Αναδημοσίευση από την Πρωτοβουλία για την Ολική Άρνηση Στράτευσης
Για κάθε εκπλήρωση εντολών των ανωτέρων
κάθε φανατική πλειοδοσία μεσαίων στελεχών
κάθε προσπάθεια πειθούς ή αναγκασμού
πόσες ζωές, πόσοι νεκροί πιο πίσω;
Κι οι αποφάσεις ένδοξων τότε αρχηγών
τώρα να φαίνονται από μακριά
σαν αποτυχημένες κινήσεις του σκακιού,
τ’ άσπρα πιόνια εμείς, οι αντίπαλοι τα μαύρα
κι όλοι μαζί στρατιώτες στην αχανή σκακιέρα
για μια πατρίδα που άλλοι την αποφάσιζαν…
(Τ. Πατρίκιος, Κατοικία της Μνήμης)
.
ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΤΟΥΣ, ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΤΟ ΝΟΜΟ ΤΟΥΣ, ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΟΥΣ
Στις 21 Μαΐου, ο ολικός αρνητής στράτευσης Δημήτρης Νιώτης δικάζεται στο στρατοδικείο Ιωαννίνων για την άρνησή του να καταταγεί στον ελληνικό στρατό. Πρόκειται για μια ξεκάθαρη πολιτική δίωξη που έρχεται να προστεθεί με τη σειρά της στην πρόσφατη έξαρση της στρατιωτικής καταστολής, με τις εκδικητικές διώξεις, τις ολιγοήμερες «προσωρινές κρατήσεις» και την οικονομική καταστολή αρνητών στράτευσης. Στην περίπτωση αυτή, ο «κατηγορούμενος για ανυποταξία» – ένας αναρχικός που εδώ και χρόνια συμμετέχει σε κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και σε διάφορα πολιτικά/κοινωνικά εγχειρήματα αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης – έχει τοποθετηθεί δημόσια, μέσω συλλογικής δήλωσης ολικής άρνησης στράτευσης, για την πολιτική και αξιακή του αντίθεση στη θητεία, τους εθνικούς στρατούς και κάθε μηχανισμό καθυπόταξης και καταπίεσης. Το στρατοδικείο που τον δικάζει, διόλου τυχαία, έχει «φιλοξενήσει» στο παρελθόν κι άλλες δίκες αρνητών στράτευσης, με πιο χαρακτηριστική τη δίκη του Γεράσιμου Κορωναίου στις 13 Δεκέμβρη του 2011. Την ημέρα εκείνη, δεκάδες ένστολοι πραιτοριανοί επιβεβαίωσαν την πολιτικότητα και εκείνης της δίωξης με την πολυπληθή παρουσία τους στο δικαστήριο, απέναντι στη συγκέντρωση αλληλεγγύης που διεξαγόταν έξω από το στρατοδικείο…
Ο Δ. Νιώτης είναι κομμάτι ενός αγώνα που δεν αναγνωρίζει καμιά υποχρέωση προς έναν εχθρικό μηχανισμό επιβολής και αυταρχισμού. Ενός αγώνα που εναντιώνεται στην κρατική βαρβαρότητα, στους απανταχού εθνικούς μύθους, τους σωβινισμούς και τους πατριωτισμούς. Ενός αγώνα με αντιθεσμικό χαρακτήρα που αρνείται το αστικό δικαίωμα της αντίρρησης συνείδησης που προϋποθέτει την αποδοχή της ιδιότητας του πολίτη. Ενός αγώνα που προκρίνει την ελευθερία της συνείδησης και του αυτοκαθορισμού σε ατομική και συλλογική βάση, με οριζόντιο και αυτοοργανωτικό τρόπο. Ενός αγώνα μακριά από κάθε πασιφιστική ρητορεία για τον εξευγενισμό και τον εξανθρωπισμό ενός δολοφονικού μηχανισμού. Ενός αγώνα που προτάσσει τη ρήξη με τον πιο σκληρό πυρήνα του κράτους και τους πολέμους της κυριαρχίας.
Η συγκεκριμένη δίωξη αλλά και οι διώξεις πολλών ακόμη αρνητών στράτευσης την τελευταία περίοδο, δεν μπορούν να εξεταστούν έξω από τις ευρύτερες συστημικές εξελίξεις. Η δομική κρίση του καπιταλισμού σε ένα καθεστώς παγκοσμιοποίησης, οι «μεταρρυθμίσεις» των παραγωγικών μοντέλων, η αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων, η ακροδεξιά στροφή των κυβερνήσεων και ο καθεστωτικός ολοκληρωτισμός, διαμορφώνουν αντίστοιχα και το νέο επιθετικό χαρακτήρα του μιλιταρισμού και του εθνοκεντρισμού.
Εδώ και περίπου τρία χρόνια, η ελληνική κοινωνία έχει κηρυχτεί σε «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», με αποτέλεσμα το βομβαρδισμό της από πραξικοπηματικούς νόμους, οικονομική τρομοκρατία, χαράτσια, φόβο και απόγνωση. Μια συνθήκη που συνοδεύεται από αδιάκοπη αστυνομικοστρατιωτική καταστολή όσων αντιστέκονται, με συλλήψεις, ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια, δικαστική ομηρία και φυλακίσεις. Μια συνθήκη που συνοδεύεται από την κοινωνική διάχυση του μιλιταρισμού, με τελική επιδίωξη την εκπειθάρχηση και την, ενεργητική ή παθητική, συμμετοχή της κοινωνίας στις προσταγές της εξουσίας. Ο εκφασισμός αυτός της κοινωνίας έρχεται και ως αποτέλεσμα της αγαστής συνεργασίας θεσμών του κράτους (στρατός, αστυνομία, δικαιοσύνη, εκπαίδευση κ.ά.) με πολιτικούς σχηματισμούς που αντικατοπτρίζουν τις συστημικές επιλογές (ακροδεξιές κυβερνήσεις, φασιστικά κόμματα, συντηρητισμός κ.ά.). Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο μιλιταρισμός στρέφεται και αυτός σε νέες ολοκληρωτικές και φασιστικές κατευθύνσεις. Οι πρόσφατες κρίσεις στην ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων που οδήγησαν στην επικράτηση των φίλιων προσώπων της ακροδεξιάς κυβερνητικής πτέρυγας της ελληνικής βουλής το επιβεβαιώνουν…
Την εποχή, λοιπόν, που ο μιλιταρισμός χρησιμοποιείται από την εξουσία για να επιβληθεί η κοινωνική σιωπή και να διασφαλιστούν τα συμφέροντα των «από πάνω», δεν έχουμε παρά να τον ξεριζώσουμε από οπουδήποτε επιχειρεί να ριζωθεί. Την εποχή που ο στρατιωτικός μηχανισμός επιχειρεί να διαμορφώσει τους υπηκόους και τους φαντάρους που χρειάζονται οι «από πάνω», δεν έχουμε παρά να αρνηθούμε κάθε στρατιωτική θητεία. Την εποχή που πληθαίνουν οι αυτοκτονίες μέσα στα στρατόπεδα, δεν μπορούμε παρά να απεχθανόμαστε τους στρατώνες. Την εποχή που ο στρατός υποβοηθά τον κατασταλτικό πόλεμο και τη διαχείριση των «ασύμμετρων απειλών» της μετανάστευσης, δεν έχουμε παρά να αγωνιστούμε ενάντια σε σύνορα και πλαστούς διαχωρισμούς. Την εποχή που ο στρατός, σε πλήρη αρμονία και συνεργασία με τις υπόλοιπες αστυνομικές-κατασταλτικές δυνάμεις, ετοιμάζεται να βγει στους δρόμους για να καταπνίξει τις κοινωνικές εκρήξεις που παράγουν οι μνημονιακές και ολοκληρωτικές πολιτικές, δεν έχουμε παρά να στήσουμε οδοφράγματα στην επέλασή του. Την εποχή που οι πόλεμοι νομιμοποιούνται με το ιδεολόγημα της «εθνικής σωτηρίας» και την επίκληση των εθνικών γεωστρατηγικών προσόδων, δεν έχουμε παρά να λιποτακτήσουμε από τα εθνικά τους μέτωπα και να ενισχύσουμε τους ακηδεμόνευτους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Την εποχή που οι ένοπλες δυνάμεις καλούνται να πάρουν θέση απέναντι στον «οικονομικό πόλεμο» τον οποίο βιώνει η ελληνική κοινωνία –έτσι όπως τουλάχιστον ισχυρίζονται διάφοροι υπουργοί, δεν έχουμε παρά να μένουμε μακριά από τα πολεμικά μέτωπα που στήνουν οι στρατάρχες. Την εποχή που η επιστράτευση απεργών επιβάλλεται ως μέθοδος καταστολής κοινωνικών αγώνων, δεν έχουμε παρά να απαντούμε με γενικευμένη ανυποταξία στην εξουσία. Την εποχή που οι κοινωνικές αντιστάσεις τίθενται στο στόχαστρο των στρατιωτικών μελετών και των οπλοπολυβόλων, δεν έχουμε παρά να απλώσουμε την αλληλεγγύη και τις απελευθερωτικές προοπτικές. Την εποχή που η εξουσία θέλει να εγκαταστήσει μόνιμους στρατούς στις ζωές μας για να επιβάλλει το νόμο και την τάξη, δεν έχουμε παρά να τους αποβάλουμε μια και καλή από την καθημερινότητά μας!
Η αλληλεγγύη μας στο διωκόμενο σύντροφο και σε όλους τους ολικούς αρνητές στράτευσης δεν είναι μόνο μια στάση αντίθεσης προς τα έθνη, τα κράτη και τους στρατοκράτες. Είναι μια επιθετική στάση προς κάθε θεσμική και παραθεσμική μιλιταριστική έκφραση της κυριαρχίας. Η επιλογή των ολικών αρνητών να στέκονται ευπρόσωπα και επιθετικά απέναντι στο στρατό, δηλώνοντας δημόσια πως ανήκουν στους αγώνες των «από κάτω» και πως δε διαθέτουν τον εαυτό τους σε κανένα στρατηγό, σε κανέναν υπουργό, σε κανένα έθνος- κράτος και σε καμιά εξουσία, είναι μια επιλογή που διαμορφώνει και το πεδίο της αλληλεγγύης. Τη στιγμή μάλιστα που οι υπερασπιστές του συστήματος αποποιούνται καθημερινά κάθε ευθύνη για τις εγκληματικές επιλογές τους, επικαλούμενοι τους νόμους και τις εντολές που λαμβάνουν (καλυπτόμενοι πίσω από την ανωνυμία και τις κουκούλες τους), η αλληλεγγύη σε ανθρώπους που με το σώμα τους επικυρώνουν το συνειδητό τους αγώνα είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη…
Η θεσμική σκλήρυνση που τα τελευταία χρόνια έχει επιβληθεί στον ελλαδικό χώρο προς την ανυποταξία και την άρνηση στράτευσης (χρηματικά πρόστιμα, οικονομική ομηρία, εντάλματα σύλληψης, διαρκή κι επαναλαμβανόμενα αυτόφωρα, ποινικές διώξεις, στοχοποιήσεις κ.ά.) δε μπορεί να μένει αναπάντητη. Για αυτό και είναι κρίσιμο να απλώσει η αλληλεγγύη προς κάθε έναν/μία από αυτούς/ες που βρίσκονται στο στόχαστρο των κατασταλτικών μηχανισμών. Τη στιγμή που χαράτσια, πρόστιμα, φόροι και οικονομική τρομοκρατία αποτελούν καθημερινότητα για όλη την κοινωνία, τη στιγμή που κατά διαστήματα έρχονται νέοι νόμοι να σπείρουν φτώχεια, εξαθλίωση και απόγνωση, η αλληλεγγύη μεταξύ των «από κάτω» γίνεται το βασικό επίδικο της εποχής…
Όταν η εξουσία οργανώνει τον παγερό της μονόλογο, όταν θέλει να μας κλείσει μέσα στα στρατόπεδα για να ξεχάσουμε πώς είναι το συλλογικό και το «από κοινού», όταν θέλει να μας αφανίσει με την εξατομίκευση και τον «ωχαδερφισμό» που επιβάλλει, όταν θέλει να δεχτούμε τη μιζέρια και τη μοιρολατρία ως όρους ζωής, όταν θέλει να μας ντύσει με στολές συναίνεσης, φόβου και παραλλαγής, εμείς, οι «από κάτω», οφείλουμε να ενδυναμώνουμε τις φωνές μας και να στεκόμαστε ακόμη πιο πολύ ο ένας δίπλα στην άλλη. Πέρα από λογικές διακρίσεων και διαχωρισμών, με πυξίδα την αλληλεγγύη, συγκρουόμαστε με τον πολιτισμό της εξουσίας, της πειθαρχίας, της ιεραρχίας, του ρατσισμού, του εθνικισμού, του σεξισμού. Και δημιουργούμε το δικό μας κόσμο. Τον κόσμο της ισότητας, της αυτοοργάνωσης, των αντιστάσεων και των αντιδομών. Τον κόσμο της ελευθερίας.
Η ΘΕΣΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ,
ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ
.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΟΛΙΚΟ ΑΡΝΗΤΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗ ΝΙΩΤΗ
που δικάζεται την Τρίτη 21 Μαΐου στο στρατοδικείο Ιωαννίνων για την άρνησή του να καταταγεί στον ελληνικό στρατό
.
21.05.2013, 09:00, ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΣΤΡΑΤΟΔΙΚΕΙΟ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ (απέναντι από τη δημοτική βιβλιοθήκη)
.
Πρωτοβουλία για την Ολική Άρνηση Στράτευσης – Αθήνα
Επίσης, μπορείτε να κατεβάσετε σε μορφή pdf την ενδιαφέρουσα μπροσούρα ««Πόλεις επί χάρτου – Στρατός και καταστολή μέσα από τα σύγχρονα εγχειρίδια του ΝΑΤΟ» που θα παρουσιαστεί στα πλαίσια των εκδηλώσεων σε Αθήνα και Ιωάννινα από εδώ.
Α.Γ.ιος
Anakata-dyomenh
Μίσος ταξικό
Back Door Man
Γαλαξιάρχης (Zaphod)
catalternative
CrippleHorse
DrAluca
Eddie
Σκληρο-Πυρηνικός Φυσικός
iguana
j4nus
Jaquou Utopie
Capybara
Spin
Кроткая
Ε. Λούπης
μανικάκος
Mind the Gap
mitsovurdul
Mitsaras
.
Narrator
Παραλληλογράφοι
lamda
xtremyst
risinggalaxy
skatiblaxos
inflammatory
Συνεργοί Παραλληλογράφοι
HungerStrike300: Απεργία Πείνας Μεταναστών
//ΠαραλληλοΓράφος// 
Βλαδίμηρος
16 Μαΐου, 2013 11:36 πμ
Οι περίεργοι έλληνες αναρχικοί…
Αναρχικοί που μιλάνε για «ταξικούς» αγώνες…
Αναρχικοί που αγωνίζονται κατά του ιμπεριαλισμού…
Μήπως το κείμενο προέρχεται από τον Περισσό;
Κι αν θα μου πείτε ότι υπάρχουν και αναρχοκομμουνιστές (αν και όλο το άλλο κείμενο είναι κείμενο καθαρού αναρχικού ατομικισμού και φιλοτομαρισμού – λέγε με Στίρνερ), έρχεται και η μονομερής αναφορά στο ΝΑΤΟ στην αφίσα τους – καθώς και στο Ισραήλ, που δεν μπορεί να λείπει από καμιά αξιοπρεπή επίθεση των «ανατολικών» – για να καταλάβουμε ότι ο «αντιϊμπεριαλισμός» αυτών των περίεργων αναρχικών είναι τόσο μονόπλευρος (η λέξη «Ρωσία» απουσιάζει εμφαντικά από την αφίσα τους) όσο και του ΚΚΕ.
DrAluca
16 Μαΐου, 2013 11:46 πμ
Ρε μογγολε….καλα τα λες για κακτος…. απλα να….
Χαμογελατε…
simon1roi
16 Μαΐου, 2013 11:55 πμ
Γιατί δεν τα λέει καλά ο σύντροφος Βλαντ, Dr Aluca; Δεν είναι καλό το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ; Τι σοϊ αναρχικοί είναι αυτοί; 😀 😀
http://www.google.com/search?hl=el&biw=1280&bih=929&site=imghp&tbm=isch&sa=1&q=%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B1+%CE%BC%CF%85%CE%B1%CE%BB%CE%B1&btnG=#imgrc=Bfo5yBqBULV3BM%3A%3B69CC4IUsdZmYhM%3Bhttp%253A%252F%252F2.bp.blogspot.com%252F_5uzNpQsUxYM%252FS-LdXpy7ySI%252FAAAAAAAAGfo%252FdvMHKKdb0zo%252Fs640%252F%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25BC%25CE%25AD%25CE%25BD%25CE%25B1%252B%25CE%25BC%25CF%2585%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25AC.jpg%3Bhttp%253A%252F%252Fdimolog.blogspot.com%252F2010%252F05%252Fblog-post.html%3B345%3B318
DrAluca
16 Μαΐου, 2013 11:56 πμ
Ειναι τοπικιστες…. αναρχικοι της….. Λουτσας 😛 😛 😛 😛
Χαμογελατε…
Anakata-dyomenh
16 Μαΐου, 2013 2:00 μμ
Καλά τα λέει ο βλαδίμηρος… μην το πειράζετε. Οι αναρχικοί είναι κάτι περίεργοι ατομικιστές ρωσόδουλοι…
DrAluca
16 Μαΐου, 2013 6:01 μμ
Και απλυτοι….μην το ξεχνας αυτο….
Χαμογελατε…
katy
16 Μαΐου, 2013 6:48 μμ
Kαι μαλλιάδες και άλουστοι και έχουν πάρει διαζύγιο απ’ το σαπούνι και τεντυμπόιδες και μηχανόβιοι και βρίζουν και μασάνε τσίχλα (ενώ σου μιλάνε) και φτύνουν και δεν σέβονται τους γονείς τους (που τους μεγάλωσαν με στερήσεις) και συχνάζουν σε βρώμικα στέκια και έχουν φίλους αναρχικούς που είναι κι αυτοί μαλλιάδες και άλουστοι και έχουν πάρει διαζύγιο απ’ το σαπούνι και τεντυμπόιδες και μηχανόβιοι και βρίζουν και μασάνε τσίχλα (ενώ σου μιλάνε) και φτύνουν και δεν σέβονται τους γονείς τους (που τους μεγάλωσαν με στερήσεις) και συχνάζουν σε βρώμικα στέκια….
Αίσχος!
μανικακος
16 Μαΐου, 2013 8:46 μμ
φωτογραφικό σχόλιο ηταν αυτο…. σα να βλέπω τον DrAluca 😀 😀 😀
DrAluca
17 Μαΐου, 2013 12:51 μμ
Απλα να ξερεις οτι σε βλεπω….. Και περιμενω το επομενο σου παραστρατημα…. 😛 😛
Χαμογελατε…
Βλαδίμηρος
18 Μαΐου, 2013 1:22 πμ
Σίμωνα,
τι είναι αυτά που λες! Πότε είπα ότι είναι καλό το ΝΑΤΟ ή οι Ισραηλινοί;
Ή δεν καταλαβαίνεις τι θα πει «μονόπλευρος αντϊμπεριαλισμός»;
Μήπως πρέπει να σε απαλλάξουμε, λόγω … ξέρεις εσύ, ως νομικός.
Υ.Γ. Οι πούροι αναρχικοί αγνοούν και τη λέξη ακόμα «ιμπεριαλισμός», γιατί τότε θα έπρεπε να μάθουν και τη λέξη «πατριωτισμός» (αν και αυτή τους την πλασάρισε στραβά ο σοσιαλπατριώτης Κροπότκιν).
χερτσεν
16 Μαΐου, 2013 2:55 μμ
Βλαδίμηρε, είναι αναγκαστικα ρωσόδουλοι αφού ο πνευματικός τους πατέρας είναι ο Νετσάγεφ που ήταν ρώσος. Ομως και το δικό σου όνομα ρωσοφέρνει. Μήπως είσαι από την Οχράνα και θες να ξεκαρφωθείς;
salamandras
16 Μαΐου, 2013 3:27 μμ
Ας ειμαστε λοιπον πεντε χιλιάρικα εξω απο το στρατοδικειο με ροπαλα και μολοτοφ να τελειώνουμε με την υποθεση.Σπασε τα χερια και τα ποδια των στρατοδικων,των μπατσων,των ενόρκων και γενικα όλων αυτών που συμβάλουν για να γίνει η δίκη,στειλτους για κανα χρονο στο νοσοκομειο για να βάλουν μυαλό και αν ουτε τοτε καταλαβουν, επισκεψη στις οικογενειες τους και στα παιδουλια τους.Ετσι δίνοται οι αγώνες και οχι με τραγουδάκια,συνθηματακια και πορειουλες.Για να προλαβω μερικους, στον πουτσο μου τι θα πει ο βόθρος που λέγεται κοινωία
Spin's Mom
16 Μαΐου, 2013 4:28 μμ
Συμφωνώ απόλυτα. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
simon
16 Μαΐου, 2013 6:21 μμ
Νετσάγιεφ, εσύ;
Lavrentij
17 Μαΐου, 2013 10:19 πμ
Και τι εμποδίζει το κράτος να φέρει 10.000 έξω από το στρατοδικείο με όπλα και ξιφολόγχες για να τελείωσει και εκείνο με την υπόθεση; Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι σε αυτήν την αντιπαράθεση εσύ είσαι ο πιο δυνατός;
pagal
17 Μαΐου, 2013 10:41 πμ
«Τι σε κάνει να πιστεύεις …..»
Η αφέλειά του
stratosbg
16 Μαΐου, 2013 10:47 μμ
Reblogged this on ahairlessape.
Βλαδίμηρος
17 Μαΐου, 2013 3:43 πμ
Katy
υποθέτω ότι γράψατε το σχόλιο σε βρασμό ψυχής. Δεν είναι αντάξιό σας. Λυπάμαι.
katy
17 Μαΐου, 2013 4:47 μμ
Βλαδίμηρε
Έχετε υπ’ όψιν σας, ότι ποτέ δεν μιλάω «εν θερμώ» ή «εν βρασμώ ψυχής». Σε μια Κυρία δεν επιτρέπονται κατώτερα ένστικτα και συμπεριφορές. 🙂
Υπάρχει κάτι όμορφο και διασκεδαστικό και αυτό λέγεται χιούμορ. Εάν πίσω από αυτό, αντιληφθήκατε κάτι άλλο, τότε εγώ λυπάμαι…που τόσο καιρό δεν μ’ έχετε ψυχολογήσει καλά. Άλλα, περίμενα από εσάς, νόμιζα ότι με καταλαβαίνατε.
Μάλλον, λανθασμένα νόμιζα… 😦
Άλλωστε, στους αναρχικούς αναφερόμουν…δεν κατάλαβα (ειλικρινά) γιατί στενοχωρηθήκατε εσείς…τέλος πάντων.
«Οι βρώμικοι στο σώμα μ’ ενοχλούν, αλλά οι βρώμικοι στην ψυχή περισσότερο».
Katy Πυργοδέσποινα (γεν. σιγά μην σας πω κουτσομπόληδες), Ιντερνετική περσόνα παύλα Κυρία παύλα Πλουσία.
Κι ένα κουίζ (ευκολάκι-δεν είναι όλοι οι αναρχικοί κακά παιδιά)!
Μαλλιάς, άπλυτος, με γένια, κακός γιος (αμφισβήτησε τον πατέρα του), μιλούσε για πράγματα που, για πολλούς, ήταν εξωγήινα και προπαντός αναρχικά…
Ποιός είναι;
simon
17 Μαΐου, 2013 6:35 μμ
«Υπάρχει κάτι όμορφο και διασκεδαστικό και αυτό λέγεται χιούμορ».
Ναι, αλλά υπάρχει και κάτι βλαμμένο, μονοκόματο, παρωπιδικό, μονοδιάστατο και αγέλαστο: ο ΟΑΚΚίτης! Φαντάζεσαι τι αριστουργήματα θα έγραφε ο Γ. Άλλεν αν ήξερε έστω έναν απ’ αυτούς; 🙂
katy
17 Μαΐου, 2013 6:54 μμ
Θα ήθελα πάντως να ‘δω, τί θα έγραφε, εάν γνώριζε έστω και έναν Χρυσαυγίτη… 🙂
Anakata-dyomenh
17 Μαΐου, 2013 10:03 μμ
μμμμ έχω μεγάλη περιέργεια… Να το πάρει το ποτάμι;;;
pagal
17 Μαΐου, 2013 10:39 πμ
To θέμα των λουφαδόρων πρέπει να τελειώνει μια και καλή
Η λύση είναι απλούστατη.
Όποιος αρνείται να πάει φαντάρος:
10 χρόνια φυλακή χωρίς δεύτερη κουβέντα
Ισόβια στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων
Αποκλεισμό απ οποιονδήποτε διαγωνισμό για εργασία στο δημόσιο
Και το θέμα λύνεται ως δια μαγείας
μανικακος
17 Μαΐου, 2013 3:00 μμ
να βαλεις στον κωλο σου τα πολιτικα δικαιώματα… μπινε!
salamandras
17 Μαΐου, 2013 3:57 μμ
Ας τολμησουν αν δεν θελουν να δουν τα παιδια τους σφαγμενα.Τα καταλαβες διποδο ελληνοειδες
Anakata-dyomenh
17 Μαΐου, 2013 10:06 μμ
άστα παιδια κατω κι εσύ βρε σαλαμάνδρα να πουμε… σκιάχτηκα…
Βλαδίμηρος
17 Μαΐου, 2013 11:53 μμ
oγαπητή Πυργοδέσποινα,
Χάρηκα για τη διαβεβαίωσή σας ότι ποτέ δεν μιλάτε «εν θερμώ» ή «εν βρασμώ ψυχής». Μόνο που πρέπει να θυμάστε αυτό που λέγεται για τη γυναίκα του Καίσαρα. Και, σίγουρα, το σχόλιό σας ήταν γραμμένο «εν θερμώ». Αυτή τουλάχιστον ήθελα να πιστεύω ότι ήταν η αιτιολογία του σχολίου σας.
Μου λέτε ότι η αναφορά σας ήταν στους αναρχικούς και απορείτε γιατί στενοχωρήθηκα εγώ με το χιούμορ που κάνατε, απορείτε, μάλιστα, που πίσω από το χιούμορ «αντιλήφθηκα κάτι άλλο», που δεν ήταν μέσα στις προθέσεις σας.
Δέχομαι ολόψυχα αυτή την εκδοχή, αλλά, υπάρχει και η αντικειμενική πραγματικότητα.
Το σχόλιό σας ήταν η συνέχεια μια αλυσίδας αντιδράσεων στο δικό μου σχόλιο, που άρχισε με την Anakata-dyomenh που ειρωνεύτηκε το σχόλιό μου, τη σκυτάλη πήρε ο μέγας χειριστής της ειρωνείας και χιουμορίστας δόκτορας και ήρθε το δικό σας σχόλιο για να ενισχύσει το «άπλυτοι», που είπε αυτός. Αυτά για το λόγο που με «στενοχώρησε» κάτι που «αναφερόταν στους αναρχικούς».
Για την ουσία τώρα. Η κριτική η δική μου για τους αναρχικούς δεν έχει καμιά σχέση με τους χαρακτηρισμούς «άπλυτοι», «τεντιμπόιδες» και «μηχανόβιοι». Αυτή είναι η αντιμετώπιση των αναρχικών από τους ακροδεξιούς, ή από τους φιλήσυχους και νομοταγείς νοικοκυραίους. Το να μου αποδίδει κάποιος τέτοια κριτική για τους αναρχικούς, σημαίνει ότι με βλέπει σαν ακροδεξιό ή νοικοκυράκο. Αυτό έκανε ο Ντραλούκα και το θεωρώ συκοφαντία (ή βλακεία – αν δε γίνεται σκόπιμα).
Για τους «βρόμικους» στο σώμα ή στην ψυχή.
Εσείς, σαν Πυργοδέσποινα, μπορεί να ενοχλείστε και από τους βρόμικους στην ψυχή και από τους βρόμικους στο σώμα, αν και λιγότερο από τους άλλους.
Εμένα, πιστέψτε με, σαν άνθρωπο του λαού, με ενοχλούν αποκλειστικά οι βρόμικοι στην ψυχή (οι οποίοι στην πλειοψηφία τους είναι καλολουσμένοι και παρφουμαρισμένοι).
Όσο για το κουίζ, παρόλο που είναι «ευκολάκι», ομολογώ ότι δεν μπόρεσα να το λύσω. Κάπου πήγε το μυαλό μου, αλλά, αυτός που σκέφτηκα δεν ανταποκρινόταν σε όλα τα στοιχεία που μου δώσατε. Αν έχετε την καλοσύνη, αποκαλύψτε τον. Ευχαριστώ.
katy
18 Μαΐου, 2013 4:51 πμ
“Αν το καλοσκεφτείς, ο Χριστός ήταν ο μόνος αναρχικός που πραγματικά πέτυχε”.
Andre Malraux (1901-1976), Γάλλος Συγγραφέας και πολιτικός.
Βλαδίμηρος
18 Μαΐου, 2013 9:44 πμ
Σ’ αυτόν πήγε κι εμένα το μυαλό μου, αλλά δε μου κόλλαγε καλά το ότι αμφισβήτησε τον πατέρα του (ποιον από τους δύο, τον Ιωσήφ, ή το θεό;).
Εξάλλου, αν βασιστούμε σε όσα γράφει ο Κάουτσκι στην «Καταγωγή του Χριστιανισμού», ο Χριστός ήταν ηγέτης επαναστατικού κοινωνικού κινήματος και όχι εξωγήινος ή αναρχικός.
simon
18 Μαΐου, 2013 7:43 πμ
«Εμένα, πιστέψτε με, σαν άνθρωπο του λαού, με ενοχλούν αποκλειστικά οι β ρ ό μ ι κ ο ι στην ψυχή (οι οποίοι στην πλειοψηφία τους είναι καλολουσμένοι και παρφουμαρισμένοι).»
Ποιούς εννοείς; Αυτούς, τις «επενδύσεις» των οποίων υποστηρίζεις με μανία στις Σκουριές;
Βλαδίμηρος
18 Μαΐου, 2013 11:28 πμ
Αχ, καημένε simon, τι γράφεις πρωί-πρωί! Ίσως, όμως έχεις και κάποιο δίκιο. Ίσως το να ξεχωρίζεις τη βούρτσα από τη Μάρθα Βούρτση (κι από το Βρούτση ακόμα-ακόμα) να μην είναι και τόσο εύκολο. Ας είναι.
Πρώτα-πρώτα, άλλο το να υποστηρίζεις την επένδυση κι άλλο να υποστηρίζεις αυτόν που κάνει την επένδυση. Στην καπιταλιστική κοινωνία, κάθε επένδυση γίνεται με εκμετάλλευση των εργατών που θα δουλέψουν εκεί και γίνεται με αποκλειστικό σκοπό, από τη μεριά των επενδυτών, το κέρδος. Από αυτή την άποψη, όλοι οι επενδυτές είναι βρόμικοι στην ψυχή. Θα βγάλεις από εδώ το συμπέρασμα ότι πρέπει να είμαστε ενάντια σε όλες τις επενδύσεις, όσο υπάρχει καπιταλισμός;
Δεύτερο, το «βρόμικος στην ψυχή» αναφέρεται κυρίως στην ψυχολογία του ατόμου και όχι στην κοινωνική του θέση, δηλαδή, είναι ηθικός προσδιορισμός και όχι ταξικός.
Ας ξαναγυρίσουμε, όμως, στην πρώτη παρατήρηση, για να προσπαθήσω να ξεχωρίσω τη βούρτσα από τη Βούρτση.
Μέχρι να φτάσουμε στη σοσιαλιστική επανάσταση που θα βάλει τέλος στην εκμετάλλευση, κάθε πρόοδος της κοινωνίας θα έχει ένα διπλό και αντιφατικό χαρακτήρα : θα είναι από τη μια ένα βήμα μπροστά, θα συντομεύει το χρόνο για την αταξική κοινωνία και θα είναι από την άλλη ένα καινούργιο (και χειρότερο) στάδιο δοκιμασιών και βασάνων για τη μεγάλη μάζα της κοινωνίας.
Αυτό φαίνεται ολοκάθαρα στην αντικατάσταση του πρωτόγονου κομμουνισμού με τη δουλεία.
Από μια κοινωνία πραγματικά ελεύθερων ανθρώπων, χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς κράτος και κατασταλτικούς μηχανισμούς, χωρίς καταπίεση φτάσαμε σε μια κοινωνία ελεύθερων και δούλων, όπου η ανάπτυξη των μεν βασιζόταν στην εκμετάλλευση και την καταπίεση των δε.
Κι από τότε η κατάσταση χοντρικά παραμένει η ίδια. Η ανάπτυξη, η ευημερία και ο πλούτος των λίγων βασίζεται στη δυστυχία και στην εξαθλίωση των πολλών.
Τα ασύγκριτα πνευματικά και πολιτιστικά επιτεύγματα της αρχαίας Ελλάδας βασίστηκαν πάνω στην εργασία των δούλων.
Τι θα έπρεπε να λέει κανένας για τη δουλεία; Να λέει καλύτερα να μην είχε υπάρξει ποτέ; Μα, αυτό είναι και ανοησία, μια και η δουλεία δε δημιουργήθηκε από την πονηρία ή την κακία των ανθρώπων, αλλά, από την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων του ίδιου του πρωτόγονου κομμουνισμού (ακριβώς αντίθετα, η κακία και η πονηρία δημιουργήθηκαν από τη δουλεία – δε δημιούργησε η εξουσία την ιδιοκτησία, αλλά η ιδιοκτησία την εξουσία). Και είναι πάλι η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων που δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την ανατροπή της. Κι η ίδια η φεουδαρχία, με την ανάπτυξή της, δημιούργησε την αντίθεσή της, την αστική τάξη και τον καπιταλισμό, όπως και ο καπιταλισμός δημιουργεί τη δύναμη που θα τον καταστρέψει.
Μου λες ότι υποστηρίζω τους κεφαλαιοκράτες. Εγώ θέλω να υποστηρίξω τους εργάτες. Μα η ύπαρξη η ίδια της εργατικής τάξης είναι αναπόσπαστα δεμένη με την ύπαρξη της αστικής τάξης. Στην αστική κοινωνία, δεν μπορεί να υπάρξει κεφαλαιοκράτης χωρίς εργάτη, ούτε εργάτης χωρίς κεφαλαιοκράτη. Θα μου πεις ότι το σωστό θα ήταν να είναι όλοι εργάτες. Συμφωνώ απόλυτα, αλλά, για να γίνει αυτό, πρέπει προηγούμενα να ανατραπεί ο καπιταλισμός κι αυτό θα το κάνει μόνο η εργατική τάξη, που για να υπάρξει έχει σαν προϋπόθεση την αστική τάξη. Εκτός και είσαι αρκετά ουτοπιστής για να πιστεύεις ότι η σοσιαλιστική ή η αταξική κοινωνία θα μπορούσε να δημιουργηθεί από τους δούλους ή τους δουλοπάροικους, ή, ακόμα-ακόμα και από τους «πρωτόγονους κομμουνιστές», που το μόνο που είχαν να κάνουν ήταν να αποβάλουν τον πρωτογονισμό τους. Κι έτσι η ανθρωπότητα θα είχε γλιτώσει μερικές χιλιετίες κόπων, δακρύων και αίματος.
Κι έτσι βρισκόμαστε μπροστά στο δίλημμα : υπέρ ή κατά της προόδου; Εσύ μπορεί την πρόοδο να τη βάζεις σε εισαγωγικά (και από μια άποψη έχεις δίκιο – όταν σκέφτεσαι την αρνητική της πλευρά), αλλά, ξέρεις κάποιον άλλο δρόμο για την αταξική κοινωνία;
Γενικά, μιλώντας, υπάρχουν τρεις δρόμοι για την εξέλιξη μιας κοινωνίας : ή να γυρίσει πίσω, ή να κάνει βήμα σημειωτόν ή να τραβήξει μπροστά. Ποια είναι η δική σου η στάση; Η δική μου είναι να τραβήξουμε μπροστά, και να εκμεταλλευτούμε τις αντιθέσεις της αστικής προόδου για να ανατραπεί ο καπιταλισμός. Εσύ θέλεις να ανατραπεί ο καπιταλισμός αντιτιθέμενος στην αστική πρόοδο, λόγω της κακής της πλευράς. Μια και όμως η κακή πλευρά είναι αξεχώριστη από την καλή ή θα δεχτείς και τα δύο μαζί ή θα τα απορρίψεις και τα δύο. Κι έτσι καταλήγεις να αρνηθείς συνολικά την πρόοδο. Αυτό όμως σημαίνει να αποδέχεσαι τον καπιταλισμό στην πράξη και απλώς να ονειρεύεσαι την ανατροπή του με διάφορες φαντασιώσεις, εκτός τόπου και χρόνου.
Αν θέλει κάποιος να γυρίσει πίσω, είναι απλά αντιδραστικός, αν θέλει να σταματήσει το χρόνο, είναι απλά ουτοπιστής. Και στις δύο περιπτώσεις υπηρετεί τα συμφέροντα αντιδραστικών τάξεων. Κι αυτό ανεξάρτητα από τις καλές του προθέσεις.
simon
18 Μαΐου, 2013 5:43 μμ
ΟΑΚΚίτη Βλαδίμηρε, ας γυρίσουμε στο «ελλείπον παιγνιόχαρτον», ήτοι τη μούγκα σου περί της εν λόγω «επένδυσης»: ποιού είδους «αριστερά» και στο όνομα ποιού «σοσιαλισμού ή αταξικής κοινωνίας» θα δικαιολογούσε την καταστροφή ένός πανάρχαιου δάσους χιλιάδων στρεμάτων (με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους ανθρώπους) για λίγες ουγγιές χρυσού;
That’s the question, που θα ‘λεγε κι ο Δανός πρίγκηπας!
Οι απαντήσεις είναι δύο: είτε μια βλαμμένη «αριστερά», δηλ. η ΟΑΚΚΕ, είτε μια «αριστερά» του κώλου, δηλαδή η Δημάρ!
Βλαδ
18 Μαΐου, 2013 3:14 πμ
Κι όμως, αγαπητή Anakata-dyomenh, υπάρχουν ατομικιστές αναρχικοί (Στίρνερ) και «κοινωνιστές» αναρχικοί ή αναρχοκομμουνιστές (Μπακούνιν). Ας μην μπλέξουμε, όμως, με τη θεωρία. Θα σας εξηγήσω γιατί είπα ότι το κείμενο είναι ένα κείμενο «καθαρού αναρχικού ατομικισμού και φιλοτομαρισμού».
Λέει το κείμενο : «Την εποχή που ο στρατιωτικός μηχανισμός επιχειρεί να διαμορφώσει τους υπηκόους και τους φαντάρους που χρειάζονται οι «από πάνω», δεν έχουμε παρά να αρνηθούμε κάθε στρατιωτική θητεία». Φυσικά, η άρνηση της στρατιωτικής θητείας, όσο κι αν το κείμενο χρησιμοποιεί το πρώτο πληθυντικό («να αρνηθούμε»), είναι καθαρά ατομική (και ατομικιστική) πράξη και καθόλου κοινωνικό κίνημα για την άρνηση της θητείας.
Λέει το κείμενο : «Την εποχή που οι πόλεμοι νομιμοποιούνται με το ιδεολόγημα της «εθνικής σωτηρίας» και την επίκληση των εθνικών γεωστρατηγικών προσόδων, δεν έχουμε παρά να λιποτακτήσουμε από τα εθνικά τους μέτωπα και να ενισχύσουμε τους ακηδεμόνευτους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες». Κι εδώ η «λιποταξία» είναι καθαρά ατομικιστική πράξη και φιλοτομαρισμός.
Λέει το κείμενο : «Την εποχή που οι ένοπλες δυνάμεις καλούνται να πάρουν θέση απέναντι στον «οικονομικό πόλεμο» τον οποίο βιώνει η ελληνική κοινωνία –έτσι όπως τουλάχιστον ισχυρίζονται διάφοροι υπουργοί, δεν έχουμε παρά να μένουμε μακριά από τα πολεμικά μέτωπα που στήνουν οι στρατάρχες».
Έτσι, λοιπόν, όχι πόλεμος στον πόλεμο, όχι αντιπολεμική προπαγάνδα μέσα στον ίδιο το στρατό και, κυρίως, προσπάθεια «να βγάλουμε την ουρά μας απέξω», να σώσουμε το πολύτιμο τομάρι μας.
Για αντιπαράθεση, θα μεταφέρω αυτά που έλεγε ο Λένιν σχετικά με τη στρατιωτική θητεία και το μιλιταρισμό :
«Μια καταπιεζόμενη τάξη που δεν επιδιώκει να μάθει να χειρίζεται τα όπλα, να έχει όπλα, μια τέτοια καταπιεζόμενη τάξη δε θ’ άξιζε παρά να τη μεταχειρίζονται όπως μεταχειρίζονται τους δούλους…
Σήμερα, η ιμπεριαλιστική αστική τάξη στρατιωτικοποιεί όχι μονάχα όλο το λαό, μα και τη νεολαία. Αύριο, θ’ αρχίσει, ίσως, να στρατιωτικοποιεί και τις γυναίκες. Εμείς παίρνοντας αφορμή από αυτό πρέπει να πούμε : τόσο το καλύτερο! Γρηγορότερα εμπρός! Όσο πιο γρήγορα, τόσο θα βρεθούμε στην ένοπλη εξέγερση ενάντια στον καπιταλισμό. Πώς μπορούν οι σοσιαλδημοκράτες να αφήνονται να τρομοκρατηθούν από τη στρατιωτικοποίηση της νεολαίας κλπ., όταν δεν ξεχνούν το παράδειγμα της Κομμούνας; Αυτό δεν είναι «θεωρία αποσπασμένη από τη ζωή», δεν είναι όνειρο, αλλά γεγονός…
Ένας αστός παρατηρητής της Κομμούνας το Μάη του 1871 έγραφε σε μια αγγλική εφημερίδα : “Αν το γαλλικό έθνος αποτελούνταν μόνο από γυναίκες, τι τρομερό έθνος θα ήταν!”. Τον καιρό της Κομμούνας, γυναίκες και παιδιά 13 χρόνων πολέμησαν δίπλα στους άντρες. Και δεν μπορεί να συμβεί διαφορετικά και στις μελλοντικές μάχες για την ανατροπή της αστικής τάξης. Οι προλετάρισσες δε θα βλέπουνε παθητικά πώς η καλοοπλισμένη αστική τάξη θα τουφεκίζει τους κακοοπλισμένους ή τους άοπλους εργάτες. Θ’ αδράξουν τα όπλα, όπως το 1871 και από τα τωρινά τρομαγμένα έθνη – σωστότερα : από το τωρινό εργατικό κίνημα, το αποδιοργανωμένο από τους οπορτουνιστές περισσότερο παρά από τις κυβερνήσεις – θα γεννηθεί, αργά ή γρήγορα, μα οπωσδήποτε αναμφισβήτητα, η διεθνής συμμαχία των «τρομερών εθνών» του επαναστατικού προλεταριάτου.
Τώρα, η στρατιωτικοποίηση διεισδύει σε όλη την κοινωνική ζωή. Ο ιμπεριαλισμός είναι η άγρια πάλη των μεγάλων Δυνάμεων για το μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα του κόσμου – γι’ αυτό δεν μπορεί να παρά να οδηγήσει αναπόφευκτα στην παραπέρα στρατιωτικοπίηση όλων των χωρών και των ουδέτερων και των μικρών.
Τι θα κάνουν ενάντια σ’ αυτό οι προλετάρισσες;; Θα καταριούνται απλώς κάθε πόλεμο και κάθε τι το στρατιωτικό, θα ζητούν μονάχα αφοπλισμό;
Ποτέ οι γυναίκες μιας καταπιεζόμενης τάξης, που είναι πραγματικά επαναστατική, δε θα συμβιβαστούν με ένα τέτοιο επαίσχυντο ρόλο. Αλλά θα πουν στα παιδιά τους :
“Γρήγορα θα γίνεις μεγάλος. Θα σου δώσουν όπλο. Πάρτο και μάθε καλά την πολεμική τέχνη. Αυτή η μάθηση είναι απαραίτητη στους προλετάριους – όχι για να πυροβολούν ενάντια στα αδέλφια τους, τους εργάτες των άλλων χωρών, όπως γίνεται στον τωρινό πόλεμο και όπως σε συμβουλεύουν να κάνεις οι προδότες του σοσιαλισμού, μα για να παλεύουν ενάντια στην αστική τάξη της δικής τους χώρας, για να βάλουν τέρμα στην εκμετάλλευση, την αθλιότητα και τους πολέμους, όχι με ευσεβείς πόθους, αλλά νικώντας την αστική τάξη και αφοπλίζοντάς την”». (Από «Το στρατιωτικό πρόγραμμα της προλεταριακής επανάστασης», Σεπτέμβρης 1916).
Υ.Γ. Για το αν είναι «ρωσόδουλοι» οι συντάκτες του κειμένου : φυσικά δεν είναι τόσο αφελείς (ή τόσο ξεδιάντροποι) όσο οι ακροδεξιοί, ώστε να υμνούν τη Ρωσία (ή και την Κίνα, που είναι και επίκαιρο). Περιορίζονται να χτυπάνε μόνο τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ και γενικά τη «Δύση», να εφαρμόζουν το «μονόπλευρο αντιϊμπεριαλισμό», και να σωπαίνουν ντροπαλά όσον αφορά τη Ρωσία. Το να χτυπάς τη «Δύση» ή τους «δυτικούς» είχε κάποια έννοια όταν χοντρικά «Δύση» σήμαινε καπιταλισμός και «Ανατολή» σοσιαλισμός. Εκτός που από τη δεκαετία του 60 κι έπειτα, ούτε αυτό ήταν σωστό, σήμερα, πια, το να χτυπάς μόνο τη «Δύση» και να αφήνεις στο απυρόβλητο Ρωσία και Κίνα, σημαίνει ότι φοράς τουλάχιστον χοντρές παρωπίδες.
BandieraRossa
18 Μαΐου, 2013 5:50 μμ
Σε κάποια σημεία ο Βλαδίμηρος δε λέει ασυναρτησίες. Όσον αφορά τη θητεία και τον στρατό έχει δίκιο. Με τι θα τον ρίξουμε τον καπιταλισμό; Με μπουγελόφατσες;
Xanadu
18 Μαΐου, 2013 6:40 μμ
βασικα γραφεις μαλακιες και σε φτανεις σε επιπεδα χυδαιοτητας
το οτι οι ολικοι αρνητες στρατευσης εχουν επιλεξει να δημιουργησουν συλλογικοτητες (αν και δεν νομιζω να εισαι γνωριμος με τετοιου ειδους εννοιες) προκειμενου να αναπτυξουν τη δραση και το λογο τους σχετικα με το προταγμα του αντιμιλατιρισμου, αναγνωριζοντας την ταξικη τους θεση και εναντια στο «να σκοτωνονται οι λαοι για του αφεντη το ψωμι» ειναι κατι παραπανω απο αποδειξη για το αν δρουν ατομικιστικα ή οχι…. και μπορω, προσωπικα να σου βεβαιωσω, οτι ο λογος δημιουργιας τουλαχιστον μιας συλλογικοτητας αρνητων στρατευσης που τυγχανει να γνωριζω, ηταν ακριβως το να μην αισθανεσαι κανεις αρνητης μονος του απεναντι στο κρατος και προκειμενου να ενθαρυνθουν οι συλλογικες αρνησεις…
θα μπορουσα να αναφερω πληθωρα παραδειγματων, οπως πχ οτι η δηλωση αρνησης στρατευσης γινεται συνηθως συλλογικα (προφανη πραγματα δηλαδη)
οσον αφορα τον «φιλοτομαρισμο» τι να πω; το ακουσαμε και αυτο… μου θυμιζει τα ελεϊνα σχολια για την απεργια των καθηγητων «δεν θελουν να χασουν τη δουλιτσα τους-τη βολη τους» (καπου σε αυτο το σημειο, η επαφη με τον πλανητη Γη καθεστει ανεφικτη)…. ειναι «φιλοτομαρισμος» να μη θες να γινεις κρεας για οβιδες…. 😛 😛 😛
αλλωστε ποιος normal ανθρωπος δε γουσταρει ασυστολα να υπαρχει ενταλμα συλληψης εις βαρος του, να τρωει 6000 προστιμα (τα οποια θεωρουνται διοικητικα με οτι συνεπαγεται αυτο και ο νοω νοειτω), να σερνεται στα στρατοδικεια και να τρωει ποινες (παλια επαιζε πολυ και η φυλακιση ετων) , να τον συλλαμβανουν εξω απο το σπιτι ή τη δουλεια του και ας εχει γινει ηδη το στρατοδικειο του γιατι το «εγκλημα» θεωρειται συνεχες, και αλλα τετοια ωραια…
ας βουταμε καλυτερα την πενα στο μυαλο πριν την χρησιμοποιησουμε για τις καφριλες μας
Xanadu
18 Μαΐου, 2013 11:49 μμ
μα ποσα συντακτικα λαθη και ανυπαρκτες λεξεις μπορει να εχω γραψει;;; 😛
Βλαδίμηρος
19 Μαΐου, 2013 2:10 μμ
Xanadu
Το να ντύνεις τον ατομικισμό σου με το μανδύα της «συλλογικότητας» δεν τον μεταμορφώνει σε αλτρουισμό. Ο ΣΕΒ είναι σίγουρα μια «συλλογικότητα», η οποία έχει σκοπό να υπερασπίζεται τον ατομικισμό (και το φιλοτομαρισμό) των βιομηχάνων απέναντι σε όλη την κοινωνία, που οι ίδιοι οι βιομήχανοι την εκμεταλλεύονται. Και η Μαφία «συλλογικότητα» είναι και μάλιστα με ισχυρούς δεσμούς συντροφικότητας και αλληλεγγύης (και συχνά και συγγένειας). Και τα Ες-Ες «συλλογικότητα» ήταν και προσφωνούσαν ο ένας τον άλλον «σύντροφο». Αυτά τα γνωρίσματα δεν εξάλειφαν τον ατομικισμό και το φιλοτομαρισμό τους απέναντι στην υπόλοιπη κοινωνία.
Από την άλλη μεριά, δεν είμαι όμως καθόλου σίγουρος για τη «συλλογικότητα» των αρνητών στράτευσης. Αν ήταν μαζική θα είχαμε έστω και μια συλλογική παραπομπή στο στρατοδικείο, ή, έστω, θα είχαμε πολύ συχνά περιπτώσεις σαν του Δημήτρη Νιώτη. Η αίσθησή μου είναι ότι δεν είναι καθόλου συχνό αυτό το φαινόμενο.
Το «φιλοτομαρισμό» τον χρησιμοποίησα όταν μίλησα για τη «λιποταξία» και το «να μένουμε μακριά από τα πολεμικά μέτωπα που στήνουν οι στρατάρχες». Αυτό αφορά δηλαδή την εποχή των πολεμικών συγκρούσεων και όχι την ειρηνική εποχή. Και, σίγουρα είναι φιλοτομαρισμός αντί να μείνεις στο στρατό και να οργανώνεις εξέγερση κατά των αξιωματικών, για να μετατρέψεις τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε εμφύλιο, να την κοπανάς από το μέτωπο. Φυσικά, δεν μπορούν όλοι να είναι ήρωες. Μπορεί κανείς να έχει απόλυτη κατανόηση για το λιποτάκτη που το έβαλε στα πόδια αντί να επαναστατήσει. Το να συνιστάς όμως τη λιποταξία και όχι την εξέγερση, σημαίνει ότι αναγορεύεις το φιλοτομαρισμό σε «πρόταγμα» της πολιτικής σου.
Περιγράφεις με μαύρα χρώματα τις συνέπειες της άρνησης στράτευσης. Εγώ να δεχτώ ότι είναι φοβερές (αν και εσύ μιλάς μόνο για 6000 πρόστιμο – σήμερα, όπως λες δεν «παίζει πολύ η φυλάκιση ετών» και το ο «νοών νοείτω» πολύ θα ήθελα να μου το εξηγήσεις, γιατί εγώ, ως γωνστόν, δεν έχω και πολύ «νου»). Για μένα, με τη χυδαιότητα που με διακρίνει (ή το ρεαλισμό) τα πάντα κρίνονται από το αποτέλεσμα. Και θα σε ρωτήσω : τι σημαίνει η «ολική άρνηση στράτευσης» σε καιρώ ειρήνης; Όσο πιο φοβερές είναι οι συνέπειες, τόσο λιγότερο θα πιάνει μαζικά το σύνθημα αυτό. Από την άλλη μεριά, αχρηστεύει τις πιο σφριγηλές δυνάμεις για μια εξέγερση και στερεί από τους «αρνητές» τη γνώση της χρήσης των όπλων και ότι άλλο μπορεί να μάθει κάποιος στο στρατό. Θα μου πεις ότι προσφέρει σαν αντιστάθμισμα το ότι λιποτακτούν από το στρατό για να αφοσιωθούν στους «ακηδεμόνευτους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες» (ως «κοινωνικοί αγώνες» εδώ μάλλον νοούνται, δίπλα-δίπλα στους «ταξικούς, οι αγώνες για το περιβάλλον, για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων και τη διάσωση της καρέτα-καρέτα»). Κι όλα αυτά σε καιρό πολέμου! Βέβαια, μπορεί κανείς στους «ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες» να περιλάβει και την ατομική τρομοκρατία ή το αντάρτικο πόλεων, που τόσο λαμπρά αποτελέσματα έχουν δώσει μέχρι σήμερα. Εκεί, βέβαια, θα μάθει τη χρήση των όπλων και μερικές αρχές της πολεμικής τέχνης. Δεν είναι όμως προτιμότερο να τα μάθει αυτά νόμιμα και ανέξοδα κάνοντας τη θητεία του, χωρίς να επιβαρύνεται και με τις φοβερές συνέπειες της άρνησης στράτευσης;
Ξέρω ότι όλα αυτά θα σου φανούν τερατώδη, γιατί ξεκινάμε από διαφορετικές αφετηρίες.
Η μια αφετηρία έχει στόχο την προλεταριακή επανάσταση και την ανατροπή του καπιταλισμού, γι’ αυτό παροτρύνει στην εκμάθηση της πολεμικής τεχνικής και τέχνης. Αυτή είναι η άποψη του προλεταριάτου.
Η άλλη αφετηρία δεν έχει κανένα στόχο, παρά μόνο την αντίθεση σε ότι την ξεβολεύει μέσα στον καπιταλισμό. Είναι η μικροαστική άποψη, που πάνω απ’ όλα επιδιώκει την «ειρηνική» διαβίωσή της μέσα στον καπιταλισμό, αντιπαλεύοντας ότι την ενοχλεί οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά, όχι για να γκρεμίσει τον καπιταλισμό και να χτίσει το σοσιαλισμό, αλλά, μόνο για να διατηρήσει την κοινωνική της θέση μέσα στον καπιταλισμό. Γι’ αυτό και η στάση της είναι απόλυτα ατομικιστική. Απεχθάνεται κάθε πόλεμο (και τον επαναστατικό και τον εμφύλιο) γιατί σε κάθε πόλεμο γίνεσαι «κρέας για τα κανόνια».
Και θα συνιστούσα να αφήσεις ήσυχο το Βάρναλη (εναντια στο “να σκοτωνονται οι λαοι για του αφεντη το ψωμι”). Πρώτα-πρώτα λέει «για τ’ αφέντη το φαΐ» κι όχι «το ψωμί». Το βασικό, όμως, είναι ότι ο Βάρναλης ήταν κομμουνιστής και δείχνει και τον τρόπο πώς θα γίνει να μη «σκοτώνονται οι λαοί για του αφέντη το φαΐ», πώς θα πραγματοποιηθεί αυτό το «ενάντια». Λίγο παρακάτω γράφει :
Aν το δίκιο θες, καλέ μου,
με το δίκιο του πολέμου 90
θα το βρείς. Oπού ποθεί
λεφτεριά, παίρνει σπαθί.
Mη χτυπάς τον αδερφό σου –
τον αφέντη τον κουφό σου!
Kαι στον ίδρο το δικό
γίνε συ τ’ αφεντικό.
Και καταλήγει υμνώντας την ΕΣΣΔ (τη σταλινική) :
Kοίτα! Oι άλλοι έχουν κινήσει
κ’ έχ’ η πλάση κοκκινήσει
κι άλλος ήλιος έχει βγει
σ’ άλλη θάλασσα, άλλη γη.
Υ.Γ. Πολύ καλή η συμβουλή σου να βουτάμε την πένα στο μυαλό πριν τη χρησιμοποιήσουμε, αλλά, θυμίζει εκείνο που λένε για κάποιον που δίνει συμβουλές, ότι αυτό είναι το άκρο άωτο της γενναιοδωρίας : δίνει εκείνο που του χρειάζεται περισσότερο από το κάθε τι!
Spin
19 Μαΐου, 2013 5:21 μμ
Δλδ εσύ Βλαδίμηρε υπηρέτησες στον στρατό και μάλιστα προσπάθησες να οργανώσεις εξέγερση ; Ρε δεν κόβεις τις παπάτζες έχει πιάσει και ζέστη…
Βλαδίμηρος
19 Μαΐου, 2013 8:23 μμ
Spin
δεν έχω υπηρετήσει ακόμα στο στρατό, γιατί είμαι «αιώνιος φοιτητής», ειδικευμένος στις καταλήψεις. Όταν θα πάω, σίγουρα θα προσπαθήσω να οργανώσω εξέγερση. Κι επειδή έχω επιλεγεί για το Ναυτικό, λόγω του εφοπλιστή πατέρα μου, θα οργανώσω μια δεύτερη έκδοση του «Θωρηκτού Ποτέμκιν» (με την ευκαιρία – η σωστή προφορά είναι «Πατιόμκιν»).
Κατά τα άλλα, πρέπει να πάρεις γυαλιά (ή, έστω να διαβάζεις με φακό). Εγώ γράφω : «Και, σίγουρα είναι φιλοτομαρισμός αντί να μείνεις στο στρατό και να οργανώνεις εξέγερση κατά των αξιωματικών, για να μετατρέψεις τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε εμφύλιο, να την κοπανάς από το μέτωπο», δηλαδή, μιλάω για πόλεμο που έχει ξεσπάσει. Αν εσύ κατάλαβες στην κυριολεξία το σύνθημα «έχουμε πόλεμο, μωρό μου», δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Μάλλον, θα φταίει η ζέστη.
Spin
21 Μαΐου, 2013 9:55 μμ
ρε στρατο πήγες ρε ; οργάνωσες οτιδήποτε ή απλά ξεδίνεις πάνω μας ; Πολύ κατήχηση….
Βλαδίμηρος
22 Μαΐου, 2013 3:50 πμ
Spin
Τα γνωστά κολπάκια : όταν δεν έχουμε τίποτα να απαντήσουμε, το ρίχνουμε στην προσωπική επίθεση.
Εκείνο που δεν μπορείς να καταλάβεις είναι ότι εγώ δε μιλάω προσωπικά, αλλά, προβάλλω τι θα έπρεπε να κάνει κάποιος που πραγματικά είναι αντιμιλιταριστής και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να χτυπηθεί και ο καπιταλισμός και ο στρατός του.
Αν δεν μπορεί κανένας να κάνει τίποτα περισσότερο, τουλάχιστον ας πάρει ότι γνώσεις μπορεί να του προσφέρει η θητεία του στο στρατό. Το πιο εγκληματικό λάθος είναι να συμβουλεύει κανείς ένα νέο να μην υπηρετήσει, ντύνοντας αυτή τη στάση με το μανδύα του αντιεξουσιασμού και το φωτοστέφανο του μάρτυρα.
Spins
22 Μαΐου, 2013 12:21 μμ
Μα δεν απαντάς. Έχεις ξεσκιστεί στην θεωρία και στην κατήχηση , μας έχεις πρήξει στην ορθοδοξία. Ε πρέπει να είσαι πολύ γαμάτος ρε φίλε. Ξεκόλλα με την παραμύθα.Έρχεται ο Ιούνης. Έρχεσαι και γράφεις απαξιωτικά σχόλια για έναν άνθρωπο που έχει βγει μπροστά , ρισκάροντας την ελευθερία του για την αξιοπρέπεια του. Στην τελική ποιος είσαι και τι έχεις κάνει ;
Lavrentij
23 Μαΐου, 2013 8:17 πμ
Παντως για οσοι εχουν παει στρατο καταλαβαινουν αμεσως την κενοτητα του επιχειρηματος περι «εκμαθησης της πολεμικης τεχνης και της χρησης οπλων». Στην τελικη περισσοτερο νοημα θα εβγαζε η γραμμη οτι οι μαρξιστες-λενινιστες πανε για κυνηγι ή για paintball.
Βλαδίμηρος
19 Μαΐου, 2013 2:12 μμ
Το «90» που παρεμβάλλεται στους στίχους δεν έχει κανένα νόημα και οφείλεται στην αρίθμηση των στίχων του σάιτ από το οποίο κοπιάρισα το ποίημα.
simon
19 Μαΐου, 2013 6:46 μμ
Ψιτ, ολικέ αρνητή μυαλού! Το ερώτημα δεν το απάντησες!
«Ποιού είδους “αριστερά” και στο όνομα ποιού “σοσιαλισμού ή αταξικής κοινωνίας” θα δικαιολογούσε την καταστροφή ένός πανάρχαιου δάσους χιλιάδων στρεμάτων (με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους ανθρώπους) για λίγες ουγγιές χρυσού»;
Βλαδίμηρος
22 Μαΐου, 2013 8:32 μμ
Spins
Τελικά, κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις ή πραγματικά δεν καταλαβαίνεις; Τα «απαξιωτικά σχόλια», πρώτα-πρώτα είναι κριτική της αποφυγής στράτευσης, της λιποταξίας, κλπ. και δεν αφορούν το Νιώτη, αλλά, τον αναρχικό που έγραψε το κείμενο και την αφίσα.
Ο Νιώτης μάλλον ως θύμα της αναρχικής «ιδεολογίας» μπορεί να θεωρηθεί.
Και θα ήταν καλύτερα να αφήσεις τα ασφαλίτικα «ποιος είσαι και τι έχεις κάνει ;»
katy
22 Μαΐου, 2013 8:47 μμ
Βλαδίμηρε, γιατί θεωρείτε τον Νιώτη «θύμα»; Δηλαδή, εάν κατάλαβα καλά (εάν όχι διορθώστε με), μας λέτε ότι έχει πέσει «θύμα» εκμετάλλευσης (από τον αναρχικό χώρο) ασυνείδητα; Δεν θα μπορούσε να πέσει «θύμα», συνειδητά;
Aφιερωμένο (καιρό είχα να το κάνω). 🙂
“Κάθε πεποίθηση είναι φυλακή”.
Φρήντριχ Νίτσε (1844-1900), Γερμανός φιλόσοφος.
Βλαδίμηρος
23 Μαΐου, 2013 1:14 μμ
Katy
τη λέξη «θύμα» τη χρησιμοποιώ για να δηλώσω ότι λόγω του λανθασμένου τρόπου που επιλέγει κάποιος για να πετύχει κάποιο σκοπό, πέφτει θύμα του λάθους του. Έγραψα : Ο Νιώτης μάλλον ως θύμα της αναρχικής “ιδεολογίας” μπορεί να θεωρηθεί. Εννοώ ότι η αναρχική «ιδεολογία» σπρώχνει τον κόσμο σε αδιέξοδους δρόμους, που φέρνουν αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επιδιώκουν τα άτομα που την ακολουθούν.
Φυσικά, τα άτομα που ακολουθούν την «ιδεολογία» αυτή, το κάνουν «συνειδητά», γιατί νομίζουν ότι έτσι θα φτιάξουν μια καλύτερη, μια ελεύθερη κοινωνία. Στο σκοπό είμαι απόλυτα σύμφωνος μαζί τους. Στον τρόπο, διαφωνώ απόλυτα, γιατί θεωρώ ότι ωφελεί την άρχουσα τάξη (που γι’ αυτό τους χαϊδεύει). Το ότι ένα άτομο που επιδιώκει ένα σκοπό, ασπάζεται μια «ιδεολογία» και δρα με βάση αυτή και η δράση του έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με το σκοπό του, αρκεί για μένα για να το χαρακτηρίσω «θύμα» αυτής της «ιδεολογίας».
Το επίρρημα «συνειδητά» έχει διάφορες βαθμίδες, ανάλογα με τι ποσοστό γνώσης της πραγματικότητας περιέχει. Όσο πιο καλά γνωρίζεις την πραγματικότητα, τόσο πιο «συνειδητά» μπορείς να αποφασίσεις, τόσο πιο ελεύθερος είσαι στην απόφασή σου. Όταν γνωρίσεις όλες τις παραμέτρους ενός προβλήματος, όταν όλοι οι άλλοι δρόμοι θα είναι κλειστοί και θα μένει μόνο ο μοναδικός σωστός δρόμος για να ακολουθήσεις, όταν θα είσαι αναγκασμένος να διαβείς μόνο αυτό το δρόμο, όταν θα είσαι απόλυτα καθορισμένος, τότε θα είσαι πραγματικά ελεύθερος στην εκλογή σου.
Όπως έγραφε κι ο Μπιτσάκης, όταν ήτανα ακόμα μαρξιστής :
Για το μαρξισμό υπάρχουν βαθμοί γνώσης, άρα και βαθμοί ελευθερίας και βαθμοί ευθύνης. Όσο πιο ελεύθερος γίνεται ο άνθρωπος, τόσο και πιο υπεύθυνος είναι. Ο «ολοκληρωτικά» ελεύθερος είναι και «ολοκληρωτικά» υπεύθυνος.
Spin
22 Μαΐου, 2013 10:12 μμ
Λοιπόν άσε την τρελίτσα. Εδώ συζητάμε για έναν άνθρωπο που αντί να το παίξει κατατονικός ή ό,τι άλλο για να πάρει Ι5 υψώνει το ανάστημα του λέγοντας ξεκάθαρα τι πιστεύει για το στρατό. Δεν «αποφεύγει» τη στράτευση απλά, ούτε βάζει κανά βύσμα να πάει στα μαλακά, ούτε χαραμίζει 9-12 μήνες από τη ζωή του για να μην έχει συνέπειες.
Ψάξε εσύ τώρα να βρεις το θύμα και γράψε κανά βιβλίο για το πόσο γαμάτος είσαι εσύ και το πόσο τέλεια θεωρητική κατάρτιση έχεις.
Βλαδίμηρος
23 Μαΐου, 2013 12:20 πμ
Spin
Εντάξει, αφήνω την τρελίτσα, μια και φαίνεται ότι πραγματικά δεν καταλαβαίνεις. Εντάξει, αναγνωρίζω ότι θέλει θάρρος για να υψώσεις το ανάστημά σου και να πεις ξεκάθαρα τι πιστεύεις για το στρατό. Ικανοποιήθηκες τώρα; Ο Νιώτης είναι ένας ήρωας αναρχικός.
Και, λοιπόν; Τι πρόσφερε το θάρρος του στον κοινωνικό αγώνα; Έδωσε το παράδειγμα ότι οι θαρραλέοι άνθρωποι δεν πρέπει να ασχολούνται με στρατιωτική εκπαίδευση, πειθαρχία, όπλα και άλλα σατανικά εφευρήματα.
Σε τι διαφέρει η στάση του από τη στάση των ιεχωβάδων;
Όσο για τα πρόστιμα των 6.000 μάλλον θα το αποταμιεύει το κράτος για να πληρώνει τους μισθοφόρους που θα του χρειάζονται.
Εκείνο που ποτέ δεν πρόκειται να καταλάβεις είναι ότι δε με ενδιαφέρει τόσο η προσωπική παλικαριά του οποιουδήποτε, αλλά, πώς τη χρησιμοποιεί για να αλλάξει την κοινωνία.
Παλικάρι ήταν και ο Τσουτσουβής και ο Φούντας. Και θυσίασαν τη ζωή τους. Με ποιο αποτέλεσμα;
Δεν έχω κανένα λόγο να γράψω κανένα βιβλίο για να αυτοεπαινούμαι. Γενικά, ο αυτοέπαινος ήταν πάντα γνώρισμα των αναρχικών (στον εμφύλιο της Ισπανίας φώναζαν : Viva l’ anarquia y viva la libertad! Viva nosotros! = Ζήτω η αναρχία και ζήτω η ελευθερία! Ζήτω εμείς!).
Και δεν έχω καθόλου τέλεια θεωρητική κατάρτιση, ξέρω 5 πράγματα, αλλά, διαβάζω και άλλα 5.
Xanadu
23 Μαΐου, 2013 12:41 πμ
παντως οι αναρχικοι δεν εχουν ουτε ηρωες, ουτε μαρτυρες
αλλοι ψαχνουν για ηρωες και για μαρτυρες
επιπλεον οι ολικοι αρνητες στρατευσης δε θεωρουν τους εαυτους τους ουτε ηρωες, ουτε μαρτυρες, ουτε επαναστατες (για αυτην τους την πραξη και μονο)
επιπλεον τα 6000χιλιαρα δε τα πληρωνουν, σιγα μην πληρωνανε το κρατος
τωρα αν δεν καταλαβαινεις για ποιο λογο η καταστροφη των στρατων ειναι το Α και το Ω στην καταστροφη της τωρινης δομησης της κοινωνιας, μαλλον εχεις καποιο νευρολογικης φυσεως προβλημα στο πανω μερος του εγκεφαλου σου
Βλαδίμηρος
23 Μαΐου, 2013 3:49 πμ
Καλά, δεν καταλαβαίνετε ότι βρίζοντας τους άλλους ως βλαμμένους, επειδή εσείς παπαγαλίζετε τις ηλιθιότητες του αναρχισμού που τις θεωρείτε ως πεμπτουσία της σοφίας, καταντάτε γελοίοι; Δεν καταλαβαίνετε ότι όταν θεωρείτε όλους τους μη αναρχικούς σα βλάκες, το μόνο που κατορθώνετε είναι να δείχνετε πόσο κομπλεξικοί είσαστε;
Ποια «καταστροφή των στρατών», βρε φουκαράδες δονκιχότηδες; Το έχετε χάσει τελείως;
simon
23 Μαΐου, 2013 8:45 πμ
Ρε παπάρα ΟΑΚΚίτη, η καταστροφή των στρατών δε θα ‘πρεπε να είναι ο απώτατος στόχος ενός αριστερού, κομμουνιστή, αναρχικού ή όπως αλλιώς θέλεις πες τον; Αν είναι κάτι, μεταξύ άλλων, για το οποίο εγώ προσωπικά θαυμάζω τους αναρχικούς είναι οι υψηλοί τους στόχοι. Εσείς τι στόχο έχετε; Να στηρίζετε την «Ελληνικός Χρυσός ΑΕ» για ν’ αναπτυχθεί ο καπιταλισμός, ακολούθως να θεριέψει το εργατικό κίνημα και να γίνει η επανάσταση;
Παπάρα…
Xanadu
23 Μαΐου, 2013 12:59 μμ
παντως η αρνηση της στρατευσης δεν εχει copyright, ουτε αναρχικο, ουτε αριστερο, ουτε θρησκευτικο
Xanadu
23 Μαΐου, 2013 12:43 πμ
εισαι περιπτωσαρα παντως… μεγαλη εγκεφαλικη βλαβη
Βλαδίμηρος
23 Μαΐου, 2013 11:59 πμ
Κύριε Σίμωνα,
να χρωστάτε χάρη στην ανωνυμία και στο Σφακιανάκη που σας προστατεύει, εσάς και όλους τους «αναρχικούς» κι έτσι βρίζετε με την άνεσή σας (κι αυτό δείχνει πόσο θρασύδειλα ανθρωπάρια είσαστε). Ας είναι.
Όσο για την «καταστροφή των στρατών» : ναι, την καταστροφή των στρατών της αστικής τάξης (και όχι γενικά και αόριστα «των στρατών») θα την κάνει μόνο ο προλεταριακός στρατός και κανένας άλλος, που θα νικήσει και θα αφοπλίσει τον αστικό στρατό.
Εσείς και όλοι οι «αναρχικοί» κρατάτε ίσες αποστάσεις από όλους τους στρατούς, γιατί, βλέπεις, όλοι οι στρατοί είναι όργανα εξουσίας. Έτσι, όμως, μεροληπτείτε υπέρ της αστικής εξουσίας. Γιατί μπροστά στον αστικό στρατό, που είναι μια κτηνώδης πραγματικότητα και που μόνο ένας προλεταριακός στρατός μπορεί να τον νικήσει, αποτρέπετε τους προλετάριους να φτιάξουν το δικό τους στρατό, γιατί, βλέπεις, η εξουσία είναι το απόλυτο κακό. Κι έτσι, στην πράξη ωφελείτε την αστική εξουσία και τον αστικό στρατό, είτε από ελαφρομυαλιά το κάνετε, είτε εσκεμμένα.
Ναι, αυτό που ειρωνεύεστε, ή από ελαφρομυαλιά ή εσκεμμένα, το «θέριεμα του εργατικού κινήματος», που το τρέμετε τόσο εσείς όσο και οι κεφαλαιοκράτες και οι καραβανάδες, ναι, αυτό είναι η μοναδική ελπίδα όλων των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων.
Γι’ αυτό ακριβώς έχετε τόση λύσσα ενάντια στην ανάπτυξη, που θα αυξήσει τη δύναμη της εργατικής τάξης. Γι’ αυτό δεν μπορείτε παρά να ανακατεύετε αυτή τη λύσσα σας σε οποιοδήποτε θέμα. Ουκ εά με καθεύδειν το της αναπτύξεως τρόπαιον! Γι’ αυτό σας πιάνει τρόμος από την ανάπτυξη και όχι γιατί η ανάπτυξη θα επιφέρει την «καταστροφή ενός πανάρχαιου δάσους χιλιάδων στρεμάτων (με ότι αυτό συνεπάγεται για τους ανθρώπους) για λίγες ουγκιές χρυσού».
Σας γνωρίσαμε, μασκαράδες!
Spin
23 Μαΐου, 2013 2:16 πμ
Ερμηνεύεις τα πράγμτα όπως γουσταρίζεις, μπλέκεις και ισπανία και ευχαριστούμε για τη σαλάτα. Για την ώρα μου αρκεί το «Και δεν έχω καθόλου τέλεια θεωρητική κατάρτιση, ξέρω 5 πράγματα, αλλά, διαβάζω και άλλα 5.». win 😛
DrAluca
23 Μαΐου, 2013 5:20 πμ
Τα εντονα…δικα μου…
«Και δεν έχω καθόλου τέλεια (εγραψες το σκετο λαθος) θεωρητική κατάρτιση (ελα….δεν το πιστευω), ξέρω 5 πράγματα, αλλά, διαβάζω και άλλα 5.»
Χαμογελατε…
oldboy9
23 Μαΐου, 2013 9:04 πμ
10 σκέτο, η δέκα με τόνο 😀 😀
DrAluca
23 Μαΐου, 2013 12:13 μμ
Δεκαρικο με τονο που στρωνει την υγειά, και μουτζες στους Βλαδημιρους σε καθε γειτονια… 😉
Χαμογελατε…
Βλαδίμηρος
23 Μαΐου, 2013 12:02 μμ
Θυμήθηκα τον Τρικούπη : Α, ο Ντραλούκας το είπε; Δεν πειράζει!
simon
23 Μαΐου, 2013 12:22 μμ
Είσαι ΚΑΙ ανιστόρητος!
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AD%CE%BF%CF%85
Παπατζής ο α’. Ρήσεις.
Βλαδίμηρος
19 Μαΐου, 2013 10:24 μμ
Σιγά-σιγά, παιδιά, μη σπρώχνετε! Όλοι θα πάρετε! Κι εσύ, βρε Σάιμον (Τέμπλαρ;) βιάζεσαι σαν τη χήρα στο κρεβάτι! Ένα πληκτρολόγιο έχω, δε σας προλαβαίνω όλους!
Λοιπόν, νομίζω πως δε χρειάζεται να απαντήσω στο «ποιου είδους αριστερά», μια και απαντάς μόνος σου πως είναι η ΟΑΚΚΕ ή η Δημάρ.
Εγώ θα έλεγα πως γενικά ο μαρξισμός αν το ερώτημα μπαίνει διαζευκτικά «περιβάλλον ή ανάπτυξη» δίνει σίγουρα την απάντηση : «ανάπτυξη». Κι αυτή την απάντηση τη δίνει όταν η εξουσία βρίσκεται στα χέρια της εργατικής τάξης, γιατί τότε μόνο μπορεί να αποφασίσει η εργατική τάξη για το τι προτιμάει. Στον καπιταλισμό, που δεν περνάει από το χέρι της να επιβάλλει τη σωστή λύση, το μόνο που μπορεί να κάνει γι’ αυτό το θέμα, είναι να αφήσει το γάμο και να τρέχει για πουρνάρια, να αφήσει δηλαδή την ταξική πάλη και να ασχολείται με τα «πανάρχαια δάση», αφήνοντας να συνεχίζεται ο πανάρχαιος θεσμός της εκμετάλλευσης και να τρέχει λαχανιασμένη πίσω από τους μικροαστούς, που αφού χόρτασαν το ψωμάκι, τρώνε τώρα και το πεντεσπάνι της οικολογίας.
Κι αυτό που «συνεπάγεται» η καταστροφή του «πανάρχαιου δάσους» για τους «ανθρώπους»; Ξέχασες κάτι : ότι οι εργάτες είναι μισθωτοί δούλοι και οι δούλοι δεν είναι «άνθρωποι». Ακόμα κι ο μεγάλος Αριστοτέλης (που τόσο τον τιμούν οι αντιδρώντες στην εξόρυξη) θεωρούσε τους δούλους «εργαλεία που μιλάνε». Άσε, λοιπόν, κατά μέρος τις μελίρρυτες φιλολογίες. Όπως λέει και ο Παλαμάς «κι ως τότε, βάρβαροι κι άτεχνοι θα ‘μαστε».
Αλλά, μια και μίλησες για το «ελλείπον παιγνιόχαρτον», να σου πω και κάτι άλλο : όσοι πιστεύουν ότι ο αγώνας γίνεται, από αυτούς που κινούν τα νήματα, για το «πανάρχαιο δάσος», ή για την «πύλη του Αγίου Όρους», ή για τη μόλυνης του νερού, ή τα διάφορα άλλα φληναφήματα, είναι «εμπαιζόμενοι των παιγνιοχάρτων», χυδαϊστί, κορόιδα της τράπουλας.
Αν εσύ νομίζεις ότι το ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΩΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ (τουλάχιστον αυτό τόλμησε κάποτε να παραδεχτεί ότι κινούσε τα νήματα) ξόδεψε τα ωραία του λεφτά και τον πολύτιμο χρόνο του για να φτάσει στη Συνέλευση των μετόχων της Ντόιτσε Μπανκ και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για να ματαιώσει τη χρηματοδότηση και την επιδότηση αντίστοιχα προς την TVX, για να καταφέρει να τη χρεοκοπήσει και να τη διώξει από την Ελλάδα, έτσι από αγνή αγάπη για το πανάρχαιο δάσος και την υγεία των κατοίκων, ε, μάλλον, ««μπαιζόμενος» είσαι. Σαν πολλούς ιδεολόγους και αλτρουϊστές δε γεννάει αυτή η σάπια κοινωνία;
...
20 Μαΐου, 2013 12:50 πμ
Ο χρυσός που »κρύβει» το δάσος στις Σκουριές είναι το μεγάλο κόλπο του Θεού ή της φύσης για τον ανθρωπο…Τόσο ο χρυσός οσο και τα δέντρα από τον Θεό ή την φύση παράγονται,αρα δεν υπάρχει δίλημμα αλλά απλά πρόκειται για το ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΛΠΟ.Τζάμπα μαλώνετε,χρυσοθήρες και δεντρολάτρες,όταν εσείς άνθρωποι-απάνθρωποι αποποιηθείτε και τα δυο..θα τα πούμε.
oldboy9
21 Μαΐου, 2013 9:30 μμ
Ο Δημήτρης Νιώτης κάνει πράξη τον λόγο του, είναι ένας μεγάλος Ανθρωπιστής-Μαχητής, όποιος τον κατηγορεί, είναι εχθρός μου, κυριολεκτικά…
katy
22 Μαΐου, 2013 6:34 πμ
Και ήρθε και η καταδίκη… 😦
ΓΙΑ ΑΝΥΠΟΤΑΞΙΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΡΑΤΟΔΙΚΕΙΟ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΙΩΤΗΣ
Σε έξι μήνες φυλάκιση με αναστολή και χρηματικό πρόστιμο 6.000 ευρώ, καταδικάστηκε από το στρατοδικείο Ιωαννίνων για ανυποταξία, ο Δημήτρης Νιώτης, γιος του πρώην αντιπροέδρου της Βουλής, Γρηγόρη Νιώτη.
http://www.inews.gr/88/gia-anypotaxia-katadikastike-apo-to-stratodikeio-ioanninon-o-dimitris-niotis.htm
Xanadu
22 Μαΐου, 2013 8:15 μμ
η αποφαση δε θα μπορουσε να ειναι παρα καταδικαστικη, καθως σε διαφορετικη περιπτωση το στρατοδικειο θα αναιρουσε τον ιδιο το ρολο του
και επειδη αναπαραγονται απο τα μεσα χαζομαρες, το χρηματικο προστιμο των 6000 ευρων δεν του επιβληθηκε απο το στρατοδικειο…. 6000χιλιαρο χρηματικο προστιμο λαμβανει καθε «ανυποτακτος» και θεωρειται διοικητικο προστιμο, πραγμα το οποιο σημαινει οτι το ραβασακι πηγαινει στην εφορια και κατατασσεσαι αυτοματα τους περιφημους «οφειλετες» του δημοσιου για τους οποιους προβλεται και προσωποκρατηση….
simon
22 Μαΐου, 2013 8:19 πμ
Να, ρε ‘σεις, γιατί ψιλοχάθηκε ο Γαλαξιάρχης απ’ το μπλόγκ! Σπουδαίο εγχείρημα το radiobubble, επομένως …συγχωρεμένος! Να το στηρίξουμε όλοι!
http://galaxyarchis.wordpress.com/2013/05/21/independentmediacommunity/#more-2059
Agnostos Dromos
23 Μαΐου, 2013 6:05 μμ
@βλαδιμηρος
Θέλω να σε ρωτησω κάτι αφού ομολογήσω ότι μου αρέσει να διαβάζω τα σχόλια σου τα οποία έχουν μια συνέπεια άσχετα αν διαφωνώ ή συμφωνώ με αυτά.
Ισχυρίζεσαι ότι είναι μικροαστός αυτός που δεν υποστηρίζει τους μεγαλοαστούς και το κράτος τους ώστε να γιγαντωθεί η ανάπτυξη,να μεγαλώσει η εργατική τάξη-να αποκτήσει ταξική συνείδηση και με άξονα το κόμμα να κάνει επανάσταση προλεταριακή που θα οδηγήσει στον κομμουνισμό με ενδιάμεσο τις σοσιαλιστικές μεταρρυθμίσεις κλπ κλπ.
λοιπόν..
Μέχρι τότε;3 κ 60;ανοχή στην κρατική-θεσμική βία;στην υποβάθμιση της ποιότητας ζωής(περιβάλλον),στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις διεκδικήσεις(μετανάστες,ομοφυλόφιλοι);
μόνο μελετάτε τας γραφάς(μαρξ)Και ποιο είναι το κόμμα που θα είναι πρωτοπορία στην επανάσταση;και επίσης ο καπιταλισμός αναπτύσσεται ραγδαία εδώ και αιώνες αλλά φως δεν είδαμε.Εκεί που πήγαμε να δούμε απέτυχε οικτρά και ηττήθηκε(αν και φαντάζομαι θα μου πεις ότι φταίνε οι ρεβιζιονιστές)
Αυτά και σε ευχαριστώ για την απάντηση.
ΥΓ την αλληλεγγύη μου στον αρνητή στράτευσης και σε όσους επιλέγουν αυτό το δρόμο-από κάποιον που δυστυχώσ υπηρέτησε στο μπουρδέλο που φυσικά ούτε «εφόδια»δλδ γνώση των όπλων για την επανάσταση δεν είναι ικανό να προφέρει
Βλαδίμηρος
24 Μαΐου, 2013 10:04 μμ
Agnostos Dromos
Πρώτα-πρώτα, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε την έννοια της λέξης «υποστήριξη». Όταν κάτι έχει και καλές πλευρές και κακές και ιδίως όταν δεν μπορείς να αρνηθείς τις κακές πλευρές χωρίς να αρνηθείς συγχρόνως και τις καλ
ές, το πράγμα είναι πολύ μπλεγμένο.
Ας πάρουμε δύο παραδείγματα.
Η δουλεία ήταν αναμφισβήτητα ένα βήμα προόδου απέναντι στον πρωτόγονο κομμουνισμό, ένα σκαλοπάτι που μοιραία έπρεπε να ανέβει η ανθρώπινη κοινωνία για να φτάσει κάποτε στην κατάργηση των τάξεων και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Αν όχι τίποτα άλλο, και επειδή κάποιοι αρέσκονται να μιλάνε για τον πολιτισμό των αρχαίων Ελλήνων, θα θυμίσω ότι η όλος ο λαμπρός αυτός πολιτισμός ήταν θεμελιωμένος πάνω σε σχέσεις δουλείας.
Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για τον αστικό πολιτισμό : όλη η βιομηχανική επανάσταση – το ίδιο το πληκτρολόγιο που γράφω αυτή τη στιγμή – είναι προϊόν του καπιταλισμού.
Όλη η πρόοδος των ταξικών κοινωνιών έχει μοναδικό της θεμέλιο το κέρδος.
Το πρόβλημα είναι πώς να κρατήσουμε τις καλές πλευρές χωρίς να υποστηρίξουμε τις κακές κι ακόμα περισσότερο πώς να παλέψουμε ενάντια στις κακές πλευρές.
Αν προσπαθήσουμε πάμε κόντρα στην εξέλιξη, αφενός, θα σπάσουμε τα μούτρα μας, αφετέρου θα είμαστε γνήσιοι αντιδραστικοί, γιατί θα θέλουμε να σταματήσουμε τον τροχό της ιστορίας, είτε να τον στρέψουμε προς τα πίσω, δηλαδή, είτε να διαιωνίσουμε τον καπιταλισμό, είτε να γυρίσουμε σε προκαπιταλιστικές μορφές οικονομίας.
Ο μόνος δρόμος είναι να τραβήξουμε μπροστά και να ξεπεράσουμε τον καπιταλισμό, να βαδίσουμε προς το σοσιαλισμό και την αταξική κοινωνία.
Κι έτσι φτάνουμε στη σωστή έννοια της «υποστήριξης» : κρατάμε τις καλές πλευρές και αντιπαλεύουμε τις κακές, εντείνοντας την ταξική πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού. Στο έργο της ανατροπής μας βοηθάει η ίδια η ανάπτυξη του καπιταλισμού, που αναπτύσσει και οξύνει τις εσωτερικές του αντιθέσεις.
Για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση του Λένιν, παραλλαγμένη : (υπο)στηρίζουμε τον καπιταλισμό, όπως το σκοινί της κρεμάλας στηρίζει τον κρεμασμένο. Και μια και μιλάμε για κρεμάλες, άλλη μια φράση του Λένιν, αυτούσια : «Οι καπιταλιστές θα μας δώσουν το σκοινί που θα τους κρεμάσουμε». Η έννοια της φράσης είναι ότι ακριβώς η ανάπτυξη του καπιταλισμού στρώνει το δρόμο για την ανατροπή του.
Πού κολλάνε τώρα οι μικροαστοί;
Η μικροαστική τάξη και γενικότερα τα μεσαία στρώματα της καπιταλιστικής κοινωνίας καθώς αναπτύσσεται ο καπιταλισμός συντρίβονται από τον ανταγωνισμό του μεγάλου κεφαλαίου και έχουν την τάση να εξαφανιστούν. Γι’ αυτό κάνουν λυσσαλέο και απελπισμένο αγώνα για να αποφύγουν την προλεταριοποίησή τους (αυτό είναι το «ξεκλήρισμα» των «μικρομεσαίων», για το οποίο τόσο θρηνεί όλη η «αριστερά» και τους συμβουλεύει πώς να το αποφύγουν – την ίδια στιγμή που παραδέχεται ότι είναι μοιραίο). Αυτού του αγώνα πολιτική έκφραση είναι τα διάφορα κόμματα της «αριστεράς», που τον αποκαλούν «αντικαπιταλιστικό». Μόνο που αντί να χτυπάει τη μεγαλοαστική τάξη για να της πάρει την εξουσία, για να μετατρέψει και τους κεφαλαιοκράτες και τα μεσαία στρώματα σε εργαζόμενους, δίπλα στους εργάτες, αντίθετα, ζητάει τη διαιώνιση του καπιταλισμού, αλλά, χωρίς την εξέλιξή του, δηλαδή ο «αντικαπιταλιστικός» αγώνας των μικροαστών και των κομμάτων τους είναι και αντιδραστικός και ουτοπικός.
Ας δούμε τώρα τα υπόλοιπα ερωτήματά σου.
Ρωτάς τι κάνουμε «μέχρι τότε».
Προετοιμάζουμε το «τότε». Γιατί, φυσικά, η επανάσταση δεν πέφτει από τον ουρανό. Και, επίσης φυσικά, η τακτική πρέπει να υπηρετεί το στρατηγικό στόχο. Αυτά όσον αφορά το προλεταριάτο.
Μιλάς για «3,60». Όσον αφορά το κατώτατο μεροκάματο, φυσικά πρέπει να αγωνιστούν όλοι να καλύπτει τη στοιχειώδη διαβίωση. Από την άλλη μεριά, οι μαρξιστές δεν πρέπει να υποστηρίζουν κανένα οικονομικό αίτημα μη προλεταριακών στρωμάτων, ιδίως αν η ικανοποίησή τους είναι σε βάρος της ανάπτυξης.
Τα υπόλοιπα θέματα, το προλεταριάτο δεν είναι αντίθετο (ποιότητα ζωής, ανθρώπινα δικαιώματα), όμως δεν μπορούν να πάρουν την πρώτη θέση στη δράση του.
Όσο για την «κρατική-θεσμική βία», μπορώ να απαντήσω «βία στη βία της εξουσίας», αν βέβαια δεν την προκαλώ εγώ ο ίδιος, βγαίνοντας έξω από τα πλαίσια των αστικών νόμων. Γενικότερα, στη σημερινή κατάσταση, που μια μεγάλη μερίδα του λαού στρέφεται προς το κόμμα της φασιστικής βίας, πρέπει να χτυπάμε κάθε προβοκάτσια, που θα τσάκιζε το απολύτως αδύναμο και ανοργάνωτο λαϊκό κίνημα. Ίσως να μην είναι μακριά ο καιρός που θα χρειαστεί να υπερασπιστούμε την αστική δημοκρατία ενάντια σε όσους θελήσουν να την καταργήσουν, είτε από τα «δεξιά», είτε από τα «αριστερά».
Το «μελετάτε τας Γραφάς» δεν είναι κακό σύνθημα. Μάλιστα θα έλεγα ότι για την Ελλάδα σήμερα είναι χρυσά λόγια. Η πρωτοπόρα θεωρία του μαρξισμού έχει ενταφιαστεί τόσο βαθιά και η διαστρέβλωσή της είναι τόσο μεγάλη, που καμιά προσπάθεια επανάκτησή της δεν είναι αρκετή. Από την άλλη μεριά, οι Έλληνες, χάρη στην τηλεόραση, έχουν καταντήσει πανεπιστήμονες : οικονομολόγοι, πολιτικοί, στρατιωτικοί, συνταγματολόγοι, μηχανικοί, πολεοδόμοι, περιβαλλοντολόγοι και δε συμμαζεύεται. Είναι παρατηρημένο ότι όσο λιγότερα ξέρει κανένας τόσο πιο πολύ μιλάει και με τόσο περισσότερη σιγουριά.
«ο καπιταλισμός αναπτύσσεται ραγδαία εδώ και αιώνες αλλά φως δεν είδαμε».
«Φως ζητάνε τα χαϊβάνια κι οι ραγιάδες απ’ τα ουράνια, μα θεοί κι Οξαποδώ κει δεν είναι παρά δω».
Η αυστηρή διατύπωση του ποιητή λέει λαϊκά ότι «το μέλλον δε θα έρθει από μόνο του»,, ότι ο άνθρωπος είναι δημιουργός της ιστορίας του. Ο καπιταλισμός προσφέρει τις αντικειμενικές συνθήκες, σπρώχνει με όλη τη δύναμη των αντιθέσεών του στην ανατροπή του. Η ίδια του η ύπαρξη, ιδιαίτερα στο τελευταίο του στάδιο, τον ιμπεριαλισμό, δίνει ακόμα και το πρότυπο της σχεδιασμένης οικονομίας του σοσιαλισμού, το μονοπώλιο. Κι όπως θα έλεγε και ο Καβάφης «μη προσδοκώντας την επανάσταση να σου δώσει ο καπιταλισμός. Ο καπιταλισμός σ’ έδωσε τις αντικειμενικές προϋποθέσεις».
Απέτυχε ο σοσιαλισμός; Δε νομίζω. Στη Σοβιετική Ένωση (για να περιοριστώ μόνο σε ένα παράδειγμα) έγινε πραγματική κοσμογονία, έγιναν πραγματικά θαύματα και στην οικονομία και στον εκπολιτισμό και στην κοινωνία και στο πλάσιμο του νέου ανθρώπου.
Το ότι η Ελένη η Βλάχου, διευθύντρια της Καθημερινής, βαμμένη αντικομμουνίστρια («Δε βρίσκεται ένας λοχίας να μας σώσει;») έμεινε κατάπληκτη από τα πολιτιστικά επιτεύγματα της προλεταριακής δημοκρατίας, όταν επισκέφθηκε το 1961 τη Σ.Ε., κάτι λέει.
Στο ότι «ηττήθηκαν» δε φταίνε μόνο ή δε φταίνε τόσο οι ρεβιζιονιστές (αυτοί είναι τα όρνια που έστησαν χορό δίπλα στο πτώμα του σοσιαλισμού). Φταίει γενικότερα η πάλη των τάξεων, που εξακολουθεί σε όλη την περίοδο του σοσιαλισμού και όταν υπάρχει πάλη, πάντα υπάρχει και ο κίνδυνος της ήττας. Δε θα ήθελα να μπούμε σε λεπτομέρειες, γιατί το θέμα είναι πάρα πολύ πλατύ και μου λείπουν όχι μόνο οι απαραίτητες γνώσεις, αλλά και τα σχετικά στοιχεία, τα οποία όσο δεν είναι χαλκευμένα τώρα πια, είναι διαθέσιμα μόνο για τους εχθρούς του κομμουνισμού.
Αυτά και σ’ ευχαριστώ για την ερώτηση.
Υ.Γ. Για το στρατό : Το σύνθημα του μαρξισμού είναι «αντικατάσταση του στρατού και της αστυνομίας από τον καθολικό εξοπλισμό του λαού» (Μαρξ), ή «από παλλαϊκή πολιτοφυλακή» (Λένιν).
Lavrentij
25 Μαΐου, 2013 1:01 μμ
Η πραγματικότητα θέλει πάρα πολύ τέντωμα για να χωρέσει στην κοσμοθεωρία του Βλαδίμηρου, αλλά τόσο το κακό για την πραγματικότητα. Το ότι ξαναγράφονται συνέχεια τα ίδια, χωρίς καμία αλλαγή, παρά τα πάμπολα ερεθίσματα που δίνονται στο συγγραφέα τους μέσα από τις συζητήσεις και εδώ και -υποθέτω- και αλλού νομίζω ότι καταγράφεται ως ιστορική αποτυχία του διαλόγου ως διαδικασίας μέσα από την οποία υποτίθεται ότι τα μέρη πλησιάζουν σιγά σιγά την αλήθεια. Τελικά μου φαίνεται ότι αυτός που κερδίζει είναι πάντα ο πιο πεισματάρης που μένει μόνος αφού όλοι οι άλλοι έχουν εγκαταλείψει συνειδητοποιώντας ότι οι τοίχοι από τη φύση τους δεν μπορούν να μετακινηθούν.
Βλαδίμηρος
25 Μαΐου, 2013 8:48 μμ
Lavrentij
Η κοσμοθεωρία «μου» είναι η κοσμοθεωρία του μαρξισμού, όσο μπορώ να την παρουσιάσω σωστά. Και είναι πράγματι γρανιτένιος τοίχος, που δε μετακινείται ούτε καταρρίπτεται. Όπως έλεγε ο Λένιν : Η διδασκαλία του Μαρξ είναι παντοδύναμη, γιατί είναι αληθινή.
Το να «ξαναγράφονται συνέχεια τα ίδια» το μόνο που σημαίνει είναι ότι με συνέπεια υποστηρίζω τη θεωρία. Δηλαδή, τι θα εύρισκες σωστό; Να είμαι ανεμοδούρα και με κάθε «ερέθισμα», να άλλαζα τροπάριο, πότε να τα λέω έτσι και πότε αλλιώς;
«Ο διάλογος και το πλησίασμα της αλήθειας» έχουν έννοια μόνο αφού συμφωνήσουν οι συνομιλητές σε μια κοινή βάση και πάνω σ’ αυτήν να ψάχνουν να βρουν την αλήθεια, υποβάλλοντας σε κριτική ο ένας την άποψη του άλλου.
Όταν, όμως, υπάρχει διαφωνία στη βάση, λόγω ταξικής αφετηρίας των θεωριών που αντιμάχονται τη μαρξιστική θεωρία, τότε γίνεται μάχη για να πείσουν οι μεν από τους δε να εγκαταλείψουν τη θεωρία τους και να αποδεχτούν τη θεωρία των μεν, για κοινή βάση της συζήτησης.
Σχετικά με την αλήθεια : Δεν υπάρχει μία αλήθεια. Άλλη είναι η αλήθεια της εργατικής τάξης, άλλη της αστικής, άλλη της μικροαστικής. Το θέμα είναι ποια «αλήθεια» απεικονίζει σωστά την πραγματικότητα, όχι μόνο σε όλες της τις πλευρές, αλλά, και στις εσωτερικές της αντιθέσεις και τη διαλεκτική τους εξέλιξη. Κι αυτή είναι μόνο η «αλήθεια» της εργατικής τάξης, η κοσμοθεωρία του μαρξισμού.
Lavrentij
27 Μαΐου, 2013 10:56 πμ
Θα σε στεναχωρήσω, αλλά η κοσμοθεωρία σου δεν είναι ακριβώς «η κοσμοθεωρία του μαρξισμού». Παραθέτω ένα απόσπασμα του Ένγκελς που εσύ ο ίδιος είχες παραθέσει σε κάποια άλλη συζήτηση (επί τη ευκαιρία, θα με ενδιέφερε να μάθω και την πηγή, αν την έχεις πρόχειρη):
«Και βρισκόμαστε αποφασιστικά στο πλευρό του μικρού αγρότη. Θα κάνουμε όλα όσα μπορούν να γίνουν για να κάνουμε πιο υποφερτή την τύχη τους, για να του διευκολύνουμε το πέρασμα στο συνεταιρισμό, αν το αποφασίσει, και μάλιστα, στην περίπτωση που δεν μπορεί να πάρει αυτή την απόφαση, θα του παραχωρήσουμε όσο είναι δυνατό περισσότερο καιρό να σκεφθεί πάνω στο κομματάκι της γης του. Και το κάνουμε αυτό όχι μόνο γιατί θεωρούμε το μικρό αγρότη που δουλεύει ο ίδιος τη γη του ότι μπορεί να ανήκει σε μας, μα ακόμα και από άμεσο κομματικό συμφέρον. Όσο μεγαλύτερος θα είναι ο αριθμός των αγροτών που θα τους γλιτώσουμε από το κατρακύλισμα στο προλεταριάτο, που θα μπορέσουμε να τους κερδίσουμε όσο θα είναι ακόμα αγρότες, τόσο πιο γρήγορα και πιο εύκολα θα πραγματοποιηθεί ο κοινωνικός μετασχηματισμός».
Θα είχε ενδιαφέρον να συγκρίνουμε το απόσπασμα αυτό με την πάγια θέση σου ότι η υπεράσπιση των ενδιάμεσων στρωμάτων είναι μια αντιδραστική θέση γιατί προσπαθεί να σταματήσει το κάρο της ιστορίας.
Βλαδίμηρος
27 Μαΐου, 2013 10:29 μμ
Lavrentij
Η «πάγια θέση μου» είναι η πάγια θέση του μαρξισμούπου ήταν πάντα υπέρ της μεγάλης παραγωγής και όχι της μικρής. Αν και καταντάει κουραστικό, θα παραθέσω ξανά, το απόσπασμα από το Μανιφέστο για τις»μεσαίεςτάξεις» :
«Οι μεσαίες τάξεις, ο μικροβιομήχανος, ο μικρέμπορας, ο βιοτέχνης, ο αγρότης, όλοι αυτοί καταπολεμούν την αστική τάξη για να διατηρήσουν την ύπαρξή τους σα μεσαίες τάξεις και να σωθούν από τον αφανισμό. Δεν είναι λοιπόν επαναστατικές αλλά συντηρητικές. Κάτι παραπάνω, είναι αντιδραστικές, γιατί ζητούν να στρέψουν προς τα πίσω τον τροχό της ιστορίας. Αν είναι επαναστατικές, είναι σχετικά με το επικείμενο πέρασμά τους στο προλεταριάτο και τότε δεν υπερασπίζουν τα σημερινά, αλλά τα μελλοντικά τους συμφέροντα, εγκαταλείπουν την άποψή τους για να πάνε με την άποψη του προλεταριάτου».
Η διαφορά που βλέπεις έγγειται στο ότι ο Ένγκελς μιλάει για τη στάση του προλεταριακού κόμματοςόταν θα πάρει την εξουσία. Είναι σαφέστατο και από το ίδιο το απόσπασμα και από το ότι, ακριβώς αποπάνω, ο Ένγκελς γράφει :
«Δε μπορούμε ούτε τώρα ούτε ποτέ να υποσχεθούμε στους αγρότες που έχουν μικρό κλήρο τη διατήρηση της ατομικής ιδιοκτησίας και του ατομικού νοικοκυριού μπροστά στην υπεροχή της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής. Μπορούμε μόνο να τους υποσχεθούμε ότι δε θα επεμβούμε βίαια και παρά τη θέλησή τους στις σχέσεις ιδιοκτησίας. Μπορούμε ακόμα να ταχθούμε με την άποψη ότι η πάλη των κεφαλαιοκρατών και των μεγαλοτσιφλικάδων ενάντια στους μικροχωρικούς πρέπει να διεξάγεται από σήμερα κιόλας με όσο το δυνατό λιγότερα άνομα μέσα και ότι πρέπει να εμποδίζεται όσο το δυνατό η άμεση ληστεία και απάτη, που γίνονται πολύ συχνά. Αυτό θα το πετύχουμε μόνο σαν εξαίρεση. Στον ανεπτυγμένο κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής κανένας δεν ξέρει πού σταματά η τιμιότητα και πού αρχίζει η απάτη. Μα θα είναι πάντα μια σημαντική διαφορά, αν η πολιτική εξουσία βρίσκεται με το μέρος των απατεώνων ή με το μέρος των απατημένων. Και βρισκόμαστε κλπ…»
Μια σελίδα πιο πριν, γράφει :
«Ποια είναι λοιπόν η στάση μας απέναντι στη μικρή αγροτιά; Και πώς θα φερθούμε μαζί της τη μέρα που θα πάρουμε την κρατική εξουσία;
Πρώτα, είναι χωρίς άλλο σωστή η θέση του γαλλικού προγράμματος, ότι εμείς προβλέπουμε τον αναπόφευκτο αφανισμό του μικροχωρικού, αλλά δεν είμαστε καθόλου υποχρεωμένοι να τον επιταχύνουμε με επεμβάσεις από μέρους μας.
Και δεύτερο, είναι εξίσου χειροπιαστό ότι όταν θα ‘χουμε την κρατική εξουσία, δε θα μπορούμε να σκεφτούμε να απαλλοτριώσουμε βίαια τους μικροχωρικούς (αδιάφορο αν με ή χωρίς αποζημίωση), όπως θα είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε με τους μεγαλοτσιφλικάδες. Το καθήκον μας απέναντι στο μικροχωρικό είναι πριν απ’ όλα να περάσουμε το ατομικό νοικοκυριό του και την ατομική του ιδιοκτησία σε συνεταιριστική ιδιοκτησία όχι με τη βία, αλλά με το παράδειγμα και την παροχή κοινωνικής βοήθειας γι’ αυτόν το σκοπό. Και δω έχουμε βέβαια αρκετά μέσα για να βάλουμε στο μικροχωρικό σαν προοπτική, πλεονεκτήματα που και τώρα κιόλας πρέπει να του είναι κατανοητά».
Για την πηγή : «Το αγροτικό ζήτημα στη Γαλλία και στη Γερμανία».
Βρίσκεται στο 2ο τεύχος της Κομμουνιστικής Επιθεώρησης του 2010 και στο ίντερνετ αν πληκτρολογήσεις τον τίτλο του.
Επίσης αν πληκτρολογήσεις «Μαρξ Ένγκελς Διαλεχτά Έργα (τόμος 2ος)» σε μορφή scribd. Είναι το τελευταίο έργο του τόμου, πριν από τα ΓΡΑΜΜΑΤΑ.
Lavrentij
29 Μαΐου, 2013 10:50 πμ
Mα δες καλύτερα τι γράφεται στο Μανιφέστο για τις μεσαίες τάξεις: «Αν είναι επαναστατικές, είναι σχετικά με το επικείμενο πέρασμά τους στο προλεταριάτο και τότε δεν υπερασπίζουν τα σημερινά, αλλά τα μελλοντικά τους συμφέροντα, εγκαταλείπουν την άποψή τους για να πάνε με την άποψη του προλεταριάτου». Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι μεσαίες τάξεις δεν είναι λόγω ταξικής θέσης φύσει αντιδραστικές, ότι μπορεί να περάσουν στο στρατόπεδο της εργατικής τάξης, όχι μόνο όταν θα έχουν προλεταριοποιηθεί και οι ίδιες αλλά ενόψει ακριβώς της προοπτικής προλεταριοποίησής τους. Η τελευταία λοιπόν δεν είναι μια διαδικασία αδιάφορη ή πολλώ δε μάλλον καλοδεχούμενη για την εργατική τάξη, αλλά μια διαδικασία που ανοίγει πολιτικές δυνατότητες για αυτήν για να πάρει τα ενδιάμεσα στρώματα με το μέρος της. Το πώς θα γίνει αυτό στην πράξη είναι ζήτημα πολιτικό που δεν μπορεί να απαντηθεί αφηρημένα και οι σκέψεις του Ένγκελς κινούνται ακριβώς σε αυτήν την κατεύθυνση: ο σοσιαλίσμός δεν περνάει αναγκαστικά μέσα από την προλεταριοποίηση των μικροαγροτών, η εργατική τάξη αντίθετα μπορεί να έχει συμφέρον να τους εξασφαλίσει την ύπαρξή τους ως τάξη για να διευρύνει τις συμμαχίες της. Αυτό είναι και το νόημα της ΝΕΠ, και σίγουρα δεν μπορείς να πεις ότι ο Λένιν προσπάθησε να γυρίσει ανάποδα τον τροχό της ιστορίας. Και αν ρίξεις μάλιστα μια ματιά στις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού και στην ταξική σύνθεση των κοινωνιών εκεί θα διαπιστώσεις ότι η ύπαρξη ενδιάμεσων τάξεων ακόμη και στην κλασική μορφή του μικροεμπόρου και του μικροκαπιταλιστή δεν είναι σύμπτωμα ενός καθυστερημένου καπιταλισμού, αλλά είναι συνυφασμένη με τον ώριμο καπιταλισμό (ειδικά αν λάβεις υπόψη και την αποβιομηχάνιση που έχει λάβει χώρα στη δύση από το 70′ και μετά). Το να πιστεύει λοιπόν κανείς ότι ο καπιταλισμός θα συνεχίζει να αναπτύσσεται έως ότου μείνουν βασικά δύο τάξεις να αναμετρηθούν μεταξύ τους νομίζω ότι αντιβαίνει σε όλα τα εμπειρικά δεδομένα που τα τελευταία 100 χρόνια μας έχουν προσφέρει. Και το να προσανατολίζεις την πολιτική δράση σε αυτή την προσδοκία απλά οδηγεί στην επ’ αόριστον αναβολή κάθε ουσιαστικής πολιτικής πρωτοβουλίας, πέρα βέβαια από μια γενικόλογη ιδεολογική ζύμωση.
BandieraRossa
25 Μαΐου, 2013 5:52 μμ
Θεωρητικό ερώτημα:
Αν υποθέσουμε ότι ο χ, ψ Νιώτης ζούσε σε σοσιαλιστικό κράτος, θα ήταν κι εκεί ολικός αρνητής στράτευσης;
giorgalis
25 Μαΐου, 2013 9:44 μμ
Σύμφωνα με την αφίσα όχι (γι αυτό έχει βραχυκυκλώσει κι ο βλαδίμηρος 🙂 )
BandieraRossa
26 Μαΐου, 2013 1:56 πμ
Ας μου απαντήσει και κάποιος αναρχικός να δούμε την οπτική τους γωνία.
Βλαδίμηρος
25 Μαΐου, 2013 8:55 μμ
Νομίζω πως κι εκεί το ίδιο θα ίσχυε μαι οι «ολικοί αρνητές στράτευσης» δεν είναι ενάντια στον αστικό στρατό, αλλά ενάντια γενικά στο στρατό, φαντάζομαι λόγω του υποχρεωτικού του χαρακτήρα, της ιεραρχίας και της πειθαρχίας του. Ο στρατός (γενικά) είναι όργανο της εξουσίας (πάλι γενικά), άρα είμαστε εναντίον. Αυτή νομίζω πως είναι η συλλογιστική τους. Αυτά ισχύουν και στο αστικό και στο σοσιαλιστικό κράτος.
Βλαδίμηρος
30 Μαΐου, 2013 3:29 πμ
Lavrentij
Lavrentij
Το θέμα είναι να καταλαβαίνουμε ολοκληρωμένα το μαρξισμό, να βλέπουμε πώς εναρμονίζονται τα διάφορα τσιτάτα μεταξύ τους. Σ’ αυτό μας βοηθάει η γενικότερη ταξική ανάλυση, που κάνουν οι κλασικοί. Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο μαρξισμός θεωρεί ΜΟΝΟ την εργατική τάξη «τάξη αληθινά επαναστατική» (Μανιφέστο). Κι αυτό όχι αυθαίρετα, όχι υποκειμενικά, αλλά αντικειμενικά, γιατί «Οι άλλες τάξεις χάνονται και εξαφανίζονται από τη μεγάλη βιομηχανία, ενώ το προλεταριάτο είναι το πιο χαρακτηριστικό προϊόν της». Ακολουθεί το τσιτάτο με τον χαρακτηρισμό των «μεσαίων τάξεων» ως συντηρητικών και αντιδραστικών.
Εσύ βλέπεις ότι αυτό που λέει αμέσως παρακάτω το Μανιφέστο «αν είναι επαναστατικές, κλπ.» ανατρέπει το χαρακτηρισμό τους ως «συντηρητικών και αντιδραστικών» τάξεων. Αν ήταν έτσι , τότε δε θα ήταν δικό μου σφάλμα, αλλά, μια αντίφαση στο ίδιο το κείμενο του Μανιφέστου.
Αν όμως διαβάσεις λίγο πιο προσεκτικά θα δεις ότι δεν υπάρχει καμιά αντίφαση.
Τι λέει το τσιτάτο; «Οι μεσαίες τάξεις… καταπολεμούν την αστική τάξη για να διατηρήσουν την ύπαρξή τους σα μεσαίες τάξεις… Δεν είναι λοιπόν επαναστατικές, αλλά συντηρητικές. Κάτι παραπάνω, είναι αντιδραστικές, γιατί ζητούν να στρέψουν προς τα πίσω τον τροχό της ιστορίας».
Αυτό είναι ξεκάθαρο.
Αμέσως από κάτω, ακολουθεί το «Αν είναι επαναστατικές, είναι σχετικά με το επικείμενο πέρασμά τους στο προλεταριάτο και τότε δεν υπερασπίζουν τα σημερινά, αλλά τα μελλοντικά τους συμφέροντα, εγκαταλείπουν τη δική τους άποψη για να πάνε με την άποψη του προλεταριάτου».
Νομίζω ότι κι αυτό είναι ξεκάθαρο. «Σχετικά με το επικείμενο (γερμ. bevorstehend = που στέκεται μπροστά τους) πέρασμά τους στο προλεταριάτο», δηλαδή, όταν αυτές οι τάξεις φτάσουν στο χείλος του γκρεμού. Και «τότε» δεν υπερασπίζονται τα σημερινά, αλλά, τα μελλοντικά τους συμφέροντα. Τι θα πει αυτό; Αυτό που ακριβώς επισημάνθηκε στο Μανιφέστο αμέσως παραπάνω. Όσο καταπολεμούν την αστική τάξη για να «διατηρήσουν την ύπαρξή τους σα μεσαίες τάξεις», όσο επιμένουν να υποστηρίζουν τα «σημερινά» τους συμφέροντα, εξακολουθούν να παραμένουν τάξεις συντηρητικές και αντιδραστικές. Επαναστατικές γίνονται μόνο αν πάψουν να θέλουν να «διατηρήσουν την ύπαρξή τους σα μεσαίες τάξεις», αν αρχίσουν να υπερασπίζουν τα «μελλοντικά» τους συμφέροντα, τα προλεταριακά, τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, αν, όπως εκφράζεται το Μανιφέστο «εγκαταλείψουν τη δική τους άποψη» (την υπεράσπιση των συμφερόντων τους σα μεσαίας τάξης) και «πάνε με την άποψη του προλεταριάτου».
Και ποιο ξεκάθαρο συμπέρασμα βγαίνει από όσα γράφει το Μανιφέστο για την τακτική του προλεταριάτου απέναντι στις μεσαίες τάξεις; (Για τη στρατηγική, δεν το συζητάω, γιατί στρατηγικός στόχος του προλεταριάτου είναι η μεγάλη βιομηχανία και ο πλήρης εκμηχανισμός της γεωργίας – σ’ αυτό είναι πιο «φανατική», πιο «συνεπής» από τη μεγάλη αστική τάξη – στόχος του προλεταριάτου είναι η εξαφάνιση και των μεσαίων τάξεων και η μετατροπή όλων των ανθρώπων σε εργαζόμενους, χωρίς καμιά ιδιοκτησία σε μέσα παραγωγής, μεγάλα, μεσαία, ή μικρά).
Το προλεταριάτο δε «συμμαχεί» με τις μεσαίες τάξεις, με την έννοια της υπεράσπισης των «σημερινών» τους συμφερόντων – αυτό είναι πράξη απολύτως αντιδραστική – αλλά, μόνο στο βαθμό που αυτές έχουν «εγκαταλείψει τη δική τους άποψη» και δεν υπερασπίζουν τα δικά τους ταξικά συμφέροντα, συμφέροντα που η υπεράσπισή τους σημαίνει την πρόθεση να «διατηρήσουν την ύπαρξή τους σα μεσαίες τάξεις». «Συμμαχεί» μόνο «αν» αυτές οι τάξεις θέλουν να παλέψουν στο πλευρό του προλεταριάτου για την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.
Το να συνιστά κάποιος στο προλεταριάτο να «συμμαχήσει» με τις μεσαίες τάξεις για να τις βοηθήσει στον αγώνα τους κατά της αστικής τάξης «για να διατηρήσουν την ύπαρξή τους σα μεσαίες τάξεις», σημαίνει ότι συνιστά στο προλεταριάτο να εγκαταλείψει τη δική του άποψη και να πάει με την άποψη των μεσαίων τάξεων.
Αυτό που λες ότι «οι μεσαίες τάξεις δεν είναι λόγω ταξικής θέσης φύσει αντιδραστικές», είναι λάθος. Το Μανιφέστο λέει ακριβώς αυτό : ότι είναι «λόγω ταξικής θέσης φύσει αντιδραστικές» και όσο θέλουν να εξασφαλίσουν αυτή την ταξική θέση, παραμένουν αντιδραστικές. Μόνο μπροστά στον κίνδυνο και στη βεβαιότητα ότι θα τη χάσουν στα σίγουρα μπορεί να εγκαταλείψουν την «άποψή» τους και να συνταχθούν με το προλεταριάτο, σα μελλοντικοί προλετάριοι και όχι σα μεσαίες τάξεις. Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί σε άτομα οποιαδήποτε τάξης, ακόμα και της μεγαλοαστικής. Το προλεταριάτο θα ήταν εντελώς άμυαλο αν δε δεχόταν την υποστήριξη στον αγώνα του, από όπου και αν προερχόταν. Αν, όμως, κάποιος ζητάει να «συμμαχήσει» το προλεταριάτο με άλλες τάξεις, με την έννοια να υποστηρίξει τα «σημερινά» τους συμφέροντα, ζητάει απλώς από το προλεταριάτο να εγκαταλείψει τη δική του «άποψη» και να γίνει νεροκουβαλητής των άλλων τάξεων.
Αν αυτή η διαδικασία (η διαδικασία προλεταριοποίησης των μεσαίων τάξεων) «δεν είναι μια διαδικασία αδιάφορη ή πολλώ δε μάλλον καλοδεχούμενη για την εργατική τάξη» αυτό σημαίνει ότι η εργατική τάξη δε θα προσπαθεί να την σταματήσει ή να την εμποδίσει. Αυτό ακριβώς λέω κι εγώ πιο πάνω : ότι η υπεράσπιση των «σημερινών» συμφερόντων των μεσαίων τάξεων είναι πράξη αντιδραστική. Και σίγουρα αυτό είναι θέμα πολιτικό κι εγώ απαντάω τελείως συγκεκριμένα και καθόλου «αφηρημένα», όταν λέω, όπως και το Μανιφέστο υπονοεί : καμιά υποστήριξη στα συμφέροντα των ενδιάμεσων τάξεων.
Εσύ όμως θέλεις, ντε και καλά, να βγάλεις το αντίθετο συμπέρασμα. Γι’ αυτό ξαναγυρνάς σ΄αυτό που λέει ο Ένγκελς, αν και σου εξήγησα ότι ο Ένγκελς το λέει όχι για τη στάση του προλεταριάτου όσο υπάρχει ο καπιταλισμός, αλλά όταν πάρει το προλεταριάτο την εξουσία. Όσο υπάρχει ο καπιταλισμός και οι μεσαίες τάξεις μάχονται την αστική τάξη «για να διατηρήσουν την ύπαρξή τους», το προλεταριάτο δεν μπορεί να «συμμαχήσει» μαζί τους, γιατί ο αγώνας τους ενάντια στην αστική τάξη είναι αντιδραστικός, είναι αγώνας να σταματήσει η εξέλιξη του καπιταλισμού και να διαιωνιστεί σε μια ανεξέλικτη μορφή του (ή και να γυρίσει σε πιο ανεξέλικτη μορφή ακόμα). Σ’ ένα τέτοιο «αγώνα» το προλεταριάτο δεν μπορεί να συμμαχήσει, αυτό είναι καθαρή αυτοκτονία.
Ας δούμε όμως τι λέει ο Ένγκελς για την περίπτωση που το προλεταριάτο έχει στα χέρια του την εξουσία.
Ο Ένγκελς ποτέ και πουθενά δε λέει πως το προλεταριάτο θα συμβιβαστεί με τη διατήρηση της μικρής παραγωγής. Απλώς λέει πως δε θα απαλλοτριώσει με τη βία τους εργαζόμενους αγρότες και, αφού τους διευκολύνει να περάσουν στο συνεταιρισμό, αν δεν μπορούν να το αποφασίσουν, «θα τους παραχωρήσουμε όσο είναι δυνατόν περισσότερο καιρό να σκεφτούν πάνω στο κομμάτι της γης τους». Το «όσο είναι δυνατόν» είναι πολύ χαρακτηριστικό.
Αντίθετα από όσα λες «σοσιαλισμός περνάει αναγκαστικά μέσα από την προλεταριοποίηση των μικροαγροτών», γιατί αλλιώς δε θα ήταν σοσιαλισμός, αν διαιώνιζε τη μικρή παραγωγή. Μόνο που δεν τους «προλεταριοποιεί», αλλά, τους κάνει εργαζόμενους, που δουλεύουν με τα κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής χωρίς να τους εκμεταλλεύεται κανένας.
«η εργατική τάξη αντίθετα μπορεί να έχει συμφέρον να τους εξασφαλίσει την ύπαρξή τους ως τάξη». Αυτό είναι σωστό κι αυτό έγινε με τη ΝΕΠ, που αναφέρεις, αλλά έγινε μόνο και μόνο γιατί η κατεστραμμένη οικονομία της Ρωσίας, μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον εμφύλιο που υποστηριζόταν από την εισβολή 14 ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ήταν απολύτως αδύνατο να τα βγάλει πέρα στο ζήτημα του επισιτισμού, αν δεν έκανε μια υποχώρηση απέναντι στους αγρότες. Για υποχώρηση μιλάμε από το σοσιαλισμό, λόγω ανάγκης. Η ΝΕΠ ήταν ένα ορισμένο πισωγύρισμα στον καπιταλισμό και όπως έγραφε ο Λένιν «οπισθοχωρούμε για να πάρουμε φόρα και να πηδήσουμε καλύτερα».
Λες : «σίγουρα δεν μπορείς να πεις ότι ο Λένιν προσπάθησε να γυρίσει ανάποδα τον τροχό της ιστορίας».
Ο Λένιν δεν προσπάθησε να γυρίσει ανάποδα τον τροχό της ιστορίας. Γύρισμα του τροχού ανάποδα είναι να έχει εξελιχτεί ο καπιταλισμός στο σημείο της προλεταριοποίησης των μεσαίων τάξεων κι εσύ να προσπαθείς τεχνητά να τις διασώσεις. Στη Ρωσία το 1921 ήταν στο χέρι του προλεταριάτου να «προλεταριοποιήσει» αυτές τις τάξεις, με την εξουσία που είχε στα χέρια του. Όμως αυτό θα ήταν μια πράξη για την οποία οι αντικειμενικές συνθήκες ήταν ανώριμες. Αν το έκανε, η αγροτιά θα έπαυε να στηρίζει το προλεταριάτο και θα πήγαινε με τους αστούς. Κι όλα αυτά γιατί μόνο η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων κάνει δυνατή την καθιέρωση σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής.
Ας δούμε πώς το τοποθετεί ο ίδιο ο Λένιν (Ομιλία στο 4ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, στις 13/11/1922) :
«Αφού υπογράμμισα ότι το 19118 ακόμα βλέπαμε τον κρατικό καπιταλισμό σαν ενδεχόμενη γραμμή υποχώρησης, περνάω στα αποτελέσματα της νέας οικονομικής πολιτικής μας. Επαναλαμβάνω : τότε αυτό ήταν ακόμα μια πολύ αμυδρή ιδέα, αλλά το 1921, αφού ξεπεράσαμε το κυριότερο στάδιο του εμφυλίου πολέμου και αφού το ξεπεράσαμε νικηφόρα, προσκρούσαμε σε μια μεγάλη – υποθέτω στην πιο μεγάλη – εσωτερική πολιτική κρίση της Σοβιετικής Ρωσίας. Αυτή η εσωτερική κρίση αποκάλυψε τη δυσαρέσκεια όχι μόνο ενός σημαντικού μέρους της αγροτιάς, αλλά και των εργατών. Αυτό ήταν για πρώτη φορά και, ελπίζω, για τελευταία φορά στην ιστορία της Σοβιετικής Ρωσίας, που μεγάλες μάζες της αγροτιάς, όχι συνειδητά, αλλά ενστιχτώδικα, ψυχολογικά ήταν εναντίον μας. Πώς προκλήθηκε αυτή η ιδιόμορφη και, εννοείται, πολύ δυσάρεστη για μας, κατάσταση;
Η αιτία ήταν το ότι με την οικονομική μας επίθεση τραβήξαμε πάρα πολύ μπροστά, ότι δεν εξασφαλίσαμε αρκετή βάση, όιτι οι μάζες αντιλήφθηκαν εκείνο που εμείς τότε δεν μπορούσαμε να διατυπώσουμε ακόμα συνειδητά, αλλά και που σε λίγο, μέσα σε μερικές βδομάδες, αναγνωρίσαμε και συγκεκριμένα : ότι το άμεσο πέρασμα σε καθαρά σοσιαλιστικές μορφές, σε καθαρά σοσιαλιστικό καταμερισμό ξεπερνάει τις υπάρχουσες δυνάμεις μας και ότι αν εμείς φανούμε ανίκανοι να κάνουμε υποχώρηση, έτσι ώστε να περιοριστούμε σε πιο εύκολα καθήκοντα, τότε μας απειλεί καταστροφή. Η κρίση άρχισε, μου φαίνεται το Φλεβάρη του 1921. Την άνοιξη κιόλας εκείνου του χρόνου είχαμε αποφασίσει ομόφωνα – μεγάλες διαφωνίες πάνω σ’ αυτό δεν είδα – να περάσουμε στη νέα οικονομική πολιτική. Τώρα, με το πέρασμα ενάμιση χρόνου, στο τέλος του 1922, είμαστε πια σε θέση να κάνουμε ορισμένες συγκρίσεις. Τι συνέβη, λοιπόν; Πώς περάσαμε αυτόν τον ενάμιση και πλέον χρόνο; Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Μας έφερε όφελος αυτή η υποχώρηση και μας έσωσε πραγματικά, ή το αποτέλεσμα είναι αόριστο ακόμα; Αυτό είναι το κύριο ερώτημα, που βάζω στον εαυτό μου και υποθέτω ότι αυτό το βασικό ερώτημα έχει πρωταρχική σημασία και για όλα τα κομμουνιστικά κόμματα, γιατί αν η απάντηση είναι αρνητική, θα ήμασταν όλοι καταδικασμένοι σε καταστροφή.
Νομίζω ότι ότι όλοι με ήσυχη συνείδηση μπορούμε να απαντήσουμε καταφατικά σ’ αυτό το ερώτημα, με την έννοια μάλιστα, ότι ο ενάμισης χρόνος που πέρασε αποδείχνει θετικά και απόλυτα, ότι πετύχαμε στις εξετάσεις».
Ας δούμε τώρα και τις μεσαίες τάξεις στον εξελιγμένο καπιταλισμό. Εσύ βιάζεσαι να το δεις σαν επιβεβαίωση του ότι.. τι άραγε; Ότι δεν είναι νομοτελειακή η εξαφάνισή τους; Ότι χάρη στον καλό θεό των «μικρομεσαίων» «προώρισται να ζήσουν και θα ζήσουν», όπως έλεγε ο Τρικούπης για την Ελλάδα; Θεωρείς πως οι μεσαίες τάξεις είναι «συνυφασμένες»με τον ώριμο καπιταλισμό, μια και βλέπεις να υπάρχουν και μικρέμποροι και μικροκαπιταλιστές, οπότε ανατράπηκαν όλα όσα έλεγαν και ο Μαρξ και όλοι οι μαρξιστές και οι σοσιαλιστές, αλλά και η ίδια η λογική, η οποία θεωρεί αναπόφευκτο τον αφανισμό των μεσαίων τάξεων λόγω του ανταγωνισμού τους από το μεγάλο κεφάλαιο. Μέχρι και ο λαός λέει «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό».
Εδύ αντι να δεχτείς το αυτονόητο και να αντιμετωπίσεις το λογικώς παράδοξο της επιβίωσης της μικρής παραγωγής και ανταλλαγής, προσπαθώντας να το ερμηνεύσεις, βρίσκεις πιο «λογικό» να το αναφέρεις σα διάψευση των κλασικών και να το βρεις μάλιστα «συνυφασμένο» με τον ώριμο καπιταλισμό. Είναι αυτό που λένε «παρηγοριά στον άρρωστο, μέχρι να βγει η ψυχή του».
Ο Ένγκελς λέει ότι η μικροαστική τάξη συνεχώς εξαφανίζεται και συνεχώς αναγεννιέται μέσα στην αστική κοινωνία. Εγώ θα πρόσθετα και κάτι άλλο. Οι τάσεις για εξαφάνιση των μεσαίων τάξεων, που διαπιστώνουν οι κλασικοί προϋποθέτουν έναν καπιταλισμό όπου λειτουργούν οι νόμοι της αγοράς χωρίς διαστρεβλώσεις, ειδικά σε ότι αφορά τον ελεύθερο ανταγωνισμό. Ο ίδιος όμως ο καπιταλισμός, βλέποντας για πού τραβάει το πράγμα, κάνει ότι μπορεί για να στρεβλώσει τους νόμους της αγοράς και του ανταγωνισμού. Στην Αμερική εδώ και έναν αιώνα λαμβάνονται μέτρα κατά των μονοπωλίων. Μα το μονοπώλιο είναι το τελευταίο προϊόν του καπιταλισμού στο ανώτατο στάδιό του. Το μονοπώλιο είναι το ανώτατο σημείο της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, όπου η αντίθεση ανάμεσα στην κοινωνικοποίηση αυτή και την ατομική ιδιοποίηση των προϊόντων της παραγωγής φτάνει στο κορύφωμά της.
Ο Ένγκελς λέει χαρακτηριστικά : «Στα τραστ ο ελεύθερος ανταγωνισμός μετατρέπεται σε μονοπώλιο και η ασχεδίαστη παραγωγή της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας συνθηκολογεί μπροστά στη σχεδιασμένη παραγωγή της επερχόμενης σοσιαλιστικής κοινωνίας. Αυτό βέβαια γίνεται στην αρχή για να ωφεληθούν και να κερδίζουν οι κεφαλαιοκράτες. Εδώ όμως η εκμετάλλευση γίνεται τόσο χειροπιαστή, που πρέπει να καταρρεύσει. Κανένας λαός δε θα δεχόταν να πολύν καιρό μια παραγωγή που τη διευθύνουν τα τραστ, δε θα δεχόταν μια τόσο απροκάλυπτη εκμετάλλευση του συνόλου της κοινωνίας από μια μικρή σπείρα που ζει από το κόψιμο κουπονιών».
Και ο Λένιν γράφει, το 1911 : «Οι μαρξιστές δεν υποστηρίζουν κανένα αντιδραστικό μέτρο, όπως της απαγόρευσης των τραστ, των περιορισμών στο εμπόριο, κλπ.».
Υ.Γ. Όπως είδες η άποψη ότι «ο καπιταλισμός θα συνεχίζει να αναπτύσσεται έως ότου μείνουν βασικά δύο τάξεις να αναμετρηθούν μεταξύ τους» είναι άποψη του Ένγκελς. Όπως γράφει στο ίδιο έργο του : «Η κινητήρια δύναμη της κοινωνικής αναρχίας της παραγωγής μετατρέπει τη μεγάλη μάζα των ανθρώπων όλο και περισσότερο σε προλετάριους και οι μάζες των προλετάριων, με τη σειρά τους, θα βάλουν τέρμα στην αναρχία της παραγωγής».
Η τελευταία σου φράση είναι εντελώς αυθαίρετη και λάθος. Είναι αυθαίρετη, γιατί άλλο πράγμα η «προσδοκία» μιας κοινωνίας χωρισμένης βασικά σε δύο τάξεις (πράγμα που βγαίνει θεωρητικά και επιβεβαιώνεται πρακτικά) και άλλο πράγμα το να αναβάλεις επ’ αόριστο κάθε «ουσιαστική πολιτική πρωτοβουλία». Μπορείς κάλλιστα να παίρνεις τέτοιες πρωτοβουλίες και συγχρόνως να είσαι βέβαιος ότι η εξέλιξη οδηγεί προς τα εκεί που σε συμφέρει. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς εύκολα να το χωνέψεις, επειδή αυτή η εξέλιξη απειλεί τον τρόπο ζωής των μεσαίων τάξεων. Κι όμως έτσι είναι. Η εξέλιξη, η ανάπτυξη του καπιταλισμού, δεν απειλεί με αφανισμό μόνο τις μεσαίες τάξεις, οδηγεί και στην καταστροφή του ίδιου του καπιταλισμού.
Είναι λάθος, γιατί με το να δέχεσαι ότι οι μεσαίες τάξεις είναι «συνυφασμένες» με τον ώριμο καπιταλισμό, δε δέχεσαι ότι η εξέλιξη του καπιταλισμού, το ωρίμασμά του τείνει όλο και περισσότερο να τις εξαφανίσει, άρα το πέρασμά τους στο προλεταριάτο δεν είναι «επικείμενο», άρα, κατά το Μανιφέστο παραμένουν «συντηρητικές και αντιδραστικές» και, παρ’ όλα αυτά, θέλεις να αναπτύσσει το προλεταριάτο «ουσιαστικές πολιτικές πρωτοβουλίες», δηλαδή, να «συμμαχεί» μαζί τους.