Αν τυχόν και δεν με θέλεις, κει θα πέσω να πνιγώ.

Posted on 26 Φεβρουαρίου, 2014 4:27 μμ από

126


Και ξαφνικά η μέρα, η χώρα, ο πολιτικός κόσμος, η Ευρώπη, το twitter, το facebook, το Protagon, όλα πλημμύρισαν ελπίδα και μουσική. Ο Σταύρος έδωσε το σύνθημα. «Ξεκινάμε» είπε. Λακωνικός όπως πάντα.

Η ελπίδα για τη ρημαγμένη χώρα ξαναγεννήθηκε στην όχθη του ποταμού.

Ο άνθρωπος της ευθύνης ξέρει πότε να παρεμβαίνει.

Κι αν αναρωτιόταν ο Βλαντιμίρ «τι να κάνουμε;», είναι ο Σταύρος που έχει τις απαντήσεις.

Και μη φανταστείτε, το λέει ο άνθρωπος, εμείς του δώσαμε την ιδέα. Γιατί ένας μεγάλος άντρας διακρίνεται από τη σεμνότητά του.

Το τρίπτυχο μετανάστες, σκουπίδια, ναρκωτικά ταλαιπωρεί τη χώρα. Ο Σταύρος όμως ξέρει τη λύση. Όπως και για τα τροχαία ατυχήματα, τις καισαρικές, τα φροντιστήρια.

Και για το χρέος σου λέει, το θέμα είναι όμως τι κάνεις εσύ για την πατρίδα σου και όχι τι σκόντο θα σου κάνουν αυτοί που σε δανείζουν.

Θα λύσει και το πρόβλημα των ελλήνων φοιτητών που πηγαίνουν στα Τίρανα σου λέω!

Έχει τις απαντήσεις και για το πρόβλημα δημοκρατίας που ταλανίζει τη χώρα.

Εθνικό σχέδιο, χώμα, ήλιος και θάλασσα. Και βέβαια το ποτάμι.

Κι αφού η Ευρώπη είναι η οικογένειά μας, ας σοβαρευτούμε.

Ο Σταύρος ελπίζει να συναντηθούμε. Θα του χαλάσουμε χατίρι; Κρίμα δεν είναι να τον στεναχωρήσουμε; Εδώ παραιτήθηκε από το μέγκα για χάρη μας. Για τη χώρα. Για τον λαό. Για το ποτάμι…

«Δεν είναι εύκολο, το ξέρω, να αλλάξουμε συνήθειες. Αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να αλλάξουμε ζωή.»

Που υπογράφω;

J.U.

Posted in: Ελλάδα, Ζωή