Το…»χαβιάρι» της παρηγοριάς.

Του DrAluca…
Θα ήθελα να αφηγηθώ μια ιστορία, που θα μπορούσε (αν δεν ήταν τραγική από πολλές απόψεις) να είναι ένα ξεκαρδιστικό μυθιστόρημα ενός παράφρονα συγγραφέα.
Η ιστορία μας εξελίσεται κάπου στα 2012μ.Χ. στο απομακρυσμένο προτεκτοράτο των αγορών που ονομάζεται Ελλάς (και έχει κατοίκους hellin-ες) και πιο συγκεκριμένα στον πυρήνα του προτεκτοράτου. Τον Δήμο Αθηναίων. Καλή μας ανάγνωση….

   Πρόσφατα βρέθηκα στο Ά κοιμητήριο Αθηνών, για να αποχαιρετίσω μια φίλη, η οποία τελικά, έχασε την μάχη με την επάρατη νόσο.
Συγγενείς και φίλοι, γείτονες και γνωστοί, την ταξιδέψαμε στο τελευταίο της ταξίδι μέχρι να αναπαυθεί στον οικογενειακό της τάφο, ο οποίος από πολλά χρόνια βρίσκεται στο εν λόγω κοιμητήριο…
Δώσαμε τον «τελευταίο ασπασμό» στον άνθρωπό μας πριν περπατήσουμε όλοι μαζί, μέσα σε ένα κλίμα περίεργης συγκίνησης, διακατεχόμενοι από ανάμεικτα συναισθήματα πόνου, θλίψης, οργής αλλά και ανακούφισης…

Ακολουθώντας λοιπόν την παράδοση, σκεπάσαμε την φίλη μου με χώμα που το ποτίσαμε με όλα αυτά τα συναισθήματα. Και αφού επιστρέψαμε τον άνθρωπό μας στην μάνα γη, κατηφορίσαμε προς την έξοδο ενθυμούμενοι τις πιο δυνατές στιγμές του ανθρώπου που μας άφησε. Ένας άνθρωπος που από πολύ νέα, ήρθε αντιμέτωπος με μεγάλες και απανωτές δυσκολίες και η οποία εκτός του ότι φρόντισε και ανέθρεψε μόνη της μια οικογένεια δεν κράτησε κατι για εκείνη. Παρά το προσέφερε σε φίλους, συγγενείς, ή και γνωστούς και αγνώστους. Ένας άνθρωπος που δεν έχασε ποτέ το χιούμορ του και είχε έναν καλό λόγο ακόμα και για αυτούς που την πικραίνανε….

Τιμώντας λοιπόν τον άνθρωπό μας, και θέλοντας να του ευχηθούμε καλό ταξίδι, ή επειδή θέλαμε να πνίξουμε τον πόνο μας, συγκεντρωθήκαμε στην αίθουσα του κοιμητηρίου, όπου το κυλικείο μας προσέφερε τον καθιερωμένο κάφε, κονιάκ, παξιμαδάκι και νερό, όπως και χυμό πορτοκάλι…

Και ερχόμαστε στην αφορμή την οποία με έκανε να γράψω αυτές τις αράδες. Όλα θα είχαν εξελιχθεί πολύ καλα αν δεν μάθαινα ένα γεγονός, το οποίο με εξόργισε, μετά με θύμωσε κι άλλο, και τέλος με έφτασε στο σημείο να απειλώ σε τηλέφωνα θεούς και δαίμονες….
Το ιδιωτικό κυλικείο του Κοιμητηρίου μέσω του υπαλλήλου του, μας έφερε τον λογαριασμό….. Το πεσκέσι λοιπόν, μόνο για τον αποχαιρετιστήριο καφέ, ήταν (για 200 άτομα όπως είπαμε πιο πάνω) 1400 ευρώ. Δηλαδή, 7 ευρώ το άτομο.
Υπενθυμίζω, πως το κόστος αυτό είναι ξεχωριστό από τα λοιπά έξοδα της κηδείας και δεν αποδίδεται στον δήμο.

Σε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Διευθυντή του Κοιμητηρίου ενημερώθηκα πως το κυλικείο είναι μια επιχείρηση η εκμετάλευση της οποίας έχει παραχωρηθεί σε ιδιώτη. Χαρακτηριστική ήταν η δήλωση άγνοιας του διευθυντή, όταν ενημερώνοντάς τον με ρώτησε «Μα που τον ήπιατε τον καφέ; Στην Κυανή Ακτή;»

Και ερχόμαστε στο προκείμενο. Ο Δήμος Αθηναίων, αρχούμενος απο τον πρώην Συνήγορο του Πολίτη Γ. Καμίνη, (τον άνθρωπο που λίγους μήνες πριν ορυώταν για το υπό κατάληψη καφενείο του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων) έχει παραχωρήσει την εκμετάλλευση του κυλικείου σε ιδιώτη, τον οποίο είτε αδυνατεί να ελέγξει (στο παλαιότερο και κεντρικότερο κοιμητήριο της πόλης), είτε με κάποιον τρόπο θεωρεί πως αυτή η κοστολόγηση είναι λογική, ειδικά όταν γίνεται στον πόνο του συμπολίτη και συνανθρώπου μας…
Ο άνθρωπος δηλαδή ο οποίος κινητοποίησε ΜΑΤ για να καταστείλει την κατανάλωση ρεύματος στο Πνευματικό Κέντρο, δηλώνει άγνοια ή συναίνεση στην κοστολόγηση του θρήνου σε εξευτελιστικά επίπεδα.
Κοινώς…..ο ανθρώπινος πόνος δεν μπορεί να είναι εμπορεύσιμος, και θεωρώ απαράδεκτο να γίνεται κερδοσκοπικό εμπόρευμα.

Χαμογελάτε…

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην κυρία Koula μας, για την επιμέλεια. 🙂

Shortlink: http://wp.me/p1pa1c-gWG

Ετικέτα: DrAluca, Α Κοιμητήριο Αθηνών, Αποχαιρετισμός, Δήμος Αθηναίων, Εκμετάλλευση

Posted in: Ελλάδα, Ζωή