Περίγραμμα του Κόσμου, μέρος 2ο

Του Ιουλιανού

Η Επανάσταση του Οκτωβρίου

Από την περίοδο της βιομηχανικής επανάστασης ο όποιος εργατικός αγώνας «μικρός» ή «μεγάλος» υποδήλωνε από την γέννηση του την δυνατότητα μιας καλύτερης κοινωνίας πιο δίκαιης και συνεργατικής που θα βασίζεται στην κοινότητα και όχι στον ανταγωνισμό που επιδιώκουν οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής.

Κατά γενική ομολογία, στα χρόνια εκείνα, οργανισμοί όπως εργατικά συνδικάτα, σύλλογοι αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας ή συνεργασίας μπορούσαν να προκύψουν αυθόρμητα από την πείρα της ζωής χωρίς να βρίσκονται κατ΄ ανάγκη σε αντιστοιχία με σοσιαλιστική-κομμουνιστική, αναρχική ή όποια άλλη ιδεολογία. Περισσότερο ήταν δεμένα με συγκεκριμένους εθνικισμούς ή είχαν θρησκευτικό προσανατολισμό και πάντα ήταν οργανωμένα με βάση το επάγγελμα, χωρίς συνδέσεις με ιδεολογίες ή πολιτικά κόμματα. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι οι εργάτες ήταν βυθισμένοι στην αγραμματοσύνη, στην αμάθεια και στις προκαταλήψεις.

Ωστόσο με την επιβολή της κυριαρχίας του βιομηχανικού κεφαλαίου, αντικειμενικά αυτή, προωθούσε και την ανάπτυξη του σύγχρονου προλεταριάτου. Του εργάτη.

Οι εργάτες δούλευαν κάτω από άθλιες συνθήκες από 12 ίσαμε 16 ώρες της μέρας. Όμως για να επιβιώσει μια εργατική οικογένεια έπρεπε να εργάζονται ακόμα και τα παιδιά. Ο εργοστασιάρχης είχε τον απόλυτο έλεγχο, την απόλυτη κυριαρχία πάνω στις εργατικές οικογένειες.

Ο Μαρξ παρατηρούσε ήδη, από το 1847, πως οι οικονομικές συνθήκες «μετέστρεψαν, πρώτα από όλα μεγάλη μάζα του πληθυσμού σε εργάτες. Η κυριαρχία του κεφαλαίου δημιούργησε γι αυτήν την μάζα κοινή κατάσταση, κοινά συμφέροντα. Κι έτσι αυτή η μάζα γίνεται τάξη ενάντια στο κεφάλαιο, όχι όμως ακόμα και τάξη για τον εαυτό της.»

Εδώ είναι και η θεμελιώδης συμβολή των Μαρξ και Ένγκελς στο εργατικό κίνημα διότι έδωσαν συγκεκριμένο ορίζοντα στις εργατικές διεκδικήσεις και στους εργατικούς αγώνες: «Η μάζα αυτή συσπειρώνεται, συγκροτείται ως τάξη για τον εαυτό της. Τα συμφέροντα που υπερασπίζεται γίνονται ταξικά συμφέροντα. Μα ο αγώνας μιας τάξης ενάντια σε μια άλλη είναι πολιτικός αγώνας.» (Η Αθλιότητα της φιλοσοφίας). Από το Κομμουνιστικό μανιφέστο και μετά ορίσανε πως η ταξική οργάνωση των εργατών πρέπει λογικά να βρει την έκφραση της σε έναν πολιτικό εργατικό οργανισμό, που θα αναπτύξει δράση κοινή σε όλη την επικράτεια μα και ακόμα πέρα από αυτή. Ήταν σίγουροι και οι δυο τους πως η εργατική τάξη θα γινόταν μια «πραγματική επαναστατική τάξη».

Όμως στα κράτη που αποτελούσαν τον καπιταλιστικό πυρήνα, δεν φαινόταν τέτοια προοπτική που θα οδηγούσε τους εργάτες ακόμα και με ανεπτυγμένη ταξική συνείδηση, ακόμα κι αν τα κόμματα τους ήταν προσηλωμένα στον σοσιαλισμό, σε επανάσταση εναντίων των αστών. Με μόνη εξαίρεση τις 70 μέρες της αυθόρμητης κομμούνας του Παρισιού.

Η μετατόπιση της επανάστασης.

Η κατάσταση ήταν διαφορετική όμως στην αχανή, πολυεθνική, φεουδαρχική μα και ιμπεριαλιστική – αποικιοκρατική Ρωσική αυτοκρατορία. Όμως η πρόοδος και η καθυστέρηση, με τα μέτρα της Ιστορίας μετριούνται με κριτήριο το ποιος κινεί την ανθρώπινη εξέλιξη, ποιος αντιδρά σε αυτήν και ποιος είναι φορέας οπισθοδρόμησης. Στις αρχές λοιπόν του 20ου αιώνα, η Ρωσία ήταν το πιο οπισθοδρομικό με απόλυτη μεσαιωνική φεουδαρχική εξουσία κράτος της Ευρώπης. Οι αναλφάβητοι λαοί της ζούσαν μέσα στον θρησκευτικό σκοταδισμό, στην εξαθλίωση και σε μια κατάσταση χρόνιου υποσιτισμού. Οι αγροτικοί λαοί της -άκληροι εργάτες γης στην ουσία- δεν διέθεταν ούτε καν σιδερένιο άροτρο και το ένα τέταρτο δεν είχε ούτε άλογο ούτε βόδι για να οργώσει. Ο θερισμός δε, γινόταν με το δρεπάνι. Σε σύγκριση με την Γαλλία, το Βέλγιο ή την Αγγλία, ο χωρικός της Ρωσίας ζούσε την πρώτη εικοσαετία του 20ου αιώνα όπως τον 14^ο.

Στον δευτερογενή τομέα, στην βιομηχανία, ο κλάδος παρουσίαζε υψηλή συγκέντρωση παραγωγής. Λίγα μονοπώλια έλεγχαν τον κλάδο. Σε έντεκα μόλις βιομηχανίες ήταν συγκεντρωμένο το 50% των βιομηχανικών εργατών που εργάζονταν ήλιο με ήλιο, μέσα σε άθλιες συνθήκες. Στο σύνολο τους οι εργάτες δεν ξεπερνούσαν τότε τα 2 εκατομμύρια σε ένα σύνολο πληθυσμού 150 εκατομμυρίων. Στον τομέα του τραπεζικού κεφαλαίου, οι τράπεζες έλεγχαν το 50% του κεφαλαίου της σιδηροβιομηχανίας, το 60% των ορυχείων άνθρακα, το 80% της παραγωγής ηλεκτρισμού.

Η μεγαλοαστική τάξη παρόλο που είχε προχωρήσει και έλεγχε την ανάπτυξη του εμπορίου και του μεταπρατικού ρωσικού κεφαλαίου, δεν είχε δικαίωμα στην πολιτική διαχείριση. Γι αυτό ανέπτυσσε το δικό της κίνημα, το «συνταγματικό κίνημα των εύπορων τάξεων». Μα σε ποιους μπορούσε να στηριχτεί αυτό το κίνημα;

Ωστόσο οι επαναστάσεις δεν γίνονται κατά παραγγελία και δεν είναι ούτε «αγνά» ούτε «ηθικά» κινήματα. Πραγματοποιούνται όμως από απελπισμένους ανθρώπους που ξεπερνούν τους εαυτούς τους. Κι όταν οι μάζες εξεγείρονται «πρόωρα» ή μη «πρόωρα» ο πραγματικός επαναστάτης πάει μαζί τους, διδάσκεται από αυτές μα και τις διδάσκει. Δεν κάθεται στο γραφείο να χαράζει πολιτική και να συμβουλεύει.

Ο Μαρξ επί του θέματος έγραψε στον γιατρό Κούγκελμαν: «Θα ήταν βέβαια πολύ εύκολο να δημιουργεί κανείς την παγκόσμια ιστορία, αν αναλάμβανε τον αγώνα μόνο υπό τον όρο αλάνθαστα ευνοϊκών πιθανοτήτων επιτυχίας.»

Και η Ρωσία έβραζε.

Πόλεμος οικονομική κρίση, απεργίες, διαδηλώσεις, μαχητικές επιθέσεις εργατών, αγροτικές εξεγέρσεις μα και εθνικές εξεγέρσεις, σάρωναν τα εδάφη της αυτοκρατορίας των Ρομανώφ. Τα πάντα οδηγούσαν σε μια πανεθνική επαναστατική κρίση.

Ο Μαρξ ήταν πια γνωστός σε πολλούς Ρώσους επαναστάτες, όμως οι συνθήκες στην Ρωσία ήταν ιδιόμορφες (ανάμεσα σε άλλα προβλήματα υπήρχαν και 60 έθνη και εθνότητες) και χρειαζόταν μια νέα κοσμοθεωρία διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού στην θεωρία της επαναστατικής Πράξης. Η Ρωσική αυτοκρατορία ουδεμία σχέση είχε με την Γερμάνια ή την Αγγλία και προφανέστατα καμιά σχέση με την Γαλλία, όπου και έγινε η πρώτη εργατική επανάσταση.

Και αυτό το μεγάλο έργο ερχότανε να το διεκπεραιώσει βασικά, ο Λένιν.

Το θεμελιώδες γνώρισμα της Οκτωβριανής Επανάστασης είναι ότι εγκαινιάζει νέα ιστορική εποχή, την εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Που πραγματοποιείται με την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη. Που ως κυρίαρχη τάξη ασκεί την εξουσία σε συμμαχία με τα άλλα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα. Και που ως τάξη χωρίς καμιά ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, με την εγκαθίδρυση της δικής της πολιτικής εξουσίας, καταργεί την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μεγάλα και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, αντικαθιστώντας τη με την κοινωνική, για να αντιστοιχηθεί έτσι ο κοινωνικός χαρακτήρας της παραγωγής και της εργασίας με την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και να ανοίξει ο δρόμος για τις νέες σχέσεις παραγωγής, τις σοσιαλιστικές. Αυτή είναι και η ιστορική διαφοροποίησή της, σε σχέση με όλες τις προηγούμενες επαναστάσεις, που έφθαναν μόνο μέχρι την εναλλαγή των εκμεταλλευτριών τάξεων στην πολιτική εξουσία, για να αντικαταστήσουν παλιές εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής με άλλες, νέες εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής.

Ναι. Αλλά στην ουσία η κυβέρνηση ήταν κάτω από τον απόλυτο έλεγχο του κόμματος των μπολσεβίκων και τα σοβιέτ κάτω από τον έλεγχο της κυβέρνησης, δηλαδή ξανά των μπολσεβίκων. Η εξουσία όμως είναι μια σχέση ανάμεσα σε τάξεις κι όχι κάτι που μεταβιβάζεται από χέρι σε χέρι. Η ίδια η δυναμική της επανάστασης και οι πρωτοβουλίες μεγάλης μάζας εργατών περιβάλανε το κομμουνιστικό κόμμα ως αρχή και υποβιβάσανε τα σοβιέτ.

Στα σοβιέτ όμως αντιπροσωπεύονται πολλά κόμματα : Δεξιά- Εσέροι – αμυντιστές κ.α. Όλοι εξυμνούσαν το ρόλο των μπολσεβίκων στην ανατροπή του Κερένσκι μα και τους κατηγορούσαν για έλλειψη συλλογικών αποφάσεων.

Ο Λένιν απαντούσε: «Ίσαμε τώρα την εξουσία την είχαν στα χέρια τους οι μονάρχες και οι εγκάθετοι της αστικής τάξης. Όλες οι προσπά

θειες τους όλη η πολιτική τους απέβλεπε στον καταναγκασμό των λαϊκών μαζών. Εμείς λέμε: χρειάζεται η σταθερή εξουσία, χρειάζεται η βία και ο καταναγκασμός, που όμως θα στρέψουμε σε μια χούφτα κεφαλαιοκράτες, ενάντια στην αστική τάξη».

Και ήταν αυτή η ισχυρή εξουσία που έσωσε την εγκαθίδρυση της Σοβιετικής Ρωσίας όταν έγινε στρατιωτική ιμπεριαλιστική επέμβαση από 14 καπιταλιστικά κράτη που πριν λίγο, πολεμούσαν μεταξύ τους, μαζί τους και η Ελλάδα – σε συνδυασμό με τον εμφύλιο πόλεμο από την αστική τάξη που είχε ανατραπεί, έχασε την εξουσία της και την

ιδιοκτησία – για την ανατροπή του σοσιαλισμού. Ηττήθηκαν, από την ένοπλη πάλη του σοβιετικού λαού και του Κόκκινου Στρατού.

Το ότι όμως η σοβιετική κυβέρνηση ήταν κυβέρνηση των εργατών και των κολίγων ήταν μάλλον μερική αλήθεια και πολύ σχετική.

Ωστόσο ο αντίκτυπος της Οκτωβριανής επανάστασης ήταν παγκόσμιος. Όντας το έναυσμα μιας νέας πορείας στην εξέλιξη της ανθρωπότητας, εχθρός του ιμπεριαλιστικού κόσμου, εχθρός της νεοαποικιακής παγκόσμιας τάξης πραγμάτων. Η επίδραση δε της Οκτωβριανής Επανάστασης στα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα προκαλεί ρωγμές κατάρρευσης του αποικιακού συστήματος.

Επίσης συνέβαλε στην επιτάχυνση της δημιουργίας Κομμουνιστικών Κομμάτων σε μια σειρά από χώρες και η οργανωμένη έκφραση του εργατικού διεθνισμού, με την ίδρυση της Γ` Κομμουνιστικής Διεθνούς, είχε πλέον ένα γερό στήριγμα.

 Η «σταλινολογία»

Στο πρόσωπο του Στάλιν ξεδιπλώθηκε και συνεχίζεται σφοδρή επίθεση, αριστερών, πιο αριστερών και αριστερότερων των αριστερών, κάτω από την οποία βρίσκεται η επίθεση της αστικής ιδεολογίας κατά του σοσιαλισμού και όχι του Στάλιν. Του αποδίδονται ενέργειες και πράξεις υπερφυσικές, σε μια προσωπικότητα που διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό, αρνητικό και θετικό ρόλο στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα. Έτσι κι αλλιώς η αστική ιστοριογραφία επιδιώκει να πείσει ότι η Ιστορία δημιουργείται από τις προσωπικότητες και όχι από τους λαούς, ότι η δράση των μαζών δεν διαμορφώνει τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις, αλλά η προσωπικότητα, και στηριγμένοι σ’ αυτή την ιδεαλιστική άποψη να αποδείξουν ότι ο σοσιαλισμός είναι, ούτε λίγο ούτε πολύ, τίποτα άλλο από το αποτέλεσμα των βάρβαρων και δαιμονικών γιατί όχι και αιμοδιψών διαθέσεων μιας προσωπικότητας.

Όμως οι αποφάσεις των ανθρώπων έχουν αξία αν τις δούμε μέσα από την ιστορική έρευνα του κάθε φορά δοσμένου ιστορικά κοινωνικο–οικονομικού σχηματισμού που εξελίσσεται αδιάκοπα και των γεγονότων που το συνοδεύουν.

Όμως πάντα τα υποθετικά σενάρια είναι απείρως καλύτερα τα πραγματικά

Εάν δε αγνοούμε και τον παγκόσμιο συνεχώς μεταβαλλόμενο συσχετισμό δυνάμεων, τις κοινωνικές και οικονομικές αντιθέσεις, πολιτικά αδιέξοδα με βάση τα δεδομένα των καιρών, ακόμα και θεωρητικές ανεπάρκειες μια και ο κομμουνισμός επιχείρησε να εφαρμοστεί σε κατεστραμμένες και εξουθενωμένες περιοχές μα και τόσα άλλα, τότε είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε τις αλήθειες από το σπίτι μας και τον καναπέ μας; Είναι πολύ εύκολο να κρίνουμε, ιδίως, όταν γνωρίζουμε τα αποτελέσματα.

Μα όταν στις 21-1-1924 πέθανε ο Λένιν το διεθνές εργατικό κίνημα και η Σοβιετική Ρωσία βρίσκονταν σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Τίποτα δεν είχε κριθεί ούτε για την επανάσταση και τι δρόμο θα έπαιρνε, αν έπαιρνε, ούτε τη Διεθνή.

Οι συνθήκες μέσα στις οποίες έδρασε ο Στάλιν ήταν αφάνταστα δύσκολες, περίπλοκες και η εξουσία της επανάστασης δεν ήταν ακόμα εδραιωμένη. Τι έπρεπε να γίνει ή τι μπορούσε να γίνει για να ανέρχεται αδιάκοπα η αγωνιστικότητα, η πείρα, το πολιτικό και πολιτιστικό επίπεδο των μαζών έτσι ώστε οι καταπιεσμένοι εργάτες να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους;

Προηγούμενο επιτυχημένης επανάστασης δεν υπήρχε. Άρα από πού θα αντλούσε η ίδια η επανάσταση πείρα και γνώση; Από τα βιβλία του Μαρξ; Από το επίπεδο βούλησης και ικανότητας από μεριά των εργατών; Υπήρχε τέτοιο επίπεδο;

Η περίοδος του Στάλιν έθετε εκ των πραγμάτων ερωτήματα.

Γεγονός είναι ότι μια ποιότητα ήρθε να αντικαταστήσει μιαν άλλη κάτω από την αλληλοεπίδραση διαφορετικών δυνάμεων. Και αυτή η ποιότητα δημιούργησε τον υπερσυγκεντρωτισμό και τον περιορισμό της εξουσίας στα χέρια ηγετικών στελεχών των μπολσεβίκων. Με αιτία και δικαιολογία την αποφυγή της άλωσης του κόμματος από τους αντιπάλους της εργατικής επανάστασης, στο όνομα φυσικά της υπεράσπισης της.

Πολύ περισσότερο δε, που τα κύρια οχυρά του καπιταλιστικού συστήματος, απειλήθηκαν ελάχιστα από την οικονομική κρίση και την κοινωνική επανάσταση. Από την στιγμή που η επανάσταση στη Γερμανία δεν επικράτησε, ποιος περίμενε ρεαλιστικά ότι κάποια άλλη χώρα θα επαναστατούσε; Ή ποιος περίμενε ότι η Σοβιετική Ρωσία θα άντεχε το χτύπημα;

Το άντεξε κι έτσι ο Στάλιν ακινητοποίησε τον Μαρξ και δημιούργησε το δόγμα του Σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα.

Αλλά πάλι, υπάρχει σωστός «μαρξισμός» ;

Ο Γάλλος κομμουνιστής φιλόσοφος Λουί Αλτουσέρ έγραφε στο έργο του «Για τον Μαρξ»: « Εκείνοι που καταλογίζουν στον Στάλιν εγκλήματα και λάθη αλλά και τις δικές μας κάθε λογής απογοητεύσεις μπορεί να έρθουν σε δύσκολη θέση, με την ανακάλυψη ότι το τέλος του φιλοσοφικού δογματισμού (του Στάλιν) δεν μας έδωσε πίσω την μαρξιστική φιλοσοφία…»

Η «Υπερδύναμη» ΕΣΣΔ.

Στο τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου υφάνθηκε και επικράτησε μια ιδιόμορφη κατάσταση. Η αντιπαράθεση και ο ανταγωνισμός των δυο νικητών του πολέμου. Των λεγόμενων τότε υπερδυνάμεων, ΗΠΑ-ΕΣΣΔ. Στην κατεστραμμένη Ευρώπη δεν είχε ακόμη τελειώσει καλά-καλά ο πόλεμος και ένας νέος ιδιότυπος πόλεμος ξεκίνησε. Ο πόλεμος του «ελεύθερου» κόσμου εναντίον του κομμουνισμού. Ή αλλιώς ο «ψυχρός πόλεμος». Λογικό, από την μεριά των καπιταλιστών μια και τότε ήταν στην ημερήσια διάταξη το πρόβλημα της επιλογής. Κομμουνισμός ή Καπιταλισμός;

Όμως η ΕΣΣΔ, εγκατέλειπε τα τελευταία υπολείμματα προλεταριακής ιδεολογίας και βαθμιαία εγκατέλειπε και το διεθνές επαναστατικό κίνημα. Μετατράπηκε σε ομόλογο εταίρο και ανταγωνιστή. Μετά το τέλος του πολέμου ελάχιστα προσέβλεπε στις επαναστατικές ανατροπές ακόμα και για τους πλέον ιδεολογικούς απελευθερωτικούς σκοπούς. Πρώτη προτεραιότητα ήταν η διατήρηση των κεκτημένων. Σε αυτό τον ανταγωνισμό την πρωτοβουλία την είχαν οι ΗΠΑ. Η ΕΣΣΔ ακολουθούσε.

Η ΕΣΣΔ μετατρεπόταν σε ένα σε ένα κράτος συλλογικού καπιταλίστα με μια αστική τάξη σοβιετικού τύπου. Ένα προσωποπαγές αυταρχικό καθεστώς, με ηγεμονική τάξη το κόμμα, και ανεύθυνος διαχειριστής λαών με νεκρά συνθήματα περί «σοσιαλισμού», «αντιιμπεριαλισμού», «αντικαπιταλισμού» και «προστάτης» των καταπιεσμένων εργατών. Oι συνεπείς κομμουνιστικές δυνάμεις που υπήρχαν στο KKΣE δεν κατόρθωσαν έγκαιρα να αποκαλύψουν τον προδοτικό αντεπαναστατικό χαρακτήρα της γραμμής που επικράτησε.

Καθόλου τυχαία από το 1956 και μετά, την θέση της ιδεολογία του κομμουνιστικού κράτους την πήρε η ιδεολογία του «παλλαϊκού κράτους» απορρίπτοντας τη θέση ότι η ταξική πάλη συνεχίζεται στο Σοσιαλισμό, και το δόγμα της «ειρηνικής συνύπαρξης» των δύο αντίπαλων στρατοπέδων, σοσιαλιστικού και καπιταλιστικού.

Στις αρχές δε του 1960, σημειώθηκε η σοβαρότερη εσωτερική ρήξη στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος. H πολιτική της ΕΣΣΔ τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό και οι ιδεολογικές διαφωνίες, οδήγησαν την κομμουνιστική Κίνα να κατηγορήσει την ΕΣΣΔ, με αποτέλεσμα τη διάρρηξη των σχέσεων ανάμεσα τους.

Όμως ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» αντιμετώπιζε συνεχώς προβλήματα όχι μόνο δικά του, αλλά και τη μεταβαλλόμενη και πάντα προβληματική παγκόσμια οικονομία στην οποία ενσωματωνόταν όλο και πιο βαθιά. Η ΚΟΜΕΚΟΝ λειτουργούσε με τις καπιταλιστικές αρχές των άνισων συναλλαγών.

Ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα –τότε υπουργός Βιομηχανίας της Κούβας- παρατηρούσε: «.. οι άνθρωποι μιας σοσιαλιστικής χώρας, οι οποίοι καταφεύγουν στο κυνηγητό του κέρδους μετατρέπονται σε εγκλωβισμένα κτήνη και ξαναφέρνουν από την πίσω πόρτα τον καπιταλισμό.»

Και πράγματι ως τα μέσα του 1976 οι πιστώσεις των καπιταλιστών στην ΚΟΜΕΚΟΝ ανέρχονταν σε 50 δις δολάρια. Χρέος!

Η κατάσταση αυτή σε συνδυασμό με την εξέγερση της Πράγας και τις αναταραχές της Πολωνίας έδειχναν ότι η ΕΣΣΔ έχανε σιγά- σιγά την νομιμοποιητική βάση της και όλο και περισσότερο χρειαζόταν την στρατιωτική καταστολή ή την απειλή της για να διατηρήσει την υπόσταση της.

Ωστόσο η πτώση στην EΣΣΔ δεν προήλθε από ιμπεριαλιστική στρατιωτική επέμβαση, αλλά από τα μέσα και από τα πάνω, με αποτέλεσμα την χρεοκοπία και των καθεστώτων των κρατών του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Τώρα τα πρώην μέλη της ΚΟΜΕΚΟΝ αναζητούν την «ολοκλήρωση» στην «Ευρωπαϊκή Ένωση».

Μα όλα αυτά δεν είναι συμφυή με την κομμουνιστική ιδεολογία αλλά με την αποδόμηση της. Έτσι η διάλυση της ΕΣΣΔ συντελέστηκε με απάθεια από τον λαό. Ήταν μια αυτοκαταστροφή. Το πρόβλημα ήταν όμως πολυσύνθετο και με δυναμική ακόμα πιο περίπλοκη. Και συντέλεσαν παράγοντες και διεθνείς συσχετισμοί που είναι αδύνατο να φανταστούμε.

Έτσι κι αλλιώς σήμερα τι είναι πιο σημαντικό; Να καταδικάσουμε άκριτα τα όσα έγιναν σε συνθήκες διαφορετικές από αυτές που ζούμε σήμερα και να βαυκαλιζόμαστε ότι ξέρουμε πια τι δεν είναι Μαρξισμός –κομμουνισμός, πράγμα που έχει την δυνατότητα να αποσαφηνιστεί και από μόνο του ή μήπως να ανακαλύψουμε ξανά, μέσα στο δικό μας περιβάλλον, στην δικιά μας ιστορικότητα, τι είναι αυτό;

http://wp.me/p1pa1c-hUS

Advertisements

Ετικέτα: ΕΣΣΔ, Κομεκόν, Κομμουνισμός, Λένιν, Οκτωβριανή Επανάσταση, Ρωσία, Στάλιν, Ψυχρός Πόλεμος

Posted in: Ιστορία, Κόσμος, Πολιτική