του Ιουλιανού
«Επωμιστείτε το χρέος του λευκού ανθρώπου
Δώστε τροφή στα πεινασμένα στόματα
Και σταματήστε την επιδημία.
Και μόλις πλησιάσετε τον σκοπό σας,
Και κατορθώσετε ό,τι χάριν των άλλων επιδιώκετε,
Δείτε πώς η τεμπελιά και η τρέλα των απίστων καταστρέφουν όλη την ελπίδα σας ….
Επωμιστείτε το χρέος του λευκού ανθρώπου,
θερίστε ό,τι υπήρξε ανέκαθεν η ανταμοιβή του:
Την αποδοκιμασία εκείνων που προστατεύει …»
Τζόζεφ Ράντγιαρντ Κίπλινγκ (Νόμπελ Λογοτεχνίας, 1907)
Οι «πολιτισμένοι» λαοί της δυτικής Ευρώπης προσπάθησαν να ενσωματώσουν στον δυτικό πολιτισμό λαούς με κοινωνική οργάνωση και πολιτισμούς διαφορετικούς από τον δυτικό, με σκοπό οι πρώτες ύλες και οι παραγωγικές δυνατότητες ολόκληρης της Γης να εξυπηρετούν τις παραγωγικές ανάγκες μιας χούφτας μητροπολιτικών χωρών.
Ολόκληροι λαοί εξολοθρεύονται γνωρίζουν την σκλαβιά και την ατίμωση του δουλεμπορίου. Άλλοι λαοί και χώρες χρησιμοποιούνται ως προσωπική αποικία του κάθε ευρωπαίου μονάρχη.
Το Βατικανό δε δίστασε στιγμή να γίνει οπαδός του δουλεμπορίου, διότι στα πλαίσια του «εκπολιτισμού» οι δούλοι έπρεπε να βαφτίζονται χριστιανοί και για το βάπτισμα τους οι δουλέμποροι έπρεπε να πληρώνουν δικαιώματα στους παπάδες.
Ο ρατσισμός, οι δούλοι, τα σκλαβοπάζαρα, ο αφανισμός, η γενοκτονία των ινδιάνων, η λεηλασία της Ινδίας, της Αφρικής, και της Αμερικής, αποτελούσαν την πηγή των κερδών και του πλούτου που συσσωρεύτηκε σε λίγα χέρια, στην Ευρώπη.
«Η ανακάλυψη των χρυσοφόρων και ασημοφόρων περιοχών στην Αμερική , η εξόντωση το σκλάβωμα και το παράχωμα του ιθαγενούς πληθυσμού στα μεταλλεία, η έναρξη της κατάκτησης και της λεηλασίας των ανατολικών Ινδιών, η μετατροπή της Αφρικής σε περιφραγμένη περιοχή για το κυνήγι Μαύρων για το δουλεμπόριο, χαρακτηρίζουν την χαραυγή της κεφαλαιοκρατικής παράγωγης» έγραψε ο Μαρξ.
Και η αλήθεια είναι ότι η Ευρώπη πέρασε σε ανώτερες μορφές κοινωνικής οργάνωσης. Η εξελικτική αυτή διαδικασία που πραγματοποιείται μέσα σε συνθήκες αποικιακής κόλασης, βίας, καταπίεσης, και με την εφαρμογή του μαζικού εγκλήματος, δημιουργήθηκε η βάση όπου αναπτύχθηκε ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής.
Ο Κίπλινγκ, του οποίου το κάθε του βιβλίο κυκλοφορούσε στο εξώφυλλο με μια σβάστικα, ή ακόμα και ο Χέγκελ που έγραψε πως «οι ιθαγενείς βαθμιαίως εξαφανίστηκαν μπροστά στην πνοή της ευρωπαϊκής δραστηριότητας» δεν εξέφραζαν τίποτα άλλο πέρα από τον κυνικό πραγματισμό, ρεαλισμό τον λένε, που επικρατούσε μα και επικρατεί στο χώρο των «πολιτισμένων» και ανεπτυγμένων χωρών της δύσης.
Όμως η πρόοδος πάντα είναι δικαιωμένη από την ιστορία ανεξάρτητα από τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν.
Αλλά, ποιος σήμερα θα δικαίωνε ας πούμε τον αποικισμό του πλανήτη Άρη με αντάλλαγμα την εξολόθρευση του πληθυσμού μιας ηπείρου ή έστω μιας χώρας;
Νέα υποταγή – Νέα κατάκτηση
Ως σφραγίδα, στην κατάσταση που επικράτησε, πέρα από την αποικιοκρατία της ωμής βίας και την παγκοσμιότητα που την συνόδευε, φέρει και την δημιουργία δυο τύπων καπιταλιστικών χωρών: Των λίγων, με μεγάλη καπιταλιστική ανάπτυξη και των πολλών, που κρατήθηκαν σε ένα επίπεδο ελεγχόμενης ανάπτυξης ή και υπανάπτυξης. Έτσι δημιουργήθηκαν και οι προϋποθέσεις για να χωριστεί η εργατική δύναμη σε ακριβή και φτηνή εντός των μητροπόλεων και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Το αποτέλεσμα ήταν «να δημιουργηθεί ένα κίνημα με κατεύθυνση την εξίσωση στην οικονομική κοινωνική και πολιτική ζωή ώστε όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού να αστικοποιούνται και να δημιουργηθεί μια τέτοια κοινωνική στρωμάτωση όπου οι ταξικές συγκρούσεις να αντικατασταθούν από τις διενέξεις των διαφόρων κοινωνικών ομάδων με μόνο σκοπό την καλυτέρευση της θέσης της Χ ομάδας στην κατανομή του παραγομένου κοινωνικού πλούτου. Και πράγματι μοίρασαν και προνόμια μα και ρόλους στους εργάτες των μητροπόλεων διασφαλίζοντας έτσι τα μέσα παραγωγής άρα και την πολιτική εξουσία.
Ωστόσο, η βίαιη αυτή είσοδος των «πολιτισμένων» Ευρωπαίων σε όλο τον κόσμο έφερε ένα συνδυασμό εθνικιστικού-κρατικού και εμπορικού-κεφαλαιοκρατικού συμφέροντος. Διότι το εμπόριο δεν μπορεί να συντηρηθεί χωρίς πόλεμο και ο πόλεμος χωρίς εμπόριο. Κάτι που άμεσα επέφερε και συγκρούσεις μεταξύ κατακτητών αλλά και ανάμεσα σε κατακτημένους και κατακτητές σε τοπική και παγκόσμια κλίμακα. Οι συγκρούσεις αυτές πήραν διάφορες μορφές και τους δόθηκαν και διάφορες ονομασίες: Εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες, αντιαποικιακοί αγώνες, ιμπεριαλισμός, νεοαποικιοκρατία, σύγκρουση Βορά –Νότου, κράτη-τρομοκράτες, σύγκρουση πολιτισμών.
«Η παγκόσμια πολιτική, με κίνητρο τον εκσυγχρονισμό, διαμορφώνεται εκ νέου κατά μήκος των πολιτισμικών συνόρων. Λαοί και χώρες με παρόμοιους πολιτισμούς πλησιάζουν μεταξύ τους, ενώ όσοι ανήκουν σε διαφορετικούς πολιτισμούς απομακρύνονται. Οι συμμαχίες που ορίζονται με βάση την ιδεολογία και τις υπερδυνάμεις παραχωρούν τη θέση τους σε συμμαχίες που ορίζονται με βάση τον πολιτισμό και την κουλτούρα. Τα πολιτικά σύνορα επαναπροσδιορίζονται, ώστε να συναντήσουν τα πολιτισμικά: εθνολογικά, θρησκευτικά και πολιτιστικά. Οι πολιτισμικές κοινότητες αντικαθιστούν τους ψυχροπολεμικούς συνασπισμούς και οι συνοριακές γραμμές μεταξύ των πολιτισμών γίνονται το επίκεντρο των διαφωνιών στη διεθνή πολιτική»
Έτσι μας αναλύει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, Σάμιουελ Χάντινγκτον την νέα αποικιοκρατία ή σταυροφορία, τον «εκσυγχρονισμό» στο βιβλίο του «Η σύγκρουση των πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης». Και ισχυρίζεται ότι θα υπάρξει ένας πόλεμος θρησκευτικός μεταξύ της χριστιανικής Δύσης του κομφουκιανισμού (Κίνα) και μεταξύ του μεγαλύτερου «εχθρού» του δυτικού χριστιανικού πολιτισμού, του Ισλαμισμού. Δηλαδή της περιοχής όπου υπάρχουν μεγάλα αποθέματα πετρελαίου.
Φαίνεται ότι ο Χάντινγκτον δεν είχε υπόψη του την ΜΚΟ του Ελληνικού φιλελευθερισμού, «θίνκ τανκ» του Ανδρέα Ανδριανόπουλου που διοργάνωσε μάλιστα και Πανευρωπαϊκό Συνέδριο το Μάρτιο του 1986 με τίτλο «Ελευθερία στο Αφγανιστάν» που πολεμούσε εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, της Αυτοκρατορίας του Κακού: «Σε όλα τα μέρη του κόσμου όπου τα μέσα επικοινωνίας και οι δημοσιογράφοι δεν είναι κατευθυνόμενα, το δράμα του Αφγανιστάν έγινε ευρύτατα γνωστό. Σε όλα τα μέρη του κόσμου, του ελεύθερου του δημοκρατικού κόσμου, με εξαίρεση την Ελλάδα. Την Ελλάδα της οποίας η κρατική τηλεόραση βάφτισε τους ήρωες της αφγανικής αντίστασης φανατικούς θεοκράτες και ακροδεξιούς μισθοφόρους. Είναι αυτή η επίσημη παραπληροφόρηση που υπονομεύει μακροπρόθεσμα τα θεμέλια της ελληνικής δημοκρατίας»(!)
Ο Χάντινγκτον όμως μαρτυρά ότι κανένα «πολιτισμένο» δυτικό κράτος δεν μπορεί να αναλάβει την επιβολή της νεοαποικιακής τάξης πραγμάτων έτσι που λειτουργικά να μπορεί να ανανεώνεται και να αναπαράγεται. Έτσι προσπαθούν να πείσουν ότι τα συμφέροντα δεν παίζουν πλέον κανένα ρόλο στην σύγχρονη καπιταλιστική αχρειότητα.
Πριν από τις ρήσεις του Χάντινγκτον και αμέσως μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ΗΠΑ είχαν επωμισθεί την προστασία των συμφερόντων των «ελεύθερων» εθνών, των οποίων η ισχύς τα τοποθετεί υπεράνω των υπόλοιπων εθνών, με απαίτηση για «ένα πολιτικό και οικονομικό κλίμα που να συμβάλει στις ιδιωτικές επενδύσεις». Ή όπως έθετε το ζήτημα ο Τσώρτσιλ, χρειάζεται η προστασία των «πλούσιων ανθρώπων που διαβιούν εν ειρήνη στις κατοικίες τους και στους οποίους πρέπει να εμπιστευτεί κανείς την διακυβέρνηση του κόσμου».
Κι όπως έλεγε ο «κορυφαίος μεταπολεμικός στοχαστής», ιστορικός, διπλωμάτης και επικεφαλής του επιτελείου χάραξης πολιτικής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ στον κόσμο, Τζορτζ Κέναν: «Θα πρέπει να πάψουμε να μιλάμε για ασαφείς και εξωπραγματικούς αντικειμενικούς σκοπούς όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ανύψωση του βιοτικού επιπέδου και εκδημοκρατισμό. Πρέπει να ενεργούμε βάσει καθαρά εξουσιαστικών εννοιών».
(Οι χαρακτηρισμοί για τον Κέναν είναι παρμένοι από άρθρο της καθημερινής με τίτλο «ΗΠΑ: επιστροφή στον δόγμα του Τζορτζ Κέναν» του καθηγητή Θ. Κουλουμπή που είναι αντιπρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ του Παπαχελά και επισκέπτης ερευνητής στο Woodrow Wilson International Center for Scholars της Washington, D.C. )
Ωστόσο με οδηγό το δόγμα Κέναν η Λατινική Αμερική και η Αφρική εκπληρώνουν την υπηρετική αποστολή τους έναντι του πρώτου δικαιούχου των πλουτοπαραγωγικών πηγών τους, των ΗΠΑ δηλαδή. Στον ισλαμικό κόσμο του πετρελαίου η τοπική διαχείριση μεταβιβάζεται σε μια «Αραβική Βιτρίνα» καμουφλαρισμένη με συνταγματικούς μύθους υπό την μορφή προτεκτοράτου, κράτους προχώματος, που είναι πιο αποδοτικός μηχανισμός από ότι οι ανοικτές δικτατορίες.
Διότι οι Βιτρίνες αποτελούνται από οικογενειακές μοναρχίες που κάνουν ότι τους υπαγορεύεται για να εξασφαλίσουν την ροή του πετρελαίου και των κερδών προς τις αμερικανικές, γαλλικές, αγγλικές πολυεθνικές εταιρείες. Οι οικογενειακές Βιτρίνες προστατεύονται από τοπικούς διεκπεραιωτές όπως Τουρκία, Ισραήλ, Πακιστάν και με την αμερικανική ισχύ εν εφεδρεία.
Νέα Τάξη Πραγμάτων
Το οικουμενικό καπιταλιστικό σύστημα που σχεδίασαν και επέβαλαν στον κόσμο οι ΗΠΑ απαιτούσε να βασιλεύει μια «κρατική» τάξη μέσα στα ηγεμονικά ή στα υποδεέστερα κράτη ώστε τα «τοπικά εθνικά συμφέροντα» να βρίσκονται σε μια ισορροπία με την κλειστή λέσχη πλουσίων ανθρώπων που έλεγχαν την παγκόσμια οικονομία με πολιτικά ισχυρές εταιρίες με παγκόσμια δίκτυα, να κυριαρχούν κάτω από όρους που αυτές έθεταν, μια και στελέχη τους υπηρετούσαν και υπηρετούν ως σύμβουλοι των κυβερνήσεων. Αυτό όμως δεν έφτανε.
Μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, ο κρατικός παρεμβατισμός που ήταν αποτέλεσμα της ιδεολογίας της συμφιλίωσης που οικοδομήθηκε, πρώτον, από μια κρίση της καπιταλιστικής φιλελεύθερης οικονομίας του μεσοπολέμου και δεύτερον, του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και που απέβλεπε στην άμβλυνση της αλληλοσυμπληρούμενης αντίφασης μεταξύ της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας», της κρατικής γραφειοκρατικής υπαλληλοκρατίας, των συνδικάτων, των εργατών, των αγροτών και των μεσοστρωμάτων, έπαψε να είναι αναπόσπαστο μέρος της άμυνας του καπιταλισμού απέναντι στον κομμουνισμό.
Ταυτόχρονα η πρόοδος των επιστημών και των τεχνικών εφαρμογών με τον τρόπο που συντελούνταν έριχνε συνεχώς το μέσο ποσοστό κέρδους, ενώ ύστατος σκοπός του καπιταλισμού είναι το κέρδος. Επίσης η συνεχής τεχνολογική ανάπτυξη μείωνε το μεταβλητό κεφάλαιο και αύξανε το σταθερό (αυτοματοποιημένες μηχανές, υπολογιστές κλπ, με αποτέλεσμα την αύξηση της ανεργίας και την συρρίκνωση του ημερομισθίου.
Έτσι επιβλήθηκε ένας σκληρός ταξικός διεθνής πόλεμος με τις κρατικοκαπιταλιστικές οικονομίες σε συμμαχία με τις υπερεθνικές εταιρείες να μονοπωλούν τα μέσα της βίας, να ελέγχουν τις επενδύσεις και τα κεφάλαια, να αποφασίζουν από κοινού τον σχεδιασμό και την διαχείριση εις βάρος της τεράστιας μάζας των πληθυσμών. Μόνο ένας αριθμός των ντόπιων ελίτ θα μπορούσε να συμμετάσχει στην λεία.
Καθόλου τυχαία, οι Financial Times του Λονδίνου έγραψαν σε κύριο άρθρο: «Η πτώση του σοβιετικού μπλοκ άφησε το Δ.Ν.Τ. και τους G7 να εξουσιάζουν τον κόσμο και να δημιουργούν μια νέα εποχή»
Όμως πέρα από τα σχέδια, κάθε ιδιώτης επιδιώκει τη διεύρυνση της παραγωγής μόνο στους κλάδους και τους τομείς που είναι εξασφαλισμένο το κέρδος. Από εκεί και πέρα η διαδικασία είναι γνωστή. Έχοντας αποσπάσει το κέρδος από έναν παραγωγικό κύκλο, αυξάνει τα κεφάλαια που έχει τοποθετημένα στην παραγωγή, προκειμένου την επόμενη φορά να κερδίσει περισσότερα και πάει λέγοντας. Το ίδιο κάνει και ο δεύτερος και ο τρίτος και όλοι οι κεφαλαιοκράτες, με αποτέλεσμα η παραγωγή να εξελίσσεται με εντελώς άναρχο τρόπο και μην λαμβάνοντας υπόψη τις ισορροπίες – αναλογίες, που υπάρχουν στην κοινωνία. Αντί να υπάρχει μια κατανομή των κεφαλαίων ανάλογα με τις ανάγκες που υπάρχουν, τα κεφάλαια διοχετεύονται μαζικά από τον έναν τομέα της οικονομίας σε κάποιον άλλον, από κλάδο σε κλάδο και σε οποιαδήποτε δραστηριότητα εκτιμάται ότι είναι κερδοφόρα.
Το κυνήγι του κέρδους που εξασφαλίζουν οι κάτοχοι των μέσων παραγωγής, χάρη στις εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, οδηγεί σε αύξηση της παραγωγής και ταυτόχρονα στη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση των κεφαλαίων. Εξαιτίας όμως αυτών των εκμεταλλευτικών σχέσεων και της συνεχούς μείωσης της δυνατότητας των εργαζομένων να μπορούν να απορροφούν τα παραγόμενα εμπορεύματα, οι όποιες ισορροπίες αργά ή γρήγορα διαταράσσονται. Σε επίπεδο επιχειρήσεων, ή ομάδα επιχειρήσεων, σε κλάδους και σε τομείς της οικονομίας εμφανίζονται δυσαναλογίες και τα όρια της οικονομικής δραστηριότητας δεν επιτρέπουν πλέον την κερδοφόρα λειτουργία όλων των κεφαλαίων που έχουν συσσωρευτεί. Στο σημείο αυτό το σύστημα καταρρέει. Κρίση.
Όμως οι κεφαλαιοκράτες έχουν την δυνατότητα να «προσκαλέσουν» την δύναμη του κράτους να έρθει να τους σώσει. Και είναι απλό. Στο όνομα της σωτηρίας της όποιας «πατρίδας» οι «φορολογούμενοι» μπορούν να προσφέρουν τις κατάλληλες υπηρεσίες για την σωστή θεραπεία της βαλλόμενης πατρίδας.
Ταυτόχρονα, οι θεσμοθετημένοι φορείς του εξαναγκασμού και της βίας, οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, τα οργανωμένα καπιταλιστικά συμφέροντα, οι μηχανισμοί πίεσης, τα εκδοτικά-εργολαβικά-εφοπλιστικά συγκροτήματα, περιθωριοποιούν τον γενικό πληθυσμό με δοξαστική ρητορεία περί δημοκρατικών ιδεωδών και ανθρώπινων δικαιωμάτων, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχουν «λάθος» άνθρωποι που θα μπορούσαν να πάρουν αυτά που λένε στα σοβαρά, και έτσι μπορούν να λειτουργούν χωρίς προσκόμματα και με λιγότερη παρενόχληση από όσους αντιδρούν. Ο «λαός» δεν είχε και ούτε θα έχει επιρροή πάνω στις αποφάσεις, πράγμα που αποτελεί βασική αρχή της καπιταλιστικής δικτατορίας.
Αλλά επίσης ο «λαός» δεν έχει ούτε επίγνωση αυτών των αποφάσεων. Ποιος ας πούμε σήμερα παρακολουθεί τις καίριες αποφάσεις της GATT, του ΔΝΤ, της παγκόσμιας τράπεζας ή της NAFTA που έχουν επιπτώσεις πάνω στις ζωές όλης της ανθρωπότητας;
Ποιος παρακολουθεί τις τράπεζες, τις «επενδυτικές» επιχειρήσεις ή τις υπερεθνικές εταιρείες που εξουσιάζουν την παραγωγή, το εμπόριο και επενδύουν σε «κρατικές» επιχειρήσεις;
Ας πούμε- ως παράδειγμα- τα ΜΜΕ πριν δυο μέρες παρουσίαζαν ως μεγάλη επιτυχία την πρώτη μεγάλη αποκρατικοποίηση : «Η εταιρεία Lamda ΔΟΜΗ Α.Ε., θυγατρική της Lamda Development, αναδείχθηκε πλειοδότης στον διεθνή διαγωνισμό για την παραχώρηση της εκμετάλλευσης του Διεθνούς Κέντρου Ραδιοτηλεόρασης για 90 χρόνια. Το δημόσιο θα λάβει άμεσα 81 εκατομμύρια ευρώ». Και όμως η ίδια εταιρεία του Λάτση το είχε στην κατοχή της ως το 2040 με υψηλότερο ποσό από αυτό που το «αποκρατικοποίησε» η κυβέρνηση. 8 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο.
Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών ζει μέσα στην επιτυχημένη απομόνωση. Διατηρείτε ο λαός ή καλύτερα η «κοινή γνώμη» στο σκοτάδι ώστε να εξασφαλίζετε η μη ανάμιξη της στην σχεδιαζόμενη πολιτική. Μόνο υποφέρει πιστεύοντας σε γελοίους σωτήρες σε υψηλόφρονος εθνικιστές, σε θρησκευτικούς και εθνικούς φανατισμούς σε δοξασίες συνωμοσιολόγων. Βολικό μια και σε μια «δημοκρατία» είναι αδύνατον να βγάλεις έξω αποσπάσματα θανάτου όπως έκανε το ΔΝΤ στην Χιλή στην Αργεντινή και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Μόνο που αυτό το μείγμα φέρνει φασισμό.
Short URL: http://wp.me/p1pa1c-hQo
Τεχνική βοήθεια για την ανάρτηση: Γαλαξιάρχης
Lui Aragon
3 Οκτωβρίου, 2012 10:58 πμ
Είναι λίγο αστείο πως ενώ ένας πόλεμος «φαίνεται» (στην δριμύτητά του και στο αν …. υπάρχει πόλεμος) από τους πρόσφυγες που προκαλεί, παρ’ όλα αυτά ακόμα και σήμερα στη συνείδηση πολλών ενώ ο «πόλεμος» της Σοβιετικής Ένωσης δεν παρουσίασε κανένα τέτοιο οπτικό χαρακτηριστικό, φαντάζει σε σχέση μ’ αυτό που συμβαίνει σήμερα στο Αφγανιστάν.
Αν και δω να πούμε πως την ιστορία του αφγανικού λαού ελάχιστοι την γνωρίζουν γιατί αν τη γνώριζαν θα γνώριζαν επίσης πως ένα από τα πιο παλιά ΚΚ του κόσμου είναι το ΚΚ Αφγανιστάν και ότι από τους συνιδρυτές του στο Λονδίνο ήταν και ο γιος του Σάχη (του τότε Σάχη) και ότι όταν το ’22-αν δεν κάνω λάθος πάνε χρόνια που διάβασα για αυτήν την ιστορία του Αφγανιστάν- γύρισε να αναλάβει την ηγεσία της χώρας , μετά τον θάνατο του πατέρα του, αυτός κατάργησε τη μοναρχία και κήρυξε Λαϊκή Δημοκρατία. Το σύμφωνο φιλίας και άμυνας που είχε υπογράψει με την νεαρή Σοβιετική ακόμα Ρωσία έλεγε για στρατιωτική αλληλεγγύη σε περίπτωση ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ κινδύνου. Στις παρεναίσεις του Λένιν να προστεθεί και ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ κίνδυνος, η απάντηση ήταν πως ο λαός οφείλει και θα υπερασπιστεί τις κατακτήσεις του. Η Μ. Βρετανία που παρακολουθούσε με πολύ στοργή τις εξελίξεις σ’ αυτήν την χώρα «κόμβο» για τα συμφέροντά της στην Κίνα και στη λοιπή Ασία, άρχισε να μοιράζει εκατομμύρια στερλίνες στο εσωτερικό του Αφγανιστάν, και μπόλικα όπλα και ξεκίνησε κίνημα όπου ανέτρεψε τον Σάχη, κατέπνιξε στο αίμα την επανάσταση κι έβαλε καινούριο Σάχη…
Όταν τα «παιδιά της Επανάστασης», όπως τους αποκαλεί ένα φίλος Ιρακινός, κατέκτησαν την εξουσία του Αφγανιστάν μισό αιώνα, περίπου, αργότερα είχαν χαραγμένη πλέον στη μνήμη τους τη συμβουλή του Λένιν για τον ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ κίνδυνο…
Η απαξίωση του συμφώνου Αφγανιστάν- Σύμφωνο της Βαρσοβίας με την επίγνωση της ιστορίας, σήμερα φαντάζει σαν την εξίσωση της φασιστικής βίας με τους εργατικούς αγώνες..
demonio
3 Οκτωβρίου, 2012 10:53 μμ
Ιουλιανε καλησπερα.
Δεν διαφωνω καθολου με το γενικοτερο πνευμα του αρθρου σου. Δεν νομιζω πως συμφωνω ομως σε καποια ζητηματα. Πχ στην παραγραφο που γραφεις :
«Ταυτόχρονα η πρόοδος των επιστημών και των τεχνικών εφαρμογών με τον τρόπο που συντελούνταν έριχνε συνεχώς το μέσο ποσοστό κέρδους, ενώ ύστατος σκοπός του καπιταλισμού είναι το κέρδος. Επίσης η συνεχής τεχνολογική ανάπτυξη μείωνε το μεταβλητό κεφάλαιο και αύξανε το σταθερό (αυτοματοποιημένες μηχανές, υπολογιστές κλπ, με αποτέλεσμα την αύξηση της ανεργίας και την συρρίκνωση του ημερομισθίου.»
δεν λαμβανεις υποψη σου πως υπαρχουν «νεα’ προιοντα του καπιταλιστικου συστηματος, οπως τα αυλα (πατεντες κλπ) καθως και οι βασεις δεδομενων, η πληροφορια δηλ. και οι προβλεψεις (ο τζογος, οι φουσκες ή ο αερας κοπανιστος που λεω εγω) και οι αντιστοιχες…ας πουμε «υπηρεσιες» που τα διακινουν ολ’αυτα. Δεν ξερω απο που βγαζεις το συμπερασμα πως αυξηθηκε το σταθερο κεφαλαιο σε σχεση με το μεταβλητο. Δεν ξερω καν αν μετρας πχ ολα τα κοστη αυλης ιδιοκτησιας (και της διαχειρισης της) στα σταθερα ή μεταβλητα κοστη.
Συμφωνω απολυτα στο κομματι αδιαφανων διαδικασιων και ληψης αποφασεων μεσω διαφορων διαφορων νομικων σχηματων που μονο δημοκρατικα δεν παιρνουν τις αποφασεις τους. Αυτα τα σχηματα διαμορφωνουν σημερα την παγκοσμια πολιτικη και οι περισσοτερες χωρες συμμετεχουν, γιατι εκβιαστηκαν ή δεν ηθελαν να ‘χασουν» το τρενο… Το (ρητορικο)ερωτημα ειναι γιατι παιζουν ολοι οι (πολλοι) μικροι το παιχνιδι των (λιγων) μεγαλων.
Και μια μικρη διορθωση. Ο GATT δεν υπαρχει πλεον απο το 2002 oποτε και εγινε WTO.
Ioulianos
4 Οκτωβρίου, 2012 9:16 πμ
demonio
Το γράφω με το σκεπτικό ότι όταν πέφτει η κατανάλωση μειώνεται το μεταβλητό κεφάλαιο και λόγο του μεταξύ των κεφαλαιοκρατών ανταγωνισμό, οποιος δεν ακολουθούσε τις τεχνολογικές εξελίξεις ήταν χαμένος. Μετά όμως άρχισαν να μεταναστεύουν στην Κίνα, στην Ινδία, και γενικά σε χώρες ΕΟΖ αφήνοντας μόνο υπηρεσίες εταιριών στις μητροπόλεις αναθέτοντας σε εργολάβους την παραγωγή.
Ζητήματα πατεντών, πνευματικής ιδιοκτησίας, νέα επιστημονικά δεδομένα τα πάντα προβλέπονταν στην GATT. Το πέρασμα τώρα από την GATT στον ΠΟΕ, ουσιαστικά συνδέθηκε με τη μετάβαση προς ένα νέο διεθνές πλαίσιο που χαρακτηρίστηκε από την παγκοσμιοποίηση και την εύνοια των απορρυθμισμένων «αγορών», χωρίς να αλλάξει τίποτα ιδιαιτέρα στην πρακτική ή στις συμφωνίες. Ετσι θεώρησα ότι η GATT έμεινε ως έκφραση περιγραφής περισσότερο από το WTO.
Μην περιμένεις τώρα από ένα κείμενο σύντομης περιγραφής τα «πάντα» ή αυτά που θεωρείς εσύ σημαντικά. Δεν γίνεται να σκεφτόμαστε το ίδιο αν και πάντα η παρέμβαση σου έχει πράγματα να μου μάθει. Στην ουσία όμως αυτό το κείμενο μου χρησιμεύει ως χαλί για το επόμενο που ελπίζω ότι ο Γαλαξιάρχης θα ανεβάσει σήμερα.
demonio
4 Οκτωβρίου, 2012 11:07 πμ
Ιουλιανε καλημερα 🙂
βρισκω τα κειμενα σου παντα πολυ ενδιαφεροντα και το ξερεις. Κι αλλες φορες μου εχεις παραπονεθει, πως ζηταω πολλα απο σενα. Και φυσικα ζηταω, γιατι ξερω πως ψαχνεις διεξοδικα και μεθοδικα. Αρα θα βρεις και την ακρη, πραγμα που ειναι σημαντικο για ολους μας. Παρτο θετικα λοιπον πως εχω «απαιτησεις», πολυ θετικα μαλιστα. Ο λογος που κανω τις παρατηρησεις αυτες, ειναι γιατι πιστευω πως ειναι το κομματι που λειπει στις αναλυσεις που γινονται στον αριστερο χωρο. Δηλ. εχω την εντυπωση, πως η ολη ερευνα γυρω απο την νεα ταξη πραγματων, πρεπει να στραφει περισσοτερο προς αυτα τα θεματα, γιατι αυτα διαμορφωνουν σημερα και νεες μορφες εργασιας, που η κλασσικη αναλυση δεν λαμβανει καθολου υποψη της. Ισως να κανω και λαθος, δεν το νομιζω ομως.
Πως να το πω, προσπαθω να σου δοσω input (sic) απο μια αλλη οπτικη γωνια, πανω σε πραγματα που βλεπω πως ερευνας, οσο επιτρεπει το μεσο και η ανωνυμια, γιατι πιστευω πως μοναχα ολοι μαζι θα μπορεσουμε να συνθεσουμε το παζλ. Στην δικη σου διακριτικη ευχερεια ειναι να τα λαβεις υποψη σου ή οχι. Μην τα βλεπεις λοιπον ως κριτικη ή γκρινια, δες τα ως ιδεες για νεα μονοπατια ερευνας.
Απ’οσο ειχα διαβασει καποτε, το GATT εξελιχθηκε σε WTO υποτιθεται για να «εκδημοκρατιστει» γιατι πολλοι το κατηγορουσαν για αδιαφανη τροπο λειτουργιας….
simon
4 Οκτωβρίου, 2012 11:39 πμ
demonio
πολύ ενδιαφέρον για τα θέματα αυτά είναι το βιβλίο του Μπογιόπουλου «Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε!». Νομίζω πως θα βρεις αρκετές απαντήσεις…
Ioulianos
4 Οκτωβρίου, 2012 12:18 μμ
demonio
Πάντα οι παρεμβάσεις σου είναι ουσιαστικές και ίσως ποιο απλωμένες από αυτές που απορρέουν από το όποιο κείμενο μου. Και αυτό συμβαίνει γιατί προσωπικά είμαι στρατευμένος σε μια ιδεολογία. Άνθρωποι όμως σαν εσένα με βοηθάνε να μην τσιμεντάρομαι κομματικά. Δεν αμελώ ωστόσο ότι ο κόσμος έχει χωριστεί πέραν όλων των άλλων, σε μια «εργατική» αριστοκρατία της πληροφορικής που μέσα από τεράστιες εταιρείες διαχειρίζονται, από ένα γραφείο, την παγκόσμια οικονομία, και από την άλλη οι τεράστιοι αριθμοί ανέργων μα και επισφαλών εργατών που εκτοπίζονται όλο και περισσότερο από την οικονομία μαζί με την ως τα πρόσφατα «ασφάλεια» της μαζικής εργασίας. Όμως θέματα όπως η υψηλή τεχνολογία ξεπερνούν την όποια γνώση μου και προσπαθώ να τα αποφεύγω. Η μόνη μέθοδος προσέγγισης που θα μπορούσα να κάνω είναι μόνο από ιδεολογική σκοπιά (στο όριο των δυνατοτήτων μου) που ίσως δεν θα ανταποκριθεί σε αυτήν την κοινωνική μεταμόρφωση.
Θέλω όμως να γνωρίζεις ότι πάντα αναζητώ των σχολιασμού σου.
μανικακος
4 Οκτωβρίου, 2012 12:29 μμ
να σου πω, να διορθωσω αυτο το » των σχολιασμού σου.»;
οχι τιποτα αλλο.αλλα θα κοροιδευει παλι αυτος ο ποταπος ο simon 😀
simon
4 Οκτωβρίου, 2012 12:48 μμ
Ποταπός είναι λίγο… Αισχρός, δε λες; 😀 😀 😀
Ioulianos
4 Οκτωβρίου, 2012 12:58 μμ
Ναι; έλα ομολογήστε ότι ζηλεύετε την ιδιαιτερότητα μου 🙂 🙂 🙂
simon
4 Οκτωβρίου, 2012 12:29 μμ
«…να μην τσιμεντάρομαι κομματικά».
ΚΑΙ γι’ αυτό «σε πάμε»!!! 🙂 🙂
μανικακος
4 Οκτωβρίου, 2012 12:31 μμ
του λέιτ… 😀 😀 😀 😀
Ioulianos
4 Οκτωβρίου, 2012 12:48 μμ
του λέιτ…;;;
Ε γι αυτό και εγώ έφτιαξα και άλλο ένα «περίγραμμα του κόσμου»- το οποίο ελπίζω ότι θα ανέβει σύντομα- καθρέπτης αυτού εδώ….
Και τότε μανικακο θα είμαι στην διάθεση του 🙂 🙂 🙂
oldboy9
4 Οκτωβρίου, 2012 1:13 μμ
…το σωστό είναι «ΠΑΜΕ» 😉
Geortypanos
4 Οκτωβρίου, 2012 12:57 μμ
«Ολόκληροι λαοί εξολοθρεύονται γνωρίζουν την σκλαβιά και την ατίμωση του δουλεμπορίου. Άλλοι λαοί και χώρες χρησιμοποιούνται ως προσωπική αποικία του κάθε ευρωπαίου μονάρχη.»
«Ο ρατσισμός, οι δούλοι, τα σκλαβοπάζαρα, ο αφανισμός, η γενοκτονία των ινδιάνων, η λεηλασία της Ινδίας, της Αφρικής, και της Αμερικής, αποτελούσαν την πηγή των κερδών και του πλούτου που συσσωρεύτηκε σε λίγα χέρια, στην Ευρώπη.»
είναι δεδομένο ότι ιδεολογικά είσαι προσηλωμένος κάπου. το να ταυτίζεις όμως το δουλεμπόριο με τις ευρωπαϊκές μοναρχίες, όπως φαίνεται στο κείμενο, είναι λάθος. γενοκτονίες προϋπήρχαν, δούλοι υπήρχαν, σκλαβοπάζαρα υπήρχαν από αρχαιοτάτων χρόνων. δεν ανακαλύφθηκαν στις Ευρωπαϊκές μοναρχίες.
«Και η αλήθεια είναι ότι η Ευρώπη πέρασε σε ανώτερες μορφές κοινωνικής οργάνωσης. Η εξελικτική αυτή διαδικασία που πραγματοποιείται μέσα σε συνθήκες αποικιακής κόλασης, βίας, καταπίεσης, και με την εφαρμογή του μαζικού εγκλήματος, δημιουργήθηκε η βάση όπου αναπτύχθηκε ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής. »
θα σου πρότεινα να ακούσεις αυτό :http://www.ted.com/talks/niall_ferguson_the_6_killer_apps_of_prosperity.html?source=facebook#.UFtvEtzjBBZ.facebook
«Ωστόσο, η βίαιη αυτή είσοδος των «πολιτισμένων» Ευρωπαίων σε όλο τον κόσμο έφερε ένα συνδυασμό εθνικιστικού-κρατικού και εμπορικού-κεφαλαιοκρατικού συμφέροντος. Διότι το εμπόριο δεν μπορεί να συντηρηθεί χωρίς πόλεμο και ο πόλεμος χωρίς εμπόριο. Κάτι που άμεσα επέφερε και συγκρούσεις μεταξύ κατακτητών αλλά και ανάμεσα σε κατακτημένους και κατακτητές σε τοπική και παγκόσμια κλίμακα. Οι συγκρούσεις αυτές πήραν διάφορες μορφές και τους δόθηκαν και διάφορες ονομασίες: Εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες, αντιαποικιακοί αγώνες, ιμπεριαλισμός, νεοαποικιοκρατία, σύγκρουση Βορά –Νότου, κράτη-τρομοκράτες, σύγκρουση πολιτισμών.»
η ιστορία των συγκρούσεων λόγω εμπορίου δεν ξεκινάει από την είσοδο των ευρωπαίων. το 90% των συγκρούσεων ανά τον κόσμο αφορά το εμπόριο και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές. η πρώτη καταγεγραμμένη μάχη (Καντές, Χετταίοι με Αιγύπτιους) έγινε για τον έλεγχο του εμπορίου των πόλων της Παλαιστίνης.
«Αντί να υπάρχει μια κατανομή των κεφαλαίων ανάλογα με τις ανάγκες που υπάρχουν, τα κεφάλαια διοχετεύονται μαζικά από τον έναν τομέα της οικονομίας σε κάποιον άλλον, από κλάδο σε κλάδο και σε οποιαδήποτε δραστηριότητα εκτιμάται ότι είναι κερδοφόρα.»
και ποιος θα κρίνει ποιες είναι οι ανάγκες? εσύ τις κρίνεις με το δικαίωμα σου να αγοράσεις ή όχι κάτι. η κερδοφορία ενός κλάδου είναι στοιχείο ότι υπάρχει κόσμος που έχει ανάγκη το προϊόν/υπηρεσία. κανείς άλλος δεν μπορεί να το κρίνει.
δεν αναφέρω άλλα γιατί δεν έχει νόημα. έτσι κι αλλιώς διαφωνούμε.
κλείνω με το κλασσικό μου σχόλιο προς εσένα. για κάποιο λόγο απεχθάνεσαι την Ευρώπη του 1500-1900, παρ’όλο που ο διαφωτισμός και η κοινωνική πρόοδος από εκεί προήλθε, και από εκεί ξεπήδησε και η μαρξιστική ιδεολογία. δικό σου θέμα, ότι θες κάνεις.
είναι αστείο όμως να φορτώνεις στον «καπιταλισμό» τις ανισορροπίες στις διεθνείς σχέσεις, τις σχέσεις δυνατού/αδυνάτου, το καπέλωμα κλπ κλπ, όταν αυτά υπάρχουν όσο υπάρχουν άνθρωποι…
Ioulianos
4 Οκτωβρίου, 2012 1:32 μμ
Geortypanos«Η βάναυση αδικία των Ευρωπαίων κατέστησε ένα γεγονός- το οποίο θα έπρεπε να είναι ευεργετικό για όλους –ολέθριο και καταστρεπτικό για πολλές από αυτές τις άτυχες χώρες. Όλα τα οφέλη βυθίστηκαν και χάθηκαν μέσα σε φοβερή δυστυχία.»
Ανταμ Σμιθ.
Η συγγραφή αυτού του κειμένου είναι μια κριτική ανατομία του ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ.
Όχι της Ιστορίας. Αλλά και της Ιστορίας να ήταν οι άνθρωποι πρέπει να γνωρίζουν γιατί άλλοι στέκονται και με ποιους τρόπους όρθιοι και γιατί άλλοι σέρνονται σαν σκουλήκια. Σου αρέσει δεν σου αρέσει στυλοβάτης του καπιταλισμού ήταν η αποικιοκρατία Και δικαιώθηκε όπως γράφω και στο κείμενο μου από την ίδια την ιστορία. Εσύ με άλλοθι την δουλοκτητική κοινωνία προτιμάς να στέψεις την βάρβαρη κατάκτηση του καπιταλισμού σε μια ολότελα νεκρή εποχή πηδώντας ακόμα και την εποχή του φεουδαλισμού. Τι να κάνουμε όμως; Έτσι ακριβώς όπως τα περιγράφω ήταν τα πράγματα. ΒΙΑ ΑΙΜΑ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ γέννησαν μια ανώτερη μορφή οικονομικών σχέσεων. Δες http://wp.me/p1pa1c-hvY
Γιατί όμως να μην ασχοληθούμε λίγο και με τις δραστηριότητες του φιλελευθέρου Ανδριανόπουλου; Και αυτό μέσα στο κείμενο είναι. Θες ;
Geortypanos
4 Οκτωβρίου, 2012 10:46 μμ
δεν τα λες καλά Ιουλιανέ. στυλοβάτης του καπιταλισμού ήταν ο διαφωτισμός και η ανάπτυξη της επιστήμης με αποτέλεσμα την δημιουργία της αστικής τάξης.
γιατί αποικιοκρατία υπήρχε και σε άλλες εποχές και περιοχές, αλλά δεν υπήρξε καπιταλισμός.
για τον Ανδριανόπουλο, για τον οποίο δεν έχω σκοπό να ανοίξω καμία συζήτηση, θα σου προτείνω να διαβάσεις τον όρο argumentum ad hominem (για την ευκολία σου http://el.wikipedia.org/wiki/Ad_hominem). όταν επιχειρηματολογείς να το κάνεις στις ιδέες.
και φυσικά, επειδή το έθεσες, συμμερίζομαι απόλυτα την άποψή του για την εισβολή στο Αφγανιστάν.
oldboy9
4 Οκτωβρίου, 2012 1:13 μμ
Πέρα από τις ιστορικές γνώσεις που απλόχερα μας ποστάρει ο σύντροφος Ιουλιανός, σήμερα έμαθα ότι η καταπληκτική ταινία «Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς» γράφτηκε από τον Κίπλινγκ!
Ταινιάρα παραγωγής του 1975 με τους Μίκαελ Καίην & Σον Κόνερι, άνετα 4 ½ στα 5 φυσικά 😉
Ioulianos
4 Οκτωβρίου, 2012 1:49 μμ
Ο Τζόζεφ Κίπλινγκ ήταν ένας σπουδαίος συγγραφέας και ποιητής και απείχε πολύ από να τον χαρακτηρίσει κάποιος ρατσιστή. Εξέφραζε όμως όπως έγραψα τον κυνικό πραγματισμό της εποχής του ως Βρετανός που ήταν.Και ναι είναι πολύ ωραία ταινία η συγκεκριμένη.
simon
4 Οκτωβρίου, 2012 6:12 μμ
Τώρα που το λες βλέπω ότι το πρώτο του όνομα είναι «Τζόζεφ». Εγώ τον ήξερα Ράντγιαρντ Κίπλινγκ. 😉
giorgalis
5 Οκτωβρίου, 2012 12:08 πμ
Geortypanos
Είσαι σπάνιος ως «κουλτουροκαπιταλιστής» (κουλτουροκανίβαλος δλδ)
Αν θες μας λες και τι ψήφισες στις εκλογές (έτσι για να γίνουμε και λίγο πεζοί…)
😉
Nikolas
7 Οκτωβρίου, 2012 4:22 μμ
Για να περιοριστώ σε κάτι επίκαιρο και »άσχετο»,ίσως,μου έκανε εντύπωση(τρόπος του λέγειν)παρακολουθώντας από περιέργεια το ντιμπέιτ Ομπάμα-Ρόμνει η αναφορά εκ μέρους του δευτέρου ως »ηθικού» ζητήματος όσον αφορά το ζήτημα για την διαχείριση του τεράστιου χρέους των ΗΠΑ αυτή την χρονική περίοδο.Μίλησε συγκεκριμένα με φρασεολογία ανάλογη και των εδώ συντηρητικών πολιτικών αλλά και όχι μόνο κύκλων καθώς ένα μέρος της φρασεολογίας αυτής εκφράζεται και από το »δυναμικό» όπως χαρακτηρίζεται μεσαίο κομμάτι της κοινωνίας,επαναμβάνοντας το γνωστό και εδώ λοιπόν συντηρητικό μοτίβο,οτι δεν μπορούμε να καταναλώνουμε περισσότερα απ όσα παράγουμε καθώς και οτι δεν μπορούμε να φορτώνουμε στην επόμενη γενιά τα χρέη της προηγούμενης.Όσον αφορά το πρώτο σκέλος της παραγωγής-κατανάλωσης,η μη πρωτότυπη σκέψη που δεν είναι φυσικά δική μου αλλά έρχεται αυτόματα στο μυαλό,είναι η υποκριτική διάσταση που αναμφίβολα εκφράζει καθώς το κυρίαρχο μοντέλο ανάπτυξης αν δεν κάνω λαθος των πολλών τελευταίων χρόνων στηρίχτηκε σε αυτό ακριβώς και ειδικά και στην Αμερική:την χωρίς δισταγμούς,ηθικά διλήμματα ή οικονομικούς περιορισμούς υπερκατανάλωση πάσης φύσεως αγαθών ακόμα και αν κάλυπταν ανύπαρκτες -για εμένα ίσως- τις περισσότερες φορές ανάγκες.Και τώρα έρχεται λοιπόν το ίδιο το σύστημα που βάσισε την ίδια του την ύπαρξη αλλά και κυριαρχία του επάνω σε αυτό το μοντέλο και σου λέει ως εδώ κύριε…πρέπει να δουλέψεις πολύ περισσότερο(να εκμεταλλευτύμε δλδ την υπεραξία σου όσο δεν πάει άλλο) εαν θέλεις να έχεις τη δυνατότητα να αγοράσεις έστω και τα βασικά πλέον.
Το οτι ο καπιταλισμός καταφέρνει να επιζεί παρ όλες τις κραυγαλέες αντιφάσεις του όπως αυτή που προαναφέρθηκε είναι επίσης παγκοίνως γνωστό,αλλά η επίκληση και αυτήν τη φορά της ηθικής ή η υποκριτική έννοια του Ρομνι για τις επερχόμενες γενιές οι οποίες όμως θεωρητικά έχουν όλες τις διαθέσιμες δυνατότητες να ζήσουν καλύτερα από τις προηγούμενες αναδεικνύει για μια ακόμη φορά την αναγκαιότητα για την ρήξη με αυτό το σαρκοβόρο σύστημα.Βέβαια το υπαρκτό για μένα θέμα για το ποιες είναι πραγματικά οι σύγχρονες ανάγκες.πέρα απο τις βασικές που δυστυχώς -τελευταία- μόνο αυτονόητες δεν θεωρούνται,αποτελεί ένα ζήτημα που μόνο οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μπορούν να το επιλύσουν.