Ναζισμός και Κομμουνισμός/Σοσιαλισμός: προσοχή στο κενό

Από το μπλογκ της Lascapigliata

Πολύς λόγος γίνεται για το τί σχέση έχει ο ναζισμός με τον κομμουνισμό, και πολλοί ακόλουθοι της θεωρίας των άκρων, επιμένουν να τα ταυτίζουν. Στο site του Von Mises Institut διαβάζουμε από το συγγραφέα George Reisman (μετάφραση δική μου) στο άρθρο του Why Nazism Was Socialism and Why Socialism Is Totalitarian (Γιατί ο Ναζισμός ήταν Σοσιαλισμός και ο Σοσιαλισμός Ολοκληρωτισμός) ότι :

Η βάση του ισχυρισμού ότι η Ναζιστική Γερμανία ήταν καπιταλιστική, ήταν το γεγονός ότι οι περισσότερες βιομηχανίες φαινομενικά συνέχιζαν να παραμένουν σε ιδιωτικά χέρια.
Αυτό που ο Μίσες αποκάλυψε ήταν ότι η ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής ίσχυε μόνο κατ’ όνομα στο ναζιστικό καθεστώς. Γιατί ήταν η Γερμανική κυβέρνηση και όχι οι ονομαστικοί ιδιοκτήτες που ασκούσαν όλες τις ουσιαστικές δυνάμεις της ιδιοκτησίας: αυτή, όχι οι ονομαστικοί ιδιοκτήτες αποφάσιζαν τί θα παραγόταν, σε ποια ποσότητα, με τί μεθόδους, και σε ποιον θα διανεμόταν, όπως και σε τί τιμές θα πωλούνταν και τί μισθοί θα πληρώνονταν, και ποια άλλα μερίσματα ή άλλα εισοδήματα θα επιτρεπόταν να λάβουν οι ονομαστικοί ιδιοκτήτες. Η θέση των υποτιθέμενων ιδιωτών ιδιοκτητών, όπως έδειξε ο Μίσες, μειώθηκε σε αυτό των κυβερνητικών συνταξιούχων.

Στη συνέχεια φέρνει το παράδειγμα της κεντρικής ρύθμισης τιμών και μισθών, που επιβλήθηκαν από το 1936 στη ναζιστική Γερμανία, για να καταδείξει το ισχυρόν του επιχειρήματος ταύτισης ναζισμού και σοσιαλισμού.

Για έναν οπαδό του φιλελευθερισμού, ό,τι είναι κρατικό είναι κόκκινο πανί, και όταν ψάχνεις κόκκινα πανιά τα βρίσκεις παντού. Με αυτή την έννοια η ΕΕ που ρυθμίζει με την ΚΑΠ την γεωργική παραγωγή στις χώρες μέλη, μέσω του συστήματος των επιδοτήσεων κινδυνεύει να θεωρηθεί ναζιστική, μέσω της σοσιαλιστική οδού κατά Μίσες, αν και αν πιστέψει κάποιος τις απόψεις των Βρετανών συνωμοσιολόγων ευρωσκεπτικιστών στο διαδίκτυο αυτό δεν απέχει και πολύ από την αλήθεια. Το ίδιο συμβαίνει και για οποιοδήποτε κεντρικό σχεδιασμό ή προστατευτισμό.

Επίσης γίνεται η ταύτιση ναζισμός = ολοκληρωτισμός, σοσιαλισμός= ολοκληρωτισμός, επομένως ναζισμός = σοσιαλισμός. Βέβαια πολλοί σοσιαλιστές και κομμουνιστές απέχουν από ολοκληρωτικές πολιτικές θεάσεις, αλλά αν παραμερίσουμε την αδικία που τους γίνεται, για χάρην του επιχειρήματος, είναι προφανές ότι θυμίζει το παλιό “αστυνόμος=μπουζούκι”. Στην πρόσφατη ελληνική ιστορία έχουμε το δικτάτορα Μεταξά, φασιστικών καταβολών και πρακτικών, με οπαδούς μέχρι σήμερα, αλλά θα ήταν αστείο να τον πει κάποιος σταλινικό ή ναζιστή. Ακόμα και με τον μύθο ότι εισήγαγε το ΙΚΑ για παράδειγμα (το ΙΚΑ είχε ιδρυθεί στην πραγματικότητα με διατάγματα των προηγούμενων κυβερνήσεων Βενιζέλου και Τσαλδάρη).

Στην πραγματικότητα η αστική τάξη της Γερμανίας είχε στηρίξει από τη δεκαετία του ’30 το Χίτλερ και τους ναζιστές με χρηματοδότηση, και μπορεί κάποιος να πει ότι τον στήριξαν πολύ πρόθυμα στο έργο του. Επομένως αν υπήρχε κάποια κεντρική κυβέρνηση ήταν εναρμονισμένη με τα συμφέροντα τους. Στις εταιρίες που συνεργάστηκαν με τους Ναζί, υπάρχουν ηχηρά ονόματα όπως η Kodak, η ΙΒΜ, η Volkswagen, η Bayer, και μπορούμε ότι αυτή η συνεργασία όχι μόνο δεν τους έκανε κακό αλλά ισχυροποίησε και τη θέση τους.

Επίσης ένας μεγάλος αριθμός εταιριών χρησιμοποίησε σκλάβους εργάτες, που τους παρείχε το ναζιστικό καθεστώς.

Το μαρξιστικό αμερικανικό περιοδικό New Masses του 1937, έγραφε (μετάφραση δική μου) :

“Πριν το 1933 ο κάθε ναζιστής αγκιτάτορας φώναζε κατά της τοκογλυφίας, και του τοκογλυφικού κεφαλαίου, όταν το Σημείο 13 του Ναζιστικού προγράμματος, το οποίο απαιτεί εθνικοποίηση των μεγάλων τραστ ανακοινωνόταν σε συναντήσεις ανέργων και κακοπληρωμένων εργατών, ιδιοκτητών μαγαζιών, και υπερχρεωμένων αγροτών, η Γερμανική κυβέρνηση έγινε συνεργάτης πολλών τραπεζών και βιομηχανικών συμφερόντων. Για να εμποδίσει την κατάρρευση της γερμανικής οικονομικής ζωής η Γερμανική κυβέρνηση – “της Μαρξιστικής εποχής” όπως την αποκαλούν οι ναζί – αγόρασε πλειοψηφικό πακέτο στην Hamburg-South American Shiplines, την GelsenKirchen Bergwerksverein, την Commerz & Privat Bank, και την Τράπεζα της Δρέσδης. Επίσης αγόρασε ένα σημαντικό αριθμό μετοχών της Deutche Bank. Όταν πήρε την κυβέρνηση το Μάρτιο του 1933, ο Χίτλερ έγινε αυτόματα συνεργάτης σε αυτές τις εταιρίες. [..] Ήταν μια χρυσή ευκαιρία. Δύο από τις μεγαλύτερες τράπεζες του έθνους και ένα μεγάλο κομμάτι του τραστ του χάλυβα ελέγχονταν ήδη από την κυβέρνηση. Ο Χίτλερ θα μπορούσε να ξεκινήσει να πραγματοποιεί τις υποσχέσεις του προγράμματος του, να φέρει σε εφαρμογή το Σημείο 13 του προγράμματος του. Παρόλα αυτά δεν έκανε τίποτα από αυτά.

Διέλυσε ο Χίτλερ τα μεγάλα τραστ; Ας πάρουμε το παράδειγμα των Vereinigte Stahlwerke (σ.Μ: United Steel Works = Vereinigte Stahlwerke = Ενωμένα Έργα Χάλυβα, ο πρόγονος της σημερινής ισχυρής ThyssenKrupp ). Όταν ο Χίτλερ έγινε συνεργάτης του Fritz Thyssen, τον πρόεδρο των Vereinigte Stahlwerke, αυτός ο οίκος, εκτός από την υπονόμευση της πολιτικής της GelsenKirchen Bergwerksverein, ήταν συνδεδεμένος με έναν αριθμό άλλων παρόμοιων μεταλλευτικών και μεταλλουργικών εταιριών. Μετά την ναζιστική επανάσταση ο Thyssen άρχισε να χτίζει ένα ακόμα ισχυρότερο τραστ χάλυβα. Αν και ο Χίτλερ ήταν ένας σημαντικός συνεργάτης, ο Thyssen δεν πρέπει να τον συμβουλεύτηκε στο πως να χτίσει το τραστ του. Σε μια συνέλευση μετόχων το Νοέμβριο του 1933 αποφασίστηκε να ενωθεί η παλιά Vereinigte Stahlwerke , η Μεταλλευτική και Μεταλλουργική Εταιρεία Phoenix, τα Ενωμένα Έργα Χάλυβα Van der Zypen, και οι μονάδες παραγωγής σιδήρου Wissener, στην αγκαλιά της Μεταλλευτικής Εταιρείας GelsenKirchen. Το κεφάλαιο της τελευταίας αυξήθηκε σε 644 εκατομμύρια μάρκα, και το όνομα άλλαξε σε Vereinigte Stahlwerke. Το μερίδιο του Ράιχ σε αυτό το νέο συνδυασμό ήταν 15,5 %, σημαντική πτώση από το προηγούμενο 70%.[…]

Χάρης στο πρόγραμμα επανοπλισμού του Χίτλερ η Vereinigte Stahlwerke απολάμβανε πλούσια μερίσματα. Το 1936 ο Thyssen και 113 μέτοχοι του τραστ χάλυβα αποφάσισαν να αγοράσουν πίσω από το Ράιχ, στην ονομαστική τους αξία το μπλοκ των μετοχών της GelsenKirchen των 100 εκατομμυρίων μάρκων.Ενώ η ναζιστική κυβέρνηση παραχωρούσε υποχρεωτικά τις μετοχές της στη δεύτερη μεγαλύτερη εταιρεία της χώρας, άλλα συμφέροντα, την ίδια στιγμή, αύξαναν τις μετοχές τους στην Vereinigte Stahlwerke…”

Οι αστοί λοιπόν που στήριξαν το ναζιστικό καθεστώς έκαναν δουλειές ελεύθερα, και ισχυροποίησαν τη θέση τους. Τα οφέλη δε από αυτήν την περίοδο διατηρούνται μέχρι σήμερα.

Επίσης έχουμε να παρατηρήσουμε ότι ο ναζισμός έκανε χρήση πολλών συνθημάτων του κομμουνιστικού και του σοσιαλιστικού κόμματος της εποχής, αλλά στην πραγματικότητα δεν εφάρμοσε κάτι από τις υποσχέσεις του, όταν πήρε την εξουσία. Η ιδιοκτησία των ιδιωτών δεν ήταν ονομαστική όπως διατείνονται οι εξισωτές, ούτε και εφαρμόστηκε κάποιος κρατικός καπιταλισμός, τύπου Σοβιετικής Ένωσης. Οι μέτοχοι των εταιριών συνέχισαν να κάνουν δουλειές και να απολαμβάνουν μερίδια, χάρης στη μιλιταριστική πολιτική του Χίτλερ, την οποία προφανώς υπαγόρευαν.Στην πραγματικότητα ήταν μια ακραία έκφραση της κορποροκρατίας και της υπαγόρευσης της κρατικής πολιτικής από ιδιωτικά συμφέροντα, την οποία ζούμε στην σύγχρονη αστική δημοκρατία παγκοσμίως, ή όπως η οικειοποίηση μέσων παραγωγής της Σοβιετικής Ένωσης από μέλη του κόμματος κατά την περεστρόικα. Θεωρώ δηλαδή ότι ο ναζισμός δεν είναι η ανατροπή της αστικής δημοκρατίας αλλά το επιστέγασμα της.

κοντός σύνδεσμος: http://wp.me/p1pa1c-iBi

Ετικέτα: σοσιαλισμός, φιλελευθερισμός, Εθνικοσοσιαλισμός, Κομμουνισμός, Ναζισμός, Χίτλερ, θεωρία δύο άκρων

Posted in: Αναδημοσιεύσεις, Ιστορία