Περίγραμμα του Κόσμου

του Ιουλιανού

«Επωμιστείτε το χρέος του λευκού ανθρώπου
Δώστε τροφή στα πεινασμένα στόματα
Και σταματήστε την επιδημία.
Και μόλις πλησιάσετε τον σκοπό σας,
Και κατορθώσετε ό,τι χάριν των άλλων επιδιώκετε,
Δείτε πώς η τεμπελιά και η τρέλα των απίστων καταστρέφουν όλη την ελπίδα σας ….
Επωμιστείτε το χρέος του λευκού ανθρώπου,
θερίστε ό,τι υπήρξε ανέκαθεν η ανταμοιβή του:
Την αποδοκιμασία εκείνων που προστατεύει …»

Τζόζεφ Ράντγιαρντ Κίπλινγκ (Νόμπελ Λογοτεχνίας, 1907)

Οι «πολιτισμένοι» λαοί της δυτικής Ευρώπης προσπάθησαν να ενσωματώσουν στον δυτικό πολιτισμό λαούς με κοινωνική οργάνωση και πολιτισμούς διαφορετικούς από τον δυτικό, με σκοπό οι πρώτες ύλες και οι παραγωγικές δυνατότητες ολόκληρης της Γης να εξυπηρετούν τις παραγωγικές ανάγκες μιας χούφτας μητροπολιτικών χωρών.

Ολόκληροι λαοί εξολοθρεύονται γνωρίζουν την σκλαβιά και την ατίμωση του δουλεμπορίου. Άλλοι λαοί και χώρες χρησιμοποιούνται ως προσωπική αποικία του κάθε ευρωπαίου μονάρχη.

Το Βατικανό δε δίστασε στιγμή να γίνει οπαδός του δουλεμπορίου, διότι στα πλαίσια του «εκπολιτισμού» οι δούλοι έπρεπε να βαφτίζονται χριστιανοί και για το βάπτισμα τους οι δουλέμποροι έπρεπε να πληρώνουν δικαιώματα στους παπάδες.
Ο ρατσισμός, οι δούλοι, τα σκλαβοπάζαρα, ο αφανισμός, η γενοκτονία των ινδιάνων, η λεηλασία της Ινδίας, της Αφρικής, και της Αμερικής, αποτελούσαν την πηγή των κερδών και του πλούτου που συσσωρεύτηκε σε λίγα χέρια, στην Ευρώπη.

«Η ανακάλυψη των χρυσοφόρων και ασημοφόρων περιοχών στην Αμερική , η εξόντωση το σκλάβωμα και το παράχωμα του ιθαγενούς πληθυσμού στα μεταλλεία, η έναρξη της κατάκτησης και της λεηλασίας των ανατολικών Ινδιών, η μετατροπή της Αφρικής σε περιφραγμένη περιοχή για το κυνήγι Μαύρων για το δουλεμπόριο, χαρακτηρίζουν την χαραυγή της κεφαλαιοκρατικής παράγωγης» έγραψε ο Μαρξ.

Και η αλήθεια είναι ότι η Ευρώπη πέρασε σε ανώτερες μορφές κοινωνικής οργάνωσης. Η εξελικτική αυτή διαδικασία που πραγματοποιείται μέσα σε συνθήκες αποικιακής κόλασης, βίας, καταπίεσης, και με την εφαρμογή του μαζικού εγκλήματος, δημιουργήθηκε η βάση όπου αναπτύχθηκε ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής.

Ο Κίπλινγκ, του οποίου το κάθε του βιβλίο κυκλοφορούσε στο εξώφυλλο με μια σβάστικα, ή ακόμα και ο Χέγκελ που έγραψε πως «οι ιθαγενείς βαθμιαίως εξαφανίστηκαν μπροστά στην πνοή της ευρωπαϊκής δραστηριότητας» δεν εξέφραζαν τίποτα άλλο πέρα από τον κυνικό πραγματισμό, ρεαλισμό τον λένε, που επικρατούσε μα και επικρατεί στο χώρο των «πολιτισμένων» και ανεπτυγμένων χωρών της δύσης.

Όμως η πρόοδος πάντα είναι δικαιωμένη από την ιστορία ανεξάρτητα από τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν.
Αλλά, ποιος σήμερα θα δικαίωνε ας πούμε τον αποικισμό του πλανήτη Άρη με αντάλλαγμα την εξολόθρευση του πληθυσμού μιας ηπείρου ή έστω μιας χώρας;

Νέα υποταγή – Νέα κατάκτηση

Ως σφραγίδα, στην κατάσταση που επικράτησε, πέρα από την αποικιοκρατία της ωμής βίας και την παγκοσμιότητα που την συνόδευε, φέρει και την δημιουργία δυο τύπων καπιταλιστικών χωρών: Των λίγων, με μεγάλη καπιταλιστική ανάπτυξη και των πολλών, που κρατήθηκαν σε ένα επίπεδο ελεγχόμενης ανάπτυξης ή και υπανάπτυξης. Έτσι δημιουργήθηκαν και οι προϋποθέσεις για να χωριστεί η εργατική δύναμη σε ακριβή και φτηνή εντός των μητροπόλεων και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Το αποτέλεσμα ήταν «να δημιουργηθεί ένα κίνημα με κατεύθυνση την εξίσωση στην οικονομική κοινωνική και πολιτική ζωή ώστε όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού να αστικοποιούνται και να δημιουργηθεί μια τέτοια κοινωνική στρωμάτωση όπου οι ταξικές συγκρούσεις να αντικατασταθούν από τις διενέξεις των διαφόρων κοινωνικών ομάδων με μόνο σκοπό την καλυτέρευση της θέσης της Χ ομάδας στην κατανομή του παραγομένου κοινωνικού πλούτου. Και πράγματι μοίρασαν και προνόμια μα και ρόλους στους εργάτες των μητροπόλεων διασφαλίζοντας έτσι τα μέσα παραγωγής άρα και την πολιτική εξουσία.

Ωστόσο, η βίαιη αυτή είσοδος των «πολιτισμένων» Ευρωπαίων σε όλο τον κόσμο έφερε ένα συνδυασμό εθνικιστικού-κρατικού και εμπορικού-κεφαλαιοκρατικού συμφέροντος. Διότι το εμπόριο δεν μπορεί να συντηρηθεί χωρίς πόλεμο και ο πόλεμος χωρίς εμπόριο. Κάτι που άμεσα επέφερε και συγκρούσεις μεταξύ κατακτητών αλλά και ανάμεσα σε κατακτημένους και κατακτητές σε τοπική και παγκόσμια κλίμακα. Οι συγκρούσεις αυτές πήραν διάφορες μορφές και τους δόθηκαν και διάφορες ονομασίες: Εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες, αντιαποικιακοί αγώνες, ιμπεριαλισμός, νεοαποικιοκρατία, σύγκρουση Βορά –Νότου, κράτη-τρομοκράτες, σύγκρουση πολιτισμών.

«Η παγκόσμια πολιτική, με κίνητρο τον εκσυγχρονισμό, διαμορφώνεται εκ νέου κατά μήκος των πολιτισμικών συνόρων. Λαοί και χώρες με παρόμοιους πολιτισμούς πλησιάζουν μεταξύ τους, ενώ όσοι ανήκουν σε διαφορετικούς πολιτισμούς απομακρύνονται. Οι συμμαχίες που ορίζονται με βάση την ιδεολογία και τις υπερδυνάμεις παραχωρούν τη θέση τους σε συμμαχίες που ορίζονται με βάση τον πολιτισμό και την κουλτούρα. Τα πολιτικά σύνορα επαναπροσδιορίζονται, ώστε να συναντήσουν τα πολιτισμικά: εθνολογικά, θρησκευτικά και πολιτιστικά. Οι πολιτισμικές κοινότητες αντικαθιστούν τους ψυχροπολεμικούς συνασπισμούς και οι συνοριακές γραμμές μεταξύ των πολιτισμών γίνονται το επίκεντρο των διαφωνιών στη διεθνή πολιτική»

Έτσι μας αναλύει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, Σάμιουελ Χάντινγκτον την νέα αποικιοκρατία ή σταυροφορία, τον «εκσυγχρονισμό» στο βιβλίο του «Η σύγκρουση των πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης». Και ισχυρίζεται ότι θα υπάρξει ένας πόλεμος θρησκευτικός μεταξύ της χριστιανικής Δύσης του κομφουκιανισμού (Κίνα) και μεταξύ του μεγαλύτερου «εχθρού» του δυτικού χριστιανικού πολιτισμού, του Ισλαμισμού. Δηλαδή της περιοχής όπου υπάρχουν μεγάλα αποθέματα πετρελαίου.

Φαίνεται ότι ο Χάντινγκτον δεν είχε υπόψη του την ΜΚΟ του Ελληνικού φιλελευθερισμού, «θίνκ τανκ» του Ανδρέα Ανδριανόπουλου που διοργάνωσε μάλιστα και Πανευρωπαϊκό Συνέδριο το Μάρτιο του 1986 με τίτλο «Ελευθερία στο Αφγανιστάν» που πολεμούσε εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, της Αυτοκρατορίας του Κακού: «Σε όλα τα μέρη του κόσμου όπου τα μέσα επικοινωνίας και οι δημοσιογράφοι δεν είναι κατευθυνόμενα, το δράμα του Αφγανιστάν έγινε ευρύτατα γνωστό. Σε όλα τα μέρη του κόσμου, του ελεύθερου του δημοκρατικού κόσμου, με εξαίρεση την Ελλάδα. Την Ελλάδα της οποίας η κρατική τηλεόραση βάφτισε τους ήρωες της αφγανικής αντίστασης φανατικούς θεοκράτες και ακροδεξιούς μισθοφόρους. Είναι αυτή η επίσημη παραπληροφόρηση που υπονομεύει μακροπρόθεσμα τα θεμέλια της ελληνικής δημοκρατίας»(!)

Ο Χάντινγκτον όμως μαρτυρά ότι κανένα «πολιτισμένο» δυτικό κράτος δεν μπορεί να αναλάβει την επιβολή της νεοαποικιακής τάξης πραγμάτων έτσι που λειτουργικά να μπορεί να ανανεώνεται και να αναπαράγεται. Έτσι προσπαθούν να πείσουν ότι τα συμφέροντα δεν παίζουν πλέον κανένα ρόλο στην σύγχρονη καπιταλιστική αχρειότητα.

Πριν από τις ρήσεις του Χάντινγκτον και αμέσως μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ΗΠΑ είχαν επωμισθεί την προστασία των συμφερόντων των «ελεύθερων» εθνών, των οποίων η ισχύς τα τοποθετεί υπεράνω των υπόλοιπων εθνών, με απαίτηση για «ένα πολιτικό και οικονομικό κλίμα που να συμβάλει στις ιδιωτικές επενδύσεις». Ή όπως έθετε το ζήτημα ο Τσώρτσιλ, χρειάζεται η προστασία των «πλούσιων ανθρώπων που διαβιούν εν ειρήνη στις κατοικίες τους και στους οποίους πρέπει να εμπιστευτεί κανείς την διακυβέρνηση του κόσμου».

Κι όπως έλεγε ο «κορυφαίος μεταπολεμικός στοχαστής», ιστορικός, διπλωμάτης και επικεφαλής του επιτελείου χάραξης πολιτικής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ στον κόσμο, Τζορτζ Κέναν: «Θα πρέπει να πάψουμε να μιλάμε για ασαφείς και εξωπραγματικούς αντικειμενικούς σκοπούς όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ανύψωση του βιοτικού επιπέδου και εκδημοκρατισμό. Πρέπει να ενεργούμε βάσει καθαρά εξουσιαστικών εννοιών».
(Οι χαρακτηρισμοί για τον Κέναν είναι παρμένοι από άρθρο της καθημερινής με τίτλο «ΗΠΑ: επιστροφή στον δόγμα του Τζορτζ Κέναν» του καθηγητή Θ. Κουλουμπή που είναι αντιπρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ του Παπαχελά και επισκέπτης ερευνητής στο Woodrow Wilson International Center for Scholars της Washington, D.C. ) 

Ωστόσο με οδηγό το δόγμα Κέναν η Λατινική Αμερική και η Αφρική εκπληρώνουν την υπηρετική αποστολή τους έναντι του πρώτου δικαιούχου των πλουτοπαραγωγικών πηγών τους, των ΗΠΑ δηλαδή. Στον ισλαμικό κόσμο του πετρελαίου η τοπική διαχείριση μεταβιβάζεται σε μια «Αραβική Βιτρίνα» καμουφλαρισμένη με συνταγματικούς μύθους υπό την μορφή προτεκτοράτου, κράτους προχώματος, που είναι πιο αποδοτικός μηχανισμός από ότι οι ανοικτές δικτατορίες.

Διότι οι Βιτρίνες αποτελούνται από οικογενειακές μοναρχίες που κάνουν ότι τους υπαγορεύεται για να εξασφαλίσουν την ροή του πετρελαίου και των κερδών προς τις αμερικανικές, γαλλικές, αγγλικές πολυεθνικές εταιρείες. Οι οικογενειακές Βιτρίνες προστατεύονται από τοπικούς διεκπεραιωτές όπως Τουρκία, Ισραήλ, Πακιστάν και με την αμερικανική ισχύ εν εφεδρεία.

Νέα Τάξη Πραγμάτων

Το οικουμενικό καπιταλιστικό σύστημα που σχεδίασαν και επέβαλαν στον κόσμο οι ΗΠΑ απαιτούσε να βασιλεύει μια «κρατική» τάξη μέσα στα ηγεμονικά ή στα υποδεέστερα κράτη ώστε τα «τοπικά εθνικά συμφέροντα» να βρίσκονται σε μια ισορροπία με την κλειστή λέσχη πλουσίων ανθρώπων που έλεγχαν την παγκόσμια οικονομία με πολιτικά ισχυρές εταιρίες με παγκόσμια δίκτυα, να κυριαρχούν κάτω από όρους που αυτές έθεταν, μια και στελέχη τους υπηρετούσαν και υπηρετούν ως σύμβουλοι των κυβερνήσεων. Αυτό όμως δεν έφτανε.

Μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, ο κρατικός παρεμβατισμός που ήταν αποτέλεσμα της ιδεολογίας της συμφιλίωσης που οικοδομήθηκε, πρώτον, από μια κρίση της καπιταλιστικής φιλελεύθερης οικονομίας του μεσοπολέμου και δεύτερον, του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και που απέβλεπε στην άμβλυνση της αλληλοσυμπληρούμενης αντίφασης μεταξύ της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας», της κρατικής γραφειοκρατικής υπαλληλοκρατίας, των συνδικάτων, των εργατών, των αγροτών και των μεσοστρωμάτων, έπαψε να είναι αναπόσπαστο μέρος της άμυνας του καπιταλισμού απέναντι στον κομμουνισμό.

Ταυτόχρονα η πρόοδος των επιστημών και των τεχνικών εφαρμογών με τον τρόπο που συντελούνταν έριχνε συνεχώς το μέσο ποσοστό κέρδους, ενώ ύστατος σκοπός του καπιταλισμού είναι το κέρδος. Επίσης η συνεχής τεχνολογική ανάπτυξη μείωνε το μεταβλητό κεφάλαιο και αύξανε το σταθερό (αυτοματοποιημένες μηχανές, υπολογιστές κλπ, με αποτέλεσμα την αύξηση της ανεργίας και την συρρίκνωση του ημερομισθίου.

Έτσι επιβλήθηκε ένας σκληρός ταξικός διεθνής πόλεμος με τις κρατικοκαπιταλιστικές οικονομίες σε συμμαχία με τις υπερεθνικές εταιρείες να μονοπωλούν τα μέσα της βίας, να ελέγχουν τις επενδύσεις και τα κεφάλαια, να αποφασίζουν από κοινού τον σχεδιασμό και την διαχείριση εις βάρος της τεράστιας μάζας των πληθυσμών. Μόνο ένας αριθμός των ντόπιων ελίτ θα μπορούσε να συμμετάσχει στην λεία.

Καθόλου τυχαία, οι Financial Times του Λονδίνου έγραψαν σε κύριο άρθρο: «Η πτώση του σοβιετικού μπλοκ άφησε το Δ.Ν.Τ. και τους G7 να εξουσιάζουν τον κόσμο και να δημιουργούν μια νέα εποχή»

Όμως πέρα από τα σχέδια, κάθε ιδιώτης επιδιώκει τη διεύρυνση της παραγωγής μόνο στους κλάδους και τους τομείς που είναι εξασφαλισμένο το κέρδος. Από εκεί και πέρα η διαδικασία είναι γνωστή. Έχοντας αποσπάσει το κέρδος από έναν παραγωγικό κύκλο, αυξάνει τα κεφάλαια που έχει τοποθετημένα στην παραγωγή, προκειμένου την επόμενη φορά να κερδίσει περισσότερα και πάει λέγοντας. Το ίδιο κάνει και ο δεύτερος και ο τρίτος και όλοι οι κεφαλαιοκράτες, με αποτέλεσμα η παραγωγή να εξελίσσεται με εντελώς άναρχο τρόπο και μην λαμβάνοντας υπόψη τις ισορροπίες – αναλογίες, που υπάρχουν στην κοινωνία. Αντί να υπάρχει μια κατανομή των κεφαλαίων ανάλογα με τις ανάγκες που υπάρχουν, τα κεφάλαια διοχετεύονται μαζικά από τον έναν τομέα της οικονομίας σε κάποιον άλλον, από κλάδο σε κλάδο και σε οποιαδήποτε δραστηριότητα εκτιμάται ότι είναι κερδοφόρα.

Το κυνήγι του κέρδους που εξασφαλίζουν οι κάτοχοι των μέσων παραγωγής, χάρη στις εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, οδηγεί σε αύξηση της παραγωγής και ταυτόχρονα στη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση των κεφαλαίων. Εξαιτίας όμως αυτών των εκμεταλλευτικών σχέσεων και της συνεχούς μείωσης της δυνατότητας των εργαζομένων να μπορούν να απορροφούν τα παραγόμενα εμπορεύματα, οι όποιες ισορροπίες αργά ή γρήγορα διαταράσσονται. Σε επίπεδο επιχειρήσεων, ή ομάδα επιχειρήσεων, σε κλάδους και σε τομείς της οικονομίας εμφανίζονται δυσαναλογίες και τα όρια της οικονομικής δραστηριότητας δεν επιτρέπουν πλέον την κερδοφόρα λειτουργία όλων των κεφαλαίων που έχουν συσσωρευτεί. Στο σημείο αυτό το σύστημα καταρρέει. Κρίση.

Όμως οι κεφαλαιοκράτες έχουν την δυνατότητα να «προσκαλέσουν» την δύναμη του κράτους να έρθει να τους σώσει. Και είναι απλό. Στο όνομα της σωτηρίας της όποιας «πατρίδας» οι «φορολογούμενοι» μπορούν να προσφέρουν τις κατάλληλες υπηρεσίες για την σωστή θεραπεία της βαλλόμενης πατρίδας.

Ταυτόχρονα, οι θεσμοθετημένοι φορείς του εξαναγκασμού και της βίας, οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, τα οργανωμένα καπιταλιστικά συμφέροντα, οι μηχανισμοί πίεσης, τα εκδοτικά-εργολαβικά-εφοπλιστικά συγκροτήματα, περιθωριοποιούν τον γενικό πληθυσμό με δοξαστική ρητορεία περί δημοκρατικών ιδεωδών και ανθρώπινων δικαιωμάτων, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχουν «λάθος» άνθρωποι που θα μπορούσαν να πάρουν αυτά που λένε στα σοβαρά, και έτσι μπορούν να λειτουργούν χωρίς προσκόμματα και με λιγότερη παρενόχληση από όσους αντιδρούν. Ο «λαός» δεν είχε και ούτε θα έχει επιρροή πάνω στις αποφάσεις, πράγμα που αποτελεί βασική αρχή της καπιταλιστικής δικτατορίας.

Αλλά επίσης ο «λαός» δεν έχει ούτε επίγνωση αυτών των αποφάσεων. Ποιος ας πούμε σήμερα παρακολουθεί τις καίριες αποφάσεις της GATT, του ΔΝΤ, της παγκόσμιας τράπεζας ή της NAFTA που έχουν επιπτώσεις πάνω στις ζωές όλης της ανθρωπότητας;

Ποιος παρακολουθεί τις τράπεζες, τις «επενδυτικές» επιχειρήσεις ή τις υπερεθνικές εταιρείες που εξουσιάζουν την παραγωγή, το εμπόριο και επενδύουν σε «κρατικές» επιχειρήσεις;

Ας πούμε- ως παράδειγμα- τα ΜΜΕ πριν δυο μέρες παρουσίαζαν ως μεγάλη επιτυχία την πρώτη μεγάλη αποκρατικοποίηση : «Η εταιρεία Lamda ΔΟΜΗ Α.Ε., θυγατρική της Lamda Development, αναδείχθηκε πλειοδότης στον διεθνή διαγωνισμό για την παραχώρηση της εκμετάλλευσης του Διεθνούς Κέντρου Ραδιοτηλεόρασης για 90 χρόνια. Το δημόσιο θα λάβει άμεσα 81 εκατομμύρια ευρώ». Και όμως η ίδια εταιρεία του Λάτση το είχε στην κατοχή της ως το 2040 με υψηλότερο ποσό από αυτό που το «αποκρατικοποίησε» η κυβέρνηση. 8 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο.

Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών ζει μέσα στην επιτυχημένη απομόνωση. Διατηρείτε ο λαός ή καλύτερα η «κοινή γνώμη» στο σκοτάδι ώστε να εξασφαλίζετε η μη ανάμιξη της στην σχεδιαζόμενη πολιτική. Μόνο υποφέρει πιστεύοντας σε γελοίους σωτήρες σε υψηλόφρονος εθνικιστές, σε θρησκευτικούς και εθνικούς φανατισμούς σε δοξασίες συνωμοσιολόγων. Βολικό μια και σε μια «δημοκρατία» είναι αδύνατον να βγάλεις έξω αποσπάσματα θανάτου όπως έκανε το ΔΝΤ στην Χιλή στην Αργεντινή και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Μόνο που αυτό το μείγμα φέρνει φασισμό.

Short URL: http://wp.me/p1pa1c-hQo

Τεχνική βοήθεια για την ανάρτηση: Γαλαξιάρχης

Ετικέτα: "Νέα Τάξη Πραγμάτων", Ιουλιανός, Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, Τζορτζ Κέναν, Ψυχρός Πόλεμος, αποικιοκρατία

Posted in: Ελλάδα, Ιστορία, Ιδέες