Μέρος Β΄ Ο μύθος της Ευρώπης των λαών
του Ιουλιανού
Υστέρα από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου τυπικός νικητής αναδείχτηκε η αντιφασιστική συμμαχία των Δυτικών καπιταλιστικών κρατών με την ΕΣΣΔ. Μα τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Ουσιαστικός νικητής ήταν δυο δυνάμεις που στάθηκαν ικανές να επηρεάσουν τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο: οι ΗΠΑ και η ΕΣΣΔ. Άρα όσο αφορά τον καπιταλιστικό κόσμο τις πρωτοβουλίες στις διεθνής σχέσεις δεν μπορούσε να τις έχει άλλος. Μα ταυτόχρονα δεν πρέπει να ξεχνάμε και την ανταγωνιστική φύση του καπιταλισμού, ανάμεσα στα διάφορα τμήματα του κεφαλαίου που αποτελεί την κινητήρια δύναμη για την ύπαρξη του συστήματος. Έτσι τις εξελίξεις που οδήγησαν στην ένωση της Ευρώπης πρέπει να τις δούμε μέσα και από αυτόν τον ανταγωνισμό.
Στην περίοδο αυτή όμως- τέλος Β Παγκόσμιου Πολέμου- υφάνθηκε και επικράτησε και μια ιδιόμορφη κατάσταση. Η αντιπαράθεση και ο ανταγωνισμός των δυο νικητών του πολέμου. Των λεγόμενων τότε υπερδυνάμεων ΗΠΑ-ΕΣΣΔ.
Ωστόσο υπάρχει και μια άλλη λεπτομέρεια που πρέπει να έχουμε κατά νου, και που έπαιξε και εκείνη τον ρόλο της τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια.
Το γεγονός ότι τα αποικιοκρατικά συστήματα των Ευρωπαϊκών κρατών άρχισαν να διαλύονται. Με αφετηρία την μέση ανατολή, Συρία Λίβανος 1945, την Ινδία και το Πακιστάν 1947 Βιρμανία Σρι Λάνκα ,Παλαιστίνη 1948. Για να ακολουθήσουν αργότερα και άλλες χώρες που απέκτησαν την ανεξαρτησία τους. Τουλάχιστον έτσι νόμιζαν.
Στην κατεστραμμένη Ευρώπη δεν είχε ακόμη τελειώσει ο πόλεμος και ένας νέος ιδιότυπος πόλεμος ξεκίνησε. Ο πόλεμος του «ελεύθερου» κόσμου εναντίον του κομμουνισμού. Ή αλλιώς ο «ψυχρός πόλεμος». Λογικό, από την μεριά των καπιταλιστών μια και τότε ήταν στην ημερήσια διάταξη το πρόβλημα της επιλογής. Κομμουνισμός ή Καπιταλισμός;
Το στίγμα άλλωστε της μεταπολεμικής κατάστασης το έδωσε από τον Μάρτιο του ’46 ο Τσόρτσιλ στο πανεπιστήμιο Westminster College όταν ανακοίνωνε τον χωρισμό του κόσμου σε δυο στρατόπεδα και γνωρίζοντας ότι η Μεγάλη Βρετανία έχασε την πρωτοκαθεδρία στον έλεγχο του κόσμου και επιζητώντας την συν-διαχείριση του κόσμου-μια Pax Angloamericana- με τις ΗΠΑ, είπε πως στην παγκοσμιοποιημένη κοινότητα «τα έθνη εκείνα που ομιλούν την αγγλική ως έθνη μοναδικά παγκοσμίως αυτεξούσια, υποχρεωτικά θα είναι και οι κυρίαρχοι πάνω σε άλλα έθνη του κόσμου». Λογικό,μια και ο Γερμανικός ρατσιστικός φασισμός είχε ηττηθεί.
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Άβερελ Χάριμαν, συνιδρυτής της τράπεζας του Αυγούστου Τίζεν στο Βερολίνο και Γιουνιον Μπάνκινγκ Κόμπανι (UBC) στην Νέα Υόρκη υπό την διεύθυνση του Πρέσκοτ Μπους (ο παππούς) από όπου χρηματοδοτούσε τον Χίτλερ, σημαίνων στέλεχος της Γουόλ Στριτ και διπλωμάτης, δήλωνε πως οι ΗΠΑ «πρέπει να σώσουν την Ευρώπη και τον κόσμο από την πείνα διαφορετικά θα γίνουν κομμουνιστικές.»
Άλλωστε, η παρουσία των νικητών κομμουνιστών στην μισή Ευρώπη,σε συνδυασμό με τα οξυμμένα μεταπολεμικά οικονομικά προβλήματα των λαών δυνάμωναν τις επαναστατικές τάσεις στην καρδιά της Δύσης.
Η προοπτική αυτή έκανε τις ΗΠΑ, πέρα από το να δημιουργήσει μια αντικομουνιστική υστερία, να σπείρει τέτοιον τρόμο, που ο κόσμος περίμενε μέρα την μέρα ένα νέο πόλεμο. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι πολεμικές δαπάνες το 1948 των ΗΠΑ ήταν 12 φορές πιο υψηλές από εκείνες του 1938-39! Αποτέλεσμα, στην Δύση οι κομμουνιστές εξαφανιστήκαν από τις κυβερνήσεις στις οποίες συμμετείχαν και μάλιστα έγιναν σε μόνιμη βάση απόβλητα της πολιτικής.
Ο «ψυχρός πόλεμος» ωστόσο πέτυχε και να ανάψει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στις ΗΠΑ και ΕΣΣΔ η οποία εγκατέλειπε τα τελευταία υπολείμματα προλεταριακής ιδεολογίας και βαθμιαία εγκατέλειπε και το διεθνές επαναστατικό κίνημα. Μετατράπηκε σε ομόλογο εταίρο και ανταγωνιστή.
Η Δημιουργία της Ένωσης
Μέσα σε αυτό το κλίμα και σε αυτές τις συνθήκες αναπτύχθηκαν οι διαδικασίες για την δημιουργία της ΕΟΚ.
Και ήταν διαδικασίες που είχαν την έγκριση των ΗΠΑ μια και ήταν πλήρη εναρμονισμένες με τις απαιτήσεις της Pax Americana.
Ιστορική καθοριστική στιγμή για την δημιουργία της ΕΟΚ ήταν το σχέδιο Μάρσαλ το οποίο παρουσίαζε μια κοινωνικοποιημένη έννοια της διεθνούς επένδυσης.
Το Σχέδιο Μάρσαλ, που ονομάστηκε σχέδιο για την «ανασυγκρότηση της Ευρώπης», έδωσε την ώθηση για τη δημιουργία της ΕΕ από το 1948 κιόλας. Από τη μια μεριά, οι ΗΠΑ ήθελαν μια ενωμένη καπιταλιστική Ευρώπη για να παρεμβαίνει και να παρεμποδίζει την διείσδυση του κομμουνισμού. Από την άλλη μεριά, οι κυρίαρχοι κύκλοι, οι μεγάλες πολυεθνικές δηλαδή ,των ΗΠΑ γνώριζαν πολύ καλά ότι η ανάπτυξη μιας ευρωπαϊκής ένωσης θα γινόταν προοπτικά ένας ανταγωνιστικός παράγοντας στα συμφέροντά τους. Αυτό που επικράτησε τότε ήταν το στρατηγικό μεσοπρόθεσμο συμφέρον, που ήταν η ενδυνάμωση του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, η δημιουργία μιας σιδερένιας γροθιάς απέναντι στο «σιδηρούν παραπέτασμα».
Προώθησε την κοινωνική ρύθμιση στην παραγωγή και στην κατανομή. Ενισχύθηκε η τάση των κρατικοποιήσεων σε σειρά μέσων παραγωγής και υπηρεσιών. Ήταν μια αλλαγή στην δομή του καπιταλισμού τονώνοντας τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό .
Ταυτόχρονα συστηματοποιήθηκε η αξιοποίηση της ευρωπαϊκής αγοράς από τις πολυεθνικές εταιρίες των ΗΠΑ αποκτώντας πέρα από αγορές και μια «ευρωπαϊκή ταυτότητα.»
Για την εφαρμογή του σχεδίου Μάρσαλ δημιουργήθηκαν δυο κεντρικά όργανα αποφάσεων: Το αμερικάνικο Economic Cooperation Administration, με έδρα την Ουάσιγκτον, και το Organisation of European Economic Cooperation με έδρα το Παρίσι. Είναι φανερό ότι οι ΗΠΑ αποδομούσαν σιγά σιγά την «αυτοκρατορία» της Αγγλίας.
Άμεσος μετά την δημιουργία των παραπάνω κέντρων, θεμελιώνεται η πολιτική Ένωση Δυτικής Ευρώπης (1948) και η στρατιωτική οργάνωση ΝΑΤΟ. Και τέλος χάρη στις ΗΠΑ κάνει την εμφάνιση της ένα νέο κράτος. Ήταν η Ομόσπονδη Δημοκρατία της Γερμανίας.Το νέο αυτό κράτος είχε ανάγκη όμως και από διεθνές κύρος. Μην ξεχνάμε ότι η Γερμανία ήταν ο υπαίτιος του πολέμου και ο δημιουργός μια βάρβαρης ιδεολογίας που είχε αιματοκυλήσει τον κόσμο. Καινούργια εμπόδια για τα σχέδια της Αγγλίας.
Το σχέδιο Σουμάν
Στις 9 Μαιου 1950 ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών, Ρομπέρ Σουμάν, προτείνει να τεθούν κάτω από κοινό έλεγχο και διοίκηση οι βιομηχανίες άνθρακα και χάλυβα της Γερμανίας και της Γαλλίας. Στην πρόταση Σουμάν δίνουν θετική απάντηση, όχι μόνο η Γερμανία, αλλά και τα κράτη Βέλγιο, Ολλανδία Λουξεμβούργο και η Ιταλία. Η Βρετανία για άλλη μια φορά αρνείται . Έτσι, γεννιέται η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα. Ο πρόδρομος της ΕΟΚ η ΕΚΑΧ.
Την οριστική της μορφή η ΕΚΑΧ θα την πάρει στην Ρώμη στις 25-3-1957 όπου υπογράφτηκαν οι συνθήκες σύμπηξης των έξι κρατών που μετείχαν σε μια οικονομική κοινότητα., την ΕΟΚ. Η Αγγλία αντέδρασε. Τόσο εναντίων των ΗΠΑ όσο και εναντίων της ΕΟΚ του γαλλογερμανικού άξονα.
Το 1960 μετά από συνομιλίες ,διαπραγματεύσεις και υπόγειες αποφάσεις ίδρυσε μια δικιά της Ένωση. Ήταν η European Free Trade Association (ΕFΤΑ) όπου σε αυτήν την Ένωση προσχώρισαν η Δανία,η Αυστρία, η Ελβετία, η Πορτογαλία και η Φιλανδία.
Οξύτατες διαμάχες ξεσπούν ανάμεσα στον δυτικό «ελεύθερο» κόσμο και ο συνδετικός κρίκος του αντικομουνισμού που τον ένωνε ραγίζει.
Οι διαμάχες αυτές των ΗΠΑ και της Βρετανίας από τη μια μεριά και του λεγόμενου γαλλο-γερμανικού άξονα από την άλλη, έφερε στην επιφάνεια τη διάσπαση λόγω διαφορετικών συμφερόντων που ήδη προϋπήρχε. Οι αντιθέσεις στα πλαίσια της ΕΟΚ και ΕFTA μεταξύ των ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων δηλαδή και των ΗΠΑ δε σταμάτησαν να υπάρχουν ακόμα και μετά την προσχώρηση της ΕFTA στην ΕΟΚ. Κάποιες επαφές «αμιλόμενης συνύπαρξης» ή «φιλίας και συνεργασίας» μπορεί να δημιουργούνται μεταξύ τους για να το πιστέψουν οι λαοί, οι επαφές όμως διαρρηγνύονται στο βαθμό που η αντιπαλότητα τους για το ξαναμοίρασμα ή το κυνηγητό των «αγορών» αποκτά νέες διαστάσεις.
Έχει πλέον αποδειχτεί κατά τη διάρκεια της ιστορικής πορείας της ΕΕ, και ενώ η διαδικασία της ενοποίησης εξελίσσεται, τα βασικά και αναπόσπαστα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του καπιταλισμού: η ανισόμετρη διεύρυνση του ανοίγματος μεταξύ των εθνικών οικονομιών, η συσσώρευση του κεφαλαίου που προκαλεί τις «κρίσεις» και οι αναπόφευκτες εσωτερικές αντιθέσεις μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου αποκαλύπτονται όλο και πιο ξεκάθαρα.
Η «ΕΕ των λαών» λοιπόν δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα προϊόν περίπλοκων συμμαχιών, διεθνών στρατιωτικών, οικονομικών, πολιτικών, και κοινωνικών συσχετισμών που εξελίσσονται , συνεχώς μεταβάλλεται και διαδραματίζεται μέσα σε έναν νέο-αποικιακό παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα.
Στην πραγματικότητα αυτό που γίνεται κατανοητό είναι ότι η ΕΕ είναι μια κεφαλαιοκρατική συμμαχία, άρα δε μπορεί παρά να κλείνει μέσα της πολλές αντίθετες τάσεις και πολλούς εν δύναμη συνδυασμούς ανάμεσα στις δυνάμεις που την συγκροτούν, αναλόγως την πολιτική ή οικονομική συγκυρία.
Η τάση για γερμανοποίηση της ΕΕ αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα διότι η απόφαση της Γερμανίας, της Γαλλίας, του Βελγίου και του Λουξεμβούργου να δημιουργήσουν μια «Ευρωπαϊκή Ενωση για την Ασφάλεια και την Αμυνα» μια άλλη ένωση στην ουσία μέσα στην ΕΕ, είναι μια πρόβα, «ανεξαρτησίας» αφενός από το στρατιωτικό σύστημα των ΗΠΑ(ΝΑΤΟ) και αφετέρου μια κίνηση όπου θα επιβάλει τον ηγετικό στρατιωτικό πολιτικό και οικονομικό ρόλο της. Το παλιό σύνθημα η «Γερμανία πάνω από όλα» αντικαταστάθηκε από την δεκαετία του 80 κιόλας από το σλόγκαν «Τώρα η ΕΟΚ Αύριο ο κόσμος» . Όταν δε ο στις 19 Απριλίου 2005 πάπας εξελέγη το πρώην μέλος του ναζιστικού κόμματος Γιόζεφ Ράτσινγκερ η Bild κυκλοφόρησε με τον τίτλο «Είμαστε Πάπας» στην Γερμανία αυτό θύμισε παλιούς «θριάμβους» του έθνους και έγινε σύνθημα της χρονιάς. Η Γερμανία έτσι κι αλλιώς είναι η χώρα που επιβάλλει στην ΕΕ το παράλογο μοντέλο της οικονομικής πολιτικής της.
Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει;
Η ΕΕ έχει πράγματι βοηθήσει το κεφάλαιο να επεκταθεί και να αναπτυχθεί σε όλα τα κράτη – μέλη και τις υποψήφιες για ένταξη χώρες. Βοήθησε στην αύξηση των κερδών. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα το ελληνικό κεφάλαιο βρήκε ευνοϊκές συνθήκες για να εξαπλώσει τις δραστηριότητές του στα Βαλκάνια και την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας. Το ευρωπαϊκό κεφάλαιο συνολικά αύξησε τη διαπραγματευτική του δύναμη μέσα από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και απέκτησε ευκολότερη πρόσβαση στις παγκόσμιες αγορές. Εντούτοις δεν έχει εξασφαλίσει την οικονομική ανάπτυξη, έχοντας τη μία κρίση να ακολουθεί την άλλη, κάτι που φυσικά δεν αποτελεί έκπληξη, αφού ο καπιταλισμός βρίσκεται σε βαθιά, γενική κρίση.
Τι αποκόμισαν οι εργαζόμενοι από την ΕΕ; Περισσότερη ανεργία, αποτέλεσμα της αναδιάρθρωσης των επιχειρήσεων που οδηγεί σε απολύσεις. Αποκόμισαν, επίσης, τη μερική απασχόληση και την ελαστικότητα της εργασίας στη θέση του οκτάωρου και του πενθήμερου. Απώλεσαν κοινωνικά δικαιώματα , συνταξιοδότησης, υγειονομική περίθαλψη και πολλα αλλα. Με λίγα λόγια, ό,τι κέρδισε η εργατική τάξη μέσα από σκληρή πάλη κατά τα τελευταία 150 χρόνια δέχεται επίθεση. Ταυτόχρονα οι μικροί αγρότες αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη γη, εξαιτίας της αγροτικής πολιτικής της ΕΕ, ενώ μικρές επιχειρήσεις εξαφανίζονται, όντας ανίκανες να αντέξουν τον ανταγωνισμό των πολυεθνικών και την πίεση από την «ελεύθερη διακίνηση των αγαθών», πράγματα που μονάχα το πρόβλημα της ανεργίας αυξάνουν.
Σαν να μην ήταν αρκετά όλα αυτά, όλος ο λαός υποφέρει από τις συνέπειες της ιδιωτικοποίησης των δημόσιων επιχειρήσεων, καθώς και την ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης, της υγείας, του πολιτισμού, ολόκληρου του κοινωνικού τομέα.
Εν κατακλείδι η ευρωπαϊκή οικοδόμηση, είναι το προϊόν μιας λειτουργικής διαδικασίας, η οποία εκφράστηκε με ένα πολιτικό σύστημα που αφήνει ελάχιστο χώρο στη δημοκρατική συζήτηση. Η πεποίθηση ότι δρα για το καλό των λαών δεν συνοδεύεται από τη σύνδεσή τους στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων .Όλα συμβαίνουν λες και οι πολίτες βλέπουν να περνά το τεθωρακισμένο τρένο των ευρωπαϊκών ελίτ χωρίς να προσκληθούν να ανέβουν και αυτοί, και χωρίς καν να έχουν την επιθυμία να το κάνουν.
Ωστόσο η ιδέα της ενωμένης Ευρώπης είναι πόθος και ιδανικό.
Όμως ένα ιδανικό μπορεί κάλλιστα να εξυπηρετήσει συμφέροντα αντίθετα από εκείνα που το γεννήσαν. Δεν υπάρχει κανένα φαινόμενο που να μην μπορεί κάτω από ορισμένες συνθήκες να μετατραπεί στην αντίθεση του, έλεγε ο Λένιν. Και αυτό ακριβώς έγινε και με την ιδέα της ενωμένης Ευρώπης.
Μπορεί αυτή η ΕΕ να μετασχηματιστεί ώστε να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των λαών;
Όχι, εάν στη θέση της καπιταλιστικής ενοποίησης δεν προτείνουμε και επιβάλουμε μια σοσιαλιστική ενοποίηση, μια σοσιαλιστική ενοποίηση που προϋποθέτει την πάλη για το σοσιαλισμό και την ανατροπή του καπιταλισμού. Η ευρωπαϊκή καπιταλιστική ενοποίηση δεν είναι μονόδρομος, γιατί ο καπιταλισμός δεν είναι μονόδρομος. Δεν μπορεί να επιζήσει επ’ αόριστον. Η Ευρώπη θα είναι ενωμένη είτε με έναν καπιταλιστικό τρόπο είτε με έναν σοσιαλιστικό τρόπο. Δεν υπάρχει άλλος τρίτος τρόπος!
Πηγές και για τα δυο κείμενα
- Η Ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ και ο Άλλος δρόμος, Νίκος Ψυρούκης
- Ταξικοί αγώνες στην εποχή του καπιταλισμού. Νίκος Ψυρούκης
- Οι πόλεμοι της μνήμης. Χάγκεν Φλάισερ
- Ευρωπαίοι, και εκτός τόπου, και εκτός τάξεων. Οι « σκαντζόχοιροι » των Βρυξελλών, Le Monde diplomatique
- Ο πραγματικός χαρακτήρας της Ευρωπαϊκής Ενωσης, Κώστας Αλυσσανδράκης (Ριζοσπάστης)
- Ο αντιδραστικός χαρακτήρας της Ευρωπαϊκής Ενωσης, Βασίλης Οψιμος (μέλος του Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών)
Προηγούμενη ανάρτηση
Short Link: http://wp.me/p1pa1c-h5Y
Α.Γ.ιος
Anakata-dyomenh
Μίσος ταξικό
Back Door Man
Γαλαξιάρχης (Zaphod)
catalternative
CrippleHorse
DrAluca
Eddie
Σκληρο-Πυρηνικός Φυσικός
iguana
j4nus
Jaquou Utopie
Capybara
Spin
Кроткая
Ε. Λούπης
μανικακος
Mind the Gap
mitsovurdul
Mitsaras
.
Narrator
Παραλληλογράφοι
lamda
xtremyst
risinggalaxy
skatiblaxos
inflammatory
Συνεργοί Παραλληλογράφοι
HungerStrike300: Απεργία Πείνας Μεταναστών
//ΠαραλληλοΓράφος// 
πασοκοι και νεοδημοκρατες γαμημενοι
24 Μαΐου, 2012 9:20 μμ
ωραιο αρθρο…καποια τα ξεραμε καποια οχι…καλο ειναι να διαβαζουμε τετοια αρθρα να ξεστραβωνομαστε..
Επισκέπτης
24 Μαΐου, 2012 9:20 μμ
Ιουλιανέ , για αλλη μια φορα μπραβο για την προσωπική σου προσπάθεια να δημιουργήσεις αυτό το αρθρο.
Τιποτα και κανενα απο τα ηστορικά γεγονότα που αναφέρει ο Ιουλιανος και στα 2 του αρθρα δεν υπαρχουν στην ιστορια που παρουσιαζει η ιστοσελιδα της Ε.Ε..
Και παλι μπραβο σου.
spiral architect
24 Μαΐου, 2012 9:26 μμ
… αν τα παρουσίαζε θα αυτοαναιρούνταν! 😉
Ιουλιανέ , μπράβο!
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ
24 Μαΐου, 2012 10:47 μμ
Reblogged this on ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ.
simon
25 Μαΐου, 2012 10:37 πμ
Ιουλιανέ,
εκτιμώ πολύ τα άρθρα σου, σύντροφε και την εντιμότητά σου με την οποία προβάλλεις τις απόψεις σου, αλλά και του κόμματος στο οποίο ανήκεις (;) και με το οποίο είχα και έχω σοβαρές διαφωνίες.
Η κυριότερη, αυτές τις ‘μέρες: Γράφεις: «Μπορεί α υ τ ή η ΕΕ να μετασχηματιστεί ώστε να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των λαών; Όχι, εάν στη θέση της καπιταλιστικής ενοποίησης δεν προτείνουμε και επιβάλουμε μια σοσιαλιστική ενοποίηση, μια σοσιαλιστική ενοποίηση που προϋποθέτει την πάλη για το σοσιαλισμό και την ανατροπή του καπιταλισμού».
ΣΥΜΦΩΝΩ! Μέχρι τότε (ανατροπή του καπιταλισμού) όμως τί πρέπει να γίνει; Στο όνομα της καθαρότητας του στόχου (με την οποία οι περισσότεροι εδώ μέσα συμφωνούμε) θ’ αφήνουμε τα κοράκια να τρων τις σάρκες του λαού μας; Ο Μάο έλεγε ότι «η μεγαλύτερη πορεία ξεκινά με ένα βήμα». Ας το κάνουμε, γαμώ το φελέκι ολονών μας, κι ας προχωρήσουμε προς το στόχο. Γίνομαι ίσως κουραστικός και βαρετός, αλλά θα επιμείνω μέχρι τέλους: Ε Ν Ο Τ Η Τ Α!!!
ΥΓ1. Το «σύντροφε» στην περίπτωσή σου το εννοώ απολύτως, παρά τα παραπάνω.
ΥΓ2. Υπάρχει πλέον κι αυτός ο καπιταλισμός
http://www.epohi.gr/portal/themata/11939-2012-05-21-16-05-13
Ρίξε μια ματιά.
ΥΓ3. Περίμενα (και περιμένω) ένα σχόλιό σου στην ανάρτηση «Solus ipsus».
ΥΓ4. Έγινα δέκτης φημών (;) στην πόλη που ζω για μεγάλη αναστάτωση στο εσωτερικό του ΚΚΕ, σχετικά με την ακολουθούμενη πολιτική συμμαχιών του. Εύλογα, δε σου ζητώ ν’ απαντήσεις, αν δε θέλεις.
Ioulianos
25 Μαΐου, 2012 1:16 μμ
simon
Έγραψα για το ΚΚΕ. Κατέθεσα τις σκέψης μου.(ΚΚΕ και Εκλογές)
Από κει και πέρα όλα κινούνται σε παρακμιακή τροχιά. Παρά την εγκληματική άνοδο της ανεργίας, την δημιουργία ζωνών όχι μόνο φτώχιας αλλά και πείνας, πέρα του ότι οι δήμιοι του εργαζόμενου λαού εμφανίζονται ακόμα ισχυροί , στους κόλπους του λαού εμφανίζονται φαινόμενα αποδοχής(χρυσή αυγή) άγριας απανθρωπιάς, αμοραλισμού σωβινισμού, ρατσισμού. Και το δηλητήριο αυτό δεν ενσταλάχθεικε και ούτε ήταν αποτέλεσμα της «κρίσης». Ήταν μέσα στον κόσμο, ήταν στον ψυχισμό του. Αποτέλεσμα του παρασιτισμού του συστήματος , μα και άγνοιας αδιαφορίας και αμορφωσιάς. Γι αυτό έγραψα και το «Είναι η χρυσή αυγή ο κίνδυνος;» Και μπορεί να έχει δίκιο ο Χομπσμπάουμ όταν λέει ότι «Αυτό που απομένει, (από την αριστερά) εκπροσωπεί τα συμφέροντα της μεσαίας μορφωμένης τάξης, που σίγουρα δεν είναι κεντρικά για την κοινωνία.» αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η αριστερά θα σηκώσει και το φορτίο των αμαρτιών των πολλών «άλλων».
ΥΓ Η επιθέσει του ΚΚΕ στον Ρούση ήταν απαράδεχτη.
«μεγάλη αναστάτωση στο εσωτερικό του ΚΚΕ,» Δεν ξερώ αν υπάρχει, αυτό που ξερώ είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν το «άνοιγμα». Όχι όμως με τον ΣΥΡΙΖΑ στο οποίο και συμφωνώ απόλυτος. «Τη διευκρίνιση ότι η καταγγελία του Μνημονίου από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι νομική αλλά πολιτική» Δραγασακης. http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=459211 Παραλογισμός.
Αλλά το θέμα είναι άλλο σε αυτό το Ποστ. 🙂
simon
25 Μαΐου, 2012 1:23 μμ
Κι αυτό άσχετο, αλλά σαν σήμερα το 1834, η -τότε- τρόϊκα των Βαυαρών καταδικάζει τον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα σε θάνατο! Μόνο δύο τότε, σήμερα…
Ioulianos
25 Μαΐου, 2012 2:37 μμ
Παντού υπάρχει ο…Γερμανός.
oldboy9
25 Μαΐου, 2012 1:39 μμ
Μόλις επέστρεψα από το…Μέρος Α! Μπορώ να πω ότι, νοιώθω «γεμάτος» από ιστορικά ντοκουμέντα που μας παρουσίασε ο Ιουλιανός 🙂
Τόσο η «Η Ιστορία μιας Ένωσης» όσο και ο «Μύθος της Ευρώπης των λαών» ήταν και είναι κενά λόγια, που αποδεικνύεται από τα γραφόμενα του Ιουλιανού…
Υ.Γ.
Ιουλιανέ, αυτό αποδεικνύεται και από τον παραπάνω…χάρτη σου! Εξηγούμαι 1957, 1973, 1986, 1990 μπλε χρώμα η τότε «ενωμένη-Ευρώπη», 1995, 2004, 2007 πράσινο χρώμα η «ενωμένη-Ευρώπη». Είναι ποτέ δυνατόν η Ευρώπη των λαών να μην εμπεριέχει το κόκκινο χρώμα, για να είμαι ακριβής το Μαυροκόκκινο χρώμα? Αδύνατον λέω 😉
Ο αγώνας για μια Ευρώπη των Λαών συνεχίζεται λοιπόν…
Ioulianos
25 Μαΐου, 2012 1:44 μμ
oldboy9
Ο Γαλαξιάρχης ο μπαγάσας βρήκε τον Χάρτη !!
oldboy9
25 Μαΐου, 2012 1:47 μμ
Τι να περιμένεις από κάποιον που φέρει…δυο κεφαλές 😀
catalternative
25 Μαΐου, 2012 2:18 μμ
Πολύ ωραίο κείμενο Ιουλιανέ, σε ευχαριστούμε 🙂
Μια ερώτηση μονάχα (Προσοχη! Ακολουθεί προβοκατόρικη ερώτηση 🙂 ), λες
Μήπως θα μπορούσες να διευκρινήσεις πότε περίπου εγκατέλειψε οριστικά την προλεταριακή ιδεολογία και το διεθνές επαναστατικό κίνημα η ΕΣΣΔ και πότε ξεκίνησε αυτή η σταδιακή αποξένωση, κατά την γνώμη σου;
🙂
Γιανκα
26 Μαΐου, 2012 9:54 πμ
Εξαιρετικο κειμενο και χρηστικο 😉 Ιουλιανε…
Λιβάς Περικλής
27 Μαΐου, 2012 9:14 μμ
Reblogged this on Στα ίχνη της Γνώσης … Tracing Knowledge.
Ioulianos
26 Ιουνίου, 2012 4:10 μμ
“….Η κατάσταση πλέον είναι εξαιρετικά περίπλοκη, καθώς Γαλλία και Γερμανία ζητούν η μια από την άλλη να αρνηθεί τον εαυτό της: Το Παρίσι ζητά από την άλλη πλευρά να εγκαταλείψει τους κανόνες άκαμπτης δημοσιονομικής και νομισματικής ευταξίας που διαμόρφωσαν Αντενάουερ-Ερχαρτ για το Δυτικογερμανικό Μάρκο μετά το 1949 και επέβαλε ο Κολ σε ευρωπαϊκό επίπεδο με τη συμφωνία του Μάαστριχτ το 1991, ενώ το Βερολίνο ζητά από τη γαλλική πλευρά να θυσιάσει την εθνική κυριαρχία, την κόκκινη δηλαδή γραμμή της γαλλικής ευρωπαϊκής στρατηγικής από το 1950 και μετά, από την οποία προκύπτει η προσέγγιση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ως ενισχυμένης διακυβερνητικής συνεργασίας.
Αν φέρουμε στη μνήμη την απόρριψη από την Γαλλική Εθνοσυνέλευση το 1954 της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Κοινότητας που καθιέρωνε υπερεθνική κοινή αμυντική δομή για τη Δυτική Ευρώπη και άνοιγε το δρόμο για Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία αλλά και την απόρριψη στο Δημοψήφισμα του 2005 της Συνταγματικής Συνθήκης, και ταυτόχρονα θυμηθούμε την άκαμπτη θέση της Γερμανίας στο Μάαστριχτ που απαίτησε και πέτυχε ένα κοινό νόμισμα στις προδιαγραφές του μάρκου, τότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι η διαπραγμάτευση θα είναι μακρά και απρόβλεπτης κατάληξης.
Με αυτά τα δεδομένα συνολική λύση δεν φαίνεται ούτε στον ορίζοντα του Φθινοπώρου και εύλογα προκύπτει το ερώτημα πώς θα αποτραπεί η κατάρρευση της Ισπανίας και της Ιταλίας αλλά και ο κλυδωνισμός της Γαλλίας…..”
Από http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=27689&subid=2&pubid=112886562
Το παραπάνω αποσπάσιμα κάνει ακόμα πιο ορατό ότι :
«Η «ΕΕ των λαών» λοιπόν δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα προϊόν περίπλοκων συμμαχιών, διεθνών στρατιωτικών, οικονομικών, πολιτικών, και κοινωνικών συσχετισμών που εξελίσσονται , συνεχώς μεταβάλλεται και διαδραματίζεται μέσα σε έναν νέο-αποικιακό παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα.
Στην πραγματικότητα αυτό που γίνεται κατανοητό είναι ότι η ΕΕ είναι μια κεφαλαιοκρατική συμμαχία, άρα δε μπορεί παρά να κλείνει μέσα της πολλές αντίθετες τάσεις και πολλούς εν δύναμη συνδυασμούς ανάμεσα στις δυνάμεις που την συγκροτούν, αναλόγως την πολιτική ή οικονομική συγκυρία.»
Ioulianos
19 Μαρτίου, 2013 2:24 μμ
Οι μεγαλύτερες γερμανικές βιομηχανίες απαιτούν πρόσβαση σε πρώτες ύλες ακόμη και αν απαιτηθεί προσφυγή στα όπλα.
«Ο Μπραουν, ο Φισερ και ο Κραφτ ξανασμίξαν πάλι και φτιάξανε τραστ» τραγουδούσε πριν από χρόνια ο Βασίλης Παπακωνστατίνου, σε στίχους του Γιάννη Νεγρεπόντη και μουσική του Μάνου Λοϊζου. Και όπως όλα δείχνουν το τραγούδι της δεκαετίας του ’60 βρίσκει νέο νόημα στη Γερμανία του 2013.
Πριν από σχεδόν ένα χρόνο οι ισχυρότερες βιομηχανίες της Γερμνίας ίδρυσαν την περίφημη Συμμαχία για τις Πρώτες Ύλες (Rohstoffallianz) με στόχο, όπως αναφέρεται στο καταστατικό της, «να ανοίξει νέους δρόμους για την παροχή πρώτων υλών στη γερμανική βιομηχανία». Ανάμεσα στους πρώτους πυλώνες της συμμαχίας συναντά κανείς μεγαθήρια της γερμανικής οικονομίας όπως η Volkswagen, η ThyssenKrupp και η Bayer.
Η ίδρυση της συμμαχίας πέρασε αρχικά στα ψιλά του γερμανικού και του διεθνούς Τύπου καθώς η Rohstoffallianz θύμιζε περισσότερο ένα από τα δεκάδες ιδρύματα ερευνών, που απλώς αναλαμβάνουν να παρουσιάζουν αναλύσεις επί αναλύσεων για την πορεία της βιομηχανικής παραγωγής. Σε σύντομο χρονικό διάστημα όμως αποδείχθηκε ότι η Συμμαχία για τις Πρώτες Ύλες μετατρεπόταν σε ένα πανίσχυρο βιομηχανικό λόμπι, το οποίο χτυπούσε τα τύμπανα του πολέμου καλώντας το Βερολίνο να προετοιμαστεί στρατιωτικά για τον έλεγχο κρίσιμων πλουτοπαραγωγικών πηγών του πλανήτη.
Η οικονομική εφημερίδα Handelsblatt δεν άφηνε περιθώρια παρερμηνείας σχετικά με τις προθέσεις των κολοσσών της γερμανικής βιομηχανίας. «Νέος στόχος για τη Γερμανία η εξασφάλιση πρώτων υλών» τιτλοφορούσε σχετική ανάλυσή της, στην οποία σημείωνε με νόημα ότι «τα προηγούμενα πολιτικά μέτρα για την εξασφάλιση πολύτιμων πρώτων υλών δεν αρκούν πλέον». Οι Γερμανοί αναλυτές χαρακτήριζαν την εξάρτηση της Γερμανίας σαν «αχίλλειο πτέρνα» της χώρας και προειδοποιούσαν ότι οι τομείς υψηλής τεχνολογίας μπορούν να αποκοπούν εύκολα από τα απαραίτητα στοιχεία για τη λειτουργία τους. Στην ανάλυσή της η Handelsblatt απαριθμεί σειρά στοιχείων όπως το λίθιο, το κοβάλτιο, το ίνδιο, το χρώμιο αλλά και σπάνιες γαίες ο έλεγχος των οποίων θα καθορίσει τις γεωπολιτικές και οικονομικές ισορροπίες στον πλανήτη για τον 21ο αιώνα. Το μήνυμα ήταν σαφές: η πολιτική και οικονομική διπλωματία του Βερολίνου πρέπει πλέον να συνοδεύεται και από στρατιωτικά μέσα.
Μιλώντας στην εφημερίδα ο πρόεδρος της συμμαχίας Ντιρκ Πάσκερτ εξήγησε ότι οι «πόλεμοι των πρώτων υλών» του μέλλοντος θα αφορούν πολύ περισσότερο τα σπάνια μεταλλεύματα που απαιτεί η βιομηχανία υψηλής τεχνολογίας και λιγότερο το πετρέλαιο ή το φυσικό αέριο που καθόριζε τις μάχες του προηγούμενου αιώνα. Ο Πάσκερτ, χωρίς να χρονοτριβεί, αναφέρθηκε στο ρόλο που παίζει ο αμερικανικός στρατός αλλά και ο κινεζικός στόλος για την εξασφάλιση αυτών των πλουτοπαραγωγικών πηγών και εξήγησε χωρίς περιστροφές ότι και η Γερμανία «θα χρειαστεί επιπλέον στρατιωτικά εργαλεία». Μιλώντας πριν από μερικές εβδομάδες και στο Reuters, ο ίδιος έκανε λόγο ακόμη και για εμπλοκή του ΝΑΤΟ.
Στόχος η Κίνα
Η αναφορά στους μηχανισμούς της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας παραπέμπει σε ένα κοινό μέτωπο με τις ΗΠΑ και άλλες ευρωπαϊκές χώρες για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών σε περιοχές της Ασίας και της Αφρικής. Και όπως όλα δείχνουν κοινός εχθρός αυτού του μετώπου θα είναι πολύ σύντομα η Κίνα για δυο λόγους. Καταρχήν γιατί στην προσπάθεια ανάπτυξης μιας μεσαίας τάξης ο κινεζικός καπιταλισμός απορροφά τεράστιες ποσότητες πρώτων υλών που διεκδικούν οι βιομηχανίες της Δύσης. «Η δυσκολία εξεύρεσης πρώτων υλών» διαβάζουμε ήδη από την πρώτη παράγραφο της ιστοσελίδας της Rohstoffallianz «οφείλεται στην αυξημένη ζήτηση από συγκεκριμένες χώρες αλλά και σε κυβερνητικές παρεμβάσεις όπως οι περιορισμοί εξαγωγών». Δύσκολα θα μπορούσε να φωτογραφίσει κανείς με μεγαλύτερη πιστότητα την Κίνα. Υπάρχει όμως και ένας δεύτερος λόγος που καθιστά την Κίνα «στόχο» της γερμανικής βιομηχανίας και ανεβάζει το θερμόμετρο της γεωπολιτικής αντιπαράθεσης.
Η Κίνα παράγει σήμερα το 90 με 95% από τις λεγόμενες σπάνιες γαίες που χρησιμοποιούνται για την κατασκευή συσκευών υψηλής τεχνολογίας και έχει ανακοινώσει ότι θα μειώσει περαιτέρω τις εξαγωγές – γεγονός που θα προκαλέσει ασφυξία στις βιομηχανίες της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής.
Προς το παρόν λοιπόν τα συμφέροντα της γερμανικής και της αμερικανικής βιομηχανίας είναι κοινά και δικαιολογούν τις αναφορές της γερμανικής Συμμαχίας πρώτων υλών σε διεθνή μέσα προβολής ισχύος όπως το ΝΑΤΟ. Πολύ σύντομα όμως οι ελλείψεις πολύτιμων στοιχείων θα μπορούσαν να φέρουν της Γερμανία σε αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ και αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Ή όπως έλεγε και το τραγούδι: «Ο Μπράουν ο Φίσερ κι Κράφτ χώρισαν σε Μπράουν σε Φίσερ σε Κραφτ… εχθροί τάχα γίνανε διαλύσαν το τραστ».
Μια συμμαχία από τα παλιά
Δεν ήταν λίγοι οι επικριτές του Βερολίνου που βλέπουν πίσω από τη δημιουργία της Συμμαχίας για τις Πρώτες Ύλες την ανάδυση ενός νέου Γερμανικού ιμπεριαλισμού. Σημειώνουν μάλιστα με νόημα ότι αρκετές από τις εταιρείες που εντάχθηκαν από την πρώτη στιγμή στη Rohstoffallianz, είτε είχαν συνεργαστεί με το ναζιστικό καθεστώς του Χίτλερ είτε αποτελούν διάδοχα επιχειρηματικά σχήματα τέτοιων εταιρειών: Η Volkswagen ιδρύθηκε το 1937 από το συνδικάτο εμπόρων των Ναζί και ανέλαβε να πραγματοποιήσει το όνειρο του Χίτλερ για την κατασκευή του «αυτοκινήτου του λαού». Η ThyssenKrupp χρησιμοποιούσε σκλάβους από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τις εργασίες της ενώ ο πρόεδρος της εταιρείας Άλφρεντ Κρουπ, καταδικάστηκε στη στη δίκη της Νυρεμβέργης. Η Bayer, ως θυγατρική τότε της IG Farben, επίσης χρησιμοποιούσε σκλάβους από το στρατόπεδο του Μάουτχάουζεν ενώ παρασκεύαζε και τα χημικά που χρησιμοποιούνταν στους θαλάμους αερίων για την γενοκτονία των Εβραίων, των ομοφυλόφιλων και των τσιγγάνων. Παρόμοια όμως είναι και η ιστορία της BASF η οποία επίσης ως θυγατρική της IG Farben, συνεργάστηκε στενά με το ναζιστικό καθεστώς.
Προφανώς οποιαδήποτε σύγκριση του σημερινού επιχειρηματικού τοπίου της Γερμανίας με αυτό της περιόδου του Χίτλερ είναι αδική και πιθανώς κακοπροαίρετη. Αυτό που συνδέει όμως το χτες με το σήμερα είναι η ίδια ανησυχία των εταιρειών για την εξασφάλιση των σπάνιων πρώτων υλών που απαιτούνται για τη λειτουργία τους.
Η ανησυχία αυτή συμπίπτει με το νέο στρατηγικό δόγμα του Βερολίνου, το οποίο τα τελευταία χρόνια απορρίπτει τον στρατιωτικό απομονωτισμό που του επιβλήθηκε μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και αναζητά ευκαιρίες για την ανάπτυξη των ενόπλων δυνάμεων σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Η ανάμιξη της Μπούντεσβερ (του γερμανικού στρατού) στην επίθεση της Γαλλίας στο Μάλι είναι χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα. Παράλληλα όμως η γερμανική πολεμική βιομηχανία, με τη στήριξη της καγκελαρίας – και παρά τις αντιδράσεις αρκετών Γερμανών πολιτών – εξοπλίζει αυταρχικά και δικτατορικά καθεστώτα στην Αφρική, τη Μέση Ανατολή και την Ασία, τα οποία θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σαν εκπρόσωποι των συμφερόντων της Συμμαχίας για τις Πρώτες Ύλες. Πριν από ένα χρόνο οι αποκαλύψεις για την πώληση 200 αρμάτων μάχης στη Σαουδική Αραβία και ενός ακόμη πυρηνικού υποβρυχίου στο Ισραήλ, είχε προκαλέσει πολιτική θύελλα στη γερμανική πρωτεύουσα χωρίς όμως να κάμψει ούτε κατ’ ελάχιστο τα σχέδια της πολεμικής βιομηχανίας της χώρας.
Ίσως τελικά η πιο ανησυχητική πτυχή αυτής της ιστορία να μας έρχεται και πάλι από εκείνο το τραγούδι για τον Μπραουν, τον Φισερ και τον Κραφτ – και συγκεκριμένα από τον τίτλο του: Τρίτος Παγκόσμιος
Άρης Χατζηστεφάνου
Ioulianos
25 Μαρτίου, 2013 12:30 μμ
25 Μαρτίου
Σήμερα εορτάζει και η Ευρώπη των λαών.
Μόνο στην Ευρωπαϊκή Ένωση των λαών οι υπολογισμοί του «Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου δείχνουν ότι οι ζημίες των τραπεζών λόγω κρίσης, μεταξύ 2007 και 2010 προσεγγίζουν το 1 τρισ. ευρώ ή 8% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ. Αντικριστά σε αυτό το ποσό, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει εγκρίνει προγράμματα κρατικής βοήθειας προς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς ύψους 4,5 τρισ. ευρώ ή 37% του ΑΕΠ.» Θριαμβολογεί ο Μπάμπης στην Καθημερινή.
Ρεαλισμός κύριοι.
Ρεαλισμός…..