του Μέθεξις
Δύο και πλέον χρόνια μνημονιακής επιδρομής τώρα, το «αντιστασιακό κίνημα» προσπαθεί να βρει το βηματισμό του. Οι αλλεπάλληλες ήττες που βιώσαμε, κάτω από μια ωμή και απάνθρωπη καταστολή κάθε μαζικής εκδήλωσης διαμαρτυρίας, σε συνδυασμό με τις άπειρες αναγνώσεις της πιθανής στόχευσης, μας οδήγησαν σε μια κατ’ ουσία αδιαμαρτύρητη αποδοχή της κατάστασης.
Κάναμε πορείες, βρίσαμε, μουντζώσαμε, αναθεματίσαμε, πετάξαμε και λίγα γιαούρτια και αυγά. Μετά σκύψαμε και αφεθήκαμε στη ρουτίνα της «κανονικότητας» μας ελπίζοντας στο επόμενο ραντεβού με την ιστορία, στην επόμενη εθνική επέτειο, στο επόμενο πανηγυράκι εντυπώσεων που στήνουν κάθε τόσο οι εργατοπατέρες μας.
Άλλοι από μας χάσαμε δουλειές, άλλοι χρήμα, πολλοί χάσαμε δικαιώματα, κάποιοι χάσαμε προνόμια, μα όλοι μας χάσαμε την ελπίδα. Και τότε χάσαμε και την τελευταία μας αξιοπρέπεια. Εκείνη τη λίγη που μας είχε απομείνει από τις δεκαετίες της σπατάλης και του καταναλωτικού μας οργασμού.
Κι όμως, κάθε τόσο, σε κάθε «στημένη» ευκαιρία, ξαναφοράμε τη προβιά του αγανακτισμένου και διαδηλώνουμε την αθωότητα μας. Ξέρετε, εκείνη την κίβδηλη αθωότητα που προτάξαμε στο περιβόητο πια «μαζί τα φάγαμε». Γιατί αθώος είναι μόνο εκείνος που πραγματικά αντιπαλεύει τα θηρία, εκείνος που δεν σκύβει μουρμουρίζοντας κατάρες.
Κι αν λίγοι «γραφικοί» συνέχισαν, άφοβοι και αθώοι, να προτείνουν τα λιγοστά τους όπλα έναντι στην πάνοπλη κρεατομηχανή του Φόβου, εμείς συνεχίσαμε να διακηρύττουμε την πίστη μας στην κανονικότητα, την ησυχία, την άρνηση της βίας. Τους λοιδορήσαμε, τους βαφτίσαμε «μπάχαλους», τους φορτώσαμε όλες τις ευθύνες για την δική μας χαμένη αξιοπρέπεια, για να κρύψουμε το φόβο και την ενοχή μας.
Μέχρι σήμερα.
Σήμερα ήρθε ένας παππούς, από το πουθενά, κατέβηκε τα σκαλιά στο Σύνταγμα και με μια απίθανη πράξη αξιοπρέπειας έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Δήλωσε αθώος τερματίζοντας ο ίδιος τη ζωή του. Δήλωσε έτοιμος για όλα, όρθιος, περήφανος. Και μείς;
Ακόμα αθώοι για το «μαζί τα φάγαμε», ακόμα σκυμμένοι ραγιάδες, πιστοί στην κοινωνία μας, στη κανονικότητα και στον καθωσπρεπισμό μας, εκφράσαμε τη συντριβή μας.
Και τέλος. Τίποτα άλλο.
Και αφού δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε την τελευταία του επιθυμία, αφού δεν μπορούμε να ξαναβρούμε την χαμένη μας αξιοπρέπεια, θα χάσουμε στο τέλος και την ελάχιστα εναπομείνασα αθωότητα μας. Θα είμαστε σίγουρα ένοχοι με την αδιαφορία μας, με τη δειλία μας. Ένοχοι στο «μαζί τον σκοτώσαμε».
Εκτός από τους λίγους «γραφικούς μπάχαλους». Τους τελευταίους αθώους που έμειναν.
Θέλω κι εγώ να είμαι ένας απ’ αυτούς.
Εσύ μπορείς να πας να ψοφήσεις.
Short Link: http://wp.me/p1pa1c-gKj
Α.Γ.ιος
Anakata-dyomenh
Μίσος ταξικό
Back Door Man
Γαλαξιάρχης (Zaphod)
catalternative
CrippleHorse
DrAluca
Eddie
Σκληρο-Πυρηνικός Φυσικός
iguana
j4nus
Jaquou Utopie
Capybara
Spin
Кроткая
Ε. Λούπης
μανικακος
Mind the Gap
mitsovurdul
Mitsaras
.
Narrator
Παραλληλογράφοι
lamda
xtremyst
risinggalaxy
skatiblaxos
inflammatory
Συνεργοί Παραλληλογράφοι
HungerStrike300: Απεργία Πείνας Μεταναστών
Γέροντας Spin
6 Απριλίου, 2012 11:45 πμ
Comfortably numb
simon1roi
6 Απριλίου, 2012 12:02 μμ
Η ελπίδα χάνεται μέσα στην ηλιθιότητα, την άγνοια, την αδιαφορία, τους κομματικούς στρατούς, την άγρια προπαγάνδα, την αναποτελεσματικότητα της αριστεράς κι ακόμα στην -ηλίθια- «ελπίδα» ότι «εμείς θα μείνουμ’ απ’ έξω».
Είναι πολλά που πρέπει να ξεπεράσουν πολύ γρήγορα οι για χρόνια βολεμένοι κυρ-Παντελήδες.
Κι οι εκλογές ούτε είναι, ούτε θα δώσουν λύση. Το μόνο που μένει είναι η εξέγερση.
LAGARTSAS-A
6 Απριλίου, 2012 3:52 μμ
\\Εσύ μπορείς να πας να ψοφήσεις\\.
Όχι.
Μπορουν ακομα, υπαρχει καιρος να αλλαξουν ροτα.
Οι εκλογες αν ποτε γινουν και αν ελπιζουν σ’ αυτές ας το ξερουν οτι θα βουλιαξουν ακομα περισσοτερο.
Ετσι σιγουρα θα ψοφησουμε ολοι μαζι.
Τουλαχιστον εμεις θα ψοφησουμε μαχομενοι.
Κανεις δεν δικαιολογειται να πει, δεν ηξερα.
Αντε καλη ανασταση των νεκρων της αριστερας
Και του ψοφιου ποπολου που περιμενει σωτηρες.
Ή εμεις ή αυτοι.
Ή εμεις οι πολλοι που δεινοπαθουμε θα ορισουμε τις ζωες μας χωρις αφεντες και ελευθεροι
Ή αυτοι οι ελαχιστοι, οι τυραννοι, τα αφεντικα θα βασιλευουν στο βασιλειο των νεκροταφειων.
Ας το καταλαβουν επι τελους.
Η δυναμη είναι με τους πολλους που δε σκυβουν το κεφαλι.
Αμα θελεις να παραμενεις ραγιας
Τοτε ως ραγιας θα υποστεις τον ψοφο σου.
Methexis (@Methexis66)
6 Απριλίου, 2012 4:33 μμ
Αυτό λέω κι εγώ, άλλαξε ρότα ή ψόφα. Ή εμείς ή Αυτοί. 🙂
lnsurrection
6 Απριλίου, 2012 6:12 μμ
Δυστυχώς τείνω να συμφωνώ
Σκληρο-Πυρηνικός Φυσικός
6 Απριλίου, 2012 11:58 μμ
Αντιγράφω το σχόλιο που άφησα στο blog του Methexis:
Ας μην κάνουμε την ηττοπάθεια φιλοσοφία μας. Αν σήμερα χρειάζεται κάτι, αυτό είναι ένα θετικό πρόταγμα. Και είναι θετικό το ότι ο λαός αντιστέκεται, ακόμα και με τις ξεπουλημένες ηγεσίες ΓΣΣΕ-ΑΔΕΔΥ, που μόνο τουφεκιές στον αέρα και εκτονώσεις ξέρουν να δίνουν. Η κατάσταση δε θα αλλάξει σε μια μέρα. Τώρα είναι η περίοδος που χτίζεται κάτι νέο στο κοινωνικό υπόδειγμα, που γίνονται μετατοπίσεις και ζυμώσεις, που μεγάλο μέρος του κόσμου αποκτά πλέον ταξική συνείδηση (το ταξικό ένστικτο έχει φανεί ήδη, αφού αυτό έβγαλε στους δρόμους μισό και ένα εκατομμύριο κόσμου). Οι εξεγερσιακές διαθέσεις υπάρχουν κι αυτό φάνηκε και στις 12 Φλεβάρη.
Θα μου πεις «εδώ μας γαμάνε τη ζωή ρε μάστορα,είναι όλα αυτά που περιγράφεις αρκετά;»
Όχι. Αλλά σε μια κοινωνία που επί τόσα έτη είχε αποδεχτεί την αστική δημοκρατία (την οποία πραγματικά υμνούσε ως πραγματική «Δημοκρατία) , που είχε αναπτύξει πελατειακές σχέσεις με την κυρίαρχη τάξη και είχε μετατραπεί σε μια μικροαστική χαβούζα, ακόμα και αυτή η αντίδραση (αγανάκτηση αρχικά, έπειτα οργή) ,δείχνει πως ο λαός δεν είναι πρόθυμος να εμπεδώσει τη νέα συνθήκη κοινωνικής εξαθλίωσης.
Τεράστιες και οι (ιστορικές) ευθύνες της Αριστεράς, που έχει επωμιστεί το βάρος του όλου ξεσηκωμού ,της «επανάστασης», της ανατροπής. Μια αριστερά που πρέπει επιτέλους να καταλάβει την αναγκαιότητα δημιουργίας κοινωνικού κ πολιτικού μετώπου ρήξης και ανατροπής, με σαφή αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά, με πρόταγμα τη σοσιαλιστική προοπτική, με στόχο την κοινωνική ανατροπή. Μια Αριστερά που πρέπει να μείνει μακριά από στείρες «αντιμνημονιακές κορώνες» (και ο Καμμένος και ο Καρατζαφέρης κ ο…Μιχαλολιάκος αντιμνημονιακοί λένε ότι είναι!) και πρέπει επιτέλους να μιλήσει ανοιχτά και ξεκάθαρα για τον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό της ΕΕ και του € (ο Τσίπρας έχει καταντήσει να συναγωνίζεται τον Κουβέλη πια…).
Στην τελική, η μάχη θα κριθεί από την παρέμβαση στους κοινωνικούς χώρους, από τη ζύμωση με τον κόσμο, από την πολιτική συντριβή του φιλελευθερισμού,του φασισμού, ακόμα και του νεοναζισμού.
Όπως και να’χει, αν δεν καταφέρουμε αλλαγή συσχετισμών ακόμα και σε αυτή την τόσο καταστρεπτική για το λαό συγκυρία, τότε θα έχουμε χάσει ένα μεγάλο στοίχημα με τους ίδιους μας τους εαυτούς, θα έχουμε -εν πολλοίς- καταδικάσει τις ζωές μας σε έναν ακόμα κύκλο όπου το Κεφάλαιο θα βρει τρόπο να ορθοποδήσει (όχι ότι τώρα δεν κερδοσκοπεί ασύστολα…) και η αστική τάξη να πάρει και την ιδεολογική ηγεμονία ακόμα μια φορά…
Είναι ώρα μάχης και ευθύνης…
Φιλούρες
Οκ, το «φιλούρες» ήταν πολύ προσωπικό και δεν έπρεπε να το ξαναγράψω… 😛
mrjahmal
7 Απριλίου, 2012 12:22 μμ
Απο την αλλαγη συσχετισμων δεν θα ηταν καλυτερο να σημειωνε το κινημα καμια νικη (βλ. βασικος μισθος) γιατι εδω και δυο χρονια μονο ηττες εισπραττει?
Σκληρο-Πυρηνικός Φυσικός
8 Απριλίου, 2012 4:45 μμ
Προσωπικά αποτιμώ ως νίκες πολλά πράματα:
1. Ο εκτρωματικός νόμος-πλαίσιο για ΑΕΙ-ΤΕΙ (που πέρασε από τη Βουλή με τη μεγαλύτερη πλειοψηφία που έχει επιτευχθεί ποτέ) έχει μπλοκαριστεί και δεν έχει εφαρμοστεί ούτε γραμμή του. Αυτό είναι μια νίκη του φοιτητικού κινήματος ως τώρα.
2. Το χαράτσι αποσυνδέθηκε από τους λογαριασμούς ρεύματος. Νομίζω πως δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να γίνει κάτι τέτοιο αν δεν είχε υπάρξει δυναμικό μαζικό κίνημα.
3. Οι χαλυβουργοί έχουν ήδη νικήσει για μένα…
Αυτό που προσπαθώ να πω,είναι πως οφείλουμε να είμαστε ρεαλιστές απ’τη μια, αλλά και να δίνουμε ένα θετικό πρόταγμα από την άλλη. Δεν είναι όλα μαύρα,δεν είναι οδοστρωτήρας. Έχει ρωγμές, πετυχαίνουμε μικρές νίκες και προσπαθούμε για μεγαλύτερες. 🙂
simon1roi
8 Απριλίου, 2012 6:35 μμ
«Έχει ρωγμές, πετυχαίνουμε μικρές νίκες και προσπαθούμε για μεγαλύτερες».
Aυτή είναι μια καλή στρατηγική, έχει όμως ένα μειονέκτημα: δίνει το χρόνο στο σύστημα ν’ αντιτάξει άμυνα με όλα τα γνωστά μέσα, που διαθέτει. Σε κάθε περίπτωση, αφού μια εξέγερση δεν είναι δυνατή -προς το παρόν- είναι η μόνη στρατηγική.
καλτσοδετης
8 Απριλίου, 2012 7:40 μμ
καλα μιλαμε για τρομερες νικες
τους εχουμε κανει την μουρη κρεας
Ioanna
7 Απριλίου, 2012 5:26 μμ
Αυτό το «ψοφα», τελικά σας έμεινε. Καθόλου ωραία λέξη, προσωπικά μου φαίρνει στο μυαλό τη λέξη ψοφίμι, μια λέξη απόλυτα ταιριαστή με τη ματαιότητα και την απογοήτευση των ημερων. Συναίσθημα αρνητικό βέβαια , αναπόφευκτο ίσως, που όμως δεν γίνεται σπόρος να βγεί το άνθος. Δεν γεννά το νέο δηλαδή. Δεν μετουσιώνεται σε κάτι νέο , νέα ιδανικά, νέα οράματα, νέο λόγο, νέο προασανατολισμό αλλά εξαντλείται σε μια απλή στριγγλιά , ένα ουρλιαχτό άγριου θηρίου. Ενα άγριο θηρίο ουρλιάζει κάτι στο άλλο θηρίο που του προκαλεί την καταπίεση χωρίς συνέχεια. Απλά ουρλιάζει. Ουτε καν αντεπιτίθεται, απλά ουρλιάζει, και ξαναουρλιάζει και αυτό μένει ατέλειωτο δεν καταλήγει κάπου δεν έχει να πάει κάπου, μένει εκεί, δυστυχώς για όλους.
LAGARTSAS-A
8 Απριλίου, 2012 1:01 πμ
Ioanna
ο Methexis εκανε ενα προφανες λογοπαιγνιο.
ψηφισεις-ψοφισεις εν οψη των επερχομενων εκλογων.
εκφραση που συνηθιζεται σε μερικα μερη.
οσοι τον γνωριζουμε απο παλια ξερουμε οτι ουτε στριγγλιζει ουτε ουρλιαζει.
εχει ευγενεια λογου.
αν ταλεγες για μενα, οχι οτι στριγκλιζω και ουρλαζω, αλλα να καμια φορα ο λογος μου εχει μια βιαιοτητα, ειναι πως να το πουμε λιγο αγαρμπος. το κακο με μενα ειναι οτι αντεπιτιθεμαι με αγριες διαθεσεις και αρχιζουν να ουρλαζουν και να ξαναουρλιαζουν οι αλλοι που καθονται στα αυγα τους. 😉
αντε νασαι καλα και καλο βραδυ.
Methexis (@Methexis66)
7 Απριλίου, 2012 5:37 μμ
Όποιος δεν αντιστέκεται ψοφάει, το νέο έρχεται μέσα από την δημιουργική καταστροφή του παλιού, την εσωτερική κάθαρση της κοινωνίας.
Ioanna
7 Απριλίου, 2012 6:00 μμ
Φυσικά το νέο έρχεται μέσα από την καταστροφή του παλιού, και φυσικά έιμαι υπέρ της αντίστασης, αλλά της αντίστασης της ουσιαστικής που επεξεργάζεται προτάσεις, προτείνει λύσεις, που έχει όραμα, αγωνίζεται γι΄αυτό, έχει να δώσε κάτι να μεταλαμπαδεύσει τη λάμψη της και σε άλλους. Αυτό δεν το βλέπω σήμερα να υπάρχει.Αντιθέτως… Μια ανάγκη καταστροφής και αυτοκαταστροφής βλέπω γύρω μου, πλην ελαχίστων ευτυχώς υπαρκτών και πολύτιμων εξαιρέσεων.
LAGARTSAS-A
8 Απριλίου, 2012 1:49 πμ
θα επιθυμουσα να αναφερεις τις πλην ελαχιστες μα ευτυχως υπαρκτες και πολυτιμες αυτες εξερεσεις, γιατι που ξερεις ισως να ανηκουμε και μεις σ’ αυτες. 😉
παντως θεωρω οτι υπαρχει διευρυμενος οργασμος διεργασιων με προτασεις, με λυσεις και οραμα που δεν ανηκουν στη σφαιρα των «πολυτιμων εξαιρεσεων», που οσονουπο θα παρει μορφη ως τέκνο της αναγκης και της οργης.
LAGARTSAS-A
8 Απριλίου, 2012 1:53 πμ
… εξαιρεσεις…
που πα ρε ανορθογραφε που θες νασαι και στις εξαιρεσεις. 😉
simon
8 Απριλίου, 2012 7:38 πμ
«..τις πλην ελαχιστες μα ευτυχως υπαρκτες…»
Και κομματάκι ασύντακτος… 😉
LAGARTSAS-A
8 Απριλίου, 2012 12:21 μμ
χαχαχαχαχα
ε τοχω ΚΑΙ αυτο.
δε συντασσομαι με κανονες και πλαισια. 🙂
Ioanna
7 Απριλίου, 2012 6:02 μμ
Επίσης η λέξη ψοφάω, ψοφίμι, ψόφα κλπ μου προκαλούν απίστευτα αρνητικούς συνειρμούς και με κάνουν να αισθάνομαι ΄τι πίσω απ΄αυτούς υπάρχουν πολύ πληγωμένοι , απογοητευμένοι , πικραμένοι, αγριεμένοι χωρίς κανένα προσανατολισμό άνθρωποι-θηρία.
LAGARTSAS-A
8 Απριλίου, 2012 2:24 πμ
ερχονται αγριες μερες. γιατι δεν ειναι που πισω απο τις λεξεις κρυβεται ο αλεξης, ειναι που η πραγματικοτητα ειναι αμειλικτη.
ειναι μυρια οι πληγωμενοι, οι απογοητευμενοι, οι πικραμενοι, οι ανεργοι, οι πεινασμενοι, οι οργισμενοι, οι αγριεμενοι, οι … που μεσα σε ελαχιστο χρονο φαγανε κατακεφαλα μια κεραμιδα ΝΑΑΑΑΑ!
χασανε το μπουσουλα. τοσο ευκολο το εχεις να βρουν τον προσανατολισμο τους;! (μεσα και μεις)
ετσι πανε αυτα. ξεσπανε εξεγερσεις θηριων, γιατι νηφαλιοι και λαπαδες δεν κανουν εξεγερσεις, καθονται στα αυγα τους και ψοφανε. μεσα απο τις εξεγερσεις ωριμαζουν οι προσανατολισμοι που μετατρεπονται σε επαναστασεις, που γεννουν το νεο. αρκει το νεο αυτο να ειναι για τη ζωη και την ελευθερια. το που θα καταληξει όμως ειναι άλλου παπα ευαγγελιο, γιατι υπαρχουν πολλοι ασταθμητοι παραγοντες.
Είναι ένα ρισκο η ζωη. 😉
Ή ψοφας ή το παιζεις. Με το πρωτο εισαι σιγουρα χαμενος.
mrjahmal
8 Απριλίου, 2012 1:24 μμ
Μονο που πολλες φορες οι πληγωμενοι, οι οργισμενοι, οι … δεν στρεφονται εναντια στον πραγματικο καταπιεστη τους και τοτε η επανασταση μονο τη ζωη και την ελευθερια δεν εχει για οραμα της. Δεν μπορει να υπαρξει ακριτη αποδοχη οποιουδηποτε «αυθορμητου» ξεσπασματος!!!
LAGARTSAS-A
8 Απριλίου, 2012 2:29 μμ
Ευτυχως που οι εξεγερσεις ξεσπανε χωρις να μας ρωτανε.
Αν η εξεγερση είναι διευρυμενη τοτε το καθεστως καταρρεει μαζι με τις δομες του.
Καλο είναι να μη συγχεουμε την εξεγερση με την επανασταση.
Η εξεγερση είναι σαν το σεισμο που γκρεμιζει. Εκει που δεν τον περιμενεις σου προκυπτει, αν και σε προϊδεαζει με τα προδομα φαινομενα του.
Η επανασταση είναι μια πολυχρονη διαδικασια, που αν προκυψει από την εξεγερση θα συνθεσει το νέο, που κανεις δε μπορει να εγγυηθει ποιο θα είναι αυτο. Είναι οι συσχετισμοι των δυναμεων και των μορφων οργανωσης του ποπολου που θα το καθορισουν.
Βεβαια το ποια τροπη θα παρουν τα πραγματα δεν μπορει κανεις να το προκαθορισει. Εξαρταται από την ποιοτητα των υποκειμενων και από πολλους αλλους ασταθμητους παραγοντες.
Το «ακριτη αποδοχη» είναι μια μπαρουφα, που συνηθως βολοδερνει στα μυαλα των «σοφων καθοδηγητων» που σταβλιζονται στα υποτιθεμενα «επαναστατικα» κομματα. Απ΄αυτους μονο νεες τυραννιες μπορουμε να περιμενουμε.
LAGARTSAS-A
8 Απριλίου, 2012 2:32 μμ
…προδρομα…
mrjahmal
8 Απριλίου, 2012 3:22 μμ
Τωρα γιατι πρεπει η «ακριτη αποδοχη» να εχει σχεση μονο με «σοφους καθοδηγηταδες» πραγματικα δεν το καταλαβαινω. Συμφωνω απολυτα με αυτο που λες για τους συσχετισμους των δυναμεων και των μορφων οργανωσης, αλλα απο την αλλη δεν βλεπω οποιοδηποτε «αυθορμητο» ξεσπασμα ως μια de facto εξεγερτικη διαδικασια! Αυτο λεω
LAGARTSAS-A
8 Απριλίου, 2012 4:55 μμ
Λαθος δικο μου, γιατι υπεθεσα οτι θα συσχετιζοτανε με την αρχη.
αρα το ορθο ειναι:
Το «δεν μπορει να υπαρξει ακριτη αποδοχη»…
αντι το:
Το “ακριτη αποδοχη”…
για αυτο οι Χιώτες πανε δυο δυο 😉
Για το ολο σκεπτικο παραμενω στα ιδια.
Ναι οποιοδηποτε μερικο ξεσπασμα δεν ειναι «εξεγερση», οπως την εννοουμε. π.χ. σε ενα εργοστασιο, ασε που εκει μπορει να ειναι και συνηθως ειναι ΚΑΙ κατευθυνομενο.
Στα γενικευμενα ομως ξεσπασματα, ιστορικα εχει αποδειχθει οτι εχουμε να κανουμε με αυθορμητες εξεγερσεις, παρα το γεγονος οτι καποιοι προειδαν (αλλωστε ειπαμε υπαρχουν προδρομα φαινομενα και γεγονοτα) και σε ενα βαθμο συμβαλανε σ΄αυτη.
arttt
7 Απριλίου, 2012 11:58 μμ
Αχ, ακόμα και τώρα ασπρό-μαυρες αναλύσεις. Οι λίγοι, αθώοι και οι πολλοί με πολλούς λόγους για να «ψοφήσουν». Κατέβα απ’ το θρόνο της επαναστατικής καθαρότητας και στάσου λίγο στις αντιφάσεις και τις δυσκολίες της πραγματικής ζωής.
LAGARTSAS-A
8 Απριλίου, 2012 12:29 πμ
προτείνεις κατι;!
Ioanna
8 Απριλίου, 2012 3:44 πμ
εγώ έχω να απαντήσω αλλά αύριο γιατί τώρα που είδα τα σχόλια είναι αργα και νυστάζω. Οι εξαιρέσεις υπάρχουν κατά την προσωπική μου άποψη διάσπαρτες εδώ κι εκεί, άνθρωποι που εκτιμώ μη ενταγμένοι απαράιτητα κάπου, αγωνιστές χωρίς φανφάρες.
LAGARTSAS-A
8 Απριλίου, 2012 4:28 πμ
καλα διεκρινες πομπωδη μεγαλοστομια;!
ημαρτον παναϊα μου.
βρε που καταντησα να χρησιμοποιω εκφρασεις θεουσας. 😉
oldboy9
8 Απριλίου, 2012 11:04 πμ
Το «μαζί τον σκοτώσαμε» πέφτει λίγο βαρύ, αλλά είναι και σωστό ταυτόχρονα 😦 😦
LAGARTSAS-A
8 Απριλίου, 2012 6:14 μμ
Χαχαχαχαχαχα
Δεν ξερω αν καποιος το ποσταρε στον \\γραφο
Ωραια πλακιτσα με φαντασια.
Methexis (@Methexis66)
8 Απριλίου, 2012 6:46 μμ
χαχαχα, άπαιχτο είναι
Methexis (@Methexis66)
8 Απριλίου, 2012 6:44 μμ
Σκοπός του παραπάνω κειμένου δεν ήταν να βγάλω ούτε ηττοπάθεια, ούτε ελιτισμό. Αν το έκανα, έγινε χωρίς να το καταλάβω. Δεν είμαι, ούτε διεκδίκησα ποτέ τον τίτλο του σωστού αρθρογράφου κτλ. Ένας απλός άνθρωπος με ανησυχίες και προβληματισμούς είμαι και τους εκφράζω όπως καλύτερα μπορώ.
Ανέπτυξα την δική μου οπτική για την μοναδική δυνατότητα απελευθέρωσης που έχουμε από τις αλυσίδες της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, μέσα από την στάση που κράτησαν οι περισσότεροι στην είδηση της αυτοκτονίας του παππού, με τη δήλωση «θέλω να είμαι κι εγώ ένας απ’ αυτούς» εννοώντας φυσικά όσους συνεχίζουν να αγωνίζονται ουσιαστικά. Η άποψη μου είναι πως μόνο αυτοί που αρνούνται την όποια συμμετοχή στους αστικούς θεσμούς διακυβέρνησης / εξουσίας / καταπίεσης, δρουν πράγματι ενάντια στο σύστημα και υπέρ του Λαού. Δεν χρειάζεται εδώ να αναπτύξω την αναγκαιότητα της ουσιαστικής δράσης, μέσα στις γειτονιές, τα σωματεία, τις σχολές, τους δρόμους. Δεν χρειάζεται να αναπτύξω την άρνηση της υποταγής στη βία της εξουσίας.
Το προκλητικό «Εσύ μπορείς να πας να ψοφήσεις», δεν είναι παρά μια έσχατη προτροπή στον καθένα μας, για αλλαγή πορείας, δράσης και θεώρησης, για την συμμετοχή μας στο σύστημα. Οι ψευδαισθήσεις για «ανθρώπινη» διαχείριση του Καπιταλισμού, οδηγούν το μέλλον μας στο ζοφερό και απάνθρωπο «Ψόφα» που τόσο ενόχλησε.
Εγώ διάλεξα στρατόπεδο, χρόνια τώρα, αλλά σήμερα περισσότερο από ποτέ, πρέπει να διαλέξεις κι εσύ. Οι πολυτέλειες των «ίσων αποστάσεων» και της «καθώς πρέπει» άσκησης πολιτικής, μας τελείωσαν. Όπως έχει συχνά ειπωθεί, πλέον φτάσαμε στο «Ή εμείς ή Αυτοί».
Υ.Γ. Ναι, το «ψόφα» είναι και λογοπαίγνιο του «ψήφα».
Methexis (@Methexis66)
8 Απριλίου, 2012 6:47 μμ
Χάνεται μια απάντηση, δεν ξέρω αν πρέπει να την ξαναποστάρω ή όχι.
Methexis (@Methexis66)
8 Απριλίου, 2012 6:52 μμ
Ουπς, σβήστε το αυτό 😉
Ioanna
8 Απριλίου, 2012 7:54 μμ
Λοιπόν κατ΄αρχήν θέλω να διευκρινίσω ότι ό,τι είπα δεν είχε σκοπό να θίξει κάποιον ούτε τον Methexis προσωπικά, αφού αυτό θα ήταν αδιανόητο μιας και δεν τον γνωρίζω. Απλά ήθελα να πώ ότι ναι μεν καλή η διάθεση για Επανάσταση γιατί δείχνει ότι δεν συμβιβαζόμαστε, και έχουμε επαφή με αγνές προθέσεις, και δίκαια κίνητρα αλλά εγώ προσωπικά δεν αισθάνομαι οτι στην Ελλάδα του σήμερα υπάρχει ένα επαναστατικό γίγνεσθαι. Δυστυχώς! Εγω δεν βλέπω γύρω μου αυτό το «νέο» που εμπεριέχει μια επανάσταση σε όλα τα πραγματα, οχι μόνο στην πολιτκή, αλλά και στην κοινωνική, πολιτιστική ζωή ενός τόπου. Δεν βλέπω να υπάρχει ή νέα ιδεά , νέα στάση στα πράγματα, νέος αέρας πως να το πω αλλιώς , δεν ξέρω. Αντ΄αυτού βλέπω μια στριγγλιά και ένα ουρλιαχτό και δεν το λέω αυτό για να υποτιμήσω κάποιον – εχω κι εγώ πιάσει τον εαυτό μου να ουρλιάζω-, αλλά για να καταδείξω το τι συναίσθημα μου προκάλε το «ψόφα», το οποίο αν δεν απατώμαι ξεκίνησε από εκείνο το άρθρο για τον Κάρολο Παπούλια, το ψόφα Κάρολε και μετά έγινε καρμπόν. Θέλω να πώ ότι η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ δεν είναι μόνο μια κραυγή, Επανάσταση υπάρχει όταν υπάρχουν νέα ιδανικά νέες θέσεις, νέο όραμα, νέα ηθική, όχι η παλιά ηθική με το μανδύα μια νέας. Αυτά ήθελα να πω. Επίσης πιστεύω ότι όλο το πολιτικό σύστημα και τα κόμματα έτσι όπως είναι σήμερα έχουν γίνει κατεστημένο συμπεριλαμβανομένων των κομμάτων της Αριστεράς που είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Δεν ξέρω πως μπορεί να ξεφύγει η Αριστερά απ΄αυτή τη φθορά του ίδιου του συστήματος στο οποίο είναι ενταγμένη, ίσως απαιτείται μεγάλη υπέρβαση, μια υπέρβαση νέου τύπου, τα παλαιοκομματικά, σταλινικοζαχαριαδικοκομμουνιστικά δεδομένα του παρελθόντος πρέπει να ανατραπούν, να βγεί κάτι νέο κάτι που δεν έχει γίνει ακόμα. Ισως ένα νέο ρεύμα πιο ανθρωποκεντρικό με μεγαλύτερο σεβασμό τον άνθρωπο και στην ιδιαιτερότητά του καθενός.