του Ιουλιανού
Ένα κρύο βράδυ της 23ης του Δεκεμβρίου 1975 κατά τις 22:30 ο σταθμάρχης της CIA στην Ελλάδα Ρίτσαρντ Γουέλς πέφτει νεκρός, δολοφονημένος από περίστροφο.
Ο Γουέλς ήταν ένας κρατικός υπάλληλος των ΗΠΑ με περγαμηνές και παράσημα από την Γουατεμάλα όπου από το Μάιο του 1966, ανέλαβε να υλοποιήσει το τρομοκρατικό πρόγραμμα δημιουργίας και καθοδήγησης του δεξιού παρακράτους για τη φυσική εξολόθρευση της αριστεράς. Το αποτέλεσμα ήταν ένας «βρόμικος πόλεμος» με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και ταυτόχρονα, το πρότυπο του κύματος κρατικής τρομοκρατίας που την επόμενη δεκαπενταετία θα σάρωνε τις περισσότερες χώρες της Λατινικής Αμερικής (Χιλή, Αργεντινή, Ονδούρα, Σαλβαδόρ, κ.λπ.). Η Γουατεμάλα του 1966-67 θεωρείται ακριβώς το «πειραματικό εργαστήρι» μιας ολόκληρης μεθοδολογίας, επικεντρωμένης στην εξολόθρευση των αντιφρονούντων από παρακρατικά «αποσπάσματα θανάτου».
Η δολοφονία του Γουέλς προκαλεί τριγμούς στην δημοκρατία του Καραμανλή που την εποχή εκείνη έκανε τα πρώτα της βήματα. Ήταν μια δολοφονία που μπορούσε να κατευθύνει ή να αποτρέψει κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις, και που πυροδότησε ατέλειωτα σενάρια για τους σκοπούς των δολοφόνων που παρέμεναν άγνωστοι. Διότι τότε ουδείς γνώριζε την «17 Νοέμβρη». Η κυβέρνηση Καραμανλή μην έχοντας κάτι άλλο να κάνει επικηρύσσει τους δολοφόνους με 5 εκατομμύρια δραχμές.
Το θέμα όμως σιγά-σιγά ξεχνιέται μέσα στην δίνη γεγονότων όπως οι δίκες μασκαράτες των χουντικών και των βασανιστών των ΕΑΤ-ΕΣΑ, των σκληρών συγκρούσεων των κατοίκων των Σπάτων με την αστυνομία, που αντιδρούν στην προοπτική οι κατοικίες και τα χωράφια τους να μετατραπούν σε αεροδρόμιο, της ευφορίας που προκάλεσε στην ντόπια ελίτ το πρώτο βαρέλι πετρελαίου που αντλήθηκε από την θάλασσα της Θάσου, μα και οι δηλώσεις των εννέα της ΕΟΚ που εκφράζουν τον πόθο τους για την ένταξη της Ελλάδας στην Κοινή Αγορά. Η ευφορία του αστικού κόσμου σκιάζεται λίγο από το σκάνδαλο δωροδοκίας στρατηγών από ξένη εταιρεία για την προμήθεια αεροσκαφών. Ω ! Τι σύμπτωση…
Και τότε, ύστερα από ένα χρόνο, την 14η Δεκεμβρίου ημέρα Τρίτη και ώρα 22:15 δολοφονείται με περίστροφο ο βασανιστής της αστυνομίας Ευάγγελος Μάλλιος. Παγωμάρα στα κρατικά επιτελεία. Και τότε έρχεται η είδηση από την Γαλλία, γραμμένη στην εφημερίδα «Λιμπερασιόν». Ήταν η προκήρυξη, η πρώτη ανακοίνωση της οργάνωσης με το όνομα «17 Νοέμβρη» που αναλάμβανε την ευθύνη της δολοφονίας του Γουέλς και αιτιολογούσε τις ενέργειες της.(Την προκήρυξη την είχαν στα χέρια τους όλες οι εφημερίδες αλλά δεν την δημοσίευσαν). Αυτό ήταν. Ο «μύθος» της «17 Νοέμβρη» μα και ο μεγαλύτερος κοινωνικοπολιτικός γρίφος της μεταπολίτευσης ξεκίνησε. Επί 27 ολόκληρα χρόνια η δράση της ένοπλης οργάνωσης ταλάνισε το πολιτικό προσωπικό της χώρας, ξένες και ντόπιες μυστικές υπηρεσίες, για να καταλήξει τελικά στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων όπου και έκλεισε το κεφάλαιο «17 Νοέμβρη». Δεν έκλεισε όμως το κεφάλαιο τρομοκρατία το οποίο πέρασε σε πιο σύνθετες πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες.
Πρόσφατα και με αφορμή την απόδραση του μέλους της «17 Νοέμβρη» Χριστόδουλου Ξηρού ξεκίνησε μια συζήτηση περί του πολιτικού ή μη χαρακτήρα των εγκλημάτων της τρομοκρατίας χρησιμοποιώντας κυρίως ηθικολογικά στερεότυπα με ταυτόχρονη σύνδεση του συνόλου της αριστεράς με την τρομοκρατία από ολόκληρο σχεδόν το πολιτικό-δημοσιογραφικό προσωπικό της χώρας.
Με ηγεμονικό ύφος και με την δικαιωματική αυθεντία του πεφυσιωμένου, οι δημοσιογραφικές πένες των Μπάμπη Σκάι Παπαδημητρίου, Πάσχου Μανδραβέλη, Γιάννη Πρετεντέρη, Τάκη Θεοδωρόπουλου, Αθανάσιου Έλλις και πολλών άλλων ειδικών τρομοκρατολόγων, όλες στο ίδιο μοτίβο τυχαία βέβαια, ταυτίζουν, σχετίζουν και ενοχοποιούν την αριστερά, συνεπικουρούμενοι από την ΝΔ του Σαμαρά που κατήγγειλε με επίσημη ανακοίνωση τις «γνωστές θέσεις και σχέσεις» του ΣΥΡΙΖΑ με την τρομοκρατία, διότι στελέχη του ήταν «οι κεντρικοί μάρτυρες και οι δικηγόροι υπεράσπισης» των εκτελεστών της 17Ν. Επιβαρυντικό γεγονός ήταν η προτροπή του ΣΥΡΙΖΑ να σταλεί σε νοσοκομείο ο Σάββας Ξηρός λόγω της βαριάς ασθένειας του.
Λογικό, αρκεί να δεχτούμε ότι η βραχυπρόθεσμη νομή εξουσίας και πλούτου είναι πιο σημαντική από στοιχειώδη ατομικά δικαιώματα, δικονομικές και συνταγματικές εγγυήσεις και ότι άλλη «μπούρδα» διατυπώνει η αριστερά.
«Βεβαίως στον χυλό της επαναστατημένης Αριστεράς σπανίως βρίσκει κάποιος λογική συνέπεια. Δηλαδή, αν οι ενέργειες της «17 Νοέμβρη» ήταν «πολιτικά εγκλήματα», τότε αυτά πρέπει να χρεωθούν σε κάποιον πολιτικό χώρο και ο καλύτερος υποψήφιος ήταν η Αριστερά. (σ,σ έτσι γενικά) Ποιος, λοιπόν, ενοχοποιούσε τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο;»
Αναρωτιέται ο Πάσχος Μανδραβέλης.
Ο κάθε Μανδραβέλης λόγω έλλειψης τεκμηριωμένων προσεγγίσεων του ζητήματος καταφεύγει στο ολοκληρωτικό τεκμήριο της ενοχής ενός πολιτικού χώρου προσπαθώντας να τον στιγματίσει πολιτικά και κοινωνικά μια και οι εννοιολογικοί προσδιορισμοί : «κομμουνιστής» «αναρχικός» «περιθωριακός» «τρομοκράτης» αποτελούν και θεωρούνται, γι αυτούς, όροι ταυτόσημοι.
Η δράση της «17Ν», ότι στόχο κι αν είχε υπήρξε πολιτική, δίχως αμφιβολία, άρα και οι πράξεις της, παράλογες και τυφλές, είναι πολιτικού χαρακτήρα γιατί τα κίνητρα δεν αποχωρίζονται από τις ενέργειες. Οι δολοφονίες που διέπραξε η 17Ν και τα κίνητρα συνιστούν ένα ενιαίο σύνολο. Το ποινικό στοιχείο των δολοφονιών δεν ανατρέπει το συνολικό ενιαίο σύνολο. Διότι δεν σκότωναν δίχως στόχο. Υπήρχε συγκεκριμένος λόγος για τον κάθε φορά στόχο όπως αυτός περιγράφονταν στην κατά περίπτωση προκήρυξη τους όπου προσπαθούσαν να επενδύσουν ιδεολογικά τις αιματοβαμμένες επιθέσεις τους.
Η δράση αυτή όμως ήταν «αριστερή» δράση;
Στην 4η προκήρυξη τους που στάλθηκε και δημοσιεύθηκε στην «Ελευθεροτυπία» το 1977 η 17Ν απαντά στην σύσσωμη καταδίκη των ενεργειών της από τα δυο ΚΚΕ μα και από τις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς , αναφέροντας: «Όπου υπάρχουν γεροί μηχανισμοί των κομμάτων της αριστεράς, αγώνες δεν γίνονται, και όπου δεν υπάρχουν, ο λαός κινητοποιείται και αγωνίζεται. (…..) Λάσπη κατασυκοφάντηση, αυτή είναι η πολιτική αντιμετώπιση (…)
Στις 20 Οκτωβρίου 1991, σε άρθρο του στο «Βήμα» ο Μιχάλης Ράπτης ή «Πάμπλο» απευθυνόμενος προς τη 17Ν θέτει έτσι το ζήτημα:
«Η Ελλάδα σήμερα περνά σε μαφιόζικη αναβάθμισή της. Μαφιόζικα συγκροτήματα αρπάζουν ό,τι μπορούν, κυκλώματα κάθε είδους έχουν αρχίσει να νέμονται την οικονομία, το κράτος, την κοινωνία, εφορμούν ακάθεκτα, αρπάζουν από εδώ και από εκεί ό,τι μπορούν, από νοσοκομεία έως βραχονησίδες… μοιράζεις όταν μπορείς «φακελάκια» παντού, αγοράζεις «υπηρεσίες» ακόμα και «τρομοκρατικές»»
Η «αριστερή» δράση με κουκούλες, χωρίς πρόσωπο και θολό ιδεολογικό στίγμα, με ασαφές πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο χωρίς λαϊκή υποστήριξη και νομιμοποίηση το μόνο που καταφέρνει είναι να νομιμοποιεί την σύγκρουση της κρατικής με την «αντι-κρατική» τρομοκρατία, που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στο να τρομάξει ο έτσι κι αλλιώς φοβισμένος α-μέτοχος πολίτης ο οποίος χωρίς ερωτήσεις, χωρίς κρίση, χωρίς έλεγχο, χωρίς γνώμη, χωρίς σκέψη χωρίς αντίσταση θα θέσει την ατομική του ελευθερία στην χοάνη της μεγαλύτερης θωράκισης του ποινικού κατασταλτικού και αστυνομικού οπλοστασίου, νομιμοποιώντας την κρατική καταστολή απέναντι σε όποια ανατρεπτική δράση εναντίον της αστικής εξουσίας. Άρα αυτή η τρομοκρατική ατομική δράση διασύρει τη λαϊκή πάλη, εντείνοντας το κλίμα τρομοκρατίας και την καταστολή ενάντια στα εργατικά κινήματα.
Καθόλου τυχαία ο κύριος Μπάμπης ο Σκαις σε ρόλο χωροφύλακα-γλωσσοπλάστη είπε ότι στην Ελλάδα έχουμε πολιτικό φορέα την «ΑΝΤΑΡΣΥΑ» που εκπροσωπεί μια «παρατρομοκρατική πολιτική οργάνωση η οποία συνιστά το «νόμιμο τμήμα της παρατρομοκρατίας»
Κάνουν λαθροχειρίες ολκής, που είναι επικίνδυνες για την αριστερά και τα κινήματα. Προσπαθούν συνειδητά να συνδέουν με διάφορους τρόπους ακόμα και με γελοίους προσδιορισμούς τις τρομοκρατικές ατομικές ενέργειες με την αριστερά με προφανή σκοπό να συκοφαντήσουν και αν χρειαστεί να πλήξουν το αριστερό κίνημα. Προπαγάνδα, για να δημιουργήσουν στη συνείδηση των ανθρώπων την αντίληψη ότι οι έννοιες έγκλημα – πολιτικό έγκλημα – τρομοκρατία – παρανομία- δολοφονίες και «αριστερά», είναι έννοιες που συνδέονται στενά και σχεδόν ταυτίζονται.
Επίσης οι διοχετευόμενες πληροφορίες των διωκτικών αρχών προς δημοσιογράφους είναι μόνιμα προσανατολισμένες στο χώρο των διαφόρων εξωκοινοβουλευτικών κινημάτων, που έντεχνα οι δυνάμεις του αστικού κράτους στοχοποιούν ως «αριστερά εργαστήρια της τρομοκρατίας». Αυτές οι οργανώσεις είναι στην ουσία ανοιχτοί χώροι από θέση και ιδεολογία σε όλους, χωρίς αυστηρές εσωτερικές δομές, ενάντια σε κάθε μορφή χειραγώγησης και ενσωμάτωσης της ατομικής συμπεριφοράς. Ταυτόχρονα, και λόγω αυτής της δομής τους, αποτελούν έναν εύκολο στόχο.
«Συγκεκριμένες ομάδες έχουν καταπατήσει και καταλάβει δημόσιους χώρους και τους έχουν μετατρέψει σε εστίες ανομίας. Απέναντι σε αυτό το φαινόμενο η Ελληνική Αστυνομία θα συνεχίσει το συνταγματικό της καθήκον να ανακαταλαμβάνει τους χώρους αυτούς και στην πρωτεύουσα του κράτους, αλλά και στην περιφέρεια. Και θα μου επιτρέψετε να πω το εξής: το “Νόμος και Τάξη” δεν είναι κυβερνητική ατζέντα, ούτε πολιτικό σύνθημα. Eίναι συνταγματική υποχρέωση και δικαίωμα του κάθε Έλληνα πολίτη».
«Εξάλλου, το ελληνικό κράτος είχε εν μέρει παραιτηθεί από την επιβολή της νομιμότητας σε συγκεκριμένες περιοχές και χώρους, που εν δυνάμει συνιστούν «φυτώρια» τρομοκρατών»
…θα δηλώσει ο υπουργός Δένδιας
Σωστό. Διότι ο πολίτης έχει δικαίωμα να αισθάνεται ασφαλής μόνο όταν αναγνωρίζει τις δομές της εξουσίας στους όγκους από μπετό και γυαλί των τραπεζών και των εταιρειών, που με την βαριά σιδερόφραχτη οχύρωση τους ορίζουν και τον νόμο και την τάξη.
Η Βαϊμάρη
Και για όλα τα παραπάνω έχουν άλλοθι. Το άλλοθι που δημιούργησαν οι ίδιοι. Το άλλοθι που προσέφεραν οι τραμπούκοι, δολοφόνοι, φασίστες της Χρυσής Αυγής.
«Η εποχή μας μάλιστα αρχίζει να θυμίζει έντονα ορισμένες πτυχές από τη δημοκρατία της Βαϊμάρης όταν επιχειρηματικοί κύκλοι ακύρωσαν τις δημοκρατικές διαδικασίες επιβάλλοντας την εξουσία τους με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και ανάγκασαν το πολιτικό κατεστημένο να ανεχτεί και στη συνέχεια να φέρει στην εξουσία το ναζιστικό μόρφωμα του Χίτλερ.»
Έγραψε για το ίδιο θέμα ο Άρης Χατζηστεφάνου στο info-war
Σίγουρα είναι αδιανόητο να παραγνωρίζουμε την ιστορία και το ιστορικό υλικό. Μα όταν μια συγκεκριμένη ιστορική εμπειρία μετατρέπεται σε αποκλειστικό γνώμονα τότε παραμορφώνουμε την πραγματικότητα που βιώνουμε. Οι αναλογίες όμως υπάρχουν.
Στην διάρκεια του μεσοπολέμου και ενώ η κρίση του συστήματος είναι προ των πυλών επιβλήθηκαν από Βρετανία και Γαλλία στην ηττημένη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, Γερμανία, τεράστια και απροσδιόριστα ποσά αποζημιώσεων ως «ένοχη του πολέμου». Για να πληρωθούν αυτά τα ποσά ΗΠΑ και Γερμανία συμφώνησαν σε ένα δανεισμό από αμερικανικές τράπεζες με αποτέλεσμα τα λεφτά των επανορθώσεων να προέρχονται από αμερικανικά δάνεια. Τότε όμως χτύπησε η Μεγάλη Κρίση-από τα ακίνητα ξεκίνησε και τότε- και ο χάρτινος πύργων αυτών των Γερμανικών δανείων κατέρρευσε, όπως κατέρρευσε όλος ο καπιταλισμός. Όλη η παγκόσμια οικονομία, από την παραγωγή ως τις διευθετήσεις των διεθνών πληρωμών.
Στην Γερμανία οι πολίτες έχασαν τις αποταμιεύσεις τους, ενώ οι εργάτες πληρώνονταν σε χρήμα χωρίς αντίκρισμα. Τα προϊόντα διατροφής έφθασαν σε αστρονομικές τιμές και σε κάθε πόλη της χώρας ξέσπασαν διαδηλώσεις, καθώς ο πληθυσμός κυριολεκτικά λιμοκτονούσε. Η ανεργία, η πείνα και ο φόβος αντί να ενισχύσουν τις δυνάμεις της κοινωνικής επανάστασης όπως ανέμενε τότε η Κομουνιστική Διεθνής, το καραβάνι του φοβισμένου κόσμου έπαιρνε τον δρόμο του εθνικοσοσιαλισμού-φασισμού σπρωγμένος από το αποτυχημένο αστικό πολιτικό σύστημα, μα και από την στιβαρή εξουσία της εκκλησίας.
Οι βιομήχανοι, οι βιοτέχνες η ανώτερη αστική μα και η αριστοκρατική τάξη της Γερμανίας, συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών, και των υψηλόβαθμων αξιωματούχων της δημόσιας διοίκησης, έδωσαν έμφαση στην απόλυτη ανάγκη να συντρίβει ο μαρξισμός, που κατά αυτούς αποτελούσε εμπόδιο στην εθνική αναγέννηση της Γερμανίας. Όλοι αυτοί με τον όρο μαρξισμό εννοούσαν τους πάντες: φιλελεύθερους υποστηρικτές της πολυκομματικής δημοκρατίας, εργατικά συνδικάτα, κομμουνιστές, αναρχικούς, σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες έστω κι αν οι τελευταίοι είχαν μετακινηθεί από τις θεωρητικές μαρξιστικές ρίζες τους και είχαν βοηθήσει συγκυβερνώντας με την δεξιά στην διατήρηση του καπιταλιστικού συστήματος. Μαζί στην ουσία είχαν καταργήσει την Βουλή και κυβερνούσαν την χώρα μόνο με προεδρικά διατάγματα. Η ανακάλυψη του εθνικισμού και του τρομοκρατικού αντιμαρξισμού και η θεωρία του εσωτερικού εχθρού καθώς και η σύνδεση του με την μειονότητα των Εβραίων δεν ήσαν ιδιαίτερες ιδιότητες των φασιστών. Άλλωστε η δημοκρατία της Βαϊμάρης είχε θέσει εκτός νόμου το ναζιστικό κόμμα είχε συλλάβει τον «αρχηγό» και διάφορα στελέχη μετά το θεατρικό πραξικόπημα της μπύρας και είχε απαγορεύσει τις δημόσιες συγκεντρώσεις των ναζιστών. Και όμως η άρχουσα τάξη θεωρούσε ότι οι φασίστες είχαν έντιμα κίνητρα, μια και δήλωναν πως ότι κάνανε το κάνανε γιατί αγαπούσαν την πατρίδα τους και τους διαφήμισε δημιουργώντας άρθρα στις εφημερίδες της ρομαντικής εικονοπλασίας κάνοντας τον λαό να στρέψει το βλέμμα προς ένα ως τότε άσημο και περιθωριακό κόμμα. Διότι ο αντιμαρξισμός η ρητορική και η έμπρακτη βίαιη επίθεση των φασιστών στην αριστερά ηχούσε ως όπερα του Βάγκνερ στα αυτιά των μπουρζουάδων.
Ο επιλεκτικός τρόμος που καλλιεργούσε εναντίων των «μαρξιστών» η Γερμανική ελίτ συνάντησε τον κοινωνικό δαρβινισμό, τον βιολογικό αντισημιτισμό και τον ρατσισμό των φασιστών, δημιούργησε έναν συσσωματικό εθνικισμό κάνοντας απαραίτητο για την διατήρηση και την άσκηση εξουσίας το μίσος.
Ο φασισμός άλλωστε είναι ο βίαιος τρόπος που διαθέτει ο καπιταλισμός για να αντιμετωπίσει την διάβρωση του κοινοβουλευτισμού χωρίς να απειληθεί το οικονομικό σύστημα της καπιταλιστικής οικονομίας και χωρίς να χάσει τα κεκτημένα η άρχουσα οικονομική τάξη. Κάνει αυτά που δεν θα ήθελε να πράξει ένα δημοκρατικό καθεστώς χωρίς μάλιστα να δυσαρεστεί τους «φιλήσυχους νομοταγείς» πολίτες. Όταν ο φασισμός πετύχει τάξη και σιγή νεκροταφείου ο κοινοβουλευτισμός μπορεί να επανέλθει θριαμβευτής.
Αν σε ορισμένους από μας η ιστορία του τότε μας δημιουργεί συνειρμούς που σχετίζονται με το σήμερα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ιστορία στα όρια του ίδιου κοινωνικού συστήματος επαναλαμβάνεται είτε σαν τραγωδία είτε σαν φάρσα, ενώ σε κάθε περίπτωση η επανάληψή της αποτελεί δράμα γι’ αυτούς που καλούνται να πληρώσουν το λογαριασμό. Κι αυτοί δεν είναι άλλοι, και τότε και σήμερα, από τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία.
Κάνετε τις αναγωγές σας.
___________________________________
Short URL: http://wp.me/p1pa1c-jvT
giorgalis
16 Ιανουαρίου, 2014 12:57 πμ
Σχετικά με το παιχνίδι που παίζουν τα ΜΜΕ και οι διάφοροι γελωτοποιοί σαν τον Μπάμπη, πιστεύω πως ναι μεν λένε τις μαλακίες τους για να λασπώσουν τους αντιπάλους αλλά δεδομένης την σύγχυσης των μικροαστών από το σοκ της κρίσης που έσκασε στο κεφάλι τους, τα αποτελέσματα της προπαγάνδας (τουλάχιστον αυτής που έχει κομματική στόχευση) είναι πια χαοτικά.
Παράδειγμα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που για μένα βγαίνει μάλλον κερδισμένη από τις μπαμπολογίες.
Ακόμα κι αν το σύστημα εσκεμμένα πριμοδοτεί κάποιους χώρους παρουσιάζοντας τους ως επαναστατικούς για να κρύψει τον καθεστωτικό τους χαρακτήρα (δεν λέω πως τέτοια είναι η περίπτωση των «παρατρομοκρατών») τα αποτελέσματα της προπαγάνδας παραμένουν χαοτικά, αφού οι ενδοκαπιταλιστικές κόντρες μεταξύ ομίλων που εκφράζονται μέσω διαφορετικών ΜΜΕ φροντίζουν γι αυτό θέλουν δεν θέλουν. Ακόμα μία ένδειξη του χαοτικού αποτελέσματος της λασπομαχίας μέσω του τύπου είναι η συμπάθεια των μικροαστών προς τους διάφορους «ζορό»,(17Ν).
Το «επαναστατικό μέτωπο των λαών της Ιουδαίας» κρύβεται πίσω από την 17Ν, λέει ο Μπάμπης. Ζήτω το «μέτωπο» απαντά μέρος του πλήθους, τρέχα γύρευε αν το «μέτωπο» ωφελήθηκε ή βλάφτηκε και τι θα πει ο άλλος καπιταλιστής που η δική του τηλεόραση θέλει να βλάψει ή να ωφελήσει το «Μέτωπο επαναστατών του Ιουδαϊκού λαού»…
Τα πράγματα αλλάζουν αν κοιτάξουμε τα «χοντρά» που στοχεύουν οι καπιταλιστές και τα κόμματα, την στρατηγική τους, εκεί θα δούμε πραγματικά ποιο είναι το «εξαποδώ» για την προπαγάνδα τους…
Ioulianos
16 Ιανουαρίου, 2014 11:06 πμ
Γιοργαλης.
Έγραψα το παραπάνω με νηπιακό ιδεολογικό πρόσημο διότι ο οποιοσδήποτε που ενστερνίζεται τέτοιες απόψεις της εξουσίας αυτομάτως παραδίδει τα πολιτικά και τα ανθρώπινα δικαιώματα του σε ένα ιδεολόγημα που θέλει να πείσει πως τα πράγματα είναι δεδομένα και κανείς και τίποτα δεν μπορεί να κάνει κατι για να τα αλλάξει. Οι διαρκώς εξαθλιωμένοι πολίτες πρέπει να καταλάβουν ότι η αστυνομική θεσμοθετημένη βία είναι νόμος διότι το έγκλημα είναι ένα.
Γράφει ο Πρετεντέρης:
«Από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο έως τα φαντάσματα της 17 Νοέμβρη στη φυλακή και από τους Πυρήνες της Φωτιάς στις μίζες των εξοπλιστικών ή στη Χρυσή Αυγή, οι πιο κρυφές και συγκαλυμμένες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας εκτίθενται πλέον σε κοινή θέα. Σαν απλωμένη μπουγάδα. Ταμιευτήριο, λοιπόν; Ταμιευτήριο. Βίλα Αμαλία; Βίλα Αμαλία. Τάγματα εφόδου; Τάγματα εφόδου.
Τόσο απλό. Και τόσο αυτονόητο ώστε πιστεύω πως μόνο οι επιτήδειοι έκαναν έως τώρα πως δεν το καταλάβαιναν.
Διότι το αίσθημα δικαίου σε μια κοινωνία είτε εμπεδώνεται πλήρως, προς όλους και προς όλες τις κατευθύνσεις, είτε δεν εμπεδώνεται καθόλου.
Είναι σαν την έγκυο: δεν υπάρχει «ολίγη» δικαιοσύνη με εκπτώσεις και συμψηφισμούς.»
Λοιπόν πρέπει να καταλάβουμε πως το τελευταίο κυνήγι με δικάστηκα μέσα του ΠΑΜΕ με την έφοδο της αστυνομίας στις κατάληψης δεν έχει καμία πολιτική διαφορά. Το σύστημα πρέπει να μείνει αδιάρρηκτο και η ρομφαία του αφορά όλους μας το ίδιο.
Δεν βγαίνει κανείς κερδισμένος……….
katy
16 Ιανουαρίου, 2014 9:20 μμ
Έβαλα το πρώτο like! Yeah! 🙂
demonio
16 Ιανουαρίου, 2014 10:14 μμ
Για να ειμαι ειλικρινης δεν καταλαβα ακριβως what was the point σε αυτο το αρθρο …
Επισης εαν καταλαβαινω καλα, ενω οταν ο Χατζηστεφανου μιλα για ομοιοτητα με την Βαιμαρη εκφραζεις επιφυλαξη, ενω μετα λες αυτο για την επαναληψη της ιστοριας…
Το οτι ο ταξικος αντιπαλος θα προσπαθησει να εκμεταλλευτει καθε ευκαιρια για να συκοφαντησει ολο το χωρο της αριστερας ειναι προφανες. Αλλιμονο να περιμεναμε κατι αλλο. Αυτο ομως δεν σημαινει αυτοματα πως η τρομοκρατια στυλ 17Ν δουλευει εναντια του κινηματος. Δηλαδη οταν το συστημα συκοφαντει τους κομμουνιστες/αριστερους (δεν ξερω πια και τι ορο να χρησιμοποιησω για να μην αρχισουμε παλι την ιδια εξαντημενη εδω μεσα συζητηση ….) υποθετω πως θα συμφωνησουμε πως το συμπερασμα δεν ειναι πως οι κομμουνιστες ειναι λαθος.
Το οτι τα τρομοκρατικα χτυπηματα εχουν ως αποτελεσμα την συρρυκνωση των δημοκρατικα κατοχυρωμενων δικαιωματων επισης δεν λεει και πολλα, γιατι τωρα πχ περιοριζονται τα δικαιωματα στις διαδηλωσεις και στις απεργιες, πεδια οπου οι τρομοκρατες δεν εχουν συμμετοχη.
Επισης δεν θα ελεγα με πολυ μεγαλη σιγουρια πως ο κοσμος γενικα φοβαται την τρομοκρατια (στυλ 17Ν παντα, οπου δεν εχεις τυφλα χτυπηματα με τυχαια θυματα), γιατι ο απλος κοσμος δεν νοιωθει στοχος. Η ΧΑ, χωρις κουκουλες τρομαζει πολυ περισσοτερο νομιζω.
Εγω νομιζω πως για τελειως διαφορετικους λογους δεν μπορει να συμβαλλει θετικα στην ανατροπη του συστηματος πχ κατ’αρχην γιατι απο την φυση της δεν μπορει να ειναι μαζικη και αρα μοιραια εκφυλιζεται σε ελιτισμο (τον οποιο σιχαινομαι απ’οπου κι αν προερχεται). Επισης δεν γουσταρω τα αιματα γενικως.
ΥΓ1. για να κλεισουμε (προς το παρον;;) την διαφωνια μας (βλπ διπλα ποστ). Δεν εχω θεμα για το οτι κανεις τις αναλυσεις σου μεσα απο μαρξιστικη σκοπια (αυτο που λες μη «αντικειμενικοτητα»). Λεω πως πιθανα δεχομενος τα περι επαναληψης της ιστοριας ως τραγωδια ή ως φαρσα ως αξιωμα, να ξεκινας απο λαθος σημειο εκκινησης (και δεν νομιζω να ειναι πολυ μαρξιστικο αυτο 🙂 ). Αλλα μπορει και να κανω λαθος φυσικα.
ΥΓ2. ελπιζω να μην εκλαμβανεις τις παρατηρησεις μου ως αρνητικη κριτικη στην δουλεια σου. Το αναποδο ισχυει και να ξερεις πως σε διαβαζω παντα με χαρα. Απλα αν δεν εκφραζουμε και αλλες αποψεις για να γινει συζητηση μαθαινουμε λιγοτερα. 🙂
Ioulianos
17 Ιανουαρίου, 2014 9:24 πμ
Δαιμόνιο καλημέρα.
Μερικές φορές το να γράφεις λειτουργεί και ως ψυχική θεραπαινίδα.
Αυτό όμως αφορά τον γράφοντα και όχι όσους τύχει να τον διαβάσουν. Γνώριζα από τα πριν ότι το συγκεκριμένο δεν έχει λογο ύπαρξης αλλά αποφάσισα να εκτεθεί στην κριτική, γιατί έτσι αναδεικνύεται αυθωρεί και παραχρήμα η δικιά μου σύγχυση (μόνο όμως η δικιά μου;) και άγνοια για το ποιος υπονομεύει ή υπερασπίζεται το εργατικό κίνημα.
Δεν είναι κακό να ξεγυμνώσω την αδυναμία μου συντάσοτας ένα κείμενο με υστέρηση ιδεολογική . Χρειάζομαι συμβουλές και την κριτική σου (σας) για να κατευνάζω φόβους και αμφιβολίες.
Katy
Πυργοδέσποινα μου με την φωνητική ισχύ εξήντα ανθρώπων, με τα πειστικότερα επιχειρήματα , θρυλική Ελένη της Ιλιάδας, επέτρεψε μου να γονατίσω μπρος στο μεγαλείο σου και να σου ασπαστώ την χείρα. Καλημεεεεραααα 🙂
katy
17 Ιανουαρίου, 2014 5:34 μμ
«Το μοναδικό Ευαγγέλιο που αναφέρει την παρουσία του Ιωάννη κατά τη Σταύρωση, καθώς και τη φράση του Ιησού «Μήτερ, ίδε ο υιός σου», είναι το κατά Ιωάννην! Τελικά, η ιστορία γραφόταν ανέκαθεν από αυτούς που έχουν στα χέρια τους τα ΜΜΕ». 🙂
Μανώλης Δουκίδης, Συγγραφέας
katy
18 Ιανουαρίου, 2014 6:10 μμ
«Αν είχα γράψει την αλήθεια που ξέρω τα τελευταία 10 χρόνια, γύρω στα 600 άτομα – μαζί με μένα – θα σάπιζαν στη φυλακή σήμερα, από το Ρίο μέχρι το Σηάτλ. Η απόλυτη αλήθεια είναι πολύ σπάνιο και επικίνδυνο αγαθό στην επαγγελματική δημοσιογραφία».
Hunter S. Thompson (1937-2005), Αμερικανός συγγραφέας.
Βλαδίμηρος
19 Ιανουαρίου, 2014 7:33 μμ
Η τρομοκρατία, που κάποτε ήταν το ψωμί των αναρχικών, στην εποχή του ιμπεριαλισμού έπαθε μετάλλαξη. Σήμερα, χρησιμεύει απλά σαν εργαλείο της πάλης του ενός ιμπεριαλισμού απέναντι στον άλλο. Όλη η τρομοκρατία που στρέφεται ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τα τσιράκια του οργανώνεται και τροφοδοτείται από το ρώσικο ιμπεριαλισμό και τα παραρτήματά του. Την εποχή του «υπαρκτού», από το σοσιαλ-ιμπεριαλισμό των Μπρέζνιεφ και Σία (ή, μάλλον, Κα Γκε Μπε) και, σήμερα, το σχέτο ιμπεριαλισμό του καγκεμπίτη Πούτιν. Μια ένδειξη γι’ αυτό είναι και η ύπαρξη πράκτορα της Στάζι μέσα στην περιβόητη ομάδα «Μπάαντερ-Μάινχοφ» (Rote Armee Fraktion -RAF) στη Δυτική Γερμανία, καθώς και η δολοφονία του Άλντο Μόρο στην Ιταλία από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, που απέτρεψε τη δημιουργία κυβέρνησης με συμμετοχή του «ευρωκομμουνιστικού» Κ.Κ.Ιταλίας, που ήταν υπέρ της ενωμένης Ευρώπης και εχθρικό προς τη Σοβιετική Ένωση.
Η ελληνική «αριστερά» ήταν από τη μεταπολίτευση και δώθε, πάντα, υπέρ της τρομοκρατίας, άλλοτε άμεσα και άλλοτε έμμεσα. Επίσημα την «καταδικάζει», αλλά, όπως καταδίκαζε ο Λένιν την τρομοκρατία των αναρχικών (ως αναποτελεσματική, αποπροσανατολιστική, αποδιοργανωτική του μαζικού κινήματος, ως καταστροφική των καλύτερων δυνάμεων σε άσκοπο αγώνα, κλπ. – ενώ την επιδοκίμαζε όταν είναι συνδεμένη με το μαζικό κίνημα και το βοηθάει). Και πέρα από αυτή την «καταδίκη», που δεν αφορά τη σημερινή τρομοκρατία, η οποία δεν έχει καμιά σχέση με την τρομοκρατία των αναρχικών, ή της «Ναροντναγια Βόλια» της εποχής του Λένιν, όταν η «αριστερά» θέλει να την καταγγείλει σαν πράκτορα του ιμπεριαλισμού, δεν την καταγγέλλει σαν πράκτορα του ρώσικου ιμπεριαλισμού, αλλά, σαν πράκτορα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού!
Δεν πα’ να έγραφαν οι φουκαράδες της 17Ν κατεβατά ολόκληρα κομμουνιστικού και αντιαμερικάνικου περιεχομένου, δεν πα’ να σκότωναν αμερικάνους πράκτορες και αξιωματούχους. Για το ΚΚΕ και όλους τους «αριστερούς» η 17Ν ήταν πράκτορας των αμερικάνων. Προσπαθούσε η «αριστερά» να κάνει τη νύχτα μέρα και να πείσει τον κόσμο ότι η ΣΙΑ δολοφονούσε τους σταθμάρχες της για λόγους προβοκάτσιας, για να διαβρωθούν οι μυστικές υπηρεσίες της Ελλάδας από τις αντίστοιχες αμερικάνικες, μυστικές υπηρεσίες της Ελλάδας, οι οποίες ήταν μεν μέχρι το κόκαλο διαβρωμένες, αλλά, έπρεπε να διαβρωθούν περισσότερο!
Και η διάβρωση προχώρησε τόσο πολύ, που έφτασαν οι μυστικές υπηρεσίες των αμερικάνων να δουλεύουν παράνομα στην Ελλάδα για την εξόντωση του Κωστάκη του Καραμανλή και να ενημερώνει, επίσημα, την ελληνική ΕΥΠ, για το σχέδιο δολοφονίας και την παρακολούθηση του Έλληνα Πρωθυπουργού η FSB (Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ασφάλειας) του Πούτιν, που εντελώς νόμιμα είχε στην Ελλάδα (την αμερικανοκρατούμενη!) ολόκληρο κλιμάκιο.
Κατά το ΚΚΕ όλες οι πράξεις τρομοκρατικού περιεχομένου είναι προβοκάτσιες είτε των αμερικάνων είτε της φιλοαμερικάνικης κυβέρνησης και των κρατικών υπηρεσιών ασφαλείας. Το πιο πρόσφατο (και πιο τραγικό) παράδειγμα ήταν ο εμπρησμός της Μαρφίν με τους 4 νεκρούς. Ο Ριζοσπάστης είδε τους τρομοκράτες να βγαίνουν από 2 κλούβες των ΜΑΤ και τους παρακολούθησε βήμα προς βήμα (περιγράφει τη διαδρομή που ακολούθησαν) μέχρι που έφτασαν στην τράπεζα και την πυρπόλησαν. Δεδομένου ότι (σύμφωνα πάντα με το Ριζοσπάστη) οι κλούβες των ΜΑΤ ήταν σταθμευμένες σε διαφορετικά σημεία, ο Ριζοσπάστης πρέπει να διέθετε τουλάχιστον δύο αυτόπτες μάρτυρες και κανονικά θα έπρεπε να έχει και βίντεο όλης αυτής της ιστορίας. Αλλά, ας πούμε, ότι οι μάρτυρές του δεν είχαν κινητό, ή φοβήθηκαν να το χρησιμοποιήσουν. Το ερώτημα είναι, γιατί δεν παρουσιάστηκαν στον ανακριτή να καταθέσουν; Και γιατί ο Ριζοσπάστης για ένα τέτοιο έγκλημα έγραψε μόνο 3 φορές τη βδομάδα που ακολούθησε τον εμπρησμό και μετά πήρε μέρος στη συνωμοσία σιωπής και θυμήθηκε το γεγονός μετά από ένα χρόνο (στην επέτειο) για να γράψει ένα σύντομο επικήδειο (πάλι με μνεία των άθλιων «προβοκατόρων», που τους προστατεύει η κυβέρνηση κι εμείς που έχουμε στοιχεία τα κρατάμε ζηλότυπα στα συρτάρια μας, μη τυχόν και μας τα κλέψουν!).
Όσο δε για τη 17Ν, στη δίκη της η «αριστερά» θυμήθηκε τα «δικαιώματα του ανθρώπου» και σύσσωμε έτρεξε να καταθέσει για την υπεράσπιση των «αμερικανών πρακτόρων»! Και σήμερα, που γίνεται η δίκη των Πυρήνων της Φωτιάς, η «ανανεωτική αριστερά» έστειλε το Νίκο Κωνσταντόπουλο και την κόρη του Ζωή να τους υπερασπιστούν και ο Ριζοσπάστης με απόλυτη αντικειμενικότητα γράφει, συχνά-πυκνά, πώς οι συνήγοροι υπεράσπισης κατατροπώνουν την κατηγορούσα αρχή, πώς οι μάρτυρες αποδεικνύονται αναξιόπιστοι και πέφτουν συνέχεια σε αντιφάσεις, κλπ., κλπ., οπότε σχηματίζεις την εντύπωση πως οι άνθρωποι διώκονται εντελώς άδικα και μάλλον θα έπρεπε να περάσουν από δίκη αυτοί που τους συνέλαβαν και τους παρέπεμψαν σε δίκη.
Όσο δε για την υπόλοιπη «αριστερά», βρίσκει πως οι δίκες των τρομοκρατών είναι στημένες για να δημιουργηθεί η «τρομολαγνεία» και να χρησιμοποιηθεί η τρομοκρατία σαν πρόσχημα για να μεγαλώσει η καταστολή του ουσιαστικά ανύπαρκτου λαϊκού κινήματος.
Έτσι, λοιπόν, στην εποχή του ιμπεριαλισμού, η τρομοκρατία ασκείται είτε από βρικολακιασμένους οπαδούς της Ναρόντναγια Βόλια, είτε από αμερικανούς (ή γενικότερα «συστημικούς») προβοκάτορες, προς όφελος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και (προς θεού!) ποτέ προς όφελος κάποιου άλλου ιμπεριαλισμού (που δολοφονεί μόνο με ραδιενεργό πολώνιο και ούτε καν έχει ακούσει τη λέξη «καλάσνικοφ»).
Και κάτι τελευταίο : Σίγουρα, οι δίκες των τρομοκρατών είναι πολιτικές δίκες γιατί αφορούν παραβιάσεις του Ποινικού Κώδικα που έχουν πολιτικά κίνητρα. Αν πραγματικά η «αριστερά» πίστευε ότι η τρομοκρατία είναι προβοκατόρικες ενέργειες, είτε των αμερικάνων, είτε των καπιταλιστών και του κράτους τους, θα επέμενε και θα συνέβαλε στο να αποκαλυφθούν οι πραγματικοί ένοχοι, αυτές οι μυστικές υπηρεσίες που οργανώνουν τις προβοκάτσιες, κλπ., κλπ., όπως το έκανε στην υπόθεση Λαμπράκη. Αντίθετα, το μόνο που έκανε ήταν να προσπαθεί να πείσει τον κόσμο ότι το κράτος χρησιμοποιεί την τρομοκρατία για να πλήξει το λαϊκό κίνημα, άρα, το κράτος οργανώνει την τρομοκρατία. Και μετά είναι τόσο αχάριστο ώστε να καταδικάζει τους τρομοκράτες σε ισόβια. Αλλά, να ζητήσει και να συμβάλλει στη διαλεύκανση του πολιτικού εμπνευστή και οργανωτή της τρομοκρατίας, ούτε λόγος να γίνεται – δε συμφέρει καθόλου να γίνουν τέτοιες αποκαλύψεις. Όλη η «αριστερά» είναι με το μέρος της τρομοκρατίας (παρέχει δικηγόρους, βγάζει ψεύτες τους μάρτυρες), που τη βλέπει με άπειρη συμπάθεια, όσο κι αν την καταδικάζει «με την άκρη των χειλιών» ή την καταγγέλλει ως προβοκατόρικη (στο κάτω-κάτω «μπάτσους» δε σκοτώνει;).
Υ.Γ. Να θυμίσω ότι και ο διαβόητος «διεθνής» τρομοκράτης Κάρλος το «Τσακάλι» (στον οποίο ο μαρξιστής πατέρας του έδωσε το όνομα «Ίλιτς», προς τιμήν του Λένιν, ήταν σπουδαγμένος στο Πανεπιστήμιο «Πατρίς Λουμούμπα» της Μόσχας (τον καιρό του μπρεζνιεφικού σοσιαλ-ιμπεριαλισμού) και μετά εντάχθηκε ως τρομοκράτης στο «μαοϊκό» Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και εκπαιδεύτηκε στον ανταρτοπόλεμο. Διατηρούσε σύνδεση με την Κα Γκε Μπε, μέσω της Στάζι, της οποίας ήταν χαϊδεμένο παιδί. Η τρομοκρατία, τελικά, έχει όνομα και επώνυμο.
katy
19 Ιανουαρίου, 2014 7:43 μμ
Βλαδίμηρε, καλέ πού χαθήκατε εσείς; Το σεντονάκι δεν θα κάτσω να το διαβάσω φυσικά, αλλά τις ευχές μου για το νέο έτος σας τις έχω στείλει… 😀
https://parallhlografos.wordpress.com/2011/12/30/%CE%B5%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%B3%CE%BF%CE%BD-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%83-%CE%B7-%CF%80%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BF%CE%B4%CE%B5%CF%83%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CE%B1-%CE%B1/#comment-146376
Βλαδίμηρος
20 Ιανουαρίου, 2014 12:20 πμ
Φιλτάτη Πυργοδέσποινα, ευχαριστώ για τις ευχές σας και τις ανταποδίδω. Δεν ήξερα ότι υπάρχει αυτό το σάιτ, ή, μάλλον το είχα ξεχάσει. Αλλά, και να το θυμόμουν, μια και το διαχειρίζεται η koula, αμφιβάλλω αν θα μπορούσα να σας ευχηθώ.
Είναι αλήθεια, ότι ψιλοχάθηκα, γιατί γράφω στο enikos.gr, κριτικάροντας άρθρα του Νίκου Μπογιόπουλου. Το καλό για μένα είναι ότι εκεί δεν κόβονται σχόλια. Εκεί να δείτε σεντόνια! Ολόκληρη Πειραϊκή-Πατραϊκή, όταν μεσουρανούσε! Κι έχω βρει και ομοιοπαθείς (στα σεντόνια, εννοώ).
Σας αφιερώνω και το σχετικό ποίημα :
ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ
Τις νύχτες τα πατζούρια χτυπάνε
Ή δεν υπάρχουν πατζούρια να χτυπήσουν
Χτυπάει το σκοτάδι τα φτερά του.
Το φως του φεγγαριού μπαίνει στο δωμάτιο
Κρύο, σιωπηλό, ατάραχο.
Το κοιτάς, σε κοιτάει.
Τριγυρνάει στην κάμαρα.
Τι θέλει; Τι θέλεις;
(Ερωτήσεις βουβές, χωρίς απόκριση)
Δεν κοιμάσαι; Κι εσύ;
(Μη σε νιώσει αδύναμο!)
Στέκεσαι στο παράθυρο, κοιτάς έξω.
Πόσα να΄ναι τ΄αστέρια;
Λένε εκατομμύρια. Ποιος ξέρει…
Εσύ μόνο είκοσι μπορείς να μετρήσεις.
Δακρύζουν τα μάτια σου.
Μέσ΄τα μάτια σου πλημμυρίζουν τα δάκρια
Μέσ΄τα μάτια σου πλανιώνται οι ελπίδες
Πρόσεξε μην τις πνίξουν!
katy
20 Ιανουαρίου, 2014 4:29 μμ
Ψυχοπλακώθηκα με το ποίημα που μου αφιερώσατε…κάτι σε πιο «ανεβαστικό» υπάρχει; 🙂
Βλαδίμηρος
21 Ιανουαρίου, 2014 8:04 μμ
Πυργοδέσποινα,
λυπάμαι για το ψυχοπλάκωμα. Να δοκιμάσω κάτι πιο λάιτ :
ΜΕΛΙ-ΓΑΛΑ
Μέλι και γάλα τα πηγαίναμε ως τα χτες
μα ξαφνικά το γάλα έκοψε, χαλάει
τι σημασία έχει αν εγώ ή εσύ φταις
στην άγρια νύχτα που ο βοριάς λυσσομανάει;
Ας το πετάξουμε το γάλα το κομμένο
το μέλι είναι για μια σχέση αρκετό
ας πούμε ότι είναι περασμένο-ξεχασμένο
κι ας βρούμε ένα άσυλο για τον κακό καιρό
Αυτή, αγάπη μου, είναι πάντα η συνταγή :
οι δυο τα βγάζουνε καλύτερα στην μπόρα
Έχει παντού, σ’ όλη τη γη, εφαρμοστεί
τι λες, την εφαρμόζουμε και τώρα;
Υ,Γ,1. Έγινε τίποτα, ή να πάμε σε κάτι καθαρά χιουμοριστικό; (δεν τολμώ να προτείνω, για «ανέβασμα» ποίημα αγωνιστικό).
Υ.Γ.2. Το ποίημα δεν περιέχει υπαινιγμούς. Εξάλλου, γράφτηκε σε «ανύποτπο χρόνο», που λένε και οι δικηγόροι.
katy
21 Ιανουαρίου, 2014 8:10 μμ
Δική σας εμπνεύσεως είναι τα ποιήματα;
ΥΓ.1 Θέλω κάτι χιουμοριστικό, τα «αγωνιστικά» τα βαριέμαι… 😉
ΥΓ.2 Μην ανησυχείτε…δεν φαντάστηκα ούτε για μια στιγμή, ότι θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε υπαινιγμός το «αγάπη μου».. 🙂
spiral architect
19 Ιανουαρίου, 2014 8:14 μμ
Η τρομοκρατία, τελικά, έχει όνομα και επώνυμο. … εσύ λες ότι είσαι μαρξιστής και τ’ @@ κουνιούνται!
Τι ακούει κανείς εν καιρώ σήψης …. 😦
demonio
20 Ιανουαρίου, 2014 12:44 πμ
Κι ο Χρυσανθος Λαζαριδης και πληθος αλλων που περιστοιχιζουν τον Σαμαρα, επανδρωνουν τα μμε εχουν περασει απο την αριστερα, αρα με βαση το ιδιοφυες σου επιχειρημα και η κρατικη τρομοκρατια εχει τελικα ονομα και επωνυμο…
Τι μαθαινει κανεις βρε παιδι μου, για ολα τελικα φταιει η καταραμενη αριστερα…
Βλαδίμηρος
20 Ιανουαρίου, 2014 2:33 πμ
Φίλε demonio,
Φυσικά και δεν μπορεί κανένας να κατηγορήσει την αριστερά για ότι λέει και κάνει κάποιος που κάποτε «πέρασε» από την αριστερά και μετά έγινε δεξιός. Μπορεί όμως να την κατηγορήσει για ότι λένε και κάνουν αυτοί που ανήκουν στην αριστερά.
Όσο για το αν «τελικά, φταίει η καταραμένη αριστερά», εσύ ποιος λες να φταίει για την κατάσταση που επικρατεί στο αριστερό κίνημα; Η Χρυσή Αυγή; Μόνοι μας βγάζουμε τα μάτια μας…
demonio
20 Ιανουαρίου, 2014 10:38 πμ
Βλαδιμηρε, δεν ειναι δυνατον να κατηγορεις την αριστερα, επειδη η ανθρωποτητα δεν εχει βρει ακομη τον βελτιστο τροπο οργανωσης της, δηλ. εναν τροπο οπου ολοι να ειναι ευχαριστημενοι. Υπαρχουν και οι λεγομενες αντικειμενικες συνθηκες ξερεις…. Ουτε μπορεις να εξεταζεις τα πραγματα εξω απο την εποχη τους.
Ειναι δυνατον να κατηγορεις την αριστερα, επειδη υποστηριζει πως πρεπει να τηρουνται τα ανθρωπινα δικαιωματα ; Θα μπορουσες να την κατηγορησεις ετσι οπως το κανεις, εαν υποστηριζε μονο υποδικους για τρομοκρατια και ηταν απουσα σε ολα τα αλλα μετωπα. Αυτο ομως δεν ανταποκρινεται στην πραγματικοτητα και το ξερεις. Επομενως αυτο που κανεις ειναι να απομονωνεις αυθαιρετα ενα στοιχειο, να το βγαζεις απο το context (που λενε και οι αγγλοι) και να του αλλαζεις τα φωτα. Και μετα να κατηγορεις εμενα, επειδη εσυ κανεις μια αναλυση που δεν στεκει (ή το αναποδο αν θελεις, δεν διεκδικω το αλαθητο του παπα)…
giorgalis
20 Ιανουαρίου, 2014 3:26 μμ
Ο Χ.Ξηρός κατεβαίνει στις εκλογές με τον Δ.Καζάκη (μέχρι τότε θα ασχολείται με τον ένοπλο αγώνα)
giorgalis
20 Ιανουαρίου, 2014 3:33 μμ
Αναλυτικά η επιστολή στο indymedia:
Θ. “Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή.”
Επειδή οι γνωστοί κροκόδειλοι των ΜΜΕ θ’ αρχίσουν τις κλάψες για τα απολεσθέντα
δικαιώματα, και θα ζητάνε όπως πάντα αίμα στην αρένα, έχω να πω τα εξής:
Καταρχάς, η δημοκρατία σας έχει αποθάνει προ πολλού και το εξάμβλωμα που έχει απομείνει είναι τόσο εξόφθαλμα φασιστικό που εξέχουν γύρω του οι αγκύλες της σβάστικας.
Μην παριστάνετε λοιπόν τους τιμητές και τους προστάτες τη στιγμή που δολοφονείτε τους νέους για 1.40€ και δεν σας καίγεται και καρφί. Όχι σε εμάς, απατεώνες των ΜΜΕ, φερέφωνα των δανειστών, δωσίλογοι του Δ’ Ράιχ.
Είναι φυσικό η έξοδός μου να προκαλεί πανικό και τρόμο σε σας και σ’ αυτούς που υπηρετείτε!
Αλλά όχι στην κοινωνία και στον λαό.
Είστε απέναντί μας, είστε τσανάκια αυτών που μας καταστρέψανε και αυτό είναι πλέον συνείδηση όλων.
Δε μας ξεγελάτε πια.
Δε σας σώζει τίποτα, ούτε τα Νταχάου που σχεδιάζετε, ούτε οι στρατιές των μισθοφόρων. Ότι και να κάνετε πολύ σύντομα το ποτάμι της οργής θα φουντώσει και θα σας πνίξει!
Και σας προειδοποιώ:
Μην τολμήσετε να κανιβαλλίσετε τους συγγενείς μου και τα αγαπημένα μου πρόσωπα, μη φαντασθείτε ότι θα επαναλάβετε τα όργια του 2002, όταν μας είχατε όλους αιχμαλώτους. Τώρα θα λάβετε την απάντηση που σας αξίζει!
Για την ώρα τους αφιερώνω έναν στίχο απ’ το τραγούδι του Β. Παπακωνσταντίνου
“Καραϊσκάκης”.
“Όταν γυρίσω θα σας γαμήσω”
Το αν κατάφερα να πείσω τους δεσμώτες να μου χορηγήσουν άδεια, το θεωρώ προσωπική επιτυχία και θα τους απαντήσω με την φράση που είπε ο Τζαβέλας όταν έπεισε τον Αλή Πασά να τον αφήσει ελεύθερο: “Χαίρομαι που εγέλασα έναν δόλιο”. Πράξη βέβαια που πλήρωσε με την ζωή του παιδιού του, που ήταν όμηρος του Αλή Πασά.
Αν ήσασταν έξυπνοι θα μας είχατε δώσει όχι απλά άδειες αλλά και ελευθερία, όμως φυσικά δεν είστε.
Τώρα την ύστατη ώρα αντί να φωνασκείτε υστερικά, να ετοιμάζετε πιο σκληρούς νόμους και πιο σκληρή καταστολή – που δείχνει και το μέτρο της δημοκρατίας σας – καλύτερα να ετοιμάζετε την ντροπιαστική φυγή σας. Γιατί η βασιλεία σας τελείωσε και δεν το έχετε πάρει χαμπάρι!
Θα μπορούσα να επαναπαυτώ στις δάφνες της προηγούμενης δράσης μου και να επαναλαμβάνω την καραμέλα της εποχής “κάποιος πρέπει επιτέλους να κάνει κάτι”. Δεν το έπραξα.
Η επιλογή μου να παραβιάσω την άδεια καταστρέφει πρώτα-πρώτα την δική μου “πορεία”.
Όμως τι προοπτικές μπορεί να έχει κανείς όταν βλέπει την κοινωνία να καταρρέει, τη χώρα να καταστρέφεται και τον λαό να οδηγείται στον εξανδραποδισμό; Μέχρι πότε θα βλέπουμε εν έτει 2014 ανθρώπους να πεθαίνουν απ’ τα μαγκάλια και να μένουμε απαθείς; Εγώ πάντως όχι!
Πήρα για άλλη μια φορά την απόφαση, να βροντήξω ξανά το αντάρτικο τουφέκι ενάντια σε αυτούς που μας κλέψαν την ζωή και πούλησαν τα όνειρά μας για να βγάλουν κέρδος.
Δεν θέλουμε τα ευεργετήματά σας, κρατείστε τα να φιλοδωρείτε κανέναν ρουφιάνο σας.
Θέλουμε δικαιώματα και θα τα κατακτήσουμε με τ’ όπλο στο χέρι. Δε ζητάμε χάρη από κανέναν και ειδικά από σας τους προσκυνημένους. Και καλά θα κάνετε αν ξανασυναντηθούμε που δεν το εύχομαι (ούτε σεις να το εύχεστε) να με σκοτώσετε γιατί αν με πιάσετε αιχμάλωτο πάλι θα ξαναφύγω για να σας πολεμήσω μέχρις εσχάτων.
Θα κλείσω με ένα κομμάτι από την πολιτική μου δήλωση αντί απολογίας στο εφετείο, τον Νοέμβρη του 2006: “Δεν είμαι σε καμιά περίπτωση αυτό που περιγράφετε, σίγουρα όμως είμαι αυτό που φοβάστε.
Και θα ξαναπώ τον ίδιο στίχο από τον Προμηθέα Δεσμώτη.
‘Χτυπάτε, αλυσοδένετε το σώμα
σκλάβοι του Δία
ο νους – η ψυχή παραμένει λεύτερη».
14-1-14
Χριστόδουλος Ξηρός,
Ελεύθερο μέλος της 17Ν.
αΕρΟπΖεΓκΑζΜεΝοΙ ενωθείτε…
katy
20 Ιανουαρίου, 2014 4:23 μμ
Τί παλμός…τί αγωνιστικότητα….ανατρίχιασα…να, να δες…μου σηκώθηκε η τρίχα…
Βρε πως κατάντησε έτσι ο Ξηρός; Έτοιμος για ύπνο είναι λέμε…Καλά μιλάμε για πολλά γέλια…εδώ άλλοι κι άλλοι, κούκλοι-παίδαροι, με λέγειν, όχι ότι κι ότι και πάλι σκέφτεσαι εάν θα τους στηρίξεις…Μ’ αυτόν τον κακομοίρη, πώς να συνταχθείς σε κοινό αγώνα; Αυτόν έτσι και τον φυσήξεις θα πέσει κάτω….
Aυτοί oι ασχημάντρες πίσω, ποιοί είναι βρε ανήψι μου; (καλά τον πρώτο αριστερά τον αναγνώρισα, αλλά τους άλλους με τα μουστάκια, τα μούσια και τα μαλλιά δεν μπορώ να τους αναγνωρίσω…..δεν φαντάζομαι να ‘ναι τίποτα πραγματικοί αγωνιστές και επαναστάτες….έ; ) 😉
giorgalis
20 Ιανουαρίου, 2014 5:02 μμ
Πράγματι ο Ξηρός δείχνει αγουροξυπνημένος και να βαριέται…

Συμφωνώ πως λείπει ένα πορτρέτο πίσω του.
katy
20 Ιανουαρίου, 2014 5:16 μμ
Kι ο Αλέεεεεεξηηηηηηης μου, αγωνιστής και επαναστάτης; Τί μαθαίνει κανείς… 🙂
«Πολλές φορές έμενα σιωπηλή για ώρες σ’ ένα πάρτυ ακούγοντας τα κινηματογραφικά μου είδωλα να μετατρέπονται σε βαρετούς και μικρούς ανθρώπους».
Marilyn Monroe (1926-1962), Αμερικανίδα ηθοποιός.
Βλαδίμηρος
20 Ιανουαρίου, 2014 7:24 μμ
Φίλε demonio,
Πρώτα-πρώτα, να ξεκαθαρίσω ότι το σχόλιό μου είχε συγκεκριμένο θέμα, την τρομοκρατία και από πού προέρχεται. Η άποψή μου είναι ότι προέρχεται (ειδικά η «αριστερή» τρομοκρατία, 17Ν, Ερυθρές Ταξιαρχίες, Μπάαντερ-Μάινχοφ, Κάρλος) από τις μυστικές υπηρεσίες όχι της Αμερικής, αλλά, της Ρωσίας και εξυπηρετεί το ρώσικο ιμπεριαλισμό. Πάνω σ’ αυτό κατηγόρησα την ελληνική «αριστερά» ότι, αφενός, προσπαθεί να φορτώσει τις ευθύνες της τρομοκρατίας στις αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες, ή στο κράτος (το οποίο θεωρεί διαβρωμένο από αυτές τις υπηρεσίες – τώρα μάλιστα και υποχείριο της ΕΕ), αφετέρου, ότι στην πράξη υποστηρίζει την τρομοκρατία. Αυτό, βέβαια, είναι αντιφατικό (αν πραγματικά πίστευε πως είναι πράκτορες των αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών, όχι μόνο δε θα τους υποστήριζε, αλλά, θα απαιτούσε να αποκαλυφθούν οι καθοδηγητές τους) και γι’ αυτό γίνονται διάφοροι ελιγμοί, του τύπου «εμείς καταδικάζουμε την τρομοκρατία, σαν ακατάλληλη μέθοδο πάλης, αλλά, η τρομοκρατία είναι μια διαμαρτυρία κατά των εγκλημάτων της άρχουσας τάξης» – δηλαδή, δέχονται ότι ο στόχος είναι κοινός (τώρα, ποιο κοινό στόχο έχουν οι αντιϊμπεριαλιστέςμε τους πράκτορες του ιμπεριαλισμού, άστο καλύτερα), αλλά, δε συμφωνούν στη μέθοδο.
Δεύτερο, εσύ παρακάμπτεις το θέμα του σχολίου και με κατηγορείς ότι είπα ότι «για όλα φταίει η καταραμένη αριστερά». Σου εξηγώ ότι δεν είπα κάτι τέτοιο, απλώς κατηγόρησα την αριστερά ως υπεύθυνη για την «κατάσταση που επικρατεί στο αριστερό κίνημα» κι εσύ με κατηγορείς ότι κατηγόρησα την αριστερά «επειδη η ανθρωποτητα δεν εχει βρει ακομη τον βελτιστο τροπο οργανωσης της, δηλ. εναν τροπο οπου ολοι να ειναι ευχαριστημενοι».
Φυσικά, ποτέ δε θα έλεγα τέτοιες κουταμάρες, ούτε για την αριστερά ούτε για κανέναν. Με κατηγορείς ότι δε λαμβάνω υπόψη μου τις «λεγόμενες αντικειμενικές συνθήκες». Περίεργο πράγμα! Μέχρι τώρα με κατηγορούσαν ότι λαμβάνω υπόψη μου μόνο τις αντικειμενικές συνθήκες και συνιστώ να περιμένουμε υπομονετικά να ωριμάσουν και έτσι θα έρθει ο σοσιαλισμός, ότι παραβλέπω τον υποκειμενικό παράγοντα, κλπ., κλπ. Η μαρξιστική άποψη του διαλεκτικού υλισμού λέει πως το πρωταρχικό είναι οι αντικειμενικές συνθήκες και γι’ αυτό επιμένω στην ανάπτυξη του καπιταλισμού, αλλά, φυσικά, αυτό δε σημαίνει ότι η ανατροπή θα γίνει από μόνη της. Εδώ μπαίνει ο ρόλος του υποκειμενικού παράγοντα, που είναι κι αυτός πολύ μεγάλος στη συνειδητοποίηση της αντικειμενικής κατάστασης, στην εξήγησή της και στην πάλη για την αλλαγή της. Στο θέμα της «κατάστασης του αριστερού κινήματος», με δεδομένες τις αντικειμενικές συνθήκες, οι ευθύνες πέφτουν στην αριστερά, στα κόμματα και τις οργανώσεις της και στην πολιτική που ακολουθούν.
Η ελληνική αριστερά φταίει γιατί ακολούθησε τους χρουστσοφικούς στη διάσπαση που προκάλεσαν στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, στην αμαύρωση της τριαντάχρονης οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, με το πρόσχημα της καταπολέμησης της προσωπολατρείας, φταίει γιατί δέχτηκε την κτηνώδη επέμβαση στο ΚΚΕ, τον αποκεφαλισμό του και το διορισμό των εγκάθετων της 6ης Ολομέλειας, φταίει γιατί μισό αιώνα τώρα έχει απαρνηθεί το μαρξισμό, φταίει γιατί εξυμνούσε και εξυμνεί ακόμα τον «υπαρκτό» καπιταλισμό και τις ιμπεριαλιστικές του επεμβάσεις (Τσεχοσλοβακία, Αφγανιστάν), φταίει γιατί ενώ έχει μετατραπεί σε κόμμα των μικρομεσαίων εξαπατά, κατ’ εξακολούθηση, τους εργάτες, καπηλευόμενη την ιστορία του ηρωικού ΚΚΕ.
Φυσικά και δε φταίει αν υποστηρίζει ότι πρέπει να τηρούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα και για τους υπόδικους για τρομοκρατία, αλλά, ακόμα και για το χειρότερο κακούργο, ή εγκληματία. Όμως, δεν την κατηγόρησα για κάτι τέτοιο. Την κατηγορώ για μονόφθαλμο αντιϊμπεριαλισμό, γιατί έκανε μια από τις μαχητικότερες συγκεντρώσεις όταν ήρθε ο Κλίντον, ενώ όταν ήρθε ο Πούτιν τον «αγνόησε» τελείως. Το πιο μαχητικό που βρήκε να γράψει ο Ριζοσπάστης ήταν ότι ήρθε σαν «ντίλερ» των ρωσικών εταιριών να συνάψει συμφωνίες για να κερδίσουν!
Κι επειδή μιλάς μόνο για «υπόδικους» τρομοκράτες, να σου υπενθυμίσω ότι μετά την καταδίκη της 17Ν, σε επέτειο της εξέγερσης της 17 Νοέμβρη 1973, διοργανώθηκε στο Πολυτεχνείο έκθεση ζωγραφικής του Σάββα Ξηρού! Θα μου πεις ανθρώπινο δικαίωμα είναι να ζωγραφίζεις και να εκθέτεις το έργο σου. Μόνο που το Πολυτεχνείο της εξέγερσης του Νοέμβρη μάλλον βεβηλώνεται όταν γίνεται γκαλερί για ένα καταδικασμένο τρομοκράτη σε εξάκις ισόβια.
Lavrentij
20 Ιανουαρίου, 2014 10:03 μμ
Έχει πλάκα να καταγγέλουν τις επεμβάσεις στην Τσεχοσλοβακία και το Αφγανιστάν οι ίδιοι που υπερασπίζονται (ανοιχτά ή δια της σιωπής) τις επεμβάσεις των σοβιετικών τανκς στη ΛΔ της Γερμανίας το 1953 και την Ουγγαρία το 1956, εξεγέρσεις και οι δύο κατά των σταλινικών ηγεσιών των αντίστοιχων εθνικών ΚΚ.
Βλαδίμηρος
21 Ιανουαρίου, 2014 7:54 μμ
Φίλε Lavrentij,
τι γίνεσαι; Καιρό έχουμε να τα πούμε. «Καλή χρονιά», έστω και καθυστερημένα.
Για τη Γερμανία και την Ουγγαρία δε μίλησα, γιατί δεν ήξερα πολλά πράγματα ώστε να διατυπώσω γνώμη. Χάρη σε σένα, το έψαξα λιγάκι.
Λοιπόν, για την Ουγγαρία, πρώτα, της οποίας η εξέγερση ήταν πολύ πιο σημαντική και τα στοιχεία που βρήκα πιο σαφή.
«Τον Ιούλιο του 1953, πρωθυπουργός εγένετο ο Ίμρε Νάγκι, αφού αντικαταστάθηκε ο Ράκοσι, κατόπιν της ανόδου στην αρχή στη Ρωσία του Γεωργίου Μαλένκοφ, λόγω του ότι – όπως δημοσιεύτηκε στον παγκόσμιο τύπο – ήταν ένας από τους στενότερους φίλους του Στάλιν.
Ο Νάγκι ανήγγειλε την 4η Ιουλίου, στην ουγγρική Βουλή, πλήρη σχεδόν ανατροπή της μέχρι της ημέρας εκείνης εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής.
Ως προς την εσωτερική πολιτική, ανήγγειλε ότι θα δοθεί μεγαλύτερη προσοχή στην ελαφριά βιομηχανία, δηλαδή, στην παραγωγή καταναλωτικών αγαθών και στην παραγωγή τροφίμων, παρά στη βαριά βιομηχανία, δηλαδή, στην παραγωγή μηχανών και εργαλείων, οι μικροκαλλιεργητές θα δικαιούνται να αποχωρήσουν από τα κολχόζ, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης θα καταργηθούν, θα χορηγηθεί ευρύτατη αμνηστία για τα πολιτικά αδικήματα και όσοι αστοί είναι υπό επιτήρηση ή είναι ύποπτοι, θα ανακτήσουν την ελευθερία κίνησης.
Στην εξωτερική πολιτική, η Ουγγαρία θα αποκαταστήσει εμπορικές σχέσεις με το δυτικό κόσμο» (πηγή : η «Εγκυκλοπαίδεια του Ήλιου» με διευθυντή τον αντικομμουνιστή Πασσά).
Για την πολιτική του αυτή, ο Νάγκι έπαψε το 1955 να είναι πρωθυπουργός. Ξανάγινε πρωθυπουργός με την εξέγερση του 1956 κι αυτή τη φορά η πρωθυπουργία του κράτησε 11 ημέρες. Πρόλαβε, όμως, να βγάλει την Ουγγαρία από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και να ζητήσει από την Αμερική και την Αγγλία να αναγνωρίσουν την Ουγγαρία σαν ουδέτερη χώρα.
Άρα, η εξέγερση προετοιμάστηκε από το Νάγκι, που πήρε μέτρα για την επιστροφή στον καπιταλισμό και φυσικά έδωσε απόλυτη ελευθερία στους θιασώτες της εκμετάλλευσης. Δεν ήταν, λοιπόν, εξέγερση «κατά των σταλινικών ηγεσιών των αντίστοιχων εθνικών ΚΚ». Ήταν εξέγερση κατά του σοσιαλισμού, που την υπέθαλψε ο χρουστσοφικός Νάγκι, πιστός υπηρέτης των καπιταλιστών και τσιφλικάδων. Φυσικά και τα σοβιετικά τανκς δεν πήγαν να σώσουν το σοσιαλισμό που κινδύνευε, αλλά, τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα της Ρωσίας (σύμφωνο Βαρσοβίας). Ο χρουστσοφικός Νάγκι παρατράβηξε το σκοινί – θέλησε όχι μόνο επιστροφή στον καπιταλισμό, αλλά και αποχώρηση από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας – οπότε ο άλλος χρουστσοφικός Καντάρ, καταδικασμένος ισόβια από το σταλινικό Ρακόσι και που τον απελευθέρωσε ο Νάγκι, ζήτησε την επέμβαση των σοβιετικών τανκς και ο Νάγκι κρεμάστηκε, για να γίνει ίνδαλμα των αντικομμουνιστών όλου του κόσμου (μέχρι και ο μακαρίτης Καραμανλής του έκοψε αναμνηστικό γραμματόσημο).
Όσο για την εξέγερση του Βερολίνου του 1953, βρήκα αυτά στο διαδίκτυο. Διάβασέ τα κι εσύ.
H εξέγερση στο Βερολίνο το 1953
από AlanGarner » Αύγουστος 25th, 2011, 11:53 am
50 χρόνια μετά, ο χαρακτήρας της εξέγερσης και των ταραχωδών συγκεντρώσεων της εργατικής τάξης τον Ιούνιο του 1953, στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία (ΓΛΔ), κυρίως στο Βερολίνο, παραμένει αμφιλεγόμενος μεταξύ των Μαρξιστών –Λενινιστών. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ήταν μια γνήσια εξέγερση της Γερμανικής εργατικής τάξης. Άλλοι, υποστηρικτές της μετασταλινικής ΕΣΣΔ, ισχυρίζονται ότι ήταν προβοκάτσια των ιμπεριαλιστών.
Η Μαρξιστική – Λενινιστική Συμμαχία ισχυρίζεται ότι:
1) ήταν μια γνήσια έκφραση αντίστασης από τη Γερμανική εργατική τάξη απέναντι σε μια ρεβιζιονιστική γραφειοκρατία: ότι η εξέγερση προκλήθηκε από την εγκληματική«υπερεπαναστατική»-αριστεριστική πολιτική του Βάλτερ Ούλμπριχτ
2) Ο Λαυρέντι Μπέρια, εκπροσωπώντας την Μαρξιστική – Λενινιστική πτέρυγα του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΣΕ, παρότρυνε τον Ούλμπριχτ να μην ακολουθήσει αυτό το σεχταριστικό δρόμο, αλλά αυτόν που είχε περιγράψει ο Ι.Β. Στάλιν
3) Ο Μπέρια συμφωνούσε με το Στάλιν ότι το Γερμανικό κράτος ήταν, στις ειδικές περιστάσεις της μεταπολεμικής Ευρώπης, ένα «μαξιλάρι» απέναντι στον ιμπεριαλισμό
Οι κατηγορίες ενάντια στο Μπέρια
Όταν οι ρεβιζιονιστές, υπό την ηγεσία του Χρουστσόφ πήραν τον έλεγχο του κράτους της ΕΣΣΔ, συνάντησαν δυσκολίες από κάποιους αμφιταλαντευόμενους (Μαλένκοφ –Μολότοφ), αλλά ενεργά παρεμποδίστηκαν από συνεπείς Μαρξιστές – Λενινιστές (Μπέρια). Το κράτος θα επέστρεφε στο Μαρξισμό – Λενινισμό, εκτός και αν ο Μπέρια εξολοθρευόταν. Οι κατηγορίες ενάντια στο Μπέρια, διατυπώθηκαν σε μυστικές συνεδριάσεις της ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ(μπ.), μεταξύ 2 και 7 Ιουλίου 1953, 4 μήνες περίπου μετά το θάνατο του Στάλιν, αλλά μόλις 2 εβδομάδες μετά την εξέγερση στο Ανατολικό Βερολίνο, της 16-17 Ιουνίου 1953.
Η κύρια κατηγορία αφορούσε την ίδρυση μιας μυστικής κατασκοπευτικής βάσης για τους Μαρξιστές – Λενινιστές. Άλλη μια σειρά κατηγοριών αφορούσε προδοτικές σχέσεις με τον Τίτο και προσπάθεια για εξομάλυνση των σχέσεων με τη Γιουγκοσλαβία (AmyKnight: BeriaStalin’sFirstLieutenant; Princeton 1993; σ.206). Αλλά η πιο σπουδαία κατηγορία αφορούσε την συνηγορία του Μπέρια υπέρ μιας «ενοποιημένης Γερμανίας». Πρωτοστατούντας στις κατηγορίες ενάντια στις σεχταριστικές πολιτικές του Ούλμπριχτ, καθώς ήταν «εξοργισμένος όταν εγώ (ο Ούλμπριχτ) αντιτάχθηκα στην πολιτική που αφορούσε το γερμανικό ζήτημα το 1953 (Knight ό. π. ,σ. 192). Διάφορες πηγές συνηγορούν στην αυξημένη σημασία αυτής της κατηγορίας“
“Η σοβιετική ηγεσία επικαλέστηκε τους παρακάτω λόγους για τις κατηγορίες ενάντια στο Μπέρια:(…), ότι συνηγορούσε στη δημιουργία μιας ενοποιημένης Γερμανίας ως ενός «αστικού, φιλειρηνικούκράτους» (1:162) και την εγκατάλειψη του καθεστώτος της Ανατολικής Γερμανίας ως ξεχωριστού σοσιαλιστικού κράτους” («σχετικά με τα Εγκλήματα και τις αντικομματικές και αντικυβερνητικές δραστηριότητες του Μπέρια»:Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΣΕ, 2-7 Ιουλίου 1953, από την Ιζβέστια CC – CPSU:1991, 1:140-214 & 2:141-208. NewEvidenceonBeria’sDownfall, του RachelA. Connell.
«Νέα στοιχεία επιβεβαιώνουν ότι ο Μπέρια ήθελε να ανταλλάξει την ενοποίηση της Γερμανίας με την ουδετεροποίησή της»
‘New Evidence on the East German Uprising of 1953; ”Paper #3: Reexamining Soviet Policy Towards Germany During the Beria Interregnum, “Cold War History Project” by James Richter.
Και, συμπληρωματικά, δες τι λέει η «Εγκυκλοπαίδεια του Ήλιου» :
Τέσσαρες κυρίως λόγοι προεκάλεσαν την εξέγερσιν αυτήν. Η πρώτη ήτο η δίωξις των γερμανικών εκκλησιών, ήτις έφθασεν εις το αποκορύφωμά της τον Μάιον. Δευτέρα, η σπάνις των τροφίμων, επιταθείσα ιδία προ της νέας συγκομιδής των σιτηρών και γεωμήλων. Τρίτη, η συστηματική σοβιετοποίησης δια της κρατικοποιήσεως των εργοστασίων και κολλεκτιβοποιήσεως των αγροκτημάτων. Και, τέλος, η απόφασις της κυβερνήσεως περί αυξήσεως της αποδόσεως των εργατών.
Υ.Γ. Τα ζητήματα, όπως βλέπεις, φίλε Lavrentij, δεν είναι τόσο απλά για να απαντάει κανένας στο πιτς φιτίλι και, όταν, κυρίως, δεν έχει δασκάλους να του δίνουν έτοιμη τροφή και χρειάζεται να στηρίζεται μόνο τις δικές του δυνάμεις.
katy
20 Ιανουαρίου, 2014 7:57 μμ
Πάντως όποιος (o Βλαδίμηρος εξαιρείται για ευνόητους λόγους) δεν έχει twitter, ειδικά σήμερα, «χάνει»! «Πέφτει» το γέλιο της αρκούδας με τον Χριστόδουλο! 😀
Χριστόδουλος (δια το πιστόν : Βλαδίμηρος)
21 Ιανουαρίου, 2014 8:45 μμ
Γελάτε, ω, άνδρες Ταραντίνοι! Ταχύ, γαρ, κλαύσεσθε!
katy
21 Ιανουαρίου, 2014 8:55 μμ
Χριστόδουλε…»Κανένας δεν θέλει να τον λυπούνται για τις πλάνες του».
Vauvenargues, Γάλλος γνωμικογράφος.
Βλαδίμηρος
22 Ιανουαρίου, 2014 12:31 πμ
Katy
προφανώς είναι δικής μου εμπνεύσεως, μαι και δεν αναφέρω το όνομα του στιχοπλόκου.
Για δέστε τώρα και αυτό, μήπως σας «ανεβάσει» :
ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΚΑΙ Η ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ
Το κινητό τηλέφωνο έγινε, πια, λατρεία
μα θα’ τανε πιο χρήσιμο αν το’ χανε στην Τροία.
Θα μίλαγε ο Μενέλαος με την Ωραία Ελένη
κι όλοι οι πολεμοκάπηλοι θα βγαίνανε χαμένοι.
«Ελένη» θα της έλεγε «παράτα τον τον Πάρη
Και γύρνα σπίτι, αγάπη μου, για κάνε μου τη χάρη!»
«Δεν είναι κρίμα να χαθούν στης μάχης τον Καιάδα
τόσα κορμιά παλικαριών που γράφει κι η Ιλιάδα;»
Η Ελένη ήταν πονόψυχη, το λέει κι η Ιστορία
γι’ αυτό, μόλις τον άκουγε θα’ φευγε απ’ την Τροία.
Πόλεμος δε θα γίνονταν και θα’ χανε γλιτώσει
τόσοι λεβέντες Αχαιοί και Τρώες άλλοι τόσοι.
Κι έτσι, λοιπόν, το κινητό θα’ παιζε μέγα ρόλο
αντί να ξεφτιλίζεται σε σαχλαμάρες όλο,
αντί για το κουτσομπολιό και κάθε μια βλακεία
άσκοπα, γύρω, να σκορπά την ακτινοβολία.
Υ.Γ. Για υπαινιγμό,, το ΜΕΛΙ-ΓΑΛΑ φοβόμουν, που θυμίζει Μελιγαλά!
katy
22 Ιανουαρίου, 2014 8:33 μμ
«Χρησιμότητα είναι όταν έχεις ένα τηλέφωνο, πολυτέλεια είναι όταν έχεις δύο, αφθονία όταν έχεις τρία και παράδεισος όταν δεν έχεις κανένα». 🙂
Doug Larson (1926), Αμερικανός αρθρογράφος
ΥΓ. Δεν πήγε καν το μυαλό μου, στο ότι, όταν μιλούσατε για «υπαινιγμό», αναφερόσασταν στον «Μελιγαλά»… αλλά για εξηγήστε μου λιγάκι κάτι…όταν λέτε ότι το γράψατε σε «ανύποπτο χρόνο» πότε εννοείτε ακριβώς; Πριν τη «μάχη»; (καλέ, πόσο χρονών είστε;) 🙂
Βλαδίμηρος
22 Ιανουαρίου, 2014 9:04 μμ
Αχ, Katy, δεν καταλάβατε ότι το «Μελιγαλά» τον έβαλα για ξεκάρφωμα, μια και βρήκατε με τη μία τον πραγματικό υπαινιγμό. Όσο για το αν γράφτηκε πριν τη «μάχη», σας διαβεβαιώ ότι γράφτηκε μετά κι αυτό είναι άσχετο με την ηλικία μου (είμαι ακριβώς 385 ετών) (μα, ρωτάνε ποτέ έναν άντρα πόσων χρόνων είναι;).
Και να θυμίσω ένα ωραίο του Όσκαρ Γουάιλντ : Ποτέ μην εμπιστεύεστε μια γυναίκα που λέει την ακριβή της ηλικία. Αυτή η γυναίκα είναι ικανή για όλα!
katy
22 Ιανουαρίου, 2014 9:26 μμ
Bλαδίμηρε, θα χρησιμοποιήσω για πρώτη και τελευταία φορά μια λαϊκή έκφραση. 🙂
Μου την «πέφτετε»;
Βλαδίμηρος
22 Ιανουαρίου, 2014 11:28 μμ
Εγώ, σα λαϊκός, θα χρησιμοποιήσω δύο. Ε, μα, βέβαια, τόσο καιρό τι κάνουμε εδώ; «Μπρίκια κολάμε», ή «τζιτζίκια πεταλώνουμε»;
katy
23 Ιανουαρίου, 2014 8:24 μμ
Ενώ γνωρίζετε, εκ των προτέρων, ότι δεν θα υπάρξει ανταπόκριση (πώς θα μπορούσε άλλωστε; – είστε πολύ λαϊκός και φτωχός για τα γούστα μου 🙂 ), ομολογώ ότι με εκπλήσσει η τόλμη σας.
Θα σας παρακαλούσα όμως, να μη συνεχίσετε/ουμε άλλο. Το νήμα του Ιουλιανού (γειά σου γλυκέ μου-ευχαριστούμε για την υπομονή σου), έχει συγκεκριμένο θέμα. Δεν θα ήθελα λοιπόν εδώ, να “τρολλάρουμε” με τέτοιoυ είδους θέματα.
Βλαδίμηρος
23 Ιανουαρίου, 2014 8:44 μμ
Katy
έχετε δίκιο, όπως πάντα. Θα παρακαλούσα τον Ιουλιανό να σβήσει όλα μου τα σχόλια που δεν έχουν σχέση με το θέμα της τρομοκρατίας. Ίσως, τότε, να συνεχίσουν τα σχετικά σχόλια, που διακόπηκαν από το τρολάρισμά μου. Ευχαριστώ.
katy
25 Ιανουαρίου, 2014 12:37 πμ
Βλαδίμηρε, δεν νομίζω να διέγραφε τέτοιου είδους «σχόλια» ο Ιουλιανός. Δεν είπατε και τίποτα κακό. Ένας απλός, καθημερινός, πολύ συνηθισμένος, θαυμασμός προς το πρόσωπό μου ήταν. Δεν είστε ο πρώτος, που εκφράζεται έτσι (ούτε φυσικά και ο τελευταίος). Άλλωστε δεν φταίτε μόνο εσείς…και ‘γω σας παρέσυρα (νομίζω) λιγάκι. 😀
Βλαδίμηρος
25 Ιανουαρίου, 2014 1:09 πμ
Την άλλη φορά, υπόσχομαι, να έχω μεγαλύτερη αυτοκυριαρχία.
simon
25 Ιανουαρίου, 2014 12:07 μμ
Κάτσε να τη δεις πρώτα και μετά μιλάμε για ..αυτοκυριαρχία 🙂
Βλαδίμηρος
25 Ιανουαρίου, 2014 1:53 μμ
Δεν κατάλαβα. Θα απαγορεύσεις στην Katy να μου απευθύνει το λόγο, ή θα εισηγηθείς στον Ιουλιανό να μου κόβει τα σχόλια;
simon
25 Ιανουαρίου, 2014 1:59 μμ
Πόσα κιλά βλάκας είσαι;
spiral architect
25 Ιανουαρίου, 2014 2:31 μμ
Γιατί καλέ Σίμωνα τριπάρεις τον Βλαδίμηρο; Πως αλλιώς θα εκφράσει τα βαθιά του συναισθήματα παρά μόνο απ’ το ίντερνετ;
Αφού δεν έχει άλλη διέξοδο.
katy
25 Ιανουαρίου, 2014 5:37 μμ
Kαλέ μου simon, όταν απευθύνεσαι στον Βλαδίμηρο, να του μιλάς μάτια μου, πιο α π λ ά και κ α τ α ν ο η τ ά, γιατί όπως διαπίστωσες, δεν κατάλαβε τι του είπες και δημιουργήθηκε, χωρίς λόγο, παρεξήγηση. Βέβαια, το ‘χετε κι εσείς οι νομικοί αυτό το ελάττωμα (να τα λέμε αυτά 😉 ), να μιλάτε μερικές φορές με τέτοιο τρόπο, που να μην καταλαβαίνει κανείς, λέξη απ’ αυτά που λέτε… 😉 😀
katy
25 Ιανουαρίου, 2014 8:24 μμ
Και συ βρε παιδάκι μου, γιατί δεν μου μιλάς όπως (μου) πρέπει; Θες να σε στείλω (για άλλη μια φορά) στο υπόγειο;….»μπέρδεψες» το Βλαδίμηρο και παραλίγο να φάτε τα μουστάκια σου… 😛
katy
25 Ιανουαρίου, 2014 5:33 μμ
Βλαδίμηρε, πω πω νεύρα…
Ο simon δεν σας απαγόρευσε να μου μιλάτε. Το αντίθετο, μάλιστα, θα έλεγα. Εάν διαβάσετε, με π ρ ο σ ο χ ή αυτή τη φορά, αυτό που είπε για την αυτοκυριαρχία, θα δείτε ότι δεν μιλούσε καθόλου σιβυλλικά. Απλά επιβεβαίωνε (ως αυτόπτης μάρτυρας), την εκτυφλωτική ομορφιά μου και το γεγονός ότι εάν με γνωρίζατε ποτέ από κοντά, δεν θα μπορούσατε να «συγκρατηθείτε».
Έγινε λιγάκι πιο κατανοητό τώρα; 🙂
ΥΓ. O simon, έχει πει πολλάκις, ότι καταδικάζει, τις διαγραφές σχολίων (όπως και ‘γω άλλωστε). Άρα είναι «άκυρο» το σχόλιό σας (για να μην πω τίποτα χειρότερο), περί «εισηγήσεων στον Ιουλιανό για κόψιμο σχολίων… «
Βλαδίμηρος
25 Ιανουαρίου, 2014 2:05 μμ
Εκόμισες γλαύκα στο βλάκα! Αυτό το έχω εμπεδώσει, το έχεις πει άπειρες φορές (σε αντιπαράθεση με τον πανέξυπνο εγκέφαλό σου). Αφού το ξέρεις, λοιπόν, ότι είμαι βλάκας, γιατί επιμένεις να εκφράζεσαι σιβιλικά και δεν τα κάνεις πιο λιανά, να τα καταλαβαίνουμε κι εμείς οι βλάκες;
Βλαδίμηρος
25 Ιανουαρίου, 2014 6:00 μμ
Υψηλοτάτη,
έχετε δίκιο. Τώρα που το ξαναδιάβασα είδα ότι το «κάτσε να τη δεις» αναφερόταν σ’ Εσάς και όχι στην «άλλη φορά». Είναι, όμως, συγγωστή η πλάνη μου, όπως λένε και οι δικηγόροι, αφού το «τη» έπρεπε να το γράψει ως «Τη». Πού να το καταλάβω (γνωστής ούσης και της αμβλύνοιάς μου) ότι θα μίλαγε για Σας σα να είσαστε μια κοινή θνητή;
katy
25 Ιανουαρίου, 2014 6:17 μμ
Πάντα έχω δίκαιο! 😉
simon
25 Ιανουαρίου, 2014 11:51 μμ
Η πλάνη σου είναι συγγνωστή, η βλακεία όμως όχι.
Βλαδίμηρος
26 Ιανουαρίου, 2014 12:44 πμ
Αλήθεια, βρε Σίμωνα, μια και είσαι τόσο σπίθας, γιατί δε λες και καμιά κουβέντα για το θέμα του ποστ, ή δεν καταδέχεσαι να μας διαφωτίσεις; Εντάξει, εγώ δε θα σε καταλάβω, αλλά, μπορεί να το διαβάσουν οι υπόλοιποι.
Υ.Γ. Πάντως, μου κάνει εντύπωση, που δε δέχεσαι την απαλλαγή λόγω βλακείας, αν και δικηγόρος. Εκτός και έχεις περάσει σε ανώτερες σφαίρες, της «αιώνιας δικαιοσύνης», π.χ.
simon
26 Ιανουαρίου, 2014 11:26 πμ
«Μη σπεύδε λαλών ή γράφων» και «Μη προτρεχέτω η γλώττα του νοός»
Χείλων ο Λακεδαιμόνιος (600 -520 π.χ.)
Βλαδίμηρος
26 Ιανουαρίου, 2014 11:40 πμ
«Χρειάζεται αρκετός προβληματισμός. Χρειάζεται μεγαλύτερη νηφαλιότητα»»
Σπύρος Χαλβατζής (1947μ.X. -), βουλευτής του ΚΚΕ (έτσι δικαιολόγησε το λευκό που έριξε στην Επιτροπή Δεοντολογίας της Βουλής, αρνούμενος να καταδικάσει τη στάση των βουλευτών της Χ.Α. για επεισόδια κατά μεταναστών).
katy
26 Ιανουαρίου, 2014 11:57 πμ
Λατρεύω αυτή η συζήτηση…γιατί βλέπω ότι το «‘ρίξατε» και στ’ αποφθέγματα…. 😀
katy
26 Ιανουαρίου, 2014 12:11 μμ
ουπς…»τη» συζήτηση ήθελα να ‘πω….(και οι «Πυργοδέσποινες» τελικά, κάνουν μικρολαθάκια…). 😉
kseeath
26 Ιανουαρίου, 2014 9:57 μμ
Με αφορμή τα παρεπόμενα μιας απόδρασης και ενός βιντεομηνύματος
Με αφορμή την απόδραση και κυρίως τις προτροπές του Χ.Ξηρού μέσω ενός σύντομου βιντεοδιαγγέλματος για την κλιμάκωση του αντάρτικου πόλης, παρακολουθούμε δεξιά και αριστερά ένα ανεκδιήγητο θέατρο του παραλόγου. “Ποιος ωφελείται;” Πολλοί εξ αριστερών διερωτούνται για ακόμα μια φορά. “Ποιόν … Continue reading →http:// wp.me/pryYN-1v3