του Ιουλιανού
Παλαιότερα, στις κοινωνίες των ανθρώπων για να μην βρεθούν στην κατάσταση όλων εναντίων όλων και για να διαιτητεύουν τις διαμάχες τους μα και για να σκύβουν στον φόβο της εξουσίας, υπέρτατο όσο και φανταστικό σημείο αναφοράς υπήρχε για πολλά χρόνια ο αόρατος μα παντοδύναμος Θεός και οι νόμοι του όπως αυτοί εκφράζονταν από τους παπάδες. Από εκεί ο νομός της εξουσίας πέρασε στα χέρια του ελέω Θεού μονάρχη, και όταν οι αστοί αποφάσισαν να τον αποκεφαλίσουν, η κυριαρχία του νόμου πέρασε στα «χέρια του λαού». Ένα φαντασιακό συμβόλαιο ανάμεσα στην εξουσία και στον εξουσιαζόμενο, μια και η ιδέα ενός λαού με κοινά συμφέροντα είναι τόσο αφηρημένη όσο και η ιδέα του Θεού.
Από τους νόμους του κράτους «του επικρατούντος δικαίου» δηλαδή η εξουσία το χρησιμοποιεί ως άσκηση τρόμου δηλαδή κυρώσεων απάνω σε περεκκλίνοντες εξουσιαζόμενους. Και ουκ ολίγες φορές η εξουσία χρησιμοποίησε την ιδεολογία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και των νόμων της για να καλύπτει αυτή την τάξη πραγμάτων. Τον τρόμο του κράτους δηλαδή.
Η αντίδραση των παρεκκλινόντων ονομάστηκε τρομοκρατία.
Μεταπολεμικά η Ελλάδα έφτιαξε ένα τέτοιο κράτος τρόμου που το κύριο συστατικό στοιχείο των δημοκρατικών κυβερνήσεων ήταν η επίσημη κρατική (ΗΠΑ) καταστολή: εξορίες, φυλακίσεις, εκτελέσεις, βασανιστήρια, κατατρεγμός, και του νόμου 516\1948 που αναφέρει κατηγορηματικά πως δεν έχουν δικαίωμα εργασίας οι «μη νομιμόφρονες». «Μη νομιμόφρονας» ορίζονταν σύμφωνα με το άρθρο 3 του συντάγματος αυτός που «εμφορείται από αντεθνικάς αντιλήψεις». Νομιμόφρων ήταν αυτός που «υπακούη και τηρή…τους νόμους του Κράτους όπερ είναι η ωργανωμένη έκφρασις του Έθνους, της Φυλής της Πολιτείας». Αφετέρου η «ωργανωμένη έκφρασις της Φυλής» ενσαρκώθηκε στην δημιουργία και την χρηματοδότηση από το τέλος κιόλας του εμφυλίου πολέμου, παρακρατικών οργανώσεων που άλλες λειτουργούσαν φανερά και άλλες μυστικά. Έργο τους ήταν η τρομοκρατία, η κατάδοση, η παρακολούθηση μα και η δημιουργία προβοκατόρικων πράξεων όπως η βόμβα στον Γοργοπόταμο και οι πολιτικές δολοφονίες.
Μήπως όμως μεταπολιτευτικά άλλαξαν οι στόχοι και περάσαμε σε άλλον δίκαιο ρυθμιστικό φορέα και αφήσαμε πίσω μας τη φασιστική «ωργανωμένη έκφρασις της Φυλής»;
Την απάντηση την δίνει ο υπουργός Δένδιας:
«Αυτό που έγινε από το 1974 μέχρι σήμερα, η προσπάθεια να κουκουλώσουμε τις σκληρές επιλογές, να μην κάνουμε τις σκληρές επιλογές που απαιτούνται, νομίζω ότι είναι μια από τις αιτίες που οδήγησαν τη χώρα στα αδιέξοδα που βιώνουμε σήμερα»
Ήρθε η ώρα η χώρα να κλείσει τους λογαριασμούς που μένουν ανοιχτοί από το 1974-1975 μέχρι σήμερα. Είτε αυτοί λέγονται ανομία, είτε αυτοί λέγονται καταλήψεις, είτε αυτοί λέγονται μεταναστευτικό, είτε μιλάμε για το άγος της Μαρφίν. Όλα αυτά πρέπει να βρουν το δρόμο τους. Και ο δρόμος τους μπορεί και πρέπει να είναι μόνο ένας, η εφαρμογή των νόμων προς όλους».
Η δικαιολόγηση του παρελθόντος για να κρύψουν τις άθλιες πολιτικές αποφάσεις του αστικού συστήματος σε κοινωνικό αλλά και δημοκρατικό πεδίο, που αυτό-ορίστηκε ως μόνη εγγύηση της σταθερότητας καταδικάζοντας την βία από όπου και αν παρέρχεται με ταυτόχρονη υπώρεια απειλή για την αριστερά.
Όχι;
Ας δούμε τι είπε ο Δένδιας από το βήμα της Βουλής:
«Αυτό που αμφισβητώ είναι τον δικό σας ιστορικό ρόλο ως Κόμματος απέναντι στον ιστορικό ρόλο της παράταξης ή του αστικού κόσμου. Σας λέω λοιπόν ότι ο ιστορικός ρόλος του ΚΚΕ ήταν τέτοιος που δεν νομιμοποιείται να ασκεί αυτή την κριτική. Ιστορικά το ΚΚΕ τότε απετέλεσε φορέα αντιλήψεων συγκεκριμένης δυνάμεως στα ελληνικά πολιτικά πράγματα, απολύτως συνδεδεμένου μαζί της σε σημείο που το 1948 – 1949 συνομολόγησε και την αμφισβήτηση της εθνικής ανεξαρτησίας ως σήμερα υπάρχει».
«Θα μου επιτρέψετε να σας πω -διότι ιστορία γνωρίζουμε όλοι- ότι και την 5η Ολομέλεια γνωρίζουμε και την “πολιτική των ασυρμάτων” γνωρίζουμε και “το όπλο παραπόδα” γνωρίζουμε, εάν θέλουμε να πάμε πίσω στο ’49. Και τις απόψεις του ΚΚΕ για την ελληνική ιστορία και την ανεξαρτησία γνωρίζουμε και για την ακεραιότητα της χώρας τη γνωρίζουμε. Εάν θέλετε, δείξαμε τεράστια ιστορική ανοχή εμείς της κεντροδεξιάς απέναντι στην αριστερά. Σας παρακαλώ, όμως ειλικρινώς μην εκμεταλλεύεστε αυτή την ανοχή. Σας σεβαστήκαμε απολύτως, σεβαστήκαμε τις απόψεις σας, αλλά μέχρι εκεί. Μέχρι εκεί! Δεν μπορεί να πάει πιο πέρα».
Ο Δένδιας αφενός επαναφέρει τον νόμο 516\1948 με τα τότε «επιχειρήματα» και αφετέρου προειδοποιεί και ορίζει τους πόλους της σύγκρουσης «κεντροδεξιά απέναντι στην αριστερά».
«Αυτό το είδος των υπανθρώπων, που για να θριαμβεύσει η δική τους αλάθητη εκδοχή ποιο το «σωστό» και ποιο το «δίκιο» απανθρακώνουν σήμερα ζωντανούς ανθρώπους και κατακαίνε βιβλία, το γέννησε στην Ελλάδα η τριαντάχρονη (μεταπολιτευτική) καπηλεία της Αριστεράς. Έσπειραν διαστροφή, τυφλή ιδιοτέλεια, καιροσκοπισμό. Και θερίζουμε σήμερα έγκλημα, φρίκη, τρόμο, ανομία.
Στη μεταπολιτευτική Ελλάδα η «Αριστερά» αναδείχθηκε σε εκτροφείο συνδικαλισμένων τυράννων του κοινωνικού σώματος, ψυχανώμαλων βανδάλων, μονοδιάστατης υστερίας συμφεροντολόγων. όταν αρχηγοί κομμάτων ή στελέχη ή εκπρόσωποι διακηρύχνουν επίσημα και επιβεβαιώνουν έμπρακτα ότι τους νόμους που ψηφίζει το κοινοβούλιο αυτοί τους ακυρώνουν με βία και τρομοκρατία στους δρόμους, τότε, όπου λειτουργεί δημοκρατία, επεμβαίνει Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο και παύει να αναγνωρίζει ως πολιτικό κόμμα τη φασιστοειδή συντεχνία»
Έγραφε ο Χρήστος Γιανναράς στην Καθημερινή
Οι πολιτικές ελίτ που κυβέρνησαν και κυβερνούν τον κόσμο ανέκαθεν λάτρευαν την κεντρική θέση, το «μέσον». Ήθελαν να αισθάνονται –και να το αισθάνονται και όλοι οι υπόλοιποι– ότι η παρουσία τους και η κυριαρχία τους είναι «εκ των ων ουκ άνευ» προϋπόθεση για την ισορροπία του κόσμου. Παρουσίαζαν τον εαυτό τους, την εξουσία που ασκούσαν, το κοινωνικό σύστημα που επέβαλλαν ως μόνο θεμέλιο του κόσμου, ως axis mundi, πάνω στο οποίο στηρίζεται κάθε τι το υλικό και το άυλο – οι αξίες, οι εκφράσεις, οι ιδέες, οι συμπεριφορές, οι αποφάσεις, οι επιλογές των κοινωνιών και των ανθρώπων. Τέτοια υπήρξε η πεμπτουσία της ως τώρα πολιτικής εξουσίας: η αίσθηση ή συνήθως, η ψευδαίσθηση ότι τίποτε δεν γίνεται έξω από αυτήν και ότι πέρα από αυτήν παραμονεύουν το αρχέγονο χάος, η απόλυτη καταστροφή και ο φόβος. Έγγραψε ο καθηγητής Ιστορίας Μαργαρίτης.
Και είναι γεγονός πως σε όλα τα οργανωμένα κινήματα που θα αμφισβητήσουν τους νόμους τους και την υπάρχουσα ευταξία, ο τρόμος του κράτους, που υπαγορεύεται από συγκεκριμένες αστικές ανάγκες με ταξικά χαρακτηριστικά που ασκεί απέναντι σε πολίτες, αυτή η νόμιμη βία του κράτους με αστυνομική διαχείριση έχει ήδη πέσει πάνω τους. Με άλλοθι…
«Η ένταση που καλλιεργείται από τον ΣΥΡΙΖΑ τροφοδοτεί την ένταση της Χρυσής Αυγής που οδηγεί σε βία και νεκρούς», «αν δεν σταματήσει αυτή η ένταση, να πάνε φυλακή αυτοί που πρέπει και οι άλλοι να φρονιμέψουν θα έχουμε και άλλους νεκρούς». «Υπερασπίζονται τους κουκουλοφόρους, τρομοκράτες που έχουν καταδικαστεί και δολοφόνους, φωνάζουν εμφυλιοπολεμικά συνθήματα που στάζουν αίμα», «όσο ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να μην καταδικάζει γεγονότα κατάλυσης της νομιμότητας και του Συντάγματος, όπως π.χ. στις Σκουριές, παραμένει εκτός συνταγματικού τόξου»
Χρύσανθος Λαζαρίδης, σύμβουλος Σαμαρά και αριστερός με περγαμηνές αγωνιστικές που με χίλια προσχήματα όταν λάδωσε το αντεράκι του την εγκατέλειψε.
Το άλλοθι που προσέφεραν οι τραμπούκοι δολοφόνοι φασίστες, στοχεύοντας να νουθετήσουν και να φοβίσουν την μεγάλη πλειοψηφία των α-μέτοχων πολιτών. Αυτούς τους πολίτες που κάθονται σε μια πολυθρόνα βλέποντας τηλεόραση χωρίς να σκέφτονται το πώς και το γιατί. Εύτρωτα και αποχαυνωμένα άτομα που αντιδρούν με αυτόματα ανακλαστικά μια και έχουν μάθει να υποκλίνονται στην δύναμη της εξουσίας σε κάθε απόφυση που την εκφράζει τύπου Πάγκαλου που με κληρονομικό δίκαιο που απορρέει από την χούντα του Παππού του και την συμμετοχή αυτού στους Γερμανοτσολιάδες:
«Η ψυχολογική ανάλυση των μελών της Χρυσής Αυγής θεωρώ ότι είναι χαρακτηριστικό μιας ιδιάζουσας ελαφρότητας που έχει ο κ. Τσίπρας. Αφού είναι ψευτοτσαμπουκάδες, γιατί τα στελέχη του κ. Τσίπρα δεν ορθώνουν το ανάστημά τους εναντίον τους να τους σταματήσουν, αλλά χέρι-χέρι, μαζί και οι δύο, δημιουργούνε ταραχές και αναστατώσεις με κοινά συνθήματα όπως το «Έξω από την Ευρώπη… θα δείτε ότι είναι Χρυσή Αυγή και ΣΥΡΙΖΑ μαζί. Χέρι-χέρι, όπως και στα οδοφράγματα της Κερατέας.»
Εφημερίδα Τα Νέα.
Όπως είχε πει και ο Ντανιέλ Γκερέν: «Δεν υπάρχει φασισμός, υπάρχουν φασισμοί». Και ο Πάγκαλος είναι μια ξεχωριστή περίπτωση, από τις πιο επικίνδυνες μορφές φασισμού διότι αυτός ενσαρκώνει τον καθημερινό φασίστα. Δηλαδή των έρπων φασισμό που δεν ξέρει και δεν θέλει να ξέρει το όνομα του.
Ταυτόχρονα με ηγεμονικό ύφος και με την δικαιωματική αυθεντία του πεφυσιωμένου, οι δημοσιογραφικές πένες του Πρετεντέρη και Κασιμάτη του κυρ Πάσχου σε αγαστή σύμπνοια με την εξουσία και με παιδαγωγικές απλουστεύσεις ταυτίζουν, σχετίζουν και ενοχοποιούν «κουκουέδες, συριζαίους, χρυσαυγίτες (που) όλοι τους βλάπτουν τη δημοκρατία εξίσου». Σαν να λέμε «Καίουν και σφάζουν οι Γερμανοί….Καίουν και σφάζουν οι αντάρτες» όπως έλεγε και ο Γεώργιος Παπανδρέου γνωστός και ως Παπατζής.
«Οι κυριότερες µορφές της (βίας) είναι οι κάθε μορφής καταλήψεις σε σχολεία, πανεπιστήμια, τόπους εργασίας, ακόµη και δηµόσιους χώρους. Η παρεµπόδιση ή ο αποκλεισμός κάθε φυσιολογικής δραστηριότητας της κοινωνίας. Και εδώ το ζητούµενο δεν είναι το πρόσχηµα της αναταραχής (ελάχιστα ενδιαφέρει…) αλλά η αμφισβήτηση του δικαιώματος και της υποχρέωσης των κρατικών µηχανισµών να επιβάλουν την τάξη και να αποκαταστήσουν τη νοµιµότητα…»
«…Ανάλογα παραδείγµατα µε ανάλογα κρούσµατα βίας και εκφοβισµού θα µπορούσε να ανασύρει κανείς από τα πανεπιστήµια, όπου στην αµφισβήτηση της νοµιµότητας και στην υποδαύλιση της ανοµίας η αριστερή εκτροπή πετυχαίνει να συµβαδίζει µε τον ακαδηµαϊκό συντεχνιασµό. Η ακόµη και στα µέσα ενηµέρωσης, όπου η Αριστερά μετέρχεται όλες τις µεθόδους πίεσης και εκφοβισµού για να επιβάλει τη δική της ανάγνωση και παρουσίαση της πραγµατικότητας….»
Έγραψε ο Γιάννης Πρετεντέρης
Από κοντά και ο δημοκράτης φασιστοφάγος δήμαρχος Αθηναίων, Γιώργος Καμίνης: «Βλέπουμε τον πανεπιστημιακό χώρο να νομιμοποιείται σαν ένας θύλακας «ελευθερίας» μέσα σε έναν αυταρχικό περίγυρο, άρα και ως χώρος βίαιης αντίστασης απέναντι στην κρατική εξουσία, λες και ζούμε ακόμη σε καθεστώς στρατιωτικής δικτατορίας. Την αποθέωση αυτής της αντίληψης τη βλέπουμε στη στάση κάποιου κομματιού της Αριστεράς απέναντι στην ένοπλη τρομοκρατία καθ ‘όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Ο ένοπλος τρομοκράτης είναι «εκτελεστής», η μακρά ένοπλος χειρ μιας δικαιοσύνης «λαϊκής», που είναι βεβαίως υπέρτερη της αστικής».
Και ως κερασάκι έρχεται και η επιβεβαίωση από το τέρας της διανόησης Γιάννη Μιχελάκη:
«Όλοι ξέρουμε ότι πανεπιστημιακοί χώροι κατά περίσταση, αλλά και ιστορικά κτίρια σε μόνιμη βάση, χρησιμοποιούνταν από ομάδες περιθωριακών στοιχείων σαν εστίες βίας και ανομίας. Χαρακτηριστική, αλλά όχι μοναδική, η περίπτωση των αυτοαποκαλούμενων αναρχικών που είχαν καταλάβει εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια τη βίλα Αμαλία. Και, όπως αποδείχθηκε, τη χρησιμοποιούσαν σαν παρασκευαστήριο μολότοφ και ορμητήριο βίας».
«Η καταδίκη της τρομοκρατίας, όπως και κάθε μορφής οργανωμένης βίας, πρέπει να είναι ομόθυμη, καθολική και κατηγορηματική. Χωρίς τους αστερίσκους και χωρίς τις υποσημειώσεις, που κάποιοι εξακολουθούν να προσθέτουν»
Λοιπόν, από εδώ και πέρα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα δεν θα ενθαρρύνουν απόψεις διαφορετικές ή αντίθετες από αυτές της εξουσίας της αστικής τάξης, αλλά θα παράγουν φερέφωνα θα συντηρούν το σύστημα και θα το προστατεύουν πιστά από κάθε είδους παρεκκλίσεις. Οι σπουδαστές πρέπει να παραδοθούν στο σύστημα ως πλήρως ή μερικώς ειδικευμένοι εργάτες οι οποίοι θα αποτελέσουν την ελίτ άρα θα πρέπει να είναι πλήρως υποταγμένοι στην εξουσία. Νομοταγείς και υπάκουοι ικανοί να ζήσουν στην κλινικής καθαρότητας καπιταλιστική κοινωνία.
Έτσι κι αλλιώς «οι αστικές δυνάμεις ευθύνης δεν φοβούνται τα σκιάχτρα του λαϊκισμού και της αριστερίστικης βίας, αλλά κάνουν το καθήκον τους.» όπως μας λέει ο Αλέξης Παπαχελάς στην Καθημερινή.
Κρατικοί και ιδιωτικοί θεσμικοί φορείς μα και δημοσιογράφοι έχουν στήσει ένα πυκνό δίκτυο οικονομικών δραστηριοτήτων και κυβερνητικής διαχείρισης , έναν μαίανδρο θεσμικό ,νομικό και οργανωτικό, αφενός για να διατηρούν την υπόσταση τους και αφετέρου να ελέγχουν την συνείδηση μα και την όποια δράση του κάθε ένα από μας με σκοπό να μας «αποδεσμεύσουν» από κοινωνικές αλληλεξαρτήσεις. Γενικός κοινωνικός έλεγχος για οποιαδήποτε δραστηριότητα. Θεσμική μονοσημία. Δημοκρατικότατα πίστευε ότι θέλεις, έχε όποια γνώμη θες πολιτικά και κοινωνικά. Αρκεί αυτά τα πιστεύω σου να μένουν στον περιορισμένο χώρο σου για να μην έχουν αλληλεπίδραση στην κοινωνία. Στο κάτω-κάτω πιο είναι το θεσμικό-νομικό πλαίσιο στο αστικό κράτος δικαίου στο οποίο μπορείς να εντάξεις την διαμαρτυρία σου; Δεν υπάρχει. Άρα σκάσε και συμμορφώσου στο συνταγματικό τόξο.
«Έφτασε η στιγμή να πούμε όλοι «ώς εδώ!». Δεν μπορούν δέκα άτομα να κλείνουν τα ξενοδοχεία και κανείς να μη διαμαρτύρεται. Δεν μπορεί να παραβιάζονται κατάφωρα οι νόμοι και να μην κάθεται κανένας στο σκαμνί. Δεν μπορεί μια χούφτα στελεχών του ΚΚΕ να μασκαρεύονται ναυτεργάτες και να σταματούν την ακτοπολοΐα. Αυτό που το ΚΚΕ ονομάζει «αντικομμουνισμό» δεν είναι μόνο εθνική ανάγκη. Είναι κοινωνικό καθήκον. Είναι αντίσταση στον φασισμό με κόκκινη λεοντή».
Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή.
Σε ποιους αλήθεια απευθύνεται ο Μανδραβέλης; Ποιών τα νόμιμα δικαιώματα περιφρουρεί; Ποιό νόμο υπερασπίζεται όταν τα έννομα αγαθά τσακίζουν και προσβάλουν κατά συρροήν κάθε δικαίωμα μας ως προς την εργασία, την παροχή πρόνοιας, περίθαλψης , δημόσιας υγείας, κοινωνικής ασφάλισης , σύνταξης, ενέργεια, νερό κτλ. Και προπαντός όλες οι βαθμίδες της δωρεάν παιδείας, και τόσα άλλα…
Για τέτοιες γραβατωμένες αποφύσεις η μόνη ελευθερία που είναι διατεθειμένοι να αναγνωρίσουν είναι αυτή της επιλογής του εξατομικευμένου ηλιθίου μπροστά στην πληθώρα προϊόντων των σούπερ μάρκετ. Έτσι κι αλλιώς ο περισσότερος κόσμος είναι έτοιμος να παραδώσει ακόμα και την ψυχή του χωρίς ερωτήσεις, χωρίς κρίση, χωρίς έλεγχο, χωρίς γνώμη, χωρίς σκέψη χωρίς αντίσταση.. Πάντα διαθέσιμος και λειτουργικός. Διότι η μάζα δυνητικά αρνείται να δει την συμφορά του διπλανού, είναι χαιρέκακη δεν γελά δεν χαίρεται την ζωή. Μόνο συσσωρεύει λεφτά, μασά, αφοδεύει αναπαράγεται ,σταυροκοπείται στην Παναγία, γερνά και πεθαίνει. Η μάζα είναι ο «καλός κυρ Παντελής». Αυτή η λειτουργικότητα της μάζας και η διαθεσιμότητα της είναι που δίνουν υπόσταση στους νόμους τους και στον Μανώλη Κεφαλογιάννη να πει:
« Σε κάθε περίπτωση η έννομη τάξη προβλέπει άλλους τρόπους για την αμείλικτη δίωξη όσων προσφεύγουν συστηματικά σε πράξεις πολιτικής βίας. Όλοι πρέπει να συμφωνήσουμε, και βεβαίως τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ότι δεν υπάρχει καλή και κακή βία. Τα δημοκρατικά κόμματα, και τέτοιο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ (αλίμονο και αν δεν ήταν), οφείλουν να συμμορφώνονται στη νομιμότητα και να καταδικάζουν τη βία από οπουδήποτε και αν προέρχεται. Πρώτα από όλα τις μεθόδους του νεοφασισμού στην Ελλάδα, αλλά και την ανοχή της Πολιτείας και πολλές φορές της κοινής γνώμης στην επί 30 και πλέον χρόνια πολιτική παραβατικότητας της άκρας Αριστεράς και του αναρχικού χώρου. Η Χ.Α. σήμερα υποκαθιστά το σταλινικό κίνημα «Εμπρός της Γης οι Κολασμένοι» στις συνοικίες που επί τριάντα χρόνια πλήττονται από την αποβιομηχάνιση της χώρας λόγω των σοσιαλιστικών πειραματισμών και συνδικαλιστικών-συντεχνιακών προνομίων και όπου μόλις τελείωσαν τα δανεικά, όλες οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις έκλεισαν και οι άνεργοι έφτασαν το 1,5 εκατομμύριο. Στις ίδιες συνοικίες η ανεξέλεγκτη είσοδος και παραμονή λαθρομεταναστών καθιστά τη καθημερινότητα αφόρητη στον μικρομεσαίο Έλληνα».
Η αξιοσέβαστη «κοινή γνώμη» πρέπει να πεισθεί ότι νόμος σημαίνει «συμφιλίωση», σύγκλιση δηλαδή των ταξικών διαφορών και συμφερόντων, και ότι ο νόμος πρέπει να ασκηθεί μέσω της τρομοκρατίας του κράτους, αδιακρίτως. Έτσι ο πολίτης εγκρίνει απροσχημάτιστα και συχνά υπερθεματίζει πιστεύοντας ότι οι μεσαιωνικές στολές, κράνη, ασπίδες, θώρακες, γκλομπ, μα και τα χημικά οι πλαστικές σφαίρες και το νομικό οπλοστάσιο, αυτή η «νόμιμη» βία του κράτους είναι το προσφορότερο μέτρο για την διασφάλιση του καθημερινού και γαλήνιου βίου του.
Διαπιστώνεται ή ακόμα και εκβιάζεται η σιωπηλή ανοχή του απέναντι στη βία της εξουσίας, συν το ότι ο μικρομεσαίος πολίτης ταυτίζει στη συνείδηση του το χτύπημα εργατικών κινητοποιήσεων, με το κυνήγι των μεταναστών υπό την σκιά της ξενοφοβίας: «οι ξένοι μάς παίρνουν τις δουλειές» και που για όλα αυτοί φταίνε: Για το έγκλημα, τα ναρκωτικά, την ανεργία, το παρεμπόριο, τα χαράτσια, τα μεροκάματα των 500 ευρώ, την εξαθλίωση.
Η χειραγώγηση έτσι θα συντελέσει ώστε αδιατάρακτα και χωρίς επικινδύνους προβληματισμούς, ο κόσμος να συναινέσει στον μονόδρομο του Στουρνάρα.
Ωστόσο η Αριστερά τίποτα δεν κερδίζει από αυτήν το κυβερνητικό κυνήγι των φασιστών. Μια και η απόφαση είναι σίγουρα πολιτική και όχι δικαστική μα και γιατί «η σύσταση εγκληματικής οργάνωσης» χωρίς όμως όσοι συνελήφθησαν να ταυτοποιούνται με συγκεκριμένα αδικήματα, αντίθετα υπεισέρχεται η ασάφεια. Με τον ίδιο νομοτεχνικής υφής τρόπο αύριο θα κυνηγήσουν όποιον σηκώσει ανάστημα στην εξουσία. Όπως έκαναν ήδη στις Σκουριές ή μια ομάδα που ανακατέλαβε ένα κτίριο ή ένα συνδικαλιστικό όργανο που αποκλείει ένα εργοστάσιο όπου έχει απεργία. Η ανακάλυψη του φασισμού από τον κυβερνητικό συνεταιρισμό απηχεί την λυσσαλέα προσπάθεια της άρχουσας τάξης να διατηρήσει σε δύσκολες γι αυτούς συνθήκες την οικονομική κοινωνική και πολιτειακή δομή και επιρροή τους παρουσιάζοντας ως κύριο και νόμιμο αγαθό τον σεβασμό στην εξουσία τους. Με πρόφαση τους φασίστες, κομμάτι και κόμμα του αστικού πολιτικού συστήματος, τροφοδότησαν τα περί «νίκης της δημοκρατίας», «εμπιστοσύνης στο κράτος δικαίου», «καταδίκης της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται». Αυτό που επιδιώκεται είναι η ποινικοποίηση όλων των μαζικών, πολιτικών και κοινωνικών αγώνων. Οι αγριότητες των φασιστών και οι δολοφονίες εμπνέουν τον πολιτικό λόγο της δεξιάς- χωρίς διάκριση προσώπων και προσωπείων – αξιοποιεί τη φασιστική δημαγωγία για να στηλιτεύσει και να απειλήσει τους αγώνες των εργαζομένων!
Short URL: http://wp.me/p1pa1c-jlt
HungerStrike300: Απεργία Πείνας Μεταναστών
simon
14 Οκτωβρίου, 2013 1:59 μμ
Μαζί με ‘σένα, σύντροφε, ζωγράφισε σήμερα για άλλη μια φορά κι ο Μπογιόπουλος στον «ενικό» για το ίδιο -σχεδόν- θέμα.
http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/181843,Katadikazetai_h_via_ap%E2%80%99_opoy_ki_an_proer.html
υγ. Και μια πολύ σωστή επισήμανση από τον Αποστόλη της «Ελληνοφρένειας» για τον Μπογιόπουλο: «Δεν μπορώ να καταλάβω» είπε, «ο Μπογιόπουλος εξακολουθεί και γράφει στον «ενικό» τώρα, εγώ -και πολλοί άλλοι- εξακολουθώ και τον διαβάζω. Ποιος έχασε;»!
Ioulianos
14 Οκτωβρίου, 2013 2:34 μμ
Έχω βάλει πιπέρι στο στόμα μου Simon ….οπότε δεν μπορώ να πω ποιος έχασε γιατί θα καώ. 🙂
Ioulianos
15 Οκτωβρίου, 2013 11:00 πμ
Ε Simon τι έχεις να πεις για τον Μπογιόπουλο;
Τώρα να σε δω:
«H στήλη έχει την ευθύνη για όσα γράφει και για όσα της χρεώνει ο «ηλεκτρονικός δαίμων». Όπως, για παράδειγμα, για ορθογραφικά κτλ λάθη, όπως «Ζισκάρ Ντε Στεν» (αντί του ορθού: Ζισκάρ Ντ΄Εστέν), «αποκηρύσσεται (αντί του ορθού: αποκηρύσσετε) τον κ. Βορίδη», «αντιπαραβάλλεται (αντί του ορθού: αντιπαραβάλλετε) με τη βία», «προέρχεται δια (αντί του ορθού: από) χειρός».
Να δεις από δω και πέρα πόσα άλλοθι θα έχω : )
simon
15 Οκτωβρίου, 2013 11:09 πμ
Ναι σύντροφε, αλλά … αυτός τα διορθώνει! 😀 😀
katy
15 Οκτωβρίου, 2013 11:46 πμ
Αγαπημένε μου simon, μη τον πειράζεις τον Iouliano μας, όλη την ώρα με τα ορθογραφικά του. Είναι η «χαριτωμενιά» του, όπως και του άλλου λατρεμένου μου, του Drα.
Ιουλιανέ μου, αφιερωμένο εξαιρετικά! 🙂
“Δεν περιφρονούμε όσους έχουν ελαττώματα, αλλά όσους δεν έχουν καμιά αρετή”.
Λα Ροσφουκώ (1613-1680), Γάλλος συγγραφέας.
simon
15 Οκτωβρίου, 2013 11:49 πμ
«Όποιος αγαπά, παιδεύει»! Αρχαία (μαλακισμένη) παροιμία! 😀 😀
katy
15 Οκτωβρίου, 2013 12:00 μμ
😆 😆 😆
Bασικά, διαφωνώ με τους αρχαίους…
“Μην τρέφεις αυταπάτες ότι η φιλία σου δίνει το δικαίωμα να γίνεσαι δυσάρεστος σ’ αυτούς που είναι κοντά σου. Όσο πιο στενή είναι η σχέση σου με κάποιον, τόσο πιο απαραίτητο είναι να είσαι διακριτικός και ευγενικός”.
Oliver W. Holmes (1809-1894), Αμερικανός συγγραφέας.
katy
14 Οκτωβρίου, 2013 2:45 μμ
Eξαιρετικός ο Μπογιόπουλος, εξαιρετικός και ο Ιουλιανός μας! Τιμή μας, που σ’ έχουμε εδώ!
“Η Πολιτική μοιράζεται ένα στόχο με τη Θρησκεία: τον συνεχή ευνουχισμό του ατόμου με τη χειραγώγηση των παθών του”.
George Will (1941), Αμερικανός δημοσιογράφος.
Νικόλας
14 Οκτωβρίου, 2013 3:37 μμ
»Παλαιότερα, στις κοινωνίες των ανθρώπων για να μην βρεθούν στην κατάσταση όλων εναντίων όλων και για να διαιτητεύουν τις διαμάχες τους μα και για να σκύβουν στον φόβο της εξουσίας, υπέρτατο όσο και φανταστικό σημείο αναφοράς υπήρχε για πολλά χρόνια ο αόρατος μα παντοδύναμος Θεός και οι νόμοι του όπως αυτοί εκφράζονταν από τους παπάδες. Από εκεί ο νομός της εξουσίας πέρασε στα χέρια του ελέω Θεού μονάρχη, και όταν οι αστοί αποφάσισαν να τον αποκεφαλίσουν, η κυριαρχία του νόμου πέρασε στα «χέρια του λαού». Ένα φαντασιακό συμβόλαιο ανάμεσα στην εξουσία και στον εξουσιαζόμενο, μια και η ιδέα ενός λαού με κοινά συμφέροντα είναι τόσο αφηρημένη όσο και η ιδέα του Θεού.»
Aς θυμηθούμε συμπληρωματικά οτι υπήρχαν κοινωνίες όπου ο Θεός ή οι Θεοί δεν ανήγαν την θρησκεία σε δόγμα και άρα ο νόμος υπήρξε ανθρώπινο δημιούργημα.Ο νόμος λειτούργησε εξουσιαστικά στον Μεσαίωνα κυρίως με την σύνδεση της θρησκείας-δικαίου που πέρασε στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων.Εχουμε όμως ξεπεράσει την σχέση »αλήθειας»,δόγματος-νόμου ποτέ μέχρι σήμερα;Ο Θεός αποκεφαλίστηκε συμβολικά στην Γαλλική Επανάσταση,αλλά είναι παρών στην σημερινή εποχή περισσότερο από ποτέ,ως χρήσιμο εργαλείο στα χέρια της εξουσίας.Ο αποκεφαλισμός του ήταν ενα προοδευτικό βήμα στην πορεία της ανθρωπότητας,αλλά το σημερινό πισωγύρισμα είναι εξίσου άξιο αναφοράς,ένα γεγονός που θρέφει αρνητικά την συνολική εξέλιξη.
Προοδευτικό γεγονός υπήρξε αναντίρρητα και το πέρασμα της εξουσίας στα χέρια όχι του »λαού»,αλλά της αστικής τάξης που ανέτρεψε το προηγούμενο καθεστώς με την βοήθεια των πένητων(sans quilottes),αλλά το ζήτημα σήμερα με τα υπάρχοντα δεδομένα είναι το αν η κοινοβουλευτική »δημοκρατία»,μας παρέχει τα μέσα(και ποια είναι αυτά) να την ανατρέψουμε και να δημιουργήσουμε μια ολική δημοκρατία,προς την κατεύθυνση της εξέλιξης της προσωπικότητας αλλά και της εξαφάνισης πάσης φύσης ανισοτήτων.
Η φράση πάντως οτι »η ιδέα ενός λαού με κοινά συμφέροντα είναι αφηρημένη»,μπορεί να εξυπηρέτησε συγκεκριμένα συμφέροντα όταν πρωτοεκφράστηκε αλλά νομίζω οτι μπορεί να προσδιοριστεί ευκολότερα από εκείνη του Θεού,εαν συμπεριλάβει στον λαό εκείνους πραγματικά ανήκουν και θέλουν να ανήκουν στις τάξεις του.
Ioulianos
15 Οκτωβρίου, 2013 10:32 πμ
«Ο λαός δεν είναι παρά η άμορφη και αδιαφοροποίητη μάζα: μια απλή δυνατότητα και για το καλύτερο και για το χειρότερο»
Μαρξ Κάρολος.
🙂
Νικόλας
15 Οκτωβρίου, 2013 10:46 πμ
Τηη έχω υπόψιν μου την φράση αυτή του »θείου» Μαρξ,αν και δεν γνωρίζω από ποιο έργο του προέρχεται και με ποια συμφραζόμενα συνδέεται.
Το αντίβαρο στην αστική δημοκρατία της δεκαετίας του 60,οι αγωνιστές το ονομάζανε »Λαοκρατία»,δίχως αυτό να σημαίνει κάτι αλλά κατά την γνώμη μου ενώ συμφωνώ στο πρώτο σκέλος περί αδιαφοροποίητης μάζας του λαόυ(άμορφη δεν νομίζω οτι είναι),η δυνατότητα του να στραφεί προς το καλύτερο που προσδοκούμε πως μπορούμε να πούμε οτι μπορεί να επιτευχθεί;Και γιατί ένας λαός να επιλέξει αντίθετα το χειρότερο,ενάντια ακόμα και στα ίδια συμφέροντά του;Είναι τόση η δύναμη των αντιδραστικών ιδεολογημάτων;
Τρία ερωτήματα,απλά προς χάριν της συζήτησης…
Ioulianos
15 Οκτωβρίου, 2013 12:15 μμ
Αυτό που εννοώ είναι πως μόνο όταν ο «λαός» ή ένα μεγάλο μέρος του συσπειρωθεί τότε και μόνο τότε ο «λαός» αυτός θα συγκροτήσει μια τάξη για τα συμφέροντα του.
Μόνο που η τόσο χρονών διάταξη της κοινωνίας δεν το επιτρέπει. Το ταξικο συμφέρων δεν υπάρχει. Το συμφέρων έχει προσωποποιηθεί. «ο καλός άνθρωπος κυρ Παντελής» που γράφω στο κείμενο μου.. Αυτός το πολύ να πάει σύνταγμα να μουντζώνει. Άρα σύνολο λαού δεν υπάρχει.
Όμως καμία διάρθρωσε της κοινωνίας δεν είναι στάσιμη. Όλα αλλάζουν και εμφανίζουν ανακατατάξεις ανάλογα με τους συσχετισμούς δυνάμεων. Ανάλογα και τα ταξικά χαρακτηριστικά και τροποποιούνται και γεννιούνται νέα. Και αυτές οι ταξικές ομαδοποιήσεις μπορεί να μην γίνονται αποδεκτές από όλους. Έτσι δεν μπορώ να θεωρήσω τον λαό ως ενότητα ταξική.
Οι μικροαστοί είναι αυτοί που κρατάνε το κλειδί. 🙂
Νικόλας
15 Οκτωβρίου, 2013 12:37 μμ
Πάρα πολύ ενδιαφέρουσα η απάντησή σου Ιουλιανέ!
Από την αρχή μέχρι το »επιτρέπει»,συμφωνώ απόλυτα.Η φράση το ταξικό συμφέρον δεν υπάρχει,δεν με βρίσκει όμως σύμφωνο(την εξηγείς βέβαια),έστω και αν το συμφέρον έχει εξατομικευτεί,όπως σωστά λες.
Το ταξικό συμφέρον είναι μια αντικειμενική πραγματικότητα που με την προέλαση της κρίσης έχει αποκτήσει και άλλα πιο κοινά(τα περισσότερα) αλλά και διαφορετικά(λιγοτερα και πολιτισμικής φύσης) για το λαό χαρακτηριστικά.
»Ο κυρ Παντελής»,δεν νομίζω όμως να κατέβαινε καν στο Σύνταγμα για να μουτζώσει για να πουλήσει κανα σουβλάκι μπορεί να κατέβαινε… :)(ακόμα και η μούτζα στο σύστημα χρειάζεται όμως μια τόλμη θεωρώ και είναι το πρώτο βήμα για τον ακτιβισμό ενός απαίδευτου και επιλήσμονα πολιτικά λαού,αν δεν μείνει μόνο σε αυτό,αλλά περάσει σε ένα πιο ώριμο στάδιο),
Σύνολο λαού,σαφώς δεν υπάρχει,και την επίμαχη φράση του Μαρξ για να επανέλθω,την έχω »διαβάσει»,ως αντίλογο στον λαικισμό που εμφορείται πολλές φορές από την βουλησιαρχία μας,όμως εκτος από το να μην χαιδεύουμε τα αυτιά του λαού,πρέπει να δείξουμε του και καμιά φορά λίγη εμπιστοσύνη.
Οι ταξικές ομαδοποιήσεις στις οποίες αναφέρεσαι,έτσι είναι δεν γίνονται αποδεκτές από όλους,αλλά αυτό είναι και ζήτημα πειθούς νομίζω αλλά και ελπίζω για την διαμόρφωση της αντίληψης.
Επίσης συμφωνώ στο οτι ο λαός δεν είναι »ενότητα» ταξική,αλλά πιστεύω οτι μπορούν κάποια κομμάτια του να συμμαχήσουν υπο προυποθέσεις για κάποια κοινά και φλέγοντα ζητήματα.Δεν θα φέρουμε και την αταξική κοινωνία με την μία!
Οι μικροαστοί κρατάνε το »κλειδί»,το κεφάλαιο »φυλάει» την πύλη και η σκέψη-κουβέντα-δράση είναι ο διαρρήκτης!! 🙂
Ioulianos
15 Οκτωβρίου, 2013 12:44 μμ
«Οι μικροαστοί κρατάνε το ”κλειδί”,το κεφάλαιο ”φυλάει” την πύλη και η σκέψη-κουβέντα-δράση είναι ο διαρρήκτης!!»
!!!!
Να είσαι καλά ρε Νικόλα.
Οι σχολιασμοί σου αναβαθμίζουν το επίπεδο της κουβέντας.
giorgalis
15 Οκτωβρίου, 2013 1:21 μμ
«Επίσης συμφωνώ στο οτι ο λαός δεν είναι ”ενότητα” ταξική,αλλά πιστεύω οτι μπορούν κάποια κομμάτια του να συμμαχήσουν υπο προυποθέσεις για κάποια κοινά και φλέγοντα ζητήματα.Δεν θα φέρουμε και την αταξική κοινωνία με την μία!»
Η συμμαχία σε επίπεδο κομμάτων προχωρά. Η «αριστερά» τα έχει βρει με τους ΑΝΕΛΛ, με μεγάλα τμήματα του (αριστερού) ΠΑΣΟΚ, το παλεύει με τους καραμανλικούς, τον ψαριανό, τους 58, οικολογικές και φιλοζωικές οργανώσεις, τους φίλους του κλασσικού αυτοκινήτου, του μοντελισμού.
Πρώτα πρέπει να εξυγιανθεί αυτή η έρμη η επιχειρηματικότητα για να επενδύσουν οι εταιρίες να βρει δουλειά ο κόσμος και σιγά-σιγά θα έρθει και η αταξική κοινωνία.
Ο κόσμος συμφωνεί με τα κόμματα αλλιώς οι ιδιοκτήτες τους είναι ανόητοι ή απελπισμένοι που προσπαθούν να πλασάρουν ένα προϊόν που δεν έχει ζήτηση. Εννοείτε πως εκτιμώ πως το προϊόν έχει ζήτηση.
😉
simon
15 Οκτωβρίου, 2013 1:29 μμ
«Η “αριστερά” τα έχει βρει με τους ΑΝΕΛΛ, με μεγάλα τμήματα του (αριστερού) ΠΑΣΟΚ, το παλεύει με τους καραμανλικούς, τον ψαριανό, τους 58, οικολογικές και φιλοζωικές οργανώσεις, τους φίλους του κλασσικού αυτοκινήτου, του μοντελισμού».
Κι όταν όλα αυτά τα ετερόκλητα στοιχεία αποκτήσουν από μόνα τους ταξική συνείδηση, θα ‘ρθει η αλάθητη πρωτοπορία των Κουτσουμπομαϊληδων να τους οδηγήσει στην αταξική κοινωνία.
giorgalis
15 Οκτωβρίου, 2013 1:41 μμ
Δεν διαφωνούμε.
Μέσα στους χώρους εργασίας που θα προκύψουν από τις επενδύσεις θα αναπτυχθεί η ταξική συνείδηση του εργαζόμενου που θα φέρει την ανατροπή.
Δεν αρνούμαι πως η «ριζοσπαστική αριστερά» κρύβει επαναστατική στρατηγική πίσω από την (επιφανειακά) συστημική τακτική με την «υγιή επιχειρηματικότητα» κτλ.
Να μην διαφωνούμε κι όταν συμφωνούμε σύντροφοι… 🙂
simon
15 Οκτωβρίου, 2013 1:44 μμ
Επόμενη στάση: λόγος υπέρ της ΕλΝτοράντο στις Σκουριές;
Νικόλας
15 Οκτωβρίου, 2013 2:26 μμ
Giorgali η συμμαχία που αναφέρομαι αφορά τον λαό και μόνο.Η συζήτηση περί κομμάτων »ανάβει» τα αίματα,προσφέρει χρήσιμα »καρφιά» και χιούμορ εκατέρωθεν αλλά περιχαρακώνει σε στεγανά την συζήτηση ανεξαρτήτως αριστερής με ή χωρίς εισαγωγικά κομματικής προέλευσης.Η αταξική κοινωνία στην οποία αναφέρθηκα αφορά και το χτεσινό ερώτημα που έθεσα.Μας δίνει η αστική δημοκρατία τα μέσα για να την ανατρεψουμε;Αν,οχι η απάντηση στο τι να κάνουμε είναι εύκολη ίσως.Αν,ναι η απάντηση γίνεται λίγο πιο σύνθετη.
Είδα παρεπιπτόντως τον Τσίπρα χτες στον Χατζηνικολάου.Δεν μου άρεσε.
Νικόλας
15 Οκτωβρίου, 2013 2:33 μμ
Και κάτι ακόμα ελπίζω και προσδοκώ να ζήσω σε αταξική κοινωνία(30 χρονών και εχω ακόμα ελπίδες,ε; ),αλλά για να φτάσουμε σε αυτό το επίπεδο της μεταξύ μας διαβίωσης πρέπει να έχουμε πρώτα και κύρια κάποιους δεσμούς έστω με συντρόφους που αγωνίζονται για τον ίδιο σκοπό,δεσμούς αλληλοεκτίμησης και αλληλεγγύης.Τα όσα έγραψα για το ΚΚΕ και εννοούσα τα έγραψα λόγω της δικής μου προσωπικης εκτίμησης για την μυωπία και την έλλειψη σεβασμού του απέναντι σε δυνάμει συναγωνιστές του.Αυτά και με όλη την καλή μου διάθεση.
giorgalis
15 Οκτωβρίου, 2013 2:41 μμ
Νικόλα κατάλαβα τι λες.
Τα καρφιά μου πάνε προς τον κόσμο μέσω της «αριστεράς» που απλά κάνει την δουλειά της, δλδ εμπόριο ελπίδας (με αγοραστές από πρώην πασόκους μέχρι ακροαριστερούς).
Σημειώνω μόνο πως να μιλάμε για τον κόσμο και τη σχέση του με το όραμα της αταξικής κοινωνίας είναι οξύμωρο, εδώ μιλάμε για σοσιαλισμό και μας θεωρούν ούφο…
katy
15 Οκτωβρίου, 2013 2:56 μμ
«…για να φτάσουμε σε αυτό το επίπεδο της μεταξύ μας διαβίωσης πρέπει να έχουμε πρώτα και κύρια κάποιους δεσμούς έστω με συντρόφους που αγωνίζονται για τον ίδιο σκοπό,δεσμούς αλληλοεκτίμησης και αλληλεγγύης…»
Nικόλα μου μπράβο, χαίρομαι ειλικρινά, που υπάρχει μια ακόμη ε ν ω τ ι κ ή φωνή! Είμαστε αρκετοί τελικά… 😉
Νικόλας
15 Οκτωβρίου, 2013 3:00 μμ
Γι αυτό έγραψα οτι δεν θα φέρουμε την αταξική κοινωνία με την μια.Ωστόσο μια δυνάμει λαική-εργατική επανάσταση δεν ξέρουμε ποτέ που θα οδηγήσει,εξαρτάται από τους όρους πολιτικής που θα διαμορφωθούν στις τάξεις τις.Και το όραμα της επανάστασης είναι νομίζω πιο εύκολο να διατυπωθεί και να αποσαφηνιστεί σε σχέση με αυτό της αταξικής κοινωνίας.
Τα επιχειρήματα του ΣΥΡΙΖΑ πατάνε πράγματι σε δύο βάρκες.Συγκεκριμένα σε οτι αφορούν την »υγιή» επιχειρηματικότητα,αποβλέποντας μέσω αυτής από την μια στη βελτίωση των όρων διαβίωσης του λαού και από την άλλη στα μέσα επίτευξης του στόχου με κινηματικές δλδ διαδικασίες(θέση περί μνημονίου,απομόνωσης της ΧΑ,κλπ).Ομως αυτή από την στάση δεν πρέπει να κρατήσουμε μόνο την θέση περί επιχειρηματικότητας αλλα να σταθούμε στο δεύτερο σημείο αυτό των κινηματικών διαδικασιών στα οποία έστω και ονομαστικά αναφέρεται με σαφήνεια ο ΣΥΡΙΖΑ.Η ανάπτυξη του κινήματος ακόμα και αν ξεκινήσει με στρεβλό τρόπο,υπάρχει πάντα ο τρόπος(αρκεί να υπάρχει και η διάθεση)να μετεξελιχθεί σε μια πιο ριζοσπαστική κατεύθυνση.
Η ρήξη δεν είναι πάντα εύκολη και απαιτεί από τις ηγεσίες μια τόλμη που ως τώρα η Αριστερά(ως ηγεσία-πρωτοπορία) δεν έχει επιδείξει επαρκώς κατά την γνώμη μου.
Νικόλας
15 Οκτωβρίου, 2013 3:05 μμ
Προς Υψηλοτάτην,το κατά δύναμιν πράττομεν,ένεκα της ασθενούς,περιπεσούσης καχυποψίας μεθ ημών δια τον τερματισμόν της ή περιορισμών της,όπως και περί της εξαλείιψεως των πάσης φύσης βλαπτικών δια το κίνημαν,ανώφελων παθών… 🙂
katy
15 Οκτωβρίου, 2013 3:28 μμ
Ανηψιέ μου…εδώ κάτω είμαι! 🙂
Το θέμα του «εμπορίου ελπίδας» είναι ένα τ ε ρ ά σ τ ι ο θέμα! ΟΛΟΙ, βρε ανήψι μου, ελπίδα «πουλάνε». Και σήμερα, περισσότερο από ποτέ, υπάρχει τεράστια ανάγκη να πιστέψουμε σε κάτι. Δεν θα ονόμαζα τους απελπισμένους «αγοραστές». Δεν τους αξίζει.
“Η μοναδική μου ελπίδα, βρίσκεται στην απελπισία μου”.
Ρακίνας (1639-1699), Γάλλος δραματουργός.
parameter λ
14 Οκτωβρίου, 2013 3:37 μμ
για αυτό υπάρχει ένας καραμανλής, για να σώσει την αριστερά
spiral architect
14 Οκτωβρίου, 2013 5:08 μμ
Nόμος αλλά και μια απόφαση του ευρωπαϊκού -μη χέσω!- δικαστηρίου:
E-Lawyer: Καταστροφική για το ελεύθερο Διαδίκτυο απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου
Τι έχετε να πείτε επ’ αυτού;
(προηγούνται οι κατά τεκμήριο νομομαθείς)
simon
14 Οκτωβρίου, 2013 6:11 μμ
Τίποτε περισσότερο απ’όσα λέει ο «φίλος» μας ο Έβερχαρντ για την πλουτοκρατία και τους νόμους της στη «Σιδερένια Φτέρνα», φίλε αρχιτέκτονα.
Σ’ ευχαριστώ για την υπόδειξη, το πήρα (σε μετάφραση Άρη Αλεξάνδρου) και άρχισα να το διαβάζω… 😉
Lavrentij
14 Οκτωβρίου, 2013 9:52 μμ
Οκ, δεν έγινε κάτι φοβερό, το δικαστήριο απλά έκρινε ότι ο εστονικός νόμος και η εφαρμογή του στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν θίγουν την ελευθερία της έκφρασης του διαχειριστή της σελίδας. Δεν αποφάνθηκε καν για το αν ένας νόμος περί παράλληλης ευθύνης του διαχειριστή θα ήταν γενικά ο μόνος τρόπος προκειμένου να ανταποκριθεί ένα κράτος στις θετικές του υποχρεώσεις για προστασία της προσωπικότητας από προσβολές στο διαδίκτυο. Το ερώτημα λοιπόν είναι τι γραμμή ακολουθούν τα ελληνικά δικαστήρια, αν και δεν νομίζω ότι δέχονται μια γενική υποχρέωση προληπτικού ελέγχου των σχολίων.
Ioulianos
15 Οκτωβρίου, 2013 11:04 πμ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟ:
Εκτός από τη βία της Χρυσή Αυγής υπάρχει και η βία του άλλου άλλου «άκρου» επανέλαβε την Παρασκευή ο κ.Σαμαράς. Κι από πού αποδεικνύεται αυτό; Μα από την Μαρφίν! Κάπως έτσι τα είπε ο κ.Σαμαράς. Και κάπως έτσι τα αναμηρυκάζουν οι παπαγάλοι του.
Ας θυμηθούμε, λοιπόν, τι έγινε στη Μαρφίν: Τον Μάη του 2010, ως απάντηση στο μνημόνιο, στην Αθήνα και σε όλες τις πόλεις της χώρας, πραγματοποιήθηκε – κατά κοινή ομολογία – μια από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις της μεταπολίτευσης. Αλλά τον όγκο και το μήνυμα εκείνης της διαδήλωσης τα προβόκαραν με τον πιο συστημικό τρόπο τα καθάρματα που έδρασαν στη Μαρφίν. Ο λαός είπε ένα ηχηρό «όχι» στον επερχόμενο οδοστρωτήρα των μνημονίων, αλλά η φωνή του «θάφτηκε» κανονικά από την τότε κυβέρνηση και τους φίλους της στα ΜΜΕ, που τι έκαναν; Πήραν το «δώρο» που εξ΄ αντικειμένου τους πρόσφεραν οι άτιμοι δολοφόνοι, και σε μια αποθέωση της τυμβωρυχίας, ως γνήσιες ύαινες, έσπευσαν να «αξιοποιήσουν» τους δολοφονημένους της Μαρφιν, με στόχο να φρενάρουν τη λαϊκή ανάταση.
Ερχόμαστε τώρα στο σήμερα και στον κ.Σαμαρά, με την εξής υποσημείωση: Αφήνουμε κατά μέρος το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή είναι το γνωστό φίδι που επωάστηκε στον κόρφο ενός συστήματος και μιας πολιτικής που ο κ.Σαμαράς τα υπηρετεί από την καρέκλα του πρωθυπουργού.
Κι ας προσπαθήσουμε να ατενίσουμε (με ψυχραιμία) τον ωκεανό του θράσους εκείνων που επιδιώκουν, τέσσερα χρόνια μετά, να «πατήσουν» πάνω στο έγκλημα της Μαρφίν για να το στρέψουν όπως έκαναν και τότε, ενάντια στα ίδια τα θύματα της πολιτικής τους!
Που έχουν το θράσος (για την ακρίβεια: τρεις ωκεανούς θράσους) να ζητούν από τους κομμουνιστές κι από τους αριστερούς να καταδικάσουν το έγκλημα στη Μαρφιν! Λες και οι κομμουνιστές και οι αριστεροί δεν το καταδίκασαν το έγκλημα. Λες και οι κομμουνιστές, οι αριστεροί, το εργατικό και λαϊκό κίνημα, να είχαν ποτέ καμία σχέση με τέτοια εγκλήματα, ή με τέτοιες πρακτικές. Λες και οι κομμουνιστές και οι αριστεροί είναι χαιβάνια και δεν θυμούνται ότι κάποτε οι διώκτες τους έφταναν να καίνε οι ίδιοι μέχρι και κοινοβούλιο (Ράιχσταγκ) για να λένε μετά ότι «το έκαψαν οι κομμουνιστές»…
Τι έχουμε εδώ, λοιπόν; Έχουμε τον κ.Σαμαρά, τον εκπρόσωπο της πολιτικής ενός κράτους, που:
1) Πλησιάζουν 4 χρόνια από το προβοκατόρικο έγκλημα στη Μαρφίν αλλά το κράτος το πανταχού παρών, το κράτος με τους μηχανισμούς του και τους υπερσύγχρονους υπερκοριούς του, τους δολοφόνους ακόμα τους …ψάχνει (το ίδιο όπως… ψάχνει και τους επίδοξους δολοφόνους της Κούνεβα).
2) Πλησιάζουν 4 χρόνια και είναι τόσο το ενδιαφέρον του κράτους να εξιχνιάσει το έγκλημα που ούτε το δικαστικό βούλευμα δεν θα είχε γνωστοποιηθεί αν δεν το αποκάλυπτε την Κυριακή η «Real News» (σσ: το πόσο ισχυρή είναι η τεκμηρίωση όλων όσων αναφέρει το βούλευμα θα φανεί κατά την εκδίκαση της υπόθεσης)
3) Πλησιάζουν 4 χρόνια από τη δολοφονία και όμως το κράτος και οι κυβερνήσεις του δεν έχουν δώσει καμία διευκρίνιση στην ανακοίνωση της ίδιας της Μαρφίν, η οποία αναφερόμενη στην πυρπόληση της τράπεζας υποστήριζε ότι «πετάχτηκαν ειδικές μη συνηθισμένες βόμβες μολότοφ και αδειάστηκε το περιεχόμενο ενός μπιτονιού που περιείχε ένα ειδικό εύφλεκτο υλικό που προκαλεί άμεσα πυκνό καπνό και συνθήκες ασφυξίας. Οι διασωθέντες το παρομοιάζουν με «βόμβες napalm»».
4) Πλησιάζουν 4 χρόνια θρήνου για τις οικογένειες των αδικοχαμένων και οι Αρχές του κράτους δεν μας έχουν απαντήσει ακόμα: Τι αντίκρισμα αλήθειας έχουν οι ισχυρισμοί της τράπεζας; Τι προκύπτει από τις έρευνες; Τι είδους «ειδικό» υλικό ήταν αυτό; Πρόκειται για υλικό «διαβαθμισμένο»; Σε ποιες αγορές διατίθεται; Με ποιους πιθανούς τρόπους μπορεί να γίνει η προμήθειά του; Αν όντως πρόκειται για «διαβαθμισμένο» υλικό, έχει ο οποιοσδήποτε τη δυνατότητα να το αγοράσει ή ακόμα και να το κατασκευάσει, ή, μήπως, απαιτείται κάποια «ειδική» και μη «συνηθισμένη» ιδιότητα από πλευράς εκείνου που θα επιχειρήσει να το προμηθευτεί;
5) Πλησιάζουν 4 χρόνια χωρίς δίκη των δολοφόνων της Μαρφιν, αλλά το κράτος που τους κυνηγάει, την επόμενη ακριβώς χρονιά, όλοι θυμόμαστε πως «τίμησε την επέτειο» εκείνου του εγκλήματος: Καίγοντας την Αθήνα και πνίγοντας τους διαδηλωτές με τα δακρυγόνα του, στέλνοντας δεκάδες διαδηλωτές στα νοσοκομεία, έναν στην Εντατική, και έναν δημοσιογράφο με βαριά – έκτοτε – αναπηρία.
Όλα αυτά θα οδηγούσαν κάποιον αθεράπευτα κακόπιστο ή φαντασιόπληκτο να ισχυριστεί για το σύστημα που υποδύεται τον εισαγγελέα του εγκλήματος στη Μαρφιν, ότι στην πραγματικότητα σύμβολο της βρωμιάς του είναι ακριβώς η δολοφονία στη Μαρφίν! Αλλά είπαμε: Αυτά τα λένε οι (μακριά από εμάς) κακόπιστοι. Και οι (μακριά από εμάς) φαντασιόπληκτοι…
Πάμε παρακάτω:
Ποιοι αλήθεια μιλούν για τα έγκλημα της Μαρφιν παριστάνοντας τους ανίδεους για καταστάσεις που καμιά φορά προσιδιάζουν με τα όσα συνέβησαν στη Μαρφιν; Οι ίδιοι που ποζάρουν σαν απηνείς διώκτες της παραβατικότητας, αλλά που δείχνουν σκανδαλώδη αδράνεια όταν αυτή η παραβατικότητα εκδηλώνεται ως απάνθρωπη βαρβαρότητα από τις ίδιες τις υπηρεσίες τους.
• Αρκεί να δει κανείς μερικές μόνο από τις φωτογραφίες και τα βίντεο που απαθανατίζουν σε κάθε σχεδόν διαδήλωση τις σχέσεις συνεργασίας ανάμεσα στους μηχανισμούς του κράτους με τους ειδικής χρήσης κουκουλοφόρους και με τους προβοκάτορες και θα καταλάβει πολλά (για τις σχέσεις με τους χρυσαυγίτες υπάρχει ειδικό κεφάλαιο)…
• Αρκεί να αναρωτηθεί κανείς τι έγινε με εκείνες τις 74 περιπτώσεις καταγγελιών εναντίον της Αστυνομίας για κακοποίηση πολιτών την περίοδο 2009- 2010, όταν δηλαδή ο κ.Βενιζέλος ήταν πάλι στην κυβέρνηση, αλλά του ΠΑΣΟΚ. Θα διαπιστώσει ότι τρία χρόνια αργότερα είχαν διερευνηθεί μόλις …2 υποθέσεις και ότι οι υπαιτίοι της απάνθρωπης αγριότητας είχαν «τιμωρηθεί» με …πρόστιμο.
• Αρκεί να αναρωτηθεί κανείς πόσες υποθέσεις βάναυσης ρατσιστικής βίας εναντίον μεταναστών από τις 120 που καταγράφηκαν μόνο το 2012, ελέγχθηκαν, όταν ο κ.Βενιζέλος ήταν πάλι στην κυβέρνηση, αυτή τη φορά του κ.Σαμαρά. Καμία…
Αντί για απαντήσεις στα παραπάνω τι έχουμε;
Εχουμε 4 χρόνια πολιτικής τυμβωρυχίας που διαπράττετε πάνω στα θύματα της Μαρφίν από τους εκπροσώπους των κυβερνήσεων και ενός προπαγανδιστικού καθεστώτος που λίγο πριν, κατά τη διάρκεια, και λίγο μετά την επιβολή των νέων μνημονίων, των νέων μέτρων και των νέων φοροληστειών, κάνουν ό,τι έκαναν και το Μάη του 2010. Τότε, με φόντο τη δολοφονία των τραγικών θυμάτων της Μαρφιν, πάτησαν με τις προπαγανδιστικές τους ερπύστριες κυριολεκτικά επί πτωμάτων έχοντας ένα και μόνο στόχο: Την συκοφάντηση του αγώνα του λαού για την ανατροπή των βάρβαρων μέτρων και της αντιλαϊκής πολιτικής. Τον εκφοβισμό του λαού. Και κυρίως: Την «ενοχοποίηση» της λαικής διαμαρτυρίας μέσω του υφέρποντος γκεμπαιλισμού ότι είναι τάχα οι διαδηλώσεις του, οι πορείες του, οι απεργίες του λαού, που «προκαλούν» (!) τις Μαρφίν… .
Στα 4 χρόνια εγκληματικής αδράνειας για το έγκλημα της Μαρφιν το έργο είναι γνωστό:
Οι εκπρόσωποι των κυβερνήσεων χέρι – χέρι με τους εργολάβους της «ενημέρωσης», ενώ έχουν «θάψει» την υπόθεση της Μαρφιν, κάθε πότε την «θυμούνται»; Μόνο όταν έρχεται νέα λαίλαπα μέτρων. Μόνο όταν εντείνεται η κοινωνική οργή. Μόνο όταν – διαστρέφοντας την αλήθεια για όσα συνέβησαν στην Μαρφιν – θέλουν να «φτιάξουν κλίμα». Να καλλιεργήσουν το φόβο φτάνοντας στα όρια της «καπήλευσης» των νεκρών. Και τώρα αυτό κάνουν: Φτάνουν στο σημείο να «θυμούνται» τη Μαρφιν μόνο και μόνο για να ρίξουν νερό στο μύλο της άθλιας θεωρίας των «δύο άκρων»!
Είμαστε ψυλλιασμένοι πλέον: Τη Μαρφιν τη «θυμούνται» τότε και μόνο τότε: Όταν η πολιτική τους ετοιμάζεται να κάνει νέο αντιλαικό γιουρούσι. Τότε είναι η στιγμή που βγάζουν από τη φαρέτρα της προπαγάνδας τους ό,τι πιο χυδαίο για να προετοιμάσουν το έδαφος για την τρομοκράτηση και την παράλυση των αντιστάσεων του λαού ώστε να «κάτσει ήσυχα». Ειδάλλως…
Lavrentij
15 Οκτωβρίου, 2013 11:42 πμ
Ναι, αλλά έλεος πια. Την Marfin ακόμη και οι άμεσα «ενδιαφερόμενοι» δεν σκέφτηκαν να την αποδώσουν σε σκοτεινούς μηχανισμούς. Όχι ότι δεν υπάρχουν τέτοιοι μηχανισμοί και δεν δρουν με «σκοτεινό» τρόπο, αλλά όλοι κατάλαβαν ότι η Marfin και η όποια Marfin είχε γίνει αντικειμενικά δυνατή στο βαθμό που υιοθετούνταν από κάποιους συγκεκριμένες πρακτικές. Η Marfin θα μπορούσε να έχει γίνει νωρίτερα, το Δεκέμβρη του 2008, θα μπορούσε να επαναληφθεί το Φλεβάρη του 2012. Προφανώς και η Marfin μπορεί να βολεύει ως μπαμπούλας παρά ως πράξη για την οποία αποδίδονται ευθύνες σε συγκεκριμένους φυσικούς αυτουργούς, αλλά πέρα από το ερώτημα κάθε πότε θυμάται το κράτος τη Marfin και για ποιό λόγο, υπάρχει και το ερώτημα αν τη θυμάται η Αριστερά και ο αναρχικός χώρος και με ποιό τρόπο. Πόσο αξιόπιστοι γινόμαστε όταν καταγγέλουμε την εργαλειοποίηση της Marfin προκειμένου να τροφοδοτηθούν οι μαλακίες περί δυο άκρων, ταυτόχρονα όμως όταν η κουβέντα πάει στη Marfin καθαρίζουμε γρήγορα και βολικά με τις γνωστές ατάκες («προβοκάτσια», «εργοδοτικό έγκλημα» κλπ);
Ioulianos
15 Οκτωβρίου, 2013 12:25 μμ
Μα για φανερούς μηχανισμούς γράφει ο Μπογιοπουλος….
Το κάθε γεγονός συμβαίνει την ώρα που συμβαίνει….
Τα άλλα που γράφεις είναι μόνο για να ανακαλύπτω σιγά σιγά τις προθέσεις σου.
«Πόσο αξιόπιστοι γινόμαστε όταν καταγγέλουμε την εργαλειοποίηση της Marfin προκειμένου να τροφοδοτηθούν οι μαλακίες περί δυο άκρων, ταυτόχρονα όμως όταν η κουβέντα πάει στη Marfin καθαρίζουμε γρήγορα και βολικά με τις γνωστές ατάκες (“προβοκάτσια”, “εργοδοτικό έγκλημα” κλπ);»
Άψογος. Αριστεροοοος και εσύ ;
«Πόσο αξιόπιστοι γινόμαστε» !!
Lavrentij
15 Οκτωβρίου, 2013 12:40 μμ
Διαβάζουμε άλλο κείμενο; Δεν υπονοεί ο Μπογιόπουλος προβοκάτσια στην περίπτωση της Marfin; Ε, σου λέω ότι αυτό είναι πολύ πίσω από την συζήτηση που ακολούθησε τότε π.χ. στο Indymedia (την οποία θεωρώ γενικά αντιπροσωπευτική, αν το κλίμα ήταν άλλο στις συνελεύσεις των αναρχικών ας με διορθώσει κάποιος). Νομίζω ότι καταλαβαίνεις πολύ καλά σε τι αναφέρομαι. Δεν καταλαβαίνω γιατί πιστεύεις ότι πρέπει να χαϊδέψεις ή να κρύψεις κάτω από το χαλί τη χουλιγκάνικη βία για να προστατεύσεις αυτό που εσύ θεωρείς ως νομιμοποιημένη λαϊκή αντιβία απέναντι στις θεωρίες περί δύο άκρων;
Ioulianos
15 Οκτωβρίου, 2013 1:05 μμ
Σου απαντά ο Κατρούγκαλος αποκάτω.
Lavrentij
15 Οκτωβρίου, 2013 1:13 μμ
Πιστεύεις ότι έχει λογική να καλύπτεις 3 τυφλές δολοφονίες και ταυτόχρονα να επιμένεις ότι η λαϊκή αντιβία διαφέρει ουσιωδώς από άλλες μορφές πολιτικής ή μη βίας; Εντάξει, τότε να υπερασπιστούμε και την κανιβαλική βία όλων εναντίον όλων που έκανε την εμφάνισή της π.χ. στις αυθόρμητες εξεγέρσεις στα αμερικανικά γκέτο ή στα προάστια του Παρισιού ή του Λονδίνου μόνο και μόνο γιατί είναι πηγαία αντίδραση στα αδιέξοδα των κατώτερων στρωμάτων.
Ioulianos
15 Οκτωβρίου, 2013 1:15 μμ
ΝΑΙ
giorgalis
15 Οκτωβρίου, 2013 1:25 μμ
αναρχοΔΗΜΑΡ… ➡
Lavrentij
15 Οκτωβρίου, 2013 1:28 μμ
Εντάξει τότε, εγώ πάντως επιμένω ότι ούτε και εσύ θα ήθελες να εργαζόσουν σε κάποιο τυχαίο κτήριο στο οποίο κάποιος θα πέταγε μια εμπρηστική βόμβα. Δεν νομίζω ότι εκείνη τη στιγμή θα σκεφτόσουν «ξέρω τα κίνητρα της πράξης αυτής κι έχω ηθικό καθήκον να την υποστώ αδιαμαρτύρητα».
Lavrentij
15 Οκτωβρίου, 2013 1:31 μμ
Έλα ρε γιωργαλή, γουστάρεις και εσύ μπάχαλα; Εγώ που νόμιζα ότι υπερασπίζεσαι τις περιφρουρημένες συγκεντρώσεις απέναντι σε όσους δρουν αντικειμενικά προβοκατόρικα σε βάρος του λαϊκού κίνηματος..
giorgalis
15 Οκτωβρίου, 2013 1:49 μμ
Lavrentij
Δεν βλέπω κανένα θέμα υποστήριξης μπάχαλων.
Η ταύτιση σου με τις απόψεις για το θέμα με τη ΝΔ τη ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ είναι εντυπωσιακή όπως και το ότι το βλέπεις «άσπρο-μαύρο» (την ώρα που άλλα θέματα τα βλέπεις με πολλές αποχρώσεις του γκρι, σκούρες μάλιστα, προς το μαύρο..).
Lavrentij
15 Οκτωβρίου, 2013 2:00 μμ
Μάλλον το αντίθετο κάνω. Επειδή δεν έχω πρόβλημα να κάνω τις απαραίτητες διαφοροποιήσεις δεν είμαι αναγκασμένος να βλέπω τα πράγματα άσπρο-μαύρο. Και να λογοδοτώ για ότιδήποτε κάνει ο οποιοσδήποτε που επικαλείται τη λαϊκή αντιβία και, βέβαια, ό,τι είναι πολύ καυτό για να το αγγίξω να το πετάω βολικά στην άλλη πλευρά ως προβοκάτσια. Ε, λοιπόν η Marfin και η όποια Marfin δεν την θεωρώ προβοκάτσια, οπότε τι επιλογές θα είχα; Να καθίσω να εξηγήσω γιατί και αυτή ως μορφή λαϊκής αντιβίας είναι νομιμοποιημένη; Ε, αυτό δεν μπορώ να το κάνω.
Ioulianos
15 Οκτωβρίου, 2013 11:31 πμ
Ioulianos
15 Οκτωβρίου, 2013 2:36 μμ
Το τζούντο είναι βία;
Lavrentij
15 Οκτωβρίου, 2013 2:56 μμ
Οι μολότωφ σε καταστήματα με εργαζομένους μέσα είναι λαϊκή αντιβία;
giorgalis
15 Οκτωβρίου, 2013 3:05 μμ
Δεν έχεις καταλάβει τι λέμε.
Αυτό που το αφιέρωσαν στην διανοούμενη της κεντροαριστεράς του ακροδεξιού χώρου σώτη τ, το κέρδισες επίσης.
Lavrentij
15 Οκτωβρίου, 2013 3:19 μμ
Τι λέτε ρε γεωργαλή τελικά; Μιλάτε για τη «βία» το ίδιο φετιχιστικά όσο και αυτοί στους οποίους υποτίθεται ότι απαντάτε. Κάνετε μια τόσο μακροσκοπική, κοινωνιολογική προσέγγιση που καταντάει μη πολιτική. Η βία ως «μαμή της ιστορίας», 1821, Βαστίλλες και πιάσ’το αυγό και κούρευ’το. Η πολιτική πράξη έχει πάσει περίπατο. Και όταν σας προσγειώνω στα συγκεκριμένα ερωτήματα μου λέτε ότι σας χαλάω τη σούπα.
Ioulianos
15 Οκτωβρίου, 2013 3:49 μμ
Αν και επιμένεις να τάσσε με τον βίαιο φίλαθλο του παναθηναϊκού Πρετεντέρη
με διάθεση να σε σεβαστώ ως συνομιλητή και να μην σε χλευάσω σου όπως έκανα πριν σου απαντώ:
Απέναντι στους πραγματικά μεγάλους και θεσμοθετημένους φορείς της βίας το κάθε κίνημα αν αντιτάξει ιδιωτική του βία είναι μαθηματικά σίγουρο ότι θα βγει χαμένο. Η επιθυμία αδύναμων ή ανυπεράσπιστων να αντισταθμίσουν την δυστυχία τους με πράξεις βίας είναι παράλογη διότι το πολιτικό αποτέλεσμα είναι αντίθετο από το προσδοκώμενο. Εάν δε είναι και τυφλές τότε η βία γίνετε αυτοσκοπός.
Μπορεί να νομίζουμε οτι κάθε βία είναι χειρότερη από την μη βία (αλήθεια που υπάρχει αυτό υποκριτή μου 😉 σε κανονικές δημοκρατικές (καραμέλα) λέμε τώρα συνθήκες. Πλην όμως η αφηγημένη αυτή ηθική γενίκευση δεν δίνει απάντηση στην βία της ανεργίας ας πούμε. Στην βία την αποδέσμευσης του μισθού από της βιοτικές ανάγκες του εργαζόμενου. κτλπ. (για οικονομία σταματώ εδώ)
Η κοινωνίες είναι βασισμένες στην συναίνεση και στον ηθικό εξαναγκασμό για την διατήρηση της «δημόσιας τάξης».
Αυτό που επικρατεί σήμερα είναι όξυνση των αντιθέσεων κάτι που δημιουργεί και θεσμική κρίση με άνοδο την πάλης από όλες τις πλευρές. Υπάρχει ή επιχειρείται μια νέα διάρθρωση βίαιη της κοινωνίας αλλά αυτό που παραμένει σταθερό και θέλουν να παραμείνει είναι η ακλόνητη κυριαρχία του κεφαλαίου.
Όμως η παραγωγή αντιθέσεων μέσα στην κοινωνία οδηγεί σε αδιέξοδα πολλά από τα μέλη της και άλλα τα καταπιέζει. Αυτοί θα αντιδράσουν, ελπίζω οργανωμένα. Είναι ζήτημα στομάχου. Μα και ιστορικής νομοτέλειας.
Αλήθεια ο «ανταγωνισμός» (φορεμένη λέξη) είναι Βία;
Να σταματήσουμε το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου που διεξάγεται με δημόσιο χρήμα από εφοπλιστές και να συλάβουμε τον Αλαφούζο και τον Μαρινάκη ως υποκινητές (Έχεις διαβάσει ανακοινώσεις τους) βίας;
Lavrentij
15 Οκτωβρίου, 2013 4:32 μμ
Αυτό που μου απαντάς είναι έξοχο δείγμα αυτού που εννοώ ως απολίτικη, κοινωνιολογίστικη προσέγγιση, από μια «εξωτερική», άνωθεν οπτική του αμέτοχου τρίτου. Επειδή όμως εδώ δεν θέλουμε να είμαι αμέτοχοι τρίτοι, αλλά πολιτικά δρώντες, τα ερωτήματα είναι συγκεκριμένα και αφορούν το τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει ένα πολιτικό κίνημα με βάση την ίδια του την πολιτική ηθική και στοχοθεσία. Για αυτό τα περί 1821, αντίστασης κλπ τα θεωρώ πολλές φορές σοφιστίες. Γιατί και τότε τα ερωτήματα έμπαιναν με πολύ συγκεκριμένο τρόπο στα πολιτικά υποκείμενα, τα οποία ήξεραν ότι αναλαμβάνουν ευθύνη για τις πράξεις τους και δεν διανοήθηκαν να παραστήσουν τα παθητικά υποχείρια μιας ιστορικής διαδικασίας που τα υπερβαίνει. Τουλάχιστον συμφωνήσαμε ότι η τυφλή βία δεν είναι είναι πάντα νομιμοποιημένη.
Νικόλας
15 Οκτωβρίου, 2013 5:11 μμ
Lavrentij,υπάρχει σήμερα ένα πολιτικό κίνημα,πολύ περισσότερο δε,πολιτικό υποκείμενο,που ακόμα και αν χρησιμοποιεί τα ιστορικά παραδείγματα για λόγους υποστηρικτικούς της αντιβιας που χρησιμοποιεί σήμερα δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα ο μεμονωμένος καταπιεσμένος της κρίσης για λόγους αυτοάμυνας περισσότερο απέναντι στην βία,πτυχές της οποίας ανέλυσε ο Ιουλιανός και να χρησιμοποιεί ως κίνημα ή υποκείμενο τα παραδείγματα αυτά ως προτεινόμενη πρακτική,σε πορείες,απεργίες,κλπ;Αν,όχι είναι μήπως γιατί δεν έχουμε κατασταλάξει ακόμα-συμφωνήσει ως κίνημα σε καίρια ζητήματα,όπως αναφέρεις;
Συμφωνώ, στο οτι η συζήτηση για το τι μπορεί να κάνει το κίνημα και ποια είναι τα όρια του δεν έχει μπει με επάρκεια,αλλά οι προκαταλήψεις στη σχέση και τη διασύνδεση λαού,κινήματος-κομμάτων που υπάρχουν ακόμα,δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια,σφίγγουν πολλές φορές τα λουριά των αιρετικών φωνών οδηγώντας τους στον κομφορμισμό και μεταφράζεται επομένως σε πιο ασφαλείς και »προκατ» λύσεις-απαντήσεις απέναντι σε ένα αντίπαλο που προσαρμόζεται συνεχώς και εφευρίσκει χιλιους τρόπους άμυνας απέναντι στην ριζοσπαστική σκέψη για να μην πω οτι έχει σταθερά το πάνω χέρι και η πραγματικά χειραφετητική άποψη,ακολουθεί δυστυχώς ασθμαίνοντας.
Ioulianos
15 Οκτωβρίου, 2013 4:18 μμ
Ο κύριος «μαζί τα φάγαμε» ξαναχτύπησε πιστός στη συνήθειά του με νέα δριμύτατη επίθεση κατά του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα, αποκαλώντας το κόμμα της Αριστεράς «πατέρα της θεωρίας των δύο άκρων». Για μία ακόμη φορά επιτέθηκε επί προσωπικού στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, χαρακτηρίζοντάς τον «ανεπάγγελτο». «Η μόνη του δραστηριότητα είναι ότι καταλάμβανε το σχολείο του κάθε τόσο και το έκλεινε» πρόσθεσε ολοκληρώνοντας το παραλήρημά του ο πρώην αντιπρόδρος της κυβέρνησης του μνημονίου.
Πιστός στις συνήθειές του δεν δίστασε να κατηγορήσει τον ΣΥΡΙΖΑ, σε δηλώσεις του στο Βήμα FM, πως μαζί με την Χρυσή Αυγή και σε συντονισμό μαζί της, «εξαπέλυσε ένα κίνημα πολιτικής και ιδεολογικής βίας που μπορεί να οδηγήσει και σε περιπτώσεις σαν του άτυχου Φύσσα στο Κερατσίνι ή μπορεί να μην έχει οδηγήσει ακόμα».
Βέβαια δεν έμεινε μόνο εκεί καθώς δεν δίστασε να δηλώσει ότι «έχει οδηγήσει στην περίπτωση των άτυχων που δούλευαν στη Μαρφίν, εκείνη τη μέρα που τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ βγήκαν από το μπλοκ του και αποφάσισαν να κάψουν τους απεργοσπάστες».(απο κουτι πανδωρας)
ΠΑΓΚΑΛΟΣ ΘΕΟΔΟΡΟΣ
Τον Νοέμβριο του 1941 με ειδική ρύθμιση ο Πάγκαλος άρχισε να λαμβάνει σύνταξη ως πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας, η οποία συνεχίστηκε και μετά την κατοχή.Στις Στις 26 Οκτωβρίου του ίδιου συνελήφθη δωσίλογος από την κυβέρνηση εθνικής ενότητας Παπανδρέου και οδηγήθηκε στις φυλακές Αβέρωφ. Τον Δεκέμβριο του 1944 αποφυλακίστηκε. Στις 25 Αυγούστου 1945 συνελήφθη ξανα ως δωσίλογος κατόπιν αποφάσεως του 6ου ανακριτικού γραφείου δωσιλόγων. Στις 12 Σεπτεμβρίου του 1945 αθωώθηκε με βούλευμα
Ήταν εκ των ιδρυτών των ταγμάτων ασφαλείας .
Το οτι μιλάω για άλλον πάγκαλο δεν αλλάζει κάτι στην ουσία.
Νικόλας
15 Οκτωβρίου, 2013 4:32 μμ
»Η επιθυμία αδύναμων ή ανυπεράσπιστων να αντισταθμίσουν την δυστυχία τους με πράξεις βίας είναι παράλογη διότι το πολιτικό αποτέλεσμα είναι αντίθετο από το προσδοκώμενο.»
Mια μικρή παρέμβαση φίλε Ιουλιανέ,για να υπογραμμίσω απλά οτι οι μεμονωμένες πράξεις αντίστασης δεν αποτελούν τόσο αντιστάθμισμα στην δυστυχία από την μεριά των αδυνάμων,αλλά ενστικτώδεις αντιδράσεις αυτο(επιβίωσης),όπου το πολιτικό αποτέλεσμα δεν υπάρχει καν ως συλλογική-συνολική λύση,πρόταση στο πρόβλημά τους,καλώς ή κακώς.
Νομίζω οτι στις περισσότερες περιπτώσεις οι ίδιοι οι ανυπεράσπιστοι-καταπιεσμένοι (ανα)γνωρίζουν εκ των προτέρων την αστοχία του αποτελέσματος της πράξης τους,αλλά προβαίνουν σε αυτήν(ες)για λόγους που πηγάζουν από το (συν)αίσθημα της αδικίας που βιώνουν και δεν μπορούν να εκφράσουν πιο έλλογα,πειστικά και στην ουσία και επιθετικά.
Μπορούμε ίσως ακόμα και αν διαφωνούμε,να τις κατανοήσουμε ως αντιδράσεις αλλά και να τις νοηματοδοτήσουμε προς μια θετικότερη κατεύθυνση,συμβάλλοντας στην επίλυση του πρόβληματος(που είναι ίδιο με το δικό μας) μέσα από τις οργανωμένες διαδικασίες.
Επίσης μια καλύτερη και πιο ανθρώπινη κοινωνία θα χρειαστεί,εαν ποτέ επιτευχθεί,σίγουρα όχι την σημερινή επιβεβλημένη από τα πάνω συναίνεση(για ηθικό καταναγκασμό ουτε λόγος),αλλά την αυθόρμητη πιστεύω και αυτοπεριοριστική συνάμα σκέψη.Αυτό το τελευταίο, ως πρόταση-επιρροή από Καστοριάδη…
spiral architect
15 Οκτωβρίου, 2013 5:18 μμ
Αχαλίνωτο σεξ, βία, πολίτες και θεσμοί. 😯
Να πάμε, θα έχει και Πανούση!
Νικόλας
15 Οκτωβρίου, 2013 5:23 μμ
Διαβάζοντας για αχαλίνωτο σεξ,περίμενα από την περιγραφή να πέσω στον Τζιμάκο!!
Φτου!! 🙂
spiral architect
15 Οκτωβρίου, 2013 5:40 μμ
… το ζουμί είναι στα σχόλια, καθότι όλοι συμφωνούν με τον τρολαλήσαντα Πάσχο! 😆
katy
15 Οκτωβρίου, 2013 5:46 μμ
Κι εγώ, διαβάζοντας για «αχαλίνωτο σεξ», περίμενα να πέσω πάνω σε κάτι (τουλάχιστον) χμ…ενδιαφέρον… 😉
spiral, πονηρό παιδί, μας «εξαπάτησες»…. σαν τις εφημερίδες ένα πράγμα, άλλο διαβάζεις στην επικεφαλίδα και άλλο βλέπεις στις μέσα σελίδες.. 😀 😀
“Δεν ξέρω την ερώτηση, αλλά το σεξ είναι σίγουρα η απάντηση”.
Γούντυ Άλλεν (1935), Αμερικανός ηθοποιός & σκηνοθέτης.
Νικόλας
15 Οκτωβρίου, 2013 6:04 μμ
Yψηλοτάτη,συμφωνώ ως προς την παρομοίωση της εξαπάτησης της ανάρτησης με τις εφημερίδες,αλλά ενώ οι προαναφερθείσες έχουν οικονομικό δόλο στην ενέργεια τους,o spiral architect ήθελε νομίζω απλά να »εντρυφήσουμε» στην περιπαικτική διάθεση των σχολαστών σε βάρος του Μανδραβέλη!!Κάτι κινείται τελικά…
γγ.Αν το (καλό ειδικά) σεξ είναι η απάντηση,η ερώτηση στην απορία του Αλλεν θα μπορούσε να διατυπωθεί ίσως ως εξής:»Ποιον κοινό τρόπο συλλογικής ή ατομικής εκτόνωσης θα μπορούσαμε να επιλέξουμε αντί της βίας;»
katy
15 Οκτωβρίου, 2013 6:09 μμ
Ο «κοινός τρόπος» με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη, Νικόλα μου! 😆 😆 😆
Πάντως, θα ήθελα να γνωρίσω αυτόν που εφηύρε το σεξ και να τον ρωτήσω τι καινούριο ετοιμάζει… 😀
Νικόλας
15 Οκτωβρίου, 2013 6:16 μμ
Προσωπικά θα ήθελα να εφέυρει κάτι που είχα ως παιδικό όνειρο,να (ξε)φύγω δηλαδή απο τον περιορισμό της στατικότητας και δεύτερον να δραπετεύσω της υπέροχης αλλά και βαρετής πλέον στα τριάντα μου συγκεκριμένης και εγγεγραμμένης χρωματοήψίας.Με λίγα λόγια θα ήθελα να εφευρεθούν και νέα χρώματα για να μπορώ να εκφράσω καινούργια νοήματα με μια κάποια πρωτοτυπία..!!
Νικόλας
15 Οκτωβρίου, 2013 6:17 μμ
Χρωματοληψίας εννοούσα!!
katy
15 Οκτωβρίου, 2013 6:43 μμ
Είσαι ρομαντική ψυχή τελικά! 🙂
“Τα ψηλά τακούνια εφευρέθηκαν από μια γυναίκα που την φιλούσαν πάντα στο μέτωπο”.
Marcel Achard (1899-1974), Γάλλος συγγραφέας
ΥΓ. Δεν ξέρω εάν το κατάλαβες Νικόλα μου, αλλά έχουμε ξεφύγει εντελώς από το θέμα της ανάρτησης! Sorry Iouliane!
Νικόλας
15 Οκτωβρίου, 2013 6:51 μμ
Nόμος θα έπρεπε να είναι η εκπφρασμένη δημιουργικότητα και φαντασία μας!! 😉
Για να μείνω -έμμεσα- και στο θέμα…Αυτά από εμένα όμως(περαν των πολιτικών σχολίων… )!! 🙂
Ioulianos
15 Οκτωβρίου, 2013 7:00 μμ
Μα τι λέτε Πυργοδέσποινα μου.
Χαρά μου η χρωματισμένη, περισσότερο ανθρώπινη παρέμβαση σας.
Αχ ο έρωτας…Πάντα ο έρωτας. Και η γυναίκες με τα ψιλά τακούνια…
Τσακίζουν ακόμα και τον ιστορικό υλισμό!
katy
15 Οκτωβρίου, 2013 7:47 μμ
😀 😀 😀
Αν τον τσακίζουν λέει…
Πάντως, θα μπορούσες ν’ ασχοληθείς Ιουλιανέ μου (γκουχ γκουχ….ιστορικά πάντα), κάποια στιγμή και με ένα πιο light (αλλά πολύ πιο ενδιαφέρον για μας τις γυναίκες) θέμα.
Το σεξ στη Σοβιετική Ένωση. 🙂
http://rbth.gr/society/2013/09/27/to_seks_sti_sobietiki_enosi_25195.html
giorgalis
15 Οκτωβρίου, 2013 8:35 μμ
Μετά από τους ειδικούς περί την ΕΣΣΔ κι ένα λινκ από μένα για όλα όσα θέλετε να μάθετε για τον κομμουνισμό την αταξική κοινωνία το αναρχικό κίνημα και ντρέπεστε να ρωτήσετε. 🙂
http://www.kathimerini.gr/
katy
15 Οκτωβρίου, 2013 8:44 μμ
Ένα πράγμα, που δεν είναι το αvatar μου, είναι να είναι ντροπαλό, αγαπημένε μου ανηψιέ… 😉
“Ας μην ντρεπόμαστε να πούμε αυτό, που δεν ντρεπόμαστε να σκεφτούμε”. 🙂
Michel de Montaigne, (1533-1592), Γάλλος δοκιμιογράφος
Νικόλας
16 Οκτωβρίου, 2013 12:13 πμ
Τι ωραιότερο,από μια άκρως ενδιαφέρουσα και αυθεντική συζήτηση για τους »νόμους» και την »τάξη» να »ολοκληρώνεται» με μνεία στον μοναδικο μη θνήσκοντα Θεό,με την εξύμνηση δηλαδή του αληθινού έρωτα από τους σχολιαστές!
Εστω και »εικονικά» μια δρασκελιά απο την καθημερινότητα »πληρώθηκε» μέσα μου απόψε χάρη σε εσάς…Σας ευχαριστώ!! 🙂
Υγ.1.Ας τα βλέπουν αυτά οι ανέραστοι της Καθημερινής…
Υγ.2.Giorgali,
Νομοτελειακά ή μη κάποια στιγμή θα τα καταφέρουμε!! 😉 την αταξική κοινωνία ή όπως αλλιώς την ονομαστεί τότε ελπίζω..
Κ όσοι βρεθούν απέναντι και σ αυτήν την μπορεί να μεταπειστούν με τα δάκρυα λύπης(για τα θύματα)-χαράς για την ελάχιστη συνεισφορά των αγωνιστών που αψήφισαν τα αρνητικά και εις βάρος τους δεδομένα χάρη στην ανεξάντλητη (και άρα ελπιδοφόρα) αντοχή τους,την »υπερήφανη» μη »παράδοση» τους στην φαινομενικά παντοδύναμη αλλά και λανθάνουσα-γοητευτική όψη του καπιταλισμού που συνεχίζει να εγκλωβίζει δυστυχώς στα καβδιανά δίκρανα της ανελευθερίας του καθημερινά ουκ ολίγους,καθώς και την άρνηση συμβιβασμού τους στην »υπόγεια» σαθρή,στην ουσία,όμως »μετ’ ελέου και φόβου» μεταμφιεσμένη,»ανίκητη» πλευρά της πραγματικότητας…
oldboy9
17 Οκτωβρίου, 2013 12:21 μμ
Ωραιότατο θρεντ & εξίσου ωραία σχόλια!
Θέλει πολλά καρβέλια ο σ. Ιουλιανός ακόμα για να φτάσει τον μοναδικό & καταπληκτικό Ⓐνορθόγραφο DrAluca 😉 …μην τα ισοπεδώνουμε ούλα 😉
Ioulianos
23 Οκτωβρίου, 2013 5:03 μμ
Λοιπόν.
Από σήμερα ας γνωρίζουμε ότι ο «επηρεασμός της κοινής γνώμης» από ένα μπλογκ, υπό προϋποθέσεις, τις οποίες θα ορίσει κάποιος εισαγγελέας, θα χαρακτηρίζεται «σύσταση εγκληματικής οργάνωσης.»
————————————————————————————————————————-
Απομαγνητοφωνημένα κείμενα ολόκληρων τηλεφωνικών συνεντεύξεων και συνδιαλέξεων με δημοσιογράφους ελληνικών και ξένων ΜΜΕ περιλαμβάνει η δικογραφία για τη σύσταση εγκληματικής οργάνωσης στις Σκουριές. Οι συνεντεύξεις που δίνονται τηλεφωνικά σε δημοσιογράφους που καλούν τα -κατά την Αστυνομία- μέλη της εγκληματικής οργάνωσης για να ενημερωθούν για τις εξελίξεις, αποτελούν και αυτές ενοχοποιητικό υλικό.
Οι απομαγνητοφωνήσεις των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων καταλαμβάνουν πάνω από 200 σελίδες της δικογραφίας.
Για προπαγάνδα
Αφορούν κυρίως τον πρόεδρο του Παρατηρητηρίου Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων, Τόλη Παπαγεωργίου, ο οποίος κατονομάζεται από την Ασφάλεια Θεσσαλονίκης ως ιδρυτής της εγκληματικής οργάνωσης που δρα στις Σκουριές και, μεταξύ άλλων, κατηγορείται ότι έδινε ψευδείς πληροφορίες και προπαγανδιστικό υλικό με σκοπό να επηρεάσει την κοινή γνώμη κατά των μεταλλείων χρυσού στις Σκουριές.
Πρόκειται για απομαγνητοφωνήσεις τηλεφωνικών συνδιαλέξεων και συνεντεύξεων σε δημοσιογράφους τουλάχιστον 11 εφημερίδων, πρακτορείων ειδήσεων και ηλεκτρονικών μέσων και συγκεκριμένα των: «Ελευθεροτυπία», «Ρόιτερς», «Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων», «Το Ποντίκι», «Καθημερινή», «Δημοκρατία», «Antenna», ΕΡΤ3, ΕΡΑ Κομοτηνής, «Ράδιο Καβάλα» και «Στούντιο Α». Η καταγραφή είναι πλήρης και λεπτομερής. Καταγράφεται η ώρα κλήσης, η διάρκεια της κλήσης, η ημερομηνία και η πλήρης απομαγνητοφώνηση της συνομιλίας και της τηλεφωνικής συνέντευξης που έδωσε ο Τ. Παπαγεωργίου σε συγκεκριμένους δημοσιογράφους οι οποίοι κατονομάζονται.
Σύμφωνα με την Αστυνομία, στους σκοπούς της «εγκληματικής οργάνωσης» που συνέστησε ο Τ. Παπαγεωργίου περιλαμβάνεται ο επηρεασμός της κοινής γνώμης με συνεχείς συνεντεύξεις στα ΜΜΕ και στον Τύπο και πληροφορίες που είναι παραποιημένες και δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Και ότι ο ίδιος, με αναρτήσεις κειμένων στο blog του Παρατηρητηρίου Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων (antigoldgreece.wordpress.com) προσπαθεί επίσης να επηρεάσει την κοινή γνώμη.
Η Αστυνομία υποστηρίζει ότι ο Τ. Παπαγεωργίου, στο πλαίσιο της λειτουργίας της «εγκληματικής οργάνωσης» που συνέστησε, καθ’ όλο το χρονικό διάστημα που καλύπτει η δικογραφία -από τον Μάρτιο ώς τον Αύγουστο του 2013- προέβη σε σειρά ενεργειών που κατέτειναν στην πλήρωση του επιδιωκόμενου από αυτής (σ.σ. της εγκληματικής οργάνωσης) σκοπού συγκρότησής της και οι οποίες συγκεκριμένα αναφέρονται στη συγκρότηση και διεύθυνσή της, στην παροχή συνεντεύξεων, στην κατάρτιση και δημοσίευση σχετικών κειμένων στο διαδικτυακό ιστότοπο antigoldgreee.wordpress.com, στα οποία, μεταξύ των άλλων, και θέσεις που συνάδουν με τη φιλοσοφία και τους σκοπούς της εγκληματικής οργάνωσης και στοχεύουν επιπρόσθετα:
1 Στη διαμόρφωση συνθηκών επηρεασμού της κοινής γνώμης, τόσο της τοπικής κοινωνίας όσο και ευρύτερα, καθώς η περιγραφή των πραγματικών περιστατικών των εκνόμων ενεργειών σε αυτά, υλοποιείται κατά τρόπον που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
2 Στην ενίσχυση του φοβικού κλίματος που έχει διαμορφωθεί στην ευρύτερη περιοχή της Ιερισσού, με σκοπό να πλήξει το εθνικό συμφέρον.
Στη δικογραφία αναφέρεται ακόμη ότι: «Από την προανάκριση διαφαίνεται ότι η υπό έρευνα εγκληματική οργάνωση έχει ως σκοπό, με έκνομες ενέργειες, να ματαιώσει ή να αναστείλει έστω και προσωρινά την οποιαδήποτε μεταλλευτική ή άλλη δραστηριότητα της εταιρείας Ελληνικός Χρυσός στα εργοτάξια αυτής που βρίσκονται στις περιοχές Σκουριές και Λάκκος Καρατζά με δυνατότητα βλάβης συγχρόνως από τις προερχόμενες εκ των εκνόμων ενεργειών συνέπειες του διαμορφούμενου για τη χώρα επενδυτικού και τουριστικού περιβάλλοντος».
http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=393947
simon
23 Οκτωβρίου, 2013 6:31 μμ
Και κάποιοι εξακολουθούν να επιμένουν ότι δεν έχουμε χούντα…
Ioulianos
23 Οκτωβρίου, 2013 6:41 μμ
Ναι γιατί ηδονίζονται από τον νόμο και την τάξη.
mitera
24 Οκτωβρίου, 2013 8:44 πμ
mitera
24 Οκτωβρίου, 2013 8:45 πμ
http://www.aksioprepeiakantoxh.com/protaseis/kinimatografos/907-xareite-einai-diatagi
simon
24 Οκτωβρίου, 2013 9:54 πμ
😀 😀
Κατά τα λοιπά το σύνθημα του Κεμάλ ήταν: «Τί ευλογημένος είμαι, που είμαι Τούρκος»!
mitera
24 Οκτωβρίου, 2013 10:34 πμ
Simon 🙂
«Ο Άνθρωπος είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση»
Αντρέ Μπρετόν
Δεν περίμενα ποτέ να λυπηθώ 😦 που πέθανε ένα πρώην στέλεχος του ΜΠΑΤΣΟΚ.
Τον θυμόσαστε τον κ. Καρρά;
Εκείνον τον 80αρη κύριο που το ’08 έμπαινε ανάμεσα στα ΜΑΤ και τους πιτσιρικάδες μπας και σώσει κανέναν απο την σύλληψη;
http://valiacaldadog.blogspot.gr/2008/12/blog-post_18.html
Δεν είναι μόνο η απώλεια ενός ανθρώπου (ηταν και πλήρης ημερών),αλλά είναι η απώλεια του ήθους και των αξιών που εκπέμπουν κάποιοι άνθρωποι και έτσι όλο και πιο δύσκολη γίνετε η μεταλαμπάδευση τους.
Καλό του ταξίδι..
Ioulianos
24 Οκτωβρίου, 2013 11:05 πμ
Καλημέρα mitera
Kαλημέρα simon
Αντιγράφω:
«Μη γειωμένος πλέον ο άνθρωπος λοιπόν, δίχως ρίζες, αιωρείται καθ’ όλη τη ζωή του μέσα στο σκληρό κι απάνθρωπο χρηματοοικονομικό σύμπαν, δεν παράγει πια τα αναγκαία του αλλά τα αγοράζει ως εμπορεύματα καταναλωτικά, αποξενώθηκε από κάθε τι φυσικό, ακόμα κι από τον εαυτό του, συμφιλιώθηκε με τις Αγορές και έφτασε να ορίζει ακόμα και την κάθε φυσική του λειτουργία, πλην της αφόδευσης ίσως, με το ρήμα «καταναλώνω». Δεν τρώει πια ο άνθρωπος αλλά καταναλώνει τροφές, δεν πίνει πια αλλά καταναλώνει υγρά, δεν αναπνέει πια αλλά καταναλώνει οξυγόνο, καταναλώνει τα πάντα, με αποκορύφωμα την ενέργεια, τους φυσικούς πόρους του πεπερασμένου και πολύ μακρινού πλέον από τον ίδιον μα και παντελώς άγνωστου, οικοσυστήματος, ακόμα και συναισθήματα καταναλώνει, και τοπία, και ανθρώπους, παράγοντας απ’ όλα αυτά μονάχα απορρίμματα, δεν είναι άνθρωπος πια, είναι ιδιώτης καταναλωτής επισήμως και με τη βούλα, αριθμημένος και φακελωμένος πλήρως από το σύστημά του μέχρι την παραμικρή του καταναλωτική συνήθεια, του φαίνεται δε πλέον απόλυτα φυσιολογικό να χρησιμοποιεί το ρήμα «καταναλώνω» αντί άλλων, ταπεινών και ποταπών ίσως, ρημάτων, όπως επίσης το ουσιαστικό «άτομο» αντί «άνθρωπος» και το επίθετο «ατομικό» αντί «προσωπικό».
http://www.thepressproject.gr/article/49375/Maziki-idiotikopoiisi-anthropon
katy
24 Οκτωβρίου, 2013 7:40 μμ
“Παντού, από τη λαϊκή κουλτούρα μέχρι το προπαγανδιστικό σύστημα, υπάρχει μια συνεχής πίεση να κάνουν τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι είναι άσχετοι και ότι ο μοναδικός τους ρόλος είναι να υποστηρίζουν αποφάσεις και να καταναλώνουν”.
Noam Chomsky (1928), Αμερικανός καθηγητής Γλωσσολογίας και Φιλοσοφίας.
ΥΓ. Καλησπέρα Ιουλιανέ μου! 🙂