απο το blog Πιγκουίνος
Το ότι εβδομηντατόσα χρόνια μετά, πρέπει να εξηγήσεις εξ αρχής τι σημαίνει φασισμός, δεν το λες και μεγάλη πρόοδο. Ένα μίγμα αμορφωσιάς, απόγνωσης και καφρίλας έχει καθηλώσει ένα αδικαιολόγητα ευμεγέθες κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας στην ευκολία των παράλογων επιχειρημάτων. Των βολικών γενικεύσεων. Των ασυνείδητων επιλογών.
Μεθαύριο είναι 28η Οκτωβρίου και λέω να σε πάω μία βόλτα. Έρχεσαι;
Στο κέντρο του Βερολίνου, υπάρχει μία μεγάλη έκταση που μετά το τέλος του πολέμου, παρέμεινε γιαπί. Βλέπεις, σε ετούτο το σημείο υψώνονταν κάποτες τα κτήρια της Γκεστάπο και των Ες Ες. Ακριβώς εδώ βρισκόταν το διοικητικό κέντρο του Χίτλερ και των συνεργατών του. Οι βομβαρδισμοί των συμμάχων ισοπέδωσαν το μέρος, που εν συνεχεία υπάχθηκε στο Δυτικό Βερολίνο και σχεδόν γιαπί παραμένει μέχρι τις μέρες μας.
Σα να μην του έφθαναν οι ήδη βεβαρυμένες ιστορικές του φορτίσεις, μερικά χρόνια αργότερα, πέρασε από δίπλα του και το τείχος, που έχτισαν οι Σοβιετικοί για να περιφράξουν τον παραλογισμό τους. Πίσω από το τείχος, παραμένουν θλιμμένα κάποια από τα κτήρια του ανατολικού ολοκληρωτισμού, σε μία πόλη με πολλαπλές ταυτότητες και σύνθετα ιστορικά συμπλέγματα.
Περπατώντας εντός της έκτασης και κατά μήκος του τείχους (που σε αυτό του το τμήμα, έχει παραμείνει σχεδόν ανέπαφο, ως ιστορικό τεκμήριο μνήμης και αναστοχασμού), συναντάς κάτω από ειδικές μεταλλικές κατασκευές, τα υπόγεια των κυβερνητικών κτηρίων των Ναζί.
Καλωσήρθατε στην «τοπογραφία του τρόμου». Πιαστείτε όλοι από το χέρι και ας κάμουμε μία σύντομη αναδρομή στην αδυσώπητη και αναπόδραστη αλήθεια της φασιστικής βίας.
Στο μέσον της έκτασης, οι Γερμανοί έχουν φτιάξει πολύ προσφάτως ένα λιτό μουσείο από μέταλλο και γυαλί, για να στεγάσουν το δύσκολο και ενοχικό θέμα του Ναζισμού. Μέσα από μία σειρά φωτογραφικών ντοκουμέντων και σύντομων κειμένων, επιστρέφουν σε μία από τις πλέον καταίσχυντες στιγμές της πανανθρώπινης ιστορίας: την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία και την πραγμάτωση της φασιστικής ιδεολογίας.
Την ιστορία την ξεύρεις καλά. Όλα ξεκίνησαν μέσα στο χάος και την οικονομική δυσπραγία που επέβαλαν οι δυτικοί στην ηττημένη Γερμανία μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η υψηλή ανεργία, η ανέχεια και η απόγνωση των λαϊκών τάξεων αποτέλεσε το πρόσφορο έδαφος για την ανάδειξη του Χίτλερ και την ευρεία υποστήριξη των επιχειρημάτων του: μειονότητες όπως οι Εβραίοι μάς κατατρώνε τον πλούτο, η ανωτερότητα της φυλής μας αποδεικνύεται από τη λαμπρή ιστορία μας, όλοι οι υπόλοιποι λαοί είναι φυλετικά κατώτεροι και άρα θα πρέπει να παταχθούν, οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι και αναποτελεσματικοί, η βία κατά πάντων είναι δικαιολογημένη όταν ενδύεται το μανδύα του εθνικού συμφέροντος, χρησιμοποιούμε τη δημοκρατία για να επιβάλουμε τον ολοκληρωτισμό.
Και κάπως έτσι ξεκίνησαν τα πρώτα ξεσπάσματα βίας. Κατά των «προφανών» εχθρών του λαού: των ξένων. Στην πάνω φωτογραφία, δεν σου κάμει τόσο εντύπωση το πλήθος των όσων συγκεντρώθηκαν για να χαζέψουν το σπάσιμο και την καταστροφή ενός εβραϊκού μαγαζιού. Σου κάμουν μεγαλύτερη εντύπωση, οι χαρούμενες, γελαστές φάτσες των ανθρώπων που γύρισαν να κοιτάξουν το φωτογραφικό φακό, ενόσω εκτυλισσόταν δίπλα τους μία πράξη απροκάλυπτης βίας.
Το ίδιο και στις επόμενες φωτογραφίες. Οι Ναζιστές έχουν καταλάβει την εξουσία και προχωρούν σε εκδιώξεις ή συλλήψεις Εβραίων και κατασχέσεις περιουσιών. Πίσω από το σκοινί, το φιλοθεάμων πλήθος παρακολουθεί και δεν λείπουν τα χαμόγελα.
Ντυμένες με τα καλά τους παλτουδάκια και τα καπέλα τους, οι Εβραίες εγκαταλείπουν τα σπίτια και τις περιουσίες τους, χωρίς να καλογνωρίζουν τι σχέδια έχει στο νοσηρό μυαλό του το νέο καθεστώς, για την περίπτωσή τους. Αστές της εποχής, αξιοπρεπείς στην εμφάνιση και σίγουρα θορυβημένες, έχουν βρεθεί ξαφνικά στο επίκεντρο μίας λαϊκής αρένας που στήθηκε για να τις δει να εξευτελίζονται.
Ηλικιωμένες κυρίες εν σειρά οδηγούνται στο άγνωστο. Εξιλαστήρια θύματα ενός λαού που διψάει για αίμα και αντεκδίκηση.
Οι Ναζί προχωρούν σε παραδειγματικές κατασχέσεις και συστηματικούς εκφοβισμούς. Πρόσεξε και πάλι το πλήθος που παρακολουθεί.
Με τα χαρτιά τους στο χέρι, σε μεγάλες ουρές, περιμένουν να ιδούν τι θα απογίνουν. Βλέπεις στα πρόσωπά τους την κούραση, κάποιο φόβο, ίσως και περιέργεια. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί που θα οδηγήσει το τρενάκι του φασισμού. Ξεκινάει έτσι απλά: από μερικές προσαγωγές, μερικές μικρές νίκες που ικανοποιούν και ανακουφίζουν το λαϊκό αίσθημα. Εν συνεχεία, κλιμακώνει τις δράσεις του, ξεδιπλώνει τα πλοκάμια του και στραγγαλίζει τις ελευθερίες. Στο τέλος, κατατρώγει τα σωθικά όλων όσων έρχονται σε επαφή μαζί του και διασπείρει το μίσος και τον τρόμο. Καταλήγει πάντοτε στην καταστροφή. Έτσι ακριβώς. Και τόσο προβλέψιμα.
Δες προσεκτικά τους ανθρώπους που κάθονται και περιμένουν με την καρτέλα περασμένη στο στήθος τους. Κοίταξέ τους πολύ προσεκτικά. Και ύστερα δες αυτό το παιδί.
Είναι μέρος μίας μεγαλύτερης φωτογραφίας που έχει ως θέμα την εκκένωση μίας συνοικίας Εβραίων. Αλλά έκαμα ζουμ. Και στάθηκα στο βλέμμα του και στην ανάταση των χεριών του. Από πίσω το όπλο του γερμανού στρατιώτη και μπροστά το παιδί. Αυτός είναι ο φασισμός και δεν έχει κανείς ούτε ένα ελαφρυντικό.
Έπειτα εστίασα σε αυτό το ειρωνικό χαμόγελο. Του στρατιώτη που παρακολουθεί με προφανή ικανοποίηση, τον εξευτελισμό ενός ανθρώπου.
Το επόμενο στάδιο είναι η διαπόμπευση. Των όσων δεν εκπληρώνουν τα κριτήρια. Όσων δεν ταιριάζουν στο προκρούστειο κρεβάτι του φαντασιακού ιδεότυπου.
Και η περιφορά τους μπροστά από τα αδηφάγο και αποκτηνωμένο πλήθος. Που συγκαλύπτει την ατομική του ευθύνη μέσα στο συλλογικό ασυνείδητο.
Σφίχτηκε η καρδιά μου, ένιωσα αηδία. Διέκοψα για λίγο την ανάγνωση των φωτογραφιών και κατέφυγα στο εσωτερικό αίθριο του μουσείου για να πάρω μία ανάσα.
Κοίταξα κάτω τα βότσαλα. Ψιλόβρεχε έξω, έχουν αρχίσει και τα κρύα. Υγρές και γκρίζες οι πέτρες δεν αφήνουν να φυτρώσει τίποτα σε ετούτο εδώ το μέρος.
Επέστρεψα στην έκθεση. Χάζεψα μερικές φωτογραφίες με στελέχη της Γκεστάπο να ποζάρουν γελαστά στη γερμανική ύπαιθρο. Διάβασα με προσοχή τις λεζάντες, τα ονόματα, τα κατορθώματα του καθενός. Άλλος κατέκαψε ανθρώπους, άλλος οδήγησε εκατοντάδες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, άλλος συμμετείχε σε δολοφονικές επιθέσεις κατά αμάχων.
Αναρωτήθηκα πώς έφθασαν σε αυτές τις θέσεις όλοι αυτοί. Κάποιος τους ψήφισε κάποιος τους ανέδειξε, κάποιος παρέλειψε να τους εγκαλέσει όταν άρχιζαν να εκφράζουν δημοσίως τον παραληρηματικό λόγο τους.
Ύστερα μελέτησα την ενότητα για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Όχι, δεν υπάρχει κάτι που δεν ήξευρα ή που δεν φανταζόμουν. Έχω άλλωστε επισκεφθεί το Νταχάου (το σχετικό ποστ, εδώ) και ποτέ δεν θα το ξεχάσω όσο ζω. Εντούτοις, κάθε φορά, τη νιώθω τη γροθιά στο στομάχι.
Ο πατέρας μου που τον έχει ζήσει τον πόλεμο, μου έχει πει ότι κατά τη διάρκεια της κατοχής δεν είχαν ιδέα περί στρατοπέδων συγκέντρωσης. Δεν ήξευραν ούτε που οδηγούνταν όλοι όσοι συλλαμβάνονταν, ούτε βεβαίως γνώριζαν περί των φρικαλέων πειραμάτων, των βασανιστηρίων και των φούρνων. Όταν τελείωσε ο πόλεμος και γύρισαν γιομάτοι αγωνία οι όσοι επέζησαν από το Άουσβιτς και το Νταχάου, τότε μόνο αντιλήφθηκε ο κόσμος το μέγεθος του εγκλήματος. Τη συμφορά που προκάλεσε το μίσος.
Αυτός ο χάρτης δείχνει από που μεταφέρονταν συλληφθέντες προς το Άουσβιτς. Ναι, και από την Ελλάδα. Από τη Θεσσαλονίκη, τη Ρόδο, την Αθήνα, την Κέρκυρα και τα Γιάννενα.
Στην Ελλάδα, αφιερώνεται και μία πολύ ενδιαφέρουσα ενότητα. Που περιλαμβάνει φωτογραφίες από τις θηριωδίες στα ελληνικά χωριά, από την πείνα κατά τη διάρκεια της κατοχής και από τον ηρωικό -ναι, ηρωικό- τρόπο που απέκρουσε η χώρα μας το φασισμό.
Ένας ολόκληρος τοίχος καλύπτεται με καρτέλες των εργαζόμενων στα Ες Ες και τη Γκεστάπο. Πολύχρωμες χαρτονένιες καρτέλες. Θα μπορούσε να είναι και ένα εικαστικό αποτέλεσμα, μία σύνθεση ενός μοντέρνου καλλιτέχνη. Αλλά είναι απλώς τα φαντάσματα που στοιχειώνουν ετούτο εδώ το μέρος.
Δυο-τρία πράγματα θέλω να σου δείξω ακόμη και θα σε αφήσω. Το πρώτο είναι αυτές οι φυσιογνωμίες. Είναι γυναίκες δεσμοφύλακες και νοσοκόμες που υπηρέτησαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Παρατήρησε τη σκληρότητα και την απανθρωπιά στα βλέμματά τους. Από ένα σημείο και μετά, εάν αφήσεις να σε καταλάβει το μίσος, η όποια ηθική σου υπόσταση ακυρώνεται. Ένα κτήνος γίνεσαι.
Επίσης να σου δείξω αυτή τη φωτογραφία από τις δίκες που ακολούθησαν μετά το τέλος του πολέμου. Οι θαρραλέοι παλικαράδες κρύβουν τώρα τα πρόσωπά τους από το φωτογραφικό φακό. Αλλά δεν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς καταλαβαίνεις για τι ανθρωπάρια πρόκειται.
Και κάτι ακόμα που θα βρεις πολύ ενδιαφέρον. Σε αυτό το πλήθος όλοι χαιρετούν ναζιστικά.
Και ίσως αυτός ο ένας, να σώζει κάπως τα προσχήματα για τους Γερμανούς που δυσκολεύονται να αντιμετωπίσουν συνειδησιακά αυτή τη δυσβάσταχτη ιστορική ενοχή. Άλλοι είναι σε φάση άρνησης, άλλοι σε φάση αδιαφορίας, άλλοι ειλικρινώς ντρέπονται για τους μπαμπάδες ή τους παππούδες τους που συμμετείχαν σε αυτό το έγκλημα.
Για το τέλος, σου άφησα ετούτη τη φωτογραφία. Ένα ζευγάρι σε μία τρυφερή, ανθρώπινη στιγμή. Από πάνω του, τα σημαιάκια με τον αγκυλωτό σταυρό. Θα σου την αφήσω ασχολίαστη.
Εάν είναι να υψώσεις στο μπαλκόνι σου τη σημαία μεθαύριο, ας ξεύρεις τουλάχιστον γιατί το κάμεις. Και ας το κάμεις για τους σωστούς λόγους.
———————————————————————————————————————
Αναδημοσιεύει ο Μανικάκος
Shortlink: http://wp.me/p1pa1c-jjW
BandieraRossa
8 Οκτωβρίου, 2013 1:38 πμ
«Σα να μην του έφθαναν οι ήδη βεβαρυμένες ιστορικές του φορτίσεις, μερικά χρόνια αργότερα, πέρασε από δίπλα του και το τείχος, που έχτισαν οι Σοβιετικοί για να περιφράξουν τον παραλογισμό τους. Πίσω από το τείχος, παραμένουν θλιμμένα κάποια από τα κτήρια του ανατολικού ολοκληρωτισμού».
Αυτή η απαξίωση και ισοπέδωση για τον ανατολικό «ολοκληρωτισμό»-«παραλογισμό» μπορεί να με εξοργίσει. Καμιά σημασία για το τι πρέσβευε, τι πέτυχε και τι έγινε μετά την πτώση του.
Παρ’ όλ’ αυτά, μ’ αρέσει η γλώσσα του κειμένου. Πετυχημένη η όλη σύνθεσή κειμένων-περιγραφών.
Кроткая
8 Οκτωβρίου, 2013 3:01 πμ
έχω παει στην Τοπογραφία του τρόμου. Κ έχω πάει κ στο Νταχάου. Ένιωσα ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που περιγράφει και ο συγγραφέας.
Αλλά λείπει κάτι από το κείμενο: είναι σκέτα συναισθηματικό. Λείπει το γιατί. Η απαντηση δεν ειναι απλα ο παρλαογισμός. Υπάρχει αιτία, υπαρχει κάτι που αναδεικνυει το φασισμό, όταν αυτό το κατι τον εχει αναγκη: ο καπιταλισμος. Απλά.
Και θα συμφωνήσω με το σχόλιο του/της Bandiera Rossa. Μηδενιστική η προσέγγιση. Εξαιρετικά μηδενιστική, και αφήνει υποφώσκουσα την θεωρία των δυο άκρων. Σχεδόν ακυρώνει αυτό που θέλει το κείμενο να πει.
Παρ’όλα αυτά, να πάτε στην Τοπογραφία του τρόμου, αν σας δωθεί η ευκαιρία. Είναι σχολείο.
μανικακος
8 Οκτωβρίου, 2013 4:07 μμ
ποια θεωρία των ακρων μαρη κι εσυ; μιλάει για την βια του Κρατους στην Αν.Γερμανία; διωξεις αντιφρονούντων; τα κλειστά συνορα;
Кроткая
8 Οκτωβρίου, 2013 6:11 μμ
την εξισωση κομμουνισμου και χιτλερισμου που γενικως επιχειρειται σε επιπεδο προπαγανδας εδω και αρκετα χρονια στην κεντρικη ευρωπη. αυτο κανει κ ο συγγραφεας του αρθρου.
μανικακος
8 Οκτωβρίου, 2013 9:25 μμ
θα ψαξω μηπως εχει κανει κανα ποστ με φωτοζ απο τις «κατασκηνωσεις αναμόρφωσης» στην δροσερη Σιβυρία για να δω αν εχεις δικιο 😀 😀 😀
simon
8 Οκτωβρίου, 2013 9:57 πμ
Κατά της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας έγιναν και ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολιτικές προβοκάτσιες και προσπάθειες υπονόμευσής της με κάθε μέσο από τους «συμμάχους» και από τα κατακάθια του χιτλερισμού, στα οποία δόθηκε εξουσία στη μεταπολεμική Γερμανία και τα οποία είχαν έντονη επιθυμία ρεβανσισμού. Όμως…
… το τείχος (και κάθε τείχος) είναι ήττα γι’ αυτόν που το κατασκευάζει και για ό,τι εκπροσωπεί. Ήττα, το λιγότερο επικοινωνιακή.
Ο «ανατολικός ολοκληρωτισμός» είναι παραλογισμός του συγγραφέα του κειμένου. Ένας αριστερός δεν μπορεί να παραγνωρίζει τις αρκετές επιτυχίες του «υπαρκτού» στον κοινωνικό τομέα. Μπορεί και επιβάλλεται να ρωτά και να ψέγει τον «υπαρκτό» για το ότι δεν διευρύνθηκαν αυτές οι επιτυχίες και κυρίως για το ότι δεν υπήρξαν ανάλογες επιτυχίες στον πολιτικό τομέα και εν τέλει για το ότι δεν πέρασε η εξουσία στο λαό, αλλά παρέμεινε στα χέρια μιας θλιβερής, ολιγοπρόσωπης και εν τέλει (ή μάλλον ΚΑΙ γι’ αυτό) ανίκανης εξουσίας.
Αυτά, γιατί όπως λέει στην κατακλείδα του κειμένου «… η υπευθυνότητα, η λογική και η ευθυκρισία δεν είναι καθόλου δεδομένες».
Lavrentij
8 Οκτωβρίου, 2013 11:00 πμ
Κάτσε λιγάκι γιατί από αυτό που γράφεις μπορεί κανείς π.χ. να υποθέσει ότι συμφωνείς με την άποψη ότι πίσω από την (εργατική!) εξέγερση της 17ης Ιουνίου του 1953 (και για τους σταλινικούς που θα βγάλουν απ’έξω την ουρά τους: ενάντια στην πολιτική του εκλεκτού του Στάλιν Ούλμπριχτ!) κρυβόταν κάποια ιμπεριαλιστική συνομωσία. Η μόνη «συνομωσία» σε βάρος της ΛΔΓ ήταν ότι στην ΟΔΓ (με τη βοήθεια των αμερικανικών κεφαλαίων, φυσικά) ο ρυθμός βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου ήταν τέτοιος, ώστε η Λαϊκή Δημοκρατία να μην μπορεί να αντέξει τον ανταγωνισμό. Και ακριβώς για να εμποδιστεί η αυθόρμητη φυγή ανθρώπινων πόρων προς τη Δυτική Γερμανία μέσω του Δ. Βερολίνου χτίστηκε και το τείχος. Μπορούμε να συζητήσουμε ποιός είχε την πρωταρχική ευθύνη για τη διχοτόμηση της Γερμανίας (θυμίζω μόνο ότι το σύνθημα της ενιαίας Γερμανίας εγκαταλείφθηκε σύντομα και από τους Ανατολικούς), το συμπέρασμα όμως από την ιστορία της ΛΔΓ είναι ότι αυτή ως κράτος μόνο σφραγίζοντας τα σύνορά της και επεκτείνοντας τον έλεγχο σε ολόκληρη την κοινωνία (πατώντας εν μέρει πάνω σε κλασσικά «γερμανικά» αντανακλαστικά περί υπακοής στην κρατική αρχή) μπορούσε να υπάρχει. Και αυτό γιατί έλειπε το στοιχειώδες, η υποστήριξη του λαού προς το καθεστώς, η οποία σε ένα κράτος που έχει πάνω πάνω την ταμπέλα του σοσιαλισμού είναι το Α και το Ω.
simon
8 Οκτωβρίου, 2013 11:22 πμ
Άνοιξε και τ’ άλλο μάτι…
giorgalis
8 Οκτωβρίου, 2013 11:32 πμ
Η ιδανική (βλέπε ουτοπική-ανύπαρκτη) σοσιαλιστική κοινωνία πρέπει να στηρίζει με απόλυτη πλειοψηφία το σύστημα αλλιώς είναι καταπιεστική που καταντάει να παρακολουθεί όλους τους πολίτες της, πράγμα αδιανόητο για την εποχή μας!
Μπορεί να είναι μονόφθαλμος αλλά τουλάχιστον το μάτι κοιτά σταθερά προς την «ελευθερία» 😀 😀
simon
8 Οκτωβρίου, 2013 11:37 πμ
Άνοιξε και τ’ άλλο μάτι…
giorgalis
8 Οκτωβρίου, 2013 11:48 πμ
Μέσα στο τούνελ πρέπει να έχεις το ένα μάτι κλειστό για να το χρησιμοποιήσεις όταν βγεις.
Μπορούμε να πούμε λοιπόν πως ο Lavrentij και ο giorgalis το κάνουν αυτό γιατί μάλλον ξέρουν τι θέλουν (άσχετα που το φως του ενός είναι σκοτάδι για τον άλλο), ο «ανοιχτομάτης»-«αντικειμενικός» μέσα στο «τούνελ» του υπάρχοντος συστήματος είναι αντιδραστικός δλδ πρακτικά με το σύστημα.
simon
8 Οκτωβρίου, 2013 11:50 πμ
Η αλήθεια είναι στο μεσόφρυδό σας. Αδύνατο να τη δείτε μ’ ένα μάτι…
simon
8 Οκτωβρίου, 2013 11:58 πμ
Κι αφήνω κατά μέρος το γεγονός ότι είσαι έτοιμος να συμμαχήσεις μ’ οποιονδήποτε για να την «πεις» στους εχθρούς της ηγεσίας των αντισυστημικών Κουτσουμπογοντικομαϊληδων, κάνοντας παραδοχές του τύπου «άσχετα που το φως του ενός είναι σκοτάδι για τον άλλο»!!!
simon
8 Οκτωβρίου, 2013 12:02 μμ
Όχι πως εκπλήσσομαι. Για ένα μέλος του ΚΚΕ αν η αλήθεια έρχεται σε αντίθεση με την κομματική αλήθεια κακό της κεφαλής της.
giorgalis
8 Οκτωβρίου, 2013 12:15 μμ
Δεν είναι έτσι, η “συμμαχία” που λες είναι απλά η αναγνώριση της πλευράς που ανήκει.
Κατά βάθος ανάμεσα σε σταλινικούς και φιλελέδες υπάρχει αλληλοσεβασμός για τον πραγματικό εχθρό.
Τους εχθρούς που παριστάνουν τους συμμάχους θα τους “αξιοποιήσουμε” όταν έρθει η ώρα για να πάψει επιτέλους αυτή η αρρωστημένη αστυφιλία και ο υδροκεφαλισμός του “Αθηναϊκού κράτους” να υπάρχει. Το πιάνεις το υπονοούμενο ε; 😉
Lavrentij
8 Οκτωβρίου, 2013 12:29 μμ
Δεν είναι ωραίο πώς ο προσωπικός μαρξισμός του γεωργαλή εκκολάπτει δικτατορίσκους; Α συγγνώμη, φταίει η αταξική μου οπτική. Στην ταξική οπτική του γεωργαλή αρκεί αυτοί που θα αποφασίζουν για τις τύχες των άλλων να «ξέρουν» ποιό είναι το πραγματικό συμφέρον των πολλών, όσο κι αν διαμαρτύρονται αυτοί. Αλλίμονο αν χάσουμε το τρένο της ιστορίας..
simon
8 Οκτωβρίου, 2013 12:35 μμ
ΚΚΕ: Αλήθεια = Για όλα φταίει η αντεπανάσταση. «Τί χρείαν έχομεν μαρτύρων», που θα ΄λεγε κι ο Καϊάφας. Το ‘πιασες το καθόλου υπονοούμενο;
giorgalis
8 Οκτωβρίου, 2013 12:49 μμ
«Διαμαρτύρονται οι πολλοί» την μία, «παρακολουθήσεις όλης της κοινωνίας» την άλλη, «λίγοι που αποφασίζουν για το συμφέρον των πολλών»…
Αυτά είναι επιχειρήματα κατά της αναγκαιότητας νέων σοσιαλιστικών επαναστάσεων μέσω της προβολής των κακών που βασάνιζαν τους δυστυχισμένους λαούς του πρώην υπαρκτού!
Αναρχοφιλελε & τρελελε ολε ολε!
simon
Πας κόντρα στην ΟΑΚΕΕ ή μιλάς σοβαρά;
Lavrentij
8 Οκτωβρίου, 2013 1:05 μμ
Την αναγκαιότητα των σοσιαλιστικών επαναστάσεων θα την κρίνεις εσύ με την παρέα σου ή ο λαός; Ή η αναγκαιότητα αυτή μας υπερβαίνει όλους, καθώς είμαστε μόνο γρανάζια στην μηχανή της ιστορίας που απλά έχει ανάγκη που και που ορισμένους πεφωτισμένους για να λιπάνουν τα γρανάζια της (να ορίστε τι έκανες, το έριξα στο λυρισμό);
giorgalis
8 Οκτωβρίου, 2013 1:18 μμ
Είναι προφανές πως «εγώ και η παρέα μου» κρίνουμε πως είναι άμεση ανάγκη σοσιαλιστικών επαναστάσεων για όλες σχεδόν τις χώρες.
Εσύ και οι λαοί έχετε διαφορετική άποψη.
Με κάλυψες απόλυτα.
Lavrentij
8 Οκτωβρίου, 2013 1:25 μμ
Ωραία λοιπόν, σήκωσε τα μανίκια και άρχισε να προσπαθείς να πείσεις τους λαούς για την αναγκαιότητά τους και εγώ μαζί σου. Αρκεί οι λαοί να έχουν τη δυνατότητα, αν κρίνουν ότι κάτι δεν τους κάθεται καλά με την πορεία της οικοδόμησης, να το αλλάξουν. Μην το ρίξετε στο raison d’État τότε, σαν κουτοπόνηροι αστοί.
giorgalis
8 Οκτωβρίου, 2013 1:48 μμ
Τμήμα του κάθε λαού είναι και η τάξη που θα θέλει «αλλαγές» στην σοσιαλιστική οικοδόμηση (και αυτή η τάξη έχει πάντα δίκιο..), δικαιώθηκε με την ήττα του πρώην υπαρκτού για παράδειγμα…
χαχαχαχα
simon
8 Οκτωβρίου, 2013 1:51 μμ
Είναι προφανής η αναγκαιότητα σοσιαλιστικών επαναστάσεων. Είναι εξίσου προφανής η αναγκαιότητα να μην καταλήξουν σε υπαρκτό. Να μη γίνουν «σύστημα» δηλαδή. Ή όχι;
Lavrentij
8 Οκτωβρίου, 2013 1:56 μμ
Δηλαδή θες να μην έχουν δικαίωμα φήψου οι πρώην εκμεταλλευτές, αν κατάλαβα καλά, που όμως αν είναι μόνο μια «χούφτα» δεν βλέπω σε τι βλάπτει να τους αφήσεις να ψηφίζουν (να μην δίνεις και πατήματα βρε χαζέ..). Πάντως η ιστορική εμπειρία από τον υπαρκτό έδειξε ότι τις «αλλαγές» (που ευτυχώς αποσόβησαν τα τανκς) τις επιδίωξαν οι ίδιοι οι εργάτες, οπότε μην νιώθεις τόσο σίγουρος για την «ταξικότητα» της οπτικής σου ή τουλάχιστον για το ποιανής τάξης οπτική είναι.
giorgalis
8 Οκτωβρίου, 2013 2:10 μμ
simon
Λες να μην καταλήξουν σε υπαρκτό και φαντάζομαι πως εννοείς να μην έχουν τις αδυναμίες του πρώην υπαρκτού και όχι να είναι ανύπαρκτος (όπως θέλουν πολλοί «αριστεροί»).
Στο χέρι των λαών είναι, για μένα όσα στραβά έχει πρέπει να διορθώνονται ακόμα και με αργούς ρυθμούς και όχι με ανατροπή (όπως θέλει το τμήμα του λαού που είναι με την βαρβαρότητα), πράγμα που το σημερινό σύστημα δεν μπορεί να κάνει επειδή η φύση του είναι να γίνεται όλο και πιο βάρβαρο μέχρι να φέρει κατακλυσμό αίματος και μετά να προσπαθήσει να αναγεννηθεί με την σοσιαλδημοκρατία και πάλι από την αρχή…
Το τελευταίο είναι και λόγος που η σημερινή σοσιαλδημοκρατία είναι εκτός τόπου και χρόνου αφού τα αφεντικά της δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα παγκόσμιο πόλεμο, νομίζω.
giorgalis
8 Οκτωβρίου, 2013 2:18 μμ
Lavrentij
Το με ποιους είσαι και με ποιους δεν είσαι το έχω καταλάβει από καιρό.
Το όραμα σου για το μέλλον, το πως θέλεις τις κοινωνίες, το πως θα φτάσουν εκεί θέλω (στο περίπου) να δω.
Lavrentij
8 Οκτωβρίου, 2013 3:49 μμ
Όπου και να θέλουμε να φτάσουν οι κοινωνίες δεν πρόκειται να συμβεί αν δεν το θελήσουν οι ίδιες. Συγκρούσεις φυσικά και θα υπάρχουν, το ζήτημα όμως είναι ότι αν με αφορμή αυτές τις συγκρούσεις αφαιρέσεις από τις κοινωνίες την εξουσία να αποφασίζουν για τον εαυτό τους τότε απλά αρκούμαστε σε μια εκδοχή πεφωτισμένης μοναρχίας, όπου το μόνο που μας μένει είναι να ελπίζουμε ότι ο ηγεμόνας θα είναι αγαθός και όχι κάποιος μαλάκας. Η εμπειρία από τον υπαρκτό μας δείχνει ότι αυτή η λύση δεν φάνηκε να ενθουσιάζει πάρα πολύ τον κόσμο, ούτε καν τους ίδιους τους εργάτες, όση κοινωνική ασφάλεια και αν τους προσέφερε. Και αν δεν θέλω να ζήσω κάτι, είναι το να καταλήξω να είμαι μέσα σε ένα τανκ και να έχω απέναντί μου τον κόσμο τα συμφέροντα του οποίου υποτίθεται ότι προωθώ. Και για να το δικαιολογήσω στον ίδιο μου τον εαυτό να σκέφτομαι ότι όλοι αυτοί ή αχάριστοι είναι ή καθοδηγούνται από πράκτορες. Το να επαναλάβεις λοιπόν τα ίδια λάθη πιστεύοντας ότι αυτήν την φορά όλα θα είναι αλλιώς δεν είναι έξυπνη στρατηγική.
giorgalis
8 Οκτωβρίου, 2013 5:24 μμ
Δεν βλέπω απάντηση, τελικά υπάρχει ανάγκη οι κοινωνίες να προχωρήσουν σε ένα άλλο σύστημα;
Ποιος είναι λες ο λόγος που δεν προχωρούνε;
Τι σύστημα θα είναι αυτό; Κάτι διαφορετικό από τον σοσιαλισμό; Υπάρχει κάποιο κέντρο (με την καλή έννοια) που προτείνει αυτό το νέο σύστημα και που παρουσιάζει (στο περίπου) το πως θα υπάρξει η μετάβαση;
Θα είναι μία μετάβαση από το ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού στην αναρχία;
Ο «προσωπικός μαρξισμός του giorgalis», όπως φαντάζομαι πως σωστά φαντάζεσαι, το λέει αυτό «αμπλαουμπλισμό» (μέχρι να ανακαλέσει αν του δώσεις την ευκαιρία να καταλάβει πως δεν είναι έτσι).
Lavrentij
8 Οκτωβρίου, 2013 5:43 μμ
Συγγνωμη κιολας ο προσωπικος σου μαρξισμος σε αντιθεση με τον αμπλαουμπλισμο του lavrentij πως εχει απαντησει το ζητημα της μεταβασης; Επειδη εχεις προχειρη την ατακα οτι αυτη θα ειναι η δικτατορια των εκμεταλλευομενων πανω στους εκμεταλλευτες; Δηλαδη; Πως θα ειναι οι κρατικες δομες που σκεφτεσαι; Ποια μορφη θα εχει η πολιτικη; Θα υπαρχουν κομματα; Ενα, πολλα; Θα υπαρχει ενα πανω απο ολα τα αλλα, που θα ειναι το κομμα της εργατικης ταξης; Ποιο ειναι αυτο και πως θα προκυψει οτι ειναι αυτο και οχι καποιο αλλο; Τι θα κανεις με την μικροιδιοκτησια; ΝΕΠ ή κολλεκτιβισμος; Παλι καλα γεωργαλη που τα εχεις απαντημενα ολα αυτα, εστω και στο περιπου.
giorgalis
8 Οκτωβρίου, 2013 6:06 μμ
Αφού ξέρεις πως «άλλοι» τα έχουν απαντημένα αυτά για μένα.
Το στάδιο που έχω φτάσει εγώ είναι αυτό που λέει πως αυτά δεν είναι ζητήματα φιλοσοφικών αναζητήσεων για τα επόμενα 400 χρόνια ζωής του καπιταλισμού. 😉
BandieraRossa
8 Οκτωβρίου, 2013 10:05 μμ
Λαυρέντη είναι εύκολα αυτά που ρωτάς.
1) Δομές πρόνοιας θα είναι όλες αυτονόητες για όλον τον πληθυσμό. Δομές αυτοπροστασίας (στρατός, αστυνομία) θα υπάρχουν στην υπηρεσία του σοσιαλισμού.
Η πολιτική θα έχει να κάνει με τους εκάστοτε εργασιακούς κλάδους, θα συζητιούνται τα προβλήματα τους και γενικότερα η διαδικασία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού.
Κόμμα θα υπάρχει ένα, το κομμουνιστικό αφού οι υπόλοιπες τάξεις θα τείνουν να εξαλειφθούν, άρα δε θα υπάρχει η ανάγκη ύπαρξης των κομμάτων τους. Η μικροϊδιοκτησία είναι ένα θέμα που θα αντιμετωπιστεί τότε γιατί είναι πολύ δύσκολο.
Γενικώς θα αντιμετωπιστούν όλα αναλόγως, αλλά σίγουρα υπάρχουν οι κατευθυντήριες γραμμές.
Για πες μας εσύ για τη δικιά σου κοινωνία.
Lavrentij
9 Οκτωβρίου, 2013 11:33 πμ
‘Ελα ρε συ, ευκολάκι πραγματικά! Μόνο εξήγησέ μου, στην περίπτωσή μας ποιό είναι ακριβώς το «κομμουνιστικό κόμμα» που λες, γιατί αριστερά του Σύριζα, δόξα τω θεώ, υπάρχουν κάμποσα που αυτοπροσδιορίζονται ως κομμουνιστικά. Ή μήπως μιλούσες κυριολεκτικά και εννοείς το ΚΚΕ; Τουλάχιστον να το πούμε στους υπόλοιπους ότι δυστυχώς δεν έχει χώρο για αυτούς στη μετάβαση να μην κοπιάζουν άδικα. Να τους εξηγήσουμε ότι η εργατική τάξη δυστυχώς έχει δικαίωμα να έχει μόνο ένα κόμμα, όπως έχει και μια μόνο ιδεολογία (η οποία τυχαίνει να είναι και επιστήμη).
BandieraRossa
9 Οκτωβρίου, 2013 5:49 μμ
Ναι το ΚΚΕ θα είναι το κομμουνιστικό κόμμα. Και όποιος πιστεύει πραγματικά στο σοσιαλισμό, θα τον στηρίξει και θα συμβάλει στην οικοδόμηση, είτε είναι μουλάς, είτε τροτσκιστής είτε οτιδήποτε.
Ioulianos
8 Οκτωβρίου, 2013 11:28 πμ
Η «εξέγερση» της 17ης Ιουνίου του 1953;
Μήπως μιλάς για την «ημέρα Χ»»;
Lavrentij
8 Οκτωβρίου, 2013 11:50 πμ
Όχι, μιλάω για τα γεγονότα που έκαναν τον Μπρεχτ (που τον έχουν τόσο πρόχειρο διάφοροι) να γράψει αυτό:
Nach dem Aufstand des 17. Juni
Ließ der Sekretär des Schriftstellerverbands
In der Stalinallee Flugblätter verteilen
Auf denen zu lesen war, daß das Volk
Das Vertrauen der Regierung verscherzt habe
Und es nur durch verdoppelte Arbeit
zurückerobern könne. Wäre es da
Nicht doch einfacher, die Regierung
Löste das Volk auf und
Wählte ein anderes?
Ioulianos
8 Οκτωβρίου, 2013 12:11 μμ
Για να Βοηθήσω.
«Η λύση
Μετά από την εξέγερση της 17ης Ιουνίου
Ο γραμματέας της Ένωσης Λογοτεχνών
Έβαλε να μοιράσουν φυλλάδια στην λεωφόρο Στάλιν
Που έγραφαν ότι ο λαός
Είχε πλέον απωλέσει την εμπιστοσύνην της κυβερνήσεως
Και ότι μπορούσε να την επανακτήσει μόνον
Διπλασιάζοντας την εργασία. Μα δεν θα ήταν
Ευκολότερο σε αυτή την περίπτωση, η κυβέρνηση
Να διαλύσει τον λαό, και
Να εκλέξει άλλον;¨»
Ειρωνικότατος. Αλλά αυτό δεν απαντάει σε αυτό που ρώτησα.
Γνωρίζεις ότι σήμερα στην ενοποιημένη Γερμανία (δικαίωση του Στάλιν που από τότε αυτό ήθελε και αυτό προέβλεπαν οι συμφωνίες που Άγγλοι και ΗΠΑ δεν τήρησαν) το 40% αγνοεί ποιος ήταν ο Μπρέχτ;
ΣΣ: Ενοποιημένη. Λάθος χαρακτηρισμός. Απαλλοτριωμένη είναι ο σωστός.
Lavrentij
8 Οκτωβρίου, 2013 12:26 μμ
Τι σχέση έχει αυτό με την εξέγερση της 17ης Ιουνίου;
Ioulianos
8 Οκτωβρίου, 2013 12:52 μμ
Αφενός όση έχει ο όρος «Σταλινισμός» εκείνα τα χρόνια και αφετέρου όσο έχει η «εξέγερση» του 53 με το απαράδεκτο (έστω και αν είχαν εισβάλει οι ΗΠΑ) τείχος του Βερολίνου το 1961.
Lavrentij
8 Οκτωβρίου, 2013 12:59 μμ
Επιμένεις να βάζεις το εξέγερση σε εισαγωγικά. Θέλεις να μοιραστείς μαζί μας την άποψή σου για τα γεγονότα εκείνα;
ΥΓ. Τι εννοείς λέγοντας ότι οι ΗΠΑ είχα «εισβάλει»; Που ακριβώς και πότε;
Ioulianos
8 Οκτωβρίου, 2013 1:25 μμ
Μπα δεν μπορώ σε μια παράγραφο.
Ίσως στήσω ένα τέτοιο κείμενο κάποια στιγμή.
Αυτό που σου λέω όμως τώρα είναι ότι : τον Ιούλη του 1961 το ΝΑΤΟ (ΗΠΑ) εισεβαλαν με τα Τανκ στην Α Γερμανία. ( στις 15 Απριλίου 1961, πιλότοι των ΗΠΑ και CIA βοµβάρδισαν τα αεροδρόµια του Σαντιάγο δε Κούβα και του Σαν Αντόνιο δε λος Μπάνιος στην Κουβα και μετά από δυο ημέρες είχαμε την εισβολή. Ταυτόχρονα εγκατέστησαν στην μεθόριο της Τουρ¬κίας με την ΕΣΣΔ τους πυραύλους Τζούπιτερ) Το 1961 οι ΗΠΑ προχώρησαν σε μια πολιτική μετωπικής σύγκρουσης με τα κομμουνιστικά κράτη αυξάνοντας τις προκλήσεις κάτι που οδήγησε στην κρίση των πυραύλων. Όλα αυτά μαζί…
Μέχρι την περίοδο αυτή δεν υπήρχαν σύνορα και απαγορεύσεις στην Α Γερμανία.
Επίσης η ενιαία Γερμανία δεν ήταν «σύνθημα» όπως λες αλλά ΣΥΜΦΩΝΙΑ που καταπάτησαν οι ΗΠΑ και Αγγλία.
Lavrentij
8 Οκτωβρίου, 2013 1:49 μμ
Δεν καταλαβαίνω τι γράφεις. Η ΛΔΓ είχε κλείσει τα σύνορά της με την ΟΔΓ από το 1952. Το Βερολίνο προφανώς ήταν μια ειδική περίπτωση γιατί υπαγόταν στην άμεση διοίκηση όλων των πρώην συμμάχων. Αυτό που γράφεις με την εισβολή αμερικανικών τανκς στην Α. Γερμανία δεν το έχω δει πουθενά γραμμένο μέχρι σήμερα. Μπορείς να παραθέσεις κάποια πηγή;
Ioulianos
8 Οκτωβρίου, 2013 2:28 μμ
Τα σύνορα έκλεισαν και δεν ξανάνοιξαν την νύχτα της 12ης προς 13η Αυγούστου του 1961. Την εισβολή των Τανκ θα την διαβάσεις σε κάθε βιβλίο σοβαρού ιστορικού. (οι ΗΠΑ είχαν όλα αυτά τα χρόνια είχαν ταπεινωθεί από την ταχύτητα των Σοβιετικών όσο αφορά τον ανταγωνισμό τους στο Διάστημα. Τότε είχε τεράστια σημασία η «πρόοδος» αυτή του κομμουνισμού).
Μπορώ όμως να σου πω την άποψη μου από την ασφάλεια βέβαια του χρόνου που έχει περάσει. .
Το καθαρό αποτέλεσμα αυτής της φάσης απειλών και σχοινοβασίας ήταν ένα σε γενικές γραμμές σταθερό διεθνές σύστημα που λίγο απειλούνταν από κομμουνιστικά κινήματα που δεν έλεγχε η ΕΣΣΔ. (Βιετνάμ- Κούβα- Κορέα). Και είναι εδώ που η Κίνα σπάει της σχέσεις της με την «προδοτική» ΕΣΣΔ. (Μέχρι το 1960 και κάτι ο Κομμουνισμός είχε τεράστια αίγλη σε κάθε κίνημα κάθε εξέγερση αντι-αποικιοκρατική η μη)
Αυτή η σταθερότητα είναι που αμφισβητήθηκε από τις εξεγέρσεις του 68 και μετά σε Δύση και Ανατολή. Από τις ΗΠΑ ως το Μεξικό. Και από την Τσεχοσλοβακία ως τις Αφρικάνικες και Αραβικές χώρες.
Lavrentij
8 Οκτωβρίου, 2013 2:50 μμ
Σου ξαναλέω ότι «σύνορα», με την έννοια της μη ελεύθερης μετακίνησης μεταξύ των δύο κρατών, υπήρχαν σίγουρα από το 1952. Τα γεγονότα του Αυγούστου του 1961 αφορούσαν μόνο το ειδικό καθεστώς του Βερολίνου. Το θέμα είναι ότι σε όσα σοβαρά βιβλία έχω διαβάσει δεν αναφέρεται πουθενά τέτοιο γεγονός, ούτε υπάρχει κάποια αναφορά σε αυτό στις διαθέσιμες στο ίντερνετ πηγές. Άλλωστε κάθε τέτοια ενέργεια απλά θα οδηγούσε σε έναν γενικευμένο πόλεμο. Πιθανόν να αναφέρεσαι στην «αναμέτρηση» αμερικανικών και σοβιετικών τανκς στο Checkpoint C τον Οκτώβριο του 1961, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο.
BandieraRossa
8 Οκτωβρίου, 2013 1:24 μμ
Αυτό μάλιστα, είναι καλοπροαίρετη κριτική. 😉
cronopiusa
8 Οκτωβρίου, 2013 10:30 πμ
Κι εμένα οι ελπίδες μου μ’ αυτόν τον ένα είναι…
Απ τη μια ο νόμος Bossi-Fini, το Δουβλίνο 2, οι Αμυγδαλέζες, η τρόικα, με εμπροσθοφυλακή το κατασταλτικό μηχανισμό, αστυνομία – στρατό κι οπισθοφυλακή τους δρυιδες με φουστανέλα που μαζεύουν απελπισμένους στις τρύπες τους sorcellerie / teufelsbuhlschaft / aquelarres, τους ταΐζουν, τους χαρτζιλικώνουν και τους ξαμολάνε
απ την άλλη εμείς.
KENY ARKANA – La Rage: Go Greece, Go Italy, Go Spain, Go Portugal
Σε καιρούς που τα μέσα μαζικής επιρροής καλλιεργούν την κατά Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο «παγκοσμιοποίηση της αδιαφορίας» βομβαρδίζοντας μας με ειδήσεις για την αποτρίχωση του Κασσίδα και το καλτσόν της Ουράνιας θυγατέρας του μεγάλου Πανός, βάζοντας στον ίδιο σάκο τα τσογλάνια και τους δολοφόνους της ΧΑβγής με τους αγωνιστές στις Σκουριές που είπε στη Λαμπεντούζα , φωνές όπως η δική σας πρέπει ν’ ακουστούν
Quadir Lateef – Fuck Golden Dawn
Ο φασισμός φυτρώνει στη δυστυχία, καλλιεργείται από την αμάθεια και ποτίζεται με το νερό της ιστορικής λήθης. Μενέλαος Λουντέμης
Ioulianos
8 Οκτωβρίου, 2013 10:37 πμ
Το άρθρο είναι «ελαφρός» ανιστόρητο.
simon
8 Οκτωβρίου, 2013 10:54 πμ
Σύντροφε, γρήγορα τη συντρόφισσα διορθώτρια! Ελαφρώς! 🙂
Και κοίτα, σύντροφε, όταν θα ‘ρθουμε στα πράγματα και σου αναθέσουμε τη συγγραφή της αληθινής ιστορίας, δε θα σου δώσουμε και ένα τάγμα διορθωτές! 😀 😀 Μάθε ελαφρώς ορθογραφία 😀
Ioulianos
8 Οκτωβρίου, 2013 11:05 πμ
Ζηλεύεις! Ομολόγησε το.
Madness
8 Οκτωβρίου, 2013 12:48 μμ
Με πρόλαβες, συνάδελφε! Αμάν πια! 😛 Ιουλιανέ, τα επιρρήματα θετικού βαθμού, λήγοντα σε -ως, γράφονται με ωμέγα! 😀 🙂
Ioulianos
8 Οκτωβρίου, 2013 1:04 μμ
Βρε δεν με αφήνετε ήσυχο με τα επιρρήματα, τις μετοχές, τους Ενεστώτες, τους παρατατικούς, και τα ουσιαστικά…ΟΥΦ.
Στο κάτω κάτω δρω και γράφω υπο καθεστώς ασυλίας έναντι των κανόνων μια και διαπραγματεύομαι απευθείας με την ψευδαίσθηση μου ότι γράφω ανώτερα κείμενα στους παραλληλογράφους και μάλιστα συμβουλεύω τους άλλους επί παντός επιστητού.
Να δεις πως θα το έλεγε ο μανικακος αυτό που τόσο έξοχα περιέγραψα…….
🙂
simon
8 Οκτωβρίου, 2013 1:13 μμ
Θα το ‘λεγε Αδικία! Να κάνει η φύση τόσο ανορθόγραφο έναν τόσο καλό ιστορικό! 😀 😀
Madness
8 Οκτωβρίου, 2013 1:18 μμ
Αυτή η υπερφίαλη δοκησισοφία σου σε συγκερασμό με τον ανοικτιρμόνως επαναστατικό σου λόγο, που παρακάμπτει τον αδυσώπητο στρουκτουραλισμό των κανόνων της ορθογραφίας και της γραμματικής, απογειώνει το blog!!!! Τρέλανέ μας! Μη μας λυπάσαι, ρε παιδί μου! 😛
Ioulianos
8 Οκτωβρίου, 2013 1:34 μμ
Ε;
ΛΟΙΠΟΝ
Simon και Madness
Είστε το κορυφαίο δείγμα του πιο απωθητικού μικροαστικού ορθογράφου που ποδοπατούν τον γνήσιο λαϊκό διανοούμενο που είμαι εγώ.
Φτου σας.
🙂
Madness
8 Οκτωβρίου, 2013 1:41 μμ
Καλά! Πάω να αυτομαστιγωθώ! 😛
simon
8 Οκτωβρίου, 2013 1:53 μμ
Και ‘γω να κάνω την αυτοκριτική μου, σύντροφε … Μποστ! 😀
Кроткая
8 Οκτωβρίου, 2013 2:39 μμ
Ιουλιανέ μπορει να εισαι ανορθόγραφος αλλα τα λες σωστα 😉
Ioulianos
8 Οκτωβρίου, 2013 2:52 μμ
Δυνητικά όλοι μπορούμε να γράφουμε καλά ανεξαρτήτως μόρφωσης και κοινωνικής θέσης. Το θέμα είναι να μην πέφτουμε θύματα των προκαταλήψεων μας και της κοινωνικής πρέσας των εξουσιαστών και έτσι ως κασετόφωνα να μεταφέρουμε μονο αντιλήψεις. Για να φτάσουμε κάπου χρειάζεται αδιάκοπη πάλη με τα σκαλοπάτια της γνώσης, που είναι δυστυχώς σύνθετα και περίπλοκα.
Кроткая
8 Οκτωβρίου, 2013 6:12 μμ
φαβ στον Ιουλιανο. Μανικ σουσ!
μανικακος
8 Οκτωβρίου, 2013 9:26 μμ
Λογοκρισία Ανατολικού τύπου 😀 😀 😀
Кроткая
8 Οκτωβρίου, 2013 11:33 μμ
Ναι ρε Μανικ, κ σου κλεινω κ διακοπες στην εξωτικη Κροστανδη αμα θες :Ρ
μανικακος
8 Οκτωβρίου, 2013 4:04 μμ
ναι αλλα πες μας και τι το ανιστόρητο λέει, μη μας αφηνεις στα σκοτάδια.
cronopiusa
8 Οκτωβρίου, 2013 10:45 πμ
8
Σε καιρούς που τα μέσα μαζικής επιρροής καλλιεργούν την κατά Μπεργκόλιο “παγκοσμιοποίηση της αδιαφορίας” βομβαρδίζοντας μας με ειδήσεις για την αποτρίχωση του Κασσίδα και το καλτσόν της Ουράνιας θυγατέρας του μεγάλου Πανός, βάζοντας στον ίδιο σάκο τα τσογλάνια και τους δολοφόνους της ΧΑβγής με τους αγωνιστές στις Σκουριές, φωνές όπως η δική σας πρέπει ν’ ακουστούν
cronopiusa
8 Οκτωβρίου, 2013 11:08 πμ
αυτόν τον ένα τον έλεγαν August Landmesser
stratosbg
8 Οκτωβρίου, 2013 12:39 μμ
Reblogged this on ahairlessape.
μανικακος
8 Οκτωβρίου, 2013 4:01 μμ
Λυπάμαι που σας το λέω, μια χαρα ολοκληρωτισμός ητανε. Μη τα ξαναλέμε. Απο την μεριά μου, οτιδηποτε εχει την απολυτη εξουσία πάνω μου και δρα χωρις την εγκριση μου, ειναι καθεστώς….
Αν ισχυουν δε και κατι «αστικές φημες και αστικοί μυθοι» περι παρακολουθησεων, τοτε τα πραμματα σκουραίνουν.
BandieraRossa
8 Οκτωβρίου, 2013 10:09 μμ
Ντάξει, δεν μπορεί να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Μην τα ξαναλέμε γιατί θα πεταχτούν πάλι μπάλες στην εξέδρα, κι έχει γεμίσει με τέτοιες η ρημάδα.
μανικακος
8 Οκτωβρίου, 2013 10:17 μμ
εμενα θα εννοείς για την μπάλα.
ελα πες, τι σε βασανιζει;
katy
8 Οκτωβρίου, 2013 10:23 μμ
Εξαιρετική ανάρτηση (που μόνο ο πολυαγαπημένος μου Μανικάκος, θα μπορούσε να βρει και να μας παρουσιάσει-σ’ ευχαριστούμε καλε μου), με συγκλονιστικές φωτογραφίες, από μια εποχή που δεν πρέπει να ξεχάσει ποτέ κανείς!
Eπίσης…
α) Οι «γυναίκες» δεσμοφύλακες και νοσοκόμες, στη φωτό Νο 28, είναι ντροπή για το γυναικείο φύλο (οι λόγοι εμφανείς νομίζω 😉 ) και θα παρακαλούσα να μην χαρακτηρίζονται ως γυναίκες.
β) “Αυτό που έχει αλλάξει σήμερα στη Γερμανία από την εποχή του Χίτλερ, στον τομέα της καταπίεσης, είναι το στυλ. Έχει γίνει λιγότερο μπαρόκ και περισσότερο αποτελεσματικό”.
Από τη “Le Monde Diplomatique”.
oldboy9
10 Οκτωβρίου, 2013 12:04 πμ
Μέσα από τις φρικιαστικές φωτογραφίες ξεχωρίζω (αν μπορείς ποτέ να το πεις αυτό) αυτή με τον μοναδικό-Άνθρωπο που δεν ακολουθεί τα πρόβατα…
Δεν είναι Κομμουνιστής -ούτε Αναρχικός, αλλά Αναρχοκομμουνιστής!
Λακεδαίμων
16 Οκτωβρίου, 2013 11:15 μμ
Reblogged this on Τόνοι καὶ Πνεύματα …..
Λακεδαίμων
16 Οκτωβρίου, 2013 11:27 μμ
Reblogged this on Τόνοι καὶ Πνεύματα …..