Ερμηνευτικό Λεξικό DIY

Πριν λίγες ημέρες, ο fifth_wave άφησε σε σχόλιο κάτι που βρήκε ενδιαφέρον – ένα κείμενο από τον Mario de Andrade (ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και μουσικολόγο από τη Βραζιλία).

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα…
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’όσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου…»

Και με έβαλε σε σκέψεις.

Αρχικά, η αίσθηση ήταν ότι συμφωνώ σε αρκετά σημεία, βαρέθηκα το χάσιμο χρόνου, την ανάλωση στα ίδια και τα ίδια, που όμως ξέρεις-βλέπεις ότι δεν φέρνουν αποτέλεσμα άρα θα έπρεπε να δοκιμάσεις κάτι άλλο, κουράστηκα με τους παράλογους ανθρώπους (και με μένα)…

Πρέπει να αξιοποιείται ο χρόνος όσο καλύτερα γίνεται, σα να μην υπάρχει αρκετός. Σα να είναι συνώνυμη η «αναβολή» με τη «ματαίωση».

Έπειτα κόλλησα στην αναφορά του σε «μετριότητες» με τις οποίες δε θέλει να χάνει τον χρόνο του, αναρωτήθηκα ποιους να εννοεί – σίγουρα έπαιξε ρόλο το ταλέντο του στη μουσική και η αναγνώρισή του αλλά και η ηλικία του, στο πως βλέπει τον εαυτό του και τους άλλους… αλλά τελικά, αποφάσισα ότι δε με νοιάζει… ή μάλλον, δε (θα έπρεπε να) με επηρεάζει…

Καλύτερα να προσπαθήσω, όσο το δυνατόν, να «περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων»… και βλέπουμε…

Χωροχρόνος (ο): ουσιαστικό, χώρος + χρόνος

απολύτως προσωπικό αντικείμενο στο οποίο το υποκείμενο προσπαθεί να χωρέσει στον χρόνο του όσα θεωρεί χρήσιμα ή και όσους θεωρεί σημαντικούς, αναντικατάστατους, αγαπημένους αλλά και έρωτες-μεγάλους-λέμε

συνήθως παίρνει τη μορφή ατζέντας, φωτογραφίας/βίντεο, δώρων, bytes/bits, αλλά εκφράζεται και άυλα (βλ. χαμόγελα, γέλια, αγκαλιές, φιλιά, στίχοι, παιχνίδια, μην τα θέλετε όλα έτοιμα βάλτε φαντασία)

χρησιμοποιείται και στο ζωικό βασίλειο (σε άλλα χρώματα) με προσαρμογή στα δεδομένα των οργανισμών

Spacetime Link: http://wp.me/p1pa1c-fon

koula, the trell…

ΥΓ ένα απολαυστικό παιχνίδι που έμαθα τους τελευταίους μήνες, είναι το «λεξικό»

χρειάζεται ένα λεξικό και χαρτιά-μολύβια και φαντασία – απεριόριστος ο αριθμός των παικτών

οι παίκτες-παρέα σημειώνουν μια λέξη (που βρήκε κάποιος στο λεξικό αλλά κανείς δεν ξέρει τι σημαίνει) και προσπαθούν να γράψουν ο καθένας από έναν ορισμό (με τη μορφή που γράφονται οι ορισμοί στα λεξικά) για το τι μπορεί να σημαίνει η λέξη

αυτός που έχει το λεξικό, γράφει σε ένα χαρτί τον κανονικό ορισμό (αντιγράφει από το λεξικό)

μετά διαβάζονται όλοι οι ορισμοί ανακατεμένοι (μέσα θα είναι και ο σωστός) και ψηφίζουν όλοι, ο καθένας τον ορισμό που πιστεύει ότι είναι ο σωστός

πόντους παίρνει όποιος ξεγέλασε με τον μουφο-ορισμό του κάποιον άλλο αλλά και όποιος ψηφίσει τον πραγματικό ορισμό (αυτόν που γράφει και το λεξικό)…

Νικάει συνήθως όποιος είναι πιο κοντά στο τραπεζάκι… γιατί μασουλάει όλα τα ξηροκάρπια όσο οι άλλοι γελάνε 🙂

Ετικέτα: DIY, Do It Yourself - DIY, fifth_wave, παιχνίδι, χωροχρόνος, λεξικό, koula, Mario de Andrade, trell

Posted in: Ελλάδα, Ζωή, Κείμενα, Πολιτισμος, Χιουμορ