Αυτος που ελέγχει το παρελθόν,ελέγχει το μέλλον….
Αυτός που ελέγχει το παρόν…ελέγχει και το παρελθόν….
«Αν θέλεις μια εικόνα του μέλλοντος, φαντάσου μια μπότα να πατάει το πρόσωπο ενός ανθρώπου -για πάντα»
Σαν σήμερα πριν απο 63 χρόνια,εκδίδεται ενα απο τα πιο ζοφερά βιβλία της παγκόσμιας λογοτεχνίας.Ο Όργουελ μέσα απο το «1984» περιγράφει την μορφή του ολοκληρωτικού κράτους και το όνομα του θα μείνει στην ιστορία για να περιγράφει αυταρχικές κυβερνήσεις.
Ο εφιάλτης του ολοκληρωτικού κράτους του «Μεγάλου Αδελφού»,που παρακολουθεί τα πάντα,απαγορεύει την σκέψη,καθοδηγεί συναισθήματα,συνθλίβει και αναμορφώνει την ατομικότητα.
Το Ingsoc,το μοναδικό κομμα που κατέχει την εξουσία,συντηρεί την κοινωνία μέσα στον φόβο και το ψέμα.Σβύνει την ιστορία και την ξαναγράφει,όσες φορές χρειαστεί.Παραπλανεί με ψέυτικο πόλεμο και πλαστά στοιχεία οικονομίας τους πολίτες.
Πρωταγωνιστής είναι ο Γουίνστον Σμιθ,ένας υπάλληλος του «υπουργείου Αλήθειας» που έχει ως καθήκον να αναθεωρεί τα ιστορικά ντοκουμέντα και να τα προσαρμόζει στη γραμμή του κόμματος. Τα αυθεντικά ντοκουμέντα κατόπιν ρίχνονται στη λεγόμενη Τρύπα της Μνήμης και καταστρέφονται.
Ο Σμιθ θα υποπέσει στο έγκλημα του συναισθήματος.Θα ερωτευθεί και αυτο για τα μέλη του κόμματος είναι έγκλημα.Θα συλληφθεί απο την Αστυνομία της Σκέψης,θα «αναμορφωθεί» και θα επιστρέψει,πιστό μέλος του συστήματος.
«Δεν υπήρχε φυσικά κανένας τρόπος να γνωρίζεις εάν σε παρακολουθούσαν οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή. Μόνο να υποθέσεις μπορούσες κατά πόσο και σε ποιο βαθμό η «Αστυνομία της Σκέψης» ήταν εκεί. Ήταν ακόμα πιθανό να παρακολουθούν τους πάντες, κάθε στιγμή. Έπρεπε να ζεις από συνήθεια που σου είχε γίνει ένστικτο, με την υπόθεση ότι κρυφάκουγαν τον κάθε σου ήχο κι ότι εξέταζαν εξονυχιστικά κάθε σου κίνηση, εκτός από εκείνες τις στιγμές που ζούσες στο απόλυτο σκοτάδι».
Ο Ο’ Μπράιαν σήκωσε το αριστερό του χέρι, με την πλάτη του γυρισμένη στον Γουήνστοουν, με τα τέσσερα δάκτυλα εκτεταμένα και τον αντίχειρα κρυμμένο.
-Πόσα δάκτυλα είναι αυτά, Γουήνστοουν;
-Τέσσερα.
-Κι αν το Κόμμα πει ότι δεν είναι τέσσερα, αλλά πέντε, τότε πόσα είναι;
-Τέσσερα.
Η λέξη τέλειωσε με μια κραυγή πόνου.
Μανικάκος
Α.Γ.ιος
Anakata-dyomenh
Μίσος ταξικό
Back Door Man
Γαλαξιάρχης (Zaphod)
catalternative
CrippleHorse
DrAluca
Eddie
Σκληρο-Πυρηνικός Φυσικός
iguana
j4nus
Jaquou Utopie
Capybara
Spin
Кроткая
Ε. Λούπης
μανικακος
Mind the Gap
mitsovurdul
Mitsaras
.
Narrator
Παραλληλογράφοι
lamda
xtremyst
risinggalaxy
skatiblaxos
inflammatory
Συνεργοί Παραλληλογράφοι
HungerStrike300: Απεργία Πείνας Μεταναστών
καριων
6 Ιουνίου, 2012 8:14 πμ
Καθε ομοιοτης με υπαρκτα προσωπα και καταστασεις ειναι καθαρα συμΠΤΩΜΑτικη.
Βιβλιαρα αθανατη,θα ευγνωμονω παντα τον καθηγητη Αγγλικων που μου το προτεινε πριν απο…2-3 δεκαετιες.
lnsurrection
6 Ιουνίου, 2012 8:53 πμ
Υπέροχο βιβλίο. Πιστεύω όμως ότι αν το έγραφε με τα σημερινά δεδομένα αντί για τον μεγάλο αδελφό θα έβαζε τις μικρές αδελφές. Δείτε γύρω σας, η αυτολογοκρισία και η αυτοσυντήρηση έχει επικρατήσει σε τέτοιο βαθμό που δε χρειάζεται η κεντρική παρακολούθηση για να επιτευχθεί ο κομφορμισμός, τα ζώα μαντρώνονται πλέον μόνα τους.
μανικακος
6 Ιουνίου, 2012 9:06 πμ
τελικά επικρατησε ο Χάξλευ;;;;
Όργουελ εναντίον Χάξλεϋ
lnsurrection
6 Ιουνίου, 2012 9:38 πμ
Μια μίξη θα έλεγα μεταξύ των δύο, δεν είναι άσπρα ή μαύρα, αλλά θα έτεινα ναι, προς εκεί. Μην ξεχνάμε, είμαστε οι καλύτεροι μπάτσοι του εαυτού μας.
Spin Ξανά
6 Ιουνίου, 2012 11:29 πμ
Καλά ναι, αλλά ας έχουμε και αρκετούς μπάτσους/δικαστές για να μαστε ήσυχοι 😛 😛
lnsurrection
6 Ιουνίου, 2012 12:27 μμ
Ξέχασες ένα ‘αν’ 😉
simon
6 Ιουνίου, 2012 7:03 μμ
lnsurrection
Μα τελικά αυτός είναι και ο σκοπός κάθε τέτοιου αντιδημοκρατικού εγχειρήματος. Η συνεχής «άσκηση» του ατόμου σε τέτοιου είδους πρακτικές καταντά στο τέλος δεύτερη φύση για το άτομο. Όπως τα πρόβατα, από ένα σημείο και μετά δεν χρειάζεται τσομπάνη για να μπει στο μαντρί ή να προσφέρει το σβέρκο του ή το σβέρκο των άλλων για σφαγή.
kixwtis
6 Ιουνίου, 2012 9:21 πμ
καλά όλα αυτά,
αλλά θα μου πει κάποιος αν τελικά ήταν χαφιές των Άγγλων ή ου;
Ioulianos
6 Ιουνίου, 2012 12:42 μμ
George Orwell, venerated as «the wintry conscience of a generation», gave the British government a list of 38 suspected or actual communist sympathisers, the Guardian reveals today.
A carbon copy of the document – which the government still treats as secret 54 years later – is reproduced for the first time in today’s Review.
The find confirms evidence first raised seven years ago. Among those singled out for suspicion by the author of Animal Farm and 1984 in the late 1940s, sometimes highly tentatively, were the comedian Charlie Chaplin, the bestselling novelist JB Priestley, the actor Michael Redgrave, the Soviet historian EH Carr, the historian of Trotsky, Isaac Deutscher, and the leftwing Labour MP Tom Driberg.
The list is revealed in a 4,000-word article in Review by the political historian and commentator Timothy Garton Ash. He says that what brought the creator of Big Brother and the foe of bureaucratic power into the hands of a real-life bureaucracy was the love of a beautiful woman – «or at least his quest for her affection».
The woman was Celia Kirwan, a friend of Orwell’s who worked in 1949 for a secretly funded Foreign Office section, the information research department (IRD).
She asked his help in countering waves of communist bloc propaganda in the intensifying cold war. Orwell, whose real name was Eric Blair, offered to compile from his notebooks a list of those «who should not be trusted as propagandists [for the west]».
The writer, already terminally ill with tuberculosis and desperate about the then Soviet Union, died in 1950. When Kirwan died last autumn, her daughter, Ariane Bankes, found among her papers a carbon of the list which Orwell had finally sent her. Ms Bankes asked Garton Ash to write about it.
Conclusive evidence appears to exist that the typescript is genuine. It has a Foreign Office document number, with the words Not Released written in red ink, indicating it was thought too sensitive to be made public when the carbon was sent to Ms Kirwan, apparently in 1994.
Its discovery proves Orwell, after conscientious second thoughts and deletions, did send the Foreign Office some names from his notebook drafts.
The existence of these drafts was first disclosed in Peter Davison’s 20-volume edition of the author’s complete works in 1998. Prof Davison does not doubt the list’s authenticity.
It contains 38 names of journalists, scholars and actors who «in my opinion are crypto-communists, fellow-travellers or inclined that way and should not be trusted as [anti-communist] propagandists».
Some of the most famous names including Chaplin, Carr, Priestley and Redgrave, have only questions marks or brief remarks against them. Lesser known names include three Guardian journalists active in the 1940s.
Subsequent evidence has lent weight to the view that Orwell was spot-on with one suspect, and probably right about two others including Tom Driberg, a one-time Labour party chairman and longstanding member of the Labour national executive.
The Daily Express journalist Peter Smollett has been identified as a Soviet agent, recruited by Kim Philby, by study of the Mitrokhin archive of documents revealed by a senior KGB librarian. Smollett headed the Russian section in Britain’s wartime information ministry.
In a twist of fate, Garton Ash writes that he was «almost certainly» the civil servant on whose advice the London publisher Jonathan Cape rejected Orwell’s Animal Farm as an unhealthily anti-Soviet text. The rejection was a severe blow to the author. Driberg is identified in the Mitrokhin archive as recruited by the Soviets in 1956 after a homosexual indiscretion in Moscow. He was a «doubtless deeply unreliable agent», Garton Ash says.
One man on the list, Alaric Jacob, later had his BBC pension rights suspended for two years but no evidence has so far emerged that Orwell’s naming of him caused this.
Yet – says Garton Ash – nobody knows how IRD staff used Orwell’s information in their contacts with MI6. «What remains unsettling about the actual list sent to Celia is the way in which this symbol of political independence and journalistic honesty is drawn into collaboration with a bureaucratic department of propaganda, however marginal the collaboration».
Orwell had earlier proposed to Celia Kirwan. In 1949 he ended a letter to her «with much love».
Yesterday Garton Ash said: «To me, Orwell’s reputation is barely blemished. It is a tremendously human story. If if he had recovered from TB, and you and I had been sitting with him five years later, I think he might have said ‘It was a mistake’.»
http://www.guardian.co.uk/uk/2003/jun/21/books.artsandhumanities
Ioulianos
6 Ιουνίου, 2012 12:46 μμ
Με άλλα λόγια, ο Οργουελ ήταν στρατολογημένος χαφιές των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών και κάρφωνε αναρχικούς κομμουνιστές ή όποιον του καθόταν στο μάτι.
Κατά τα άλλα ήταν και καλός συγγραφέας.
Διαβάστε και εδώ: Among Orwell’s suspects http://www.guardian.co.uk/uk/2003/jun/21/books.artsandhumanities1
spiral architect
6 Ιουνίου, 2012 2:59 μμ
Έλα όμως που η ιστορία τον δικαίωσε …. αντίστροφα όμως!
Σε άλλους (πιθανόν να) αναφερόταν και η πουτάνα η ιστορία άλλους τελικά δείχνει.
WrongTendency
6 Ιουνίου, 2012 2:16 μμ
Το σχόλιο είναι του σχολιαστή TRASH στο http://e-globbing.blogspot.gr/
Τζορτζ Όργουελ ο καταδότης(http://parekklisi.wordpress.com/2009/02/22/orwell-katadotis/)
Τζορτζ Όργουελ: ο συγγραφέας των βιβλίων “Η φάρμα των ζώων” και “1984″. Ο θεωρούμενος από σύσσωμη την αστική διανόηση (και τους ακόλουθούς της) ως ένας “γνήσιος επαναστάτης”, “αμετανόητος δημοκράτης”, ως ο αριστερός εκείνος που δεν δίσταζε να καταγγείλει εκτός από τον φασισμό, και τον “σοβιετικό ολοκληρωτισμό”.Ο Τζορτζ Όργουελ παρέδωσε το 1949 στη Βρετανική κυβέρνηση μια λίστα με 38 ονόματα, υπόπτους για κομμουνισμό ή φιλοκομμουνισμό. Το αντίγραφο του ντοκουμέντου αυτού ήταν μέχρι πρόσφατα απόρρητο. Στις 21 Ιουνίου 2003 η εφημερίδα Γκάρντιαν το δημοσίευσε για πρώτη φορά, επιβεβαιώνοντας υποψίες που πρώτη φορά είχαν ακουστεί το 1996, όταν ελευθερώθηκαν τα αρχεία του Φόρεϊν Όφις. Μόνο που ο φάκελος του Όργουελ έλειπε όλως τυχαίως από τα αρχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα, για να φτάσουν 7 χρόνια μετά τυχαία στα χέρια της Γκάρντιαν*.
Μεταξύ των ονομάτων που βρίσκονται στη λίστα είναι ο γνωστός ηθοποιός Τσάρλι Τσάπλιν, που έφυγε από την Αμερική την περίοδο του Μακαρθισμού, αλλά και ο συγγραφέας Τζ. Μπ. Πρίστλεϊ, ο ηθοποιός Μάικλ Ρεντγκρέιβ, ο ιστορικός Ε.Ι. Καρ, ο ιστορικός και βιογράφος του Τρότσκι Α. Ντόιτσερ, ακόμα και ο βουλευτής του Εργατικού Κόμματος, Τομ Ντρίμπεργκ! Μάλιστα ο Όργουελ στις σημειώσεις που κρατούσε στο προσωπικό του σημειωματάριο** έβαζε και ιδιαίτερους χαρακτηρισμούς: “κρυπτοκομμουνιστής”, “πράκτορας”, “συνοδοιπόρος”, “συμπαθών” κτλ. Σε πολλά ονόματα, δε, είχε δίπλα και τον χαρακτηρισμό “Εβραίος”, “Πολωνοεβραίος” κτλ!
Η λίστα παραδόθηκε στο διαβόητο “Τμήμα Ερευνών και Πληροφοριών”, γνωστό ως IRD, που δουλειά του ήταν η αντισοβιετική προπαγάνδα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και από εκεί πέρασε στην MI6, τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες…
Φυσικά δεν πρόκειται για “κεραυνό εν αιθρία”. Ο Όργουελ έχει δώσει δείγματα γραφής με τα αντικομμουνιστικά έργα του: η μεν “Φάρμα των Ζώων” πρωτοδημοσιεύτηκε το 1945και σατύριζε την Οκτωβριανή Επανάσταση και κατήγγειλε το σοβιετικό σύστημα, το δε “1984″, γραμμένο το 1948 που εμμέσως πλην σαφώς στρεφόταν εναντίον τηςΣοβιετικής Ένωσης. Για την προπαγανδιστική ιδεολογική του αυτή προσφορά το σύστημα από τότε τον έχει σε μεγάλη εκτίμηση! (Στην Ελλάδα του π.χ. το έργο του “Η φάρμα των ζώων” έχει βγει από περισσότερους από 10 εκδοτικούς οίκους, μεταξύ των οποίων και οι αναρχικές εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος).
* Η λίστα δώθηκε στη δημοσιότητα από την κόρη της Σίλια Κίργουαν, στην οποία (Σίλια) ο Όργουελ παρέδωσε τη λίστα.
** Το σημειωματάριο είναι από καιρό γνωστό, μπορεί μάλιστα κανείς να το δει στο University College του Λονδίνου, όπου βρίσκεται το Αρχείο Όργουελ. Από τα 135 ονόματα που περιέχονται σε αυτό, ο Όργουελ διάλεξε 38 και τα έδωσε στη Σίλια Κίρουαν, που δούλευε για την IRD.
Δείτε:
Το άρθρο στην “The Guardian”:http://www.guardian.co.uk/uk_news/story/0,,982159,00.html
Κάποιοι από αυτούς που καταδόθηκαν:http://www.guardian.co.uk/uk_news/story/0,,982164,00.html
Σχόλια απ’ την “The Guardian”:http://books.guardian.co.uk/news/articles/0,6109,982198,00.html
Η είδηση απ’ την Ελευθεροτυπία: http://www.enet.gr/online/online_text?dt=23/06/2003&c=111&id=15704472
Η είδηση απ’ τα Νέα: http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?e=A&f=17669&m=P22&aa=2
Σχετικό άρθρο στα Νέα: http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?e=A&f=17671&m=P20&aa=1
Η CIA χρηματοδότησε τη “Φάρμα των ζώων”;
(http://parekklisi.wordpress.com/2009/02/22/cia-farma/)
Το γνωστό βιβλίο του Όργουελ “Η φάρμα των ζώων” γυρίστηκε το 1954 σε καρτούν ως βρετανική παραγωγή και μάλιστα ήταν η πρώτη βρετανική ταινία κινουμένων σχεδίων που προβλήθηκε διεθνώς.
Σύμφωνα με το IMDB (Internet Movie DataBase), τη μεγαλύτερη βάση δεδομένων με πληροφορίες ταινιών παγκόσμια η ταινία χρηματοδοτήθηκε από τη CIA η οποία αγόρασε τα πνευματικά δικαιώματα από τη χήρα του Όργουελ! Η ακριβής αναφορά έχει ως εξής:
“The CIA obtained the film rights to “Animal Farm” from Orwell’s widow, Sonia, after his death and covertly funded the production as anti-Communist propaganda. Some sources assert that the ending of the story was altered by the CIA (in the book, the pigs and humans join forces) to press home their message, but it is equally possible that the more upbeat ending of the movie was an artistic decision, to give the film more audience appeal. The head of the CIA operation to obtain the film rights was none other than E. Howard Hunt, later famous as Nixon’s Watergate burglar. As part of the deal, Sonia Orwell requested that she get to meet her idol, Clark Gable; this was arranged.”
Δηλαδή: Η CIA πήρε τα δικαιώματα της Φάρμας των ζώων από τη χήρα του Όργουελ, Σόνια, μετά το θάνατό του, και συγκαλυμμένα χρηματοδότησε την παραγωγή ως αντικομμουνιστική προπαγάνδα. Μερικές πηγές βεβαιώνουν ότι το τέλος της ιστορίας αλλάχτηκε από τη CIA. […] Επικεφαλής αυτής της επιχείρησης ήταν ο Howard Hunt, ο οποίος έγινε αργότερα γνωστός ως διαρρήκτης του Νίξον στο σκάνδαλο Watergate…
http://www.imdb.com/title/tt0047834/trivia
Spin Ξανά
6 Ιουνίου, 2012 4:32 μμ
Παρόλα αυτά ,βιβλιάρες και το 1984 και η φάρμα των ζώων. Όποιος π.χ. τα διαβάσει σήμερα, δεν σκέφτεται αμέσως την ΕΣΣΔ αλλά τα καθεστώτα τα σημερινά που είναι στην πλειοψηφία τους καπιταλιστικά.
μανικακος
7 Ιουνίου, 2012 1:21 πμ
οχι δεν σκεφτεται την ΕΣΣΔ καθολου……
Spin Ξανά
7 Ιουνίου, 2012 2:11 μμ
ε ρε μεγάλε εγώ όταν το διάβασα πρώτα σκέφτηκα τις ομοιότητες με τη δικιά μου ζωή. Τώρα για την ΕΣΣΔ, τι άλλο να πω, γιαυτην το έγραψε κυρίως το βιβλίο.
aytonomos
6 Ιουνίου, 2012 4:08 μμ
Ισως γινω κουραστικος αλλα οφειλω για αλλη μια φορα να υπενθυμίσω πως εκτός του 1984 ο Οργουελλ ειχε γραψει και αλλη μια αρχιδατη βιβλιαρα , την φαρμα των ζωων.
Αξιζει να το διαβασετε.
μανικακος
6 Ιουνίου, 2012 4:09 μμ
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ
6 Ιουνίου, 2012 6:08 μμ
Reblogged this on ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ.
LAGARTSAS-A
6 Ιουνίου, 2012 7:22 μμ
Οποιος εχει διαβασει το εργο του Οργουελ διαπιστωνει ότι είναι εναντιος στο σταλινισμο και το φασισμο. Γενικα στον ολοκληρωτισμο. Τους σταλινες και τους φασιστες τους θεωρει εχθρους και τους πολεμα, με τη γραφιδα του και την ενεργη συμμετοχη του.
Ο ιδιος δεν είναι αμολυντος, τις αδυναμιες του δεν τις κρυβει. Ειχε τα κουσουρια του. Υπηρξε μπατσος και το εγραψε. Το δοσιμο των 38 είναι κατακριτεο. Ειναι ομως δοσιμο το «κοινο μυστικο» των πιστεβω για τους δοθεντες ή κατι αλλο;!. Αυτοι που προσπαθουν να τον αποδομησουν και να απαξιωσουν το εργο του, (που τους ενοχλει σφόδρα) εσκεμμενα αποκρυπτουν την εποχη, το κλιμα, και τις υπονομευτικες αντιπαραθεσεις ανθρωποφαγιας «συντροφων» και πρακτορων. Μεσα σε εκεινο το κλιμα ενηργησε όπως ενηργησε και κακως (αν και η ολη ιστορια παραμενει σκοτεινη και ισως υποβολιμιαια).
Οι κκε δουληδες καλα θα κανουν να κοιταν τα του οικου τους με τη χεσμενη φωλια τους και τους καταδοτες τους (απο που να αρχισουμε και που να τελειωσουμε).
Παραθετω ένα αποσπασμα από κειμενο του Βρετανού ιστορικού Τίμοθι Γκάρτον.
\\Όχι ότι η πολιτική του κρίση ήταν πάντοτε ορθή. Η δραστήρια και οξύνους σύζυγός του Αϊλίν έγραψε ότι αυτός διατηρούσε μια ιδιόμορφη πολιτική αφέλεια». Υπάρχουν εντυπωσιακές εσφαλμένες κρίσεις στο έργο του. Αιφνιδιαζόμαστε όταν βλέπουμε ότι στα νεανικά του κείμενα επαναλαμβάνει την κομμουνιστική γραμμή ότι «φασισμός και καπιταλισμός είναι στο βάθος το ίδιο πράγμα». Αλλά η ειδικότητά του είναι η σκανδαλώδης υπερβολή: «Κανένας αληθινός επαναστάτης δεν υπήρξε ποτέ διεθνιστής». «Όλα τα αριστερά κόμματα στις βιομηχανικά αναπτυγμένες χώρες είναι στο βάθος μια απάτη». «Ένας ανθρωπιστής είναι πάντα υποκριτής». Όπως παρατήρησε ο Πρίτσετ, ο Όργουελ «είναι ικανός να υπερβάλλει με την αφέλεια και την αθωότητα ενός πρωτόγονου». Αλλά αυτό κάνουν οι σατιρικοί συγγραφείς. Έτσι, αυτή η αδυναμία του μη μυθοπλαστικού έργου του είναι μία από τις μεγάλες αρετές της μυθοπλασίας του.
Τόσο η ζωή του όσο και το έργο του είναι παραδειγματικές περιπτώσεις σε ό,τι αφορά τις επιταγές της πολιτικής στράτευσης. Στο «συγγραφείς και Λεβιάθαν» περιγράφει το δίλημμα του πολιτικού συγγραφέα: «να βλέπει την ανάγκη στράτευσης στην πολιτική, ενώ βλέπει επίσης το πόσο βρώμικη κι εξευτελιστική δουλειά είναι αυτή». Αφού για ένα σύντομο διάστημα υπήρξε μέλος του Ανεξάρτητου Εργατικού Κόμματος, συμπεραίνει ότι «ένας συγγραφέας μπορεί να παραμένει έντιμος μόνον αν απαλλαγεί από κομματικές ετικέτες». Συναντάμε πάλι αυτή τη λέξη-κλειδί: «έντιμος». Αλλά σχεδιάζει και γίνεται αντιπρόεδρος μιας μη κομματικής οργάνωσης που αποκαλείται «Επιτροπή υπεράσπισης της Ελευθερίας», η οποία υπερασπίζεται την ελευθερία ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το φασισμό φυσικά, αλλά τώρα πάνω απ’ όλα ενάντια στον κομμουνισμό.
Πρέπει να πούμε δυο λόγια για την ήδη πασίγνωστη λίστα των κρυπτοκομμουνιστών και συνοδοιπόρων, που θεωρείται ότι παρέδωσε στη βρετανική μυστική υπηρεσία. («Είδωλο του σοσιαλισμού που έγινε καταδότης», διαλαλούσε η «Daily Telegraph», όταν πρωτοδημοσίευσε την ιστορία, το 1998). Τα γεγονότα έχουν ως εξής: ο Όργουελ διατηρούσε ένα γαλάζιο σημειωματάριο, στο οποίο σημείωνε ονόματα και λεπτομέρειες για ύποπτους κομμουνιστές πράκτορες ή συμπαθούντες. Το περιεχόμενο αυτού του σημειωματάριου προκαλεί αναστάτωση με τις δηκτικές κρίσεις του -«είναι σχεδόν βέβαιο ότι είναι πράκτορας κάποιου είδους», «παρακμασμένος φιλελεύθερος», «εφησυχασμένος μόνον»- και ιδιαίτερα με τους εθνικούς, φυλετικούς χαρακτηρισμούς του: «Εβραίος;» (Τσάρλιν Τσάπλιν) ή Αγγλο-εβραίος» (Τομ Ντρίμπεργκ) καθώς και «Πολωνός», «Γιουγκοσλάβος», «Αγγλοαμερικάνος» κ.ο.κ. Υπάρχει κάτι το ενοχλητικό -μια μέθοδος του παλιού αυτοκρατορικού αστυνομικού- για έναν συγγραφέα ο οποίος μπορούσε να γευματίσει με έναν φίλο, όπως ο ποιητής Στίβεν Σπέντερ, κι έπειτα να πάει σπίτι του και να σημειώσει: « Συναισθηματικά συμπαθών και πολύ αναξιόπιστος. Επηρεάζεται εύκολα. Τάση προς την ομοφυλοφιλία». Ωστόσο, πρέπει να ειπωθούν δύο πολύ σημαντικά πράγματα ως εξήγηση.
Πρώτον, διεξαγόταν ένας ψυχρός πόλεμος. Υπήρχαν Σοβιετικοί πράκτορες και συμπαθούντες τριγύρω και είχαν επιρροή. Το πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι ο άνθρωπος για τον οποίο ο Όργουελ έγραψε: «Σχεδόν βέβαιο ότι είναι πράκτορας κάποιου είδους». Το όνομά του ήταν Πίτερ Σμόλετ. Στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν ο επικεφαλής του ρωσικού τμήματος στο υπουργείο Πληροφοριών και με δική του συμβουλή ο Τ.Σ. Ελιοτ απέρριψε την έκδοση της «Φάρμας των ζώων». Σήμερα, γνωρίζουμε ότι ο Σμόλετ ήταν πράγματι Σοβιετικός κατάσκοπος. Δεύτερον, ο Όργουελ δεν έδωσε αυτό το σημειωματάριο στη βρετανική μυστική υπηρεσία. Εδωσε μια λίστα 35 ονομάτων, που αντλήθηκαν από αυτό, στο «Information Research Department», έναν ημι-μυστικό τομέα του υπουργείου Εξωτερικών, που ειδικευόταν στο να συγκεντρώνει συγγραφείς στη δημοκρατική Αριστερά, προκειμένου να αντιταχθούν στην καλά οργανωμένη τότε επίθεση της σοβιετικής κομμουνιστικής προπαγάνδας. Ολο κι όλο αυτό που έκανε ο Όργουελ στην πραγματικότητά ήταν να πει: «Μη χρησιμοποιείτε αυτούς τους ανθρώπους για αντικομμουνιστική προπαγάνδα, επειδή πιθανότατα είναι κομμουνιστές ή συμπαθούντες των κομμουνιστών».
Ο Όργουελ έκρινε ότι αυτή ήταν μια ηθικά δικαιολογημένη ενέργεια για έναν συγγραφέα σε μια περίοδο έντονης πολιτικής πάλης, ακριβώς όπως προηγούμενα είχε κρίνει ότι ήταν σωστό για έναν πολιτικά στρατευμένο συγγραφέα να πάρει τα όπλα ενάντια στον Φράνκο. Νομίζω ότι είχε δίκαιο.
Μπορεί να νομίζετε ότι είχε άδικο. Σε κάθε περίπτωση χρησιμεύει σε μας ως παράδειγμα -αυτός ο ίδιος είναι το παράδειγμα- των διλημμάτων του πολιτικού συγγραφέα.\\
http://www.politikokafeneio.com/biblio/orgouel310.htm
Σκληρο-Πυρηνικός Φυσικός
6 Ιουνίου, 2012 8:10 μμ
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά:
Εξισώνεις τον κομμουνισμό με το φασισμό;
Αντιλέγεις πως ο φασισμός είναι τέκνο και εργαλείο του Καπιταλισμού;
Απάντα σε αυτά τα απλά και συνεχίζουμε αργότερα με την κατεδάφιση των τοτέμ σου.
LAGARTSAS-A
6 Ιουνίου, 2012 8:24 μμ
ΟΧΙ, τετοια εξισωση δε γκανω, ουτε καν με το σταλινισμο.
Οχι, για μενα ο φασισμος ειναι ακραια μορφη του καπιταλισμου.
απορω που κανεις σε μενα αυτα τα ερωτηματα, γιατι και δυο σχολια μου ναχεις διαβασει θα διεκρινες το ατοπο των ερωτηματων σου. 🙂
κανα αλλο ερωτημα;
χαχαχαχαχα
monaxiki atenistria VS ale3is Tsimplas
6 Ιουνίου, 2012 10:05 μμ
λεγε ρε, αποτασσεσαι τον σατανα
LAGARTSAS-A
6 Ιουνίου, 2012 10:17 μμ
xaxaxαχαχαχα (σατανικο γελιο)
αν ειναι δυνατον ο σατανας να αποταχθει τον εαυτο του. 😉
LAGARTSAS-A
6 Ιουνίου, 2012 10:19 μμ
θαταν πολυ σατανικο αν τοκανε.
LAGARTSAS-A
6 Ιουνίου, 2012 8:53 μμ
μπουλτοζιερη περιμενω τη γκατεδαφιση μου, των τοτεμ μου ηθελα να πω.
χαχαχαχαχα
τις λογοκρισιες σου μη νομιζεις οτι τις εχω ξεχασει.
και χαρη σου κανω που σου απανταω, γιατι δε γουσταρω να συναγελαζομαι με κεινους πουχουν αρωμα φασιστα, σταλινα ηθελα να πω.
κοψε τη νοοτροπια αυτη και παιρνω τα λογια μου πισω με αυτομαστιγωμα.
Σκληρο-Πυρηνικός Φυσικός
6 Ιουνίου, 2012 9:06 μμ
Προσωπικά δεν είμαι ούτε με τον σταλινισμό, ούτε με τον σοβιετικό μαρξισμό.
Και δύο σχόλια μου να’χες διαβάσει θα διέκρινες το άτοπο των επιχειρημάτων σου.
Όσο για τη λογοκρισία,είλικρινά δε θυμάμαι να έχω κόψει ποτέ δικό σου σχόλιο. Κι αν είχε συμβεί,θα ήταν γενικά «μάζεμα» στο θρεντ, δηλαδή κομμένη απάντηση σε εμπρηστικό σχόλιο τρίτου που έκανε πουτάνα το θρεντ.
Σκληρο-Πυρηνικός Φυσικός
6 Ιουνίου, 2012 9:07 μμ
Α, και ετοίμαζε το μαστίγιο.
Έπεσες σε σαδομαζοχιστή…
LAGARTSAS-A
6 Ιουνίου, 2012 9:28 μμ
χαχαχαχα
νταξ. ποσες βουρδουλιες; σαδομαζοχιστακο μου;
χαιρομαι που αναγνωρισες το λαθος σου, παρα τα ετσι μιτσι κοτσι και αλλιως.
παντως δε σε ειπα φασιστα, ουτε σταλινα, αρωμα ειπα. το να εισαι μαρξιστης σοβιετικος ή οχι δεν το θεωρω τοσο κακο. εγω (φτου κακια λεξη) παντως δεν εχω τιποτα απ’ αυτα τα κουσουρια, άλλα εχω. 🙂
α! και συνηθως αποφευγω σαν ο διαολος το θυμιαμα να πω τον αλλο φασιστα ή σταλινα, γιατι αν ειναι θα χαρει αν δεν ειναι θα εχω αμολησει μια κουφια πορδη και θαχω δειξει την αδυναμια των επιχειρηματων μου, ο θεος?(φτου κακια λεξη) να τα κανει.
Σκληρο-Πυρηνικός Φυσικός
8 Ιουνίου, 2012 1:54 πμ
Εξακολουθώ να πιστεύω πως η ικανότητά σου στην ανάγνωση και την κατανόηση κειμένου πάσχει σημαντικά. Άλλα γράφω,άλλα καταλαβαίνεις. Άλλα λέω, αυτά που θες εσύ ακούς. Ίσως να φταίει το βουητό σου που δε σ’άφήνει να συγκεντρωθείς.
simon
6 Ιουνίου, 2012 7:37 μμ
«Σε κάθε περίπτωση χρησιμεύει σε μας ως παράδειγμα -αυτός ο ίδιος είναι το παράδειγμα- των δ ι λ η μ μ ά τ ω ν του πολιτικού συγγραφέα».
Με το συμπάθειο, «αρχίδια με λουλούδια»! Από πότε το να «καρφώσεις» κάποιον για τις ιδέες του (με ό,τι συνεπάγεται αυτό) αποτελεί δίλημμα για τον «πολιτικό συγγραφέα» ή κάθε ανθρώπινο ον;
LAGARTSAS-A
6 Ιουνίου, 2012 8:02 μμ
εχεις καμια πληροφορια για τους » 38 καρφωμενους»;! οτι διωχθηκαν, φυλακιστηκαν, ταλαιπωρηθηκαν, χασαν τη δουλεια τους, δολοφονηθηκαν, σταλθηκαν στα γκουλαγκ να το μαθουμε και μεις;! γιατι αν δε συνεβη κατι τετοιο, ζουφιο «καρφωμα» ηταν αυτο και μαλλον κατι αλλο τρεχει.
παρ ολα αυτα η ενεργεια του ειναι κατακριτεα.
simon
6 Ιουνίου, 2012 8:24 μμ
Πάντως δεν τα πήραν τα ονόματα για να τους καλέσουν σε σουαρέ…
LAGARTSAS-A
6 Ιουνίου, 2012 8:31 μμ
αμα βαλεις λιγο το νιονιο σου να δουλεψει θα αντιληφτεις τι παιζοταν τοτε και πως οι καπιταλες και οι σταλινες χειριζονται καποια πραγματακια.
μπορει και να τους καλεσαν σε σουαρε 🙂
το αποκλειεις ;!
simon
6 Ιουνίου, 2012 8:42 μμ
Όχι, νιονιό δε διαθέτω, όπως εσύ. Διαθέτω στοιχειώδη λογική, αλλά στέρεες δημοκρατικές αντιλήψεις, που δεν έχουν σχέση με «ζούφια» καρφώματα, σκοτεινά παιγνίδια και συνωμοτικές σαλάτες.
LAGARTSAS-A
6 Ιουνίου, 2012 9:05 μμ
στοιχειωδη λογικαριε με τις στερεες δημοκρατικες αντιληψεις, υπαρχει και μια πραγματικοτητα που δε μπορεις να την αγνοεις. οσο για μενα ειμαι μια τοσο δα μικρη σφηκουλα με τοσο δα μικρο νιονιο. 😉
simon
7 Ιουνίου, 2012 8:03 πμ
Με το συμπάθειο (ξανά): αρχίδια με λουλούδια!!!
μανικακος
6 Ιουνίου, 2012 8:48 μμ
Tiera y Liberta του Κen Loach βασισμενο στο «Πεθαίνοντας στην Καταλονία»….
κι αυτο κατηγορηθηκε ως αντικομμουνιστική προπαγανδα(γιατι αραγε) επειδη χρηματοδοτηθηκε απο την Ε.Ενωση…
μανικακος
6 Ιουνίου, 2012 8:52 μμ
επίσης φημες θέλουν τον Οργουελ να φορα βρακύ με την σημαια του Συριζα της εποχης…..
Narrator
6 Ιουνίου, 2012 9:34 μμ
Δεν έχω διαβάσει τα σχόλια σεντόνια, αλλά ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι σας κάνει εντύπωση. Υπήρχε κάποιος που δεν είχε καταλάβει ότι το 1984 είναι σάτιρα εναντίον του Σταλινισμού;
DrAluca
6 Ιουνίου, 2012 9:52 μμ
REALLY??????
Χαμογελατε…
monaxiki atenistria VS ale3is Tsimplas
6 Ιουνίου, 2012 10:02 μμ
σάτιρα;
Narrator
6 Ιουνίου, 2012 10:14 μμ
Satire: A text or performance that uses irony, derision, or wit to expose or attack human vice, foolishness, or stupidity.
Narrator
6 Ιουνίου, 2012 9:45 μμ
To 2006 στα πλαίσια του φεστιβάλ «Θέατρο πέρα από τα όρια» είχα παρακολουθήσει αυτή την παράσταση:
Ήταν και ο ΓΑΠ στο κοινό. Χριστό δεν κατάλαβε μάλλον
iguana
6 Ιουνίου, 2012 11:59 μμ
ελα ρε και εγω εκει ημουνα 😛
Narrator
7 Ιουνίου, 2012 12:06 πμ
είμαστε η κουλτουριάρα φραξιά του //γράφου 😀
Ioulianos
7 Ιουνίου, 2012 10:38 πμ
1984
21 Ιουνίου, 2012 7:21 πμ
γεια σας
μια συμβολή στη συζήτησηΑφού έγινε αναφορά στο ότι ο όργουελ ήταν χαφιές να κάνω μια μικρή αναφορά στο βιογραφικό του όργουελ .Πράγματι ο όργουελ εργάστηκε στην αγγλική αστυνομία στην ινδία για 1,5 χρόνο όταν ήταν 21 ετών .Αλλά παραιτήθηκε αυτό δεν είναι το σημαντικό; Ύστερα άλλαξε πολλά επαγγέλματα από αγρότης, εργάτης , δάσκαλος ,δημοσιογράφος,συγγραφέας . Πήγε στον ισπανικό εμφύλιο και στην καταλωνία . Πέθανε μόνος του , απομονωμένος και άρρωστος, όσο έγραφε το 1984, είναι ζήτημα αν προλαβε να εισπράξει την προκαταβολή του για το βιβλίο .Οι αναφορές του για τα αυταρχικά καθεστώτα προέρχονται από την ναζισστική γερμανία , το φρανκικό καθεστώς στην ισπανία ούτε χαφιές ήταν ούτε κυνήγαγε ούτε αναρχικούς , ούτε αριστερούς .ευχαριστώ , συγγνώμη για την παρέμβαση . (1984)
1984
21 Ιουνίου, 2012 3:54 μμ
fisika iparxei kai i alli ekdoxi i kyria to mono pou klironomise apo ton orwell na einai ena gramma apo auton to opoio tha prospathisei twra na mosxopoulisei gia xrhma
opoios diavasei to vivlio katalavainei oti den itan xafies kai fisika katadikazei tis parakolouthiseis pos ginetai o idios anthropos na exei dio diaforetikes tautotites ?
prokeitai gia disfimisi enos megalou sigrafea gia politikes skopimotites
edw simera iparhoun anthropoi oi opoioi en gnwsei tous agorazoun xafie kai ton topothetoun kamera kai mikrofwno panw apo tin othoni tous tis gnwstis etairias na min kanw diafimisi apo panw.
signomi gia tin epimoni alla as kanei to blog sas mia megaliteri ereuna gia ta vivlia tou orwell
parapanw apo ena piasiariko arthro tou «egkirou» gurdian pou ipostirize ton polemo tou iraQ kai tis yugoslavias , ktl
signwmi kai pali den xanaparemvainw diavaste vivlia min ta rixnete stin «pira».