12/2/2012 – Ο κόσμος είναι η Είδηση

Photo by Odysseas GP

Αυτό που ζήσαμε χθες ήταν πρωτόγνωρο.

Κόσμος πιο πολύς από ποτέ κατέβηκε στους δρόμους να εναντιωθεί στη σφαγή του, να υψώσει ανάστημα, να δείξει πως διαφωνεί έμπρακτα με την περικοπή του μέλλοντός του.

Αυτός ο κόσμος είναι η Είδηση.

Αυτός ο κόσμος που δέχτηκε απρόκλητη και βάναυση επίθεση από τις κρατικές δυνάμεις καταστολής είναι η είδηση.

Αυτός ο κόσμος που κατέβηκε δίχως ίχνος προστασίας και δέχθηκε τα περισσότερα χημικά που έχουν ριφθεί ποτέ σε μία νύχτα σε οποιοδήποτε Κράτος (πολιτισμένο ή μη) είναι η Είδηση.

Αυτός ο κόσμος που παρά τον χημικό πόλεμο δεν έλεγε να φύγει, που απλά υποχωρούσε για να πάρει ανάσα κι ύστερα επανερχόταν με την ίδια αποφασιστικότητα κι επιμονή, είναι η Είδηση.

Αυτός ο κόσμος που στεκόταν επί ώρες κάτω από τοξικά σύννεφα, αυτός ήταν η Είδηση, αυτός ήταν ο Πρωταγωνιστής.

Η συστημική προπαγάνδα δίνει τα ρέστα της. Όλα τα δελτία, όλες οι εκπομπές, όλες οι φυλλάδες, κάνουν εκτενέστατα ρεπορτάζ για την «καταστροφή του ιστορικού κέντρου της Αθήνας» και για τους «βάνδαλους που απειλούν τη δημοκρατία». Ούτε λέξη για την καταστολή. Ούτε λέξη για τον χημικό πόλεμο. Ούτε λέξη για τις βιαιότητες των μπάτσων. Τίποτα, τσιμουδιά.

Για άλλη μια φορά βρέθηκε ο τρόπος να περάσει στα ψιλά γράμματα η αντίδραση του κόσμου (για ένα εκατομμύριο μιλούσε το «συντηρητικό» BBC στην Αθήνα) και φυσικά να κρυφτεί κάτω από το χαλάκι η βιαιότητα των ΜΑΤ.

Ε λοιπόν εγώ θεωρώ ευθύνη μου αυτή η προπαγάνδα να μην περάσει. Χθες στους δρόμους ήταν πολλοί και αντίκρισαν με τα δακρυσμένα από τα χημικά μάτια τους την αλήθεια. Υπήρχαν όμως ακόμα περισσότεροι που ήταν μακριά και δεν μπόρεσαν να βρίσκονται εκεί. Υπήρχε και κόσμος που φοβήθηκε να κατέβει, ακριβώς επειδή φανταζόταν πως θα πνιγεί η διαδήλωση στην καταστολή. Όλον αυτό τον κόσμο δε θέλω να τον αφήσω να πιστεύει μαλακίες. Δε θέλω όλη αυτή η λαοθάλασσα η χθεσινή να περάσει στα «ψιλά» της ιστορίας.

Δεν ξέρω αν αυτοί που έβαλαν φωτιές σε τράπεζες, κτήρια, μεγαλομάγαζα και μαυραγορίτικα «αγοράζω χρυσό» ήταν μπάχαλοι. Δεν ξέρω αν ήταν παρακρατικοί. Δεν ξέρω αν ήταν αναρχικοί. Ξέρω μόνο ότι έδωσαν το ιδανικό πάτημα.

Επίσης ξέρω πως το να καις μια τράπεζα διόλου επαναστατικό δεν είναι. Οι τράπεζες είναι τα πιο καλά ασφαλισμένα κτήρια και οι αποζημιώσεις είναι έτοιμες πριν καν σπάσει η πρώτη τζαμαρία. Το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα μεγαλομάγαζα. Το ίδιο ισχύει και για τα μαυραγορίτικα, καθώς εκεί που κάηκαν δύο θα ξεφυτρώσουν άλλα τόσα. Το Σύστημα δεν κλονίζεται καν. Ουσία μηδέν, μόνο ξεκαύλωμα.

Αξίζει ένα ξεκαύλωμα, μια έκρηξη οργής δίχως ουσιαστικό στόχο (γιατί τον Καπιταλισμό και το Σύστημα σίγουρα δεν το χτυπάει) να σκεπάζει όλη την υπόλοιπη αντίδραση του κόσμου; Αξίζει ένα ξεκαύλωμα να δίνει πάτημα σε μια προπαγάνδα που θα στρέψει την κοινωνία ξανά προς τα δεξιά και τον συντηρητισμό; Αξίζει ένα ξεκαύλωμα την απομαζικοποίηση του όποιου κινήματος;

Ε λοιπόν, εγώ απαντώ πως δεν αξίζει.

Η οργή από μόνη της δε φτάνει. Πρέπει να υπάρχει και στόχος. Και πρέπει ο στόχος να μην είναι συμβολικός, αλλά ουσιαστικός.

Χθες η μέρα ανήκε σε αυτούς που κατέβηκαν στους δρόμους, έφαγαν χημικά, πάλεψαν για τις ζωές τους. Ξέρω πως πολλοί απ’αυτούς δεν έχουν ταξική συνείδηση, ξέρω πως πολλοί απ’αυτούς μπορεί να στέκονται και κριτικά απέναντι στην Αριστερά, αλλά επίσης ξέρω πως το ταξικό τους ένστικτο -αυτό που τους έβγαλε στους δρόμους- μπορεί και πρέπει να μετουσιωθεί σε ταξική συνείδηση, αν πράγματι θέλουμε να πετύχουμε κάτι ουσιαστικό, μια κοινωνική ανατροπή.

Και, επιτέλους, ας διαχωρίσουμε το ξεκαύλωμα από την ταξική πάλη. Και σύντομα.

 

Ετικέτα: 12/2/2012, συστημική προπαγάνδα, Καταστολή, ΜΑΤ, Σύνταγμα, αστικό κράτος, αντίσταση

Posted in: Ελλάδα, Κινήματα-Ακτιβισμός