Η Δημόσια Νομιμοποίηση του Φασισμού

του Ιουλιανού

Τι μυστικό της επιτυχίας του φασισμού μέσα σε συνθήκες κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, δηλαδή ο εμφύλιος οικονομικός πόλεμος των επιχειρηματικών ελίτ και της άρχουσας τάξης, είναι φαινόμενο ιστορικό. Η αντίθετη τάξη, η μισθωτή εργασία δηλαδή, μπλέκεται και αυτή στα γρανάζια αυτού του εμφυλίου.

Θα ήταν ωστόσο ανοησία εάν πιστεύουμε πως η μισθωτή εργασία είναι ένα ενιαίο συνειδητό σύνολο. Είναι σαφέστατος ο διαχωρισμός ανάμεσα στην ταξική στην εθνική και στην ατομική συνείδηση.

Η ανεργία, ο αποκλεισμός από το δικαίωμα της εργασίας, ο αποκλεισμός από την οικονομική ζωή, η εξαθλίωση, η πείνα, η καταπίεση και ο φόβος, είναι παράγοντες αρνητικοί, και επομένως δεν μπορούν να λειτουργήσουν υπέρ της ενότητας, της αλληλεγγύης, ανάμεσα στην εργατική τάξη. Στο στάδιο αυτό η πλειοψηφία των πάντα εκμεταλλεύσιμων μισθωτών- εργατών οδηγείτε στην σιωπή, στην παραίτηση στην υποταγή. Η ανεύρεση του μεροκάματου γίνεται σε αυτό το στάδιο ο στόχος ζωής. Προέχει η επιβίωση που με την σειρά της θα προκαλέσει ανοχή και ανεκτικότητα στον αντιδραστικό λαϊκισμό, που καλλιεργεί τη συνείδηση ότι για όλα φταίνε οι μετανάστες.

«Η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση απόλυτου κινδύνου» εξαιτίας των μεταναστών θα πει ο Δένδιας.

Και ο πρωθυπουργός της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ θα δηλώσει από το βήμα της ΔΕΘ: «Γι’ αυτό αρχίσαμε και το κυνηγητό του παραεμπορίου, που σκοτώνει και το νόμιμο εμπόριο και την αγορά και την οικονομία….. Οι λαθρομετανάστες εξάγουν συνάλλαγμα από την Ελλάδα προς χώρες εκτός ευρώ. Αυτό δεν μπορεί να συνεχίζεται. Δεν μπορεί να εξάγουν νόμιμα συνάλλαγμα από παράνομη εργασία!». Δήλωσεις που είχε σαν αποτέλεσμα εξάρσεις ρατσισμού άρα υποβάθμιση και φθορά στην σκέψη, υποκαθιστώντας την από την «ανωτερότητα της ελληνικής φυλής» και του «ελληνικού αίματος».

Ο Αδωνις Γεωργιάδης μιλώντας στη Βουλή, εξήρε το έργο της Αστυνομίας παρουσιάζοντας ως πλευρές του ίδιου νομίσματος τις επιχειρήσεις – σκούπα εναντίον των μεταναστών και τις προσπάθειες καταστολής απεργιακών κινητοποιήσεων, όπως για παράδειγμα στην «Ελληνική Χαλυβουργία». Ενδεικτική ήταν η φράση του σύμφωνα με την οποία αποτελούν:
«..εντυπωσιακά πράγματα και επιτεύγματα της κυβέρνησης η επέμβαση στη Χαλυβουργία και ο τρόπος που έγινε αναίμακτα και ήσυχα και πήρε μπρος το εργοστάσιο και σώθηκαν οι δουλειές των ανθρώπων και η επιχείρηση του «Ξενίου Διός» η οποία συνεχίζεται».

Tα τελευταία χρόνια-της «κρίσης» έχει επιτευχθεί μια «μίμηση» του ακροδεξιού λόγου από τα αστικά κόμματα μα και από την πλειοψηφία των ΜΜΕ. Έτσι είναι τα ίδια τα κόμματα αυτά που παράσχουν νομιμοποίηση και συμβάλουν στην ?ομαλοποίησή? των φασιστικών ιδεών.

Οι διαμορφωμένες από τα πριν κοινωνικές συνθήκες και η κατευθυνόμενη «κοινή γνώμη» σε αυτό το στάδιο επιτρέπουν την αποδέσμευση από το περιθώριο των φασιστικών ιδεών με ουσιαστικό επίκεντρο τον εθνικισμό και την διάδοση του μέσα σε ορισμένα κοινωνικά στρώματα. Μεσαία, που μέχρι τα πριν κρατούσαν μια άθικτη κοινωνική θέση ,και κατώτερα που διακατέχονται από μεγάλη απογοήτευση για την πεζότητα και χωρίς μέλλον ζωής τους.

Ωστόσο τέτοιες συντηρητικές τάξης ήταν δυνάμει υποστηρικτές λόγω του τρόπου αντιπαράθεσης του πολιτικού εμπορευματοποιημένου συστήματος που στρατολογούσε όλες τα αντιδραστικά ιδεολογήματα : το σωβινισμό- την προγονοπληξία- το ρατσισμό -την «θεωρία των δυο άκρων». Και όλα αυτά γιατί οι κυρίαρχοι καπιταλιστικοί μηχανισμοί δεν μπορούν να λειτουργήσουν εάν υπάρχει μια μεγάλη μάζα του πληθυσμού που βρίσκεται σε κατάσταση πείνας ανεργίας απογοήτευσης και δυσαρέσκειας. Αφενός αυτοί οι άνθρωποι κάπου πρέπει να προσδεθούν, που να μην απειλούν το οικονομικό και πολιτικό σύστημα και αφετέρου να διατηρήσουν ένα επαρκές σώμα υποστηρικτών τους, ψάχνοντας συναίνεση στη βάση του συμφέροντος τους, πατρονάροντας ταυτόχρονα όμορες πολιτικές δυνάμεις.

Επίσης οι «ειδικοί» σεναριογράφοι των δελτίων και των εφημερίδων, πολύ εύκολα και με τους κατάλληλους μηχανισμούς προπαγάνδας: εκβιασμούς, κινδυνολογία, καταστροφολογία και μεγάλες δόσεις επικοινωνιακών τρικ, χειραγωγούν την σκέψη και τα συναισθήματα μερίδας πολιτών, ενεργοποιώντας τα πάντα συντηρητικά αντανακλαστικά τους ταΐζοντας τους εθνικιστικό φανατισμό.

Συνδικαλιστική δράση, απεργίες, συλλαλητήρια, αμφισβήτηση του συστήματος και γενικά κάθε πολιτική πράξη αντίστασης, το δικαίωμα του λαού να αντιπαλεύει την άδικη αντιλαϊκή πολιτική, εξωραΐζεται και ενοχοποιείται από πρόθυμους, το όνομα της «ανάγκης» και της «ομοψυχίας του Έθνους». Πρέπει να κάνουμε «θυσίες που απαιτεί η σωτηρία της Πατρίδας» που μαζί με την «θεωρία των δυο άκρων» και την υποκριτική «αποστροφής της βίας από όπου και αν προέρχεται» αναζητούν αντίδοτο στις ουσιαστικές πλέων κινητοποιήσεις μεγάλου μέρους του εργαζομένου λαού.

Η προσπάθεια ταύτισης στη συνείδηση του λαού των εργατικών κινητοποιήσεων και το χτύπημα τους από το κράτος με το κυνήγι των μεταναστών προϊδεάζει για όσα επικίνδυνα σχεδιάζουν. Για να υλοποιήσουν τις γενικές επιδιώξεις της άρχουσας τάξης και του κεφαλαίου ,θέλουν να τσακίσουν το εργατικό λαϊκό κίνημα. Καθόλου τυχαία, λοιπόν, δε σχετίζουν αυτά τα γεγονότα.

Το Βήμα στις 29-4-12 έγραφε:

«Καταγγελία του μνημονίου, λογιστικός έλεγχος του δημοσίου χρέους και όλων των δανειακών συμβάσεων από το 1974 ως σήμερα, άρνηση πληρωμής του παράνομου και επαχθούς χρέους», «εθνικοποίηση όλων των τραπεζών». Ποιανού κόμματος είναι άραγε αυτές οι θέσεις; Του ΚΚΕ, της Χρυσής Αυγής ή κάποιων αριστεριστών; Πολλές φορές οι θέσεις των δύο άκρων του πολιτικού φάσματος μοιάζουν μεταξύ τους, καθώς αναμειγνύονται ο αντικαπιταλιστικός, ο αντιαμερικανικός και ο αντιμνημονιακός λόγος τους και συσκοτίζονται οι άλλες αντιθέσεις τους, όπως το Εθνικό – Διεθνιστικό, το Μεταναστευτικό κ.ά.

Και ο Κασιμάτης στην «Καθημερινή» για «Το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής» :

«Έχω την εντύπωση ότι, σε ένα πρώτο επίπεδο, η στάση τους είναι η αντίδραση στο φαινόμενο της αριστερής βίας, που εισήγαγε στην πολιτική και κοινωνική ζωή ο ΣΥΡΙΖΑ με τους κουκουλοφόρους του τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Οι οπαδοί του ΚΚΕ μπορεί να φρίττουν όταν οι τρίτοι τους βάζουν στο ίδιο καλάθι με τα γκρουπούσκουλα των Εξαρχείων, αλλά για τους μη ανήκοντες στην Αριστερά οι διαφορές της μαρξιστικής θεολογίας είναι εξίσου ασήμαντες με τους προβληματισμούς των θεολόγων του Μεσαίωνα για το φύλο των αγγέλων. Αν οι προστατευόμενοι του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να καίνε την Αθήνα και να δολοφονούν τους εργαζομένους της Marfin χωρίς να αντιμετωπίζουν τις συνέπειες, είναι επειδή το ΚΚΕ άνοιξε τον δρόμο, κάνοντας αποδεκτή καθημερινότητα την κατάληψη των δρόμων από τον κομματικό στρατό του κάθε τρεις και λίγο. Ετσι φθάσαμε στο σημείο, όπου ακούς: «Γιατί να είναι το ΚΚΕ στη Βουλή και όχι η Χρυσή Αυγή;». «Επειδή το ΚΚΕ το συνηθίσαμε», όπως λέει ένας φίλος, με την απλότητα της σοφίας.»

Και πράγματι πείθουν. Η άνοδος του φασισμού είχε σπουδαία αποτελέσματα υπέρ του αστικού συστήματος μια και εν μέρη εξουδετέρωσε την εργατική αριστερή ριζοσπαστικοποίηση και πλέον φαίνεται να αποτελεί και ένα ισχυρό οχυρό απέναντι στην αριστερά. Ο μοχλός κρούσης ενάντια στο εργατικό κίνημα και στην αριστερά, «τα ερυθρά σκουπίδια», είχε βρεθεί. Και με τη βοήθεια της δημοσιογραφίας, η συστηματική προσπάθεια να αποταξικοποιηθεί το ζήτημα του φασισμού και να αποδεσμευτεί από το κοινωνικό σύστημα που τον γέννησε, και να κρύψει ποιους υπηρέτησε και υπηρετεί, και εναντίον ποιων στράφηκε και σε ποιους στρέφεται η κτηνωδία του, πέτυχαν τον απόλυτο έλεγχο μα και την φασιστικοποίηση της κοινωνικής βάσης του συστήματος.

«Οσα συνέβησαν στη Ραφήνα, αλλά και στη Χαλκιδική, τις τελευταίες ημέρες είναι εξαιρετικά ανησυχητικά. Ακροδεξιά και ακροαριστερά τάγματα εφόδου έχουν αποφασίσει να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους και να τον επιβάλουν όπως νομίζουν.»

Γράφει στο κύριο άρθρο της η Καθημερινή. Και στην ίδια εφημερίδα ο Μανδραβέλης καταθέτει από καρδιάς:

«Στη χώρα μας ο νόμος δεν ήταν υπέρτερος κάθε «δικαίου», έγινε το προϊόν των αντάρτικων της Κερατέας, της Χαλκιδικής και των ταγμάτων εφόδου στα πανεπιστήμια. Η ανομία επενδυόταν με κάθε είδους αριστερά φληναφήματα περί «δικαίου» που παράγει η επανάσταση (δηλαδή η συνάθροιση εκατό χουλιγκάνων), περί «πολιτικής ανυπακοής» δίχως ποινές, περί της «αναγκαίας βίας» για να αλλάξουν οι δομές του ου συστήματος.

Ο «νόμος» βέβαια του Μανδραβέλη δεν βασίζεται σε συνειδητούς πολιτικούς και κοινωνικούς δεσμούς ανάμεσα στα μέλη της μα σε καταπιεστικούς πολιτειακούς αντιτιθέμενους και τυφλούς όσο αφορά όλες της σφαίρες της κοινωνικής ζωής. Και ο συγκεκριμένος θιασώτης της «επιχειρηματικής πρωτοβουλίας» της «ελεύθερης αγοράς» που στηρίζετε όμως στα δημόσια κονδύλια ώστε να προασπίζονται τα κέρδη, κάτι ξέρει παραπάνω μια και ο φασισμός, εγκαθιδρύθηκε (ιστορικά) από το χρηματιστικό κεφάλαιο όταν οι κυβερνήσεις, απειλούμενες από μια επανάσταση, δεν ήταν πια σε θέση να κυβερνούν και να διατηρούν την εξουσία τους με τα συνηθισμένα «δημοκρατικά» μέσα. Όταν οι αυξανόμενες απαιτήσεις των λαϊκών μαζών για δικαιώματα και ελευθερίες δεν μπορούσαν πια να ανασταλούν παρά με την ανοιχτή βία και την τρομοκρατία.

Φασισμός:

• Είναι η υπονόμευση του συλλογικού και η θρησκεία του άφατου ατομισμού που στην οικονομία λατρεύει τον «ιδιώτη» και στην πολιτική διακηρύττει το θατσερικό δόγμα «η κοινωνία δεν είναι τίποτα, το άτομο είναι το παν».
• Είναι το εγκατεστημένο ανταγωνιστικό μοντέλο συμβίωσης που αναπαράγει το πρότυπο «ο άνθρωπος λύκος για τον άνθρωπο» και σε συνθήκες κρίσης διαποτίζει τον κοινωνικό ιστό με το δηλητήριο «ο θάνατός σου η ζωή μου».
• Είναι η παραχάραξη της έννοιας «αλληλεγγύη» σε φαρισαϊκή «φιλανθρωπία», η προσπάθεια γελοιοποίησης ή και αντιποίησης του «ο ένας για όλους και όλοι για έναν», που στρώνει το έδαφος στη λογική «ο καθένας για την πάρτη του» και «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
• Είναι η κρατική επιχορήγηση του «κοινωνικού αυτοματισμού» που αναγορεύει το «φραγγέλιο» σε «λύση» και δημιουργεί το περιβάλλον που εισάγει το μικροαστισμό στο ιδεολογικό κατακάθι, που ανάγει το λιντσάρισμα σε απενοχοποιημένη «πολιτική δράση».
• Είναι η ελεεινολόγηση του «άλλου» και του «διαφορετικού» που εκείνοι που τον φέρανε εδώ, αυτοί που τον εκμεταλλευτήκανε, αυτοί που τον θέλουνε για δούλο τους, τώρα θα τον κλείσουνε με «φράκτες» και σε στρατόπεδα για να «επανακαταλάβουνε τις πόλεις μας».
• Είναι η στοχοποίηση του αδύναμου ως εύκολου στόχου και ως ιδανικού αποδιοπομπαίου αντιπάλου.
• Είναι η κοινωνική και πολιτική αγριότητα που γυρεύει εξαγνισμό και νομιμοποίηση υποκρινόμενη ότι ασκείται στο όνομα του «υπέρτερου συμφέροντος», του «λαού», της «κοινωνίας».
• Είναι ο κατακερματισμός και η προώθηση της αντιπαλότητας μεταξύ των θυμάτων της κοινωνίας, ο διαχωρισμός τους σε αντιτιθέμενες μερίδες «κανιβάλων» που διαποτίζονται από την αρχή «χάνεις – κερδίζω», «αφανίζεσαι – υπάρχω», «πεθαίνεις – ζω».
• Είναι η διαστρέβλωση, το ψέμα, η ιστορική αφασία και ο γκεμπελισμός ως μόνιμων μεθόδων άσκησης και επιβολής πολιτικής.
• Είναι η διασύνδεσή του – με στόχο την άνωθεν υποκατάστασή του – με τα «τάγματα εφόδου» των λούμπεν της ακροδεξιάς τρομοκρατίας.

Με δυο λόγια:

Η φασιστική – νεοναζιστική συμμορία των τραμπούκων του υποκόσμου που υποδύεται το πολιτικό κόμμα, είναι το δημιούργημα της σαπίλας, είναι η σαρξ εκ της σαρκός, ενός πολιτικού και οικονομικού καθεστώτος που για την αυτοπροστασία των δομών του και για την αναπαραγωγή του, μετατρέπει την ίδια τη βρωμιά του σε κοπριά με την οποία καλλιεργεί στα κεφαλαιοκρατικά θερμοκήπια τους Φρανκενστάιν, τους εντεταλμένους να υπηρετούν τη σαπίλα που τους δημιούργησε.

Ετικέτα: Ιουλιανός, Καθημερινή, Νεοναζί, Πάσχος Μανδραβέλης, Το Βήμα, Φασισμός

Posted in: Ελλάδα, Ιδέες, Κινήματα-Ακτιβισμός, Πολιτική