του Methexis
Στην αρχή ήρθε χαμογελαστό, μας πλησίασε γεμάτο σκέρτσο και κομπλιμέντα. Το αφήσαμε χαρούμενοι, θαμπωμένοι από την ομορφιά της υπόσχεσης του. Σε λίγο το συνηθίσαμε, το δεχτήκαμε και τέλος το ξεχάσαμε. Γίναμε κι εμείς εικόνα του, φορέσαμε πλουμιστές προβιές και μάθαμε υπερήφανα να βελάζουμε στις προσταγές του.
Όταν άρχισε σιγά σιγά να κρέμεται από πάνω μας σαν αλυσίδα, σαν κατάρα, καταλάβαμε. Δεν ήταν πλέον όμορφο, ούτε καλοσυνάτο. Φωνάξαμε τότε δυνατά, πίσω να τρέξουμε, να βρούμε λύση, ξανά το χτεσινό κουστούμι του να βάλει. Εκείνο που μας άρεσε, εκείνο που μας βόλεψε.
Μα ήταν αργά, με ψέμα και αγριάδα μας ανάγκασε έτσι να το δεχτούμε, γιατί ήταν λέει καλύτερα για μας, για το καλό μας. Και τότε μαζευτήκαμε πολλοί, και θάρρος πήραμε ο ένας απ’ τον άλλο, και πάλι βάλαμε φωνές, κατάρες ρίξαμε και αφορισμούς, και παρακάλια ενίοτε.
Και πάλι μας αγνόησε και ορθώνοντας την τρομερή του φύση, μας έριξε κατάχαμα βάζοντας όλο του το μένος, και καταπρόσωπο μας έγρουξε πως όλα τέλειωσαν πια, να το δεχτούμε. Αλλιώς θα μας αφάνιζε. Και το πιστέψαμε. Από φόβο, από ντροπή;
Και τώρα;
Οι μάσκες έπεσαν, οι δικαιολογίες τέλος. Κάθε ενδοιασμός ξεπεράστηκε, κάθε αμφιβολία διαλύθηκε. Το ωμό πρόσωπο του Συστήματος έπαψε να μας γρυλίζει δείχνοντας μας τα αποτρόπαια κοφτερά του δόντια. Τώρα πια τα έχει μπήξει βαθιά μέσα στη σάρκα μας, διψώντας για το αίμα μας, για το μεδούλι της ραχοκοκαλιάς μας.
Δεν παίρνει πια από παρακάλια, μήτε από φοβέρες και κατάρες. Τώρα ήρθε η ώρα να παλέψουμε το φόβο μας, τις ίδιες τις συνήθειες μας. Ώρα να ορθώσουμε το είναι μας στη πρόκληση, να πάρουμε στα χέρια σίδερο, φωτιά και να χιμήξουμε πάνω του με λύσσα και αυταπάρνηση, μέχρι να ξεψυχήσει.
Ακόμα κι αν δεν βγούμε ζωντανοί, θα ζήσουν τα παιδιά μας.
Αλλιώς…
Η κουβέντα για την ειρηνική αντίσταση άρχισε να με κουράζει. Τα θρησκευτικά και αστικά παραμύθια για τον «έντιμο» και «σωστό» τρόπο διεκδίκησης των δικαιωμάτων μου, δεν πιάνουν τόπο. Έμαθα αργά ίσως και επίπονα, πως τον αντίπαλο τον πολεμάς με τα ίδια μέσα, με την ίδια λύσσα, με την ίδια πονηριά. Το παιχνίδι του είναι στημένο και ο μόνος τρόπος να τον κερδίσεις είναι να ανατρέψεις τους κανόνες του. Στον αντίπαλο δεν χαρίζεσαι, δεν τον λυπάσαι και πάνω απ’ όλα δεν τον εμπιστεύεσαι.
Κάθε έκφανση του Συστήματος πρέπει να τσακιστεί, να εξαφανιστεί, αν θέλουμε να επιβιώσουμε σε τούτον τον άνισο πόλεμο. Καμιά θυσία δεν υπερτερεί της επιβίωσης, κανένας φόβος μεγαλύτερος από εκείνον για τη ζωή μας. Και ναι, το Σύστημα βάλθηκε να μας εξοντώσει, ψυχολογικά και σωματικά. Απαιτεί την απόλυτη υποταγή μας στην ένδεια, στο πόνο και τη δυστυχία, χωρίς να του καίγεται καρφί αν πεινάμε, αρρωσταίνουμε ή αν πεθαίνουμε σαν τα κοτόπουλα στον καύσωνα.
Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, παπάδες, τραπεζίτες, βιομήχανοι, δικαστικοί όλοι συνένοχοι στο πλάνο. Όλοι βαλμένοι να μας πιούν το αίμα, και το αίμα όλων των Λαών. Και μείς;
Πόσο θα πάρει να καταλάβουμε πως άρχισε πόλεμος αμείλικτος, ταξικός με μόνο στόχο τον πλουτισμό των λίγων στις πλάτες των πολλών; Δεν θέλουν τα νησιά μας, τα μνημεία μας, τον ορυκτό μας πλούτο. Τα θέλουν όλα. Όλα τα νησιά και τα μνημεία και τα ορυκτά και το πλούτο όλων των Λαών, όλου του Κόσμου. Το έχουν ξανακάνει, εκατοντάδες χρόνια τώρα, σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Μέχρι κι ανθρώπους εμπορεύονται. Μόνο που όσο το έκαναν αλλού δεν μας ένοιαζε, δεν θέλαμε να ξέρουμε, νομίζαμε πως δεν μας αφορούσε.
Τώρα είναι εδώ, και δίπλα μας, στους γείτονες, και λίγο παραπέρα, παντού. Τι θα κάνουμε;
Θα προτιμήσουμε να γλύφουμε απ’ το πάτωμα τα ψίχουλα που ρίχνουν; Θα συνεχίσουμε να σκύβουμε το σβέρκο, τη ραχοκοκαλιά; Θα βλέπουμε καρτερικά το διπλανό μας ν’ αργοπεθαίνει;
Πόσους άστεγους ακόμα θέλουμε να δούμε, πόσους συνανθρώπους μας να ψάχνουν στα σκουπίδια, πόσους νέους άνεργους με σμπαραλιασμένα όνειρα, πόσους να ξενιτεύονται; Πόσοι αθώοι «διαφορετικοί» από μας θα γίνουν εξιλαστήρια θύματα; Τι περιμένουμε λοιπόν; Να φτάσουμε κι εμείς στη θέση τους;
Ήρθε η ώρα να διαλέξουμε. Ή εμείς ή αυτοί. Βία στη βία της εξουσίας.
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»
__________________________________
Short Link: http://wp.me/p1pa1c-gcM
simon
24 Φεβρουαρίου, 2012 7:41 μμ
Από άρθρο με τον τίτλο «Μήπως να γίνουμε όλοι Ισλανδοί;» στο «Βαθύ Κόκκινο»:
«Ο ελληνικός λαός έχει τρεις επιλογές.
Α) Να ζήσει σαν σκλάβος, αποδεχόμενος αδιαμαρτύρητα την δικτατορία του κεφαλαίου.
Β) Να εξακολουθήσει να έχει την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να έχει και την πίτα ολόκληρη (ευρώ, εξυπηρέτηση δανείων κλπ) και τον σκύλο χορτάτο (αξιοπρεπείς μισθούς, συντάξεις, δημόσια υγεία, παιδεία, ασφάλιση κλπ). Στην ουσία δεν είναι παρά μια απέλπιδα προσπάθεια να αναβάλει, για λίγο ακόμη της ιστορικές του ευθύνες.
Γ) Να ξεσηκωθεί. Να ρίξει την συγκυβέρνηση. Να διώξει το ΔΝΤ, την Τρόικα. Να κηρύξει στάση πληρωμών του χρέους. Να επιστρέψει στο εθνικό νόμισμα. Να βγει από την ΕΕ.. Να δημιουργήσει μια κοινωνία αλληλεγγύης και συνεργασίας που η οικονομία της θα εξυπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες».
pasokoi kai neodhmokrates gamhmenoi
24 Φεβρουαρίου, 2012 8:08 μμ
στο εμεις…ειμαστε ομως παρα πολλοι…..απο πρωην πασοκους και νεοδημοκρατες μεχρι αναρχικους και φασιστες απο χουλιγκανους μεχρι συντηρητικους φιλησυχους πολιτες και αλλα……αυτο το εμεις καλως ή κακως δεν μπορει να πορευτει μαζι……….τουλαχιστον ακομα.
θα σας γαμησουμε
24 Φεβρουαρίου, 2012 8:09 μμ
Venceremos!!
Sakis
24 Φεβρουαρίου, 2012 8:22 μμ
Ακριβώς αυτό!! Γιατί όταν ο ταξικός αγώνας γίνεται ταξικός πόλεμος, ο μόνος αξιόπιστος δρόμος είναι βία στη βία της εξουσίας. Το καταλαβαίνουν πλέον πολλοί, βλέπω όλο και περισσότερους, ακόμα κι αυτοί που υποκλίνονται σε εθνικοπατριωτικά μέτωπα δε μπορούν να παραγνωρίσουν την ταξική φύση μιας αναμέτρησης που έρχεται. Και αυτοί νομίζψ είναι που πρώτοι πρέπει να διαλέξουν με τι θα πάνε και τι θα αφήσουν.
oldboy9
24 Φεβρουαρίου, 2012 8:24 μμ
Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, παπάδες, τραπεζίτες, βιομήχανοι, δικαστικοί όλοι συνένοχοι στο πλάνο. Όλοι βαλμένοι να μας πιούν το αίμα, και το αίμα όλων των Λαών. Και μεις?
————————————————————————————-
Χωρά μεγάλη κουβέντα σ’ αυτό το «εμείς» η και σκέτα ΕΜΕΙΣ…
Λευτέρης
24 Φεβρουαρίου, 2012 8:32 μμ
Μια παρατήρηση, ο ταξικός πόλεμος δεν σταμάτησε ποτέ. Κάτι άλλο, το Εμείς περιλαμβάνει και πασόκους και νεοδημοκράτες κλπους ως τάξη ειδαλλιώς, το Πατρινό καρναβάλι είναι μια… σύναξη παπάδων.
ΥΓ1. Τι έγινε; Επανήλθαμε εις την τάξιν; (Μετά τα χτεσινά της Τζένης…)
ΥΓ2.Sorry gia ta greeklish…
Ioulianos
25 Φεβρουαρίου, 2012 10:23 πμ
Αλεξης Τσιμπλας
25 Φεβρουαρίου, 2012 6:53 μμ
http://alekosch.wordpress.com/2012/02/18/%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B8%CE%AD%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7/
πολυ ενδιαφερον αρθρο
αμα τα λεμε εμεις την ακουμε
τωρα τα λετε και μονοι σας
Jaquou Utopie
25 Φεβρουαρίου, 2012 7:01 μμ
ποιοι είστε εσείς και ποιοι είναι οι άλλοι;
Oblivion
26 Φεβρουαρίου, 2012 3:00 πμ
προβοκάτσια ειναι.Είσαι θρασής
ஜிட்டு கிருஷ்ணமூர்த்தி
25 Φεβρουαρίου, 2012 7:08 μμ
ο αλλος εισαι εσυ, εσυ ειμαι εγω , εγω ειμαι ο αλλος
ολοι μετεχουμε στο Φως
ολοι αδελφθα ειμαστε ,ψηγματα της υλης που συνθετει το Ολον
Jaquou Utopie
25 Φεβρουαρίου, 2012 7:09 μμ
έτσι εξηγείται!
ஜிட்டு கிருஷ்ணமூர்த்தி
25 Φεβρουαρίου, 2012 7:16 μμ
ετσι
και να μην ξεχνας πως η απαντηση ερχεται απο μεσα σου
απεξω ερχονται μονο οι ερωτησεις
ιαυτο η συμβουλη μου ειναι …
μην χολοσκάτε και μην κρίνετε οποιαδήποτε σκέψη περνά από το νου, απλά παρατηρείστε την σαν οτιδήποτε που κινείται.
Αν συνεχίσετε την ουδέτερη παρατήρηση , μια μέρα, οι σκέψεις δεν θα κινούνται τόσο γρήγορα. Η ταχύτητά τους θα επιβραδυνθεί.
Στη συνέχεια, κάποια στιγμή, θα αρχίσουν να εμφανίζονται κενά: μια σκέψη φεύγει και μια άλλη δεν εμφανίζεται για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Στο τέλος , μετά από καιρό, οι σκέψεις απλά εξαφανίζονται για ώρες … και ο δρόμος θα είναι απλώς άδειος από κυκλοφορία.
καλη τυχη μικρουλα Utopie
Verba Volant
27 Φεβρουαρίου, 2012 11:09 μμ
Το κείμενο στα ισπανικά:
http://verba-volant.info/es/es-ellos-o-nosotros/
Methexis
28 Φεβρουαρίου, 2012 2:12 πμ
http://methexis-erratum.blogspot.com/2012/02/blog-post_27.html