταλάβαιναν την αξιοπρεπή εξέγερση μας . Αντ ‘αυτού, επικεντρώνονταν μόνο στα πρόσωπα μας ως μιγάδες, το πρόσωπο του μιγά που θα μπορούσαν να δουν όταν φοράει κουκούλα. Οι αρχηγοί μας τότε είπαν : « βλέπουν μόνο τα πράγματα που είναι σύμφωνα με το δικό τους επίπεδο , όσο ασήμαντα κι αν είναι . Ας βάλουμε κάποιον στο επίπεδο τους, έτσι ώστε να μπορούν να τον δουν και , μέσω αυτού , να μπορούν να δουν και μας.
Και έτσι ξεκίνησε ένας σύνθετος ελιγμός της απόσπασης της προσοχής : ένα μαγικό τέχνασμα που ήταν φοβερό και θαυμάσιο, μια κατεργάρικη κίνηση που ταιριάζει στην ιθαγένικη καρδιά μας. Η εγχώρια σοφία των ιθαγενών προκάλεσε τον μοντέρνο κόσμο, σε ένα από τα προπύργια της – τα μέσα μαζικής ενημέρωσης . Η κατασκευή της προσωπικότητας που ονομάζεται Μάρκος είχε αρχίσει .
Χρειαζόμασταν χρόνο για να τους εαυτούς μας και να βρούμε ανθρώπους ικανούς να μας δουν για αυτό που είμαστε . Χρειαζόμασταν χρόνο για να βρούμε τους ανθρώπους που θα μπορούσαν να μας δουν όχι από πάνω, αλλά από κάτω, άνθρωπους που θα μπορούσαν να μας κοιτάξουν στα μάτια με ενσυναίσθηση .
… Σας είπα ότι τότε ξεκίνησε η κατασκευή της προσωπικότητας . Αν μου επιτρέπετε να καθορίσω την προσωπικότητα Marcos , θα ήθελα να πω χωρίς δισταγμό ότι ήταν μια μεγάλη μεταμφίεση .
Είχαμε ξεκινήσει αρκετές πρωτοβουλίες για να βρούμε αυτιά συμπαθή να μας ακούσουν – να βρούμε άλλους σαν κι εμάς και διαφορετικούς από εμάς – ,να βρούμε τα βλέμματα και την προσοχή που χρειάζεται και μας αξίζει και αποτυχγάναμε κάθε φορά . Και ήταν έτσι μέχρι την Έκτη Διακήρυξη της Ζούγκλας Λακαντόνα – η πιο τολμηρή από τις πρωτοβουλίες που είχαμε ξεκινήσει ποτέ – τελικά μας έφερε σε επαφή με ανθρώπους που μας κοίταξαν στα μάτια, μας χαιρέτισαν και μας αγκάλιασαν.
Μέσα στο κίνημα , η πρόοδος των ανθρώπων ήταν εντυπωσιακή . Και αυτός είναι ο λόγος που ξεκινήσαμε το μάθημα « Ελευθερία Σύμφωνα με τους Ζαπατίστας » . Συνειδητοποιήσαμε ότι υπήρχε τώρα μια γενιά που θα μας κοιτάξει στα μάτια και ήταν ικανή να μας ακούει και να μιλάει για εμάς , χωρίς να περιμένει την ηγεσία ή κάποια καθοδήγηση – χωρίς να σκοπεύει να διατάξει ή να υπακούσει . Η προσωπικότητα του Μάρκος δεν ήταν πλέον αναγκαία . Το επόμενο στάδιο του αγώνα των Ζαπατίστας ήταν έτοιμο .
Σύμφωνα με τις πεποιθήσεις μας και την πρακτική μας , η εξέγερση δεν χρειάζεται ηγέτες και προσωπικότητες , μεσσίες ή σωτήρες . Για να αγωνιστείς χρειάζεται μόνο να έχεις μια αίσθηση ντροπής , έναν βαθμό αξιοπρέπειας , και πολλή οργάνωση . Τα υπόλοιπα είτε εξυπηρετούν την συλλογικότητα είτε δεν εξυπηρετούν καθόλου .
5 . Πόνος και οργή . Ψίθυροι και κραυγές .
Η σιωπή του πλήθους είπε: « Περίμενε , συντρόφε . Μην φεύγεις». Αλλά ο Μάρκος δεν είχε ακόμη τελειώσει . Συνέχισε παραθέτοντας μια σειρά από νεκρούς ή εξαφαφανισμένους συντρόφους, και πολιτικούς και κοινωνικούς κρατούμενος από την Ατένκο , την Ostula , την Oaxaca , την Πόλη του Μεξικό , την Ιταλία ,την Τσιάπας, την Ελλάδα , την Παλαιστίνη , την Chéran , την Guerrero ,την Morelos , την Puebla , την Chihuahua , την Sonora , την Jalisco , την Sinaloa , και τις Ηνωμένες Πολιτείες . Επίσης διαβάσε τα ονόματα των μεταναστών και των Mapuches , λέγοντας :
«Αυτή τη στιγμή, σε άλλα μέρη του Μεξικού και του κόσμου, ένας άνδρας, μια γυναίκα, ένας γκέυ, ένα αγόρι, ένα κορίτσι, ένας γέρος, μια ηλικιωμένη γυναίκα, μια μνήμη, έχει πληγεί από κοντινή απόσταση, από ένα σύστημα που προχωρά σε αδηφάγα εγκλήματα, μαχαίρια, νεκροί, χλευασμοί, εγκατάλειψη……
Μόνο μερικά ονόματα:
Alexis Benhumea, δολοφονήθηκε στο Estado του México.
Francisco Javier Cortés, δολοφονήθηκε στο Estado του México.
Juan Vázquez Guzmán, δολοφονήθηκε στην Chiapas.
Juan Carlos Gómez Silvano, δολοφονήθηκε στην Chiapas.
El compa Kuy, δολοφονία DF.
Carlo Giuliani, δολοφονήθηκε στην Iταλία
Aλέξης Γρηγορόπουλος, δολοφονήθηκε στην Ελλάδα.
Wajih Wajdi al-Ramahi δολοφονήθηκε σε ένα στρατόπεδο προσφύγων στην πόλη Ραμάλα της Δυτικής Όχθης. 14 ετών, πυροβολήθηκε στην πλάτη από έναν στρατιώτη του ισραηλινού στρατού, χωρίς πορείες, χωρίς διαμαρτυρίες στους δρόμους ή οτιδήποτε.,
Matías Valentín Catrileo Quezada, δολοφονήθηκε στην Χιλή .
Teodulfo Torres Soriano, México.
Guadalupe Jerónimo y Urbano Macías, Michoacán.
Francisco de Asís Manuel, εξαφανίστηκε από την Santa María Ostula
Javier Martínes Robles, εξαφανιστηκε από την Santa María Ostula
Gerardo Vera Orcino, εξαφανίστηκε απο την Santa María Ostula
Enrique Domínguez Macías, εξαφανίστηκε από την Santa María Ostula
Martín Santos Luna, εξαφανίστηκε Santa María Ostula
Pedro Leyva Domínguez, δολοφονήθηκε στην Santa María Ostula.
Diego Ramírez Domínguez, δολοφονήθηκε Santa María Ostula.
Trinidad de la Cruz Crisóstomo, δολοφονήθηκε Santa María Ostula.
Crisóforo Sánchez Reyes, δολοφονήθηκε στην Santa María Ostula.
Teódulo Santos Girón, δολοφονήθηκε στην Santa María Ostula.
Longino Vicente Morales, εξαφανίστηκε στην Guerrero.
Víctor Ayala Tapia, εξαφανίστηκε στην Guerrero.
Jacinto López Díaz “El Jazi”, δολοφονήθηκε στην Puebla.
Bernardo Vázquez Sánchez, δολοφονήθηκε στην Oaxaca
Jorge Alexis Herrera, δολοφονήθηκε στην Guerrero.
Gabriel Echeverría, δολοφονήθηκε στην Guerrero.
Edmundo Reyes Amaya, εξαφανίστηκε στην Oaxaca.
Gabriel Alberto Cruz Sánchez, εξαφανίστηκε στην Oaxaca.
Juan Francisco Sicilia Ortega, δολοφονήθηκε στην Morelos.
Ernesto Méndez Salinas, δολοφονήθηκε στην Morelos.
Alejandro Chao Barona, δολοφονήθηκε στην Morelos.
Sara Robledo, δολοφονήθηκε στην Morelos.
Juventina Villa Mojica, δολοφονήθηκε στην Guerrero.
Reynaldo Santana Villa, δολοφονήθηκε στην Guerrero.
Catarino Torres Pereda, δολοφονήθηκε στην Oaxaca.
Bety Cariño, δολοφονήθηκε στην Oaxaca.
Jyri Jaakkola,δολοφονήθηκε στην Oaxaca.
Sandra Luz Hernández, δολοφονήθηκε στην Sinaloa.
Marisela Escobedo Ortíz, δολοφονήθηκε στην Chihuahua.
Celedonio Monroy Prudencio, εξαφανίστηκε στην Jalisco.
Nepomuceno Moreno Nuñez, δολοφονήθηκε στην Sonora.
» Ακόμα κι αν πιάσουν και καταδικάσουν αυτούς που σας σκότωσαν , θα βρίσκουν πάντα άλλους που θα σας στήνουν ενέδρα και θα επαναλαμβάνουν το μακάβριο χορό που τελείωσε τη ζωή σας .
Η αδικία έχει τόσα πολλά ονόματα και προκαλεί τόσες πολλές κραυγές . Και μην ξεχνάμε ότι, ενώ ένα άτομο ψιθυρίζει, κάποιο άλλο κραυγάζει. Ακούγοντάς τους θα πρέπει να ενεργοποιηθούμε, ώστε να βρούμε μια διαδρομή που μετατρέπει την αδικία σε κάτι γόνιμο. Το μόνο που χρειάζεται είναι να χαμηλώσετε το κεφάλι σας και να ανυψώσετε την καρδιά σας .
Η δικαιοσύνη που θέλουμε είναι η συνεχής και η επίμονη αναζήτηση της αλήθειας .
Πιστεύουμε ότι είναι απαραίτητο κάποιος από μας να πεθάνει , έτσι ώστε ο Γκαλεάνο να μπορεί να ζήσει . Έτσι, έχουμε αποφασίσει ότι , σήμερα ,ο Marcos πρέπει να πεθάνει .
Και σε αυτές τις πέτρες που έχετε αφήσει στον τάφο του , θα μάθετε να μην πουλήσετε τον εαυτό σας , να μην παραδοθείτε , και να μην ενδώσετε.
Στις 2:08 π.μ., δηλώνω ότι ο Εξεγερμένος Μάρκος – ο αυτοαποκαλούμενος υποδιοικητής από ανοξείδωτο χάλυβα – παύει να υφίσταται » .
Δύο λεπτά αργότερα , μετά από κάποια χιουμοριστικά υστερόγραφα που χρησιμοποιήθηκαν για να ανυψώσουν λίγο την διάθεση , ο « Μάρκος », αποχώρησε από τη σκηνή για πάντα . Τα φώτα έσβησαν , και ένα κύμα χειροκροτημάτων ακολούθησε από το πλήθος των οπαδών του έκτου και από τις βάσεις στήριξης των Ζαπατίστας και των αγωνιστών .
Στιγμές αργότερα , η φωνή του πρώην υποδιοικητή ακούστηκε και πάλι , αλλά εκτός σκηνής, λέγοντας : « Καλημέρα σύντροφοι . Το όνομά μου είναι Γκαλεάνο . Εξεγερμένος Γκαλεάνο . Μου είπαν ότι , όταν θα ήταν να γεννηθώ και πάλι , θα ήταν συλλογικά».
***
Εξεγερμένος Γκαλεάνο.
Μεξικό Μάϊος του 2014.
(πηγή :http://floweroftheword.wordpress.com/)
(μετάφραση, επιμέλεια : Sylvia )
Αλληλέγγυος σύνδεσμος: http://wp.me/p1pa1c-jCa
kleovis
26 Μαΐου, 2014 3:43 μμ
Reblogged this on Αέναη κίνηση.
μανικακος
26 Μαΐου, 2014 5:58 μμ
Para todos la luz
para todos todo
Kostas Karampas
26 Μαΐου, 2014 9:21 μμ
δεν αποχωρει απο την ηγεσια του στρατου αλλα οτι δεθα βγαινει να κανει ανακοινωσεις και να εκπροσωπει το κινημα.Εκανε 53 λεπτα ομιλια αλλα τα ειπε πολυ ποιητικα για να βγει καποιο συμπερασμα.Μαλλον δε θα ειναι ο εκπροσωπος του κινηματος θαβγαινει ο Μωυσες ή αλλοι να κανουν τις ανακοινωσεις,ανεφερε και το γρηγοροπουλο.Οσοι ξερουν ισπανικα ας κανουν μια μεταφρασηhttp://radiozapatista.org/?p=9766#more-9766
Kostas Karampas
26 Μαΐου, 2014 9:27 μμ
πολυ καλη μεταφραση τι θελει να πει ο ποιητης μαρκος?ότι δε θα εχουνε αυτον εκπροσωπο?ότι θα κανει μια επιτροπη τις ανακοινωσεις?ότι θα βλεπουλε τους γνωστους οπλαρχηγους μωυσες και αλλους?ότι υα βγει μπροστα η νεα εκπροσωπηση αφου η ηγεσια δεν υπαρχει αλλα ειναι συλλογικη?
DrAluca
26 Μαΐου, 2014 11:22 μμ
Το κινημα πλεον δεν χρειαζεται προσωποποιημενο αρχηγο για να συνεχισει. Ο ανθρωπος Μαρκος θα ειναι εκει, οπως δηλωσε ο ιδιος, αλλα πλεον ειναι μια νεα εποχη για τους Ζαπατιστας.Βεβαια εξ αποστασεως δεν μπορουμε να πουμε και πολλα για την εκει κατασταση, αλλα μαλλον το κινημα ειναι πιο ζωντανο απο ποτε αλλοτε…
Χαμογελατε…
Kostas Karampas
26 Μαΐου, 2014 9:55 μμ
[audio src="http://radiozapatista.org/Audios/AdiosMarcos.MP3" /]
DrAluca
26 Μαΐου, 2014 11:36 μμ
Καποια στιγμη κυκλοφορησε μια φημη, πριν καιρο, οτι ο Μαρκος ειναι λεει ομοφιλοφυλος….
Μαλλον καποιοι θεωρησαν οτι ετσι επιτιθεντε στον Μαρκος, και στον κινημα γενικοτερα…
Ο ιδιος ομως απαντησε:
“Yes, Marcos is gay. Marcos is gay in San Francisco, black in South Africa, an Asian in Europe, a Chicano in San Ysidro, an anarchist in Spain, a Palestinian in Israel, a Mayan Indian in the streets of San Cristobal, a Jew in Germany, a Gypsy in Poland, a Mohawk in Quebec, a pacifist in Bosnia, a single woman on the Metro at 10pm, a peasant without land, a gang member in the slums, an unemployed worker, an unhappy student and, of course, a Zapatista in the mountains.
Marcos is all the exploited, marginalised, oppressed minorities resisting and saying `Enough’. He is every minority who is now beginning to speak and every majority that must shut up and listen. He is every untolerated group searching for a way to speak. Everything that makes power and the good consciences of those in power uncomfortable — this is Marcos.”
― Subcomandante Marcos
Χαμογελατε…
catalternative
27 Μαΐου, 2014 12:03 πμ
Και για όσους ξέρουν ισπανικά μπορούν να ακουσουν την τελευταία εμφάνιση του subcommandante Μάρκος εδω 🙂
catalternative
27 Μαΐου, 2014 12:33 μμ
Διόρθωση : δεν ειναι ομιλια του subcommandante Μαρκος, αλλά του Μωυση 🙂
Bobfisher
27 Μαΐου, 2014 12:26 μμ
Μπράβο ρε φίλε που το ανέβασες.
DrAluca
27 Μαΐου, 2014 12:33 μμ
Τα μπραβο ουσιαστικα στο ατομο που εκανε την μεταφραση πανε… 🙂
Χαμογελατε…
Bobfisher
27 Μαΐου, 2014 12:46 μμ
Είπα μπράβο που το ΑνέβασεΣ αδερφέ. Δε με προσέχεις… δε με προσέχεις καθόλου…
:ο)
DrAluca
27 Μαΐου, 2014 12:57 μμ
Ναι βρε… αυτο λεω… Εγω ενα ανεβασμα εκανα. Σιγα τον κοπο 😛 😛
(εχω παρει και σκαλιτσα και φτανω 😛 )
(Αλλα αμα ειναι να σε στεναχωρησω να τα δεχτω :v )
Χαμογελατε…
simon1roi
29 Μαΐου, 2014 8:34 πμ
Το φως και η σκιά!
http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2014/05/blog-post_28.html
DrAluca
29 Μαΐου, 2014 12:45 μμ
Μιας εκανες αναφορα στην Παλαιστινη, να πω εδω πως, δυο φαροι αυτη τη στιγμη (περαν πολλων ακομα, απλα αυτοι οι δυο ειναι τα μεγαλα και αναγνωρισιμα σημεια) δειχνουν πως υπαρχει ελπιδα για αγωνα… Παλαιστινη και Τσιαπας δειχνουν τους δρομους. Και δειχνουν οτι δεν υπαρχει μονοδρομος στο ΠΩΣ θα γινει ενας αγωνας. Αρκει να γινει, και να ειναι προσαρμοσμενος στις ιδιαιτεροτητες του τοπου και της εποχης…
Χαμογελατε…
simon1roi
29 Μαΐου, 2014 1:19 μμ
Σωστά, δόκτορά μου! 🙂
Αρκεί να είσαι Παλαιστίνιος ή Ζαπατίστα, δηλαδή έτοιμος για θυσίες. Ξέρεις πολλούς στη χώρα μας; 😦
simon1roi
29 Μαΐου, 2014 1:26 μμ
Πόση ψυχή, π.χ. πρέπει να έχεις για να κάνεις κάτι τέτοιο; 🙂
http://left.gr/news/mia-gynaika-fyteyei-loyloydia-stin-palaistini
DrAluca
29 Μαΐου, 2014 1:40 μμ
Δεν νομιζω να ειναι θεμα γονιδιου παντως…Μην ξεχναμε πως πχ ο Βιττωριο δεν ηταν Παλαιστινιος, και ο Επαναστατημενος Γκαλεανο δεν ειναι γηγενης. Ισως να ειναι απλα εξαιρεσεις, αλλα δεν το πιστευω. Νομιζω οτι απλα ειναι η αποφαση. 😉
Τωρα για το «εδω»…δεν θα πω τιποτα. Πολλα ειπαμε, καιρος να κανουμε…
Χαμογελατε…
simon1roi
29 Μαΐου, 2014 12:17 μμ
Πηγή: afterhistory.blogspot.gr
Οι Νέο – Ζαπατίστα: Είκοσι χρόνια μετά
Μετάφραση: Μαρία Γραμμένου
Την 1η Ιανουαρίου του 2014 ο Στρατός των Ζαπατίστα για την Εθνική Απελευθέρωση (Ejército Zapatista de Libéración Nacional, EZLN) γιόρτασε την εικοστή επέτειο από την εξέγερση στη Τσιάπας. Τον χρόνο αυτό προβαίνουν σε μία αυτοαξιολόγηση. Τον Απρίλιο, στην επίσημη έκδοση του EZLN, Rebeldía Zapatista (Εξέγερση των Ζαπατίστα), ο Αντάρτης Υποδιοικητής Μοϊσές δημοσίευσε ένα αφιέρωμα για τον «πόλεμο ενάντια στη λησμονιά». Αναφέρει ότι σε μόλις δεκαεννιά χρόνια, ο αγώνας του EZLN «έχει καταστήσει υπό έλεγχο» το δαιμονικό σύστημα που έχει καταπιέσει τους αυτόχθονες λαούς για 520 χρόνια.
Ποιό είναι το κατόρθωμα του EZLN; Με ποια έννοια μπορεί να λεχθεί ότι είναι μία επιτυχία; Το EZLN έχει χλευαστεί όχι μόνο από την δεξιά ανά τον κόσμο, αλλά και από ορισμένα στοιχεία της αριστεράς ανά τον κόσμο με την κατηγορία ότι ήταν και είναι άσχετο με τον παγκόσμιο αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον νεοφιλελευθερισμό. Τι έχουν πετύχει, ρωτούν οι επικριτές; Η πορεία τους υπήρξε κάτι περισσότερο από μία επίδειξη δημοσίων σχέσεων;
Αυτού του είδους η κριτική χάνει ολόκληρο το νόημα της εξέγερσης. Το πρώτο τους κατόρθωμα ήταν το ότι επέζησαν απέναντι σε έναν μεξικανικό στρατό που τους προκαλεί για είκοσι χρόνια με σκοπό να τους καταστρέψει. Έχουν συγκρατήσει επιτυχώς την κατάσταση όχι μόνο μέσω της στρατιωτικής ικανότητας του EZLN (η οποία δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτή του μεξικανικού στρατού), αλλά εξαιτίας της πολιτικής τους ισχύος –τόσο εσωτερικά με τους αυτόχθονους λαούς της Τσιάπας, όσο και εξωτερικά με τον υπόλοιπο κόσμο. Είναι αυτή η δύναμη που περιόρισε τις προσπάθειες του στρατού σε τίποτα περισσότερο από παρενόχληση (κάποιες φορές φονική) στις παρυφές των αυτόνομων κοινοτήτων.
Ποιο ήταν το πολυεπίπεδο μήνυμα του EZLN στην μεξικανική κυβέρνηση και στον κόσμο όταν ξεσηκώθηκαν την 1η Ιανουαρίου του 1994; Πρώτα απ’ όλα, διεκδικούσαν εκ νέου την αξιοπρέπεια των καταπιεσμένων αυτόχθονων λαών μέσω της ανανέωσης του αιτήματός τους να διοικηθούν οι δικές τους κοινότητες από τους ίδιους τους τούς λαούς, συλλογικά και δημοκρατικά. Δεύτερον, έλεγαν ότι δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον στην κατάληψη της κρατικής εξουσίας στο Μεξικό, πράξη που θα σήμαινε, σύμφωνα με την δική τους οπτική, απλώς αλλαγή ενός συνόλου καταπιεστών με ένα άλλο. Αντ’ αυτού αξίωναν η μεξικανική κυβέρνηση να αναγνώριζε επίσημα και ειλικρινά την αυτονομία τους.
Τρίτον, το ELZN διάλεξε αυτή την ημερομηνία (της εξέγερσης) καθώς σηματοδοτούσε την έναρξη της ισχύος της Συμφωνίας Ελεύθερου Εμπορίου της Βόρειας Αμερικής (NAFTA). Διαλέγοντας αυτήν την ημερομηνία επιβεβαίωναν την απόρριψη τους προς τον ιμπεριαλιστικό ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών στο Μεξικό και σε ολόκληρο τον κόσμο. Τέταρτον, δήλωναν ότι, μακράν από το να είναι στενά επικεντρωμένοι στον αγώνα στην Τσιάπας, υποστήριζαν τους αγώνες όλων των καταπιεσμένων λαών και τάξεων ανά τον κόσμο. Το τόνισαν αυτό συγκαλώντας στην Τσιάπας αυτό που οι ίδιοι αποκαλούσαν «διαγαλαξιακές» συναντήσεις και αρνούμενοι να αποκλείσουν συμμετέχοντες με την αιτιολογία ότι άλλοι συμμετέχοντες δεν τους δέχονταν στη διαδικασία. Και πέμπτον, επιδίωξαν να προωθήσουν αυτές τις απόψεις σε άλλους καταπιεσμένους λαούς στο Μεξικό μέσα από το Εθνικό Κογκρέσο Ιθαγενών.
Η εξέγερση του EZLN ήταν η αρχή της αντεπίθεσης της παγκόσμιας αριστεράς μπροστά στις σχετικά βραχύβιες επιτυχίες της παγκόσμιας δεξιάς μεταξύ της δεκαετίας του 1970 και του 1994. Ο συνδυασμός του οικονομικού και πολιτικού αντίκτυπου της Συναίνεσης της Ουάσινγκτον (Washington Consensus) και ο φαινομενικός θρίαμβος της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης επέτρεψε στην παγκόσμια δεξιά να περηφανεύεται για τη μόνιμη κυριαρχία του κοσμοσυστήματος. Αυτό που έκαναν οι Ζαπατίστα ήταν να υπενθυμίσουν σε αυτούς (και στην παγκόσμια αριστερά) ότι υπήρχε όντως εναλλακτική, αυτή ενός σχετικά δημοκρατικού και ισότιμου κόσμου.
Το EZLN την 1η Ιανουαρίου του 1994 άνοιξε τον δρόμο για τις επιτυχημένες διαμαρτυρίες στο Σηάτλ το 1999 και στη συνέχεια αλλού, όπως επίσης και στην ίδρυση του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ (WSF) Στο Πόρτο Αλέγκρε το 2001. Η συνεχιζόμενη πάλη του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ και αυτού που τώρα αποκαλείται Παγκόσμιο Κίνημα Δικαιοσύνης κατέστη δυνατή από το EZLN.
Φυσικά, όπως μας υπενθυμίζει ο Αντάρτης Υποδιοικητής Μοϊσές, «δεν μπορεί να υπάρξει ανάπαυλα: πρέπει με μεγάλη δύναμη να προσφέρουμε τους εαυτούς μας στις προσπάθειές μας». Υποθέτω ότι αυτό είναι το έσχατο μήνυμα του EZLN. Δεν μπορεί να υπάρξει ανάπαυλα για κανέναν από εμάς που πιστεύει πως «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός».
aqua
30 Μαΐου, 2014 4:07 μμ
Το πλήρες κείμενο: http://sindesimecairo.wordpress.com/2014/05/30/%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%86%CF%89%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B7-%CF%83%CE%BA%CE%B9%CE%AC-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%87%CE%B1%CE%B9%CF%81/