του Γαλαξιάρχη
Εκείνο το απόγευμα της Τετάρτης 25ης Μαΐου του ‘11, στο τρίτο κάλεσμα για συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα, χωρίς κομματικό ή συνδικαλιστικό καπέλο, βρέθηκα κι εγώ παρασυρμένος περισσότερο από την περιέργεια, παρά από κάποιο αγωνιστικό εφαλτήριο. Αν κρίνω από τα πρόσωπα των δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων που περιφέρονταν στην πλατεία τις πρώτες ώρες, μάλλον οι περισσότεροι ήταν παρακινημένοι από την ίδια περιέργεια. Λίγες ώρες μετά και ενώ έπρεπε να αποχωρήσω «δια προσωπικούς λόγους», έκανα μία παρατήρηση σε ένα φίλο:
«Αν μέχρι το βράδυ όλοι αυτοί αρχίσουν να μιλάνε μεταξύ τους και στηθεί συνέλευση, φίλε μου θα έχουμε κερδίσει».
Και μέχρι το βράδυ μάθαμε να συζητάμε. Ήσυχα και απλά. Αρχίσαμε να καταλαβαινόμαστε…
(Περισσότερες πρώτες εντυπώσεις έγραψα λίγες μέρες αργότερα στον Παραλληλογράφο – ρίξε μία ματιά, γιατί είναι ίσως ακόμη πιο καίριες σήμερα)
Στη χώρα των λωτοφάγων, όλα τα παραπάνω αποτελούν μία παλιά ξεχασμένη ιστορία. Εδώ ξεχάσαμε μέσα σε ένα εξάμηνο το «λεφτά υπάρχουν» του ΓΑΠ και πήγαμε βουρ στα «λεφτά δεν υπήρχαν ποτέ» της Κατσέλη και το «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου. Τα δύο και βάλε χρόνια από την ημέρα που ξεκίνησε η συνέλευση της πλατείας Συντάγματος αντιστοιχούν σε γεωλογικό αιώνα για το χρυσοψαρικό μνημονικό του Έλληνα μιντιοφάγου. Φυσιολογικά λοιπόν, επιχειρούν να μας πείσουν ότι η Χρυσή Αυγή είναι ένα είδος εξωδιαστημικού ιού που προσέβαλε μαζικά τον πληθυσμό το καλοκαίρι του 2012. Κι αν ήταν μόνο αυτό, ίσως και να γελούσαμε. Το ζήτημα είναι ότι θέλουν να πιστέψουμε ότι οι πρώτοι φορείς του εν λόγω ιού εμφανίστηκαν το Μάιο του 2011 στην πλατεία Συντάγματος. Ήταν δε όλοι Αριστεροί και Αναρχικοί και μετέδιδαν το νόσημα αποκλειστικά σε αθώους και αφελείς πατριώτες και υπερήλικες τακτικούς θαμώνες των ΑΤΜ.
Έχω γράψει τόσες φορές ότι η οικονομική κρίση συνέθλιψε πρώτα και κύρια τη λογική κι έπειτα τη μνήμη, ώστε γίνομαι κουραστικός. Η προσπάθεια που κάνω να αστειευτώ ή και να χλευάσω την μικροκομματική διαχείριση της πραγματικότητας, από τις μιντιακές ντουντούκες που παπαγαλίζουν ετοιματζίδικες μανιέρες πολιτικών γραφείων (μαζί με τα συντακτικά τους λάθη) έχει καταντήσει μία ψυχολογική άσκηση συμπίεσης της αγανάκτησης που νιώθω κάθε φορά που προσβάλουν τόσο βάναυσα τη νοημοσύνη μου.
Όλως τυχαίως, οι βιαστές είναι μονίμως οι ίδιοι. Αυτοί οι ολίγιστοι που καταφέρνουν να βρίσκονται στην εξουσία, ακόμη κι όταν έχουν φάει ένα μεγαλοπρεπέστατο χαστούκι από την κοινωνία. Οι αιώνιοι καρεκλοκένταυροι του λεγόμενου «εκσυγχρονιστικού χώρου» και της «δημοκρατικής παράταξης». Οι ΠΑΣΟΚοι που λατρέψαμε να μισούμε.
Η βάρβαρη, ανιστόρητη, εγκληματικά προκλητική και προκλητικά βλακώδης θεωρία των «δύο άκρων» που περιπαίζει τη λογική και δυναμιτίζει την ξεχαρβαλωμένη κοινωνική συνοχή, ξαναχτύπησε. Σενάριο της αντιφασιστικής κωμωδίας που προβάλλεται σε όλα τα κανάλια, με πρωταγωνιστές τους κουμπάρους του «συνταγματικού τόξου». Αυτού του «συνταγματικού τόξου» που έκανε το Σύνταγμα της Ελλάδας χαρτοπολτό και το Κοινωνικό Συμβόλαιο κωλόχαρτο. Που άπλωσε χιλιόμετρα συρματόπλεγμα στον Έβρο κι έχτισε στρατόπεδα συγκέντρωσης για αλλοδαπούς. Που διέσυρε κι έχωσε στη φυλακή χρήστριες ναρκωτικών, γυναίκες με HIV. Ειδικά όμως θα σταθώ στην εμμονή των Παπανδρεϊκών -που μίσησαν με όλη τους την ψυχή την πλατεία Συντάγματος- να βλέπουν την απαρχή του νεοναζισμού στους «αγανακτισμένους» της πλατείας.
Οι εξουσιομανείς, εξουσιολάγνοι και οι ορφανοί ψηφοφόροι τους, δεν μπόρεσαν ποτέ να χωνέψουν το τι συνέβη στην πλατεία Συντάγματος. Μπορεί να βγήκε μόνο ο γουρουνόστομος (και ουχί ελευθερόστομος) Πάγκαλος να μίλησε για «μαλάκες, κομμουνιστές και φασίστες», αλλά μη γελιόμαστε. Και ο πλέον καλοξυρισμένος γιάπης «εκσυγχρονιστής», στην παρέα του τα ίδια ισχυριζόταν. Δεν θα μπορούσε κι αλλιώς, αφού για εκείνους όλους η πλατεία ήταν ευθύς εξαρχής χώρος προσέλευσης τραμπούκων και κανιβάλων. Κάτι κτηνών που τις νύχτες έτρωγαν μωρά σημιτικών. Ακόμη και οι πιο σώφρονες και ψύχραιμοι των «εκσυγχρονιστών» ταύτισαν το αίτημα για Άμεση Δημοκρατία με το φασισμό και το ρατσισμό. Συνεχίζουν δε να το κάνουν ακόμη και σήμερα εν μέσω θεαματικών αντιφάσεων και λογικών αλμάτων επί κοντώ.
Επειδή δεν υπάρχει γιατριά για την κοντή μνήμη, παρά μόνο η επανάληψη και η κόντρα επανάληψη, θυμίζω σε όλους αυτούς τους δήθεν αγαπητικούς της σοσιαλδημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού, τι έγινε εκείνους τους λιγοστούς μήνες της πλατείας Συντάγματος – πριν δηλαδή έρθει ένας άλλος μέγας προοδευτικός, ο Γιώργος Καμίνης, και μαζέψει τα απομεινάρια της συνέλευσης με τις σκουπιδιάρες του Δήμου.
Στην πλατεία Συντάγματος αγαπητοί οπαδοί του τεταρτοδρομιστή Γεωργίου Ανδρέα Παπανδρέου, κάποιες δεκάδες χιλιάδες πολίτες ξαναγνωρίστηκαν από την αρχή. Ορισμένοι από αυτούς έκατσαν και τα είπαν μεταξύ τους. Κάποιοι λιγότεροι ονειρεύτηκαν ότι θα μπορούσαν να έρθουν λίγο πιο κοντά στην πραγματική δημοκρατία. Εκείνη δηλαδή που φέρνει εξίσου τη διακυβέρνηση και τις ευθύνες που απορρέουν από αυτήν στα χέρια του πολίτη και όχι στο αντιπροσωπευτικό νταβατζιλίκι και την επιχειρηματική ολιγαρχία. Κάποιοι άλλοι ξεχαρμάνιασαν, βρίζοντας και μουντζώνοντας, την κακή τους την ψήφο και την κακή τους τη μοίρα. Πρακτικά δηλαδή, μούτζωσαν τους καθρέφτες τους. Υπήρξε και μία χούφτα ελληνορθόδοξων, καζακικών, θεοδωρακικών, σπιθών και λοιπών άκακων γραφικών που στην καλύτερη κατέληξαν ψηφοφόροι του Καμένου και στη χειρότερη καταναλωτές αντικαταθλιπτικών. Κοινωνικά υποσύνολα, με ένα κοινό υπερσύνολο (συνάντησης): τα υπαίθρια σαντουϊτσάδικα στη Φιλελλήνων.
Αν θέλετε να βρείτε την πηγή του νεοναζισμού οφείλετε να ψάξετε σε άλλες γειτονιές. Οφείλετε να δείτε τι πετύχατε με τη συστηματική γκετοποίηση μεταναστών και τα πογκρόμ που τις ακολούθησαν. Ποιοι μπούκωσαν με εθνικές κορώνες, ένα μάτσο υπηκόων μίας μόνιμα εξαρτημένης Βαλκάνιας χώρας; Να αναζητήσετε (στην οικία σας) εκείνους που εξέθρεψαν κάποιους άλλους «αγανακτισμένους». Καλό είναι να θυμηθείτε ποιοι αποκάλεσαν γραφικούς όσους φώναζαν ότι δεν πρόκειται για «κατοίκους» αλλά για οργανωμένους χρυσαυγίτες, μπράβους της νύχτας, μαχαιροβγάλτες και μαφιόζους. Μήπως ήσασταν εσείς;
Οφείλετε επίσης να δείτε ποιος τσαλάκωσε πρώτος το κατ’επίφαση δημοκρατικό σύστημα και ποιος ξεφτίλισε τις θεσμικές βάσεις του. Ποιος έδωσε τις λαβές να καταρρακωθεί όλος ο -ήδη κακοφορμισμένος- κοινοβουλευτισμός, απαξιώνοντας τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, χλευάζοντας τα δημοψηφίσματα, χτυπώντας και ψεκάζοντας με χημικά όσους τολμούσαν να αμφισβητήσουν την ολιγαρχία σας, και -το χειρότερο- αδιαφορώντας για τα πρώτα θύματα της δικής σας τελικά κρίσης.
Η πλατεία Συντάγματος όχι μόνο δεν εξέθρεψε το ναζισμό, αλλά τελικά αποδείχτηκε το καλύτερο καταπραϋντικό ενός ενδεχόμενου εκρηκτικού κοινωνικού ξεσηκωμού, χωρίς πολιτικό μπούσουλα. Αντί να βουτήξουν τα όπλα, μούτζωσαν. Αντί να μπαλαμουτιάσουν πολιτικούς απατεώνες, κάθισαν και κουβέντιαζαν δίπλα στο συντριβάνι.
Όλο και κάποιον θεό να δοξάζετε που η λεγόμενη «πάνω πλατεία» δεν ξεπέρασε ποτέ τα όρια του γραφικού καρναβαλιού και η «κάτω πλατεία» τα σύνορα του γκρουπ θέραπι.
Zaphod
Υ.Γ. Φίλε «μεταρρυθμιστή» και όψιμε αντιφασίστα, επειδή ξέρω ότι σου αρέσουν οι αριθμοί, δες κι αυτούς εδώ.
Short URL: http://wp.me/s1pa1c-m25gr
Ioulianos
14 Οκτωβρίου, 2013 2:37 μμ
«Λαμβάνω πολλά μηνύματα με το αίτημα να τοποθετηθώ σχετικά με τις πρωτοφανείς για τα ελληνικά δεδομένα, συγκεντρώσεις των ‘Αγανακτισμένων’.
Έχω παλαιότερα υποστηρίξει την ανάγκη να εκφράζει η ‘σιωπηρή πλειοψηφία’ του Λαού την θέση της στα πολύ σημαντικά γεγονότα, στις μεγάλες, δύσκολες στιγμές της χώρας. Η ευχή που θα ήθελα να μεταφέρω είναι να παραμείνει η συλλογική αυτή έκφραση αγανάκτησης αγνή, όπως ξεκίνησε. Αυτόβουλη, χωρίς ίχνος δημαγωγίας, δίχως κομματική ομπρέλα, και πάνω από όλα, ειρηνική».
Ο Γλύξμπουρκ..
Συγνώμη Γαλαξιάρχη αλλά μια και νιώθω καλά σήμερα έχω μια δικαιολογημένη τάση προς το χιούμορ…
Ε….
Και δεν άντεξα.
giorgalis
14 Οκτωβρίου, 2013 3:45 μμ
Όλοι μαζί αγανακτισμένοι κι ακομμάτιστοι 🙂
Capybara
14 Οκτωβρίου, 2013 10:06 μμ
Εντάξει, και τότε με το βομβαρδισμό της Σερβίας ο Παττακός είπε ότι θα ψήφιζε ΚΚΕ, δεν σημαίνει κάτι.
Ioulianos
15 Οκτωβρίου, 2013 9:45 πμ
Capybara
Σοβαρά πήρες την ανάρτηση μου. : )
Αλλοίμονο μου εάν αυτή αποτελούσε επιχείρημα.
Ωστόσο η πλατεία δεν επέδειξε άμεση, από τα κάτω δράση για να επηρεάσει τους μηχανισμούς της κυβέρνησης, πολύ περισσότερο δεν αμφισβήτησε το καπιταλιστικό σύστημα. Πόσο μάλλον παγκόσμιους οργανισμούς, κατασκευασμένους έτσι ώστε να είναι απρόσβλητοι από την άσκηση πολιτικής. Στο ΔΝΤ αναφέρομαι. (είμαι σίγουρος ότι λίγος κόσμος πέρα από την αριστερά γνωρίζει τι είναι αυτός ο οργανισμός ιστορικά)
Ο Zaphod έγραψε ότι : « Όλο και κάποιον θεό να δοξάζετε που η λεγόμενη «πάνω πλατεία» δεν ξεπέρασε ποτέ τα όρια του γραφικού καρναβαλιού και η «κάτω πλατεία» τα σύνορα του γκρουπ θέραπι.»
Έτσι ήταν. Ουδεμια απειλή ένιωσαν και γι αυτό ο αστικός κόσμος αγκάλιασε την πλατεία.
Capybara
16 Οκτωβρίου, 2013 12:46 πμ
Δεν συμφωνώ με το τελικό συμπέρασμα, ο αστικός κόσμος έχει δυσανεξία ακόμα και σε πράγματα που μοιάζουν για τους αριστερούς ακίνδυνα, αν τους αντιμιλούν -έστω ανολοκλήρωτα. Δες πως αντιμετώπισε το κράτος της δεξιάς την πιθανότητα να κυβερνήσει ο γέρος της αγγλοκρατίας ή το τί γνώμη είχαν τμήματα του βαθέος κράτους στην Αμερική για τον Κένεντυ.
cronopiusa
14 Οκτωβρίου, 2013 3:28 μμ
Καραγκιόζηδες εσείς πολιτικοί
στην Ελλάδα και σ’ ολάκερη τη γη
με ψευτιές και κοροϊδία
διαφθορά και απιστία
μας ληστεύετε συνέχεια τη ζωή
Τσε Γκεβάρα…έμπα στη Βουλή και βάρα
Οι πολίτες πρέπει να’ ναι στην Αρχή
βε συμβούλια και γνώμη λαϊκή
κι όχι οι αντιπροσώποι
υποκριτές και κερδοσκόποι
που πουλάνε της πατρίδας τους τη γη
Τσε Γκεβάρα… έμπα στη Βουλή και βάρα
Έλα δίπλα μας
και κάνε ό,τι μπορείς
και το όραμα μας
πράξη θα το δεις
Αντιστάσου και συ τώρα
σε ολόκληρη τη χώρα
και ραγιάς μη στέκεις άλλο ούτε στιγμή
Τσε Γκεβάρα… έμπα στη Βουλή και βάρα
cronopiusa
14 Οκτωβρίου, 2013 3:33 μμ
THEATRE DU SOLEIL LA JUSTICE SYNTAGMA ATHENS 18-6-2011
Γαλαξιάρχης (Zaphod)
14 Οκτωβρίου, 2013 7:01 μμ
Περίεργη (not) σύμπνοια ΚΚΕ-ΠΑΣΟΚ στην άποψη για την πλατεία Συντάγματος.
Ο καθένας βέβαια την αντιπαθεί για διαφορετικούς λόγους, αλλά συγκλίνουν στις διαπιστώσεις. Εντάξει. Δεν πέφτει κανείς από τα σύννεφα. Άσε που και το 2008 είναι πολύ πρόσφατο για να ξεχαστεί.
Νικόλας
14 Οκτωβρίου, 2013 9:37 μμ
Το ΠΑΣΟΚ αντιπαθεί(πλέον)κάθε μορφή αντίστασης(για την ΠΑΣΠ,δεν ξέρω εχουν περασει χρόνια…)το ΚΚΕ ασκεί κριτική σε κάθε κινητοποίηση που δεν ελέγχει,δεν πρωτοστατεί και δεν συμμετέχει έστω και για την ζύμωση με τις μάζες που κάνουν το πρώτο βήμα,ο ΣΥΡΙΖΑ πρωτοστατεί μεν σε »ανοιχτές» συγκεντρώσεις αλλά αδυνατεί να ενδυναμώσει τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά αυτών και στην μέση η ΧΑ παρεμβαίνει όπου οι πύλες της παρέχουν την δυνατότητα.
Το να ζητάμε πιστοποιητικά κινηματικών φρονημάτων σε όποιον παίρνει την απόφαση να διαπραγματευτεί το μέλλον του στο δρόμο και να συγκρουστεί με την καθεστηκυία τάξη είναι νομίζω,άτοπο.
Στο κάτω-κάτω κ αν τίποτα δεν είναι όπως το θέλουμε,αξίζει μόνο που τα »παίρνουμε» που που και συμπληρώνω,καθώς καμία μορφή αγώνα δεν εγγυάται πλέον την a priori επιτυχία.
Capybara
14 Οκτωβρίου, 2013 10:02 μμ
Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς αριστερός που να θεωρεί ότι το να μαζεύεται ένα ετερογενές ταξικά πλήθος στο Σύνταγμα μετά τη δουλειά & στις αργίες είναι πιο αποτελεσματικό από μια πανεργατική απεργία διαρκείας με ταξικό προσανατολισμό. Το θέμα είναι γιατί δεν μπόρεσε να γίνει το δεύτερο και το ερώτημα αν το πρώτο, ως υποκατάστατο του δεύτερου ήταν τελικά θετικό ή αρνητικό, δηλαδή καλύτερο από το να μην γίνει τίποτα.
Το περίεργο είναι ότι το ΚΚΕ είχε πλήρως αρνητική στάση, όταν οι πορείες κατά των βομβαριδισμών στη Γιουγκοσλαβία είχαν παρόμοια χαρακτηριστικά (ή και σε μεγαλύτερο βαθμό), τόσο από άποψη ταξικής σύνθεσης, όσο και από την άποψη ενός περίεργου αριστεροδεξιού «αντιιμπεριαλιστικού» ιδεολογικού στίγματος. Τότε όμως, η «ταξική σούπα» βοηθούσε στο να ανέβει το ΚΚΕ (και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ) και δεν είχε πρόβλημα το ακραιφνώς ταξικό κόμμα να κατεβαίνει με πανώ «Έλληνες γρηγορείτε!»
(Για να μην παρεξηγηθών θεωρώ ότι η αριστερά έπρεπε να συμμετέχει και στις αντιπολεμικές πορείες τότε και στους αγανακτισμένους μετά, το ζήτημα είναι τί έλεγε…)
Δεν θεωρώ ότι έχει ειπωθεί κάποιο πειστικό επιχείρημα για να στηρίξει τη θέση ότι οι αγανακτισμένοι ανέβασαν τη Χρυσή Αυγή.
Η Χρυσή Αυγή ανέβηκε εξαιτίας του μαζικού εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας εδώ και χρόνια και εξαιτίας της διάρηξης των σχέσεων εκπροσώπησης των κομμάτων εξουσίας με τα κοινωνικά στρώματα που εκπροσωπούσαν, που προκάλεσε η πολιτική διαχείριση της κρίσης και που απελευθέρωσαν ψηφοφόρους που δεν έβλεπαν πια καμία πρακτική χρησιμότητα στο να ψηφίζουν το βύσμα τους. Σ’ αυτήν την κρίση εκπροσώπησης έπαιξαν προωθητικό ρόλο και οι αγανακτισμένοι, οπότε έμμεσα «ανέβασαν τη Χρυσή Αυγή». Αυτό όμως δεν μπορεί να διατυπωθεί σαν κατηγορία. Είναι σαν να καταγγέλεις την κατάρρευση του πολιτικού σκηνικού. Σε τέτοιες συνθήκες αυτήν δεν μπορείς να την σταματήσεις (και γιατί να θέλεις;), αλλά μπορείς να κερδίσεις εσύ τον κόσμο που αποστοιχίζεται. Αν δεν μπορείς να το κάνεις είσαι άξιος της μοίρας σου.
simon
15 Οκτωβρίου, 2013 10:02 πμ
Capy, γράφεις:
«…από μια πανεργατική απεργία διαρκείας με ταξικό προσανατολισμό» (που δεν μπόρεσε να γίνει).
Πόσο εφικτό όμως, υπό τις παρούσες οικονομικές συνθήκες, είναι να γίνει κάτι τέτοιο; Ακόμη κι αν πολλοί το ήθελαν, δεν μπορούν.
Capybara
16 Οκτωβρίου, 2013 12:52 πμ
Συμφωνώ μαζί σου. Η διάλυση των εργασιακών σχέσεων εδώ και χρόνια έχει διαλύσει τις συλλογικότητες στον εργατικό κόσμο, αντί να τον ριζοσπαστικοποιήσει. Όσο χειροτερεύουν τα πράγματα, τόσο θα αυξάνει ο αριθμός των εργαζόμενων που θα ακολουθεί ατομικό δρόμο και τόσο θα χειροτερεύουν και οι όροι συγκρότησης των αντιστάσεων.
Νικόλας
16 Οκτωβρίου, 2013 1:29 πμ
Oι εργασιακές σχέσεις ποτέ δεν ήταν οι καλύτερες δυνατές ακόμα και πρόσφατα,απλά η ανάγκη για επιβίωση του εργαζομένου γίνεται σήμερα αρώγος-μοχλός όσο ήταν παρά ποτέ στην αυτοματοποιημένη(λόγω και της τεχνολογικής αλλοτρίωσης) ατομική και αναποτελεσματική αντίσταση του εργαζομένου.
Το θέμα των συλλογικοτήτων είναι υπαρκτό μιας και κάποιοι φορείς του έχουν απαξιωθεί ελλείψει της εργατικής πρωτοβουλίας στις συνελεύσεις πχ αλλά και της καλπάζουσας κρίσης αντιπροσωπευτικότητας στο κίνημα αλλά και την κοινωνία.
Επαναλαμβάνω όμως οτι στον 19ο αι η κατάσταση ήταν πολύ χειρότερη για τους εργαζομένους ως προς τις συνθήκες,όχι τόσο ως προς την αυτοματοποίηση φυσικά και παρ’ ολ αυτά,οι όροι συγκρότησης εσωτερικών συλλογικών αντιστάσεων ανακαλύφθηκαν-αναζωπυρώθηκαν εκ νέου την εποχή εκείνη.
Το τι εμποδίζει σήμερα εντός του εργατικού κινήματος να αναπτυχθούν παρόμοιες αντιστάσεις είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα(θα προσπαθήσω να το προσεγγίσω κάπως) που ανάγεται ίσως αρχικά στην εσωτερική διάβρωση του συνδικαλισμού από την εθιμοκλαστική -πελατειακή του διάσταση αλλά που είναι αναγκαίο σήμερα να συνειδητοποιήσουμε και την άλλη πιο ενεργή όψη της δράσης του που μπορεί να αναληφθεί με την αναγκαία μη εγκατάλειψη του συνδικαλισμού εκ μέρους των εργατικών δυνάμεων,αλλά να υπερασπιστούμε την ενδυνάμωσή του,στηρίζοντας την μη αντικατάστασή της εργατικής δυνατότητας στον συντονισμό και την λήψη αποφάσεων πχ από την ατομική διαπραγμάτευση που προωθεί με συστηματικότητα η εργοδοσία και να διατρανώσουμε παράλληλα την υπο άλλους πιο -προωθημένους-όρους επαναλειτουργία-δραστηριοποίηση του συνδικαλισμού προς το κοινό για τους απογοητευμένους εργάτες όφελος.
Νικόλας
14 Οκτωβρίου, 2013 10:35 μμ
Capybara,μήπως η ταξική ετερογένεια που αναφέρεις αλλά και η »ομοιογένεια» του λαού στην αντίληψη του τι επέφερε η κρίση που τον »έσπρωξε» σε πιο απολιτίκ στάση(απόρροια και της κατάρρευσης του συστήματος που επίσης αναφέρεις) είναι και η απάντηση στο γιατί δεν συνέβη το δεύτερο και επιθυμητό σκέλος;
Η ταξική ετερογένεια είναι γενικά ενα πρόβλημα στην ανάπτυξη της ταξικής-μαζικής συνειδητοποίησης,επομένως η πανεργατική απεργία είναι πιο σίγουρα αποτελεσματική αλλά και πιο δύσκολη στο να πραγματοποιηθεί,αν δεν μεσολαβήσει το »άνοιγμα» των αριστερών κομμάτων στην βάση του λαού με ειλικρινή και όχι προσχηματική ή ψηφοθηρική διάθεση.
Ο μαζικός εκφασισμός των τελευταίων χρόνων επίσης,είναι νομίζω περισσότερο αισθητικής τάξης και της αλα κάρτ ιδιοσυγκρασίας του ελληνικού λαού,αλλά και παράλληλα απόρροια του μιμητισμού στην στάση και την αγοραία άποψη που γιγαντώθηκαν με την έλλειψη σοβαρού διαλόγου και αναστοχασμού αλλά προήλθαν ίσως και από το »σοκ» της απουσίας ενός ενεργού-συλλογικού υποκειμένου που θα προτάξει τα όπλα του απέναντι στην παντοδυναμία του συστήματος και θα κατευθύνει τον αγώνα προς μια κατεύθυνση.
cronopiusa
15 Οκτωβρίου, 2013 12:09 πμ
oldboy9
17 Οκτωβρίου, 2013 11:39 πμ
@cronopiusa, αυτά είναι τα πραγματικά χαρμόσυνα νέα…
Νικόλας
15 Οκτωβρίου, 2013 12:47 πμ
Συμπληρωματικά η τάση που έχουμε πολλές φορές να μηδενίζουμε τα πάντα και ειδικά όταν ένα γεγονός που δημιουργεί προσδοκίες και ελπίδα ανατροπής σε μια μεγάλη μερίδα λαού, δεν έχει το αποτέλεσμα που θα επιθυμούσαμε(και πως να το έχει αν το »πρωτοπόρο κόμμα»,στέκεται εξαρχής περιφρονητικά απέναντί του,αντί να το εμπλουτίσει με την εμπειρία του),όπως ήταν σαν γεγονός το κίνημα των »αγανακτισμένων» το οποίο ενώ ξεκίνησε λίγο »αθώα» η αλήθεια είναι στην συνέχεια δεν εξελίχτηκε ανάλογα με τη δυναμική που εξέπεμψε εκείνες τις ημέρες(απόρροια της κρατικής καταστολής αλλά και της έλλειψης στρατηγικής)και έτσι δεν μετουσιώθηκε-ανταποκρίθηκε στην ανάγκη δημιουργίας ενός κινήματος με ευρύτερες διεκδικήσεις που θα διαδραμάτιζε έναν κομβικο ρόλο στη διαμόρφωση ενός διαφορετικού προτάγματος απέναντι στο σημερινό πολιτικό συστήμα,από το οποίο τελικά αφομοιώθηκε ως έναν βαθμό αλλά προσωρινά ελπίζω.
Το κίνημα των αγανακτισμένων θα μπορούσε υπο προυποθέσεις να συνεισφέρει σημαντικά με την εγγενή αυτονομία του στη τωρινή αλλά και την προτέρα κατάσταση(εδώ και δύο έτη) να αποτρέψει-ακυρώσει κάποιους κυβερνητικούς σχεδιασμούς να αποτελέσει έναν αντίβαρο ενάντια στην εφιαλτική περίοδο που τώρα διανύουμε αλλά και να »τρομάξει» τις ηγεσίες των κομμάτων που βλέπουν τα πάντα συνταγματικά.
Η δε,»εξήγηση» που δίνεται στην άνοδο της ΧΑ που »οφείλεται» στα συνθημάτα εκείνων των ημερών ή και λογω της μικρής παρουσίας της ΧΑ εκεί είναι νομίζω αποπροσανατολιστική των πραγματικών αιτιών αυτής της ανόδου,που δεν οφείλεται στους »αγανακτισμένους»,αλλά στην διαπλοκή ενός μέρους του εξαθλιωμένου πληθυσμού της χώρας από το 2011 και μετά με τους νονούς και τα πρωτοπαλίκαρα της ΧΑ για λόγους επιβίωσης και μόνο.Η »εξήγηση»,αυτή αποκρύπτει-καλύπτει μάλιστα τις ευθύνες της Αριστεράς στην κάλυψη αυτού του κενού που δημιουργηθηκε και γι αυτό είναι προτιμετέα ως κριτική στα κομματικά γραφεία προκειμένου να συγκαλυφθούν και οι όποιες ευθύνες για την αδρανοποίηση του ελληνικού λαού.
Τέλος,αυτού του είδους η ανάλυση-απαξίωση αλλοιώνει κατά την γνώμη μου, με την λογική που εκφράζεται και σήμερα ακόμη,ένα κίνημα την δυναμική του οποίου αρκετοί όπως ο Γλυξμπουργκ ή τα ΜΜΕ,προσπάθησαν να διοχετεύσουν σε πιο ανώδυνα μονοπάτια,αποσιωπά την θετική συνεισφορά στην για πρώτη φορά δημόσια και χωρίς διαμεσολαβητές δημόσια συζήτηση και δεν συνεισφέρει στην επαναδραστηριοποίηση αυτής της εντυπωσιακής για τα δεδομένα μάζας που συμμετείχε στις διαδικασίες-δραστηριότητες εκείνης της περιόδου και που την επόμενη φορά που θα το ξανακατέβει στους δρόνους(ίσως και πιο σύντομα απ οτι φανταζόμαστε ή περιμένουμε,λόγω και της τεταμένης κοινωνικά ατμόσφαιρας που προκαλεί η εντεινόμενη εξαθλίωση)θα αποτελέσουν το εύφλεκτο εκείνο υλικό που είναι στο χέρι των αριστερών κομματαρχών να το συνδράμουν να το ακολουθήσουν ή να αποφασίσουν για το αν θα μείνουν ίσως στο μπαλκόνι να το ερμηνεύουν και να προσδοκούν την αποτυχία του προς χάριν των Γραφών,οι συγγραφείς των οποίων θα ήταν σήμερα στο πλάι των κάθε λογής διαδικασιών αντί να σχολιάζουν χαιρέκακα τις αδυναμίες τους.
katy
15 Οκτωβρίου, 2013 10:40 πμ
Πάμε πλατεία; (στην πάνω ή στην κάτω, δεν έχει σημασία) 😉
Λάκης Λαζόπουλος, δια στόματος «Τζίμη», στους Δέκα Μικρούς Μήτσους.