Στο μπλογκ «Ο Άπατρις της Πάτρας» αναρτήθηκε το παρακάτω:
Ο Γιώργος πέθανε, σήμερα Τρίτη το πρωί στις 7 η ώρα. Θα ταφεί αύριο Τετάρτη 8 Μαΐου, στις 6 το απόγευμα, στο νεκροταφείο του αγίου Κωνσταντίνου, στα Ροΐτικα της Πάτρας. Καλούνται όλοι οι φίλοι και οι φίλες του, και όποιος άλλος το επιθυμεί, να παρευρεθούν στην ταφή του στον παραπάνω χώρο. Παρακαλούνται όλοι να αναδημοσιεύσουν και να μεταδώσουν αυτή την αναγγελία θανάτου. Μαζί με το θάνατο του Γιώργου κλείνει για πάντα και αυτό το ιστολόγιο, όπως και το δικό του.
Συλλυπητήρια στους οικείους του, συγγενείς, φίλους, πραγματικούς και διαδικτυακούς…
Δεν ξέρω τι να πω, τι θα μπορούσε να ανακουφίσει ή τι θα έχει νόημα να ακούσουν όσοι πενθούν.
Μόνο εύχομαι να τους έμεινε αρκετή αγαπησιμόλη, για να αντέξουν…
#Αγαπησιμόλη – GeorgeKant
Τα χρώματα της θλίψης
Α.Γ.ιος
Anakata-dyomenh
Μίσος ταξικό
Back Door Man
Γαλαξιάρχης (Zaphod)
catalternative
CrippleHorse
DrAluca
Eddie
Σκληρο-Πυρηνικός Φυσικός
iguana
j4nus
Jaquou Utopie
Capybara
Spin
Кроткая
Ε. Λούπης
μανικάκος
Mind the Gap
mitsovurdul
Mitsaras
.
Narrator
Παραλληλογράφοι
lamda
xtremyst
risinggalaxy
skatiblaxos
inflammatory
Συνεργοί Παραλληλογράφοι
HungerStrike300: Απεργία Πείνας Μεταναστών
//ΠαραλληλοΓράφος// 
lascapigliata
7 Μαΐου, 2013 4:43 μμ
Όλα τα κείμενα του Γιώργου όπου περιγράφει τη μάχη του με τον καρκίνο, και το διαλυμένο ΕΣΥ εδώ. C answer georgekant.com
katy
7 Μαΐου, 2013 5:45 μμ
“Ο Θάνατος δεν είναι όταν σβήνουν τα φώτα. Είναι το σβήσιμο της λάμπας επειδή ήρθε η αυγή”.
Ταγκόρ (1861-1941), Ινδός λογοτέχνης.
koula
7 Μαΐου, 2013 6:00 μμ
Antifwn-x
8 Μαΐου, 2013 1:56 πμ
Δεν ξέρω αν υπάρχει παρηγοριά για την απώλεια, στους ανθρώπους που χάνουν κάποιον δικό τους, ιδίως τέτοιες ώρες, είναι νωρίς ακόμα κ ο πόνος είναι πολύ δυνατός. Εδώ, εγώ δεν κατάφερα να διαβάσω πολλά στο μπλοκ του που δεν τον γνώριζα, όχι απο μια αόριστη ευαισθησία αλλά απο την δύναμη που εκφράζανε οι λέξεις..
Αυτό όμως είναι η παρακαταθήκη για να μείνει ζωντανή η μνήμη ενός ανθρώπου ο λόγος κ μέσου αυτού η σκέψη του, γιατί αυτή είναι που χαρακτηρίζει την ουσία την ανθρώπινης ύπαρξης. Τα γραπτά μένουν καθώς λένε, αλλά μέσα απο τα γραπτά αυτό που μένει στην ουσία είναι η σκέψη ενός ανθρώπου, αν ο λόγος έχει εκφράσει αλήθεια, (μη λήθη σημαίνει), τότε η σκέψη του παραμένει.. Ένα απο τα παράδοξα της ανθρώπινης ύπαρξης, Ίσως αυτό είναι που οι θρησκευόμενοι ψάχνουν να βρουν στην ψυχή, ενώ είναι ο λόγος, η σκέψη δηλαδή.
@ΡΡΩΣΤΟΣ
8 Μαΐου, 2013 10:16 πμ
http://tvxs.gr/news/greenlife/i-astheneia-einai-i-teleia-lysi-poy-briskei-o-egkefalos
koula
8 Μαΐου, 2013 11:47 πμ
όχι άλλη αστρολογία…
Vasilis Liatas
13 Μαΐου, 2013 2:39 μμ
http://sinialo.espiv.net/?p=11368
ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΡΩΣΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΥΓΙΕΣ …επιτέλους για κάτι που δεν συνηθίζεται
Να μεγαλώνεις είναι άχαρο. Να μεγαλώνεις είναι κάτι μακρυά από την ακολουθία των χρόνων. Να μεγαλώνεις είναι να αποδέχεσαι. Δεν περίμενε κανείς πως θα δουλέψει, δηλαδή πως θα κάνει οτιδήποτε για κομμάτια χαρτί, που βάφτισαν χρήμα. Πως το παιχνίδι του θα γίνει απομόνωση από τους γύρω του και τα πράγματα. Πως θα πρέπει να σερβίρει και να σερβίρεται, ή να κατασκευάζει, κάτι που έχει ήδη κατασκευαστεί. Πως θα μαθαίνεις το γύρω σου μόνο με στοιβαγμένες ειδήσεις-πληροφορίες, πως το να οργανώνεις την σκέψη σου σημαίνει να μπλέκεσαι με σχολεία και γραφιάδες. Πως το να γελάς δεν είναι και τόσο σοβαρό ή το να είσαι σοβαρός σημαίνει ότι πρέπει να γίνεις κάτι. Τα πάνω κάτω και τα κάτω πάνω. Μπορείς να μην καταναλώνεις. Μπορείς να μουτζώνεις τα μαγαζιά τους χωρίς να είναι αίρεση, μπορείς να καταστρέφεις χωρίς να είναι άγονο ή κλισέ. Μπορείς να γιορτάζεις χωρίς να ντύνεσαι μασκαράς, μπορείς να οργανώνεις την σκέψη σου χωρίς να παγιδεύεσαι. Μπορείς να φροντίζεις το σώμα σου σαρκάζοντας για πάντα τα γυμναστήρια και το καλό φαγάκι. Μπορείς να φροντίζεις τους φίλους σου χωρίς να λες «αλληλεγγύη» και να βουίζουν τα αυτιά σου. Μπορείς εν ολίγοις να μπλέκεις το υγιές παράδοξο της αγωνίας της ύπαρξής σου με το αντικειμενικά δοσμένο χωρίς να συντρίβεσαι. Να συγκρούεσαι, όπως παλιά, όπως τώρα, όπως πάντα, χωρίς την καβάντζα κάποιου φαντασιακού ή πραγματικού μηχανισμού. Μπορείς να θέλεις τα πάντα χωρίς να είσαι βουλημικός, γιατί απλά θέλεις λυσσασμένα κάτι άλλο, που κάθε φορά, που διώκεται για να οριστεί, ο στόχος χάνεται. Και μπερδεύεσαι. Ο στόχος χάνεται ξανά. Για άλλη μια φορά. Διώκεσαι όχι μπατσικά, αλλά πιο βαθιά. Και μπερδεύεσαι όλο και πιο πολύ. Τα πόδια σου δεν σε βοηθούν να κρατηθείς. Νιώθεις ως και παραίτηση. Το δέρμα σου πετά προπέτασμα καπνού και οι παλμοί γίνονται πιο έντονοι αλλά και ασθενικοί την ίδια στιγμή. Νιώθεις την προφανή δύναμη να σε αφήνει, αλλά την έχεις γραπώσει καλά. Πάτε παρέα. Δύναμη και σύγχυση. Σύγκρουση και στωικότητα. Κάποιοι μουσάτοι το λένε διαλεκτική. Και κάποιοι με γυαλιά το λένε αρρώστια. Ακούς για aids, καρκίνους, τροχαία, πρέζες και λες μα είναι δυνατόν. Είμαστε άτρωτοι μες στην αφέλειά μας. Την πατάμε και μεις που σαρκάζουμε με λόγια και με πράξεις όποιον έχει στρογγυλοκαθήσει; Δεν την πατάμε. Γιατί είναι μια πάλη. Γιατί κρατιέσαι από κάτι που δεν μπορεί να εξηγηθεί. Από το ωραίο που έχει ένα πιτσιρίκι που κατουράει αμήχανο στους θάμνους, από κάτι μπάτσους που ακόμα τις τρώνε, από κάτι τύπους στα φανάρια, που αντί να ζητιανεύουν, άναψαν ένα περίεργο πράσινο, από μια γιαγιά, που πετά ένα χαρτονόμισμα περνώντας το για εισιτήριο, από ένα γερό ντου που τους κάνουμε κατά μόνας ή και μαζί. Και αλίμονο τους. Ας μην ξεχνιόμαστε. Είναι γιατρικό να επιτίθεσαι στην μιζέρια τους και είναι γελοίο να πιστεύεις, πως μπορεί κανείς να γιατρευτεί έχοντας από κοντά επιθυμίες-επιταγές ενός γερασμένου κόσμου μπουχτισμένου ακόμα και από τα εναλλακτικά του αντισώματα. Το νου σας. Είμαστε άρρωστοι εμείς.
________________________________
koula
15 Μαΐου, 2013 9:28 μμ
στο τελος του σχολίου είχε ένα μέιλ…
υπέθεσα ότι δεν ήταν σκοπός να φαίνεται το μέιλ και το έσβησα…