Με αφορμή το άρθρο του Νικόλα Σεβαστάκη «Tυνησία: Απέναντι στον ισλαμο-φασισμό»
Του Καπυμπάρα
Με ένα ενδιαφέρον άρθρο του για την Τυνησία στα «Ενθέματα» της Κυριακής 17.02.2013 ο Νικόλας Σεβαστάκης επιστρέφει στη συζήτηση για την αραβική άνοιξη, τη μακρά –όπως φαίνεται- πορεία των λαών της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής προς τη χειραφέτηση και τη δημοκρατία. Μια συζήτηση που θα έπρεπε να απασχολεί κάθε αριστερό και διεθνιστή άνθρωπο και που αφέθηκε στο περιθώριο του διαλόγου στο εσωτερικό της αριστεράς στη χώρα μας, ίσως και λόγω του επείγοντος χαρακτήρα των δικών μας προβλημάτων.
Η ανάλυσή του με αφορμή τη δολοφονία του ηγέτη της αριστεράς της Τυνησίας Σόκρι Μπελαΐντ, από ακραίους σαλαφιστές (όπως φαίνεται), που δρουν με την ανοχή των αρχών, θέτει το ζήτημα της συνέχισης του αγώνα για ελευθερία απέναντι στην αυταρχική στροφή των νέων αρχόντων που διαδέχτηκαν τον έκπτωτο δικτάτορα στην ηγεσία της χώρας.
Στην προσπάθειά του να δει την κατάσταση πέρα από τη μονόπλευρη οπτική που προσφέρουν οι γεωπολιτικές αναλύσεις και την ελευθερία υπό πρίσμα πιο καθολικό και ουσιαστικό, δε λείπουν οι ανεπάρκειες και οι αντιφάσεις, που οφείλονται κυρίως στην επιλογή από μέρους του ως μοναδικού άξονα ανάλυσης την αντίθεση στον ισλαμικό φονταμενταλισμό. Πριν προχωρήσουμε στην ανάλυση των σημείων της διαφωνίας μας, καλό θα ήταν να θέσουμε συνοπτικά τους όρους του ζητήματος, όπως τους κατανοούμε και χωρίς να διεκδικούμε τις δάφνες του ειδικού.
Θέτοντας τους όρους του ζητήματος
Οι πρώτες ελεύθερες εκλογές στην Τυνησία έφεραν στην εξουσία το μεταρρυθμιστικό ισλαμικό κόμμα Εν-Νάχντα (Αναγέννηση). Το κόμμα αυτό εκλέχθηκε προβάλλοντας μια αποκλειστικά ταυτοτική ατζέντα με επίκεντρο την ισλαμική θρησκεία. Το γεγονός ότι την εκλογή του τη χρωστά εν πολλοίς στη χρηματοδότησή του από συντηρητικές μοναρχίες του Κόλπου, όπως το Κατάρ, και στην προνομιακή μιντιακή κάλυψή του από παναραβικής εμβέλειας ενημερωτικά ΜΜΕ, όπως το Αλ-Τζαζίρα, που εδρεύουν εκεί, είναι αδιαμφισβήτητο. Η επιτυχία του όμως δεν μπορεί να αποδοθεί μόνο σ’ αυτό.
Αφενός, δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε ότι το κόμμα αυτό, όντας για πάνω από μισό αιώνα στην αντιπολίτευση με πλήθος φυλακισμένων, εξόριστων και βασανισθέντων μελών απέκτησε κύρος και δεσμούς με την κοινωνία. Αφετέρου, είναι λογικό για ένα ιστορικό πολιτικό ρεύμα που δεν κυβέρνησε ποτέ, να έρθει η σειρά του να δοκιμαστεί στην κυβέρνηση, ιδίως μετά την αποτυχία του προοδευτικού εθνικισμού και των μαρξιστικών του παραλλαγών να δικαιώσουν τις προσδοκίες των λαών του αραβικού κόσμου μετά την αποαποικιοποίηση.
Ακόμη, η ίδια η ιδέα της ταυτοτικής διεκδίκησης, έχει έναν σκληρό πυρήνα ως ένα βαθμό θεμιτό: την αντίσταση των λαών του Τρίτου Κόσμου απέναντι στην υποτίμηση του πολιτιστικού τους φορτίου και τη διεκδίκηση μιας ισότιμης με τη Δύση θέσης στο σύγχρονο κόσμο. Αυτό μπορεί από μια άποψη να εξηγήσει και την επιτυχία ενός «ισλαμικού» προεκλογικού προγράμματος σε μια κοινωνία που νιώθει ταπεινωμένη από μια δικτατορία με «ξένους τρόπους» και τις εξωτερικές δυνάμεις που τη στήριζαν.
Αν μια τέτοιου τύπου ατζέντα είναι αρκετή για να ανέλθει στην εξουσία ένα αντιπολιτευόμενο κόμμα μέχρι πρόσφατα παράνομο, είναι εξαιρετικά ανεπαρκής όταν έρθει η ώρα να τη διαχειριστεί, τη στιγμή που στο κοινωνικό ζήτημα δεν έχει να προτείνει τίποτα διαφορετικό από τη δικτατορία που διαδέχτηκε. Η συνέχιση της ίδιας νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής, των ιδιωτικοποιήσεων, του ανοίγματος των αγορών και της συνεργασίας με το ΔΝΤ, δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να δώσει απάντηση στα κυρίαρχα αιτήματα της εξέγερσης για δουλειά, ψωμί και αξιοπρέπεια. Ο μόνος τρόπος επομένως, να κρατηθεί στην εξουσία η νέα κυβέρνηση ήταν η αυταρχική στροφή και η πολιτική εργαλειοποίηση της θρησκείας με σκοπό την απονομιμοποίηση ως «άθεων» των πολιτικών αντιπάλων και των διεκδικήσεών τους.
Έτσι, αυτό που βλέπουμε σήμερα στην Τυνησία είναι η επίθεση στα εργατικά συνδικάτα, στα γυναικεία δικαιώματα και στην ελευθερία της έκφρασης και η ανοχή στις τραμπούκικες και δολοφονικές επιθέσεις εις βάρος αντιφρονούντων από σαλαφιστικά στοιχεία με τα οποία η κυβέρνηση μοιράζεται παρόμοια συντηρητικά ακροατήρια. Οι ισλαμιστές στην εξουσία, σε αντίθεση με ότι πίστευαν πολλοί, δεν προσαρμόζονται στους κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού, αλλά αντίθετα αυταρχικοποιούνται.
Η αλληλεγγύη μας επομένως στις αριστερές δυνάμεις, στον αγώνα τους για ανατροπή της ισλαμικής κυβέρνησης, τη στιγμή μάλιστα που είναι οι μόνες που συνδυάζουν το κοινωνικό ζήτημα μ’ αυτό των δημοκρατικών ελευθεριών συσπειρώνοντας στο κινηματικό επίπεδο πολύ ευρύτερες δυνάμεις από την εκλογική τους επιρροή, δεν μπορεί παρά να είναι δεδομένη. Κι αυτό ανεξάρτητα από το αν είναι ίσως αρκετά παραδοσιακές για τα γούστα μας (ο δολοφονημένος Σόκρι Μπελαΐντ π.χ. ήταν εθελοντής δικηγόρος του Σαντάμ Χουσεΐν).
Η αναλυτική παγίδα του «ισλαμοφασιμού»
Ήδη από τον τίτλο του άρθρου του ο Ν. Σεβαστάκης υιοθετεί την προπαγανδιστική ορολογία περί «ισλαμοφασισμού» -γνώριμη από την (κατά)χρήση της από τους αμερικανούς νεοσυντηρητικούς και την ευρωπαϊκή ακροδεξιά- η οποία μπορεί ίσως να είναι χρήσιμη ως επικοινωνιακό όπλο στην εσωτερική πολιτική διαμάχη της Τυνησίας, αλλά όταν γίνεται εκ μέρους μας αναλυτικό εργαλείο υπάρχει ο κίνδυνος να γλιστρήσουμε σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια. Άλλωστε, η αναλογία δεν είναι και η πιο ασφαλής μέθοδος για να βγάλει κανείς πολιτικά συμπεράσματα.
i) Η εξίσωση του πολιτικού Ισλάμ με τον φασισμό, πέρα από το ότι αγνοεί κάθε διαφοροποίηση στο εσωτερικό του και την ποικιλία των ρευμάτων του, εξάγει λανθασμένα συμπεράσματα και για τη φύση του ίδιου του φασισμού, αφού αγνοεί ένα από τα κύρια ιδεολογικά χαρακτηριστικά του, τον φυλετισμό (που δεν υπάρχει ούτε στα πιο ακραία ισλαμιστικά ρεύματα) και την αυτοτοποθέτησή του στο ρόλο του υπερασπιστή της λευκής (άριας) φυλής. Η αγνόηση του χαρακτηριστικού αυτού του φασισμού, τον τοποθετεί αυτόματα στην ευρεία κατηγορία του ολοκληρωτισμού μαζί, όχι μόνο με τον ισλαμικό φονταμενταλισμό, αλλά και με τον υπαρκτό σοσιαλισμό. Ολισθαίνουμε έτσι, προς τη φιλελεύθερης κοπής νομιμοποιητική για το φασισμό θεωρία των άκρων, με την οποία έχουμε εξοικειωθεί πολύ τελευταία. Αντίθετα, ο ισλαμικός μεταρρυθμισμός, ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα αναπτύχθηκε όχι σε σύμπνοια, αλλά σε αντίθεση με το πολιτικό σχέδιο διατήρησης της λευκής υπεροχής είτε αυτό εκφράστηκε από τους φιλελεύθερους αποικιοκράτες είτε από τους φασίστες.
ii) Κατά την ταπεινή μας άποψη, αν ένα πολιτικό ρεύμα είναι φασιστικό, δεν μας μένει καμία άλλη πολιτική επιλογή από την απόλυτη εκμηδένισή του. Μεταφρασμένη σε πολιτική πρακτική στο εσωτερικό των κοινωνιών της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής μια τέτοια επιλογή θα σήμαινε ότι δεν υπάρχει κανένας χώρος στο πολιτικό σκηνικό για το πολιτικό Ισλάμ όλων των αποχρώσεων, ένα ιστορικό και πλειοψηφικό σε μια σειρά από χώρες ρεύμα. Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν, είναι αν μπορεί να υπάρξει (εφόσον βέβαια επιθυμούμε κάτι τέτοιο) μια λειτουργική δημοκρατία στις χώρες αυτές χωρίς τους ισλαμιστές. Αν θέλουμε να είμαστε στοιχειωδώς ρεαλιστές, η απάντηση είναι σαφώς αρνητική.
Επομένως, πολιτικός στόχος της αριστεράς δεν μπορεί να είναι η με κάθε μέσο εκμηδένισή τους, αλλά το να υποχρεωθούν να λειτουργήσουν μέσα στους κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού καθώς και η ευρεία συναίνεση στην οικοδόμηση των νέων μεταδικτατορικών θεσμών ώστε να μη μονοπωληθούν από καμιά οριακή πλειοψηφία, αλλά να τους χωράνε όλους. Ήδη, στην Τυνησία παρατηρούνται σχίσματα στο εσωτερικό του κυβερνητικού κόμματος, με στελέχη όπως ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός να διαχωρίζονται από τη σκληρή γραμμή της ηγεσίας.
Η υιοθέτηση της αντίθεσης στους ισλαμιστές ως μοναδικού κριτηρίου πολιτικής τοποθέτησης παραγνωρίζει και κάποια άλλα στοιχεία της πολιτικής ιστορίας και πραγματικότητας του αραβικού κόσμου, που έχουν τη σημασία τους αν θέλουμε να διαμορφώσουμε άποψη έξω από προκατασκευασμένα σχήματα. Ενώ στην Ευρώπη η εκκοσμίκευση έχει ταυτιστεί με μια μακρά περίοδο αγώνων για τη χειραφέτηση της κοινωνίας, στον αραβομουσουλμανικό κόσμο είναι μια έννοια δυσφημισμένη από την ταύτισή της με αυταρχικά-εκσυγχρονιστικά καθεστώτα, όπως του Κεμάλ Ατατούρκ, του Σαντάμ Χουσεΐν ή του Χαμπίμπ Μπουργκίμπα, όπου σήμαινε κυρίως απαγορεύσεις και όχι ελευθερίες και μάλλον χειραγώγηση της θρησκείας μέσω επίσημων κρατικών θρησκευτικών θεσμών, ώστε να προσδοθεί και θρησκευτική νομιμοποίηση σε δικτατορικά καθεστώτα, παρά γνήσιο διαχωρισμό θρησκείας και πολιτικής. Έτσι, οι διαχωριστικές γραμμές του πολιτικού σκηνικού, όταν μιλάμε για τις πολιτικές συμμαχίες της αριστεράς είναι πολύ συζητήσιμο αν είναι ωφέλιμο να χαραχθούν πάνω στον άξονα ισλαμικές – κοσμικές δυνάμεις, όταν στις τελευταίες συμπεριλαμβάνονται τα πολιτικά υπολείμματα των δικτατορικών καθεστώτων ή δυνάμεις που ορκίζονται στην κοσμική θρησκεία των αγορών, μια συμμαχία με τις οποίες ενδέχεται να απομακρύνει τα πληττόμενα στρώματα από την αριστερά αντί να διευρύνει την επιρροή της. Ας έχουμε δε στο νου μας ότι στη Συρία π.χ. κάτι τέτοιο θα σήμαινε συμμαχία της αριστεράς με τον Άσαντ. Δική μας γνώμη είναι πως θα ήταν καλύτερο να βλέπουμε τη διαχωριστική γραμμή στον άξονα αριστερά –δεξιά ή, ανάλογα με τη συγκυρία στον άξονα δημοκρατικές – αντιδημοκρατικές δυνάμεις. Σε τελική ανάλυση βέβαια, πρόκειται για ένα ζήτημα που οι ίδιες οι αριστερές δυνάμεις της Τυνησίας, της Αιγύπτου ή της Συρίας είναι κατεξοχήν αρμοδιότερες να απαντήσουν, αφήνοντας σε μας κυρίως το ρόλο του αλληλέγγυου.
iii) Στο επίπεδο των διεθνών σχέσεων η ρητορική περί «ισλαμοφασισμού» έχει χρησιμοποιηθεί από την αμερικανική -και όχι μόνο- ηγεσία για να προσδώσει ιδεολογική νομιμοποίηση στην επιχείρηση κατάργησης της ισότητας μεταξύ των κρατών και της ανεξέλεγκτης δράσης των ισχυρών όπου γης· στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ ή στην Τσετσενία όταν αυτοί πολεμούν το «απόλυτο κακό». Εντάσσεται μάλιστα στην πάγια παράδοση της ταύτισης του εκάστοτε εχθρού του «ελεύθερου κόσμου» με τον φασισμό και τη βλέπουμε ξανά και ξανά, κάθε φορά που ένας «νέος Χίτλερ» ξεφυτρώνει στο Κάιρο για να εθνικοποιήσει το Σουέζ, στη Βαγδάτη για να μας απειλήσει με όπλα μαζικής καταστροφής, στην Καμπούλ ή ακόμα και στο Βελιγράδι. Η δαιμονοποίηση του αντιπάλου οδηγεί στην απανθρωποποίησή του και στη νομιμοποίηση πρακτικών όπως ο βομβαρδισμός αμάχων ή τα βασανιστήρια (αφού πρόκειται για «Ταλιμπάν»). Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι κατά τη στρατιωτική δράση κατά των ισλαμιστών στο Νίγηρα πριν από δύο χρόνια τα αφρικανικά εκστρατευτικά σώματα είχαν εντολή να μην κρατούν αιχμαλώτους αλλά να «εκμηδενίζουν τους αντιπάλους», πράγμα για το οποίο δεν ακούσαμε τίποτα, αφού ο σατανικός χαρακτήρας του εχθρού φαίνεται να δικαιολογεί τα πάντα στα δυτικά ακροατήρια σε βαθμό τέτοιες ειδήσεις να μην είναι καν άξιες αναφοράς ως κάτι το εξαιρετικό.
Σαν αριστεροί θα έπρεπε να βλέπουμε το διεθνές δίκαιο σαν έναν τρόπο ρύθμισης και ισορρόπησης των διακρατικών σχέσεων σε έναν κόσμο που χωρίζεται σε ισχυρούς και ανίσχυρους και όχι σε «καλούς» και «κακούς». Εκτός βέβαια, αν επιθυμούμε να επιστρέψουμε στην εποχή της αποικιοκρατίας, όπου το δικαίωμα να βομβαρδίζεις και η υποχρέωση να βομβαρδίζεσαι κατανεμόταν ανάλογα με το αν κατατάσσεσαι στους «πολιτισμένους» ή στους «βάρβαρους». Θα έπρεπε τουλάχιστον να μας προβληματίζει το γεγονός ότι χρησιμοποιούμε την ίδια προπαγανδιστική ορολογία με τον Μπους και τους απολογητές του, τη στιγμή μάλιστα που στο ηθικολογικό τους σύμπαν οι «καλοί» ταυτίζονται με τους ισχυρούς και οι «κακοί» με τους ανίσχυρους.
iv) Μια ακόμα πιο επικίνδυνη διάσταση της οικειοποίησης μιας τέτοιας απλουστευτικής ορολογίας είναι ότι κάθε μουσουλμάνος μετανάστης στην Ευρώπη καθίσταται ύποπτος «ισλαμοφασισμού» (και συχνά είναι και «ένοχος» όταν έχουμε διευρύνει τόσο πολύ τον ορισμό, ώστε να περιλαμβάνει και αυτούς που ψηφίζουν π.χ. τους Αδελφούς Μουσουλμάνους) και αιτιολογείται η θέση ολόκληρων πληθυσμών -φτωχών και εργατικών μαζών κυρίως- σε κατάσταση εξαίρεσης και διαρκούς επιτήρησης. Συμβάλλουμε έτσι από τα αριστερά στην προώθηση της ρατσιστικής ορολογίας και της φοβικής ατζέντας των αυθεντικών Ευρωπαίων φασιστών.
Η αυτοδιάθεση α λα καρτ
Η πιο βαθιά αντίφαση του άρθρου αναδεικνύεται όταν προσπαθήσει να αναλύσει κανείς τη θέση του καλού συντάκτη του από τη σκοπιά της αυτοδιάθεσης των λαών. Αν είναι σωστό ότι το στοιχειώδες δημοκρατικό δικαίωμα κάθε λαού να αυτοκυβερνηθεί οφείλει να βαραίνει στη σκέψη μας περισσότερο από τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (χωρίς αυτοί πάντως να μας είναι αδιάφοροι) είναι εξαιρετικά προβληματική η λογική του άρθρου όταν τα κριτήριά του για το δικαίωμα αυτό δεν υπακούουν στις ίδιες αρχές και μοιάζουν να προέρχονται περισσότερο από την επιθυμία του να καταπολεμηθεί ο ισλαμικός φονταμενταλισμός (με όλες τις δυστυχίες που φέρνει στους λαούς) ή από τις εντυπώσεις του, παρά από μια ανάλυση της πραγματικότητας ή μια στάση αρχών.
Όταν μας μιλά για την επιχείρηση καταστολής από τη Γαλλία του αποσχιστικού κινήματος και των ισλαμιστών στο Μάλι, μας καλεί να μη λάβουμε υπόψη μας τις εξωγενείς αιτίες της σύγκρουσης δηλαδή, τις οικονομικές επιδιώξεις της Γαλλίας επειδή πρόκειται για δευτερεύον θέμα μπροστά στο πρωτεύον, που είναι η άποψη των ίδιων των κατοίκων της αφρικανικής αυτής χώρας που υποδέχτηκαν, όπως μας λέει τον Ολάντ σαν απελευθερωτή (κάτι που σε κάποιους αριστερούς αρέσει να το κρύβουν). Αφενός δεν μας αναφέρει από πού του δημιουργήθηκε αυτή η εντύπωση (ελπίζω όχι από τα τηλεοπτικά δίκτυα του εισβολέα) και αφεταίρου δεν ασχολείται ούτε με τις εσωτερικές αιτίες της σύγκρουσης. Αυτοί που καλωσορίζουν τους Γάλλους π.χ. είναι από το Νότο ή από το Βορρά; Γιατί αν είναι από το Νότο είναι αρκετά αναμενόμενο να χειροκροτούν τους βομβαρδισμούς των Τουαρέγκ, όπως θα ήταν πολύ λογικό να βλέπαμε π.χ. Τούρκους πολίτες να χαιρετούν ΝΑΤΟϊκούς πιλότους, στην υποθετική περίπτωση που θα πήγαιναν στη χώρα με αποστολή να βομβαρδίσουν κουρδικά χωριά.
Αλλά για χάρη της συζήτησης ας αποδεχτούμε ότι ολόκληρος ο λαός του Μάλι είναι υπέρ της εισβολής, ότι οι πολιτικές δυνάμεις του Βορρά, ισλαμιστές και αποσχιστικά κινήματα, δεν έχουν καμία νομιμοποίηση στο ντόπιο πληθυσμό και ότι οι προσωπικότητες της ντόπιας αριστεράς που αντιτίθενται στην επέμβαση εκφράζουν μια μικρή μειοψηφία. Αν δεχτούμε ότι στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του λαού του Μάλι συμπεριλαμβάνεται και το δικαίωμα να αρνηθεί την εξωτερική του αυτοδιάθεση και να καλέσει ξένες δυνάμεις να βομβαρδίσουν τμήμα της επικράτειάς του, ακόμα κι αν εκφραστής του δικαιώματος αυτού είναι μια κυβέρνηση που ανέβηκε στην εξουσία με στρατιωτικό πραξικόπημα κατά παράβαση της εσωτερικής αυτοδιάθεσης, γιατί τότε στην Τυνησία δεν συμπεριλαμβάνεται στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης η δυνατότητα του λαού να αρνηθεί την εσωτερική του αυτοδιάθεση και να θεσπίσει σαν βάση του συντάγματος μια μορφή της σαρία όταν μάλιστα η κυβέρνησή του προέρχεται από ελεύθερες εκλογές και το νέο σύνταγμα θα κυρωθεί με δημοψήφισμα; Το ερώτημα είναι βέβαια ρητορικό. Αυτό που φαίνεται είναι ότι στο άρθρο η εικαζόμενη άποψη των λαών χρησιμοποιείται επιλεκτικά και δεν αποτελεί τον άξονα της ανάλυσής του. Κορυφαίο κριτήριο μοιάζει να είναι η με κάθε μέσο αντιμετώπιση του ισλαμικού φονταμενταλισμού και δυστυχώς μοιάζει να αδιαφορεί για τις εσωτερικές ισορροπίες των χωρών αυτών, την συνοχή των κοινωνιών τους και τη δυνατότητα των πολιτών τους να συνυπάρξουν μετά την εισβολή ή την πολιτική κρίση.
Θα συμπεραίναμε ότι το άρθρο αυτό παρά τις καλές προθέσεις του, το κάλεσμα να αναστοχαστούμε πάνω στις αριστερές μας βεβαιότητες, τη διεθνιστική ματιά του και τη γνήσια αγωνία του να εκφράσει την αντίθεσή του σε κάθε εχθρό της ελευθερίας, μένει στις δικές του βεβαιότητες και προκατασκευασμένα σχήματα και δεν προσφέρει πολλά στην κατανόηση της σύνθετης πραγματικότητας και τον προβληματισμό για τις προοπτικές του δημοκρατικού κινήματος και των κοινωνικών αγώνων στην απέναντι ακτή της Μεσογείου.
______________________________________________________________________________________________
Σόρτλινκ: http://wp.me/p1pa1c-izL
cronopiusa
12 Μαρτίου, 2013 1:07 πμ
Malek Jandali Amal (Hope) Symphony –
cronopiusa
12 Μαρτίου, 2013 1:42 πμ
Καλημέρα, η πολύ καλή ανάρτησή σας μ’ έσπρωξε στο άρθρο του Elías Khoury Túnez, Egipto y Siria: la larga batalla
και θέλησα να σας κάνω ένα μικρό δωράκι
Malek Jandali Salam «Peace» مالك جندلي: سلام
κάτι κάνω λάθος και βγαίνει Άρης Χατζηστεφάνου αντί του Malek Jandali, σας παρακαλώ σβήστε τα προηγούμενα σχόλια μου κι ένα μεγάλο ευχαριστώ
ConspiRaki Theologist
12 Μαρτίου, 2013 2:20 πμ
…γιατί τότε στην Ελλάδα(αντι Τυνησία) δεν συμπεριλαμβάνεται στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης η δυνατότητα του λαού να αρνηθεί την εσωτερική του αυτοδιάθεση και να θεσπίσει μνημόνια, στρατόπεδα συγκέντρωσης, ανεργία, νομιμοποίηση ναζιστικών πρακτικών από γνήσιους απογόνους των ναζί κτλ(αντί σαν βάση του συντάγματος μια μορφή της σαρία) όταν μάλιστα η κυβέρνησή του προέρχεται από ελεύθερες εκλογές με το μεγαλύτερο ποσοστό που έχει συγκεντρώσει ποτέ κυβέρνηση στη χώρα (από τη μεταπολίτευση και δόθε)
simon
12 Μαρτίου, 2013 9:16 πμ
Μπορεί να ακούγεται απλοϊκό αυτό, αλλά οι θρησκείες (του Ισλάμ ασφαλώς συμπεριλαμβανομένου) είναι το όπιο των λαών και όπλο (ιστορικά αποτελεσματικότατο) για τη χειραγώγησή τους.
Επομένως, η χειραφέτηση των λαών απ’ αυτές είναι η μοναδική, οριστική, αλλά καθόλου εύκολη λύση.
katy
12 Μαρτίου, 2013 6:02 μμ
«Η θρησκεία θεωρείται από το λαό αληθινή, από τους σοφούς ψεύτικη και από τους ηγεμόνες χρήσιμη».
Σενέκας (4 μ.Χ-65 μ.Χ.), Ρωμαίος φιλόσοφος.
Capybara
13 Μαρτίου, 2013 12:48 πμ
Είδαμε βέβαια και τα χαΐρια των εκκοσμικευμένων κοινωνιών, όλο από χειραφέτηση σε χειραφέτηση πάμε και οι απόπειρες χειραγώγησης του λαού σπάνε διαρκώς τα μούτρα τους 🙂
Βλαδίμηρος
12 Μαρτίου, 2013 12:34 μμ
Φίλε Capybara
Γράφεις :«ηγέτη της αριστεράς της Τυνησίας Σόκρι Μπελαΐντ» και
«ο δολοφονημένος Σόκρι Μπελαΐντ π.χ. ήταν εθελοντής δικηγόρος του Σαντάμ Χουσεΐν»
Δε βλέπεις μια αντίφαση σ’ αυτά τα δύο;
Παρακάτω γράφεις :
«Οι ισλαμιστές στην εξουσία, σε αντίθεση με ότι πίστευαν πολλοί, δεν προσαρμόζονται στους κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού, αλλά αντίθετα αυταρχικοποιούνται»
Δεν είναι σωστό ότι οι ισλαμιστές «αυταρχικοποιούνται», γιατί αυτό σημαίνει ότι δεν είναι αυταρχικοί και γίνονται. Πρώτα-πρώτα, δεν είναι ζήτημα αυταρχικοποίησης. Ο ισλαμικός νόμος είναι έκφραση του πατριαρχικού τρόπου ζωής σε μια κοινωνία δουλείας, ή δουλοπαροικίας και είναι απόλυτα κατανοητός σα μορφή διακυβέρνησης σε μια τέτοια κοινωνία. Η «αυταρχικότητα» σε μια τέτοια κοινωνία είναι απόλυτα θεμιτή. Στις κοινωνίες αυτές τόσο η έννοια «δημοκρατία», όσο και η έννοια «αυταρχικότητα» είναι ξένα σώματα και απόλυτα ακατανόητες. Αντίθετα, σε μια αστική κοινωνία, η αυταρχικότητα είναι σαν έννοια εντελώς κατανοητή, όπως και η έννοια «δημοκρατία» και φυσικά η πρώτη έννοια είναι το ίδιο απαράδεκτη, όσο η δεύτερη είναι επιθυμητή. Γι’ αυτό ίσως είναι λάθος ο όρος «ισλαμοφασισμός», που όμως αποδίδει πολύ εύστοχα τον αποτροπιαστικό για ένα δημοκράτη (είτε αστό, είτε «αριστερό») συνδυασμό θρησκοληψίας και αυταρχικότητας.
Τελικά, πρόκειται για το πολιτικό και νομικό εποικοδόμημα δυο διαφορετικών κοινωνικοοικονομικών καθεστώτων. Και επειδή το εποικοδόμημα έχει αντίστροφη επίδραση στην οικονομική βάση, η επιβολή της σαρία σε ένα αραβικό κράτος είναι ένα βήμα (ή πολλά) προς τα πίσω, γιατί εμποδίζει (με την κτηνώδη βία τις περισσότερες φορές) την πρόοδο της κοινωνίας, δηλαδή, την καθιέρωση καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων και προσπαθεί να την κρατήσει καθηλωμένη σε από αιώνες ξεπερασμένες σχέσεις (είτε δουλείας, είτε δουλοπαροικίας).
Ο «ισλαμοφασισμός» είναι, λοιπόν, χειρότερος από οποιαδήποτε καπιταλιστική δικτατορία και ο αστός δημοκράτης που συμπράττει με ισλαμιστές για την ανατροπή μιας τέτοιας δικτατορίας είναι προδότης της δημοκρατίας και της προόδου, γιατί τότε, αντί να βοηθάει να πέσει μια δικτατορία, που βασίζεται σε καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις, και η οποία μέσω της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων θα φτάσει να δείξει την αναγκαιότητα του παραμερισμού της αστικής δικτατορίας από μια αστική δημοκρατία (ή μια προλεταριακή δικτατορία), αυτός ο αστός δημοκράτης βοηθάει να εγκαθιδρυθεί ένα καθεστώς απόλυτης άρνησης και των πιο στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων και πλήρους άρνησης των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων και το κάνει για χάρη όχι πιο προοδευτικών σχέσεων (οικονομικών, νομικών και πολιτικών σχέσεων), αλλά, για χάρη πιο καθυστερημένων.
Κι αν αυτά ισχύουν για έναν αστό δημοκράτη, ισχύουν στο τετράγωνο για κάποιον «αριστερό».
katy
12 Μαρτίου, 2013 5:59 μμ
Γράφεις :«ηγέτη της αριστεράς της Τυνησίας Σόκρι Μπελαΐντ» και
«ο δολοφονημένος Σόκρι Μπελαΐντ π.χ. ήταν εθελοντής δικηγόρος του Σαντάμ Χουσεΐν»
Δε βλέπεις μια αντίφαση σ’ αυτά τα δύο;
———————————————————————————————————-
Bλαδίμηρε, συγγνώμη που παρεμβαίνω, αλλά δεν υπάρχει αντίφαση. Εάν παρατηρήσετε λίγο πιο προσεκτικά, η πρόταση είναι «….Η ανάλυσή του με αφορμή τη δολοφονία του ηγέτη της αριστεράς της Τυνησίας Σόκρι Μπελαΐντ…» και όχι απλά «…ηγέτη της αριστεράς της Τυνησίας Σόκρι Μπελαΐντ…».
Βλαδίμηρος
14 Μαρτίου, 2013 2:59 πμ
Katy
Δεν παρέθεσα ολόκληρη τη φράση, γιατί ήθελα να τονίσω, απλά, ότι ένας «ηγέτης της αριστεράς», δολοφονημένος ή μη, ήταν λιγάκι σόλικο να γίνει «εθελοντής δικηγόρος» ενός εξολοθρευτή με χημικά αέρια του κουρδικού λαού, όπως ο Σαντάμ.
Βλαδίμηρος
14 Μαρτίου, 2013 3:02 πμ
Τελικά, τον έκανα το σολοικισμό μου.
katy
14 Μαρτίου, 2013 7:10 μμ
A ok, mea culpa!
Capybara
13 Μαρτίου, 2013 12:42 πμ
Μια χαρά αναπτύσσεται ο καπιταλισμός στις χώρες που κυβερνούν οι ισλαμιστές και ΔΝΤ και άνοιγμα των αγορών έχει και απ’όλα… Ο «ισλαμικός νόμος» ούτε εμποδίζει ούτε προωθεί τον καπιταλισμό, είναι μάλλον αδιάφορος ως προς αυτόν. Αυτό το έχει αναλύσει εδώ και καμιά σαρανταριά χρόνια πολύ ωραία ο Μαξίμ Ροντινσόν στο βιβλίο του «Ισλάμ & Καπιταλισμός» (υπάρχει στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Κάλβος»). Η χοντροκομμένη «μαρξίζουσα» ανάλυσή σου δεν στηρίζεται σε καμία, έστω στοιχειώδη, μελέτη της πραγματικότητας αλλά σε εντελώς αυθαίρετες παραδοχές που φανερώνουν κεφαλαιώδη άγνοια για το θέμα που συζητάμε.
Βλαδίμ
16 Μαρτίου, 2013 10:59 μμ
Στο μέτρο που αναπτύσσεται ο καπιταλισμός, γίνεται κατά παράβαση της σαρία και όχι κατά εφαρμογή της.
Capybara
17 Μαρτίου, 2013 9:32 πμ
Δεν γίνεται κατά παράβαση, γίνεται κατ’ ερμηνεία. Η σαρία, όπως και κάθε θρησκευτικό δόγμα, δεν είναι κάτι στατικό, αλλάζει & προσαρμόζεται για να συνεχίσει να υπάρχει.
Ioulianos
12 Μαρτίου, 2013 12:59 μμ
Για να μην ξεχνάμε, μια και στην Τυνησία το ΔΝΤ φρόντισε την εφαρμογή του προγράμματος των μεταρρυθμίσεων :
«Οι τραγικές οικονομικές συνθήκες στην ύπαιθρο της χώρας, η έλλειψη επαγγελματικών ευκαιριών και πολιτικών ελευθεριών, έχουν οδηγήσει χιλιάδες νέους της χώρας του Μάγκρεμπ στην απελπισία. Το επίσημο ποσοστό ανεργίας της Τυνησίας ανέρχεται στο 14%. Η ανεργία στους νέους, όμως, φτάνει το 31%. Στο 60% του πληθυσμού αντιστοιχεί το 30% του συνολικού εθνικού εισοδήματος, ενώ το υπόλοιπο 40% των κατοίκων απολαμβάνει το 70%.
Παρόλα αυτά, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο χαρακτηρίζει τους κυβερνητικούς χειρισμούς της οικονομίας και την άνιση οικονομική ανάπτυξη, η οποία εξυπηρέτησε κυρίως τις βόρειες και παραθαλάσσιες πόλεις, περιθωριοποιώντας την ύπαιθρο της χώρας, ως μια «συνετή μακροοικονομική διαχείριση», κάνοντας λόγο για ένα «οικονομικό θαύμα»
http://tvxs.gr/news/%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%82/%CF%84%CF%85%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%C2%AB%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B8%CE%B1%CF%8D%CE%BC%CE%B1%C2%BB-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%BD%CF%84-%CF%80%CE%BB%CE%AE%CF%84%CF%84%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CE%BC%CE%B1%CE%B6%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%86%CF%84%CF%8E%CF%87%CE%B5%CE%B9%CE%B1
Αριστεροτέλης
13 Μαρτίου, 2013 6:34 μμ
Αυτή την πρεμούρα είχα κι εγώ (και ο κάθε συνεπής αριστερός, έως αναρχικός) μην τυχόν και θεωρηθεί ο ισλαμοφασισμός αυτό που λογικά, εξώφθαλμα και ΑΡΙΣΤΕΡΑ είναι: ΦΑΣΙΣΜΟΣ.
Capybara
13 Μαρτίου, 2013 7:50 μμ
α) Αν θεωρούμε ότι κάτι δεν είναι φασισμός δεν σημαίνει ότι μας αρέσει.
β) Κάθε ολοκληρωτισμός δεν είναι φασισμός.
γ) Δεν είναι πάντοτε κακό να χρησιμοποιούμε καταχρηστικά τον όρο φασισμός, αρκεί να έχουμε συνείδηση του τακτικισμού αυτού και να λαμβάνουμε υπόψη ανάλογα με τα πολιτικά συμφραζόμενα αν έχει περισσότερα οφέλη ή κόστη μια τέτοια επιλογή.
Γιατί το να βαφτίζεις φασισμό ένα ιστορικά πρωτότυπο πολιτικό ρεύμα (όπως το πολιτικό Ισλάμ ή ο σιωνισμός) που δεν έχει ανάλογο στη δυτική πολιτική σκηνή μπορεί να σχετικοποιήσει τον ορίτζιναλ φασισμό, αλλά και δεν προσφέρεται για να κατανοήσεις την πραγματικότητα, αν αρχίσουμε να πιστεύουμε και οι ίδιοι στην προπαγάνδα μας…
Αριστεροτέλης
13 Μαρτίου, 2013 8:31 μμ
Μάλιστα. Περιμένω στο επόμενο post σου να αναπτύξεις την επιχειρηματολογία σου για το πως ο «αντι-σιωνισμός»….»υιοθετεί την προπαγανδιστική ορολογία… γνώριμη από την (κατά)χρήση της από τους αμερικανούς νεοσυντηρητικούς και την ευρωπαϊκή ακροδεξιά» και πως «όταν γίνεται εκ μέρους μας αναλυτικό εργαλείο υπάρχει ο κίνδυνος να γλιστρήσουμε σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια».
Capybara
13 Μαρτίου, 2013 8:44 μμ
Ατυχής η αναλογία. Αφενός γιατί οι αμερικάνοι νεοσυντηρητικοί είναι φιλοσιωνιστές, αφεταίρου διότι όχι ο αντισιωνισμός γενικά, αλλά μια έννοια του στυλ «σιωνοφασισμός» θα ήταν όντως προβληματική σε συγκεκριμένες συγκυρίες.
Άλλωστε πολλοί αντισιωνιστές χρησιμοποιούν τον αντισιωνισμό χωρίς να διαβάσουνε προηγουμένως τις οδηγίες χρήσης.
Αριστεροτέλης
13 Μαρτίου, 2013 9:06 μμ
Νταξ. Άσε τους νεο-συντηρητικούς (αν και οι ακροδεξιοί νεοσυντηρητικοί είναι). Δεν είναι βασικός πυρήνας του ακροδεξιού ιδεολογήματος παγκοσμίως «οι κυρίαρχοι του κόσμου σιωνιστές»? Πλάκα με κάνεις?
Capybara
13 Μαρτίου, 2013 9:14 μμ
Πέρα από τους φανταστικούς εχθρούς του φασίστα, υπάρχει και ο κανονικός σιωνισμός που δεν μπορούμε να τον πούμε αλλιώς, αφού στην τελική αυτοπροσδιορίζεται έτσι.
Αριστεροτέλης
13 Μαρτίου, 2013 11:07 μμ
Κοίτα, υπάρχουν δύο σιωνισμοί. Ο σιωνισμός της ισραηλινής άκρας δεξιάς και ο σιωνισμός που απλά υπερασπίζει το δικαίωμα του ισραήλ να υπάρχει, όπως και κάθε άλλο κράτος (μέχρι να έρθει η αταξική κοινωνία φυσικά, αλλά μια τέτοια κατάργηση των κρατών θα είναι καθολική). Από την άλλη πλευρά ο αραβικός εθνικισμός αρνείται το δικαίωμα ύπαρξης του ισραηλινού κράτους και βρίσκεται στην ουσία σε συνεργασία με τον αντίπερα εθνικισμό της ισραηλινής άκρας δεξιάς που αρνείται το δικαίωμα ύπαρξης του παλαιστινιακού κράτους. Γιατί δυσκολεύομαστε να δούμε το λογικά προφανέστατο, ότι δηλαδή Ισραηλινή δεξιά και η δεξιά της Παλαιστίνης ενισχύουν η μία την άλλη. Και γιατί δηλαδή η αριστερά θα πρέπει να υποστηρίζει την μία δεξιά (της παλαιστίνης), και τι σόι αριστερά στην τελική είναι αυτή?
DrAluca
14 Μαρτίου, 2013 1:44 πμ
«Κοίτα, υπάρχουν δύο σιωνισμοί. Ο σιωνισμός της ισραηλινής άκρας δεξιάς και ο σιωνισμός που απλά υπερασπίζει το δικαίωμα του ισραήλ να υπάρχει,»
Εχω κατι Παλαιστινιους νεκρους στην γραμμη 1 που καιγονται να μαθουν τις διαφορες τους.
Στην αλλη γραμμη ειναι και Ισραηλινοι που δεν αυτοπροσδιοριζονται ως σιωνιστες και δεν κρατιουνται να ενημερωθουν και αυτοι….
Ωραιο πραγμα να βλεπουμε απο μακρυα ενα φαινομενο. Δεν μυριζει το αιμα, και μπορουμε να τραβαμε τις εννοιες οσο θελουμε…
Χαμογελατε…
Αριστεροτέλης
14 Μαρτίου, 2013 2:17 πμ
Εγώ πάλι έχω κάτι νεκρούς ισραηλινούς στη γραμμή 2 που καίγονται να μάθουν γιατί ορισμένοι σταλινικοί με αναρχική προβιά υποστηρίζουν την παλαιστινιακή άκρα δεξιά της χαμάς που τους φιλοδώρησε με μια ρουκέτα στην αυλή του σπιτιού τους. Στην άλλη γραμμή έχω κάτι νεκρούς παλαιστίνιους, μόνο και μόνο επειδή δεν αυτοπροσδιορίζονταν ως χαμάς (προτιμούσαν για παράδειγμα να αυτοπροσδιορίζονται ως φατάχ).
Κατά τ’ άλλα συμφωνούμε (και στο Χαμογελάτε – πάνω από όλα 🙂 )
DrAluca
14 Μαρτίου, 2013 12:35 μμ
Νομιζω απαντηθηκαν οι «γραμμες» σου… Απο την αλλη οι δικες μου οχι….
😉
Χαμογελατε…
Capybara
14 Μαρτίου, 2013 6:46 πμ
Δεν υπάρχει προοδευτικός σιωνισμός, γιατί ο σιωνισμός είναι αποικιακό εγχείρημα. Το «δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει» είναι στην ουσία το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει ως ρατσιστικό κράτος , με νόμους άνισους, που θέλουν να διατηρήσουν την εβραϊκή δημογραφική υπεροχή πάσει θυσία. Η Χαμάς είναι εθνκοαπελευθερωτικό κίνημα (στο οποίο χωράει κριτική ως τέτοιο) δεν είναι το αντίστοιχο της ισραηλινής ακροδεξιάς.
Στο Ισραήλ ολόκληρο το πολιτικό φάσμα θεωρεί ότι η εφαρμογή της απλής αρχής της ισότητας για όλους τους κατοίκους της περιοχής από τη Μεσόγειο ως τον Ιορδάνη, αποτελεί υπαρξιακή απειλή για το Ισραήλ. Αν ένα κράτος είναι απαραίτητο να είναι ρατσιστικό για να υπάρχει, μήπως τελικά δεν πρέπει να υπάρχει καθόλου; (Και για να σε προλάβω, δεν εννοώ φυσικά να φύγουν οι Εβραίοι που ζουν για τόσες γενιές στην περιοχή)
Το πρόβλημα δεν είναι ότι η αριστερά επιλέγει την πλευρά του θύματος και όχι του θύτη, αλλά ότι υπάρχει ακόμα αριστερά, που νομίζει ότι στα γουέστερν οι καλοί είναι οι καουμπόηδες και οι κακοί οι Ινδιάνοι.
DrAluca
14 Μαρτίου, 2013 12:38 μμ
«(Και για να σε προλάβω, δεν εννοώ φυσικά να φύγουν οι Εβραίοι που ζουν για τόσες γενιές στην περιοχή) «
Capybara…. Εχω ερωτηση.
Γιατι γινεται τετοια ευκολη αναγωγη οταν εχουμε ή ασκουμε κριτικη στο κρατος του ΙΣραηλ και τις πολιτικες του, αμεσως να περναει γραμμη υπερασπισης οτι κανουμε επιθεση (μονο στους) Εβραιους κατοικους του?
Ειναι πιστευεις συνειδητη η εκουσια?
Χαμογελατε…
Capybara
14 Μαρτίου, 2013 7:30 πμ
Στους φίλους σου στη γραμμή 2 θα εξηγούσα ήρεμα και σεβόμενος τις δύσκολες ώρες που πέρασαν, ότι δεν μπορούν να ζουν σε κλεμμένη γη και πιθανόν πάνω στα ερείπια του χωριού κάποιου άλλου και να συνεχίσουν να ζουν εκεί χωρίς να τους το θυμίζει κανείς. Αυτά τα πράγματα μπορεί να είναι άσχημα, αλλά θα συνεχίσουν να τους συμβαίνουν, όσο δεν παραδέχονται την πραγματικότητα και δεν αναζητούν μια λύση για να ζήσουν ειρηνικά & με ισότητα με τους παλιούς κατοίκους της περιοχής τους.
Κι αν αυτό θέλει μεγάλες υπερβάσεις από μέρους τους για να το καταλάβουν, θα τους εξηγούσα ότι αυτό τους συμβαίνει γιατί η κυβέρνησή τους υπογράφει συμφωνίες ανακωχής και δεν τις σέβεται γιατί προτιμά από την ασφάλειά τους να δοκιμάζει τα όρια της νέας αιγυπτιακής ηγεσίας και τα νέα αντιπυραυλικά συστήματα που απέκτησε.
Όσο για τον τύπο από τη Φατάχ, δε χρειάζεται να του πω κάτι, ξέρει πολύ καλά ο ίδιος και έχει κάνει τις επιλογές του 🙂
Αριστεροτέλης
14 Μαρτίου, 2013 4:07 μμ
Ο σούπερμαν στην γραμμή 3 και ο Τζον Γουέιν στην γραμμή 4 μου λένε ευχαρίστως να σας βοηθήσουν να διαλύσετε το «αποικιοκρατικό» κράτος του Ισραήλ, αφού προηγουμένως, σας βοηθήσουν να διαλύσετε το ελληνικό αποικιοκρατικό κράτος. Γιατί να τρέχεις στο τελ α βιβ, όταν έχεις δίπλα σου τη Σούδα..
Κάποιο ρόλο στην ίδρυση του ισραήλ πρέπει να έπαιξε και το ολοκαύτωμα. Η αποιοκρατική Βρετανία ψήφισε κατά της ίδρυσης του ισραηλινού κράτους στην σχετική συνδιάσκεψη του ΟΗΕ.
Στην γραμμή 5 είναι ο νεκρός αριστερός σύντροφος Τσόκρι Μπελαΐντ.
Δεν έχω καμία γραμμή από αριστερό σύντροφο από την Παλαιστίνη. Φροντίζει η χαμάς γι’ αυτό. Η χαμάς δεν πιστεύει στην εξάλειψη των πολιτικών προσήμων μπροστά στο εθνικό καλό, γιατί το εθνικό καλό, δηλαδή το καλό, στην προκειμένη, της αραβικής αστικής τάξης, είναι η εξάλειψη των πολιτικών προσήμων. Αυτή είναι η ουσία του φασισμού. Ο Μπιν Λάντεν γόνος μεγαλοαστικής αραβικής οικογένειας δεν έβλεπε ταινίες με το Ζορό μικρός.
Διάβαζε το Ιστορία και Ταξική Συνείδηση του Γκεόργκι Λούκατς. 13.000 ρουκετες κατά αμάχων ισραηλινών πολιτών έχει ρίξει από το 2000 η χαμάς. 25.000 ντόλαρς στην οικογένεια κάθε καμικάζι. Πόθεν έσχες????
«Όμως η μεγαλύτερη –και μαζικότερη..-εξόντωση των Παλαιστινίων έγινε από τους ίδιους τους Άραβες με την σφαγή του Σεπτέμβρη 1970 από τον Βασιλια της Ιορδανίας Χουσεΐν, όταν εξοντώθηκαν δεκάδες χιλιάδες. Το ξεχνάτε, ΓΙΑΤΙ ? »
-από άρθρο του Ηλία Παπαναστασίου
Η φωνή του Νικόλα Σεβαστάκη είναι αυθεντική αριστερή φωνή. Δεν νοείται η αριστερά να υποστηρίζει καμιά δεξιά, τη στιγμή μάλιστα που αυτή η δεξιά χάνει την πατριωτική της προβιά και εμφανίζει το γυμνό αντι-αριστερό της πρόσωπο, την ουσία της αποστολής της.
Δεν ακούγεστε, πάρτε το 0
DrAluca
14 Μαρτίου, 2013 4:17 μμ
Το αποικιοκρατικο μπηκε σε εισαγωγηκα για καποιο λογο?
Οτι δηλαδη δεν ειναι απικοιοκρατικο κρατος το Ισραηλ?
Παντως για δριμύ κατηγορο στην Χαμας, και εισαγωγικα στο απικοιοκρατικο Ισραηλ, κατι «ισλαμοφασισμους» και κατι πηγες του κωλου, πρεπει να θεωρεις εαυτον πολυ τυχερο που ακομα δεν εχεις λαβει το πρεπον αντισιωνιστικο καντηλι.
Α ναι… Γαμω το Ισραηλ. Μην το ξεχασω.
Χαμογελατε…
Αριστεροτέλης
14 Μαρτίου, 2013 4:54 μμ
Όσα καντήλια και να ρίξεις, υποστήριξη στην ακροδεξιά χαμάς μέσα στην αριστερά δεν θα πετύχεις, πάρτο χαμπάρι. Είναι παράνοια
http://athemita.wordpress.com/2012/09/04/%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%B1/
DrAluca
14 Μαρτίου, 2013 5:11 μμ
Οσο και να προσπαθεις, ο ισαποστασιακος μανδυας που φορας δεν πειθει κανεναν.
http://occupiedpalestine.wordpress.com/2012/03/11/the-rocket-from-gaza-myth-photography/
Αντε και καλη χονεψη.
Χαμογελατε…
Αριστεροτέλης
14 Μαρτίου, 2013 5:35 μμ
Η άνοδος της αριστεράς και στις δύο πλευρές είναι η μόνη λύση για το μεσανατολικό. Η χαμάς βρίσκεται εκεί για να μην υπάρξει αριστερά, για να μην υπάρξει βιώσιμη λύση. Γιατί η αραβική αστική τάξη δεν θέλει λύση του παλαιστινιακού. Θέλει φτηνό εργατικό δυναμικό για τις μπίζνες της. Έτσι βλέπει τους παλαιστίνιους. Γι’ αυτό χρηματοδοτεί τη χαμάς. Το να παραμερίζεις την ταξική ανάλυση για χάρη της εθνικής, έχει όνομα.
Πάντα με χαμόγελο 🙂
DrAluca
14 Μαρτίου, 2013 5:37 μμ
Καθως θα ρχεσαι, φερε την μπαλα απ την κερκιδα….Δεν την πεταξες αρκετα μακρυα…
Χαμογελατε…
Αριστεροτέλης
15 Μαρτίου, 2013 1:31 πμ
Δύο λαοί σκοτώνονται για τα συμφέροντα των νταβατζήδων της περιοχής κι εσύ αντί να ζητάς την ειρήνη (την οποία, θα επιμείνω, μόνο η άνοδος της αριστεράς και στις δύο πλευρές μπορεί να εξασφαλίσει), ζητάς την εξόντωση του ενός. Κάνεις μεροληπτική προπαγάνδα υπέρ του ενός νταβατζή. Και ο ισραηλινός λαός έχει υποστεί πολλές απώλειες από αυτόν τον πόλεμο, αλλά η προπαγάνδα σου είναι τυφλή. Ευτυχώς, διάβασα πολύ νέος την Κοινωνία του Θεάματος του Γκυ Ντεμπόρ, και το επιλεκτικό ζουμ του φακού του κάθε προπαγανδιστή δεν με ξεγελάει. Από το 1948 ως το1997 έχουν σκοτωθεί 20.093 ισραηλινοι στρατριώτες,75.000 έχουν τραυματιστεί και 100.000 είναι ανάπηροι πολέμου. Η χαμάς, που βρίσκει τα λεφτά για τις ρουκέτες θα μας πεις? Πιάσε γραμμή με λογιστήριο 🙂
Capybara
15 Μαρτίου, 2013 7:05 πμ
Καταρχήν πολύ εύκολα κάθε συζήτηση για τη Μέση Ανατολή καταλήγει σε συζήτηση για το Παλαιστινιακό, σε βαθμό να καταντά βαρετό.
α) Η Βρετανία δεν ψήφισε κατά της δημιουργίας του Ισραήλ, αλλά απείχε. Τέλος πάντων…
β) Αν κάποιος θεωρεί ότι η εθνική εκκαθάριση μιας περιοχής από τους κατοίκους της, ο εποικισμός της από Ευρωπαίους και η θεσμοθέτηση ρατσιστικών νόμων για να διατηρηθεί η δημογραφική υπεροχή δεν έχει σχέση με αποικιοκρατία, δεν ξέρω τί σχέση μπορεί να έχει με την αριστερά.
γ) Δεν το ‘ξερα ότι το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση πρέπει να γίνεις αριστερός για να το διεκδικήσεις. Το να λέμε τί σόι άνθρωποι είναι οι κατακτημένοι («βάρβαροι», «θρήσκοι», αρχαϊκοί» κ.λπ.) για να δικιολογήσουμε τους κατακτητές ή να τηρήσουμε ίσες αποστάσεις είναι κατεξοχήν αποικιοκρατικός τρόπος σκέψης και αποτελεί την επιχειρηματολογία κάθε «πολιτισμένου» κατακτητή, από τον Μπους στο Αφγανιστάν μέχρι τον Μουσολίνι στην Αιθιοπία.
δ) Το καταλάβαμε με ποιον είσαι στη διαμάχη και η επιλογή σου αυτή αν δε σε θέτει εκτός αριστεράς, τουλάχιστον θέλει πολύ θράσος για να μπορείς να είσαι τιμητής της αριστεροσύνης των άλλων με αγανακτισμένα καπς λοκ 🙂
Αριστεροτέλης
15 Μαρτίου, 2013 10:35 πμ
@Capybara
Κοίτα, στην πολιτική δεν υπάρχει αποχή, όπως ίσως γνωρίζεις, και αυτό εννοούσα όταν είπα για το «κατά» της Βρετανίας. Ωστόστο, για λόγους πολιτικής ορθότητας 🙂 καλά έκανες και με διόρθωσες, πράγματι η Βρετανία απείχε της ψηφοφορίας. Το νόημα πάντως δεν αλλάζει. Η τότε ΕΣΣΔ ψήφισε υπέρ. Αργότερα ο Στάλιν το γύρισε στην υποστήριξη του αραβικού εθνικισμού (μήπως έχεις κάποια κατάλοιπα από θητεία στην κνε μήπως? 🙂 )
Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος αριστερός για να κάνει εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, αλλά δεν χρειάζεται να μην είναι και φασίστας. Σε κάθε περίπτωση ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας δεν μπορεί να διαγράφει τα πολιτικά πρόσημα.
Στην διαμάχη παίρνω σαφώς θέση στο πλευρό των λαών, από τους οποίους (επειδή είμαι σιωνιστής φυσικά) δεν έχω εξαιρέσει τον ισραηλινό λαό, ο οποίος δεν μπορεί να χρεώνεται την πολιτική των ακροδεξιών κυβερνήσεών του, οι οποίες ανατροφοδοτούνται από την παλαιστινιακή άκρα δεξιά. Και παίρνω σαφώς θέση κατά της ακροδεξιάς και των δύο αστικών τάξεων που την τροφοδοτούν, τόσο της ισραηλινής όσο και της αραβικής. Προφανώς, την τελευταία δεν την βλέπεις ή δεν θέλεις να τη δεις.
Θέλει θράσος να ταυτίζεις έναν ολόκληρο λαό με την κυβέρνησή του σ’ ένα αριστερό πλαίσιο, οπωσδήποτε.
🙂
Αριστεροτέλης
15 Μαρτίου, 2013 10:58 πμ
Καταντάει όντως βαρετό το παλαιστινιακό, συμφωνώ
http://kourelarios.wordpress.com/2013/03/13/strangerel/
🙂
DrAluca
15 Μαρτίου, 2013 1:04 μμ
Ομοιδεατης του Reloaded? Φανταζομαι και του Libertarian ε?
Δεν μαζευεστε σε καμια παιδικη χαρα ολοι μαζι να παιζετε μεταξυ σας?
Χαμογελατε…
Αριστεροτέλης
15 Μαρτίου, 2013 1:43 μμ
Δεν έχω καμία σχέση με λενινιστές ούτε με φιλελεύθερους.
🙂
DrAluca
15 Μαρτίου, 2013 2:12 μμ
Τοτε κακως τους προμαρεις…
Πολυ κακως…
Χαμογελατε…
Αριστεροτέλης
15 Μαρτίου, 2013 2:55 μμ
Τι κάνω? Ποιούς???
Capybara
15 Μαρτίου, 2013 6:58 μμ
i) Η θέση της ΕΣΣΔ κατά τη γνώμη μου ήταν λάθος και εξηγείται αφενός από τον λάθος υπολογισμό ότι ο «σιωνιστικός σοσιαλισμός» θα καθιστούσε το Ισραήλ σύμμαχο της ΕΣΣΔ και αφεταίρου από την οπτική εκ μέρους της της ιστορίας ως διαρκούς προόδου, που έβλεπε το Ισραήλ φορέα του μοντερνισμού και τους Παλαιστίνιους αρχαϊκούς και μισοφεουδαλικούς θεωρώντας ότι οι σιωνιστές είναι με την πλευρά της σιδηράς νομοτέλειας που οδηγεί στον αστικό εκσυγχρονισμό, απαράιτητο προστάδιο για τον σοσιαλισμό υποτίθεται.
ii) Φτανούμε ξανά στο ζήτημα αν οι ισλαμιστές είναι φασίστες και μάλλον θα ανακυκλώσουμε τη διαφωνία μας.
iii) Δεν είναι ισότιμες οι «δύο δεξιές» γιατί η μία έχει δίκαιη αιτία, ενώ η άλλη έχει σαν βάση διεκδίκησης τη συντήρηση των φυλετικών προνομίων. Μια ανάξια εκπροσώπηση ενός δίκαιου αιτήματος δεν το απονομιμοποιεί ούτε το εξισώνει με ένα άδικο. Αν ξεγράψουμε αυτή τη σχέση εξουσίας από την οπτική μας, επειδή έτσι μας βολεύει για να χωρέσουμε την πραγματικότητα στη γραμμή μας, μοιραία θα καταντήσουμε να είμαστε με τις ίσες αποστάσεις και την ουδετερότητα , που όπως είπες δεν υπάρχει.
iv) Θα ήθελα να μου πεις ποιούς θεωρείς αριστερούς Ισραηλινούς.
Δες και αυτά, νομίζω έχουν ενδιαφέρον:
http://wp.me/p1pa1c-itQ
http://wp.me/p1pa1c-dng
http://wp.me/p1pa1c-a3s
Αριστεροτέλης
16 Μαρτίου, 2013 2:47 πμ
@Capybara
Εντάξει, θέλεις να αποκαλούμε την χαμάς αριστερή, αναρχική ή καταστασιακή? Να τη αποκαλούμε. Ντεμπόρ ουέκμπαρ 🙂 . Τα λεφτά για να συντηρεί ένα στρατό και να στηρίζει το φιλανθρωπικό της έργο, που θεωρείς ότι τα βρίσκει?
Και μια άλλη ερώτηση. Δηλαδή απελευθερωτικός αγώνας χωρίς καμικάζι και ρουκέτες κατά αμάχων δεν γίνεται? Χωρίς την επίκληση των πρωτοκόλων των σοφών της σιών και την εξαφάνιση των εβραίων από προσώπου γης, δεν γίνεται?
Για να μην κουράζεσαι θα σου απαντήσω εγώ. Δεν γίνεται γιατί αυτοί που χρηματοδοτούν τη χαμάς, η αραβική ελίτ των πετρελαίων δηλαδή, η οποία βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία με τον δυτικό ιμπεριαλισμό, δεν θέλει να λυθεί το παλαιστινιακό για προφανείς λόγους κοινωνικής ειρήνευσης. Γιατί οι εθνικοί πόλεμοι εξασφαλίζουν την κοινωνική ειρήνη. Γιατί ο αραβικός κόσμος κρύβει πολύ οργή, η οποία μια χαρά αποσυμπιέζεται πάνω στο «τέρας» του ισραήλ. Βολεύει πολλούς αυτή η νάρκωση.
Όλα αυτά υπαγορεύουν, βεβαίως, ότι δεν υπάρχουν εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες. Όλοι οι αγώνες είναι κοινωνικοί 🙂
Capybara
16 Μαρτίου, 2013 9:35 πμ
Έχει σημασία να δούμε από που χρηματοδοτείται η χαμάς. Η χαμάς λοιπόν, χρηματοδοτείται από όπου μπορεί και σε γενικές γραμμές έχει μικρό περιθώριο επιλογών. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια χρηματοδοτούταν από το Ιράν, πράγμα που δείχνει ότι δεν είχε θρησκευτικές προκαταλήψεις ενάντια στους σιίτες. Τώρα χρηματοδοτείται από το Κατάρ, πράγμα που είναι πραγματικά προβληματικό και έχει αρχίσει να φαίνεται στη γραμμή της. Θα δείξει.
Το ότι είναι απλά πιόνι των μοναρχιών του Κόλπου, που ελέγχουν τον πετρελαϊκό πλούτο του κόσμου σε συνεργασία με τους ιμπεριαλιστές (σχήμα αντισημιτικής χροιάς, παρόμοιο με τους Εβραίους που ελέγχουν τις τράπεζες σε συνεργασία με τους ιμπεριαλιστές) είναι πολύ σχηματική εξήγηση.
Θεωρητικά γίνεται εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας χωρίς όλα αυτά που λες. Αλλά εμπειρικά δεν ξέρω και πολλούς. Από τον IRA, ως το FLN, το ANC και τους μάου-μάου, όλοι βάλανε τις μπόμπες τους και σε καμιά καφετέρια, χωρίς αυτό να τους εξισώνει με τους Άγγλους, τους Γάλλους ή τους λευκούς ρατσιστές.
Οι χοντροκομμένες «ταξικές» αναλύσεις που βλέπουν σε τελική ανάλυση κάθε αγώνα ως κοινωνικό, πέρα από το ότι δεν εξηγούν την πραγματικότητα υποκρύπτουν συχνά και μια οπτική που φιλτράρεται μέσα από μια σχέση κυριαρχίας.
Ο κόσμος μας χωρίζεται, κατά τη γνώμη μου, σε κυρίαρχους και κυριαρχούμενους σε πολλά επίπεδα (που αλληλοδιαπλέκονται, αλλά διατηρούν και την αυτοτέλειά τους): Σε κεφαλαιοκράτες & εργάτες, σε άντρες και γυναίκες, σε ετεροφυλόφιλους και ομοφυλόφιλους, σε λευκούς και μη λευκούς. Συχνά, το να εγκαλείται κάποιος που είναι κυριαρχούμενος και από άλλες απόψεις πέραν της ταξικής, γιατί δεν ασχολείται μόνο με το ταξικό ζήτημα, είναι ένας «αριστερός» τρόπος να του ζητήσουν οι κυρίαρχοι να μείνει στη θέση του κυριαρχούμενου. Έτσι π.χ., οι ετεροφυλόφιλοι σύντροφοι κατηγορούν τους ομοφυλόφιλους ότι δεν είναι αρκετά ριζοσπαστικοί που ζητάνε το δικαίωμα στο γάμο και όχι την κατάργηση του γάμου (της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους), οι Έλληνες αριστεροί ή αναρχικοί τους ξένους μαθητές ότι δεν είναι αρκετά ριζοσπαστικοί που διεκδικούνε το δικαίωμα να παίρνουν τη σημαία στις παρελάσεις και όχι την κατάργηση των παρελάσεων (ή ακόμα και της σημαίας, των συνόρων).
Για την απλή διεκδίκηση δηλαδή, της ισότητας σε δικαιώματα που ο λευκός, ετεροφυλόφιλος άντρας απολαμβάνει αυτονόητα (και μπορεί να διαλέξει να τα χρησιμοποιήσει ή όχι) ζητάει από τον κυριαρχούμενο να φέρει τον κόσμο ανάποδα και να τα απολάυσει προφανώς στη Δευτέρα Παρουσία. Αυτό είναι το λιγότερο υποκριτικό και υποκρύπτει ενόχληση από αυτές τις διεκδικήσεις, γιατί του θυμίζουν ότι από κάποιες απόψεις είναι κυρίαρχος.
Από αυτήν την άποψη, νομίζω ότι ο αγώνας των Παλαιστίνιων είναι αγώνας αντιαποικιακός, δηλαδή αγώνας ενάντια στη λευκή κυριαρχία, με την αλληλοδιαπλοκή του με το ταξικό ζήτημα, αλλά και την αυτοτέλειά του. Εμείς λοιπόν που ζούμε στην Ευρώπη και απολαμβάνουμε τα προνόμια του να είσαι Ευρωπαίος οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στους Παλαιστίνιους το δικαίωμα να αγωνίζονται, να επιλέγουν τα μέσα του αγώνα τους και την ηγεσία τους. Αυτό δε σημαίνει ότι είμαστε με τη χαμάς ή ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κριτική στην τακτική, τα μέσα και τη στρατηγική του αγώνα τους, αλλά ότι αναγνωρίζουμε την αυτοτέλεια του αγώνα αυτού. Ο Παλαιστίνιος που διεκδικεί την ισότητα δεν μπορεί να εξισωθεί με τον σιωνιστή που την αρνείται κάνοντας την τρίπλα της ντούρας ταξικής ανάλυσης.
Αριστεροτέλης
16 Μαρτίου, 2013 10:24 μμ
Κάποιο glitch στο συνολιστικό-ταυτιστικό… 🙂
Υποστηρίζουμε τον παλαιστινιακό αλυτρωτισμό της νάκμπα αλλά αν μας πει κάποιος εδώ να γυρίσουν οι έλληνες στη σμύρνη ή οι κύπριοι στα σπίτια τους είναι φασίστας.
Υποστηρίζουμε τους αντεθνικούς (και πολύ καλά κάνουν, το έθνος, κάθε έθνος, είναι κατασκεύασμα) του ισραήλ, αλλά οι δικοί μας αντεθνικοί, όπως οι terminal 119 για παράδειγμα, είναι πράκτορες της μοσάντ.
Μας ενοχλεί το αποικιοκρατικό ισραήλ αλλά η βάση της Σούδας είναι εθνικοαπελευθερωτική.
Υποστηρίζουμε τη (φαινομενικά πιο αδύναμη) αραβική αστική τάξη απέναντι στο δυτικό ιμπεριαλισμό (στην πραγματικότητα πλακάκια τα έχουν κάνει και οι δύο στην πλάτη τόσο του παλαιστινιακού όσο και του ισραηλινού λαού) αλλά η υποστήριξη των ψιλικατζήδων έναντι των «μονοπωλίων» του κ-κ-ρ ούκου μας φαίνεται outdated.
Starting debug mode…
DrAluca
16 Μαρτίου, 2013 11:18 μμ
Αλλωστε, τι Σμυρνη 2013, τι Γαζα 2013. Κατοχη στο ενα, κατοχη και στο αλλο.
Τι Κωσταντινουπολη στο σημερα, τι Ιεροσσολυμα στο σημερα. Μπλοκ ελεγχου επιλεγμενων πλυθισων στο ενα, το ιδιο και στο αλλο…
Και να τοι και οι τερμιναλ….. Και ελεγα ποσο ακομα θα τους κρατας κρυφους….
Και παμε και στο ωραιοτερο ολων, οπου ολοι εδω μεσα συμφωνουμε πως η βαση στην Σουδα ειναι εθνικοαπελευθερωτικη….
Ασε το debug… format θες….
Κρασαρεις στα απλα…
Χαμογελατε…
Capybara
17 Μαρτίου, 2013 9:28 πμ
Οι terminal 119 δεν είναι πράκτορες της μοσάντ, είναι απλά βαθύτατα ρατσιστές και μάλλον έχουν πέσει με το κεφάλι από κάπου ψηλά όταν ήτανε μικροί.
Η διαμάχη Ισραήλ – Παλαιστίνης δεν είναι η διαμάχη δύο ανταγωνιστικών εθνικισμών όπως της Ελλάδας και της Τουρκίας π.χ., αλλά μια διαμάχη μεταξύ αποικιοκράτη & αποικιοκρατούμενου, όπου κύριο ρόλο ιδεολογικά διαδραματίζει η αντίληψη ότι όπου κατοικούν μη-Ευρωπαίοι είναι ακατοίκητη γη.
Δεν υπάρχει μόνο η νάκμπα σαν γεγονός του παρελθόντος που μπορεί να ξεχαστεί, υπάρχει και το σήμερα, με τους ρατσιστικούς νόμους που θέλουν να διατηρήσουν μια δημογραφική υπεροχή που δημιουργήθηκε με εθνοκάθαρση και η διαρκής στρατιωτική καταπίεση του παλαιστινιακού πληθυσμού.
Και κατέβα από τον οδοστρωτήρα. Μου φαίνεται ότι για να δικιολογήσεις τα αδικιολόγητα τα έχεις κάνει όλα ίσωμα. Ό,τι σε πειράζει στον ελληνικό εθνικισμό το λατρεύεις στον ισραηλινό, ας έχουμε τουλάχιστον μια συνέπεια.
Υ.Γ.
Παρεμπιπτώντως δεν είναι φασίστας όποιος θέλει να γυρίσουν κάποιοι Ελληνοκύπριοι στα σπίτια τους, νομίζω ότι ζητάει κάτι αυτονόητο.
Υ.Γ.ΙΙ
Δεν είναι τυχαίο ότι σ’ αυτά τα θέματα τραβάνε την κόντρα ψυχιατρικές και ημιψυχιατρικές περιπτώσεις σαν την ΟΑΚΚΕ & τους terminal 119 και δυστυχώς μέχρι να το καταλάβω κάθομαι και ασχολούμαι λες και θα μπορούσε μια οποιαδήποτε επιχειρηματολογία να έχει την παραμικρή επίδραση πάνω τους.
Αριστεροτέλης
19 Μαρτίου, 2013 12:56 πμ
«Η καμπούρα του «Άλλου»
Είναι γεγονός πως, όπως λέει ο λαός μας, όλοι μας βλέπουμε πάντα την καμπούρα του άλλου, και όχι τη δική μας. Το ίδιο ακριβώς συνέβαινε, σε πλανητικό επίπεδο αυτή τη φορά, και γύρω στα 1970, στην κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου. Ο καθένας δεν έβλεπε παρά την καμπούρα του άλλου. Το σοβιετικό στρατόπεδο, η πλειονότητα των χωρών του Τρίτου Κόσμου, η Αριστερά, δεν έβλεπαν παρά μόνον την ιμπεριαλιστική «καμπούρα» της Δύσης, από τη μια πλευρά, και, από την άλλη, τον προοδευτικό χαρακτήρα των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων και τον σοσιαλιστικό και προοδευτικό χαρακτήρα πολλών χωρών του Τρίτου Κόσμου. Το καπιταλιστικό στρατόπεδο έβλεπε τα πράγματα αντίστροφα.
Περάσαν όμως τα χρόνια, περάσαν οι καιροί. Η «ένδοξη τριακονταετία» έλαβε τέλος, όπως άλλωστε και η φορντική περίοδος, ο νεοφιλευθερισμός κυριάρχησε στον πλανήτη, τα καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης κατέρρευσαν, τα «σοσιαλίζοντα» κάποτε «εθνικοαπελευθερωτικά» καθεστώτα του Τρίτου Κόσμου μεταβλήθηκαν σε στυγνές στρατιωτικές δικτατορίες…
Τι δεν άλλαξε τα τελευταία σαράντα χρόνια; Ο τρόπος που όλοι βλέπουν την καμπούρα των άλλων…
Τρανό παράδειγμα –δυστυχώς δεν είναι το μόνο– ο τρόπος που η Αριστερά, οι προοδευτικοί άνθρωποι του πλανήτη, αντιλαμβάνεται τον κόσμο. Σε έναν κόσμο, όπου τα καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης έχουν πάψει να υπάρχουν εδώ και δύο δεκαετίες, η Αριστερά συνεχίζει να βλέπει στον κόσμο μόνον την καμπούρα του δυτικού ιμπεριαλισμού.
Και καθώς ελάχιστα ασχολήθηκε όλα αυτά τα χρόνια με την καμπούρα των απομειναριών του σοβιετικού στρατοπέδου, κι ακόμα λιγότερο με την καμπούρα των –κάποτε ελπιδοφόρων– εθνικοαπελευθερωτικών καθεστώτων που μετατράπηκαν σε στυγνές δικτατορίες, έχει φτάσει σήμερα στο σημείο να υποστηρίζει, εμμέσως πλην σαφώς, τον κάθε αιματοβαμμένο δικτάτορα του πλανήτη. [Ο Καντάφι δεν αποτελεί παρά το πιο πρόσφατο παράδειγμα.]
Αδυνατώντας η Αριστερά να ασκήσει οποιαδήποτε κριτική στα ανελεύθερα τριτοκοσμικά καθεστώτα, επέτρεψε στην ιμπεριαλιστική Δύση να εμφανίζεται σήμερα ως προστάτης της ελευθερίας, της αυτοδιάθεσης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των λαών όλου του κόσμου!
Κι εδώ ακριβώς βρισκόμαστε.
Διότι το ζήτημα δεν είναι αν τασσόμαστε υπέρ ή κατά της στρατιωτικής ανατροπής [από τους «άλλους»] του τάδε ή του δείνα δικτάτορα, αλλά το τι κάναμε εμείς ενάντια σ’ αυτόν τον δικτάτορα, δείχνοντας έμπρακτα την διεθνιστική αλληλεγγύη μας προς τους χειμαζόμενους λαούς…
Κι αυτό δεν είναι πρόβλημα μόνον της Αριστεράς. Αποτελεί πλέον κοινό πρόβλημα της συντριπτικής πλειονότητας των «αντικαπιταλιστικών» και «αντιιμπεριαλιστικών» δυνάμεων όλου του πλανήτη. Όλων των δυνάμεων του πολιτικού φάσματος. Από την άκρα δεξιά ως την άκρα αριστερά.
Γι’ αυτό και πολλοί, ολοένα και περισσότεροι, αριστεροί τε και δεξιοί, καταφεύγουν στη συνωμοσιολογία για να ερμηνεύσουν τα ανερμήνευτα.
Λες και οι φυλές της Λιβύης δεν πρέπει να έχουν λόγο στα της χώρας τους και εξεγείρονται «αδίκως» κατά του Καντάφι. «Αδίκως», αφού «δυστυχώς», για κάποιους, δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση το… προλεταριάτο της νέας εποχής.
Ή λες και μερικές εκατοντάδες ή χιλιάδες «υπότροφοι» ύποπτων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων μπορούν να προκαλέσουν, «εκ του μη όντος», μαζικές εξεγέρσεις εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Και το ερώτημα, σ’ αυτή την περίπτωση, είναι: γιατί έξι εκατομμύρια Έλληνες [διότι μόνον το 60% των κατοίκων της χώρας τάσσεται αναφανδόν κατά του μνημονίου, σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση] δεν εξεγείρονται κατά της μνημονιακής πολιτικής; Διότι δεν το θέλουν οι ΜΚΟ ή διότι δεν «πληρώνουν» αρκετά;
Προφανώς, τίποτε από τα δύο.
Προφανώς, είμαστε όλοι μας φορείς του «ιού» του κεφαλαίου. Κανένας μας δεν ζει εκτός καπιταλισμού. Κι όσο βλέπουμε την καμπούρα του άλλου, τόσο περισσότερο θα βυθιζόμαστε στην ιστορική ανυπαρξία.
Διότι το «συγκεκριμένο» που βλέπουμε «εκεί έξω» είναι το «αφηρημένο» που έχουμε «εδώ μέσα». Μέσα μας.
Αλλά, δυστυχώς, η «αφαίρεση», το μεγαλύτερο ίσως φιλοσοφικό επίτευγμα των αρχαίων Ελλήνων, βρίσκεται υπό διωγμόν σ’ αυτόν τον κόσμο εδώ και χιλιάδες χρόνια. Και φαίνεται πως, δυστυχώς, αυτός ο «ιός της αφαίρεσης» δεν… μεταδίδεται με το… DNA.
Και κοιτάζοντας το συγκεκριμένο, το «δέντρο», έχουμε χάσει το αφηρημένο, το «δάσος».
Διότι, όπως έλεγε κι ο Γκαίτε: «ποιο είναι το πιο δύσκολο; Να βλέπεις με τα μάτια σου, αυτό που βρίσκεται μπροστά στα μάτια σου…» »
http://kourelarios.wordpress.com/2013/03/17/telos2-2
Capybara
19 Μαρτίου, 2013 11:44 μμ
Δεν έχεις άδικο σε γενικές γραμμές. Δύο μόνο παρατηρήσεις:
i) Τα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και τα «τριτοκοσμικά προοδευτικά» καθεστώτα, κατέληξαν να είναι τυραννίες, αλλά ξεκίνησαν εκφράζοντας δίκαιες αιτίες. Την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και της ρατσιστικής κυριαρχίας του λευκού ανθρώπου. Θεωρώ ότι οι συστημική διανόηση επιθυμεί καταδικάζοντας τα καθεστώτα να καταδικάσει μαζί και κάθε σκέψη για έναν κόσμο καλύτερο από τον σημερινό, με τη λογική ότι κάθε προσπάθεια γιατί κάτι τέτοιο οδηγεί τάχα μου – τάχα μου νομοτελειακά στον ολοκληρωτισμό. Αυτό που οφείλει να κάνει κάθε προοδευτικός άνθρωπος είναι να διδαχθεί από την εμπειρία για να ψάξει να βρει νέους δρόμους για τους στόχους αυτούς και φυσικά όχι να τους αρνηθεί σαν επικίνδυνους.
ii) Ο Καντάφι έπρεπε να πέσει και αυτό ήθελε ο λαός της Λιβύης στην πλειοψηφία του (όχι βέβαια με επέμβαση, γιατί υπονομεύει την αυτοδιάθεσή του. Οι επεμβαίνοντες διαλέγουν κατά κανόνα ποια κομμάτια της αντιπολίτευσης θα στηρίξουν). Όμως, ξαφνικά οι «ισλαμοφασίστες γίνανε καλοί και πιθανοί σύμμαχοι; Δεν θα έπρεπε οι αριστεροί να συμμαχήσουν με τον «κοσμικό» Καντάφι εναντίον τους;
Επιπλέον μία ανάγνωση της κατάστασης στη Λιβύη στηριγμένη στις «φυλετικές δομές» μου μοιάζει προσβλητική και ρατσιστική. Μπορεί να έχω και άδικο, αλλά θέλει σκέψη και διάβασμα πριν την υιοθετήσει κανείς.
Capybara
19 Μαρτίου, 2013 11:51 μμ
Μια παρατήρηση σχετικά με το δέντρο και το δάσος:
Πολλές φορές, αυτοί που μιλάνε υποστηρίζοντας ότι βλέπουνε το δάσος και όχι το δέντρο, έχουνε μπερδέψει τον χυδαίο θετικισμό με τη διαλεκτική και νομίζουν ότι οι παπαριές που λένε είναι αποτέλεσμα της θέσης σε λειτουργία της μεγάλης μηχανής της διαλεκτικής και άρα αδιαμφισβήτητες, ενώ στην πραγματικότητα είναι απλά κλισέ.
simon
13 Μαρτίου, 2013 8:41 μμ
Ζιμπέρ Ασκάρ: Οι αποτυχίες των ισλαμιστών δίνουν χώρο στην αραβική Αριστερά.
http://left.gr/news/zimper-askar-oi-apotyhies-ton-islamiston-dinoyn-horo-stin-araviki-aristera
Capybara
13 Μαρτίου, 2013 8:45 μμ
Πολύ ωραίο άρθρο, πήγα και τον άκουσα στο Rproject και μου άρεσε πολύ.
Capybara
13 Μαρτίου, 2013 8:46 μμ
Στα ελληνικά υπάρχει κι αυτό http://www.biblionet.gr/book/113846/Achcar,_Gilbert/%CE%A3%CF%8D%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B7_%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%84%CE%AE%CF%84%CF%89%CE%BD και είναι πολύ ενδιαφέρον και ξεστραβωτικό.
Agnostos Dromos
14 Μαρτίου, 2013 1:06 μμ
Capybara έχοντας διαβάσει το πολύ ενδιαφέρον άρθρο σας και τα σχόλια στη συνέχεια ομολογώ ότι είναι δύσκολο για μένα όπως είπε κ ο Αριστεροτέλης να δεχτώ ότι υποστηρίζω την πολιτική της Χαμάς,μόνο και μόνο επειδή είναι ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα.Δεν είμαι σιωνιστής προφανώς ούτε αντισημίτης αλλά αν η απάντηση στο απάνθρωπο απαρτχάιντ και τον εποικισμό του ισραηλινού κράτους είναι η εξολόθρευση των Ισραηλινών και η σαρία που ακριβώς έχει θέση η αριστερά και ό,τι πρεσβεύει ιδεολογικά,πολιτικά και σε επίπεδο ανθρωπίνων δικαιωμάτων;
simon
14 Μαρτίου, 2013 1:48 μμ
@ Agnostos Dromos
Η Χαμάς δεν είναι μόνο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα. Υποστηρίζει τους Παλαιστίνιους σε κάθε επίπεδο, οικονομικό, παιδεία, περίθαλψη, φάρμακα, εργασία κλπ. Ίσως οι οπαδοί της να ‘ναι περισσότεροι γι’ αυτούς τους λόγους, παρά για την αντίστασή της στο Ισραήλ. Δες την πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα του -καλού- δημοσιογράφου Πάνου Χαρίτου, που βρίσκεται χρόνια εκεί κάτω.
Δυστυχώς οι δηλώσεις στα αραβικά είναι χωρίς υπότιτλους.
Αριστεροτέλης
14 Μαρτίου, 2013 4:17 μμ
Μοιράζει και η χαμάς προϊόντα από τα λιντλ? Τι περίεργο…
simon
14 Μαρτίου, 2013 5:40 μμ
Ναι, και γίνονται ανάρπαστα από ορφανά σπασμένα παιδικά χέρια. Τι περίεργο…
DrAluca
14 Μαρτίου, 2013 4:23 μμ
Νομιζω οτι ξεχναμε συνεχως οτι αναφρομαστε σε ενα καθεστος…
Μια συνεχωμενη σφαγη, ενα ξεκαθαρο απαρτχαιντ. Και εμεις αντι να στηριξουμε οπως μπορουμε, κανουμε κριτικη στα μεσα τα οποια επιλεγει να αμηνθει η Παλαιστινη.
Δεν θελω να μπω σε ιστορικες συγκρισεις, αλλα πιστευω πως αν μια τετοια σταση ηταν πιο γενικευμενη τους περασμενους αιωνες, δεν θα ειχαμε να λεμε για κατα τοπους εξεγερσεις…
Εδω ενα πολυ ωραιο ντοκυμαντερ, υποτιτλισμενο στα ελληνικα, με απλες καθημερινες σκηνες απο τα «εκει».
Χαμογελατε…
Capybara
15 Μαρτίου, 2013 7:22 πμ
@Agnostos Dromos
Αυτό που απειλείται να συμβεί τώρα δεν είναι η εξολόθρευση των Ισραηλινών, αλλά των Παλαιστινίων. Το Ισραήλ επιμένει στον «τρομοκρατικό» χαρακτήρα της χαμάς για να κρύψει αυτήν την απλή αλήθεια και να ποζάρει σαν θύμα τη στιγμή που είναι θύτης με τεράστια διαφορά δύναμης από ένα θύμα που το πατά στο λαιμό.
Δεν είμαι με τη χαμάς πολιτικά και ιδεολογικά και έχω αμφιβολίες ακόμα και για την εθνικοαπελευθερωτική της συνέπεια (πολύ φοβάμαι ότι μπορεί να γίνει μια φατάχ που αντί να σιτίζεται από τις ΗΠΑ & την ΕΕ για να μην κάνει τίποτα, απλά θα σιτίζεται από το Κατάρ και από την Αίγυπτο).
Η αριστερά μπορεί -βεβαίως- να έχει γνώμη για τους συσχετισμούς εντός ενός αντιαποικιακού αγώνα, να τοποθετείται π.χ. για τη σαρία & το κοσμικό κράτος ή για τη δημοκρατικότητα των διάφορων οργανώσεων κ.λπ. Αυτό που δεν πρέπει να κάνει είναι να εξισώνει το θύτη με το θύμα. Για παράδειγμα ό,τι και να μπορούσε να προσάψει κανείς π.χ. στο PAC στη Νότια Αφρική, που στο σχέδιό του για τη μετά απαρτχάιντ χώρα δεν συμπεριλαμβάνονταν οι λευκοί, δεν αρκεί -κατά τη γνώμη μου πάντα- για να το εξισώσει με το ίδιο το καθεστώς του απαρτχάιντ, την αστυνομία & το στρατό του.
Agnostos Dromos
15 Μαρτίου, 2013 10:33 πμ
Σ’ ευχαριστώ για την απάντηση. Η αλληλεγγύη προς ένα λαό που αγωνίζεται σε τέτοιες συνθήκες είναι δεδομένη και πάνω από όλα τα ερωτηματικά και τους προβληματισμούς που μπορεί να έχουμε όλοι.Καλή σας μέρα.
Capybara
15 Μαρτίου, 2013 6:59 μμ
Χάρηκα που τα είπαμε 🙂
Capybara
15 Μαρτίου, 2013 7:54 πμ
Θεμιτός και γόνιμος κάθε προβληματισμός, αλλά αν αρχίσουμε να ζήταμε από τους Παλαιστίνιους για να υποστηρίξουμε το δίκαιο αίτημά τους, να γίνουν πρώτα ομοϊδεάτες του καθεμιανού μας, παίρνουμε έναν γλυστερό κατήφορο.
Άλλος θα τους ζητάει να γίνουν αριστεροί, αλλός με τη Σχολή της Φραγκφούρτης, άλλος να διαβάσουν την «Κοινωνία του Θεάματος» και περιμένω να ακούσω κι αυτόν που θα τους ζητάει να γίνουν βίγκαν αντισπισιστές και να σφάζουν μπιφτέκια σόγιας στο Έιντ-ελ-φιτρ, αντί για αρνιά.
DrAluca
15 Μαρτίου, 2013 1:02 μμ
Αυτο. Αυτο ακριβως.
Ολα τα υπολοιπα ειναι δικαιολογιες….
Χαμογελατε…
Vlad
15 Μαρτίου, 2013 7:23 μμ
Γιατί το σβήνετε το σχόλιο κ. Καπιμπάρα; Σας είπαν ότι ο καλύτερος τρόπος για να υπερισχύει η άποψή σας είναι να λογοκρίνεται την αντίθετη άποψη;
Capybara
15 Μαρτίου, 2013 7:30 μμ
Γιατί μπαίνω στον πειρασμό να απαντήσω την ίδια στιγμή που βαριέμαι το διάλογο με την επιχειρηματολογία σου. Φτιάξε ένα μπλογκ και γράφ’τα εκεί.
koula
15 Μαρτίου, 2013 7:34 μμ
ΦΑΒ! 😆
μανικακος
15 Μαρτίου, 2013 7:33 μμ
ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΣ !!!!!
pagal
15 Μαρτίου, 2013 7:55 μμ
Δεν είναι τίποτα Vlad…απλώς τα παιδιά έχουν μια ροπή προς την λογοκρισία (ΚΑΙ στην τροποποίηση σχολίων φορές -φορές)
Με τον καιρό συνηθίζεις
Capybara
16 Μαρτίου, 2013 9:40 πμ
Εμένα πάντως, μετά από τόσο μπίρι-μπίρι και τόσα απανωτά σεντόνια, ήταν ο Vlad που με έπεισε για το δίκιο του σταλινισμού και των μεθόδων του και γι’αυτό είπα να τις δοκιμάσω πάνω του και όχι πάνω σε ‘σένα π.χ. γουρουνάκι.
Enas
16 Μαρτίου, 2013 4:37 μμ
Πεταξτε εξω απο το συριζα την Λουκα Κατσελη
Ολα τα αγνα μελη του συριζα κινητοποιουνται,παιρνουν τηλεφωνα
στελνουν μειλ με στοχο να μην γινει η συνεργασια αυτη.
Οι υπουργοι οικονομικων της προηγουμενης κυβερνησης δεν εχουνε δουλεια στο συριζα
katy
16 Μαρτίου, 2013 6:37 μμ
“Η ειρήνη στη Μέση Ανατολή θα έρθει όταν οι Άραβες θα αγαπούν τα παιδιά τους περισσότερο απ’ ό,τι μισούν εμάς”.
Γκόλντα Μεΐρ (1898-1978), Ισραηλινή πρωθυπουργός.
simon
16 Μαρτίου, 2013 6:55 μμ
Το «ισραηλινός/η πρωθυπουργός» είναι ένας θλιβερός ευφημισμός, για ανθρώπους που υπογράφουν εντολές για δολοφονίες ευκολότερα απ’ ότι υπογράφουν αυτόγραφα.
katy
16 Μαρτίου, 2013 7:08 μμ
«Αφήστε με να σας πω αυτό που έχω εναντίον του Μωϋσή. Μας γύριζε 40 χρόνια στην έρημο για να μας πάει στο μοναδικό μέρος της Μέσης Ανατολής που δεν έχει πετρέλαιο!»
Γκόλντα Μεΐρ – Μάμποβιτς (1898-1978), Ισραηλινή πολιτικός – κατά πολλούς «ο μόνος άντρας» στην κυβέρνηση του Ισραήλ.
Καλύτερα τώρα; 😉
Capybara
16 Μαρτίου, 2013 7:37 μμ
«Αν είχα να διαλέξω ανάμεσα στο να σώσω όλα τα παιδιά των Εβραίων της Ευρώπης στέλνοντάς τα στη Βρετανία και στο να σώσω τα μισά, στέλνοντάς τα στην Παλαιστίνη θα διάλεγα το δεύτερο».
Νταβίντ Μπεν Γκουριόν (πατέρας του Ισραήλ)
Βλαδίμηρος
20 Μαρτίου, 2013 12:44 μμ
Σου φαίνεται απαίσιο, ε;
Μα ο μόνος τρόπος για να αποφευχθεί ένα δεύτερο Ολοκαύτωμα ήταν να αποκτήσουν οι Εβραίοι το δικό τους κράτος.
simon
20 Μαρτίου, 2013 12:48 μμ
Κι οι Παλαιστίνιοι το δικό τους ολοκαύτωμα…
Capybara
16 Μαρτίου, 2013 7:41 μμ
Απ’ ό,τι καταλαβαίνω εννοεί ότι η ειρήνη θα έρθει όταν «οι Άραβες» επιλέξουν το φόβο των αντιποίνων και την υποταγή από την αντίσταση. Ωραία ειρήνη…
«Ειρήνη δεν είναι η παντελής απουσία έντασης, αλλά η διαρκής παρουσία δικαιοσύνης»
Μάρτιν Λούθερ Κινγκ (Αφροαμερικανός πάστορας).
katy
16 Μαρτίου, 2013 7:44 μμ
Aκριβώς!
«Δείξ’ τους το θάνατο και θα είναι ευχαριστημένοι με τον πυρετό».
Αραβική παροιμία.
Βλαδίμηρος
20 Μαρτίου, 2013 6:36 μμ
«Κι οι Παλαιστίνιοι το δικό τους ολοκαύτωμα…»
Αν δεν έπαιρνε ο ΟΗΕ την απόφαση για τα δύο κράτη και γινόταν ένα ενιαίο κράτος, τότε θα γινόταν το δεύτερο Ολοκαύτωμα, πάλι των Εβραίων.
Capybara
20 Μαρτίου, 2013 7:13 μμ
Δε βλέπω με ποιο τρόπο προστατεύει το Ισραήλ τους Εβραίους. Ίσα-ίσα…
Αριστεροτέλης
21 Μαρτίου, 2013 4:04 μμ
Με τον ίδιο τρόπο που η χαμάς προστατεύει τους παλαιστίνιους
tvxs.gr/node/123192
Capybara
22 Μαρτίου, 2013 6:57 πμ
Αυτό δεν είναι απάντηση. Είναι σαν το «κι εσείς καταπιέζετε τους μαύρους».
simon
21 Μαρτίου, 2013 6:31 μμ
Εκτός των άλλων ΚΑΙ προφήτης;
katy
23 Μαρτίου, 2013 6:50 μμ
Από την επίσκεψη Ομπάμα στο Ισραήλ και τα παλαιστινιακά εδάφη.
Παρέμβαση Παλαιστίνιου φοιτητή. Διέκοψε τον Ομπάμα φωνάζοντας…
«Αλήθεια ήρθες εδώ για ειρήνη ή μήπως για να δώσεις κι άλλα όπλα στο Ισραήλ για να συνεχίσει να σκοτώνει και να καταστρέφει τον παλαιστινιακό λαό; Μήπως έτυχε να δεις το τείχος του απαρτχάιντ καθώς ερχόσουν; Υπάρχουν και Παλαιστίνιοι σε αυτήν την αίθουσα. Αυτό το κράτος θα έπρεπε να είναι για όλους τους πολίτες του και όχι ένα μόνο εβραϊκό κράτος. Ποιος σκότωσε τη Ρέιτσελ Κόρι; Η Ρέιτσελ Κόρι σκοτώθηκε από τα λεφτά σου και τα όπλα σου!».
Για όλα αυτά ο Ομπάμα δεν είχε να πει τίποτα. Σε μια αηδιαστική επίδειξη κυνισμού, προτίμησε να κάνει πλάκα: «αυτός είναι ο ζωντανός διάλογος για τον οποίο λέγαμε» είπε γελώντας και συμπλήρωσε «ξέρετε θα παραδεχτώ ότι το είχαμε κανονίσει, για να νιώσω σαν στο σπίτι μου. Δεν θα ένιωθα άνετα αν δεν είχα τουλάχιστον έναν να με διακόψει».
http://rproject.gr/article/apo-tin-episkepsi-ompama-sto-israil-kai-ta-palaistiniaka-edafi
Αριστεροτέλης
23 Μαρτίου, 2013 11:42 μμ
Στάνταρ, ο Ομπάμα τον έβαλε. Το κάρφωμα είναι ξεκάρφωμα. Διάβασε το «Δόγμα του Σοκ» της Ναόμι Κλάιν (το τελευταίο βιβλίο που έβγαλε η συντρόφισσα πριν τετραγωνίσει τον κύκλο). Εδώ οι αμερικάνοι έχουν βάλει στο γκουλάγκ της παγκόσμιας κυβέρνησης ακόμα και τους ακαδημαϊκούς από το Σικάγο. Σ’ ένα βαλτό στην ομιλία του Ομπάμα θα κολλάγανε? 😀