Η πλατεία Συντάγματος δεν είχε δράκο

του Γαλαξιάρχη

Εκείνο το απόγευμα της Τετάρτης 25^ης Μαΐου του ‘11, στο τρίτο κάλεσμα για συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα, χωρίς κομματικό ή συνδικαλιστικό καπέλο, βρέθηκα κι εγώ παρασυρμένος περισσότερο από την περιέργεια, παρά από κάποιο αγωνιστικό εφαλτήριο. Αν κρίνω από τα πρόσωπα των δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων που περιφέρονταν στην πλατεία τις πρώτες ώρες, μάλλον οι περισσότεροι ήταν παρακινημένοι από την ίδια περιέργεια. Λίγες ώρες μετά και ενώ έπρεπε να αποχωρήσω «δια προσωπικούς λόγους», έκανα μία παρατήρηση σε ένα φίλο:

«Αν μέχρι το βράδυ όλοι αυτοί αρχίσουν να μιλάνε μεταξύ τους και στηθεί συνέλευση, φίλε μου θα έχουμε κερδίσει».

Και μέχρι το βράδυ μάθαμε να συζητάμε. Ήσυχα και απλά. Αρχίσαμε να καταλαβαινόμαστε…

(Περισσότερες πρώτες εντυπώσεις έγραψα λίγες μέρες αργότερα στον Παραλληλογράφο  – ρίξε μία ματιά, γιατί είναι ίσως ακόμη πιο καίριες σήμερα)

Στη χώρα των λωτοφάγων, όλα τα παραπάνω αποτελούν μία παλιά ξεχασμένη ιστορία. Εδώ ξεχάσαμε μέσα σε ένα εξάμηνο το «λεφτά υπάρχουν» του ΓΑΠ και πήγαμε βουρ στα «λεφτά δεν υπήρχαν ποτέ» της Κατσέλη και το «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου. Τα δύο και βάλε χρόνια από την ημέρα που ξεκίνησε η συνέλευση της πλατείας Συντάγματος αντιστοιχούν σε γεωλογικό αιώνα για το χρυσοψαρικό μνημονικό του Έλληνα μιντιοφάγου. Φυσιολογικά λοιπόν, επιχειρούν να μας πείσουν ότι η Χρυσή Αυγή είναι ένα είδος εξωδιαστημικού ιού που προσέβαλε μαζικά τον πληθυσμό το καλοκαίρι του 2012. Κι αν ήταν μόνο αυτό, ίσως και να γελούσαμε. Το ζήτημα είναι ότι θέλουν να πιστέψουμε ότι οι πρώτοι φορείς του εν λόγω ιού εμφανίστηκαν το Μάιο του 2011 στην πλατεία Συντάγματος. Ήταν δε όλοι Αριστεροί και Αναρχικοί και μετέδιδαν το νόσημα αποκλειστικά σε αθώους και αφελείς πατριώτες και υπερήλικες τακτικούς θαμώνες των ΑΤΜ.

Έχω γράψει τόσες φορές ότι η οικονομική κρίση συνέθλιψε πρώτα και κύρια τη λογική κι έπειτα τη μνήμη, ώστε γίνομαι κουραστικός. Η προσπάθεια που κάνω να αστειευτώ ή και να χλευάσω την μικροκομματική διαχείριση της πραγματικότητας, από τις μιντιακές ντουντούκες που παπαγαλίζουν ετοιματζίδικες μανιέρες πολιτικών γραφείων (μαζί με τα συντακτικά τους λάθη) έχει καταντήσει μία ψυχολογική άσκηση συμπίεσης της αγανάκτησης που νιώθω κάθε φορά που προσβάλουν τόσο βάναυσα τη νοημοσύνη μου.

Όλως τυχαίως, οι βιαστές είναι μονίμως οι ίδιοι. Αυτοί οι ολίγιστοι που καταφέρνουν να βρίσκονται στην εξουσία, ακόμη κι όταν έχουν φάει ένα μεγαλοπρεπέστατο χαστούκι από την κοινωνία. Οι αιώνιοι καρεκλοκένταυροι του λεγόμενου «εκσυγχρονιστικού χώρου» και της «δημοκρατικής παράταξης». Οι ΠΑΣΟΚοι που λατρέψαμε να μισούμε.

Η βάρβαρη, ανιστόρητη, εγκληματικά προκλητική και προκλητικά βλακώδης θεωρία των «δύο άκρων» που περιπαίζει τη λογική και δυναμιτίζει την ξεχαρβαλωμένη κοινωνική συνοχή, ξαναχτύπησε. Σενάριο της αντιφασιστικής κωμωδίας που προβάλλεται σε όλα τα κανάλια, με πρωταγωνιστές τους κουμπάρους του «συνταγματικού τόξου». Αυτού του «συνταγματικού τόξου» που έκανε το Σύνταγμα της Ελλάδας χαρτοπολτό και το Κοινωνικό Συμβόλαιο κωλόχαρτο. Που άπλωσε χιλιόμετρα συρματόπλεγμα στον Έβρο κι έχτισε στρατόπεδα συγκέντρωσης για αλλοδαπούς. Που διέσυρε κι έχωσε στη φυλακή χρήστριες ναρκωτικών, γυναίκες με HIV. Ειδικά όμως θα σταθώ στην εμμονή των Παπανδρεϊκών -που μίσησαν με όλη τους την ψυχή την πλατεία Συντάγματος- να βλέπουν την απαρχή του νεοναζισμού στους «αγανακτισμένους» της πλατείας.

Οι εξουσιομανείς, εξουσιολάγνοι και οι ορφανοί ψηφοφόροι τους, δεν μπόρεσαν ποτέ να χωνέψουν το τι συνέβη στην πλατεία Συντάγματος. Μπορεί να βγήκε μόνο ο γουρουνόστομος (και ουχί ελευθερόστομος) Πάγκαλος να μίλησε για «μαλάκες, κομμουνιστές και φασίστες», αλλά μη γελιόμαστε. Και ο πλέον καλοξυρισμένος γιάπης «εκσυγχρονιστής», στην παρέα του τα ίδια ισχυριζόταν. Δεν θα μπορούσε κι αλλιώς, αφού για εκείνους όλους η πλατεία ήταν ευθύς εξαρχής χώρος προσέλευσης τραμπούκων και κανιβάλων. Κάτι κτηνών που τις νύχτες έτρωγαν μωρά σημιτικών. Ακόμη και οι πιο σώφρονες και ψύχραιμοι των «εκσυγχρονιστών» ταύτισαν το αίτημα για Άμεση Δημοκρατία με το φασισμό και το ρατσισμό. Συνεχίζουν δε να το κάνουν ακόμη και σήμερα εν μέσω θεαματικών αντιφάσεων και λογικών αλμάτων επί κοντώ.

Επειδή δεν υπάρχει γιατριά για την κοντή μνήμη, παρά μόνο η επανάληψη και η κόντρα επανάληψη, θυμίζω σε όλους αυτούς τους δήθεν αγαπητικούς της σοσιαλδημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού, τι έγινε εκείνους τους λιγοστούς μήνες της πλατείας Συντάγματος – πριν δηλαδή έρθει ένας άλλος μέγας προοδευτικός, ο Γιώργος Καμίνης, και μαζέψει τα απομεινάρια της συνέλευσης με τις σκουπιδιάρες του Δήμου.

Στην πλατεία Συντάγματος αγαπητοί οπαδοί του τεταρτοδρομιστή Γεωργίου Ανδρέα Παπανδρέου, κάποιες δεκάδες χιλιάδες πολίτες ξαναγνωρίστηκαν από την αρχή. Ορισμένοι από αυτούς έκατσαν και τα είπαν μεταξύ τους. Κάποιοι λιγότεροι ονειρεύτηκαν ότι θα μπορούσαν να έρθουν λίγο πιο κοντά στην πραγματική δημοκρατία. Εκείνη δηλαδή που φέρνει εξίσου τη διακυβέρνηση και τις ευθύνες που απορρέουν από αυτήν στα χέρια του πολίτη και όχι στο αντιπροσωπευτικό νταβατζιλίκι και την επιχειρηματική ολιγαρχία. Κάποιοι άλλοι ξεχαρμάνιασαν, βρίζοντας και μουντζώνοντας, την κακή τους την ψήφο και την κακή τους τη μοίρα. Πρακτικά δηλαδή, μούτζωσαν τους καθρέφτες τους. Υπήρξε και μία χούφτα ελληνορθόδοξων, καζακικών, θεοδωρακικών, σπιθών και λοιπών άκακων γραφικών που στην καλύτερη κατέληξαν ψηφοφόροι του Καμένου και στη χειρότερη καταναλωτές αντικαταθλιπτικών. Κοινωνικά υποσύνολα, με ένα κοινό υπερσύνολο (συνάντησης): τα υπαίθρια σαντουϊτσάδικα στη Φιλελλήνων.

Αν θέλετε να βρείτε την πηγή του νεοναζισμού οφείλετε να ψάξετε σε άλλες γειτονιές. Οφείλετε να δείτε τι πετύχατε με τη συστηματική γκετοποίηση μεταναστών και τα πογκρόμ που τις ακολούθησαν. Ποιοι μπούκωσαν με εθνικές κορώνες, ένα μάτσο υπηκόων μίας μόνιμα εξαρτημένης Βαλκάνιας χώρας; Να αναζητήσετε (στην οικία σας) εκείνους που εξέθρεψαν κάποιους άλλους «αγανακτισμένους». Καλό είναι να θυμηθείτε ποιοι αποκάλεσαν γραφικούς όσους φώναζαν ότι δεν πρόκειται για «κατοίκους» αλλά για οργανωμένους χρυσαυγίτες, μπράβους της νύχτας, μαχαιροβγάλτες και μαφιόζους.  Μήπως ήσασταν εσείς;

Οφείλετε επίσης να δείτε ποιος τσαλάκωσε πρώτος το κατ’επίφαση δημοκρατικό σύστημα και ποιος ξεφτίλισε τις θεσμικές βάσεις του. Ποιος έδωσε τις λαβές να καταρρακωθεί όλος ο -ήδη κακοφορμισμένος- κοινοβουλευτισμός, απαξιώνοντας τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, χλευάζοντας τα δημοψηφίσματα, χτυπώντας και ψεκάζοντας με χημικά όσους τολμούσαν να αμφισβητήσουν την ολιγαρχία σας, και -το χειρότερο- αδιαφορώντας για τα πρώτα θύματα της δικής σας τελικά κρίσης.

Η πλατεία Συντάγματος όχι μόνο δεν εξέθρεψε το ναζισμό, αλλά τελικά αποδείχτηκε το καλύτερο καταπραϋντικό ενός ενδεχόμενου εκρηκτικού κοινωνικού ξεσηκωμού, χωρίς πολιτικό μπούσουλα. Αντί να βουτήξουν τα όπλα, μούτζωσαν. Αντί να μπαλαμουτιάσουν πολιτικούς απατεώνες, κάθισαν και κουβέντιαζαν δίπλα στο συντριβάνι.

Όλο και κάποιον θεό να δοξάζετε που η λεγόμενη «πάνω πλατεία» δεν ξεπέρασε ποτέ τα όρια του γραφικού καρναβαλιού και η «κάτω πλατεία» τα σύνορα του γκρουπ θέραπι.

Zaphod

Υ.Γ. Φίλε «μεταρρυθμιστή» και όψιμε αντιφασίστα, επειδή ξέρω ότι σου αρέσουν οι αριθμοί, δες κι αυτούς εδώ.

Short URL: http://wp.me/s1pa1c-m25gr

Ετικέτα: Αγανακτισμενοι, Θεωρία των άκρων, Σύνταγμα

Posted in: Ελλάδα, Ιδέες, Πολιτική