«Σώπα μη μιλάς» του Τούρκου συγγραφέα και πολιτικού ακτιβιστή, Αζίζ Νεσίν (20 Δεκεμβρίου 1915 — 6 Ιουλίου 1995) σε απαγγελία της Μαριέτας Ριάλδη.
Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή, κόψ’ τη φωνή σου, σώπασε,
Κι επιτέλους αν ο λόγος είναι αργυρός, η σιωπή είναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια, οι πρώτες λέξεις που άκουσα από παιδί,
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα, μου λέγαν “Σώπα”!
Στο σχολείο μου ‘κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
και μου λέγαν : Εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!
Με φιλούσε το πρώτο αγόρι που ερωτεύτηκα και μου λέγε:
«Κοίτα μην πεις τίποτα και “Σώπα!»
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάστηξε μέχρι τα είκοσι μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου , η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
«Τι σε νοιάζει;», μου λέγαν,
«θα βρεις το μπελά σου, Τσιμουδιά, Σώπα».
Αργότερα φώναζαν οι προϊστάμενοι
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις και Σώπα».
Παντρεύτηκα κι έκανα παιδιά και τα ‘μαθα να σωπαίνουν.
ο άντρας μου ήταν τίμιος κι εργατικός και ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή , που του ‘λέγε «Σώπα».
Σε χρόνια δίσεκτα οι γείτονες με συμβούλευαν :
«Μην ανακατεύεσαι, πες πως δεν είδες τίποτα και Σώπα».
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή, μας ένωνε, όμως, το “Σώπα”.
“Σώπα” ο ένας, “Σώπα” ο άλλος, “Σώπα” οι επάνω, “Σώπα” οι κάτω,
“Σώπα” όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας. Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα» και μαζευτήκαμε πολλοί,
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά και φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε και παράσημα,
Κι όλα πολύ εύκολα , μόνο με το “Σώπα”. Μεγάλη τέχνη αυτή το «Σώπα».
Μάθε το στα παιδιά σου, στη γυναίκα σου και στην πεθερά σου
κι αν νιώθεις την ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου και κάν’ την να σωπάσει.
Κόψ’ την σύρριζα. Πέταχτη στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς, να λες «έχετε δίκιο, είμαι μ’ εσάς».
Αχ! Πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς.
και δεν θα μιλάς , θα γίνεις φαφλατάς , θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .
Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ’ την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμήσεις.
Κόψε τη γλώσσα σου. Για να είσαι τουλάχιστον σωστός.
Στα σχέδια και στα όνειρά μου, ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου, γιατί νομίζω πως θα’ ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δε θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψίθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ!….
Μανικάκος
Α.Γ.ιος
Anakata-dyomenh
Μίσος ταξικό
Back Door Man
Γαλαξιάρχης (Zaphod)
catalternative
CrippleHorse
DrAluca
Eddie
Σκληρο-Πυρηνικός Φυσικός
iguana
j4nus
Jaquou Utopie
Capybara
Spin
Кроткая
Ε. Λούπης
μανικακος
Mind the Gap
mitsovurdul
Mitsaras
.
Narrator
Παραλληλογράφοι
lamda
xtremyst
risinggalaxy
skatiblaxos
inflammatory
Συνεργοί Παραλληλογράφοι
HungerStrike300: Απεργία Πείνας Μεταναστών
stratosbg
20 Δεκεμβρίου, 2012 12:46 μμ
Reblogged this on ahairlessape.
Βλαδίμηρος
20 Δεκεμβρίου, 2012 12:51 μμ
Απλά, υπέροχο!
Ο Νεσίν έχει γράψει και ένα παρόμοιο διήγημα, πώς έχασαν οι γάιδαροι τη μιλιά τους και κατάντησαν να γκαρίζουν. Αν το βρω, θα το ποστάρω.
katy
20 Δεκεμβρίου, 2012 12:52 μμ
“Αν μια γυναίκα είναι σιωπηλή, άκου προσεκτικά”.
Εβγκένι Κασέγιεφ, Σύγχρονος Ρώσος γνωμικογράφος.
simon
20 Δεκεμβρίου, 2012 1:00 μμ
Σιωπηλή γυναίκα; Μμμμμμμ… Σαν να ψάχνεις νερό στη Σαχάρα! 😀 😀
μανικακος
20 Δεκεμβρίου, 2012 1:05 μμ
(κακόοοοοοόόόςς 😀 😀 😀 )
katy
20 Δεκεμβρίου, 2012 1:07 μμ
Νερό στη Σαχάρα; Ορίστε…. 😀
simon
20 Δεκεμβρίου, 2012 1:09 μμ
Άλλη μία; 😀 😀
katy
20 Δεκεμβρίου, 2012 1:11 μμ
Nα κεράσω;
“Στις γυναίκες αρέσουν οι σιωπηλοί άντρες. Νομίζουν ότι τις ακούν”.
Marcel Achard (1899-1974), Γάλλος συγγραφέας.
μανικακος
20 Δεκεμβρίου, 2012 1:13 μμ
«στις γυναικες αρεσουν ολα οσα δεν εχει ο αντρας τους»
Μανικάκος (1990-+00 ) απλός τρόλης
katy
20 Δεκεμβρίου, 2012 1:14 μμ
Για να μη λες… 😀
simon
20 Δεκεμβρίου, 2012 1:35 μμ
Τελικά είναι πιο εύκολο να βρεις νερό στη Σαχάρα, παρά γυναίκα σιωπηλή! 😀 😀 😀
koula
20 Δεκεμβρίου, 2012 2:27 μμ
αν βγάλει κανείς τον φοίνικα… θα γίνει ρουφήχτρα και θα αδειάσει η «μπανιέρα»? 😀
Βλαδίμηρος
20 Δεκεμβρίου, 2012 1:24 μμ
«Οι γυναίκες δεν έχουν ποτέ να πουν τίποτα, το λένε όμως χαριτωμένα»
Oscar Fingal O’Flahertie Wills Wilde (16 October 1854 – 30 November 1900), Ιρλανδός συγγραφέας και ποιητής.
katy
20 Δεκεμβρίου, 2012 1:27 μμ
“Η σιωπή είναι από τα πιο δύσκολα επιχειρήματα για να αντικρούσεις”. 🙂
Josh Billings (1818-1885), Αμερικανός χιουμορίστας.
Βλαδίμηρος
20 Δεκεμβρίου, 2012 1:54 μμ
Monterey is a city with a long and brilliant literary tradition. It remembers with pleasure and some glory that Robert Louis Stevenson lived there. Treasure Island certainly has the topography and the coastal plan of Pt Lobos. More recently in Carmel there have been a great number of literary men about, but there is not the old flavour, the old dignity of the true belles-lettres. Once the town was greatly outraged over what the citizens considered a slight to an author. It had to do with the death of Josh Billings, the great humorist.
Where the new post office is, there used to be a deep gulch with water flowing in it and a little foot-bridge over it. On one side of the gulch was a fine old adobe and on the other the house of the doctor who handled all the sickness, birth, and death in the town. He worked with animals too and, having studied in France, he even dabbled in the new practice of embalming bodies before they were buried. Some of the old-timers considered this sentimental and some thought it wasteful, and to some it was sacrilegious since there was no provision for it in any sacred volume. But the better and richer families were coming to it, and it looked to become a fad.
One morning elderly Mr Carriaga was walking from his house on the hill down toward Alvarado Street. He was just crossing the foot-bridge when his attention was drawn to a small boy and a dog struggling up out of the gulch. The boy carried a liver while the dog dragged yards of intestine at the end of which a stomach dangled. Mr Carriaga paused and addressed the little boy politely: ‘Good morning.’
In those days little boys were courteous. ‘Good morning, sir.’
‘ Where are you going with the liver ?’ ‘ I’m going to make some chum and catch some mackerel.’ Mr Carriaga smiled. ‘And the dog, will he catch mackerel too?’
‘The dog found that. It’s his, sir. We found them in the gulch.’
Mr Carriaga smiled and strolled on and then his mind began to work. That isn’t a beef liver, it’s too small. And it isn’t a calf’s liver, it’s too red. It isn’t a sheep’s liver . . . Now his mind was alert. At the corner he met Mr Ryan.
‘Anyone die in Monterey last night?’ he asked.
‘Not that I know of,’ said Mr Ryan.
‘Anyone killed?’
‘No.’
They walked on together and Mr Carriaga told about the little boy and the dog.
At the ‘Adobe Bar’ a number of citizens were gathered for their morning conversation. There Mr Carriaga told his story again, and he had just finished when the constable came into the ‘Adobe’. He should know if anyone had died. ‘No one died in Monterey,’ he said. ‘But Josh Billings died out at the Hotel del Monte.’
The men in the bar were silent. And the same thought went through all their minds. Josh Billings was a great man, a great writer. He had honoured Monterey by dying there and he had been degraded. Without much discussion a committee formed made up of everyone there. The stern men walked quickly to the gulch and across the foot-bridge and they hammered on the door of the doctor who had studied in France.
He had worked late. The knocking got him out of bed and brought him tousled of hair and beard to the door in his nightgown. Mr Carriaga addressed him sternly: ‘Did you embalm Josh Billings ?’
‘Why-yes.’
‘What did you do with his «inards»?’
‘Why — I threw them in the gulch where I always do.’
They made him dress quickly then and they hurried down to the beach. If the little boy had gone quickly about his business, it would have been too late. He was just getting into a boat when the committee arrived. The intestine was in the sand where the dog had abandoned it.
Then the French doctor was made to collect the parts. He was forced to wash them reverently and pick out as much sand as possible. The doctor himself had to stand the expense of the leaden box which went into the coffin of Josh Billings. For Monterey was not a town to let dishonour come to a literary man.
(John Steinbeck, «Cannery Row»)
Υ.Γ. Για όποιον ενδιαφέρεται, υπάρχει και μετάφραση.
katy
20 Δεκεμβρίου, 2012 1:25 μμ
Manikako εδώ κάτωωω! Απλός τρόλης; Δέν νομίζω….. 😆
(Έχω ένα τεχνικό πρόβλημα εδώ και ‘μέρες και δεν μπορώ να κάνω ριπλάι. Ζητώ την κατανόησή σας).
lascapigliata
20 Δεκεμβρίου, 2012 4:06 μμ
Ωραίο ποίημα. Το είχε πει ο Λαζόπουλος πρώτα….