Είναι ο αναρχισμός η λύση;

του Ιουλιανού

Θα ήταν ανόητο εάν κρίναμε τον αναρχισμό μέσα από τις μεμονωμένες κτηνωδίες της ουκρανικής ομάδας Μαχνοβτσίνα, ή από τις δολοφονικές ομάδες μερικών αναρχικών της Ισπανίας που δολοφονούσαν αδιακρίτως μοναχούς – μοναχές και παπάδες κάνοντας ταυτόχρονα πλιάτσικο στα μοναστήρια και στις εκκλησίες που στην συνέχεια πυρπολούσαν.

Θα ήταν επίσης πολιτικά απαράδεκτο εάν κρίναμε τον αναρχισμό μέσα από τον συνολικά αρνητικό και εχθρικό λόγο του Στάλιν όπου έκανε αναφορά σε «μικροσκοπικές ομάδες που έχουν συγχωνευθεί με εγκληματικά στοιχεία, ληστές και προβοκάτορες, τα κατακάθια της κοινωνίας… Ήταν όλοι τους αντίθετοι σε κάθε εξουσία… γιατί ήξεραν ότι μια επαναστατική κυβέρνηση δεν θα τους άφηνε να ληστεύουν τον λαό και να κλέβουν δημόσια περιουσία.» Και αλλού έγραφε ότι «απορρίπτουν το κράτος στην περίοδο της μετάβασης από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό» (Ι. Στάλιν, «Ιστορία του ΚΚΣΕ»)

Σωστό το τελευταίο, και για έναν κομμουνιστή αυτό αποτελεί πολιτική γραμμή εναντίον του αναρχικού κινήματος. Μόνο που ο Στάλιν ταυτίζει την κριτική αυτή του Μαρξ και αργότερα του Λένιν με το δικό του κράτος, όπου μετέτρεψε το κόμμα σε κράτος, και το κράτος σε έναν καταπιεστικό γραφειοκρατικό οργανισμό. Ωστόσο είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε πως ο Μαρξ δεν έγραψε τίποτα συγκεκριμένο για την οργάνωση ή την μορφή της κομμουνιστικής κοινωνίας παρά μόνο πως αυτή θα γεννηθεί και θα αναπτυχτεί εξελικτικά από ένα πρώτο στάδιο που θα είναι η σοσιαλιστική κοινωνία. Έτσι ο Στάλιν είχε ένα πεδίο αχαρτογράφητο, τουλάχιστον θεωρητικά, να εξερευνήσει. Ήταν «εύκολο» επομένως να θεωρήσει πως κράτος είναι το κόμμα.

Η ουσία όμως της Μαρξιστική κριτικής στον αναρχισμό είναι ότι η επανάσταση δεν είναι αποτέλεσμα επιθυμιών ή τεχνικών, δημιουργημένων δηλαδή, γεγονότων. Η επανάσταση είναι αποτέλεσμα κοινωνικών συνθηκών, ένα φαινόμενο που συμβαίνει και αναπτύσσεται. Μα για να αναπτυχθεί χρειάζεται κεντρικό συντονισμό και καθοδήγηση. Χρειάζεται στρατηγική, οργάνωση, και πολιτική.

Μα και για να εδραιωθεί πρέπει να συγκροτήσει εθνικό στρατό, και εθνική κυβέρνηση. Αν δεν υπάρχει αυτή η πρακτική τότε θα μετατραπεί σε μια απλή εξέγερση ή κοινωνική αναταραχή αυθόρμητης μαχητικότητας μόνο.

Είναι φανερή η Μαρξιστική πολιτική εχθρότητα απέναντι στον αναρχισμό ωστόσο δεν έχει καμία σχέση με την πολεμική του Στάλιν.

Πέρα από τον Στάλιν, το κομμουνιστικό κίνημα παντού στην Ευρώπη κράτησε αταλάντευτη στάση και απορρίπτονταν όλες οι αναρχικές θέσεις. Δεν απέρριπταν όμως ότι το κίνημα αυτό ήταν επαναστατικό και οι αναρχικοί αντικειμενικοί απέναντι στα φαινόμενα έστω και αν «παρεκκλίνουν». Άλλωστε στα πρώτα χρόνια της οκτωβριανής επανάστασης, αυτή άσκησε τέτοια έλξη που πολλά κινήματα στην Ευρώπη απορροφήθηκαν από τους κομμουνιστές,-μέσα και έξω από την Ρωσία- κάτι που συνέβαλε και στην παρακμή του πλην της Ισπανίας. Με μια διαφορά όμως. Εκεί, οι αναρχικοί, πήραν μέρος και στις εκλογές και στην κυβέρνηση.

Όλα τα παραπάνω όμως αποτελούν κληροδοτήματα της Ιστορίας. Και η αποδοχή των κληροδοτημάτων δεν είναι εύκολη ιδίως εάν έχει να κάνει με πεποιθήσεις ή ακόμα χειρότερα με προκαταλήψεις.

Ωστόσο όπως και εμάς που αναζητούμε απαντήσεις και λύσεις- στα δικά μας και του καιρού μας τα ερωτήματα, και που χρειάζεται να πάρουμε αποφάσεις και να προβούμε σε πράξεις που θα έχουν αντίκτυπο στην ζωή μας- δεν μπορούμε να βασιστούμε σε κανενός είδους προφητικής ενόρασης. Μόνο που αυτό ισχύει και για τους προγενέστερους. Όμως εμείς με ανωτερότητα και με την δεδομένη την χρονική απόσταση που μας επιτρέπει να γνωρίζουμε την ροή και την εξέλιξη των φαινόμενων, κρίνουμε ως θεοί αυτούς που έζησαν, μάτωσαν, και συγκρούστηκαν με την ίδια την ιστορία τους.

Τώρα είναι η σειρά μας.

Δεν πρέπει να αμελούμε πως η κοινωνική συνείδηση στην ταξική κοινωνία, στον καπιταλισμό, διαμορφώνεται από την κυρίαρχη τάξη. Η χειραγώγηση σήμερα ο έλεγχος δηλαδή της «κοινής γνώμης» έχει στο οπλοστάσιο του τελεσφόρα όπλα. Τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, το ίντερνετ το οποίο δίνει θεωρητικά το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης μέσα από τις λεγόμενες σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, που με ταχύτητα αστραπής μεταφέρουν πληροφορίες. Ωστόσο μέσα από τον καταιγισμό από πληροφορίες που αφειδώς και δωρεάν προσφέρουν οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, σε μεγάλο βαθμό δικαιώθηκε ο Μακιαβέλλι ο οποίος έγραφε για την χειραγώγηση των «υπηκόων»:

«Γενικά οι άνθρωποι κρίνουν περισσότερο με τα μάτια παρά με το μυαλό, γιατί ενώ όλοι βλέπουν, ελάχιστοι μπορούν να εννοήσουν. Ο καθένας βλέπει εκείνο που φαίνεται, λίγοι μπορούν να καταλάβουν την πραγματικότητα» (Ο Ηγεμών κεφ.ΧVVVV.)

Έτσι αυτές οι σελίδες βοηθάνε την εξουσία, μια και η προπαγάνδα εκ φύσεως πρέπει να είναι ακαθορίστου προελεύσεως, μα και να συνοδεύεται και από τον ψίθυρο, την φήμη, ώστε να μην δύναται σε κανέναν η δυνατότητα διασταύρωσης. Να υπάρχει δηλαδή μια ανωνυμία. Οι εντυπώσεις και όχι η τεκμηρίωση. Άλλωστε οι «πολλοί» είναι εύτρωτα και αποχαυνωμένα άτομα που αντιδρούν με αυτόματα ανακλαστικά.

Το ίδιο ίσχυε και παλαιότερα μόνο που τότε έπρεπε να κινητοποιηθεί ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός. και θα παραθέσω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα:

1961

Την χρονιά εκείνη πραγματοποιήθηκαν στην δημοκρατική Ελλάδα εκλογές.

Οι εκλογές έγιναν στις 29 Οκτωβρίου και η κυβέρνηση του εθνάρχη Καραμανλή ορκίζεται 2 Νοεμβρίου. 6 Νοεμβρίου βγαίνουν και τα αποτελέσματα των εκλογικών τμημάτων που αφορούν την αστυνομία τον στρατό και τους δημοσίους υπαλλήλους. Θαύμα δημοκρατίας. Το αποτέλεσμα δικαίωνε την κυβέρνηση που είχε ήδη ορκιστεί.

Το εκλογικό αυτό θαύμα αμαυρώνεται όμως από μια ξαφνική νεροποντή που ξεσπά την ίδια μέρα στην Αθήνα και χτυπά τις λαϊκές συνοικίες των Αθηνών που ήταν εγκαταλελειμμένες από το κράτος. Ο απολογισμός τρομερός. 43 νεκροί, 300 σπίτια εντελώς κατεστραμμένα από τα λασπόνερα και άλλα 1.500 ετοιμόρροπα.

Αυτό όμως χαλάει το κλίμα ευφορίας που προκάλεσε το θαύμα της εκλογικής νίκης του εθνάρχη.

Έτσι συνεδριάζει εκτάκτως το «Συμβούλιο Μελετών» της «Υπηρεσίας Πληροφοριών» με επικεφαλής τον Ν.Γωγούση.
Το «Συμβούλιο Μελετών» διαπιστώνει : Ότι η «πρόσφατος θεομηνία των πλημμυρών εις τα προάστια της πρωτευούσης έδωσαν την ευκαιρίαν εις την ηττηθείσαν ΕΔΑ να ανορθώση και πάλιν την κεφαλήν της.

Προτείνεται:

1. «όπως διά των εν επαφή μετά της υπηρεσίας τελουσών πολιτικών οργανώσεων (σ.σ. παρακρατικών), συλλόγων και σωματείων, ως και διά των ΤΕΑ χωροφυλακής νομαρχιακών γραφείων διαφωτίσεως, σωματείων φοιτητών και πολεμιστών του στρατού, της ΑΣΔΑΝ- Διευθύνσεως Δημοσίων Σχέσεων και των ασχολουμένων εις έργα στρατιωτικών και πυροσβεστών κτλ, των υπηρεσιών των κ.κ. Μπουραντά, Καραχάλιου, Βενετσάνου, και Λαναρά, καλλιεργηθή και διαδοθή δια της προπαγάνδας του ψιθύρου εις τον λαόν η φήμη ότι τας πλημμύρας προκάλεσαν μετεωρολογικαί μεταβολαί και ρεύματα, προελθούσαι εξ αποτόμων μεταβολών της θερμοκρασίας συνέπεια της γενικής διαταράξεως της ατμοσφαίρας από τας ατομικάς εκρήξεις της Σοβιετικής Ενώσεως»
2. «Ακολούθως και αφού ο ψίθυρος αρκούντως διαδοθή, η Υπηρεσία δέον όπως επιληφθή του θέματος και δια ραδιοσχολίων, άρθρων και σχολίων εις τον Τύπον, προβή εις επίμονων προβολήν των απόψεων αυτών ίνα εκ των υστέρων ο εγερθείς υπό των κομμουνιστών θόρυβος απολήξη εις βάρος των»

Οι ευθύνες μας.

Ο Κροπότκιν έγραψε:

«Από πού έρχεται η επανάσταση και πως αναγγέλλει τον ερχομό της; Κανένας δεν μπορεί να απαντήσει σε αυτές τις ερωτήσεις. Το μέλλον μας είναι κρυφό. Αλλά αυτοί που βλέπουν και σκέπτονται δεν παρερμηνεύουν τα σημάδια: εργάτες και εκμεταλλευτές, Επαναστάτες και Συντηρητικοί, φιλόσοφοι και άνθρωποι της δράσης, όλοι νιώθουν ότι η επανάσταση είναι μπροστά στη πόρτα μας. Πολύ ωραία! Αλλά τι να κάνουμε εμείς όταν ξεσπάσει η καταιγίδα;»

Το καπιταλιστικό στάδιο που ζούμε, οικονομική ύφεση,η βία της ανεργίας,ο κρατικός αυταρχισμός και η όξυνση του πολιτικού και κοινωνικού ανταγωνισμού –αυτοματισμού, η εν μέρη κοινωνική αποδοχή των φιδιών του φασιστικού ρατσισμού,η άγριες μορφές εκμετάλλευσης των εργατών και η καταπάτηση των δικαιωμάτων τους,οι άθλιες πρακτικές από τους «αριστερούς» ιδεολογικούς μισθοφόρους της ΔΗΜΑΡ, μα και η δικιά μας σεχταριστική λογική μας καθιστά, κοινωνικά, δημίους της ίδιας της υπόστασης μας, και ισοπεδώνουμε ψυχικά και συνειδησιακά ακόμα και τους πιο αγνούς αγωνιστές.

Με το να πράττουμε αλληλοανταγωνιζόμενοι το μόνο που καταφέρνουμε (πέρα από υπηρεσίες στην αστική προπαγάνδα) είναι να στρέψουμε τον τροχό της εξέγερσης σε αντίθετη κίνηση και να προσφέρουμε στο εργατικό κίνημα χρόνια ιστορική οπισθοδρόμηση. Μια και με την διασπαστική πρακτική μας δεν βοηθάμε ώστε οι καταπιεσμένοι εργάτες να συνειδητοποιήσουν την πραγματικότητα μέσα από την πάλη,και αρνούμαστε έστω και την στοιχειώδη συμμαχία στο βαθμό που θα ενίσχυε τις δυνάμεις που επιθυμούν την ανατροπή του σάπιου συστήματος και θα έθετε ως άμεσο στόχο την δημιουργία των προϋποθέσεων για μια αυριανή καλύτερη κοινωνία.

Μα θα επιστρέψω στους κλασικούς, και συγκεκριμένα στον υπέροχο αναρχοκομμουνιστή Κροπότκιν για καλύτερο εμπλουτισμό τον λεγομένων μου:

«ΚΑΘΕ κοινωνία που έχει καταργήσει την ιδιωτική ιδιοκτησία θα αναγκαστεί, υποστηρίζουμε, να οργανωθεί στις γραμμές της Κομμουνιστικής Αναρχίας. Η Αναρχία οδηγεί στον Κομμουνισμό, και ο Κομμουνισμός στην Αναρχία, που είναι και οι δυο τους όμοια εκφράσεις της κυρίαρχης τάσης στις σύγχρονες κοινωνίες, της αναζήτησης της ισότητας.»

Σε τέτοιες συνθήκες η αριστερά έχει μόνο ένα καθήκον.

Την ταξική πάλη να την αναγάγει σε κανόνα κοινωνικής έντασης και ταυτόχρονα να την μετάφραση σε βιώσιμη πολιτική δράση με στόχο την εξουσία.

Μπορούμε;

Μπορούμε να μετατρέψουμε το κόμμα ή την συλλογικότητα σε ΕΜΕΙΣ;

Και αυτό το ΕΜΕΙΣ να ενσαρκώνει την αδιάκοπη πάλη του ανθρώπου για δικαιοσύνη και ελευθερία;

Για την ώρα τα όρνια του κεφαλαίου απολαμβάνουν την κυριαρχία τους.

________________________________________________

Short URL: http://wp.me/p1pa1c-hkj

Ετικέτα: Ιουλιανός, Καραμανλής, Μαρξ, Μακιαβέλλι, Στάλιν, αναρχισμός

Posted in: Ιδέες, Πολιτική