Αναδημοσιευση απο το antapocrisis
του Vicente Navarro
Η ισπανική μετάβαση από τη δικτατορία στη δημοκρατία πραγματοποιήθηκε υπό την κυριαρχία των συντηρητικών δυνάμεων που έλεγχαν το μηχανισμό του φασιστικού κράτους από το 1939 ως το 1978. Η ηγεσία των δημοκρατικών δυνάμεων είχε μόλις βγει από τη φυλακή ή είχε επιστρέψει στην Ισπανία από την εξορία και δεν μπορούσε να συγκριθεί με τις τεράστιες δυνάμεις που η Ακροδεξιά είχε στους πολιτικούς θεσμούς και στα μέσα ενημέρωσης, στα οποία ο έλεγχος της ήταν σχεδόν απόλυτος. Η κινητοποίηση των εργαζομένων ενάντια στη δικτατορία είχε συμβάλει στον τερματισμό της. Από το 1974 μέχρι το 1976, η Ισπανία είχε το μεγαλύτερο αριθμό απεργιών στην Ευρώπη, με στόχο τον τερματισμό της δικτατορίας. Ο Φράνκο πέθανε στο κρεβάτι του αλλά η δικτατορία τελείωσε στους δρόμους, με κινητοποιήσεις των εργαζομένων. Αυτή η λαϊκή πίεση ήταν σε θέση να τροποποιήσει, αλλά όχι να τσακίσει, το μηχανισμό του δικτατορικού κράτους.
Η τεράστια δύναμη των υπερσυντηρητικών δυνάμεων και η αδυναμία της πολιτικής ηγεσίας του αριστερόστροφου δημοκρατικού κινήματος εμπόδισε τη δημιουργία μιας ολοκληρωμένης δημοκρατίας και, κατά συνέπεια, οι συντηρητικές δυνάμεις διατήρησαν μια τεράστια επιρροή στην πολιτική και πολιτιστική ζωή της Ισπανίας. Αυτό εξηγεί τις δυσκολίες που οι προοδευτικές δυνάμεις στην Ισπανία είχαν στη διόρθωση της επίσημης ιστορίας που προωθούσαν οι μεταφρανκικές συντηρητικές δυνάμεις της χώρας.
Ένα παράδειγμα αυτής της αδυναμίας αλλαγής της «επίσημης» ιστορίας είναι και το πως ο Νταλί παρουσιάζεται στο κοινό. Υπάρχει μια ολόκληρη βιομηχανία με στόχο την προώθηση της ζωγραφικής του και της ζωής του. Και ο Νταλί είναι μια σημαντική μορφή που τιμάται στην Ισπανία. Πρόσφατα, η μεγάλη όπερα της Βαρκελώνης –El Liceu– ανέβασε μια όπερα αφιερωμένη στον Νταλί. Και στο Cadaques, μία από τις περιοχές στη μεσογειακή καταλανική ακτή όπου η καταλανική αστική τάξη περνάει τις διακοπές της, υπάρχει ένα μνημείο στην κεντρική πλατεία της πόλης με τη μορφή του.
Ο Νταλί ήταν, όμως, ένα άτομο με σαφείς φασιστικές θέσεις. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν κρατήσει μια συνένοχη σιωπή γι’ αυτό. Στις σπάνιες περιπτώσεις που η πολιτική εμφανίζεται στην επίσημη βιογραφία του Νταλί, η υποστήριξή του στη δικτατορία εξηγείται ως πρόθεση του να έχει καλές σχέσεις με τον εν λόγω κρατικό μηχανισμό, προκειμένου να αποφεύγει την καταβολή φόρων, αντίληψη που υπάρχει στην Καταλονία και την Ισπανία, όπου η φοροδιαφυγή είναι μια γενικευμένη πρακτική μεταξύ των πλουσίων. Έτσι η συνεργασία με τη δικτατορία γίνεται ασήμαντη, επειδή στην κοινότητα των πλουσίων (μεταξύ των οποίων και ο Νταλί ήταν μια εξέχουσα μορφή) όλοι φοροδιέφευγαν. Εκτός από αυτήν την πληροφορία που συνήθως εμφανίζεται ως υποσημείωση, δεν αναφέρεται τίποτα για τη σοβαρή εμπλοκή του Νταλί με το φασισμό. Με αυτόν τον τρόπο εμπεδώνεται η κυριαρχία των συντηρητικών δυνάμεων στη διαμόρφωση της αντίληψης περί του κόσμου της τέχνης. Το ισοδύναμο αυτής της κατάστασης στις Ηνωμένες Πολιτείες θα ήταν αν το Κέντρο Κένεντι της Ουάσιγκτον να αφιέρωνε ένα ολόκληρο μιούζικαλ στον Ezra Pound, τον αμερικανό υποστηρικτή του Μουσολίνι, ο οποίος είχε σωστά εξοστρακιστεί από τη συγγραφική κοινότητα των ΗΠΑ.
Στο λεπτομερές και εξαιρετικό βιβλίο του για τον Νταλί, ο Ίαν Γκίμπσον έχει τεκμηριώσει την ταυτοποίηση του Νταλί με το φασισμό στην Ισπανία από την αρχή (Η επαίσχυντη ζωή του Σαλβαδόρ Νταλί, Faber and Faber, 1997). Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, ο Νταλί δεν υποστήριξε ποτέ την Ισπανική Δημοκρατία. Δεν συνεργάστηκε, για παράδειγμα, στην Έκθεση του Παρισιού το 1937, όπου παρουσίασε ο Πικάσο τη Γκουέρνικα του, με στόχο να συγκεντρώσει χρήματα για τη δημοκρατική υπόθεση. Και σύντομα έκανε σαφή τη συμπάθειά του για το φασιστικό πραξικόπημα του 1936 και για τη δικτατορία που αυτό εγκαθίδρυσε, σε μια επιστολή προς τον Μπουνιουέλ, ένα γνωστό σκηνοθέτη στην Ισπανία. Έκανε σαφές και γνωστό το θαυμασμό του για το πρόσωπο και τα γραπτά του ιδρυτή του ισπανικού φασιστικού κόμματος (Φάλαγγα), José Antonio Primo de Rivera, και χρησιμοποιούσε στις ομιλίες και στα γραπτά του τη φασιστική αφήγηση και σχετικές εκφράσεις (όπως τη φασιστική επίκληση «Arriba España»), αναφερόμενος στο ειδικό ιμπεριαλιστικό ρόλο της Ισπανίας σε σχέση με άλλα έθνη. Είχε συμπάθεια στις αντισημιτικές απόψεις του Χίτλερ και χαιρέτησε τη συμμαχία του Φράνκο με τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι κατά της Γαλλίας, της Μεγάλης Βρετανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών. Χαιρέτισε επίσης τη «λύση του εθνικού προβλήματος» που ήταν στη μόδα στους ναζιστικούς και φασιστικούς κύκλους εκείνη την εποχή.
Ο Νταλί έγινε ο μέγας υπερασπιστής της δικτατορίας του Φράνκο στον καλλιτεχνικό κόσμο. Ήταν, επίσης, όπως ο ισπανικός φασισμός, πολύ κοντά στην Εκκλησία και το Βατικανό του Πάπα Πίου ΧΙΙ, υποδεικνύοντας ότι η μοντέρνα τέχνη έπρεπε να βασίζεται στο Χριστιανισμό. Η αφοσίωσή του στη φασιστική δικτατορία συνέχισε μέχρι το τέλος, υπερασπιζόμενος τις πολιτικές της κρατικής τρομοκρατίας που περιλάμβαναν πολιτικές δολοφονίες, μέχρι και τις τελευταίες στιγμές της δικτατορίας. Λίγους μήνες πριν πεθάνει, ο Φράνκο υπέγραψε απόφαση εκτέλεσης πέντε πολιτικών κρατουμένων, που δημιούργησε ένα διεθνή σάλο διαμαρτυρίας. Ο Νταλί υπερασπίστηκε την εντολή εκτέλεσης του Φράνκο, αναφέροντας ότι πολλές περισσότερες θανατικές ποινές θα έπρεπε να έχουν υπογραφεί από τον generalissimo, στον οποίο αναφερόταν ως «το μεγαλύτερο ήρωα της Ισπανίας». O Φράνκο είναι αυτός που έχει σκοτώσει τους περισσότερους Ισπανούς στην ιστορία (120.000 από αυτούς εξακολουθούν να είναι εξαφανισμένοι χωρίς να ξέρουμε που είναι θαμμένοι).
Όλα αυτά τα γεγονότα είναι καλά τεκμηριωμένα στο βιβλίο του Ίαν Γκίμπσον, αλλά σπάνια, αν όχι ποτέ, δεν εμφανίζονται στον ισπανικό Τύπο. Στην πραγματικότητα, η εφημερίδα La Vanguardia, η οποία ανήκει στην οικογένεια Godo (η οποία εφημερίδα ήταν σημαντικός υποστηρικτής του φασιστικού πραξικοπήματος και ο κύριος υπερασπιστής της ισπανικής δικτατορίας και τώρα έχει γίνει η κύρια συντηρητική εφημερίδα της Καταλονίας), συνεχίζει να δημοσιεύει άρθρα για τη ζωή του Νταλί, χωρίς ποτέ να αναφερθεί σε αυτά τα γεγονότα.
Τα λαϊκά στρώματα, όμως, έχουν μνήμη. Ο Νταλί ήταν μισητός από τις δημοκρατικές δυνάμεις. Όταν πέθανε ο Φράνκο, ο Νταλί έφυγε από το Cadaques, φοβούμενος για τη ζωή του. Το 1976, κατά τα τελευταία χρόνια της δικτατορίας, μια βόμβα ανακαλύφθηκε κάτω από τη συνήθη θέση του σε ένα μεγάλο εστιατόριο στη Βαρκελώνη. Και σύντομα συνειδητοποίησε ότι η ζωή και η υστεροφημία του θα μπορούσαν να τεθούν σε κίνδυνο εάν οι δημοκρατικές δυνάμεις κυριαρχούσαν. Αλλά υποτίμησε τη δύναμη των υπερσυντηρητικών δυνάμεων που ήταν πιστές σε αυτόν. Ο βασιλιάς, Juan Carlos I, που ενθρονίστηκε με απόφαση του στρατηγού Φράνκο, έγινε ο αρχηγός του Κράτους και των ενόπλων δυνάμεων στη νεοσύστατη δημοκρατία και επέκτεινε την προστασία του σε όλα τα σημαντικά πρόσωπα του φασιστικού καθεστώτος, συμπεριλαμβανομένου του Νταλί. Και ένα μνημείο με το άγαλμα του τελευταίου ανεγέρθηκε στο Cadaques.
——————————————
*Ο Vicenç Navarro γεννήθηκε στη Βαρκελώνη , Ισπανία. Είναι απόφοιτος της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστήμιου της Βαρκελώνης. Αναγκάστηκε να φύγει από την Ισπανία για πολιτικούς λόγους, λόγω της ενεργούς συμμετοχής του στον ισπανικό αντιφασιστικό αγώνα. Σπούδασε πολιτική οικονομία στο Διεθνές Ινστιτούτο Οικονομικών και Πολιτικών Μελετών, του London School of Economics, Υγειονομική Διοίκηση στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και Πολιτικές και Κοινωνικές Επιστήμες στο Πανεπιστήµιο Johns Hopkins. Είναι καθηγητής Δημόσιας Διοίκησης στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins.
——————————————
Μετάφραση: Γιάννης Σκαλιδάκης
The Dark Side of Dada: Dali and Fascism
Αναδημοσιευει ο Μανικάκος για το 24ο μνημόσυνο του Salvador Dali
mpatman (@mpatman)
23 Ιανουαρίου, 2013 9:42 μμ
Μου αρέσει που στην αρχή, τον έχετε με την ισπανική εκδοχή του ονόματος του, και μετά με την καταλανική του 😛 O Navarro είναι ένας απο τους πιο αναγνωρισμένους Ισπανούς/Καταλανούς καθηγητές και με συχνή αρθρογραφία στις ισπανικές εφημερίδες
μανικακος
23 Ιανουαρίου, 2013 9:43 μμ
Ναι αλλα για την ΕΤΑ δε λες 😀 😀 😀 😀
lascapigliata
23 Ιανουαρίου, 2013 9:43 μμ
Συνεχίζει να ναι ο καλύτερος ζωγράφος του 20ου αιώνα
Jaquou Utopie
23 Ιανουαρίου, 2013 9:46 μμ
ε, όχι κι ο καλύτερος… 20ος αιώνας = Πικάσο
καλοπροαιρετος αποριας
24 Ιανουαρίου, 2013 11:08 πμ
και καλυτερη τραγουδιστρια η Πεγκυ Ζινα, ε ?
lascapigliata
24 Ιανουαρίου, 2013 12:47 μμ
Χαζοτρολάρισμα αιρετικέ :p Με το Νταλί βλέπεις πρώτη φορά τον κόσμο.
lascapigliata
23 Ιανουαρίου, 2013 9:58 μμ
Σε μια πιο ώριμη περίοδο θα παραδεκτούμε ότι ο Πικάσο είχε περίπου το μισό ταλέντο του Νταλί.
μανικακος
23 Ιανουαρίου, 2013 10:03 μμ
Σε μια πιο ωριμη περιοδο θα παραδεχτούμε οτι δεν υπάρχει μετρο συγκρισης στην τέχνη
αλσινο (@alsino_)
23 Ιανουαρίου, 2013 11:58 μμ
Εμένα μου αρεσουν περισσότερο τα έργα του φασίστα καλλιτέχνη παρά του κομουνιστή συναδέλφου του. Να κοιταχτώ; :Ρ
Кроткая
24 Ιανουαρίου, 2013 2:30 πμ
Οι ώριμοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται πως η τέχνη ειναι ένα πράμα που καταρχάς και πριν από όλα το νιώθεις. Επίσης οι ώριμοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται πως τπτ σε αυτή τη ζωή, ούτε φυσικά και η τέχνη, δεν ενδημεί σε γυάλα. Ζούμε σε κοινωνίες και υπάρχει αλληλεπίδραση: διάδραση το λέμε στα ιντερνετίστικα.
Χειρότερος βερμπαλισμός από τον εστετισμό του να κρίνεις την τέχνη με αυστηρά «τεχνικά» κριτήρια, δεν υπάρχει. Είναι αποστείρωση. Την τέχνη την αντιλαμβάνεσαι μέσα από την εποχή που δημιουργήθηκε, από την εποχή στην οποία τη γνωρίζεις και από τα βιώματά σου. Αυτά τα τρία είναι θρυαλλίδες, ή και «παραμορφωτικοί φακοί» αν θες, που επηρρεάζουν το πώς αντιλαμβανόμαστε και βιώνουμε την τέχνη.
Για να γίνω λίγο ακραία, εγώ θα δεχτώ κάποιον που θα μου πει πως ο Παρθενώνας δεν του λέει απολύτως τίποτα, όπως κι εμένα πχ δε μου λέει τπτ το Ταζ Μαχάλ ή η ζωγραφική του Βελάσκες. Στην πρώτη περίπτωση, δεν υπάρχει τίποτα που με συνδέει με το έργο, καμιά κοινή προσλαμβάνουσα, καμιά εμπειρία που να με δένει ή να με συν-κινεί με το έργο. Στη δεύτερη περίπτωση, απλά με τη δική μου απόλυτα υποκειμενική αισθητική, η ζωγραφική του Βελάσκες είναι αντιαισθητική, άσχημη.
Επειδή λοιπόν δε ζω σε γυάλα, επειδή γνωρίζω ιστορία, έχω πολιτικές θέσεις και κοινωνική Χ τοποθέτηση, μου αρέσει μεν ο Νταλί, αισθητικά με συν-κινεί, αλλά η δευτερη σκέψη είναι πάντα πως ήταν φασίστας. Και ψιλοπαγώνω.
Αντίστοιχα, με συγκινεί ουσιαστικά ο Πικάσο. Όπως και ξερωγώ ο Μουνχ. Ή ο Μονέ. Για άλλους λόγους ο καθένας. Αλλά με συγκινούν.
Επειδή όμως δεν υπάρχει αντικειμενικότητα, κι επειδή την τέχνη πάνω από όλα τη νιώθουμε, δεν την εκτιμάμε (εκτός κι αν είμαστε γκαλερί Μηλαράκη ξερωγώ κ βγάζουμε φράγκα από αυτήν), μπορώ να δεχτώ το «δε μου αρέσει ο Νταλί, ο Πικάσο, ο Φειδίας ή ο Πραξιτέλης». Μπορώ να δεχτώ επίσης πως ο Νταλί ήταν φασίστας, κι ο Φειδίας εξέφρασε και εκπροσώπησε πολιτιστικά την ιμπεριαλιστική Αθήνα του 5ου αιώνα. Αλλά δε μπορώ να δεχτώ πχ ότι «ο Νταλί ήταν για τα μπάζα σαν καλλιτέχνης» ή ότι «ο Νταλί ήταν καλύτερος/χειρότερος από τον Πικάσο». Για ζωγράφους μιλάμε, όχι για μπαλαδόρους να μετράμε γκολ.
Πώς να στο πω, δε μ’αρέσει ο Μπαχ ρε παιδί μου, τον βαριέμαι. Αλλά δε μπορώ να μη δεχτώ πως ήταν μεγάλος μουσικός.
Και καλά, σκάω, γτ θα φτάσω να γράψω ποστ :Ρ Μαζεύω λοιπόν τον ελιτισμό μου και τη γκάνω 🙂
Antifwn-x
24 Ιανουαρίου, 2013 12:27 πμ
Το μισό μαλλί του είχε σίγουρα για το ταλέντο δεν ξέρω.. 😉
Die Hippie Die
24 Ιανουαρίου, 2013 2:44 μμ
Μπερδεύεις την τεχνική με την τέχνη. Μην περιφέρεις την άγνοιά σου σα λάβαρο. Ακούγεται άσχημο και συγγνώμη γι’αυτό αλλα αυτά που γράφεις δείχνουν οτι δεν ξέρεις για ποιό πράγμα μιλάς
μανικακος
24 Ιανουαρίου, 2013 2:54 μμ
εγω;
lascapigliata
24 Ιανουαρίου, 2013 3:16 μμ
Για μένα λέει…..
Die Hippie Die
24 Ιανουαρίου, 2013 3:38 μμ
Όχι η lascapigliata
Narrator
23 Ιανουαρίου, 2013 10:04 μμ
Το μεγάλο ερώτημα είναι αν πρέπει ή αν μπορούμε να διαχωρίσουμε τον άνθρωπο από την τέχνη του.
mpatman (@mpatman)
23 Ιανουαρίου, 2013 10:28 μμ
Απο τη στιγμή που ξέρεις τον άνθρωπο είναι πολύ δύσκολο να τον διαχωρίσεις απο την τέχνη του. Οπότε δεν έχει «πρέπει» σε αυτή την περίπτωση, αλλά μόνο «δεν μπορούμε»
giorgalis
23 Ιανουαρίου, 2013 10:30 μμ
Αφού το ερώτημα είναι μεγάλο, θα απαντήσω ΕΓΩ.
Στην περίπτωση της «στρατευμένης» τέχνης δεν θα τους διαχωρίσουμε, στην άλλη περίπτωση όμως θα το κάνουμε.
Ο νταλής μάλλον τραβούσε ζόρια με τις μάζες που δεν καταλάβαιναν και πολλά και σύχναζαν στα σκυλάδικα σπάζοντας πιάτα και πήρε ανάποδες, κλασσική περίπτωση δλδ, (με δείρανε οι γαβροι κι ο θρύλος είναι κακή ομάδα ένα πράγμα..)
μανικακος
23 Ιανουαρίου, 2013 10:32 μμ
ναι αλλα για το ΕΚΜ δε λες τιποτα ε; 😀 😀 😀
simon
24 Ιανουαρίου, 2013 7:50 πμ
Πληροφορίες αναφέρουν ότι ο Νταλί ήταν μέλος του Συριζα-ΕΚΜ Ισπανίας 😀 😀
Narrator
23 Ιανουαρίου, 2013 10:36 μμ
γειά σου Giorgali 😀 😀
giorgalis
23 Ιανουαρίου, 2013 10:54 μμ
Θα πρέπει να φτιάξεις ένα μόνιμα καρφιτσωμένο ποστ για τον κενιματόγραφο κι ένα άλλο (μόνιμο επίσης) για το Ε(νιαίο)Κ(αιροσκοπικό)Μ(έτωπο) να γράφω μόνος μου να μου διαβαίνουν οι πόνοι.
Narrator
23 Ιανουαρίου, 2013 11:09 μμ
για πάρτη σου τα πανταολα
καλοπροαιρετος αποριας
24 Ιανουαρίου, 2013 1:48 πμ
giorgalis σου εχω νεα
Καλεσαν τον προεδρο Αλεξις στο Μπρουκινγκς ινστιτουτλεμε … που αμα λαχει ειναι το πιο σκληρο αμερικανικο θινκ τανκ.
Να σκεφτειτε πως κατι λεσχες τυπου Μπιλντεμπεργκ και κατι στοες μασωνων, μοιαζουν με παιδικες χαρες μπροστα του.
Εκει δεν προσκληθηκε ποτε κανενας, που δεν ηταν αμερικανοψυχος, αλλα και κανεις που δεν κυλουσε στις φλεβες του, αιμα λευκου-σαξωνα-προτεσταντη
Ο Παπαντρεου θα ηταν ανεπιθυμητος σαν σκληρος κουμουνιστης και πολυ αμφιβαλλω αν περασε ποτε το κατωφλι κι αυτος ο βρυκολακας Μητσοτακης … και καλεστηκε ο Αλεξης!!!!!!!
Μιλαμε για ινστιτουτ που βραβευει τυπους σαν τον Πινοσετ ως προμαχωνες της δημοκρατιας και που κατα την διαρκεια των συμποσιων του, οι παρευρισκομενοι πινουν αιμα απο νεφρα νεογεννητων, τρωνε ωμα βατραχια με σαλτσες απο ουρες μαυρων γατιων, σουβλιζουν δεκαπενταχρονες παρθενες και συνουσιαζονται με νυχτεριδες.
Σ αυτο το ινστιτουτο καλεστηκε ο Αλεξης και κανεις … μα κανεις … αλλα κανεις λεμε, απ τους αριστερους ,τις συνιστωσες και τους διαφορους κινηματικους τουριστες δεν αναρωτηθηκε γιατι καλεσαν αυτον τον αγριοφλωρο
Τι τρεχει ρε συντροφε ?
καλοπροαιρετος αποριας
24 Ιανουαρίου, 2013 1:52 πμ
α και ξεχασα κατι
skata sto Dali, oute trixa ap ta arxidia tou Picasso den pianei
για να μη ξεχνιομαστε ε
parameter λ
24 Ιανουαρίου, 2013 1:54 πμ
δούρειος τύπος ρε μλκ 😛
giorgalis
24 Ιανουαρίου, 2013 9:11 πμ
Τον κάλεσαν για να μελετήσουν τον εχθρό, αυτόν που θα επανιδρύσει την ΕΕ και που θα βάλει την μαγιά για τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα.
Έχε τους φίλους σου κοντά και τους εχθρούς σου κοντύτερα.
Και κάτι άλλο, πριν τις εκλογές του Μάη, κάτι «πρόβατα» ΚΚΕδες μου είχαν πει πως οι εκλογικές τρίπλες και μαγκιές του ΣΥΡΙΖΑ οφείλονται σε «γραμμή» που παίρνει από τις ΗΠΑ κι ευτυχώς δεν ξεστόμισα ένα ηλίθιο ειρωνικό σχόλιο που έφτασε ως την άκρη της γλώσσας – αλλά αυτοί είναι πρόβατα είπαμε και τα θινκ τανκ λέσχες διανοητών που μπορεί και να προτείνουν σοσιαλισμό άμα στουμπώσει το σύστημα ε;
Ο νταλής αν προσπαθούσε να απεικονίσει τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ θα διαπίστωνε πως είναι λίγος ως σουρεαλιστής.
simon
24 Ιανουαρίου, 2013 10:37 πμ
Από το γραφείο τύπου του ΚΚΕ εκδόθηκε η ακόλουθη ανακοίνωση:
«Η σ. Γ.Γραμματέας δεν συναντήθηκε με κανέναν σήμερα. Ούτε αύριο, ούτε στο μέλλον θα συναντηθεί με κάποιον. ‘Ο σ. Μαϊλης με διαβεβαίωσε ότι δεν υπάρχουν πλέον άλλοι επαναστάτες στον κόσμο από εμάς’, δήλωσε. ‘Επόμενα (!!!), αν κάποιος θέλει μαθήματα για την σοσιαλιστική επανάσταση ας ζητήσει ακρόαση». 😀
giorgalis
24 Ιανουαρίου, 2013 10:48 πμ
Καλημέρα simon
Με το «σοσιαλισμό» και σήμερα ε;
😉
giorgalis
24 Ιανουαρίου, 2013 10:52 πμ
«Υπάρχει κάτι να φοβηθεί κανείς από την Αριστερά στην Ελλάδα; Με ποιο τρόπο είμαστε ριζοσπαστικοί; Οι κινδυνολόγοι θα σας πουν ότι το κόμμα μας, αν έρθει στην κυβέρνηση, θα σκίσει τη δανειακή σύμβαση με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ, θα βγάλει τη χώρα έξω από την Ευρωζώνη, θα διακόψει τους δεσμούς της Ελλάδας με την πολιτισμένη Δύση, ότι η Ελλάδα θα γίνει μια νέα Βόρεια Κορέα. Αυτό είναι κινδυνολογία στα χειρότερά της. Ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα μου, δε θέλει τίποτα από αυτά. Ήμασταν πάντα, και πάντα θα παραμείνουμε, ένα ευρωπαϊκό κόμμα (…) Το ότι πιστεύουμε ότι η Ευρώπη έχει χάσει το δρόμο της, και ότι επιβάλλει απάνθρωπες πολιτικές στους ίδιους τους λαούς της, δε μπορεί να θεωρηθεί αντι-ευρωπαϊκό. Πρέπει η πολιτική μας να ανταποκρίνεται στα συμφέροντα των λαών της Ευρώπης (…) Και αυτό σημαίνει να αντισταθούμε στις σημερινές πολιτικές της Ευρώπης (…) Η δανειακή σύμβαση θα γίνει αντικείμενο επαναδιαπραγμάτευσης».
τάδε έφη:
α)σαλβαντοριος νταλης
β)ερνέστος γκεβάρας
γ)μάκης μαΐλης
?
simon
24 Ιανουαρίου, 2013 11:26 πμ
«Οι τελευταίες μετρήσεις κοινής γνώμης δείχνουν μειούμενη υποστήριξη για τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού και αυξανόμενη υποστήριξη για τον ΣΥΡΙΖΑ καθώς και για άλλα κόμματα που είναι εναντίον του προγράμματος. Αυτό θα μπορούσε να επιτείνει την αργοπορία στην εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων και να οδηγήσει σε πολιτική κρίση, προκαλώντας χρεοκοπία ή έξοδο από το ευρώ».
Τάδε έφη:
α) Σπυραντώνης Γεωργιάδης;
β) Βαγγέλας Βενιζέλος;
γ) Χριστίνα Λαγκάρδη;
δ) Άλλος;
giorgalis
24 Ιανουαρίου, 2013 2:51 μμ
στο ράδιο-στάλιν είπανε πως ένας βολευτής του ενιαίου καιροσκοπικού μετώπου δήλωσε στην τιβί πως ο συριζας θα βγάλει την ελλάδα από το ΝΑΤΟ και θα διαγράψει το χρέος μονομερώς….χαχαχαχαχα
τον τρώμε για επιδόρπιο τον σ.νταλί και τους παλαβούς του κόσμου όλους μαζί!
δεν θα ξανασκεφτώ: «τι γράφει πάλι ο simon ρε γμτ;» 😳
άη πρόμισ
simon
24 Ιανουαρίου, 2013 6:55 μμ
«…θα βγάλει την ελλάδα από το ΝΑΤΟ και θα διαγράψει το χρέος μονομερώς…», πράγμα το οποίο θα κάνει ΑΜΕΣΩΣ το ΚΚΕ όταν έρθει εν τη (τρόπος του λέγειν) βασιλεία του! 🙂
giorgalis
24 Ιανουαρίου, 2013 7:31 μμ
Σιγά μην το κάνει, το ΚΚΕ ξέρει καλύτερα από όλους πως ο σοσιαλισμός είναι ουτοπία.
Στην πραγματικότητα χτυπά τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για να στηρίξει το σύστημα.
Το νέο ακροαριστερό υπερεπαναστατικό γκρουπούσκουλο του σ.λαφαβάνου πως το βλέπεις;
Εγώ πιστεύω πως θα προσπαθήσουν να χτυπήσουν την επανάσταση (συριζα-εκμ) από μέσα, θα κάνουν τα πάντα για να σταματήσουν το ποτάμι που οδηγεί στη θάλασσα του σοσιαλισμού (οι αστοί καλά θα κάνουν να αρχίσουν μαθήματα κολύμβησης), αλλά δεν θα τους περάσει.
simon
24 Ιανουαρίου, 2013 7:57 μμ
Το μόνο που ξέρει καλά το ΚΚΕ είναι να ΚΑΝΕΙ τον σοσιαλισμό ουτοπία, σύντροφε, σε μια χώρα στην οποία δεν εφαρμόστηκε ποτέ ! «Κάποιοι άλλοι» πάλι, τον έκαναν ουτοπία εφαρμόζοντάς τον (τρόπος του λέγειν…) σε κάποιες χώρες ! Ξέρεις αυτοί, που προσκυνούσε (θου κύριε…) δίκην αγίων εικόνων το κόμμα…
BandieraRossaBandieraRossa
26 Ιανουαρίου, 2013 5:22 μμ
Σίμον, αφού το ΚΚΕ κάνει τον σοσιαλσιμό να φαίνεται σαν ουτοπία στην Ελλάδα, να μας πεις και ποιοι δουλεύουν προς την έλευση του σοσιαλισμού.
Επίσης, αν κάποιοι κάναν το σοσιαλισμό να φαίνεται ουτοπία εκεί που εφαρμόστηκε, να μας πεις σε τι διαφέρει αυτό που λες από το κλισέ των αντικομμουνιστών «Ο κομμουνισμός είναι ανεφάρμοστος, απέτυχε».
Κατά την άποψή σου, εφαρμόστηκε πουθενά στον κόσμο σοσιαλισμός;
Αν όχι, τότε ποια η απάντησή σου στο προαναφερθέν κλισέ;
Antifwn-x
23 Ιανουαρίου, 2013 11:27 μμ
Ότι έχει αξία αυτονομείται υφίσταται πάνω κ πέρα απο τα στενά όρια του δημιουργού του, μια και αν το καλοσκεφτείς οποιαδήποτε δημιουργία η και ανακάλυψη αν μιλάμε για επιστήμη ενώ διατηρεί την προσωπική πινελιά του φορέα της,δεν παύει ποτέ να έχει συλλογικές κοινωνικές αναφορές, στο επίπεδο των συνθηκών που επέτρεψαν την σύλληψη και την υλοποίηση της..
Antifwn-x
24 Ιανουαρίου, 2013 12:05 πμ
Α ναι κ επίσης δεν υπάρχει Τέχνη απο μόνη της κάθε άτομο είναι φορέας συλλογικής συνείδησης κ υποσυνείδητου μέσω της κοινωνικοποίησης του,μέσω των μύθων, των στερεοτύπων, των προτύπων, και καθε τι έχει αναφορά στην κοινωνία ακόμη και αν εκφράζει την αγωνιώδη προσπάθεια να διαρρηγνύει αυτήν την σχέση στην προσπάθεια αυτοπραγμάτωσης του η ακόμα και σε αυτόν το βαθμό που το οδηγεί στην αυτοκαταστροφή, ενίοτε κ στην αντικοινωνική συμπεριφορά, αυτό το τελευταίο είναι σχετικό και με τον Νταλί, αλλά γενικά δεν είναι κ λίγα τα παραδείγματα.. Ίσως αυτοί λοιπόν που μπορούν να σταθούν σε αυτές τις υπαρξιακές εν πολλοίς αντιφάσεις, να είναι εκείνοι που μπορούν να αντιληφθούν και να αξιοποιήσουν το ταλέντο τους, και να εκφράσουν (πάνω απο όλα η τέχνη είναι «έκφραση» και όχι ταλέντο, δεξιότητα δηλαδή, είναι μια δημιουργική εγκεφαλική και συναισθητική διαδικασία μέσα απο το επιμέρους προσπαθεί να εκφράσει το όλο, με την έννοια να το προσεγγίσει και εν συνεχεία να το κοινωνήσει..
Για αυτό καμία τέχνη δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ για την τέχνη, θα παραμένει ανυπόστατη στην ουσία.. Η ίδια η «τέχνη» σαν έννοια είναι μια κατασκευή, μια αναγκαία σύμβαση κ τίποτα παραπάνω. Στην ουσία είναι μια παράσταση αυτού που θα πρεπε να ήταν, στην τέχνη το ιδεατό έχει την αξία όχι η σύμβαση…
simon
24 Ιανουαρίου, 2013 8:09 πμ
Ναρ, αν το κάνουμε αυτό (αν συνδέσουμε δηλαδή τον άνθρωπο με την τέχνη του και αξιολογήσουμε την τέχνη με βάση τον άνθρωπο) θα βρεθούμε στη -δυσάρεστη- θέση να «πετάξουμε» μαζί με τον Νταλί και τον Έζρα Πάουντ, τον Κνούτ Χάμσουν και κάμποσους άλλους.
zeta dor
24 Ιανουαρίου, 2013 11:57 πμ
Simon εχεις απολυτο δικιο. Θυμαμαι ενας ναριτης ιστορικος τεχνης σε μια διαλεξη του μας ελεγε πως ο αγαπημενος του ποιητης ειναι ο Παουντ και ποσο ανεξηγητη ειναι η σχεση μεταξυ ενος ιδιοφυους καλλιτεχνη και της πολιτικης. Προς υπερασπιση του Νταλι και προς ολων των στοχοποιημενων πολιτικα καλλιτεχνων εχω να παραθεσω το εξης:
«There is only one difference between a madman and me. The madman thinks he is sane. I know I am mad.»
Salvador Dali
catalternative
24 Ιανουαρίου, 2013 10:32 πμ
Η γνώμη μου είναι ότι τα έργα τέχνης αυτονομούνται από τον δημιουργό τους, παρόλο που ενυπάρχουν στοιχεία του δημιουργού μέσα τους. Κάθε έργο έχει την δική του πορεία και καθένας μας λαμβάνει διαφορετικές προσλαμβάνουσες από κάθε έργο, που δεν σχετίζονται απαραίτητα με τον καλλιτέχνη αλλά με το ίδιο το έργο κ τα συναισθήματα που μας δημιουργεί.
καλοπροαιρετος αποριας
24 Ιανουαρίου, 2013 11:42 πμ
ο ανθρωπος ειναι τα ενεργηματα του
οι ταινιες του Κανελοπουλου ξεχυλιζουν απο ευαισθησια και ανθρωπια, αυτος ηταν …
στις ταινιες του Τορνε διακρινεις τον ρομαντισμο και την ποιηση, ετσι ηταν και στη ζωη του
στου Αγγελοπουλου κυριαρχει η ιστορια και τα προτσες πανω απ τον ανθρωπο,δεν ηταν τυχαιο
στα εργα του Μουνχ, του Μαρκ διακρινεις την οδυνη
στον βαν Γκογκ την απογνωση
στον Ταρκοφσκι την μεταφυσικη αγωνια
στον Χιουστον την γκλαβλα και την ποιηση της περιπετειας
στον Χεντερλιν ,τον ολεθρο της τρελας
στον Νταλι τον ελεγχο, την κυριαρχια, την απειλη και την ασφυξια
δεν χρειαζεται πιστοποιητικο φρονηματων, τα ενεργηματα των ανθρωπων (συνηθως) μιλουν απο μονα τους
lascapigliata
24 Ιανουαρίου, 2013 12:43 μμ
«στον Νταλι τον ελεγχο, την κυριαρχια, την απειλη και την ασφυξια »
‘Ελα παραδέξου το σήμερα είδες πρώτη φορά πίνακα του ε;
καλοπροαιρετος αποριας
24 Ιανουαρίου, 2013 1:22 μμ
ο ελεγχος και η κυριαρχια εκδηλωνεται με την ελειψη αθωοτητας και αμεσοτητος, στην απουσια της παιχνιδιαρικης ονειρικης διαθεσης που συναντας στα εργα των αλλων σουρεαλιστων
αν ο Μιρω ειναι σουρεαλιστης,ο Νταλι ειναι ο ποζερας που κραυγαζει … κοιταμε ποιος ειμαι εγω … κοιταμε πως λιωνω τα ρολογια … ειμαι πολυ γαματος σας λεω
ο Νταλι ειναι το αναλογο του τρεντυ φρικιου , η προσεγγιση του ειναι επιφανειακη, φοραει το σκισμενο μπλουτζην που ομως το αγορασε απο τρενταδικο μαγαζι πανακριβα, τα μαλλια του ειναι πλουσια και ατημελητα αλλα δεν κρυβουν με τπτ οτι τα χτενισε επιμελως κομμωτρια του Κολωνακιου
ποζερας και εντελως gtp λεμε …
lascapigliata
24 Ιανουαρίου, 2013 1:23 μμ
Άει σιχτιρ με τα ποζέρια τα γκοθιά και μένα μου σπάνε τα νεύρα λέμ. Να τα κουρέψουμε.
koula
23 Ιανουαρίου, 2013 10:19 μμ
γεια σου ρε μάνικ…
μανικακος
23 Ιανουαρίου, 2013 10:20 μμ
γειαααα 😀
koula
23 Ιανουαρίου, 2013 10:25 μμ
mpatman (@mpatman)
23 Ιανουαρίου, 2013 10:27 μμ
Θυμάμαι ένα παλιό ραδιοφωνικό infowar, όπου ο Χατζηστεφάνου έλεγε οτι τον είχαν ρωτήσει το Νταλί γιατί υποστήριζε το Φράνκο και είχε πεί «Μου αρέσει η αισθητική του νικητή».
μανικακος
23 Ιανουαρίου, 2013 10:29 μμ
lascapigliata
23 Ιανουαρίου, 2013 11:21 μμ
Ο Χατζηστεφάνου επίσης είχε κάνει και μια γαμάτη επομπή για τους υπερήρωες των κόμιξ, ότι απειχούν τον ναζιστικό υπεράνθρωπο. Ότι να ναι δηλαδή.
μανικακος
23 Ιανουαρίου, 2013 11:25 μμ
που σημαινει:
Кроткая
24 Ιανουαρίου, 2013 2:33 πμ
Οποτε στη μια περίπτωση γουστάρουμε Νταλί κι ας ήταν φασίστας, ενώ στην άλλη περίπτωση απορρίπτουμε το δημοσιογράφο επειδή έκανε και μια εκπομπή της οποίας αμφισβητούμε την άποψη που βγάζει.
Νταξ, είμαι η πρώτη που λέει πως δεν υπάρχει αντικειμενικότητα, χαίρομαι να επιβεβαιώνομαι.
Ειδικά δε άμα είναι κάνουμε κακό προβοκάρισμα, ακόμα και την υποκειμενικότητά μας, τη στήνουμε στα έξι μέτρα και της αλλάζουμε τον αδόξαστο.
Γαμώ.
lascapigliata
24 Ιανουαρίου, 2013 12:51 μμ
Δεν απορρίπτω το Χατζηστεφάνου, ο Χατζηστεφάνου είναι και γαμώ, ο Θεός της δημοσιογραφίας. Υπέρτατος. Προσκυνούμε. Αλλά καμιά φορά λέει και καμιά μαλακία πώς να το κάνουμε. Σαν τον Νταλί.
simon
24 Ιανουαρίου, 2013 8:03 πμ
Ενώ ο κάπταιν Αμέρικα, π.χ., ήταν ένας απλός υπερήρωας χωρίς καμιά πολιτική αναφορά;
lascapigliata
24 Ιανουαρίου, 2013 12:45 μμ
Δεν ξέρω εσύ που έχεις διαβάσει πολύ Κάπτεν Αμέρικα ήταν μια λαϊκή προπαγανδιστική μορφή του αμερικανικού πατριωτισμού, ή μια φασιστική εξουσιαστική φιγούρα;
simon
24 Ιανουαρίου, 2013 12:48 μμ
«…λαϊκή προπαγανδιστική μορφή του αμερικανικού πατριωτισμού,..» !!! Ούτε ο Μπους ο νεώτερος δε θα το ‘θετε καλύτερα!
lascapigliata
24 Ιανουαρίου, 2013 12:49 μμ
Λεπτή η διαφορά το ξέρω αλλά υπάρχει.
simon
24 Ιανουαρίου, 2013 12:55 μμ
Όση ΑΚΡΙΒΩΣ -λεπτή- διαφορά έχει ο Μπους με το φασισμό.
lascapigliata
24 Ιανουαρίου, 2013 12:57 μμ
Μεγαλύτερη σχέση έχει η τέχνη με την έγκριση της εκάστωτε εξουσίας (βλέπε σοσιαλιστικός ρεαλισμός) παρά ένα λαϊκό ανάγνωσμα (που δημιουργήθηκε και τον καιρό που οι Αμερικάνοι πολεμούσαν τους ναζί – σαν ναλέμε πχ ότι το Γιώργος Θαλάσσης είναι φασιστική προπαγάνδα.
simon
24 Ιανουαρίου, 2013 1:08 μμ
«…που δημιουργήθηκε και τον καιρό που οι Αμερικάνοι πολεμούσαν τους ναζί…»!
Τώρα μαθαίνω ότι οι ναζί ήταν …κομμουνιστές, τελικά!
http://kokkinosfakelos.blogspot.gr/2012/05/blog-post_23.html
lascapigliata
24 Ιανουαρίου, 2013 1:27 μμ
Ένας λαϊκος ήρωας μεταλλάσσεται μέσα στις δεκαετίες. Στη δεκαετία του ’70 την εποχή της αμφισβήτησης ο Κάπταιν Αμέρικα, με την υπογραφή του Englehart συναντά το σατανικό alter ego του το σουπερπατριώτη κακό από τη εκαετία του ’50 και νιώθει υπεύθυνος για τη διαστροφή του Αμερικανικού Ονείρου : I’ve never fought the evil side of my own nature. And that’s what he is, after all – a man who began with the same dreams I did – and ended as an insane, bigoted superpatriot. He is what he is because he admired me – wanted to copy me. In a very real way, I’m responsible for all the evil he’s done.» http://www.fanboyplanet.com/comics/js-capamericaenglehart.php
simon
24 Ιανουαρίου, 2013 1:34 μμ
«Ενώ ο κάπταιν Αμέρικα, π.χ., ήταν ένας απλός υπερήρωας χωρίς καμιά πολιτική αναφορά»;
Είπα κάτι διαφορετικό εγώ;
lascapigliata
24 Ιανουαρίου, 2013 1:46 μμ
«υπερήρωες των κόμιξ, ότι απειχούν τον ναζιστικό υπεράνθρωπο» γιατί εγώ τί διαφορετικό είπα;
simon
24 Ιανουαρίου, 2013 6:39 μμ
Μη μου κάνεις τον …Κεδίκογλου!
«…υπερήρωες των κόμιξ, ότι απειχούν τον ναζιστικό υπεράνθρωπο. Ό τ ι ν α ν α ι δ η λ α δ ή.»
simon
24 Ιανουαρίου, 2013 6:41 μμ
;Ένα σχόλιό μου προς; την «πρωΐαν σε είδον, μαλλιά ξεπλεγμένα…» εχάθη! 🙂
mpatman (@mpatman)
24 Ιανουαρίου, 2013 12:03 πμ
Και όμως δε λέει αυτό που θυμάμαι, πρέπει να είναι σε ραδιοφωνικό infowar. Αλλά μιας και έγινε η αναφορά στον Πικάσο, άλλη μια «κλασική» ιστορία για τον Πικάσο «DURING World War II Picasso suffered some harassment from the Gestapo in Nazi-occupied Paris. An inquisitive German officer, coming into his apartment, noticed a photograph of Guernica lying on a table. «Did you do that?» he asked Picasso.
«No, you did,» said Picasso.»
demonio
23 Ιανουαρίου, 2013 11:11 μμ
Πριν μερικα χρονια επεσε στα χερια μου ενα βιβλιο με τιτλο «Dali and I» του Stan Lauryssens. Προκειται για κατι σαν βιογραφια (αμφιβολου ποιοτητας ομως κατα την γνωμη μου, δεν το συνιστω), οπου ο συγγραφεας θαβει τελειως τον Νταλι καλλιτεχνικα, ισχυριζομενος πως παρα μα παρα πολλα απο τα εργα του δεν ειναι δικα του, αλλα αποτελουν ειτε προιοντα ενος βοηθου του που ζουσε στο σπιτι του, ειτε πλαστογραφιες, τις οποιες ο Νταλι αναγνωριζε εκ των υστερων για να μην πεσει η εμπορικη αξια των υπολοιπων εργων του και να παιρνει και ποσοστα απο τις πωλησεις των πλαστων εργων. Γενικα η εικονα που παρουσιαζεται στο βιβλιο αυτο ειναι εκεινη ενος απατεωνα, που καλλιτεχνικα στερεψε γρηγορα και για να ανταποκριθει στις απαιτησεις τις νυμφομανους γυναικας του επαιξε οτι χαρτι μπορουσε να του αποφερει πλουτο. Δεν ξερω εαν ολ’αυτα εχουν καποια σχεση με την πραγματικοτητα. Σιγουρα ομως ο ρολος που επαιξε στην ζωγραφικη ηταν πρωταγωνιστικος. Επισης ειναι σιγουρο πως ο ανθρωπος ηταν φασιστας. Αυτο ομως δεν αναιρει την προσφορα του.
Ναι, κι εγω νομιζω πως ο 20ος αιωνας = Πικασο, χωρις δευτερη σκεψη 🙂
Georgina Kassavetes
23 Ιανουαρίου, 2013 11:15 μμ
Ο Νταλί ήταν πολύ ιδιαίτερος καλλιτέχνης και σπουδαίος κατά τη γνώμη όποιου εκτεθεί στο έργο του δίχως να έχει την παραμικρή ιδέα για το άτομό του.
Οι καλλιτεχνες που έβαλαν μπροστά από την έκφρασή τους την προσωπική, τις πολιτικές πεποιθήσεις τους και τις σεξουαλικές προτιμήσεις τους, για να γίνουν ευρέως γνωστοί ή κάποιοι τους ανέδειξαν ακριβώς για αυτό, οι στρατευμένοι όπως λέει πολύ σωστά και ο giorgalis παραπάνω, δεν είναι περισσότερο «κατακριτέο»? Εμένα μου φαίνεται απείρως χειρότερο. Η ελευθερη έκφραση είναι αυτή που κάνει τονκαλλιτεχνη σπουδαίο. Το καλό και το κακό κάνουν τον παπά σπουδαίο, το νόμομο παρανομο τον μπάτσο, το ψεμα αλήθεια τον πολιτικό και πάει λέγοντας.
Ηταν επίσης αμφιφυλόφιλος και πολύ ερωτευμένος με το Λόρκα. Τι πρέπει να κάνουν οι Ισπανοί?Να εμπορευθούν το ταμπεραμέντο του σαν να πρόκειται για κάποιον ατάλαντο? Το έργο του μιλά για όλα αυτά από μόνο του.
demonio
23 Ιανουαρίου, 2013 11:39 μμ
το θεμα ειναι πως οταν η καλλιτεχνικη δημιουργια γινει εμπορευμα ή μεσο προπαγανδας τα πραγματα μπλεκουν λιγο, διοτι τελικα δεν ξερουμε ποιοι ακριβως εγιναν γνωστοι επειδη «βρηκαν αγορες» με τον οποιο τροπο και ποσους τους εφαγε το μαυρο σκοταδι επειδη ποτε δεν μαθαμε γι΄αυτους…
Georgina Kassavetes
24 Ιανουαρίου, 2013 1:13 πμ
Πολύ μπλέκουν όχι λίγο. Για το λόγο αυτό η τέχνη, δεν είναι για να προσεγγίζεται με τη λογική αυτού του ποστ. Γιατί ο ισπανικός τύπος δεν αναφέρει πως ο Νταλί ήταν φασίστας και το αποσιωπούν, αναρωτιέται κάπου ο αρθρογράφος… Τι ζητάμε δηλαδή να καεί το έργο του το εικαστικό, να υποτιμηθεί η εμπορική του αξία, να χαρακτηριστούν οι θαυμαστές του έργου του φασίστες? Δεν μπορώ να καταλάβω που ακριβώς αποσκοπεί μια τέτοια προσέγγιση και παρουσίαση του έργου του ζωγράφου. Για διαπόμπευση μου κάνει και για προπαγάνδα και τα υπόλοιπα καλολογικά για ξεκάρφωμα. Έτσι αν προσεγγίζουμε την τέχνη, βράστα! Είμαστε καταδικασμένοι στην ανελευθερία έκφρασης.
Antifwn-x
24 Ιανουαρίου, 2013 3:57 πμ
Μα είμαστε ούτως η άλλως, σε επίπεδο κοινωνίας τουλάχιστον.Συνεπώς… πως θα είναι η «τέχνη» της… Διότι αν δεν ήμασταν, αυτό που ονομάζεται «τέχνη» κ εγώ σε μεγάλο βαθμό το απαξιώνω σαν μια ακόμα σύμβαση,δεν θα ήταν σε καμία περίπτωση αυτό που είναι σήμερα. Αν είναι κάτι πέρα απο απο ένα αυτοαναφορικό εμπορικά καθεστωτικό σύμπλεγμα σχέσεων… Νταξ με τα απαραίτητα πιτσιλίσματα εναλλακτικής πρωτοπορίας για άλλοθι, έχουν κ οι ελιτ τις ευαισθησίες τους αποστειρωμένες βέβαια σε Γκαλερί κ γενικά διάφορους «χώρους» τέχνης Τα μουσεία απλά αναπαριστούν την τέχνη μιας άλλης εποχής κλεμμένα όνειρα δηλαδή και σε μεγάλο βαθμό «μεθευρμηνευόμενα»…
Georgina Kassavetes
24 Ιανουαρίου, 2013 12:58 μμ
Εσύ είσαι του ντανταϊσμού να φανταστώ?
Antifwn-x
24 Ιανουαρίου, 2013 4:34 μμ
Χαχαχα 🙂
giorgalis
24 Ιανουαρίου, 2013 12:02 πμ
Να διευκρινίσω μόνο πως δεν είμαι κατά της «στρατευμένης» τέχνης, αφού όταν αυτή είναι αυθεντική, τη θεωρώ μια χαρά απολύτως ελεύθερη προσωπική έκφραση.
Ο νταλής είχε απόψεις γτπ και θα μπορούσε να πει κάποιος πως και η τέχνη του είναι γτπ, με τη διαφορά όμως πως και το γτπ μπορεί να εκφραστεί με υπέροχο στυλ, πράγμα που το κάνει όμως ..όχι γτπ!
Πιάσε το αυγό και κούρευτο δλδ αλλά πρώτα πες κι αν προϋπήρξε της κότας…
Κι εγώ πάντως δεν τον βάζω δίπλα στον Πικάσο ούτε για πλάκα.
parameter λ
24 Ιανουαρίου, 2013 1:20 πμ
τέτοια άτομα συναντάς και στο Δαφνί, στην κυβέρνηση, στον υπόκοσμο, στην τηλεόραση κοκ
csyllas
24 Ιανουαρίου, 2013 1:44 πμ
τι διάλο, εγώ είχα διδαχθεί ότι η διπλή ψυχή του σουρεαλισμού είναι ο μαρξισμός και ο φροϋδισμός. σουρεαλισμός και μαλακίες.
Кроткая
24 Ιανουαρίου, 2013 2:34 πμ
χαχαχαχαχα, τά’πες όλα σε δυο γραμμές, λολ :Ρ
adespotos1
24 Ιανουαρίου, 2013 1:53 πμ
Eυλογος ο διχασμος φιλοι, τεχνη ή ανθρωπος?
Παντως εγω πριν αρχισω να γνωριζω τον ανθρωπο, σταμπαρα την τεχνη του στο δερμα μου… «ενδεικτικα εβαλα εδω τΙς φωτο», η συγκριση δικη σας!!
http://antipetroula.blogspot.gr/2013/01/blog-post_3213.html
Παντως δεν μετανοιωνω καθολου…ισα, ισα, νιωθω λιγος για να κρινω αρνητικα τετοιους καλλιτεγνες…για τις μετεπειτα επιλογες τους.
Ειδικα αν επιναν και τιποτα ενθεογενη.
lascapigliata
24 Ιανουαρίου, 2013 12:54 μμ
Προπαγανδιστικό έργο με σαφείς φασιστικές αναφορές :(και ο Ντίσνεϋ ως γνωστόν ήταν ψιλορατσιστάκος και συντηρητικός)
simon
24 Ιανουαρίου, 2013 1:01 μμ
Ψιλορατσιστάκος και συντηρητικός;;;;;;;
http://tvxs.gr/news/%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%AF%CE%B4%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%BF/walt-disney-%CE%BF-%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CF%80%CF%81%CE%AF%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CF%80%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%87%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84
lascapigliata
24 Ιανουαρίου, 2013 1:03 μμ
Ναι αυτό, για αυτό όσο ζούσε τα καρτούν του είχαν μόνο λευκούς πρωταγωνιστές – εκτός από κάποια σατιρικά με το μικρό ινδιάνο. Να καεί ο Μπάμπι λοιπόν.
Oblivion
24 Ιανουαρίου, 2013 3:08 μμ
Συλλογισμός:
α)η δημοκρατία και γενικά η χειραφετητική στάση είναι καλό
β)ο φιλόσοφος Πλάτων (ή ο Χέγκελ, your choice) δεν ήταν με την δημοκρατία, ήταν με το Κράτος και την Κυριαρχία (διανθισμένη με τον Λόγο έστω)
γ)Άρα ήταν σκράπες και η φιλοσοφία τους για τον πούτσο (κρίνοντας από την προσωπική τους στάση και τα νταραβέρια τους -ο πρώτος ήταν δουλοκτήτης και ο δεύτερος τσιράκι και υπερασπιστής του πρωσικού κράτους)
Πήρες 0 στο τεστ έκφρασης έκθεσης γιαννάκη/μαρίκα γιατί ο συλλογισμός σου ήταν μεν «λογικός» αλλά για τα μπάζα!
lascapigliata
24 Ιανουαρίου, 2013 3:17 μμ
Thank you thank you dear Oblivion.
H τέχνη που βολεύει μόνο το δικό μας τρόπο θέασης του κόσμου, δεν είναι τέχνη απλά.
μανικακος
24 Ιανουαρίου, 2013 3:20 μμ
δε νομιζω να αμφισβητει το ποστ την τέχνη του Νταλί….
Antifwn-x
24 Ιανουαρίου, 2013 4:41 μμ
Κακώς θα έπρεπε, η αμφισβήτηση είναι ένα πολύ καλός τρόπος να προσεγγίσεις την γνώση… 🙂
μανικακος
24 Ιανουαρίου, 2013 4:46 μμ
ε καλα, δε μιλαμε για φυσική…. τεχνη ειναι. περι ορέξεως, κοντοσούβλι λενε στο χωριό μου….
Antifwn-x
24 Ιανουαρίου, 2013 4:59 μμ
Πάλι κακώς, η τέχνη δεν είναι υπεράνω απο οτιδήποτε άλλο, δεν είναι καν ούτε ο υποκειμενισμός μιας άποψης, η ίδια η αισθητική δεν έχει κανένα νόημα εκτός της φιλοσοφίας
iordanoglou
24 Ιανουαρίου, 2013 5:41 μμ
τι σημαινει δημοκρατια;
katy
24 Ιανουαρίου, 2013 3:20 μμ
«…σε μια επιστολή προς τον Μπουνιουέλ, ένα γνωστό σκηνοθέτη στην Ισπανία…».
Aπλά, γνωστός σκηνοθέτης ΜΟΝΟ στην Ισπανία; Δεν μας τα λέει καλά, μου φαίνεται, ο Vicente Navarro, για τον μέγιστο Μπουνιουέλ…
Antifwn-x
24 Ιανουαρίου, 2013 4:56 μμ
Μη δίνεις σημασία, δεν τον γνωρίζω τον αγαπητό Navarro, αλλά δεν το έχω κ απίθανο να είναι είτε φορέας είτε απλά αποδέκτης, αυτής της πολύ διαδεδομένης στις «μέρες μας» άποψης, που θεωρεί τους «εικαστικούς» το κέντρο της «καλλιτεχνικής» δημιουργίας και πέραν αυτών τίποτα… 🙂
katy
24 Ιανουαρίου, 2013 6:15 μμ
🙂
Κι ένα αποφθεγματάκι, που μ’ αρέσει πολύ, από ένα ζωγράφο που δεν συγκρίνεται με κανέναν!
Αφιερωμένο.
“Η τέχνη είναι πίστη και επιβάλλει το καθήκον να αγνοήσεις την κοινή γνώμη”.
Vincent Van Gogh (1853-1890), Ολλανδός ζωγράφος.
μανικακος
24 Ιανουαρίου, 2013 9:04 μμ
ναι καλα, αλλος ψυχάκιας απο ‘κει…. 😀 😀
Antifwn-x
24 Ιανουαρίου, 2013 10:52 μμ
όλοι ψυχάκηδες είμαστε κάτα βάθος αν δεν με πιστεύεται απλά θυμηθείτε κάποια απο τα όνειρα σας … 😉
μανικακος
24 Ιανουαρίου, 2013 10:57 μμ
μη μου κανεις τον μαγκα, μη φωναξω τον μαρξιστη…. 😛
Antifwn-x
24 Ιανουαρίου, 2013 11:52 μμ
@μανικάκος φώναξε τον να δω ρε ποιος θα γελάσει τελευταίος 😀
δεν είχε απάντηση απο κάτω σου αλλά σιγά μη μασήσουμε εμείς τα αναρχοκουμούνια, φέραμε τα πάνω κάτω απλά… 😀 😀
Oblivion
24 Ιανουαρίου, 2013 6:20 μμ
Η τέχνη (και όχι οι πυξ λαξ) για κάποιους θεωρείται ότι είναι κάτι αντικειμενικό. Αδιαφορεί για τα συναισθήματα του κόσμου, αδιαφορεί για το οιδιπόδειο του δημιουργού και γενικά αδιαφορεί. Επίσης είναι μη-αναγώγιμη στο ιστορικό της πλαίσιο. Αλλά και αυτό είναι μια υποκειμενική άποψη. Θα σπάσει το κεφάλι μου λέμε!!
σκληρή γραμμή ο δάσκαλος!
@iordanoglou
πάντως όχι κάτι στατικό και υπερ-ιστορικό!
lascapigliata
24 Ιανουαρίου, 2013 8:03 μμ
«όταν κάποιος σηκώνεται και για οποιοδήποτε λόγο τραγουδά γλυκερή μουσική για το Βιετνάμ, ότι είναι ανυπόφορο, βρίσκω αυτό το τραγούδι ότι είναι στην πραγματικότητα ανυπόφορο, γιατί παίρνει το τρομερό και το κάνει με κάποιο τρόπο καταναλώσιμο, στο τέλος βγάζει καταναλωτικές ιδιότητες από μέσα του»
Μου θύμισε ένα ποστ με ένα βιντεάκι από εικόνες από άστεγους, από αυτό το μπλογκ, ντυμένο με τη γλυκερή μουσικούλα του Χατζιδάκη, και πόσο ανυπόφορο μου φάνηκε.
καλοπροαιρετος αποριας
24 Ιανουαρίου, 2013 8:33 μμ
αυτο ξαναπεστο
Antifwn-x
24 Ιανουαρίου, 2013 11:55 μμ
Σσσστ κ οι δυο σας ρε προβοκάτορες…
Oblivion
24 Ιανουαρίου, 2013 8:55 μμ
Δεν μπορώ να γνωρίζω αν το λες ειρωνικά αλλά σε κάθε περίπτωση μια τέτοια αντικειμενική λειτουργία την φέρουν μέσα τους οι «μοδάτες» αναπαραστάσεις του «ανυπόφορου».
parameter λ
24 Ιανουαρίου, 2013 9:03 μμ
ναι, ως γνωστόν έχει αυτό το μπλογκ και καταναλωτικά ποστ που ξεπουλάνε
lascapigliata
24 Ιανουαρίου, 2013 9:32 μμ
μπορείς να γίνεσαι καταναλωτικός ανάλογα με το κοινό που απευθύνεσαι – ούτε ο Αντόρνο αναφέρεται σε μουσικούς δίσκους για το Βιετνάμ που ξεπουλάνε – για τροβαδούρους με κιθάρα μιλάει
parameter λ
25 Ιανουαρίου, 2013 2:32 πμ
τότε, πάρε έναν τροβαδούρο σε τσιγκελωτό
μανικακος
24 Ιανουαρίου, 2013 9:16 μμ
και ειπες να γινεις και συ πιο ανυπόφορη τοτε…..
σους….
lascapigliata
24 Ιανουαρίου, 2013 9:30 μμ
Για τα μπινελίκια που έφαγα μια χαρά ήμουνα – στη νορμάλ κατάσταση έπρεπε να το κάνω μπουρλότο….
μανικακος
24 Ιανουαρίου, 2013 9:34 μμ
σιγα μπουρλοτιέρισσα, μια χαρα τρολαρες κι εσυ.
lascapigliata
24 Ιανουαρίου, 2013 10:18 μμ
Υπάρχουν δύο φάσεις : εκεί που λες την άποψη σου, και επειδή δεν αρέσει στον άλλο το βρίσκει τρολάρισμα και αρχίζει να βρίζει, και η δεύτερη φάση είναι το τρολάρισμα, εκεί που θα τα κάνεις όλα κώλο για να μάθει.
μανικακος
24 Ιανουαρίου, 2013 10:22 μμ
μη τα λες σε μενα, εγω εχω ευκολη προσβαση σε εκεινο το ποστ.
και δεν ειναι ετσι τα πραμματα…. οποτε, αστο εδω καλυτερα.
lascapigliata
24 Ιανουαρίου, 2013 11:07 μμ
Συγγνώμη τί με απειλείς; Δείξτο και το συζητάμε.
μανικακος
24 Ιανουαρίου, 2013 11:17 μμ
που σε απειλησα ρε; εγω ειπα οτι δεν ειχες δικιο, ασχετα το τι λες ενα χρονο μετα.
lascapigliata
24 Ιανουαρίου, 2013 11:23 μμ
Εγώ ένα σάλτα και γαμήσου θυμάμαι από αυτόκλητους υπερασπιστές αστέγων.
μανικακος
24 Ιανουαρίου, 2013 11:25 μμ
πας καλα ρε Σκαπι; σε ποστ άνεργου που αποκαλεσες χειροτερο απο Ανιτα Πανια και Ξανθοπουλο; επειδη σε εβρισε καποιος; σβυσε λέμε….
lascapigliata
24 Ιανουαρίου, 2013 11:32 μμ
Το βίντεο σχολιάζαμε όχι τον άνεργο. Όταν κάνετε τηλεοπτικό το θέαμα του πόνου τί περιμένετε; Δηλαδή επειδή δεν μπίγουμε τα κλάμματα όταν ανάβει η ταμπελίτσα «κλάψτε» πάει να πει ότι είμαστε αποκτηνωμένοι;; Εμείς δεν είμαστε άνεργοι; Περιμένω βιολάκι να στολίσει την καθημερινότητα μου;
Στην αρχή αρχίσαμε να λέμε πόσο μελό φαίνεται το βίντεο, και μετά αρχίσανε οι ειρωνίες και τα μπινελίκια. Το σχόλιο για την Ανίτα ήρθε καθαρά μετά από αυτό, και σιγά μην το πάρω πίσω.
μανικακος
24 Ιανουαρίου, 2013 11:37 μμ
ε γαμησε μας μωρε κακαναθρεμενο που θα μας πεις οτι κανουμε κ θεαμα τον πονο….
βριστικες με τον αλλο και δε σου βγηκε το τρολαρισμα κ σιγα μη ριξεις την μουρη σου. λες κ τωρα θα σε μαθουμε….
μανικακος
24 Ιανουαρίου, 2013 11:40 μμ
ακου καναμε τηλεοπτικο το θεαμα….
μλκ εισαι τραγικη…. απλα….
lascapigliata
24 Ιανουαρίου, 2013 11:47 μμ
Αρχίδια «ξέρετε»…. μανικάκο. Από πού με μάθατε δηλαδή;
Από το ίντερνετ;
Θίκτηκες εκ μέρους των ανέργων ή εκ μέρους του Παραλληλογράφου; Για να ξέρω αν είμαι κοινωνικά ανάλγητη ή αν απλά μου λείπει το καλλιτεχνικό γούστο.
Τραγικά ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ. Αυτή είναι η γνώμη μου και δεν έχω άλλη. Μπορώ να πω τώρα πια ότι μου θυμίζει τη γλυκανάλατη Μαρί Κυριακού, όταν ζητάει ρούχα για τους άστεγους. Συγγνώμη.
μανικακος
24 Ιανουαρίου, 2013 11:59 μμ
ε σε «ξερουμε» γιατι εισαι σεσημασμενος φλειμερ.
και μην κλαψουριζεις, ξερεις καλα οτι δε μιλαω για το καλλιτεχνικο σου γουστο, αλλα για τον σεβασμο σου σε μια δυσκολη κατασταση.
και μεταξυ μας, σε ετρωγε ο κωλαρακος σου και σε βρισανε….
Antifwn-x
25 Ιανουαρίου, 2013 12:00 πμ
Μην χάνουμε το μέτρο ρε σοβαρευτείτε Επίσης δεν είναι δεδομένο ότι μπορούν να συνεννοούνται παράλληλα όλοι όλες τις στιγμές ούτε κακό ούτε καλό απλά συμβαίνει Μην τρελαίνεστε 🙂
μανικακος
25 Ιανουαρίου, 2013 12:02 πμ
σε ποστ του Νταλι θα κανουμε οτι θελουμε….. νταξ παπια; 😀
lascapigliata
25 Ιανουαρίου, 2013 12:17 πμ
Καλά ρε μανίκη είναι αδύνατον να μη μου αρέσει το ΓΑΜΩΒΙΝΤΕΟ; Είναι τόσο αδύνατον; Να το σιχαίνομαι; Να το βρίσκω ΑΣΕΒΕΣ σε αυτά που υποτίθεται καταγγέλλει;
Και ποιοι είστε εσείς να να μου μάθετε σεβασμό; Και πού ξέρετε από δύσκολες καταστάσεις; Από την τηλεόραση; Ξέρετε τί περνάει ο καθένας; Άντε και γαμηθείτε στην τελική. (αφού έτσι θέλετε να μιλάμε)
μανικακος
25 Ιανουαρίου, 2013 12:32 πμ
φυσικα και ειναι δυνατον να μη σ’αρεσει το βιντεο, ρε ηρωα της ζωης.
αλλα μη μου λες κ μαγκιές τυπου » για τα μπινελικια που εφαγα,δε σας το εκανα μπουρλοτο». σου ειπα,για τα μπινελικια,δε φταιει η αποψη σου για το βιντεο.
εγω βρισκω προσβλητικο να συγκρινεις με την Πανια εκεινο το ποστ. βεβαια,ειναι η αποψη μου κ στην τελικη να παω να γαμηθω. αλλα αμα θες να λες την αποψη, να ακους και την αλλη αποψη…. ε; πως σου φαινεται;
lascapigliata
25 Ιανουαρίου, 2013 1:31 πμ
Οι απόψεις είναι σαν τις κωλοτρυπίδες. Όλοι έχουν από μία. Αρκεί να μην το γυρνάμε στο προσωπικό.
μανικακος
25 Ιανουαρίου, 2013 10:18 πμ
κλισεδιά χωρις νοημα. δε σε κατηγορησα για ελλειψη κωλοτρυπιδας, ουτε για παραπανίσια….
lascapigliata
25 Ιανουαρίου, 2013 10:23 πμ
Πωω ρε μανίκη , άστο αφού δεν καταλαβαίνεις…..μετά θα είμαι η κακιά πάλι…..προσβλήθηκες εσύ για το βίντεο του άλλου, άλλη δουλειά δεν έχεις να κάνεις όλη μέρα προσβάλλεσαι για τις δουλειές των άλλων…. και εγώ πρέπει να το πάρω στα σοβαρά…. Προσβολή δια αντιπροσώπου. Ούτε καν η Ζακού που ανέβασε το ποστ δεν αντέδρασε τόσο, προς τιμήν της. Προσβάλλεσαι γενικά για όλη την ανθρωπότητα; Για τις κριτικές στις ταινίες στο αθηνόραμα μήπως; Όποιος θέλει να κάνει τέχνη αναπόφευκτα θα ακούσει και αντίλογο. Άμα δεν το αντέχει να μην εκτίθεται.
μανικακος
25 Ιανουαρίου, 2013 10:48 πμ
οτι να ναι….
iordanoglou
24 Ιανουαρίου, 2013 8:47 μμ
σαφεστατος ως συνηθως
Antifwn-x
24 Ιανουαρίου, 2013 10:36 μμ
Κύριε Ιορδάνογλου στα περί τέχνης κ αισθητικής δεν θα καταθέσετε άποψη, αναλυτικά;
iordanoglou
24 Ιανουαρίου, 2013 10:49 μμ
Η αισθητικη αγαπητε καταλανε Fondas ειναι η ηθικη του μελλοντος. Αυτο σημαινει βαθια βιωμενη-ζωντανη «τεχνη»-ζωη. Εχοντας πει τα προηγουμενα, αν εβρισκα εναν νταλι στο κελαρι με τα lafite, πιστεψε με θα τον σκοτωνα αμεσα σε καποιο νεοπλουτο κυριζι…
iordanoglou
24 Ιανουαρίου, 2013 10:59 μμ
Το θεμα παντως του ποστ, απ’οτι καταλαβαινω, ειναι αν μπορουμε να δουμε το εργο ενος καλλιτεχνη αφαιρετικα, ξεχωρα απο τις προσωπικες του πολιτικες, κυριως, επιλογες ή πεποιθησεις… Η απαντηση θαρρω ειναι ο χρονος και το ταξιδι του εργου αυτου καθαυτου σε αυτον.
lascapigliata
24 Ιανουαρίου, 2013 11:08 μμ
Τί περιεκτικά που τα λέτε κύριε Ιορδάνογλου.
Antifwn-x
24 Ιανουαρίου, 2013 11:31 μμ
περιεκτικότατα έχω ιδρώσει να εκμαιεύσω μια δυο κουβέντες παραπάνω αυτού του αστείρευτου πνεύματος 😉
Antifwn-x
24 Ιανουαρίου, 2013 11:29 μμ
Όπως η ακρόπολη ένα πράγμα θα θαυμάσουμε την δημιουργία βέβαια, αλλά ανάθεμα να θα καταλάβουμε τίποτα παραπάνω αν δεν το δούμε στα πλαίσια των συνθηκών της δημιουργίας της.Αυτά είναι που συνοδεύουν ένα «εργο» στο χρόνο, τα ταξιδιωτικά του έγραφα κάτα κάποιο τρόπο. Χωρίς αυτά κανείς συμβολισμός κ κώδικας δεν μπορεί να γίνει πλήρως κατανοητός εκτός ανάλυσης
Αντιθέτως εκτός ανάλυσης τους τα έργα που έχουν να πουν κάτι θα μπορούν να μιλάνε διαχρονικά μέσω της βιωματικής επαφής με τον παρατηρητή τους αυτό που ονομάζουμε πρωταρχική αισθητική συγκίνηση..
Αυτή δημιουργεί στην ουσία ένα ερώτημα, μια απορία ή ακόμη και θαυμασμό που οφείλεται όχι στο έργο καθ αυτό, όπως λάθος ενδεχόμενα ερμηνεύεται, αλλά στο έργο σαν φορέα μηνύματος, σαν πρόκληση κατανόησης κ αποκρυπτογράφησις του «μυστηρίου» των ερωτημάτων που θέτει και καταστάσεων που περιγράφει…σε ένα πολλαπλό επίπεδο αναγνώσεων κατά βάση ασυνείδητων Αυτά είναι τα ερώτημα που καλείτε να απαντήσει κανείς προσωπικά, που ένιωσε κάτι κάποτε κοιτώντας έναν πίνακα, ένα άγαλμα, η διαβάζοντας ενδεχόμενα δυο αράδες ποίησης..
Antifwn-x
24 Ιανουαρίου, 2013 11:38 μμ
Μια απαραίτητη διευκρίνηση αυτό που λέμε τέχνη δεν εξαντλείτε ούτε σε ένα πίνακα ούτε σε άγαλμα ούτε στην ποίηση (Αν και αυτή η τελευταία είναι συστατικό στοιχείο της κάθε δημιουργίας σε ευρύτερα πλαίσια, όχι στα στενά όρια μορφοποίησης του λόγου μόνο… )
Αλλά είπα να μην το γενικεύσω πολύ 🙂
iordanoglou
26 Ιανουαρίου, 2013 6:57 μμ
εμπεριεχει σαφως ενα ναρκισιστικο στοιχειο η τεχνη και απο τη μερια του δημιουργου και απο εκεινη του δεκτη, τι εφτιαξα ο πουστης, τι καταλαβα ο κιαρατας…
Antifwn-x
27 Ιανουαρίου, 2013 1:35 πμ
Αν και μπορείς να πεις ότι σε ένα βαθμό ισχύει ,για τους πιο «επιτηδευμένους» ενδεχόμενα,δεν νομίζω ότι μπορούμε να υποστηρίξουμε πως είναι το κυρίαρχο. Αυτό που ονομάζουμε «τέχνη» είναι (η οφείλει να είναι) κάτι σαν ένα ανοικτό βιβλίο, είναι εύκολα αναγνώσιμο αλλά όχι απαραίτητα και κατανοητό σε πρώτο επίπεδο. Αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι ότι μοιάζει με ένα βιβλίο που δεν έχει υποστεί βιβλιοδεσία. Με την έννοια ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να προσθέτονται η να αφαιρούνται σελίδες ανάλογα, την συνολικά νοητική (συναισθηματική κ λογική) κατάσταση του παρατηρητή, και δεν είναι απαραίτητα δεδομένες εκ προθέσεως του δημιουργού της (για να μην παραμυθιαζόμαστε κιόλας) Ένα «έργο» δεν απαιτεί ιδιαίτερη μόρφωση ή καλλιέργεια, δεν μπορεί να λειτουργεί με αποκλεισμούς, απευθύνεται σε όλους, το ίδιο είναι ο φορέας γνώσης πρωτίστως.Το μόνο που απαιτεί είναι την ενεργητική κ όχι την παθητική στάση του παρατηρή, οποίος αλληλεπιδρώντας με αυτό, ολοκληρώνει την διαδικασία παραγωγής του
Κατά κάποιο τρόπο αυτός είναι ο «βιβλιοδέτης» που θα κλείσει το βιβλίο με τις σελίδες που θα περιέχει, το ίδιο το «έργο» θα μείνει στο εξώφυλλό…
iordanoglou
27 Ιανουαρίου, 2013 4:53 μμ
«Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε
στα όνειρά μας μπερδεύεται όλη η φύσις
στο σώμα στην ενθύμηση, πονούμε
κι η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε…»
το καταφυγιο που φθονουμε λεγει ο ποιητης, θεμιτό είναι
parameter λ
25 Ιανουαρίου, 2013 1:44 πμ
όταν λέτε αφαιρετικά;
iordanoglou
26 Ιανουαρίου, 2013 1:41 μμ
ξερεις τι ειναι η μερικοπαραγωγιση; θχ
Oblivion
26 Ιανουαρίου, 2013 5:37 μμ
Αν εννοείς από τον απειροστικό, τι σχέση έχει η μερική παραγώγιση? (που για να βάζεις θχ -αντι dx- μάλλον αυτό θα εννοείς)
iordanoglou
26 Ιανουαρίου, 2013 6:51 μμ
αητος εισαι αγορι μου…
parameter λ
27 Ιανουαρίου, 2013 6:28 πμ
για πείτε.
Oblivion
27 Ιανουαρίου, 2013 1:53 μμ
τι να πει? πέταξε εκεί για μερικοπαραγώγιση και αυτό ηταν. Οσα καταλαβες εσύ, τόσα κατάλαβα και εγώ (και «ξέρω» «μερικοπαραγώγιση»).
parameter λ
27 Ιανουαρίου, 2013 2:30 μμ
ναι, αλλά τα λέει πετυχημένα 🙂 γειά σου, Oblivion 😉
iordanoglou
27 Ιανουαρίου, 2013 4:38 μμ
η παραγωγιση ως γνωστον ειναι η επιδραση μιας οριακης μεταβολης της ανεξαρτητης μεταβλητης πανω στην εξαρτημενη. η μερικη παραγωγιση αναφερεται στην επιδραση της μεταβολης μιας εκ των ανεξαρτητων μεταβλητων που οριζουν μια όποια εξαρτημενη με τις υπολοιπες να βρισκονται σε κατασταση, θεωρητικα, ceteris paribus. ελπιζω να ημουν σαφης.
Narrator
24 Ιανουαρίου, 2013 11:09 μμ
Εμένα ας πούμε, μου αρέσουν οι ταινίες του Κλιντ Ίστγουντ. Τα περισσότερα έργα του Νταλί πάλι, όχι.
Antifwn-x
24 Ιανουαρίου, 2013 11:29 μμ
εσύ να το προσέξεις αυτό στο χω ξαναπεί…. λολ :p
Antifwn-x
24 Ιανουαρίου, 2013 11:32 μμ
Όντως ο Ιστγουντ έχει κάνει πολύ αξιόλογες ταινίες για αυτό που είναι κιόλα 🙂
Narrator
24 Ιανουαρίου, 2013 11:34 μμ
Είμαι πάντα εντός θέματος Φώντα μου. Τι να κάνω; Με τον Ισπανό έχω προσπαθήσει πολύ, δεν μου πάει…
Antifwn-x
24 Ιανουαρίου, 2013 11:41 μμ
Υπονοείς εμάς τους άλλους αγαπητή συνάδελφε εκτός θέματος; Αν ναι, δεν πειράζει καλά κάνεις, εμένα προσωπικά τα όρια πάλι με στενεύουν βάναυσα 😉
Narrator
25 Ιανουαρίου, 2013 12:06 πμ
όχι καλέ, από που κι ως που; παρεξήγησις
Έψαχνα να βρω κάτι (που δεν το βρήκα) και έπεσα πάνω σε αυτό:
«Αν έπαιρνε φωτιά ένα μουσείο, τι θα σώζατε, τη γάτα του φύλακα ή ένα πίνακα του Ρέμπραντ;» ρώτησε κάποτε ένας κριτικός τέχνης τον Τζιακομέτι.
«Ασφαλώς τη γάτα,» απάντησε εκείνος. «Τι να τον κάνω τον Ρέμπραντ;»
+1000
Antifwn-x
25 Ιανουαρίου, 2013 12:27 πμ
χαχαχα σωστά :))
giorgalis
25 Ιανουαρίου, 2013 10:41 πμ
Ε… μα είναι δυνατόν να βρεθεί ένας πίνακας αυτού του τύπου και να σκεφτείς πως μπορεί να είναι κάτι άλλο από σκατόψυχος;
😉
Anakata-dyomenh
25 Ιανουαρίου, 2013 12:30 πμ
Τα έχετε πει σχεδόν όλα βέβαια αλλά τέσπα. Για μένα το τεχνικό κομμάτι είναι διαφορετικό από το υποκειμενικό κτλ. Αν κάθε έργο ενεργοποιούσε με τον ίδιο τρόπο τον εγκέφαλό μας προφανώς θα είχαμε όλοι την ίδια άποψη για όλα τα έργα. Σύμφωνα με αυτό, δε νομίζω ότι έχει νόημα να συγκρίνουμε καλλιτέχνες και αν το κάνουμε μπορεί να γίνει μόνο αποστειρωμένα στο τεχνικό κομμάτι, πράγμα που για μένα δεν είναι το ζητούμενο.
Το background του κάθε καλλιτέχνη και η συζήτηση περί στρατευμένης τέχνης κτλ είναι μια άλλη συζήτηση. Προσωπικά, θεωρώ ότι η στρατευμένη τέχνη μπορεί να αποτελέσει ακόμα και εμπόδιο στην ελεύθερη δημιουργία αν και υπάρχουν αμέτρητα «στρατευμένα» έργα που μου αρέσουν αισθητικά. Από την άλλη, το ίδιο το έργο αν δε γνωρίζουμε τίποτα για τις προσωπικές επιλογές του καλλιτέχνη είναι από μόνο του μια ολόκληρη ιστορία. Πάντα μου άρεσαν έργα που διαβάζοντας μετά για τον καλλιτέχνη αισθάνθηκα μια απορία για το πώς μπορεί τώρα να έχω ταυτιστεί με αυτόν τον τύπο ή ακόμα και να νιώσω μια δυσάρεστη έκπληξη, αλλά και πάλι αυτό δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι θα πρέπει να αναιρεί την εκτίμηση που μπορεί να έχω για το ίδιο το έργο. Οπότε και ο Ιστγουντ μου αρέσει και ο Πάουντ και ο Έλιοτ, ακόμα και ο Bowie 🙂
Θυμήθηκα μια σχετική συζήτηση που βρήκα λίγο αστεία που ξεκίνησε από το Hollow Men του Έλιοτ όταν χρησιμοποιήθηκε αν θυμάμαι καλά σε προκήρυξη (των ΣΠΦ ήταν; δε θυμαμαι και καλά). Ξαφνικά όλοι θυμήθηκαν τις μάλλον φιλοφασιστικές προτιμήσεις του Έλιοτ αν και η μελοποιημένη μετάφραση του ποιήματος από τους Ωχρα Σπειροχετη φιγουράρει σε πολλούς τοίχους φβ αναρχικών κτλ και πολλές άλλες συζητήσεις για τον Τσόκλη μετά την περίφημη δήλωση 🙂
Oblivion
25 Ιανουαρίου, 2013 7:52 πμ
@manikakos,Lascapigliata
Φωτιά έβαλε ο προβοκάτορ Αντόρνο!!
Oblivion
25 Ιανουαρίου, 2013 7:56 πμ
Τελικά ο Νίτσε ήταν φασίστας ή φιλόσοφος?
O Herbert von Karajan?
lascapigliata
25 Ιανουαρίου, 2013 10:14 πμ
Ο Νίτσε ήταν ένας ασθενικός άνθρωπος, που έγραψε ότι πόσο ανήθικο είναι να λυπάσαι τους αδύναμους ανθρώπους (hint για τα σαχλά βίντεο με βιολάκια πάνω από τους άστεγους).
Για την καταστροφή που έφερε η χριστιανική ηθική στο ευρωπαϊκό πνεύμα. Αγαπούσε το Βάγκνερ και ξαφνικά τον σιχάθηκε, γιατί θεώρησε επιζήμιο το συναισθηματισμό στην τέχνη.
Αλλά όλα αυτά τα έγραψε από τη μεριά του αδύναμου ανθρώπου. Η αναζήτηση για δύναμη πάει σε αυτόν. Στην πραγματικότητα ήταν αντιναζιστής. Η αδερφή του παραχάραξε το έργο του, και τον έκανε θέαμα, όταν η αρρώστια τον είχε νικήσει.
Mitsaras
25 Ιανουαρίου, 2013 12:21 μμ
Αγαπούσε το Βάγκνερ και ξαφνικά τον σιχάθηκε, γιατί θεώρησε επιζήμιο το συναισθηματισμό στην τέχνη.
Να προσθέσω επίσης πως στάθηκε απέναντι στον Βάγκνερ και για τους εξής δύο λόγους:
α) Από την απέχθεια στον Πανγερμανισμό ο οποίος πλέον αποτελούσε το καλλιτεχνικό μανιφέστο του Βάγνερ
β) Γιατί στην τελευταία όπερα (η οποία ίσως μου είναι και η πιο ανιαρή) Πάρσιφαλ, ο Βάγνερ εγκαταλείπει τον Παγανισμό και στρέφεται θεματολογικά στον Χριστιανισμό.
Στη συνέχεια απορρίπτει βεβαίως συνολικά το έργο του Βάγκνερ, θεωρεί το leitmotiv ανυπόφορο (σήμα κατατεθέν της Βαγκνερικής όπερας), θεωρούσε τους βαγνερικούς ήρωες δειλούς που επιζητούσαν την λύτρωση κ.ά.
Mitsaras
25 Ιανουαρίου, 2013 12:27 μμ
Πάντως ο Dali πέρα από φιλοφρανκικός ήταν και μεγάλος φραγκοφονιάς:
Ο Νταλί συμμετέχει στην πρώτη μεγάλη υπερρεαλιστική έκθεση στην Αμερική, το 1932, όπου και αποσπά διθυραμβικές κριτικές. Λίγο αργότερα όμως, ο Αντρέ Μπρετόν τον διαγράφει από το υπερρεαλιστικό κίνημα λόγω των πολιτικών θέσεων του, κυρίως σε ότι αφορά την υποστήριξη που φαίνεται να παρέχει στον Φράνκο της Ισπανίας. Στα πλαίσια αυτής της διαμάχης, ο Νταλί δηλώνει πως ο ίδιος είναι όλος ο υπερρεαλισμός ενώ ο Μπρετόν επινοεί τον περίφημο αναγραμματισμό του ονόματος του Νταλί, Avida Dollars (σε ελεύθερη μετάφραση άπληστος για δολάρια) ασκώντας κριτική στο αμιγώς εμπορικό πνεύμα που κατά τη γνώμη των υπερρεαλιστών είχε αναπτύξει ο Νταλί.
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%B4%CF%8C%CF%81_%CE%9D%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF
mitera
25 Ιανουαρίου, 2013 1:11 μμ
Αλί! Αλί!Νταλί!Νταλί!!
Πάντως αυτό το μεταφυσικό πάει με όλα (σαν τη κόκα κόλα ενα πράγμα)….δεν μπορείς να πείς ε;;;
Κατα wikipedia πάντα
«Είναι αναρχικός, αλλά και μοναρχικός, και τα δύο όμως σε μεταφυσικό επίπεδο και όχι σε πολιτικό.»
Που είσαι βρε Μitsara; 😉
Mitsaras
25 Ιανουαρίου, 2013 1:35 μμ
«Είναι αναρχικός, αλλά και μοναρχικός, και τα δύο όμως σε μεταφυσικό επίπεδο και όχι σε πολιτικό.»
****************************************
ΣΥΡΙΖΑΙος και ο Νταλί όπως φαίνεται 😉 (κι εδώ δίνω μια βαθιά πάσα στον giorgalis)
Είδα φως και μπήκα mιtera. Ανέφερε και η La Scapigliata τον Ριχάρδο κι αυτό μου κίνησε παυλωφικά αντανακλαστικά.
giorgalis
25 Ιανουαρίου, 2013 2:06 μμ
Δεν μπορώ άλλο ρε!
Είμαι παλτό το παραδέχομαι.
Κάθε φορά που πάω να σουτάρω βλέπω μπροστά μου 4 τέρματα!
Δεξιά η σ.δούρου, στο κέντρο ο σ.τσίπρας, αριστερά ο σ.λαφαζάνης, ακροαριστερά ο σ.»αντιεξουσιαστής» (στην κερκίδα τέρμα αριστερά ο σ.αλαβάνος να φωνάζει «γμτ η μέρκελ και η ΕΕ»).
Παθαίνω ίλιγγο και πετυχαίνω μπεκάτσες (μιά φορά βρήκα δοκάρι με τον σ.κουρουμπλή στο τέρμα…)
Mitsaras
25 Ιανουαρίου, 2013 2:20 μμ
Εμ ως απολίθωμα έχεις παραμείνει στο σύστημα Λομπανόφσκι. Που να μάθεις εσύ από μπάλα του 21ου αιώνα.
simon
12 Νοεμβρίου, 2013 1:14 μμ
«… βλέπω μπροστά μου 4 τέρματα!
Δεξιά η σ.δούρου, στο κέντρο ο σ.τσίπρας, αριστερά ο σ.λαφαζάνης, ακροαριστερά ο σ.”αντιεξουσιαστής” (στην κερκίδα τέρμα αριστερά ο σ.αλαβάνος να φωνάζει “γμτ η μέρκελ και η ΕΕ”).
Παθαίνω ίλιγγο και πετυχαίνω μπεκάτσες (μιά φορά βρήκα δοκάρι με τον σ.κουρουμπλή στο τέρμα…)»
Καθόλου περίεργο. Το περίεργο θα ήταν να έβλεπες κανένα άλλο τέρμα… Η τυφλότητα που λέγαμε, ένεκεν; 😉
BandieraRossa
12 Νοεμβρίου, 2013 1:55 μμ
Το άλλο τέρμα είναι στον επόμενο γύρο αν προκριθούμε από το αστικό κόμμα-ανάχωμα. Προς το παρόν βλέπουμε αυτά τα τέρματα. 😀
simon
12 Νοεμβρίου, 2013 5:55 μμ
@ BandieraRossa
12 Νοεμβρίου, 2013 1:55 μμ
Καταλαβαίνω την αγωνία και το άγχος. Αν το «αστικό κόμμα» καταφέρει κάποια πράγματα για το λαό θα κάνουν οι Κουτσουμπογόντικες να δούν «πελάτη» στο «μαγαζάκι» χρόνια. Άσε που μπορεί να χρειαστεί και να δουλέψουν.
Αν πάλι, δεν τα καταφέρει (και δεν γίνουμε Βαϊμάρη), τί σε κάνει να νομίζεις πως η όποια ριζοσπαστικοποίηση του λαού θα τον οδηγήσει στο «μαγαζάκι»;
Any way, προς το παρόν, «δεξιότερα Κου(τσουμπο)ροπάτκιν»!
giorgalis
12 Νοεμβρίου, 2013 10:13 μμ
simon
Μόλις μίλησα στο τηλέφωνο με τον Αλέξη και μου ζήτησε να σε παρακαλέσω να μην κάνεις κανένα λάθος με τους σταυρούς στο ψηφοδέλτιο και τους βάλεις σε υποψήφιο των ΑΝΕΛΛ (υποθέτω πως εννοούσε πως στο σωστό ψηφοδέλτιο μπορεί να «σταυρωθούν» πρόσωπα άλλου κόμματος!).
Μου είπε και κάτι άλλο (που δεν κατάλαβα το νόημα αλλά το μεταφέρω)
«Είτε κρατάς μικρό καλάθι είτε μεγάλο, άδειο θα είναι»
Τσίπρας Αλέξιος πρωθυπουργός της Ελλάδας (Μάιος 2014 – Νοέμβριος 2014)
BandieraRossa
13 Νοεμβρίου, 2013 12:11 πμ
Σε εισαγωγικά γιατί το βάζεις; Περίεργο.
Δε μου λες Σίμον, ο λύκος με τα πρόβατα κάθονται στο ίδιο τραπέζι να αποφασίσουν τι θα φάνε; Αν ναι, τότε μαγκιά του ΣΥΡΙΖΑ αν καταφέρει και αλλάξει τα μυαλά της ΕΕ. Ξέρεις, αυτής της Ένωσης Καπιταλιστικών Κρατών που επιβάλλει στην Ελλάδα τα μέτρα. Και ξέρεις, πως αν δεν συγκρουστείς με το μεγάλο κεφάλαιο, ψωμί για τον λαουτζίκο γιοκ.
simon
13 Νοεμβρίου, 2013 8:26 πμ
«Από την πλευρά του, ο ΣΥΡΙΖΑ, πάντως, κρατά αποστάσεις, διαμηνύοντας προς πάσα κατεύθυνση ότι δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει κεντρική συμφωνία κοινής καθόδου μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ (ή όποιον άλλο) για τις αυτοδιοικητικές εκλογές, με τον εκπρόσωπο Τύπου του κόμματος Πάνο Σκουρλέτη να εξηγεί πως κάτι τέτοιο είναι αντίθετο με την αντίληψη της Κουμουνδούρου».
1. Κριτική για συμμαχίες απ’ αυτούς που δεν μπορούν να συμμαχήσουν ούτε καν με τον εαυτό τους θυμίζει (και έχει την ίδια αξία με) παραινέσεις και συμβουλές δεσποτάδων για την οικογένεια.
2. Φαίνεται πως τόσα χρόνια που κατέβαινα σε εκλογές στον επαγγελματικό μου χώρο στο ίδιο ψηφοδέλτιο με τους συναδέλφους του ΚΚΕ συνεργαζόμουν με προδότες του κόμματος. Και δεν τους είχα πάρει χαμπάρι τους πούστηδες…
3. Once an agent provocateur always an agent provocateur ή, ελληνιστί, κόβει η πουτάνα το γαμήσι;
simon
13 Νοεμβρίου, 2013 8:28 πμ
Και για να μη θεωρηθώ σεξιστής (και με πάρει με τις πέτρες η λασκαπιλιάτα) «οnce an agent provocateur always an agent provocateur ή, ελληνιστί, παλιά μου τέχνη κόσκινο».
giorgalis
13 Νοεμβρίου, 2013 9:58 πμ
Αχ αυτές οι διαφορές μας στα εθνικά θέματα κακό που κάνουν στην χώρα.
Έχουμε όμως την καλή θέληση και αισιοδοξώ πως θα τις γεφυρώσουμε!
mitera
28 Ιανουαρίου, 2013 6:45 μμ
🙂 🙂
Dion Kihote
25 Ιανουαρίου, 2013 3:27 μμ
Την περίοδο που ζούσαν και οι δύο (Μπουνιουέλ και Νταλί) στη Νέα Υόρκη, και ο πρώτος δούλευε στο MOMA ή στο Μετροπόλιταν δεν είμαι σίγουρος, ο Νταλί σε μία συνέντευξή του και στα πλαίσια του κυνηγιού μαγισσών που είχε ξεκινήσει ο Μακάρθυ αναφέρθηκε σε γνωστό ισπανό «αναρχικό» που εργάζεται για ένα τόσο σπουδαίο αμερικανικό ίδρυμα, μετά από αυτό ο Μπουνιουέλ βέβαια έχασε την δουλειά του. Επειδή ως φοιτητές, είχαν συγκατοικήσει, μαζί και με τον Λόρκα, ο Μπουνιουέλ ένιωσε ΄τετοια οργή που για κάποιο διάστημα περιφερόταν στα μπαρ που ήξερε ότι συχνάζει ο παλιός του φίλος με ένα μαχαίρι στην τσέπη και πρόθεση να τον σκοτώσει. Ο ίδιοςέβγαλε και τον αναγραμματισμό-παρατσούκλι Avida Dollars που σημαίνει Ανάγκη για δολλάρια…
kraftwerkvs
26 Ιανουαρίου, 2013 9:41 πμ
πολύ ενδιαφέρον άρθρο
Capybara
27 Ιανουαρίου, 2013 1:44 πμ
Κάποιοι εδώ μέσα πιαστήκανε νταλί με νταλί…
Antifwn-x
27 Ιανουαρίου, 2013 2:14 πμ
Αφού όλα είναι τρίχες ρε Capy, αυτά που δεν είναι δεν φαίνονται, υπονοούνται μάλλον λολ 😉
oldboy9
27 Ιανουαρίου, 2013 10:44 πμ
Ο Νταλί κρυφοφασιστάκος, δεν το περίμενα αυτό!
Να λέμε και του στραβού το δίκιο, αφού σκηνοθέτησε μαζί με τον Μπουνιουέλ το αριστούργημα: «Ανδαλουσιανός Σκύλος»…καταραμένε Νταλί «δίπλα» στον Μπουνιουέλ είσαι τόσο δα μικρούλης πάντως!
Γαμώτο υπάρχει αμιγώς καλλιτεχνικό-μέτρο, -για να μετρήσουμε τους καλλιτέχνες από τους καλλιτεχνάδες… ιδού το ρώτημα που με ταλανίζει! 😀
vladimiros
9 Φεβρουαρίου, 2013 11:16 πμ
Ε και; Εαν θέλετε να κρίνετε έναν καλλιτέχνη πρέπει να το κάνετε με άλλους όρους και όχι με πολιτικούς. Εαν το κάνουμε έτσι τι να πούμε για τον Μάρκο Βαμβακάρη ή τον Ακη Πάνου και τον Τσιτσάνη; Μήπως να μην τους ακούμε;
stratosbg
12 Νοεμβρίου, 2013 1:04 μμ
Reblogged this on ahairlessape.