απο την Εφημερίδα των Συντακτών
Του Κωστή Γιούργου*
Πόσες λέξεις αρκούν για να μεταγγίσει όλη του την ένταση το φορτίο μιας συγκλονιστικής εμπειρίας; Οι ποιητές λένε πως δυο ή τρεις ή, το πολύ, πέντε αρκούν. Και επικαλούνται το «σ’ αγαπώ», δυο λέξεις που λένε όσα δεν μπορούν να πουν χίλιες` δυο απλές λέξεις που χωριστά η καθεμιά τους έχει το δικό της νόημα, όμως ουδέτερο, χωρίς ένταση, αλλά που γίνεται εκρηκτικό όταν οι δυο τους συναντηθούν, ακόμη και στη μοναξιά της απουσίας του αγαπημένου προσώπου.
Ή, λένε άλλοι, φανταστείτε τούτο: «Μίλα, ρε πούστη!» – και μπουνιά στα μούτρα. Ή, αν προτιμάτε, και μόνο μια λέξη: «Δικηγόρο;» – και κλοτσιά στο καλάμι. Ή το άλλο, το δυσοίωνο, «Πάρτε τον απάνω!» – τρεις λέξεις, που σου κόβουν τα ήπατα. Που σε αρπάζουν και σε εξακοντίζουν σ’ έναν άλλο κόσμο, έναν κόσμο που τον διασχίζουν μισοφωτισμένοι διάδρομοι και κατασκότεινες σκάλες γεμάτες ποδοβολητά και βρισιές, ουρλιαχτά και Χριστοπαναγίες, κι ένα σμήνος ασφαλίτες –πίσω σου, δίπλα σου, μπροστά σου– που ωρύονται τρέχοντας, σούρνοντας, χτυπώντας, και σε βγάζουν κλοτσοπατώντας στην ταράτσα, την «ταράτσα της Μπουμπουλίνας». Η Αθήνα που απλώνει στο σούρουπο «τα χλομά της φώτα» δεν είναι η πολύφερνη Αθήνα που σε υποδέχτηκε όταν πρωτοήλθες επαρχιωτάκι πριν από δυο χρόνια. Ο δικός σου κόσμος είναι τώρα πολύ μακριά και, το γνωρίζεις, θα κάνετε καιρό να ξανανταμωθείτε. Ο δικός σου κόσμος δεν φαντάζεται καν πού είσαι αυτή την ώρα και δεν μπορεί ούτε με την αγωνία της σκέψης του να σου συμπαρασταθεί, δεν μπορεί να σε τυλίξει με τη στοργή του και να σε παρηγορήσει, ότι «κουράγιο» και «μη φοβάσαι» και «θα περάσει αυτό»: μια λέξη, δυο λέξεις, τρεις λέξεις, που μπορούν να σου πουν τόσα, μα που απόψε σε ξέχασαν, σ’ άφησαν ολομόναχο. Κάνε τα κουμάντα σου, άλλες λέξεις ορίζουν τη ζωή και τον θάνατό σου τώρα:
«Δέστε τον στον πάγκο!» … «Δεν μιλάς, ρε κωλόπαιδο;», πέφτει –χραπ!– ο σιδεροσωλήνας στις δεμένες πατούσες – χραπ!. «Μίλα, ρε, μίλα!» – χραπ!. «Ξέρεις τον τάδε;» – χραπ!. «Τι κάνατε με τον δείνα;» – χραπ!…
Είναι Απρίλης 1968, «εις της Ελλάδα δεν διαπράττονται βασανιστήρια» και «πρόκειται περί κομμουνιστικών ψιθύρων».
Εξω από τα υπόγεια, πέρα από τους τοίχους της Ασφάλειας, την εξουσία έχει η άνοιξη, όμως εσύ δεν ανήκεις στην επικράτεια του συμβατικού χρόνου. Αυτό θα γίνει όταν, προχωρημένο καλοκαίρι, θα σε μεταφέρουν προφυλακισμένο στου Αβέρωφ κι εκεί θα πρωτακούσεις τη φράση: «Μετά την Μπουμπουλίνας, εδώ είναι Χίλτον!». Θα γνωριστείς με τον Ανδρέα, τον Αντώνη, τον Παύλο, τον Νικολή, τον Θανάση, τον Γιώργη, τον Αρίστο, τον Νίκο, τον Νικηφόρο, τον Κώστα, και τα επόμενα έξι χρόνια τη ζωή σου θα ορίζουν άλλες λέξεις, όπως η λέξη σύντροφε, που, χρωματισμένη ανάλογα, θα σημαίνει αγάπη ή απαρέσκεια, επίπληξη ή επικρότηση, συμφωνία ή διαφωνία, ενδιαφέρον, συμπόνια, αποδοχή, απόρριψη, δυσαρέσκεια, αποδοκιμασία, επιδοκιμασία.
Πέρασε από τότε τόσος καιρός. Κάποια ξεχάστηκαν, κάποια επειδή «έπρεπε να ξεχαστούν», άλλα δεν θα ξεχαστούν ποτέ, επειδή δεν πρέπει, επειδή ειπώθηκε πολύ το «συγχωρώ αλλά δεν λησμονώ» και ακούστηκε πολύ η λέξη «δικαιοσύνη», όμως «εις ώτα μη ακουόντων». Επειδή η Δίκη εσιώπησε και η Υβρις δεν εισέπραξε τη Νέμεση.
Κι έτσι, όπως γίνεται πάντα, έκαναν τον κύκλο τους τα σωστά μας και τα στραβά μας, και τώρα άλλες λέξεις προειδοποιούν γι’ αυτό που μας περιμένει τους Συβαρίτες: «λεφτά υπάρχουν», «μαζί τα φάγαμε», «διεφθαρμένη χώρα», «τεμπέληδες και ακαμάτες», «δεν προλάβαινα να το διαβάσω», «θυσίες ή άτακτη χρεοκοπία», «η βία των δύο άκρων».
Με πιο χυδαία κυνικό και κατάφωρα ψεύτικο ανάμεσά τους: «Στην Ελλάδα της δημοκρατίας δεν διαπράττονται βασανιστήρια».
Οι παλιοί έλεγαν: «Εχουμε πολύ μαλλί να ξάνουμε». Πέντε λέξεις όλες κι όλες.
…………………………………………………………..
* Απο τα ιδρυτικά στελέχη του αντιδικτατορικού «Ρήγα Φεραίου»
———————————————————————————————————————————
Το σφαγείο είναι τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη. Είναι επίσης γνωστό ως το «Μεσημέρι».
Είναι μέρος του έργου του «Τα τραγούδια του Ανδρέα», έργο αφιερωμένο στον αγωνιστή του αντιδικτατορικού αγώνα Ανδρέα Λεντάκη. Αναφέρεται σε πραγματικά γεγονότα και κυρίως στα βασανιστήρια που υποβάλλονταν τόσο ο μουσικοσυνθέτης, τον είχαν τοποθετήσει σε κελί κοντά σε χώρους βασανισμού, όσο και τα βασανιστήρια που είχε υποστεί ο ίδιος ο Ανδρέας Λεντάκης, στο κτήριο της Ασφάλειας της Μπουμπουλίνας. Είναι ένα από τα πιο σημαντικά έργα του αγώνα ενάντια στην Χούντα των Συνταγματαρχών
Μανικάκος
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ
21 Απριλίου, 2013 11:57 μμ
Reblogged this on ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ.
katy
22 Απριλίου, 2013 12:01 πμ
“Βασανίστε με, αλλά μιλάτε μου στον πληθυντικό!”
Μίκης Θεοδωράκης (γεν. 1925), Συνθέτης και Πολιτικός.
simon
22 Απριλίου, 2013 8:05 πμ
Μίκης Θεοδωράκης (γεν. 1925), Συνθέτης … σκέτο! 🙂
katy
22 Απριλίου, 2013 6:26 μμ
Σήμερα, λέω να μη σου κάνω το χατήρι και να σου σπάσω (περισσότερο) τα νεύρα! 😀
Μίκης Θεοδωράκης (γεν. 1925), Moυσικοσυνθέτης, πολιτικός, ιδρυτής Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών με την ονομασία “Σπίθα, πρώην υπουργός, 4 φορές βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου και ακτιβιστής τιμημένος με το Βραβείο Ειρήνης Λένιν (1983).
Ουφ! Αυτά! 😀
Γιαννκα
22 Απριλίου, 2013 12:28 πμ
Σου είπαν ψέμματα πολλά,
ψέμματα σήμερα σου λένε ξανά
κι αύριο ψέμματα ξανά θα σου πουν,
ψέμματα σου λένε οι εχθροί σου
μα κι οι φίλοι σου, σου κρύβουν την αλήθεια.
Ψεύτικη δόξα σου τάζουν οι ψεύτες
μα κι οι φίλοι σου με ψεύτικες αλήθειες σε κοιμίζουν,
πού πας με ψεύτικα όνειρα;
πού πας με ψεύτικα όνειρα;
Καιρός να σταματήσεις,
καιρός να τραγουδήσεις,
καιρός να κλάψεις και να πονέσεις,
καιρός να δεις…..
καιρος να ΔΕΙΣ..
cronopiusa
22 Απριλίου, 2013 12:32 πμ
Το πραξικόπημα
http://www.dailymotion.com/video/xq9r0p_21y-yyyyyyyy-1967_news?start=3#.UXOHHkoYq-Y
cronopiusa
22 Απριλίου, 2013 12:40 πμ
21η Απριλίου 1967
Γιαννκα
22 Απριλίου, 2013 12:56 πμ
Εδω παντως οι λεξεις ειναι πανω απο πεντε….και απευθυνεται η µπροσούρα, λοιπόν, αυτή κυρίως ¨»στον Μαλάκα, και έχει ως βασικό της στόχο να αποτελέσει σηµείο προβληµατισµού γι’ αυτόν, και όχι προϊόν εκ νέου αναπαραγωγής και παπαγαλισµού επιχειρηµάτων.»
http://eagainst.com/articles/theleis-papadopoulo/
simon
22 Απριλίου, 2013 12:32 μμ
Τί σόϊ προβληματισμό να αναπτύξει ΑΥΤΟΣ Ο ΜΑΛΑΚΑΣ, βρε Γιάννκα;;; Και πόσοι τέτοιοι υπάρχουν;;;
http://www.enikos.gr/politics/138930,O_hlikiwmenos_poy_agkaliase_ton_Akh.html
giorgalis
22 Απριλίου, 2013 2:32 μμ
Υπάρχουν πολλοί φουκαράδες που τους στηρίζουν με πάθος.
Μου έχει επιτεθεί υπερήλικας τέτοιος σε ερημική τοποθεσία να με δείρει, επειδή η κουβέντα «υπερθερμάνθηκε» όταν αναγκάστηκα να τον ρωτήσω αν το μίσος του για την αριστερά έχει να κάνει με τον πλούτο του (τα ρούχα του ήταν κουρελιασμένα και η άνω γνάθος του είχε 5-6 δόντια όλα κι όλα)… ενώ τις προάλλες συνάντησα έναν που ψηφίζει φανατικά ΠΑΣΟΚ επειδή η ΝΔ «είναι με τους χωροφύλακες».
Τρέχα γύρευε…
Γιαννκα
23 Απριλίου, 2013 1:40 μμ
@simon ειλικρινα δεν ξερω,τι να σου απαντησω,να γενικευσω για ολους τους ηλικιωμενους? οχι… αλλά κι αυτο το 30% που απαντησαν οτι με την χουντα ηταν καλυτερα http://www.enet.gr/?i=news-room.el&id=359007 ολοι αυτοι εζησαν στην χουντα ?δλδ σημερα ειναι 65ρηδες plus και βγαζουν και ασφαλη συμπερασματα? αυτο ηταν το ποσοστο των φασιστων στην Ελλαδα? τρομαζω…….
simon
23 Απριλίου, 2013 1:45 μμ
Είναι τρομακτικό, αλλά νομίζω πως αμφισβητήθηκε η έρευνα.
simon
22 Απριλίου, 2013 12:33 μμ
Καλά, σε ανάρτηση δική σου και να μην αναζητείται σχόλιο… σπάνιο! 😀 😀
simon
22 Απριλίου, 2013 12:58 μμ
Ρε Μάνι! Άσε τα χταπόδια και τα ξύδια και ρίξε καμιά ματιά στο μπλόγκ! 😀 😀
DrAluca
22 Απριλίου, 2013 1:01 μμ
Αυτα τα λαθη κανεις…. Διχνεις εμπιστοσυνη στους Μανικακους 😛
Χαμογελατε…
μανικακος
22 Απριλίου, 2013 3:43 μμ
αν ειχα χταποδι και ξυδια σιγα μη με βλεπατε εδω μεσα…