Il Galeone (Σκλάβοι στα όπλα)
Από πηγές στα ιταλικά και στα αγγλικά το τραγούδι αυτό μάλλον γράφτηκε στη φυλακή Fossombrone το 1967 από τον Belgrado Pedrini, αναρχικό και αντιφασίστα, φίλο του Μαλατέστα σε νεαρή ηλικία. Ο αρχικός τίτλος του ποιήματος ήταν Schiavi (σκλάβοι) και όταν αργότερα μελοποιήθηκε άλλαξε τίτλο σε Il Galeone (Η γαλέρα).
Ο Belgrado Pedrini αρχικά φυλακίστηκε το 1937-1938 για διάδοση αντιφασιστικής προπαγάνδας. Το 1942 με άλλους 2 συντρόφους του αφόπλισαν και έδειραν σε ένα μπαρ 5 φασίστες και διωκόμενοι από το καθεστώς κατέφυγαν στο Μιλάνο. Το Νοέμβριο του ίδιου έτους καθώς κολλούσαν αφίσες που καλούσαν το λαό να ξεσηκωθεί ενάντια στους φασίστες βρέθηκαν αντιμέτωποι με την αστυνομία και κατάφεραν να διαφύγουν έπειτα από ανταλλαγή πυροβολισμών.
Ένα χρόνο αργότερα και όντας στην λίστα των καταζητούμενων της μυστικής αστυνομίας του Μουσολίνι τους περικύκλωσαν σε ένα ξενοδοχείο στη La Spezia και έπειτα από νέα ανταλλαγή πυροβολισμών που διήρκεσε αρκετές ώρες και είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο ενός μπάτσου συνελήφθησαν σοβαρά τραυματισμένοι.
Μεταφέρθηκαν στη φυλακή Massa με σκοπό να δικαστούν συνοπτικά και να εκτελεστούν, όμως τον Ιούνιο του ’44 απελευθερώθηκαν έπειτα από επίθεση στη φυλακή από την ιταλική Αντίσταση στην οποία ο Pedrini προσχώρησε ξανά και πήρε μέρος σε μάχες και σαμποτάζ εναντίον των φασιστών.
Λίγο πριν την απελευθέρωση συνελήφθη ξανά τον Μάη του ’45 και το ’49 καταδικάστηκε σε ισόβια καθώς οι δικαστές αγνόησαν επιδεικτικά τον πολιτικό χαρακτήρα της αντίστασης στους φασίστες κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Στη φυλακή κατηγορήθηκε αρκετές φορές για υποκίνηση εξεγέρσεων και προσπάθειες απόδρασης με αποτέλεσμα τη συχνή μετακίνηση του από φυλακή σε φυλακή.
Αποφυλακίστηκε το 1975 και μέχρι το θάνατο του το 1979 ασχολήθηκε με τη συγγραφή προκηρύξεων και αφισών και την προετοιμασία έκδοσης της εφημερίδας L’Amico del Popolo της οποίας το πρώτο φύλλο τυπώθηκε λίγους μήνες πριν πεθάνει.
*κείμενο απο το Anarkismo
Nessun nocchiero ardito,
sfida dei venti l’ira?
Pur sulla nave muda,
l’etere ognun sospira! (…)
Falci del messidoro,
spighe ondeggianti al vento!
Voi siate i nostri labari,
nell’epico cimento!
Στην μελοποίηση αφαιρέθηκαν οι δυο πρώτες στροφές.
Siamo la ciurma anemica
d’una galera infame
su cui ratta la morte
miete per lenta fame.
Mai orizzonti limpidi
schiude la nostra aurora
e sulla tolda squallida
urla la scolta ognora.
I nostri dì si involano
fra fetide carene
siam magri smunti
schiavi
stretti in ferro catene.
Sorge sul mar la luna
ruotan le stelle in cielo
ma sulle nostre luci
steso è un funereo velo.
Torme di schiavi adusti
chini a gemer sul remo
spezziam queste catene
o chini a remar morremo!
Cos’è gementi schiavi
questo remar remare?
Meglio morir tra i flutti
sul biancheggiar del mare.
Remiam finché la nave
si schianti sui frangenti
alte le rossonere
fra il sibilar dei venti!
E sia pietosa coltrice
l’onda spumosa e ria
ma sorga un dì sui
martiri il sol dell’anarchia.
Su schiavi all’armi all’armi!
L’onda gorgoglia e sale
tuoni baleni e fulmini
sul galeon fatale.
Su schiavi all’armi all’armi!
Pugnam col braccio forte!
Giuriam giuriam giustizia!
O libertà o morte!
Giuriam giuriam giustizia!
O libertà o morte!
Μια εκτέλεση στα ελληνικά από τον Θάνο Ανεστόπουλο, από live συναυλία στη Ζάκυνθο. Ακυκλοφόρητο κομμάτι, αποκλειστικά από τους RossoNero με την συγκατάθεση του ίδιου του καλλιτέχνη.
Είμαστε τσούρμο αναιμικό
σε μια φριχτή γαλέρα
που πάνω της ο θάνατος
με πείνα αργά θερίζει
Ποτέ διαυγή ορίζοντα
η αυγή δεν έχει δείξει
στο βρόμικο κατάστρωμα
πάντα η φρουρά ουρλιάζει
Τις μέρες μας τις κλέβουνε
σε βρομερά σανίδια
κι είμαστε δούλοι ασθενικοί
δεμένοι με αλυσίδα
Φεγγάρι πάνω απ τη θάλασσα
στον ουρανό τ αστέρια
μα πάνω από τα φώτα μας
πένθιμο πέπλο πέφτει
Αγέλες δούλων ξέσαρκων
κωπηλατούν βογγώντας
την αλυσίδα σου αν δε σπας
πάνω στο κουπί πεθαίνεις!
Το λοιπόν, σκλάβε, που βογγάς,
κουπί θα τραβάς αιώνια;
Κάλλιο στο κύμα θάνατος
στη θάλασσα που αφρίζει
Κουπί θα τραβάμε ίσαμε,
το πλοίο στα βράχια να πέσει.
Ψηλά τις μαυροκόκκινες,
στο σφύριγμα του ανέμου!
Κι αν είναι σάβανο άθλιο
το αφρισμένο κύμα
πάνω απ τους μάρτυρες θα βγει
της αναρχίας ο ήλιος!
Στα όπλα, στα όπλα, σκλάβοι, ορθοί!
το κύμα ανεβαίνει, μουγγρίζει
βροντές, αστραπές, κεραυνοί
χτυπούν τη μοιραία γαλέρα!
Στα όπλα, στα όπλα, σκλάβοι, ορθοί!
Παλέψτε σκληρά, με καρδιά,
δικαιοσύνη ορκιστείτε να γίνει
κι ή θάνατο, ή λευτεριά!
δικαιοσύνη ορκιστείτε να γίνει
κι ή θάνατο, ή λευτεριά!
Αφιερωμένο στον Αναρχικό απεργό πείνας Κ.Σακκά, προφυλακισμένο 30 μήνες, κατηγορούμενο για Αναρχία και Τρομοκρατία….
…και στις μέρες που έρχονται.
Μανικάκος
http://wp.me/p1pa1c-j1l
stratosbg
27 Ιουνίου, 2013 2:07 πμ
Reblogged this on ahairlessape.
cronopiusa
27 Ιουνίου, 2013 5:58 πμ
CANUDOS ROCINHA – HISTÓRIA CANTADA (CARLOS LOPES)
«Sin violencia en las favelas»,
História da Favela da Rocinha
«No, no, no quiero caveirao, yo quiero más dinero para salud y educación»
Promessa do Sol Αφιερωμένο στον Αναρχικό απεργό πείνας Κ.Σακκά
simon
27 Ιουνίου, 2013 8:38 πμ
Πολύ ωραία ανάρτηση με …λάθος αφιέρωση!
Γιατί δεν την αφιέρωσες στον Τιμημένο Σύντροφο Τιμημένο Γενικό Γραμματέα της Τιμημένης Κεντρικής Επιτροπής του Τιμημένου Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας Δ. Κουτσούμπα, δεν το καταλαβαίνω. 😉
cronopiusa
27 Ιουνίου, 2013 10:31 πμ
Va, Pensiero – Ostergruß & Flashmob in Köln Kalk | WDR Rundfunkchor | ARD
Μισθωτοί σκλάβοι στη Γερμανία Die Story im Ersten – Lohnsklaven in Deutschland
Νικόλας
29 Ιουνίου, 2013 2:48 μμ
Kαι μια πιο πρόσφατη εκτέλεση από τον Θάνο..
Νικόλας
29 Ιουνίου, 2013 2:50 μμ
Κ αυτή πριν μόλις εναμιση μήνα!
katy
29 Ιουνίου, 2013 3:19 μμ
«Ένα από τα πλέον πολύτιμα αγαθά της φαντασίας».
Ambrose Bierce (1842 – ~1914) Αμερικανός συγγραφέας, στο Αλφαβητάρι του Διαβόλου (1911) στο λήμμα «Ελευθερία».
Νικόλας
29 Ιουνίου, 2013 3:32 μμ
Ολοι έχουμε επιλέξει καποιου είδους σκλαβιά,για κάποιους είναι γλυκιά,για άλλους στυφή, και για κάποιους άλλους αφόρητη…
katy
29 Ιουνίου, 2013 3:42 μμ
Πολύ σωστά, Νικόλα…
“Ελευθερία είναι η δυνατότητα να διαλέξεις εκείνον του οποίου θα γίνεις σκλάβος”. 😉
Ζαν Μορώ (1928), Γαλλίδα ηθοποιός.
Νικόλας
29 Ιουνίου, 2013 3:59 μμ
Και δικαιοσύνη,αγαπητή Katy,είναι να προσπαθήσεις να τον αλλάξεις…
katy
29 Ιουνίου, 2013 4:22 μμ
Yπάρχουν πολλά είδη «σκλαβιάς», δε συμφωνείς; 😉
“Ο άνθρωπος που ελέγχει τα πάθη του, είναι σκλάβος της λογικής του”.
Cyril Connolly (1903-19740, Βρετανός συγγραφέας.
Νικόλας
29 Ιουνίου, 2013 4:36 μμ
Όλα τα είδη »σκλαβιάς» στο ανεκπλήρωτο καταλήγουν,νομίζω,στην παντοτινή αδυναμία εκπλήρωσης της βούλησης μας για το ποθητό,όχι αντικείμενο,αλλά για το έτερο Υποκείμενο…Ακόμα και ο φόβος μας, μεγαλύτερη πηγή-παραγωγή »σκλάβων»,εκεί στεριώνει μάλλον…στην δύναμη που πηγάζει από αυτήν μας την εγγενή αδυναμία..Αλλά τα έχει πει ο Σοπενάουερ καλύτερα από εμένα,αν και δεν συμφωνώ και απόλυτα μαζί του..
Η λογική καλύπτεται από το πάθος,κατά την γνώμη μου,είναι μια άλλη μορφή απλά για να το εκφράσουμε..αφού η σκλαβιά είναι πάθος πως μπορεί να είσαι σκλάβος έστω και στην λογική; 🙂
katy
29 Ιουνίου, 2013 4:47 μμ
Νικόλα, το μόνο σίγουρο είναι ότι…
“Κανείς δεν είναι απολύτως ελεύθερος, γιατί είναι ακόμα και της ανεξαρτησίας του σκλάβος”. 🙂
Alfred Capus (1858-1922), Γάλλος συγγραφέας.
Νικόλας
29 Ιουνίου, 2013 4:52 μμ
Ο απόλυτα ελεύθερος είναι και ο απόλυτα σκλάβος..σε αυτό συμφωνώ.. με τους δυο σας..!!
katy
29 Ιουνίου, 2013 5:05 μμ
Tους δυο μας; Εντάξει, είμαι ξανθιά (άρα χαζή 🙂 ), αλλά εδώ μπερδεύτηκα λιγάκι…
Για καν’ το λιανά…
Νικόλας
29 Ιουνίου, 2013 5:08 μμ
Αν κανω λάθος συγνώμη ειλικρινά αλλά για να παραθέτετε(πληθυντικος ευγενείας)την άποψη του Αλφρεντ,θεωρώ οτι λογικά την αποδέχεστε…
katy
29 Ιουνίου, 2013 5:16 μμ
Όχι δεν κάνεις λάθος. Συμφωνώ συνήθως, με όλα, τ’ αποφθέγματα που «ανεβάζω». Εγώ δεν είχα «πιάσει» το υπονοούμενό σου. Απογοητεύτηκα από τον εαυτό μου τώρα… 😦 γιατί κάτι τέτοια συνήθως τα «πιάνω». Μου έπεσε μάλλον λίγο παραπάνω το οξυζενέ στα μαλλιά σήμερα. 😀
Νικόλας
29 Ιουνίου, 2013 5:22 μμ
Μια κυρία δεν απογοητεύεται ποτέ,παρά μόνο γοητεύει,έστω και »θυμωμένη» στην πραγματικότητα :),όσο για την ευφυία σας αλοίμονο,είστε η μόνη που θα τολμούσε να την αμφισβητήσει!
katy
29 Ιουνίου, 2013 5:28 μμ
Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Αφιερωμένο! 🙂
“Όταν ένας άνθρωπος θέλει να κάνει χιούμορ, πρέπει αυτοί που είναι γύρω του, να είναι εξίσου ευφυείς μ’ αυτόν, αλλιώς δεν πρόκειται να τον καταλάβουν”.
James Stephens (1882-1950), Ιρλανδός συγγραφέας.
giorgalis
29 Ιουνίου, 2013 5:53 μμ
«Χιουμορίστας είναι και αυτός που δεν είναι αλλά νομίζει πως είναι»
Chuck Norris (αιώνιος)
katy
29 Ιουνίου, 2013 6:07 μμ
“Είμαι σκλάβος της εικόνας μου”.
Chuck Norris (1940), γνωστός κλωτσοπατιναδαράς.
YΓ. Μη με προκαλείς ανηψιέ, γιατί θα βγάλω και τις 3.897 (μετρημένες μία μία) ατάκες του Chuck (σκετικές με τη σκλαβιά και την ελευθερία) και δεν θα τελειώσουμε ούτε αύριο.
Νικόλας
29 Ιουνίου, 2013 5:38 μμ
Ετσι είναι οι ευφυείς την πατάνε συνήθως και τελικά..κλείνονται στο καβούκι τους…Γλυκιά μεν αλλά σκλαβιά..
katy
29 Ιουνίου, 2013 5:45 μμ
Δεν έχεις καθόλου άδικο. Οι ευφυείς, κλείνονται στον εαυτό τους.
Να λοιπόν που υπάρχει κι ένα άλλο είδος σκλαβιάς…αυτή της ευφυΐας…
“Αυτό που χρειάζεται ο κόσμος είναι περισσότερες μεγαλοφυΐες με μετριοφροσύνη… και έχουμε μείνει πια τόσο λίγοι”. 😉
Oscar Levant (1906-1972), Αμερικανός πιανίστας.
Νικόλας
29 Ιουνίου, 2013 6:20 μμ
Χαχα!!!!Ολα ήταν τα αποφθέγματα υπέροχα(+ τον σχολιασμό σας)αλλά αυτό του Levant το κάτι άλλο..Τώρα έμεινα άφωνος…
katy
29 Ιουνίου, 2013 6:32 μμ
Είσαι καινούριος εδώ μέσα (ή κάνω λάθος;), γι’ αυτό έμεινες άφωνος. Δεν έχεις συνηθίσει στο λεπτό μου χιούμορ… Είμαι της σχολής «Βάκωνα». 😀
“Να επαινείς με θράσος τον εαυτό σου. Όλο και κάτι θα μείνει”.
Francis Bacon (1561-1626), Άγγλος φιλόσοφος.
Μείνε συντονισμένος στο blog (και στα σχόλιά μου φυσικά 😉 ) και να είσαι σίγουρος ότι θα περνάς καλά. 😉
Νικόλας
29 Ιουνίου, 2013 6:41 μμ
Είμαι νέος σχετικά,αλλά καινούργιο δεν θα με έλεγα!Στο blog διαβάζω εδώ και κανα δυο χρόνια και συμμετείχα κυρίως με σχόλια σε κείμενα του Ιουλιανού,
με το θράσος δεν είχα ποτε καλή σχέση,ακόμη για το προσωπικό μου έπαινο!Αφού το λέτε εσείς όμως θα μείνω συ(ε)ντονισμένος// ;)Εχω γράψει σεντονάκια κ εγώ.. 😉
katy
29 Ιουνίου, 2013 6:53 μμ
😆
Βλαδίμηρος
29 Ιουνίου, 2013 11:00 μμ
«Ποτέ δεν είμαστε τόσο ελεύθεροι, όσο στα χρόνια της γερμανικής κατοχής»
(Jean-Paul Sartre, 1905-1980)
«Όσο πιο ελεύθερος γίνεται ο άνθρωπος, τόσο και πιο υπεύθυνος είναι. Ο “ολοκληρωτικά” ελεύθερος είναι και “ολοκληρωτικά” υπεύθυνος»
(«Κώστας Πολίτης», ή Ευτύχης Μπιτσάκης, 1927-)