Σπίτια δεν έχετε;

Δεν συνηθίζω να μεταφέρω εδώ άρθρα από το προσωπικό μου blog, αλλά τώρα το κάνω επειδή πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που αξίζει πραγματικά να διαβαστεί.

Ο Ντέιβι Μπράντι είναι σχεδόν μεσήλικας, έχει μια καλή δουλειά, μια όμορφη σύζυγο. Είναι φωνακλάς, κάνει όχι και τόσο πετυχημένα αστεία και πειράγματα στους πάντες. Περιμένει την ερωμένη του στην παμπ και της έχει μια μεγάλη έκπληξη.

Η Μαίρη μεγάλωσε σ’ ένα σπίτι γεμάτο καυγάδες και στα 17 της έζησε μια τραυματική εμπειρία. Τώρα τολμά να κάνει όνειρα μ’ έναν άνθρωπο που την σέβεται και την εμπιστεύεται. Και περιμένει ένα τηλεφώνημα.

Ο Τζο Ντόλαν είναι αναγκασμένος να ζει με τη μητέρα του, κάτω από το αφόρητο βάρος της καταπίεσης της που δεν τον αφήνει  ν’ ανοίξει τα φτερά του και να πάρει τη ζωή στα χέρια του. Σ’ ένα σάκο έχει όλα του τα υπάρχοντα καθώς κάθεται στην μπάρα.

Η Αμάντα Ρόμπερτς είναι νέα, όμορφη κι ανεξάρτητη. Έχει μόλις μετακομίσει στο καινούργιο μεγάλο διαμέρισμα με τις 2 συγκατοίκους της κι όλη η ζωή είναι μπροστά της. Λέει πως έχει μάθει  από νωρίς να μην εμπιστεύεται ποτέ τους άντρες, ενώ ετοιμάζεται να συναντήσει ακόμη έναν.

Ο Τζον Μάικλ ετοιμάζει την κιθάρα του. Δουλεύει στην παμπ ως σερβιτόρος, το μεγάλο του όνειρο όμως είναι να γίνει μουσικός.

Η Τρέισι Μπράντι είναι παγιδευμένη σ’ ένα γάμο που απέξω φαίνεται ιδανικός, όμως κρύβει ένα σωρό προβλήματα. Έχοντας κάνει ένα νέο ξεκίνημα στα μισά της έγγαμης ζωής, η ευτυχία της  ακόμα εξαρτάται από την επιπόλαιη ευμετάβλητη συμπεριφορά του συζύγου της κι αυτό που δεν μπορεί να αποκτήσει.

Ο “Σάιμο” Σίμσον είναι ένας τοκογλύφος ‘τρίτης γενιάς’, απόλυτα ικανοποιημένος από τη δουλειά και ζωή του που απολαμβάνει την <<καλύτερη μαύρη μπύρα σε αυτή τη μεριά του Λίφεϊ>>.

Η Ντέμπι Κόλινς έζησε την παιδική της ηλικία σε άθλιες συνθήκες, αναγκάστηκε να αναλάβει το ρόλο του “μεγάλου” από 10 χρονών κι ακόμα παλεύει. Ξαπλωμένη στη μπανιέρα της αποφασίζει ότι δεν την νοιάζει πια κανένας.

Οκτώ χαρακτήρες με κοινό τόπο το Δουβλίνο και την παμπ του Πάντυ, του οποίου η μόνιμη επωδώς όταν χτυπάει το καμπανάκι για την τελευταία παραγγελία είναι “σπίτια δεν έχετε;” (Have ye no homes to go to? ο πρωτότυπος τίτλος). Οκτώ άνθρωποι κινούνται στις γραμμές του περιθωρίου και οι περισσότεροι προσπαθούν με λάθος ή σωστό τρόπο να ξεφύγουν από αυτό. Διηγούνται τις ιστορίες τους με θάρρος και ειλικρίνεια. Φαίνονται εξαιρέσεις είναι όμως οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας.

O Νέβιλ Τόμσον φτιάχνει χαρακτήρες κινηματογραφικούς, αυτό που τους ζωντανεύει όμως είναι η αμεσότητα της γλώσσας του. Η ζωή δεν είναι άσπρο-μαύρο. Η ζωή είναι γκρι, όπως τα νερά του Λίφεϊ και το ίδιο το Δουβλίνο γι’ αυτούς που γεννήθηκαν χωρίς να έχουν καμία ευκαιρία και πρέπει να παλέψουν για τα αυτονόητα. Με εξαιρετικό χιούμορ, σκληρότητα αλλά κι αγάπη για τους ήρωές του ο συγγραφέας δεν τους χαρίζεται, αλλά τους κάνει πέρα για πέρα αληθινούς.  Ο ελληνικός τίτλος ” Ο Κύκλος Των Χαμένων Κορμιών” είναι δυστυχώς ατυχέστατος και κάπως υποτιμητικός για τους χαρακτήρες, αλλά η μετάφραση του Αλέκου Μανωλίδη μου φάνηκε (με δύο ατοπήματα) πολύ καλή. Ένα μυθιστόρημα ρεαλιστικό, γεμάτο μουσικές, το οποίο ενώ αφορά τη νύχτα που όλοι συναντιούνται και πάλι στου Πάντυ και το ανθρώπινο δράμα κορυφώνεται, στην πραγματικότητα μας ταξιδεύει στην ιστορία και την πολιτική της Ιρλανδίας τα τελευταία 50 χρόνια. Πρόκειται για ένα μικρό διαμάντι. Ψάξτε να το ανακαλύψετε.

Ο Κύκλος των Χαμένων Κορμιών (Have ye no homes to go to?), Νέβιλ Τόμσον, ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ.

http://wp.me/p1pa1c-iWL

Ετικέτα: Have Ye No Homes To Go To? Δουβλίνο, Βιβλίο, Λογοτεχνία, Νέβιλ Τόμσον, Ο Κύκλος των Χαμένων Κορμιών

Posted in: Πολιτισμος