Εκλογές και κίνημα

του Methexis

Μπροστά στην άνοδο της Σοσιαλδημοκρατίας και την ηθελημένη περιθωριοποίηση της παραδοσιακής Αριστεράς, καλούμαστε πλέον επιτακτικά να επαναπροσδιορίσουμε τη δική μας, προσωπική και συλλογική πολιτική στάση. Ο ιδεολογικός μας προσανατολισμός, η όποια κινηματική μας εμπειρία και τα ιστορικά διδάγματα, μας εγκαλούν να αναλάβουμε επιτέλους δράση.

Δεν εννοώ πως οι μέχρι τώρα δράσεις μας ήταν λάθος. Δεν λέω πως η στάση μας ήταν λάθος. Απλά ήμασταν λίγοι και φοβικοί απέναντι στο κάθε άνοιγμα στη κοινωνία, πολλές φορές ακόμα και ελιτιστές στις συναναστροφές μας μέσα στο ίδιο το κίνημα.

Το σίγουρο είναι πως αριστεροί και σοσιαλδημοκράτες θα κάνουν τώρα άνοιγμα στον αντιεξουσιαστικό χώρο, προσπαθώντας να οικειοποιηθούν την φρεσκάδα των ιδεών και το ασυμβίβαστο του χαρακτήρα, που διαπνέουν το αναρχικό κίνημα. Και σίγουρα επίσης, αν τα καταφέρουν, μετά θα το αδειάσουν, θα το στοχοποιήσουν, θα το λοιδορήσουν μέχρι εξαφάνισης.
Παρ’ όλα αυτά όμως, οι εξελίξεις στην κεντρική πολιτική σκηνή, μας αναγκάζουν να πάρουμε σαφείς θέσεις και να επιδείξουμε τη μέγιστη δυνατή ψυχραιμία στις αναλύσεις μας και στον τρόπο προσέγγισης των αποτελεσμάτων αυτών των αναλύσεων. Κατά τη γνώμη μου θα ήταν λάθος, και μάλιστα μεγάλο, να αποστασιοποιηθούμε εντελώς και να δηλώσουμε αδιάφοροι για τις εξελίξεις και τα αποτελέσματα του πρωτόγνωρου για τα ελληνικά δεδομένα πολιτικού μετασχηματισμού και την μεγάλη ανατροπή των παραδοσιακών συνταγών διακυβέρνησης.

Η ανατροπή αυτή, οδηγούμενη από την συνεχόμενη εξαθλίωση των μεσαίων κυρίως κοινωνικών στρωμάτων, δεν είναι μια «νομοτελειακή» άνοδος της αριστεράς, όπως πολλοί φαντασιώνονται, αλλά μια προσεγμένη επιλογή του ίδιου του συστήματος. Μπροστά στην βέβαιη καταστροφή του κλασσικού δικομματικού μοντέλου, το σύστημα «ξεπαγώνει» από την εφεδρεία το χαρτί της Σοσιαλδημοκρατίας και το παίζει αριστοτεχνικά. Οι ανούσιες μετεκλογικές επιθέσεις και κριτικές στο ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουν άλλο στόχο από το να μας πείσουν πως είναι «εχθρός» του συστήματος και έτσι να συνταχθούμε με αυτόν, απεμπολώντας την ικανότητα να διακρίνουμε το πραγματικό ρήγμα στον ιστό του κατεστημένου και να χάσουμε μια τρανή ευκαιρία να το κατεδαφίσουμε.

Το ρήγμα που πραγματικά εμφανίσθηκε στη δομή του κατεστημένου, δεν είναι φυσικά αποτέλεσμα της δράσης των «δήθεν» εχθρών του, αλλά ούτε και αυτής των πραγματικών του εχθρών. Είναι μάλλον ή κατάρρευση μικρών δομικών «λαθών» στη εσωτερική λειτουργία του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Η ίδια του η αδυναμία να διαιωνίζει τις αναγκαστικές κυκλικές συμπεριφορές των αγορών, άνοδος – κάμψη, χωρίς να ξεγυμνώνει στο κατώτατο σημείο της πορείας των επαναλήψεων, το πραγματικό του, απάνθρωπο και στυγνό πρόσωπο. Στη παρούσα φάση, η ανάγκη του συστήματος να εξαθλιώσει ολόκληρους Λαούς για να διατηρήσει την κερδοφορία του, δημιουργεί την ανάγκη του να καταστείλει ωμά κάθε αντίδραση, μιας και στην πορεία αυτή απαξιώνει και ακυρώνει όλο του το θεσμικό πολιτικό προσωπικό και όποια άμυνα αυτό θα μπορούσε να του προσφέρει.

Αυτή ακριβώς η ανικανότητα του συστήματος να διαχειριστεί τις Λαϊκές αντιδράσεις με όποιον άλλο τρόπο πλην της ωμής καταστολής, είναι το ελάχιστο ρήγμα που μας δίνει την ευκαιρία να εισβάλουμε και να το διευρύνουμε σε βαθμό μη αναστρέψιμο με αποτέλεσμα την κατάρρευση του. Και εκεί οφείλει το κίνημα να εστιάσει. Στον περεταίρω και συνεχόμενο εξαναγκασμό του συστήματος να χρησιμοποιεί βία για την καταστολή. Στον εξαναγκασμό της εξουσίας να ξεγυμνώσει και στον τελευταίο πολίτη πλέον τα αποτρόπαια κοφτερά της δόντια. Να εξαναγκάσουμε και τον πολίτη να αντιμετωπίσει το φόβο του, και ο καλύτερος τρόπος για να νικήσεις το φόβο σου, είναι να τον γνωρίσεις.

Οι εκλογές, ακόμα μια χρυσή εφεδρεία του συστήματος για να εκτονώνει τον κόσμο και να του δημιουργεί αφενός μεν την ψευδαίσθηση της πάλης και της συμμετοχής, αφετέρου δε μια συλλογική και ατομική αίσθηση ευθύνης για τα τεκταινόμενα, αφού συμμετείχαμε. Στην παρούσα συγκυρία, η «αναμονή» αυτών των λυτρωτικών εκλογών, άρχισε επίσημα από την ορκωμοσία της δοτής κυβέρνησης Παπαδήμου, και λειτούργησε άκρως ανασταλτικά για το κίνημα.

Ποιος εκπλήσσεται; Το σύστημα δουλεύει!

Αύριο, αποφασίζεται αν θα το σύστημα αψηφά αρκετά το κίνημα, και θα προχωρήσει στον διορισμό μιας νέας δοτής κυβέρνησης, ή αν θα θελήσει να κερδίσει λίγο χρόνο ακόμα ηρεμίας, και θα προκηρύξει νέες εκλογές, ελπίζοντας σε μια καλύτερη διευθέτηση των συσχετισμών, αλλά και μια ελαφρά αλλαγή στην κεντρική του πολιτική σκηνή, Ε.Ε., Κεντρική Τράπεζα, ΔΝΤ, Τρόικα κτλ, ώστε να δώσει άλλοθι σε μια νέα θεαματική κωλοτούμπα στην εδώ πολιτική σκηνή.

Άσχετα με το τι θα αποφασίσουν, εμείς καλούμαστε να υπερβούμε εαυτό και να πρωτοστατήσουμε σε μια αναγεννημένη παρουσία του κινήματος στο δρόμο και τις πλατείες. Πρέπει να πλημυρίσουμε κάθε πλατεία ξανά, βροντοφωνάζοντας ειδικά στις αριστερές ηγεσίες, ότι δεν θα ανεχθούμε κανένα συμβιβασμό, καμιά οπισθοχώρηση. Πρέπει να πείσουμε όσο περισσότερο αριστερούς και μη, ότι μόνο κάτω από την δική μας κοινή πίεση δεν θα εκτροχιαστεί κάθε ελπίδα που εύκολα νιώθουν όσοι έχουν μάθει να περιμένουν το σωτήρα ηγέτη. Πρέπει να σπρώξουμε το κίνημα στην σωστή κατεύθυνση, που δεν μπορεί παρά να είναι ο ταξικός αγώνας και η καταπολέμηση του Καπιταλισμού.

Short URL: http://wp.me/p1pa1c-gYL

Ετικέτα: Αναρχία, Εκλογές, Εξέγερση, Κομμουνισμός, κοινωνία, Methexis

Posted in: Αναδημοσιεύσεις, Ελλάδα, Κινήματα-Ακτιβισμός