H ιστορία μίας ένωσης [Μέρος Α]

Μέρος Α΄ Προϊστορία

του Ιουλιανού

Η επίσημη ιστορία μας λέει πως οι ιστορικές ρίζες της Ευρωπαϊκής Ένωσης βρίσκονται στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι Ευρωπαίοι αποφασίζουν να εμποδίσουν για πάντα την επανάληψη τέτοιων σκοτωμών και καταστροφών. Βασιζόμενοι στο σχέδιο Σούμαν έξι χώρες υπογράφουν μια συνθήκη για να ενοποιήσουν τις βαριές βιομηχανίες τους —άνθρακα και χάλυβα— κάτω από μια κοινή διεύθυνση. Κατ’ αυτό τον τρόπο, καμιά από αυτές τις χώρες δεν θα μπορεί πια να φτιάχνει όπλα για να πολεμήσει εναντίον των άλλων, όπως συνέβαινε στο παρελθόν. Οι έξι αυτές χώρες είναι: το Βέλγιο, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία, οι Κάτω Χώρες και το Λουξεμβούργο.

Οι άνθρωποι πολύ δύσκολα μπορούν να σκιαγραφούν το μέλλον τους. Κανείς δεν έχει την συνείδηση ή την γνώση των συνεπειών των δραστηριοτήτων του.

Το παρελθόν όμως αν και το φέρνουν μέσα τους χρειάζονται και τις ιστορικές πηγές για να το γνωρίσουν.

Από τον καιρό που άρχισε η πρωταρχική συσσώρευση κεφαλαίου 16ος-18ος αιώνας άρχισε εξελικτική διαδικασία της καπιταλιστικής διαφοροποίησης του κόσμου, που ως τις μέρες μας παίζει καθοριστικό ρόλο στην παγκόσμια λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος.

Η εξελικτική αυτή διαδικασία πραγματοποιείται μέσα σε συνθήκες αποικιακής κόλασης. Ολόκληροι λαοί εξολοθρεύονται γνωρίζουν την σκλαβιά και την ατίμωση του δουλεμπορίου. Άλλοι λαοί και χώρες χρησιμοποιούνται ως προσωπική αποικία του κάθε ευρωπαίου μονάρχη, όπως το Κογκό του Λεοπόλδου του Βελγίου. Ή, και λόγω της «άμιλλας» ανάμεσα στους ευρωπαίους αστούς με σκοπό να σπάσουν το μακρύ χέρι των μοναρχών, και να καρπωθούν τους αποικιακούς θησαυρούς, ίδρυσαν πάμπολλες «εταιρείες». Τον 17ο αιώνα υπήρχαν γύρω στις πενήντα τέτοιες εταιρείες, από Αγγλία Ισπανία Ολλανδία Γαλλία., και όσο περνούσε ο καιρός τόσο αυτές πλήθαιναν. Οι δούλοι, τα σκλαβοπάζαρα, ο αφανισμός των ινδιάνων, ο ρατσισμός, η λεηλασία της Ινδίας, της Αφρικής, και της Αμερικής, αποτελούσαν την πηγή των κερδών και του πλούτου που συσρωρεύτηκε σε λίγα χέρια, στην Ευρώπη.
Αυτή η πρωταρχική συσσώρευση κεφαλαίου ήταν το πρώτο στάδιο του καπιταλισμού και ταυτόχρονα μια εποχή τρόμου και αίματος, και ήταν χρονικά μακραίωνο.

Η εποχή αυτή όμως χαρακτηρίζεται και από τις πρώτες αστικές επαναστάσεις με πρώτη την ολλανδική έπειτα την αγγλική την αμερικάνικη και τέλος, η μεγαλύτερη όλων, η γαλλική. Η αστική κοινωνία των πολιτών στην Ευρώπη και τα εθνικά κράτη γεννήθηκαν από φωτιά, σίδερο, και ποταμούς αίματος.

Από τα πρώτα της βήματα η αποικιοκρατική καπιταλιστική Ευρώπη δημιούργησε την παγκόσμια αγορά, αναπόφευκτα διότι ο καπιταλισμός για να ζήσει χρειάζεται διεύρυνση της παραγωγής. Οι επιστημονικές γνώσεις τώρα που αποκτήθηκαν γίνονται το όπλο της καπιταλιστικής τεχνολογίας και το όπλο αυτό έφερε την μηχανή.

Ο καπιταλισμός άλλαξε πρόσωπο, πέρασε σε ένα ανώτερο, επαναστατικό στάδιο εξέλιξης. Από την πρωταρχική συσσώρευση κεφαλαίου πέρασε στην βιομηχανική επανάσταση με επίκεντρο την Αγγλία. Η βιομηχανική επανάσταση έφερε την μαζική παραγωγή, όπως και την ανάγκη για νέες φτηνές πρώτες ύλες.

Στην αρχή ήταν ο ατμός μετά το κάρβουνο και τέλος το πετρέλαιο. Νέες επιδρομές και νέες λεηλασίες. Μα και την εμφάνιση των σκληρών ανταγωνισμών μεταξύ των κρατών και Ευρώπης μα και μια νέα πραγματικότητα. Την πραγματικότητα των περιοδικών παγκόσμιων κρίσεων. Με αφετηρία το 1815. Ωστόσο ήταν η νέα ύλη, το πετρέλαιο, που έκανε τα Ευρωπαϊκά κράτη να εφαρμόσουν τα νέα τους επιθετικά σχέδια. Οι αντιθέσεις ανάμεσα σε Αγγλία και Γαλλία, ανάμεσα σε Αγγλία και ΗΠΑ, ανάμεσα στην Γαλλία και την Ιταλία, ανάμεσα στην Αγγλία και την Ιταλία, ανάμεσα στην Αγγλία- Γαλλία και την Γερμανία, εκδηλώθηκαν με βία. Και εκδηλώθηκαν πρώτα στα εδάφη της Ευρώπης. Και αφού ξεκαθάρισαν πρώτα μεταξύ τους τις διαφορές τους τις χρονιές 1914- 1918 με τον μεγάλο πόλεμο όπως ονομάστηκε, τον μετέφεραν-τον πόλεμο- 1919-1922 στις πετρελαιοφόρες περιοχές της Εγγύς Ανατολής εκμεταλλευόμενες και τις αντιθέσεις των Βαλκανικών χωρών .

Είναι η εποχή που η κινητήρια δύναμη των ιμπεριαλιστών είναι το πετρέλαιο μα και η εποχή που είναι πια δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς που ξεκινά και που τελειώνει η δικαιοδοσία των κυβερνήσεων, και που των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων του πετρελαίου. Στην λυσσαλέα πάλη για το ξαναμοίρασα του κόσμου, τραστ και κυβερνήσεις συνταυτίζονται και ανταγωνίζονται. Όλοι οι σύμβουλοι του τότε προέδρου των ΗΠΑ Ουίλσον , John Dulles, Thomas Lamont, Van Yoone,ήταν οι διευθύνοντες σύμβουλοι των τραστ Μόργκαν και Ροκφέλερ. Η Shell του Ροκφέλερ είχε ως θυγατρική και την Αγγλική εταιρία Turkis Petroleum όπου πρόεδρος ήταν ο υπουργός εξωτερικών της Αγγλίας λόρδος Κώρζον. Ακριβώς οι ίδιοι συσχετισμοί μεταξύ εταιριών και κυβερνήσεων υπάρχουν και σε όλες τις αντιμαχόμενες παράταξης. Τον ρόλο του κρέατος για τα κανόνια τους, τον είχαν οι λαοί.

Από το ξέσπασμα τον 18ο αιώνα της Βιομηχανικής επανάστασης και ως τις μέρες μας ο κόσμος μετράει γύρω στους τετρακόσιους πολέμους με διεθνείς επιπτώσεις. Και μέσα σε αυτά τα τελευταία 250 χρόνια η Ευρώπη μετρά στο έδαφος της 61 πολέμους, των οποίων η συνολική διάρκεια ξεπερνά τα 170 χρόνια.

Είναι η εποχή έξαρσης του αστικού σωβινισμού. Αίμα και μίσος χώρισαν λαούς και έθνη. Πόλεις και χωριά καταστράφηκαν. Η Ευρώπη των αστικών δημοκρατικών καθεστώτων είναι στην πραγματικότητα η Ευρώπη της έχθρας της σφαγής και της αποικιοκρατικής εκμετάλλευσης του κόσμου.

Η Ενωμένη Ευρώπη

Από τα πρώτα χρόνια της Βιομηχανικής επανάστασης ακουγόταν φωνές που ζητούσαν την ένωση των ευρωπαϊκών κρατών. Ο Σαίν Σίμον από τα 1813 οραματίστηκε μια ενωμένη Ευρώπη μέσα «στα πλαίσια της εθνικής ανεξαρτησίας που όμως δεν θα βλάφτει την ευτυχία όλων των εθνών του κόσμου». Η ευτυχία όλων των εθνών του κόσμου όμως προϋποθέτει την κατάργηση της αποικιοκρατίας. Και όσο και αν τα κράτη ήθελαν την ενωμένες πολιτείες της Ευρώπης ως μια προσπάθειας άμβλυνσης των ανταγωνισμών δεν διανοούνταν ότι θα άφηναν τα καταπιεσμένα έθνη να χαράξουν ανεξάρτητα την πολιτική τους. Η Αγγλία είχε κάτω από την αυτοκρατορική σημαία της το 21% του παγκόσμιου πληθυσμού και γενικά Αγγλία Γαλλία Ιταλία Ισπανία Ολλανδία και Πορτογαλία δυνάστευαν το 30% της ανθρωπότητας. Και αφού τα πράγματα ήταν έτσι όσο αφορά τις αποικίες προέκυπτε και ένα άλλο ζήτημα .Ποιος θα δεχόταν να βάλει στην υπηρεσία της Ενωμένης Ευρώπης τις αποικίες του; Τα αντίθετα αποικιοκρατικά συμφέροντα εκμηδένιζαν την τάση συνένωσης των διαφόρων τμημάτων του κεφαλαίου. Έτσι αντί για ιδανικό ειρήνης η Ευρώπη ενωμένη ή μη ήταν ένα πεδίο ανταγωνισμού διάσπασης και πολεμικών συρράξεων.

Παρόλα αυτά το κίνημα για την ενωμένη Ευρώπη είχε γερές βάσεις μια και είναι η εποχή των διάφορων ιμπεριαλιστικών παν – παναμερικανισμό, πανγερμανισμό (την ιδέα την βρήκε έτοιμη ο Χίτλερ όπως και τον ρατσισμό) πανευρωπαϊσμό. Μα όλα αυτά ήταν στημένα στην βάση της εκμετάλλευσης των χωρών της περιφέρειας από τις χώρες της μητρόπολης.

Από τα 1902 ο Τζων Χομπσον Βρετανός οικονομολόγος από τους πρώτους εκπροσώπους του νεοφιλελευθερισμού (καμία σχέση με τον φασιστικό σημερινό) στο έργο του «Ιμπεριαλισμός» έγραψε ως άλλος Κάλχας:

«Να, τι δυνατότητες ξανοίγει μπροστά μας μια πλατιά συμμαχία των δυτικών χωρών, η ευρωπαϊκή ομοσπονδία των μεγάλων δυνάμεων. Όχι μονάχα δεν θα προωθούσε τον παγκόσμιο πολιτισμό, μα θα μπορούσε να σημαίνει κι ένα τεράστιο κίνδυνο δυτικού παρασιτισμού: Το ξεχώρισμα μιας ομάδας από προχωρημένα βιομηχανικά έθνη, που οι ανώτερες τάξεις τους θα εισπράττουν τεράστιο φόρο(πρώτες ύλες) από την Ασία και την Αφρική και με τη βοήθεια αυτού του φόρου θα διατηρούν μεγάλες πειθήνιες μάζες υπαλλήλων και υπηρετών, που δεν θ’ ασχολούνται με τη μαζική παραγωγή αγροτικών και βιομηχανικών προϊόντων, αλλά με την εξυπηρέτηση ή με δευτερεύοντα βιομηχανική δουλειά, κάτω από τον έλεγχο της νέας χρηματιστηριακής ολιγαρχίας.»

Μα και ο Λένιν το 1915 έγραψε «Για το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης»:

«Οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης στις συνθήκες του καπιταλισμού θα ισοδυναμούσαν με συμφωνία για το μοίρασμα των αποικιών. Στον καπιταλισμό όμως, δεν μπορεί να υπάρξει άλλη βάση, άλλη αρχή μοιρασιάς, εκτός από τη δύναμη. Φυσικά, είναι δυνατές προσωρινές συμφωνίες ανάμεσα σε καπιταλιστές και ανάμεσα σε κράτη. Μ’ αυτήν την έννοια, μπορεί να δημιουργηθούν και οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης σαν συμφωνία των Ευρωπαίων καπιταλιστών… Με ποιο σκοπό; Μόνο με το σκοπό να πνίξουν από κοινού το σοσιαλισμό στην Ευρώπη, να περιφρουρήσουν από κοινού τις ληστεμένες αποικίες ενάντια στην Ιαπωνία και στην Αμερική, που θεωρούν τον εαυτό τους στο έπακρο αδικημένο με τη σημερινή μοιρασιά των αποικιών..»

Και οι δυο δικαιώθηκαν. Και τότε μα, ακόμα χειρότερα, και τώρα.

Αμέσως μετά τον Α παγκόσμιο πόλεμο, και τον πόλεμο στην Ανατολή και ύστερα από την νίκη της κομμουνιστικής επανάστασης στην Ρωσία και την επαναστατική κρίση στην Ευρώπη 1918-1923 (Γερμανία το Σοβιετικό κράτος του Μονάχου. Ουγγαρία με την άνοδο του κομμουνιστή Μπέλα Κουν στην εξουσία) την παγκόσμια οικονομική κρίση που ακολούθησε, κατέστησε επιτακτική την ανάγκη των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών να σώσουν τις αποικίες τους από τις αρπαχτικές διαθέσεις τόσο των ΗΠΑ όσο και της Ιαπωνίας.

Ο Αριστίντ Μπριάν υπουργός εξωτερικών της Γαλλίας στις 17 Μαΐου 1930 κάλεσε 27 ευρωπαϊκά κράτη να πάρουν μέρος σε μια διάσκεψη με σκοπό να θέσουν την βάση για την δημιουργία της Ενωμένης Ευρώπης.

Ως οδηγό η διάσκεψη αυτή είχε τον Ρίτσαρντ Κουντενχόβεν- Καλλέργκι, -Αυστριακός με γαλλική υπηκοότητα- που είχε εισηγηθεί το σχέδιο «Πανευρώπη» και το αιτιολογούσε : «Δια μέσου της ρωσικής(κομμουνιστικής) Σκύλλας και της αμερικανικής οικονομολογικής Χαρύβδεος μικρός μόνον πορθμός φέρει εις καλύτερους ορίζοντας. Και ο πορθμός ούτος ονομάζεται Πανευρώπη όπερ σημαίνει …μιαν πολιτικο-οικονομολογικήν ομοσπονδίαν. Και εξηγούσε ότι αυτό χρειάζεται

«Κατά την διανομήν των μεγάλων αγορών και των παγκόσμιων εδαφών, ειδών πρώτης ανάγκης,…» (Ρίτσαρντ Κουντενχόβεν- Καλλέργκι Πανευρώπη Αθήνα 1927 σελ 14)

Άρα είναι ορατό πως Ενωμένη Ευρώπη σε ανταγωνιστικές καπιταλιστικές συνθήκες σημαίνει αφενός συμμαχία ενάντια σε κοινούς ανταγωνιστές, ΗΠΑ Ιαπωνία ,και αφενός σε συμμαχία ενάντια στην Σοβιετική Ένωση. Μα η ηγεμονική αποικιακή δύναμη Αγγλία δεν δέχτηκε το σχέδιο «Πανευρώπη».Ποτέ δε θα δεχόταν να βάλει στην υπηρεσία της Πανευρώπης τις αποικίες της.
Μα ακόμα και πριν την διάσκεψη Μπριάν στις 1-9- 1926 ο Μπουχάριν χαρακτήρισε το σχέδιο «Πανευρώπη» «προσπάθεια συνένωσης των Ευρωπαϊκών δυνάμεων με σκοπό την συντριβή άλλων παγκόσμιων δυνάμεων» (εισήγηση στην 7η ολομέλεια της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς).

Και το όλο ζήτημα των ανταγωνιστών γινόταν ακόμα πιο περίπλοκο γιατί συνδεόταν και με την προετοιμασία τους για την νέα παγκόσμια σύρραξη. Η Πανευρώπη μετατρέπονταν σε ένα από τα στοιχεία της διαδικασίας για την έκρηξη του δευτέρου πολέμου.

Συνεχίζεται…

Short Link: http://wp.me/p1pa1c-h5H

Ετικέτα: 20ος αιώνας, Ευρωπαϊκή Ένωση, Ευρώπη, Ιουλιανός, Καπιταλισμός, Πανευρώπη

Posted in: Ιστορία, Κόσμος