Το ΚΚΕ και οι εκλογές

του Ιουλιανού

Το ΚΚΕ σωστά παρατηρεί πως: «Το αποτέλεσμα της 6ης Μάη, η αποδυνάμωση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, επιβεβαίωσε τη θετική δυναμική για τον απεγκλωβισμό λαϊκών συνειδήσεων από την πολιτική του δικομματισμού.»

Τότε γιατί το ΚΚΕ αν και αύξησε στην επαρχία την εκλογική του δύναμη μα ταυτόχρονα, αυτή μειώθηκε στα αστικά κέντρα και ειδικά σε περιοχές παραδοσιακά αριστερές, (σε μερικές από τις οποίες π.χ. Β Πειραιά έχει συνεχόμενη πτώση και στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις,) στο βάθος όμως δεν οφελήθεικε από αυτόν τον απεγκλωβισμό λαϊκών συνειδήσεων;

Γιατί σε περιόδους όπως αυτή που ζούμε, που ο εργαζόμενος λαός είναι φοβισμένος ανασφαλής και αποπροσανατολισμένος, και που στο αστικό πολιτικό σύστημα έχουν προκληθεί τεκτονικές ρωγμές και πολιτικές εκτρωματικές και αντιδημοκρατικές μετατοπίσεις, φαίνεται ότι το ΚΚΕ δεν καρπώνεται την λαϊκή δυσαρέσκεια;

Το ΚΚΕ όμως υπερπηδά δημόσια τουλάχιστον τέτοιου είδους ερωτήματα και στέλνει αλλού την ευθύνη:

«…όμως, το εκλογικό αποτέλεσμα έδωσε ώθηση στην προσπάθεια αναμόρφωσης του αστικού συστήματος, με στόχο τον εγκλωβισμό του λαού σε νέα ψευτοδιλήμματα και διαχειριστικές αυταπάτες, για να μη βρει ριζοσπαστική διέξοδο η δίκαιη αγανάκτηση και οργή του.»

Και ταυτόχρονα ζητά από τον λαό να διορθώσει την ψήφο του.

Δεν αμφισβητώ ότι το ΚΚΕ επιδιώκει την θεμελιώδη κοινωνική αλλαγή ή ότι ακόμα, και στην καθημερινότητα, το κόμμα δεν εμφάνισε σημεία ρητορικού λόγου μα και δυναμικών ενεργειών που αμφισβητούσαν και απέρριπταν το αστικό σύστημα. Το να ισχυριστώ όμως ότι τέτοιου είδους ενέργειες ήταν επαναστατικές με πολιτικό στόχο την σύγκρουση και την ανατροπή θα ήταν παραπλανητικό και ανέντιμο.

Εδώ όμως εισέρχεται και ένα άλλο ζήτημα. Κατά πόσο ένα κομμουνιστικό κόμμα μπορεί να λειτουργήσει μέσα σε μια Ευρώπη όπου ο κομμουνισμός πόσο μάλλον η επανάσταση δεν βρίσκονται και στην ημερήσια διάταξη; Μήπως δηλαδή όταν το όποιο κίνημα, γενικά της αριστεράς, που δρα σε σταθερά πολιτικά συστήματα που έχουν ωστόσο και ευελιξία μετασχηματισμού, και σταθερές κοινωνικές- οικονομικές βάσεις, και όλο αυτό το οικοδόμημα είναι κομμάτι ενός διεθνούς οικονομικού σχεδιασμού που έχει παγιωθεί στην συνείδηση του λαού, τότε και η αριστερά είναι ενσωματωμένη σε αυτήν την κατάσταση περιμένοντας την ευκαιρία που ποτέ δεν θα έρθει, και ταυτόχρονα την εμποδίζει να αναπτύξει και ένα ρωμαλέο κίνημα;

Σωστά ο ριζοσπάστης στην τελευταία του σελίδα πριν από μια βδομάδα θέτει ένα ερώτημα:

«Στις εκλογές το ΠΑΣΟΚ έχασε 2.179.013 ψήφους και η ΝΔ 1.103.665. Και τα δύο κόμματα μαζί έχασαν 3.282.678 ψήφους. Ήταν ψήφος τιμωρίας που κατέγραψε την τεράστια φθορά των δύο κομμάτων που εναλλάσσονταν στην κυβέρνηση. Ταυτόχρονα η μεγαλύτερη συμμετοχή στις μεγάλες πανεργατικές απεργίες δεν ξεπέρασε τις 200.000 έως 250.000 εργαζόμενους σε όλη την Ελλάδα. Σ’ αυτούς δηλαδή που αποκτούν άμεσα εμπειρία από την απλή συμμετοχή στις κινητοποιήσεις. Σε ποιο βαθμό και έκταση αυτοί οι αγώνες επιδρούν και σε λαϊκούς ανθρώπους που δεν συμμετέχουν;»

Γιατί οι απεργίες δεν άγγιξαν την μάζα; Υπάρχει σε αυτό το ερώτημα εύκολη απάντηση;

Μα και ιστορικά να πιάσουμε το θέμα στην δυτική Ευρώπη και τα τελευταία εκατό χρόνια οι απόπειρες εξέγερσης κομμουνιστικών ή αναρχικών κινημάτων είναι απλός ρομαντικές ιστορίες χωρίς προοπτική. Και μάλιστα οι συνθήκες -οικονομική κρίση, παγκόσμιος πόλεμος, πείνα, καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων, αφάνταστη δυστυχία- ήταν ασύγκριτα αντικειμενικές για μια τέτοια προοπτική.

Και όμως. Τα όποια κινήματα τις αριστεράς παρέμειναν σε μια κατάσταση λήθαργου, προκαλώντας στο καπιταλιστικό σύστημα μόνο αναστατώσεις χωρίς ξεκάθαρο πολιτικό στόχο.

Από αυτήν την άποψη το ΚΚΕ παραμένει σε λήθαργο, προσαρμοσμένο λειτουργικά σε μια δευτερεύουσα κατάσταση, έχοντας ως μόνη δύναμη την αγωνιστικότητα και την αυταπάρνηση των μελών του και ως όπλο την επαναστατική του παράδοση.

Ένα άλλο πρόβλημα του κομμουνιστικού κόμματος είναι η αδύναμη ύπαρξη του διεθνούς κινήματος , και η χωρίς αντικειμενική προοπτική αναβίωσης ενός τέτοιου επίσημου κινήματος στα πρότυπα της Διεθνούς.

Εάν όλες οι παραπάνω θεωρίες έχουν βάση μήπως το ΚΚΕ πρέπει να ψάξει μια λύση που να του επιτρέψει την διέξοδο από διλλήματα που δημιουργούνται όταν ένα κομμουνιστικό κόμμα είναι αναγκασμένο να δρα σε ένα μη επαναστατικό περιβάλλον;

Πιστεύω πως η διέξοδος είναι δυνατή –και όχι μόνο για το ΚΚΕ- στο μέτρο που οι καταπιεσμένοι εργάτες από την σκληρή ταξική αντιλαϊκή πολιτική θα συνειδητοποιούν μέσα από την πάλη την πραγματικότητα, που ως αποτέλεσμα θα έχει την δημιουργία των προϋποθέσεων για την επαναστατική ανατροπή του σάπιου οικονομικοπολιτικού συστήματος.

Ευθύνη δικιά μας είναι να συμμετέχουμε στο κοινωνικό γίγνεσθαι όπου ορίζουσα για την προσωπικότητα μας, για την συνείδηση μας δηλαδή θα είναι η θέση που κατέχουμε μέσα στο πλαίσιο των υλικών όρων ζωής.

Και δουλειά ενός κομμουνιστικού κόμματος είναι την ταξική πάλη να την αναγάγει σε κανόνα κοινωνικής έντασης και ταυτόχρονα να την μεταφράσει σε βιώσιμη πολιτική δράση με στόχο την εξουσία.

Διότι η ταξική πάλη πέρα από κινητήρια δύναμη της ιστορίας είναι και ο μεγάλος μοχλός του εργατικού κινήματος απέναντι στην αστική τάξη με σκοπό την ανατροπή της.

Αναμφισβήτητα κανένα κομμουνιστικό κίνημα δεν μπορεί ως τέτοιο να συμμαχήσει με ανθρώπους «αριστερών» πολιτικών δυνάμεων που θέλουν να εξαλείψουν από το κίνημα την ταξική πάλη και να προχωρήσουν σε «επαναδιαπραγματεύσεις» από «αριστερή» σκοπιά, με την αστική τάξη.

Ωστόσο.

Η απελευθέρωση του εργατικού κόσμου πρέπει να είναι έργο της ίδιας της τάξης του.

Οι ανατροπές οι εξεγέρσεις και οι επαναστάσεις, δεν σχεδιάζονται σε κανενός το κομματικό γραφείο.

Short Link: http://wp.me/p1pa1c-h1G

Ετικέτα: Εκλογές, Ιουλιανός, ΚΚΕ, Κίνημα, Κομμουνισμός, Ταξική Πάλη, απεργίες

Posted in: Ελλάδα, Κινήματα-Ακτιβισμός, Πολιτική