απο το IL TROVATORE
(η φωτογραφία απο την Δράση )
Βρήκα χτες το βράδυ στην ταβέρνα την Κατερίνα (του Πιάμπα). Έπινε το ποτηράκι της με τον άντρα της.
Την ρωτάω πως φτιάχνανε παλιά την Αλισίβα.
Δεν πρόλαβε να ανοίξει το στόμα της και πετάγεται να μου δώσει την απάντηση ένας συνομήλικος της από ένα διπλανό τραπέζι.
Τα παίρνω και γίνομαι απότομος.
-«Δε ρώτησα εσένα . Εσύ δεν αξιώθηκες μια φορά στη ζωή σου να πλύνεις το σώβρακο σου.»
Το χάρηκε η Κατερίνα.
Σώπασαν και οι άλλοι και άρχισε να μου εξηγεί.
Η Αλισίβα (Lisciva) είναι ο τρόπος με τον οποίο έπλεναν τα ρούχα την μακράν και προ πλυντηρίων εποχή.
Πρώτα κουβαλούσαν στην πλάτη το νερό από την άλλη άκρη του Θεού. Άναβαν φωτιά . Έβραζαν το νερό και μέσα στο καζάνι έριχναν στάχτη και φύλλα δάφνης. Έβαζαν τα ρούχα μέσα σε κάνιστρες . Τα σκέπαζαν με ένα κομμάτι κατάλληλο πανί για σούρωμα . Έριχναν το σταχτόνερο από πάνω. Στη συνέχεια έπλεναν τα ρούχα στο μαστέλο με πράσινο σαπούνι που έφτιαχναν οι ίδιες από λάδι ελιάς. Έπαιρναν τέλος τα ρούχα και τα πήγαιναν στο ποτάμι η στις βρύσες (που ήταν μακριά) και τα ξέβγαζαν.
Τα ρούχα γινόταν κατάλευκα . Καμιά σύγκριση με τα σημερινά απορρυπαντικά.
Εδώ ο αναγνώστης πρέπει να λάβει υπόψη του ότι μιλάμε για τα ρούχα πολυμελών οικογενειών που ζούσαν σε περιβάλλον απόλυτης λασπουριάς. Ακόμα και το πάτωμα της κουζίνας ήταν χωμάτινο και λασπωμένο.
Αυτή ήταν η μια από τις γυναικείες δουλειές της καθημερινότητας. Πρέπει να προσθέσουμε τη δουλειά στα χωράφια , το τάισμα των παιδιών και πολλά άλλα.
Ακόμα και το βράδυ στο κρεβάτι με τον «αγαπημένο τους άντρα» έδεναν δύο σχοινιά από το ταβάνι ( τα λεγόμενα αναπαψώλια) για να κρατιούνται τα πόδια τους ψηλά .
Ήταν αδύνατο να το αντέξουν και αυτό μετά την κούραση της ημέρας.
Αυτές οι γυναίκες δεν χάρηκαν ποτέ το φαΐ τον ύπνο και τον έρωτα.
Αισθάνονταν ενοχές αν είχαν μια ώρα ελεύθερη.
Δεν μιλάμε για τη νεολιθική εποχή αλλά για πριν το εξήντα.
Μιλάμε για τις μανάδες μας.Δεν μιλάμε για μεγάλες γυναίκες .Μιλάμε για ηλικίες των είκοσι έως τριάντα.
Στην Pavia, δίπλα στο φημισμένο Ponte Coperto βρίσκεται το άγαλμα μιας άγνωστης πλύστρας .
Πλένει δίπλα στο ποτάμι όλες τις εποχές του χρόνου .
Έχω και μια φωτογραφία με χιόνια στην πλάτη της.
Φτάνει πια με τα αγάλματα των σπουδαίων δολοφόνων , των διάσημων απατεώνων και των αδίστακτων κακοποιών.
Δεν χρειάζονται ούτε καν τα αγάλματα των μεγάλων ποιητών , κάνουν κακό στα ποιήματα μας.
Ονειρεύομαι μια Πόλη που στις πλατείες και στα σταυροδρόμια θα έχουμε στήσει το άγαλμα του άγνωστου φίλου μου οδοκαθαριστή που πέθανε τις προάλλες και που μάζευε τα σκουπίδια υπό καταρρακτώδη βροχή χωρίς ούτε νιτσεράδα.
Θέλω να περνάω και να βλέπω το άγαλμα εκείνης της δασκαλίτσας που μου έλεγε ότι δεν μπορεί να κοιμηθεί τα βράδια γιατί κουβαλάει μαζί της το οικογενειακό δράμα του μικρού της μαθητή.
Αν πέρναγε από το χέρι μου θα έστηνα το άγαλμα της πλύστρας στη πάνω πλατεία.
Αυτοί δεν το χρειάζονται.
Θα χρειαστούν, όμως, οι επόμενες γενεές ένα μέρος που να αξίζει τον κόπο , για την κατάθεση των στεφάνων.
Αυτό θέλω.
Όλα τα άλλα τα συζητάμε.
==================================================================================
Μανικάκος
Πολυσκάφη
8 Οκτωβρίου, 2012 11:40 πμ
ένα πράγμα δεν έχουν καταφέρει οι γυναίκες-μάνες/κόρες… να μην καταντήσουν αχάριστοι και αχαΐρευτοι οι γιοι τους, τα αδέρφια τους…
καλημέρα σας κύριε Μανικάκο!
simon
8 Οκτωβρίου, 2012 12:20 μμ
Γυναίκες ηρωΐδες! Όχι πως δεν υπάρχουν και σήμερα, αλλά να …νομίζω ότι το καλούπι αυτών των γυναικών έσπασε…
Γι’ αυτές μιλάει ο Λειβαδίτης στο «Σαββατόβραδο», «τις κοπελιές που πλένονται στο φτωχοπλυσταριό», σε γειτονιές που «μοσχοβολούσαν βασιλικό κι ασβέστη»…
Μάνες, αδελφές, σύζυγοι, ερωμένες, εργάτριες, πλύστρες, υφάντρες σαν τη μάνα μου… Όλα τα χαρίσματα σε ένα Ιερό πρόσωπο…
Γυναίκες που τα ‘δωσαν όλα και δεν πήραν παρά ψίχουλα.
Θυμάμαι την μακαρίτισσα τη μάνα μου… 12ωρα σε κλωστοϋφαντουργείο, με 1 ώρα κενό το μεσημέρι, δεν έτρωγε, παρά έρχονταν με τα πόδια στο σπίτι, να κάνει ό,τι δουλειά πρόφταινε και πίσω στη δουλειά με τα πόδια… και το βράδυ μετά το σχόλασμα πάλι να τελειώσει τις δουλειές, να μας «διαβάσε騻, να μας κανακέψει, να μας κοιμίσει, χωρίς να ‘χει ένα λεπτό ελεύθερο γι’ αυτήν. Κι όταν την απέλυσαν από ‘κει, στα χωράφια, στα θερμοκήπια, στις σκάλες… ατέλειωτη βασανιστική δουλειά, ν’ αναστήσει τα παιδιά της, να στηρίξει τον άντρα της, χωρίς να «ζήσει» η ίδια ΠΟΤΕ!
«Εμείς, πιδούλι μ'», μου ‘λεγε με τα γλυκύτερα «χωριάτικα» που άκουσα στη ζωή μου, «δεν είμαστε απ’ το «πάρε», είμαστε απ’ το «δώσε».
Οργίζομαι τρομερά, όταν τα θυμάμαι αυτά, με όλους αυτούς, που κατέστρεψαν τις ζωές αυτών των υπέροχων γυναικών, των μανάδων μας…
Ά, ρε Μάνι, τί μου ‘κανες σήμερα…
μανικακος
8 Οκτωβρίου, 2012 12:34 μμ
ακομα και οι μικροτερες μαναδες στην επαρχια εχουν περασει λιγο πολυ τα βασανα….
και απορουμε βεβαι ολοι «πως αντεχαν ρε αυτες;»….
4-5 παιδια το καθε σπιτι….
lascapigliata
8 Οκτωβρίου, 2012 12:41 μμ
Τυπικό παράδειγμα που η τεχνολογία απελευθέρωσε από τη σκλαβιά : το πλυντήριο.
simon
8 Οκτωβρίου, 2012 12:46 μμ
Για όσες είχαν να το αγοράσουν…
alterregas
8 Οκτωβρίου, 2012 1:39 μμ
λαικιζεις
simon
8 Οκτωβρίου, 2012 1:53 μμ
Αλήθεια;
lascapigliata
9 Οκτωβρίου, 2012 2:56 μμ
εντελώς….
simon
9 Οκτωβρίου, 2012 6:13 μμ
@ lascapigliata
Μην κάνεις υποθέσεις με τη βεβαιότητα ενός μαλάκα…
Capybara
8 Οκτωβρίου, 2012 9:42 μμ
Άμα τα πλέναμε εμείς, δε θα λέγαμε τέτοιες ταξικές εξυπνάδες 😆
Ας πούμε
10 Οκτωβρίου, 2012 11:51 πμ
Πόσες εργατοώρες χρειάζονται για να αγοράσεις ένα πλυντήριο (και τα παρόμοια) που υποτίθεται πως σου γλιτώνει χρόνο;
Πόσες εργατοώρες χρειάζονται για να λειτουργεί το πλυντήριο;(ρεύμα, νερό, απορρυπαντικό κλπ)
Αρα; Αυτή δεν είναι σκλαβιά επίσης;
http://en.wikipedia.org/wiki/Working_time
…According to a Bureau of Labor Statistics report issued May 2002, «In 1950, the overall participation rate of women was 34 percent . . . The rate rose to 38 percent in 1960, 43 percent in 1970, 52 percent in 1980, and 58 percent in 1990 and reached 60 percent by 2000. The overall labor force participation rate of women is projected to attain its highest level in 2010, at 62 percent.”[33]…
Και για να σε προλάβω, είμαι εργένης και ποτέ δεν είχα πλυντήριο.
Αυτή είναι μια βελτιωμένη έκδοση παλιότερης χειροκίνητης πλυστικής μηχανής:
http://smallboatprojects.blogspot.gr/2012/08/wonderwash.html
Ας πούμε
10 Οκτωβρίου, 2012 12:19 μμ
Οσον αφορά την αλισίβα και το πλύσιμο των ασπρόρουχων στο ποτάμι, αποτελεί μέρος της ανθρώπινης ανοησίας. Επειδή το λευκό είναι (κακώς) συνδεδεμένο με την καθαριότητα, ανέκαθεν υπήρχε προτίμηση σε λευκά υφάσματα. Αγνοώντας όμως πως εκτός απο μη πρακτικά τα δήθεν αγνά και φυσικά ασπρόρουχα είναι ΒΑΜΜΕΝΑ (τι χρώμα έχει το βαμβάκι;)
katy
8 Οκτωβρίου, 2012 12:49 μμ
«Μην ξεχάσετε την ημέρα της μητέρας. Ή, όπως τη λένε στο Χόλυγουντ, την ημέρα της τρίτης γυναίκας του μπαμπά».
Jay Leno (1950), Αμερικανός Κωμικός.
Υ.Γ. Καλημέρες Μανικάκο, με τα ωραία σου θέματα! 🙂
mala
8 Οκτωβρίου, 2012 5:32 μμ
στο μόνο που θα διαφωνίσω με τον συντάκτη είναι ότι εγώ δεν θέλω αγάλματα στην άγνωστη πλύστρα αλλά να πλύνουν όλοι έστω και μια φορά στην ζωή τους με αυτόν τον τρόπο. Οσο για το ότι η τεχνολογία απελευθερώνει θα ήθελα να πω ότι εκτός καπιταλισμού ή ανδροκρατίας (δηλ εντατικοί ρυθμοί έκλπυσης) πολύ θα γούσταρα να πηγαίνω μια φορά τη βδομμάδα στο ποτάμι όπου θα υπήρχε ειδικός κοινόχρηστος χώρος με στάχτη, σαπούνι κτλ και να έπλενα μαζί με τις φίλες μου. Ξέχασα να πώ ότι οι άντρες ή οι άμαξες με τα άλογα ή τα γαϊδουράκια θα κουβαλούσαν τα ρούχα. Πάντως το βράδυ σίγουρα δεν θα έκανα σεξ με κανέναν εκτός αν την επόμενη εβδομμάδα αναλάμβανε αυτός το πλύσιμο με την παρέα του οπότε και θα κάναμε σεξ τότε, αν βέβαια είχε δυνάμεις), υπό τη προυπόθεση βέβαια ότι τα ρούχα δεν θα τα είχε πάρει το ποτάμι….
Γρηγόρης
8 Οκτωβρίου, 2012 6:44 μμ
Δείτε εδώ:
http://silezukuk.tumblr.com/post/441010152
giorgalis
8 Οκτωβρίου, 2012 8:36 μμ
Άσε ρε μανικ με τα αγάλματα που θα έστηνες…
Εγώ θα έστηνα τον ανδριάντα του σπουδαίου της αστικής διανόησης ζάχου χατζηφωτίου.
μανικακος
8 Οκτωβρίου, 2012 9:05 μμ
Στην Μυκονο;
σ.Πσαριανός
8 Οκτωβρίου, 2012 9:08 μμ
στη μύκονο και στη φορμαλδεϋδη, σα βαλσαμωμένοι πιγκουίνοι
oldboy9
8 Οκτωβρίου, 2012 11:18 μμ
Έχει ρεύμα κι εδώ ο …Χατζηπαπάρας ε 😀 😀
fungalike
8 Οκτωβρίου, 2012 8:38 μμ
Μηπως ειμαστε υπερβολικοι?Οσοι θελουν πλυσιμο στο χερι να υπενθυμισω οτι ακομα μπορουν να παρουν μια λεκανη και να πλυνουν με πρασινο σαπουνι.Δεν ειναι και πολυ σπανιο.Εγω το κανω σε πολλα λεγομενα ευαισθητα που λογω αφραγκιας δεν θελω να τα ταλαιπωρω στο πλυντηριο.Οπως θα το κανω και στα μωρουδιακα αν με το καλο αποκτησω παιδι με καμια συντροφισσα.
oldboy9
8 Οκτωβρίου, 2012 11:23 μμ
…χμμμμ μου αρέσει το σκεπτικό σου! 😉
oldboy9
8 Οκτωβρίου, 2012 11:16 μμ
Βαθιά Κοφτά Ανθρώπινα, τι να λέμε τώρα…
Ας πούμε
10 Οκτωβρίου, 2012 11:59 πμ
Το σχόλιό σας περιμένει έγκριση