Μια έξυπνη καμπάνια έρχεται για να προωθήσει την ταινία, δυστυχώς κατόπιν εορτής αφού το «The Iron Lady» έχει ήδη απογοητεύσει κοινό και κριτικούς. Οι αδερφοί Γουάινσταϊν παίζουν το τελευταίο τους χαρτί στην κούρσα για τα Όσκαρ με μια ευφάνταση και ωραία εκτελεσμένη ιδέα. Οι νέες αφίσες της ταινίας μοιάζουν με αυτές μιας συνηθισμένης προεκλογικής εκστρατίας, με ένα twist: είναι βανδαλισμένες. Έτσι διαβάζουμε σε αυτές «Μην ψηφίσετε τα άπληστα γουρούνια», «Occupy Trafalgar Square Now», ενώ σε μια άλλη αναγραμματίζεται το Thatcher σε «I Hate Her». Too little, too late είναι η σχεδόν ομόφωνη αντίδραση.
Την ταινία δεν έχω σκοπό να τη δω, παρά μόνο αν πέσει στα χέρια μου κανένα screener. Με τον Άκη Καπράνο διαφωνούμε σχεδόν στα πάντα. Όμως είμαι σίγουρη ότι για το «Iron Lady» θα ταυτιστούν οι απόψεις μας. Αναδημοσιεύω εδώ την κριτική του για την ταινία από το movieworld.gr
Οι Σοβιετικοί υπήρξαν μετρημένοι στα λόγια τους – γενικώς δεν μιλάμε για έναν από τους πλέον «ομιλητικούς» λαούς. Ως εκ τούτου, κάθε τους λέξη είχε τη δική της βαρύτητα. Όταν λοιπόν έβγαζαν το παρατσούκλι «Σιδηρά Κυρία» για την Μάργκαρετ Θάτσερ ήξεραν καλά τι εννοούσαν: στα χρόνια που βάστηξε η πρωθυπουργία της (από το 1979 μέχρι το 1990!), η χώρα άλλαξε ριζικά πρόσωπο: Στα μάτια των οπαδών της, είναι η ηρωϊδα των Φόλκλαντς, η γυναίκα που κατατρόπωσε τον παγκόσμιο κομμουνισμό, η υπέρμαχος της ελεύθερης αγοράς, η πολιτικός που συνέτριψε τα πανίσχυρα συνδικάτα. Υπήρχε όμως και ένα πλήθος βρετανών που είδε τις ζωές του να καταστρέφονται. Γι αυτούς, η Θάτσερ θα είναι, δικαίως, η αιώνια «σκύλα» που διέλυσε το κοινωνικό κράτος, βύθισε χιλιάδες Βρετανούς στην απόλυτη φτώχεια και ανεργία, και… ενέπνευσε άπειρους καλλιτέχνες: Από τους punks “Exploited” που την απεικόνισαν αγκαλιά με το… Χάρο, στο δίσκο τους “Death before dishonor”, τον Morrisey που την ίδια χρονιά έγραψε το «Margaret on the Guillotine» μέχρι το θεατρικό μιούζικαλ «Billy Elliot», όπου οι πρωταγωνιστές τραγουδούν: «Καλά Χριστούγεννα, Μάγκι Θάτσερ, σήμερα γιορτάζουμε γιατί είναι μια μέρα πιο κοντά στο θάνατό σου»!
Η Φιλίντα Λόιντ λοιπόν, αποφάσισε να γυρίσει μια ταινία γι αυτήν. «Εξαρχής για μένα η ταινία αυτή δεν ήταν πολιτική» δηλώνει η ίδια, «αλλά σχεδόν σεξπηρική, με την έννοια του μεγάλου ηγέτη που είναι ταυτόχρονα γεμάτος με τόσα ελαττώματα, μια ιστορία για το τί συμβαίνει σ’ έναν άνθρωπο που σφύζει κι ολοκληρώνεται μέσω της δουλειάς του, όταν αυτή φτάνει ξαφνικά σ’ ένα τέλος ταυτόχρονα όμως καθρεφτίζει τις ζωές μας – ακόμη κι αν δεν έχουμε ζήσει μια ζωή σαν της ηρωίδας – γιατί μιλάει για το τί θα μας συμβεί όταν βρεθούμε ξαφνικά γερασμένοι και ανήμποροι».Λοιπόν, ως ντοκιμαντέρ για τις ερμηνευτικές ικανότητες της Μέριλ Στριπ, η ταινία τσακώνει άνετα ένα οκταράκι. Ως ταινία μυθοπλασίας όμως, δεν πιάνει μία και αυτά που λέει η δίδα Λόιντ είναι τρίχες κατσαρές. Πρώτον γιατί, ό,τι και να κάνεις ρε Φιλίντα, όλες οι ταινίες είναι πολιτικές, είτε το θέλουν, είτε όχι. Τι να κάνουμε, έτσι είναι – δεν κουνιέται αυτό! Κάθε ταινία έχει το δικό της πολιτικό αποτύπωμα, και το να δηλώνει κάποιος πως το «αγνοεί» αυτό, κάνοντας σινεμά, είναι σαν να καταπιάνεται με τη Φυσική και να αγνοεί τη βαρύτητα. Εσύ όμως Φιλίντα τυγχάνει να είσαι επίτιμη διδακτόρισσα του Σύγχρονου Θεάτρου στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Οπότε μας δουλεύεις κανονικά – ξέρεις πολύ καλά και τη σημασία του δράματος και τις αναπόφευκτες πολιτικές του προεκτάσεις.
Τι λέει λοιπόν η Σιδηρά Κυρία; Για την ακρίβεια, τι κατορθώνει να πει. Μόνο ένα πράγμα: ότι ο κόσμος είναι αχάριστος. Κοιτάχτε καλέ πως παράτησαν μόνη της την καημένη τη γυναικούλα που παλεύει με το αλσχάιμερ. Κοιτάχτε πως παλεύει με τις αναμνήσεις τις, χαζεύοντας βιντεάκια των αχάριστων παιδιών της. Κοιτάχτε πως προσπαθεί να ξεφύγει απο την τρέλα, αυτή η γυναίκα που κάποτε ήταν ο φόβος και ο τρόμος του Βρετανικού Κοινοβουλίου. Και – το σημαντικότερο – κοιτάχτε πως είναι να δίνεις αγώνα για τα Πιστεύω σου!
Δηλαδή, η Θάτσερ ήταν ιδεολόγος.
Ε, όπως παρουσιάζεται εδώ, ναι, ιδεολόγος δείχνει η γυναίκα. Έλα όμως που για να το δείξεις αυτό, πρέπει να αποκρύψεις από τους θεατές το ότι η οικογένεια της «τσέπωσε» 20 εκατομμύρια λίρες από τις εμφύλιες διαμάχες της Σαουδικής Αραβίας – ο γιός της βλέπετε διατηρούσε εργοστάσιο όπλων στη Νότιο Αφρική. Για παρόμοιους λόγους δεν σήκωσε το δαχτυλάκι της όταν ένας βρετανός δημοσιογράφος της Observer εκτελέστηκε από τον Σαντάμ Χουσείν το 1989 – ενώ την άκουσαν μέχρι το Κρεμλίνο όταν τα’χωνε στους Σοβιετικούς που τόλμησαν να την πέσουν στο Αφγανιστάν. Και, την ίδια στιγμή, παρουσιαζόταν στον Τύπο ως άμεμπτη, ακέραιη και καλή νοικοκυρά (έκανε μόνη της τις δουλειές του σπιτιού πλην ελαχίστων εξαιρέσεων). Και φυσικά για να διατηρείς τη θέση σου σε ένα κόλπο, πρέπει ενίοτε να κάνεις τα στραβά μάτια απέναντι σε δικτάτορες κολλητούς, στις τράπεζες που κερδίζουν απ’αυτούς και στους βιομήχανους από τους οποίους ζουν. Αυτό βρε Φιλίντα δεν είναι ιδεολογία, απάτη είναι.
Μήπως μαθαίνουμε, τουλάχιστον, κάτι για τη Θάτσερ ως άνθρωπο; Σας το ορκίζομαι, τιποτα απολύτως. Δεν έχουμε καμία ιδέα περί του τι μητέρα ή σύζυγος υπήρξε η Θάτσερ, τίποτα απ’όλα αυτά δεν απασχολεί την Λόιντ. Σου λέει, ήταν ένα πλάσμα αντιθέσεων. Ε, παρ’το και βγάλε νόημα. Την βλέπεις να μειώνει τον Υπουργό Οικονομικών της, από το πουθενά (δεν έχει προηγηθεί καμία σκηνή που να εκθέτει την εριστική συμπεριφορά της) και σου λέει, ήταν και αυτό. Οπότε τι απομένει; Η μελοδραματική κλάψα. Η Θάτσερ και το φάντασμα του νεκρού της, πολυαγαπημένου άντρα. «Μη φύγεις» του λέει, καθώς η παραίσθηση χάνεται στο φως. Λίγο μετά σκέφτεσαι πως, μερικές φορές, όντως το δάκρυ σου στην αίθουσα πουλιέται πολύ φτηνά.
Και στο τέλος, σου «σκάει» και η κοινωνική συγκυρία: σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης όπου τα εργασιακά δικαιώματα καταργούνται το ένα μετά το άλλο, οι φόροι ανεβαίνουν σε δυσθεώρητα – σε σχέση με τους μισθούς μας – ύψη, και οι μεγαλοχρηματιστές τσεπώνουν δισεκατομμύρια εις βάρος μας, να σου και ένα φιλμ που σου λέει «μην αντιδράς ρε, είναι καλό να σε πηδάνε και να σε εκμηδενίζουν κοινωνικά, γιατί έτσι δυναμώνουν οι εθνικές οικονομίες – δες τι κατάφερε η Θάτσερ!». Και βγαίνεις από την αίθουσα βρίζοντας.
Τι είπατε; Ναι, η ερμηνεία της Μέριλ Στριπ είναι πολύ καλή.
So fuckin’ what?
Narrator
Αθανασία
13 Ιανουαρίου, 2012 8:58 μμ
Γνωρίζοντας απο κριτικές ότι πρόκειται για μια ανούσια ταινία θα τη δώσω μόνο και μόνο για την σπουδαία ερμηνεία της Μεριλ Στριπ
salamandras
13 Ιανουαρίου, 2012 9:46 μμ
Αρε ΙΡΑ, Αρε ΙΡΑ, λαθος ανθρωπο σκότωσε η βόμβα σας
Jaquou Utopie
13 Ιανουαρίου, 2012 9:54 μμ
Jaquou Utopie
13 Ιανουαρίου, 2012 9:56 μμ
ο ήχος της γκιλοτίνας
(όλη η έμπνευση είναι κλεμμένη, αλλά συνοδεύει τέλεια τη δουλειά που κάνω τώρα)
Jaquou Utopie
13 Ιανουαρίου, 2012 9:57 μμ
Jaquou Utopie
13 Ιανουαρίου, 2012 10:02 μμ
That’s when they finally put you in the ground
I’ll stand on your grave and tramp the dirt down
Jaquou Utopie
13 Ιανουαρίου, 2012 10:10 μμ
ding dong the witch is dead…
μανικακος
13 Ιανουαρίου, 2012 10:17 μμ
ε μαααα…. ολο το infowar θυμασαι???? 😀 😀 😀
Jaquou Utopie
13 Ιανουαρίου, 2012 10:38 μμ
όχι, εγώ από αλλού τα κλέβω 🙂 😛
giorgalis
13 Ιανουαρίου, 2012 10:22 μμ
Η Μ.Σ. είναι ηθοποιάρα αλλά όχι λόγος να δω την ταινία με τη ζωή της καριόλας, θα την αφήσω να τη δούν (ανάμεσα σε άλλους) τα βλήματα που θέλουν «περισσότερες γυναίκες στην πολιτική για έναν καλύτερο κόσμο»…
Μητσοτάκαινα, ολμπράιτ, διαμαντοπούλου, κοντολίζα, μέχρι και ζώα τύπου φώφης έχει το μενού!
Φυσικά δεν ξεχνούμε τον Στάλιν (αυτός πάει με όλα – μια φορά τον είδα τον γαμιόλη να περνά τρία κόκκινα φανάρια καβάλα σε μια γιαμάχα)
Narrator
13 Ιανουαρίου, 2012 10:28 μμ
E καλά τώρα, οι δικές μας θα σκίζανε σουτιέν για να έχουν την καριέρα της Κοντολίζας ή της Μαντλένας… 🙂
γειά σου Giorgalis, μου λείπεις!
κυανοπώγων
13 Ιανουαρίου, 2012 10:40 μμ
Και μιας και μιλάμε για γυναίκες σε θέσεις εξουσίας να κάνουμε και μια σεμνή και ταπεινή αναφορά στο μπλόγκ «//γράφος», όπου οι διαχειρίστριες jaquou, narrator και koula, κοντράρονται ποια θα πρωτοσβήσει τα μη συμβατά (με το δήθεν αντιεξουσιαστικό ύφος του μπλογκ) σχόλια!
Σταλινοκαταστάσεις…
Narrator
13 Ιανουαρίου, 2012 10:46 μμ
ψέμματα, εγώ κόβω μόνο όσους έχω προσωπικά μαζί τους.
κυανοπώγων
13 Ιανουαρίου, 2012 10:49 μμ
εκτός από κακιά είσαι και ..ΣΥΣΤΗΜΙΚΙΑ!!
Narrator
13 Ιανουαρίου, 2012 10:50 μμ
δεν το αρνήθηκα ποτέ, μη φωνάζεις 😛
Julien Febvre
13 Ιανουαρίου, 2012 10:28 μμ
πήρα κι εγώ μια χαρά…
http://www.indymedia.org.uk/en/2012/01/491077.html
Anakata-dyomenh
13 Ιανουαρίου, 2012 11:35 μμ
λοιπόν… η Μάγκι ονομάστηκε «milk snatcher» επειδή το 1985 όταν ήταν γραμματέας στο υπουργείο παιδείας έγιναν περικοπές οπότε έκοψαν το γάλα στα παιδιά που ήταν άνω των 7. Από τότε, λεει της κολλησε το παρατσούκλι. Βρε τι μαθαίνει κανεις βραδιάτικα 🙂
Capybara
14 Ιανουαρίου, 2012 12:17 πμ
Σχετικό είναι κι αυτό:
Anakata-dyomenh
14 Ιανουαρίου, 2012 1:12 πμ
🙂 μια διορθωσουλα μονο σε αυτά που έγραψα πριν… αυτά με τις περικοπες στο γαλα και τα σχολικά γεύματα έγιναν το 1971 και όχι στη δεκαετία του 80, όταν η Μάγκι ξεκινούσε την καριέρα της από το υπουργείο παιδείας… απο μικρή φαινοταν 🙂
Capybara
14 Ιανουαρίου, 2012 2:05 πμ
Μου θυμίζει πολύ την Άννα Διαμαντοπούλου για κάποιον ανεξήγητο λόγο…
rocknrollfever
14 Ιανουαρίου, 2012 7:43 μμ
Δεν την λέγανε και «η κόρη του μανάβη» ή κάνω λάθος?
Narrator
14 Ιανουαρίου, 2012 7:47 μμ
έχω την εντύπωση πως ήταν μπακάλης. αν κάνω λάθος να διορθώσετε τη Σου Τάουνσεντ όχι εμένα. 🙂
Capybara
14 Ιανουαρίου, 2012 12:15 πμ
Μουσικό αφιέρωμα ενάντια στη Θάτσερ:
http://head-charge.blogspot.com/2009/05/against-thatcher.html
🙂
catalternative
14 Ιανουαρίου, 2012 2:13 πμ
Αν και δεν γράφτηκε για αυτήν, ταιριάζει 😀
Capybara
14 Ιανουαρίου, 2012 2:14 πμ
Δεν γράφτηκε γι’ αυτήν, αλλά οι Specials το είπανε γι’ αυτήν 🙂
Capybara
14 Ιανουαρίου, 2012 2:16 πμ
Αντίθετα αυτό γράφτηκε γι’ αυτήν
run for your life before she eats you alive 🙂 🙂 🙂
Η Καμαριέρα του Στρός Καν
14 Ιανουαρίου, 2012 3:03 πμ
Δεν την εχω δει την ταινια αλλα θελω να τη δω ασχετα με κριτικες, αλλωστε δεν τις πολυλαβαινω υποψην. Ενδιαφερουσα η τοποθετηση του Καπρανου και περιγραφικα ευστοχος ο εντοπισμος που κανει για την αναποφευχτη ακυροτητα που δημιουργειται οταν καταπιανεσαι με ενα πολιτικο προσωπο αλλα δε θες να κανεις πολιτικη ταινια. Oμως αυτο ισχυει για οποιαδηποτε περσονα, ειτε εχει λαβαρο το φιλελευθερισμό ειτε τα σφυροδρεπανα…Οποτε δε μπορω να καταλαβω γιατι το ριχνει στο αναρχοκομμουνιστικο κυρηγμα…Το ιδιο κουλά κάθεται μια ταινια που μιλαει για τη θατσερ χωρις να δειχνει θατσερισμο, με μια ταινια που μιλαει για το σταλιν χωρις να δειχνει σταλινισμο, το μαο χωρις μαοϊσμό κοκ.
Narrator
14 Ιανουαρίου, 2012 3:06 πμ
θα είναι αναρχοκομμουνιστής φαίνεται…
(έγραψε κριτική για τη ταινία που αναφέρεται στη ζωή της Θάτσερ. αν βρεις κείμενο για ταινία που αναφέρεται στη ζωή του Στάλιν και δεν τα χώνει, να μας το ποστάρεις)
Η Καμαριέρα του Στρός Καν
14 Ιανουαρίου, 2012 3:52 μμ
Δεν περιοριστηκε να γραψει κριτικη για την ταινια, το προχωρησε ενα βημα παραπερα και εκανε ξεκαθαρη πολιτικη τοποθετηση εναντι αυτης που υπονοειται μάλιστα οτι πηρε το φιλμ προβαλοντας Θατσερ χωρις Θατσερισμο. Και ισχυριζομαι οτι αυτο ειναι ακυρο. Σε αυτη την παγιδα ομως πεφτουν οι περισσοτεροι οταν μια ταινια καλως ή κακως καταπιανεται ανθρωποκεντρικά με πολιτικα υποκειμενα βαζοντας στο περιθωριο την πολιτικη σταση τους με τις προεκτάσεις της. Κριτικη λοιπον κανεις οταν αξιολογεις τη φυση ενος τετοιου εγχειρηματος και ο Καπράνος (με τον οποιο συμφωνω κιολας) τη θεωρει αμφιλεγόμενη.
Τα υπολοιπα ομως ειναι προβολες του θεατη πανω σε κατι που θα ηθελε να δει αλλά δεν ειδε λες και απογοητεύτηκε λες κι ο δημιουργος (ξαναλεω καλως ή κακως) ειπε στην τελικη οτι ηθελε να δειξει (!?) Προφανως η Lloyd θέλησε να μην αξιολογησει το πολιτικο εργο της Θατσερ αλλα να το χρησιμοποιησει σαν ΚΑΜΒΑ πάνω στον οποιο θα αποτυπωθει η περσονα ή ο,τι αλλο γουσταρει. Η κριτική επι του εργου λοιπον εγκειται εκει…στο κατα ποσο πετυχε το στοχο που η ιδια η ταινια εθεσε στον εαυτο της…ή αν θες κριτικη του κατα ποσο στεκει να βαζει τετοιους στοχους….οχι ομως αν πετυχε κατι που δε στοχευε καν ετσι κι αλλιως. Πάντως εαν η ερμηνεια της Στριπ ηταν καλη μαλλον η ταινια πετυχε κατα πολυ να κανει αυτο που ηθελε να δειξει.
Παρομοιες μαλακιες βγαινανε και λεγανε για τον Βουλγαρη θυμαμαι, με την ταινια του για τον εμφυλιο, οτι και καλα δεν ηταν διεισδυτικος στο θεμα λες και ηθελε ο ανθρωπος να κανει κατι τετοιο…αλλα για μερικους επρεπε μαλλον με το ζορι….
Αν αυριο λοιπον βγει καποιος να κανει ταινια που θελει να μιλησει για τις ανθρωπινες αντιφασεις και παρει τον αιμοσταγή Χιτλερ να δειχνει το αισθημα του στην Ευα Μπραουν θα πούνε οτι ο σκηνοθετης ειναι νεοναζι και ωραιοποιει το κτηνος…μονο και μονο επειδη δε γουσταρει ή δεν ειναι ετοιμος να κανει την αναγνωση που του δινει η ταινια…
Narrator
14 Ιανουαρίου, 2012 4:26 μμ
Υπάρχει ολόκληρη παράγραφος αφιερωμένη σε αυτό που πιστεύεις ότι θα έπρεπε να επικεντρώνεται η κριτική. «Μήπως μαθαίνουμε, τουλάχιστον, κάτι για τη Θάτσερ ως άνθρωπο; …»
Ο κάθε σκηνοθέτης έχει μια ιδέα και ένα όραμα για το τι θέλει να παρουσιάσει στον θεατή. Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Καλώς ή κακώς κρίνεται το αποτέλεσμα. Πάνω σε αυτό έχει άποψη ο καθένας και δεν μπορεί να γίνει συζήτηση πάνω στο τι ήθελε να κάνει, αλλά στο τι έκανε. Ακόμα και αν ο σκοπός ήταν να «καταπιαστεί ανθρωποκεντρικά με πολιτικα υποκειμενα», όταν μιλάμε για πρόσωπα όπως η Θάτσερ (ή και τον Στάλιν όπως ανέφερες), αυτό ΔΕΝ μπορείς να το κάνεις αν δεν αναφερθείς στην πολιτική τους, γιατί καλώς ή κακώς αυτά τα δύο είναι συνυφασμένα. Ακόμα και αν τη χρησιμοποιήσεις ως καμβά, αυτός πρέπει να είναι ολοκληρωμένος.
Προσωπικά θεωρώ εντελώς στείρα μια (καλή ή κακή) κριτική που δεν κάνει προβολές και άρα μου είναι αδιάφορη. Ο κινηματογράφος αυτό είναι, η προσωπική προβολή που κάνεις βλέποντας μια ιστορία. Διαφορετικά δεν θα ήταν διασκέδαση, δεν θα ήταν ψυχαγωγία. Υπάρχουν τόσες θεάσεις ενός έργου, όσοι και οι άνθρωποι που το είδαν. Δεν υπερασπίζομαι το κείμενο του Άκη, όπως είπα δεν έχω δει καν την ταινία, αλλά υπεραμύνομαι της άποψης ότι αυτού του είδους οι κριτικές έχουν ενδιαφέρον για μένα.
Στην τελευταία σου παράγραφο είσαι φάουλ. Όπως γράφω και παρακάτω, αυτό που λες για τον Χίτλερ, έχει ΗΔΗ ΓΙΝΕΙ και έχει δώσει το αριστούργημα που ονομάζεται ΠΤΩΣΗ. Βρίσκω εντελώς επιφανειακή την κριτική που θα αναφέρει την ωραιοποίηση ως αυτό που αποκόμησε από την ταινία.
Ανάλογες διφορούμενες θεάσεις θα μπορούσαν να υπάρξουν και για το The Queen (H Βασίλισσα, με την Έλεν Μίρεν), ταινία που για μένα προσωπικά πετυχαίνει στο έπακρο αυτό που θεωρείς ότι πραγματεύεται και το «The Iron Lady». Έχει προσωπική, ανθρωποκεντρική προσέγγιση πάνω σε ένα άκρως πολιτικό πρόσωπο, καταδεικνύει απόλυτα αυτή του την πλευρά, χωρίς να την κάνει συμπαθή στο ελάχιστο. Ότι κι αν ήθελε λοιπόν να κάνει η Lloyd, το έχουν κάνει άλλοι καλύτερα, λυπάμαι προσπαθήστε πάλι.
Η Καμαριέρα του Στρός Καν
14 Ιανουαρίου, 2012 5:24 μμ
Επιλεγω παντως τη φραση «ειναι αμφιλεγομενο» να δειξεις το ανθρωπινο προσωπο ψιλοξεκομμενο απο τις πολιτικές επιλογες, διοτι η ουδετεροτητα σε αυτα τα πραγματα εκλαμβανεται ως εμμεση συναινεση 😉 Απο τη λανθανουσα συναινεση της ουδετεροτητας ομως μεχρι τη σαφη προβολη εστω και ολιγολεπτων….συναινετικων διαθεσεων, υπαρχει χασμα. Μονο στη 2η περιπτωση (και περα) μπορει κανεις να πει οτι η ταινια ΠΡΟΒΑΛΕΙ τη Θατσερ ως χ και ψ. Μπορει λοιπον ο Καπρανος να τα λεει καλα…απλα ειμαι καλοπιστη σε αυτα που λεει η Lloyd οτι σκοπευει η ταινια…κι επειδη η επιχειρηματολογια του «κηρυγματος» δε με επεισε…o θιασωτης του νεοφιλελευθερισμου δε χρειαζεται να κρυψει τις κερδοσκοπικες κομπινες του για να πεισει οτι ενδιαφερεται για το καλο του τοπου του, διοτι εκ των πραγματων ισχυριζεται οτι το καλο του τοπου του ειναι η κερδοσκοπια. Αυτα μαλλον οι fans των σφυροδρεπανων πρεπει να τα προσεχουν 😉
Δε συμφωνω στο να αξιολογεις μια ταινια με βαση τις προβολες σου, με βαση αυτο που θα ηθελες να ειναι και οχι αυτο που διεκδικει να γινει. Ειναι παπαρολογια να θαψεις κατι επειδη δεν ειδες αυτο που περιμενες, κριτικη ειναι να το θαψεις επειδη δεν εγινε αυτο που διεκδικουσε να γινει και οτι ισως να ηταν και καλυτερο….αμα εδειχνε και αυτο που ηθελες να εισπραξεις 😉 constructive criticism που λενε…
Το downfall δεν εκανε αυτο που λεω….αυτο που λεω θα το εκανε μια ταινια που θα εδειχνε τον χιτλερ το ´40 πχ τοτε που ηταν στα φορτε του…ενα κοφτερο μυαλο πχ στη στρατιωτικη στρατηγικη του, χαιρεκακο στο θεαμα της γενοκτονιας με οραμα την παντοκρατορια….και απο την αλλη πχ ευαλλωτο και πισω απο τα φουστανια της αγγλιδας 😉 Ναι επιφανειακη η κριτικη της ωραιοποιησης αλλα ελα ντε που θα υπηρχε 😉
Η Καμαριέρα του Στρός Καν
14 Ιανουαρίου, 2012 5:30 μμ
Επισης δεν ηταν σε ολους αντιπαθης η θατσερ…οποτε η επιτυχια της ταινιας δε θα ηταν να γινει αντιπαθης οπως πχ στη βασιλισσα….και η ιστορια της βασιλισσας ειναι περσινα ξυνα σταφυλια, της θατσερ ειναι φρεσκο πραγμα….δηλαδη αν δεν ηταν η θατσερ η αγγλια δε θα ηταν αυτο που ειναι σημερα…ο,τι κι αν σημαινει αυτο. Γι αυτο και το θεμα ειναι πιο ευαισθητο, χωρια που ειναι εν ζωη ακομα…
Narrator
14 Ιανουαρίου, 2012 6:50 μμ
«επειδη δεν εγινε αυτο που διεκδικουσε να γινει και οτι ισως να ηταν και καλυτερο» – To ίδιο λέμε.
Για να κάνεις μια ΚΑΛΗ ταινία χωρίς να παίρνεις θέση σε αυτό που πραγματεύεσαι χρειάζεσαι πολλά κιλά @@@. Δεν μπορεί να το κάνει ο πάσα εις. Επίσης η ουδετερότητα είναι και αυτή «πολιτική θέση». Μην ξεχνάς ότι μιλάμε για ένα μέσο και όχι για την ίδια την ιστορία.
Δεν καταλαβαίνω λέξη από αυτά που έγραψες παραπάνω για την «Βασίλισσα». Ζει ακόμα και ο Κάρολος δεν θα δει θρόνο εύκολα (κρίμα για την Καμίλα δλδ) και η ταινία είναι σχετικά πρόσφατη. Την έφερα ως παράδειγμα για πολύ συγκεκριμένους λόγους σε σχέση με τα επιχειρήματά σου.
αναλυτης ηλιθιων ταινιων
14 Ιανουαρίου, 2012 7:30 μμ
Narrator@ Υπάρχουν τόσες θεάσεις ενός έργου, όσοι και οι άνθρωποι που το είδαν
______________________
αυτο ισχυει μονο για τα εργα που προυποθετουν την ανοιχτοτητα
και η ανοιχτοτητα ειναι κατι πολυ παραπανω απο «αποψη», ειναι φαινομενολογικη παρασταση απαλλαγμενη απο την Ιστορικοτητα και την Ψυχολογια
αυτο ομως δεν συμβαινει στο σινεμα του Χολλυγουντ που επενδυει στην Ιστορικοτητα και την Ψυχολογια και τιμαει την αφηγηση με ορους αναπαραστασης … ενα point of view για τον αφηγητη, ενα και για τον παραληπτη
Narrator
14 Ιανουαρίου, 2012 7:37 μμ
καλά κρασιά…
Το πως θα προσλάβεις ένα οποιοδήποτε έργο τέχνης έχει να κάνει με ένα σωρό εξωτερικούς και εσωτερικούς παράγοντες της στιγμής.
Δεν έχω κάτι να πω με αυτούς που ξεκινάνε τον δαιχωρισμό από «αμερικάνικες και όλες οι άλλες». Τους αφήνω στη βλακεία τους και στην «καθαρότητα της ιδεολογίας» τους.
αναλυτης ηλιθιων ταινιων
14 Ιανουαρίου, 2012 7:52 μμ
δεν μιλησα για αμερικανικες ταινιες, αλλα για χολυγουντ
οταν δεν καταλαβαινεις τι σου γραφουνε, δεν ειναι αναγκη να το δειχνεις τοσο ωμα
δεν σε ειπαμε και @μπαλη
οταν σου λενε οτι » η ανοιχτοτητα ειναι φαινομενολογικη παρασταση απαλλαγμενη απο την Ιστορικοτητα και την Ψυχολογια , σημαινει απαλλαγμενη απ την ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ»
αν εχεις να πεις κατι πανω σ αυτο, πες , ειδαλως αμα θες να πεις ποσο εξυπνη εισ;αι και ποσο βλακες οι αλλοι, ελα στον ψυχαναλυτη … ειναι και σαββατο βραδυ θα μου πεις , αλλα κατι θα κανουμε για τη περιπτωση σου
Narrator
14 Ιανουαρίου, 2012 7:54 μμ
δεν κατάλαβες… χαζοαμερικανάκι είμαι και γουστάρω Χόλυγουντ.
αναλυτης ηλιθιων ταινιων
14 Ιανουαρίου, 2012 8:02 μμ
δεν ξερω αν εισαι 100% το χαζο-αμερικανάκι, το 50% ομως το καλυπτεις χαλαρα
😆
Narrator
14 Ιανουαρίου, 2012 8:03 μμ
μπράβο!
άντε γειά τώρα, πάω να δω λίγο Μακόνα-χάνεϋ να γουστάρω.
Asxetos
14 Ιανουαρίου, 2012 9:51 πμ
πολυ ενδιαφερον…
katy
14 Ιανουαρίου, 2012 11:29 πμ
Επειδή ο Δανίκας τη «θάβει» την ταινία, γι’ αυτό και μόνο το λόγο θα πάω να τη ‘δω!
http://www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4686690
spiral architect
14 Ιανουαρίου, 2012 12:35 μμ
Κάποτε ο Δανίκας ήταν πιο πνευματώδης κριτικός.
Τώρα αμερικανίζει … 😦
katy
14 Ιανουαρίου, 2012 12:45 μμ
spiral for you!
“Μη δίνεις καμιά σημασία στους κριτικούς. Ούτε καν να τους αγνοείς!” 😉
Sam Goldwyn (1879 – 1974), Αμερικανός κινηματογραφικός παραγωγός.
spiral architect
14 Ιανουαρίου, 2012 1:07 μμ
Xε, χε, ποτέ δεν έδινα, αν και πάντα τις διάβαζα. Ο Δανίκας ήταν πνευματώδης και ο Μικελίδης εγκεφαλικός και ο Μπακογιαννόπουλος … sue generis.
Tώρα τους έχω χάσει (ειδικά τον δεύτερο μετά το κλείσιμο της «Ε»)
katy
14 Ιανουαρίου, 2012 1:14 μμ
Ξέρεις, ο Δανίκας μου την «έσπασε» εντελώς, τότε που έβαλε στο «Ξωτικό των Χριστουγέννων» 3 και στον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» 2. Απίστευτα πράγματα δηλαδής! 🙂
spiral architect
14 Ιανουαρίου, 2012 1:40 μμ
Τι να πει η Θάτσερ μπροστά στην Πτώση; 😉
Narrator
14 Ιανουαρίου, 2012 3:52 μμ
please, please, please πες μου ότι δεν εννοείς ότι η «Πτώση» εξανθρωπίζει τον Χίτλερ τον κάνει αρεστό, μπλα μπλα μπλα μπλα…
spiral architect
14 Ιανουαρίου, 2012 6:10 μμ
Eίδες κάτι τέτοιο στην «Πτώση»;
Προσωπικά μόνο «εξανθρωπισμένο» Χίτλερ δεν αναγνώρισα!
Απλά ήταν μιά δυνατή ταινία.
Narrator
14 Ιανουαρίου, 2012 6:37 μμ
Δέχθηκε πολλή -εντελώς άκυρη- κριτική με βάση αυτό το επιχείρημα. Μπαρμπούτσαλα αν με ρωτάς.
LAGARTSAS-A
14 Ιανουαρίου, 2012 4:47 μμ
Δυο λόγια για ευαίσθητους Φονιάδες
Δεν τους έστειλαν να ουρούν πάνω στα σώματα των σκοτωμένων. Γι’ αυτό, όπως μας λένε οι ίδιοι οι κυβερνήτες του πολέμου και όπως προπαγανδίζουν τα ΜΜΕ τους παγκοσμίως, πληγώθηκε η ευαισθησία κι ο ανθρωπισμός των μεγάλων αυτών Φονιάδων. Θα ήθελαν μάλλον να σκοτώνουν οι στρατιώτες τους με… χειρουργική λεπτότητα κι αβρότητα αγγέλων, κι ύστερα να θάβουν τα θύματά τους με σεβασμό, αντί να τους κόβουν τα κεφάλια, να παίρνουν ως αναμνηστικά διάφορα μέλη των θυμάτων και να προβαίνουν σε διάφορες άλλες πολιτισμένες πράξεις. Εκείνοι, όμως, όπως αποδείχτηκε τόσες φορές στην Ιστορία, προτιμούν να πλημμυρίζουν στο αίμα διάφορους λαούς σαν τον αφγανικό, να εξαφανίζουν Ναγκασάκια και Χιροσίμες, να καίνε πόλεις και χωριά, να βιάζουν και να ξεκοιλιάζουν γυναίκες, παιδιά και αμάχους, και να επιστρέφουν τελικά στις Η.Π.Α και στις νατοϊκές τους πατρίδες αποκτηνωμένοι, τρελαμένοι ή συσκευασμένοι σε φέρετρα. Το ξέρουν ήδη ή το μαθαίνουν σύντομα, όταν πάνε σε τέτοιους πολέμους: Όσοι επιζούν είναι συνήθως οι πιο αποκτηνωμένοι, αυτοί που διψούν για αίμα, αυτοί που είναι έτοιμοι να θερίσουν με αδιαφορία ολόκληρους λαούς. Αυτοί παίρνουν και τα μετάλλια των ηρώων, τις δόξες και τις τιμές. Οι πιο ευαίσθητοι χάνονται συνήθως γρήγορα, γιατί διστάζουν να σκοτώσουν ή, έστω, να ουρήσουν πάνω στα θύματά τους.
Το ξέρουμε πια κι εμείς καλά από την Ιστορία: Δεν υπάρχει πόλεμος χωρίς «εγκλήματα πολέμου», ατομικά και μαζικά, όπως δεν υπάρχει Κράτος χωρίς «καταχρηστική» άσκηση της εξουσίας του από τις δυνάμεις καταστολής που διαθέτει (βασανιστήρια, τραυματισμούς, σπάσιμο κεφαλιών, χημικά, αιματηρές καταστολές διαδηλώσεων, θανάτους…). Κι όπως, επίσης, δεν υπάρχει καπιταλισμός χωρίς υπερεκμετάλλευση, φτώχεια και δυστυχία. Υποτίθεται ότι υπάρχουν τα «όρια» και οι «περιορισμοί» που θέτει ο Νόμος. Αυτό όμως που ισχύει πραγματικά είναι αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία και στην Ιστορία κι όχι αυτό που λέει το γράμμα του Νόμου ότι ισχύει. Άλλωστε, όταν θέτεις όρια στο έγκλημα, αυτό σημαίνει ότι το αποδέχεσαι. Όπως, όταν ορίζει ο Νόμος αυτή ή εκείνη την πράξη ως «έγκλημα πολέμου», αυτό σημαίνει ήδη ότι αποδέχεται και νομιμοποιεί το βασικό: τον ίδιο τον Πόλεμο. Μπορείς να δολοφονήσεις, να εξουσιάσεις, να εκμεταλλευτείς, αλλά… εντός «ανθρωπιστικών» ορίων. Μπορείς να ξεκοιλιάσεις χίλιους Αφγανούς, αλλά δεν επιτρέπεται να ουρήσεις πάνω στα πτώματά τους. Μπορείς να εκμεταλλευτείς όσο θέλεις τον μισθωτό σου και να τον πετάξεις στο δρόμο όταν σε συμφέρει, κι ας μένει έτσι χωρίς μέσα επιβίωσης. Δεν επιτρέπεται, όμως, να τον σκοτώσεις, όπως είχαν δικαίωμα οι δουλοκτήτες πάνω στους δούλους, γιατί είναι «ελεύθερος» και «ίσος» μ’ εσένα που τον εκμεταλλεύεσαι. Έτσι μιλάει η ευαισθησία του αστικού Κτήνους.
Μα θα σ’ άρεσε να ουρούν οι δολοφόνοι πάνω στα θύματά τους; Όχι βέβαια. Αλλά θα μ’ άρεσε να μην υπάρχουν θύματα πολέμου για να ουρούν πάνω τους οι δολοφόνοι ή να τα καίνε, να τα βιάζουν, να τα κατακρεουργούν. Για να συμβεί, όμως, αυτό, θα έπρεπε να καταργηθεί ο ίδιος ο Πόλεμος και μαζί του όλοι αυτοί οι στρατοί των φονιάδων που στέλνονται στις διάφορες χώρες για να μακελέψουν λαούς. Αλλά για να καταργηθούν οι στρατοί και να πάψουν να στέλνονται οι φονιάδες τους για να υποτάξουν και να σφάξουν λαούς, θα πρέπει να καταργηθεί η εξουσία και τα συμφέροντα εκείνων που τους στέλνουν και τους πληρώνουν και τους δικάζουν όταν… πληγώνεται η «ανθρωπιά» και η «ευαισθησία» τους. Αλλά άρχουσες τάξεις, κράτη, εξουσίες, στρατοί, στρατιωτικοβιομηχανικά συμπλέγματα, εταιρείες πολέμου κι όλη αυτή η σαβούρα, δεν καταργούνται μόνα τους κι ούτε πρόκειται να σταματήσουν με τη θέλησή τους. Κι εδώ, αναγκαία, τον ρόλο τον έχει ένας άλλος «πόλεμος», αυτός που θα καταργήσει τις τάξεις μαζί με τα κράτη και τις εξουσίες τους. Τότε, θα εξαφανιστούν απ’ την Ιστορία και οι ένστολοι δολοφόνοι που θέλουν να ουρούν πάνω στα πτώματα των θυμάτων τους. Για την ώρα και για να μην ξεχνάμε το ρόλο και την ευθύνη μας, η Ελλάδα ανέλαβε τη Διοίκηση της Δύναμης Ταχείας Επέμβασης του ΝΑΤΟ. Μάλλον για να φτιάξουν στο Αφγανιστάν ουρητήρια για Φονιάδες.
και να μην ξεχναμε οτι αυτη η κυρια τερας, που εφαρμοσε στην πραξη τις επιταγες της σχολης του σικάγου ηταν ταυτοχρονα παγκοσμια μακελαρισσα, που με τον πολεμο στα φωκλαντ εβαλε τη βαση του θεαρεστου εργου της.
αναλυτης ηλιθιων ταινιων
14 Ιανουαρίου, 2012 7:33 μμ
ασχετο
μηπως εχετε δει αυτη τη ταινια ???
ετυχε να την δω προχθες, τι σας λεει ?
Narrator
14 Ιανουαρίου, 2012 8:19 μμ
ναι την έχουμε δει, τι θες να σου πούμε;
αναλυτης ηλιθιων ταινιων
14 Ιανουαρίου, 2012 8:24 μμ
τη γνωμη σου
και τι σου αφηνει αυτη η σκηνη, ειδικα στο 5:35 περίπου
Narrator
14 Ιανουαρίου, 2012 8:46 μμ
Την είχα δει πριν καιρό και μου είχε φανεί μεγάλη βλακεία. Η Σάντρα πριν το Όσκαρ (ανατριχίλα) και ο Δρ. Τρόυ σε μια προσπάθεια να μεταπηδήσει στον κινηματογράφο. Μου φάνηκε πολύ χαζή η εξήγηση για το τι πραγματικά συνέβαινε. Και αυτό το νόημα του δεν ξεφεύγεις από αυτό που σου είναι γραμμένο… ξέρω ΄γω; μας τα ‘παν άλλοι καλύτερα μάλλον.
Την ξαναχάζεψα λίγο από τη μέση και μετά που την είχε πάλι η τηλεόραση. Δεν βελτιώνεται στη 2η θέαση.
Όσο για τη συγκεκριμένη σκηνή, λες αυτή στη βοχή; Τι να μου αφήσει; Έχει ένα κάποιο νόημα το νεκρό πουλί γιατί έτσι (με το κουφάρι που πετάει στα σκουπίδια) πρωτοαντιλαμβάνεται την ασυνέχεια στο χρόνο…
αναλυτης ηλιθιων ταινιων
14 Ιανουαρίου, 2012 9:15 μμ
και εγω στη tv την ειδα και κολλησα επειδη δεν ειχα δει τοσο απροκαλυπτο πουσαρισμα τραπεζων , δανειων κλπ
Η ταινια (2007) βγηκε την εποχη που έσκαγε η φουσκα των στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ.
Εκεινο το καιρο που λετε ερημωναν ολοκληρες γειτονιες και πολεις απο τις κατασχέσεις σπιτιών, πχ Κληβελαντ κλπ
Ο ηρωας, λοιπον της ταινιας Premonition (Εμμονή)-2007, ενω η γυναικα του, λεει πως της λειπει η σχέση τους, προσπαθει να την ακυρωσει απαριθμώντας , τα αντικειμενικα ντεμεκ, θετικά στοιχεία της σχέση τους και μεταξυ αυτών, σε περιωπτη θεση ….το γεγονος της κατοχης δανειου !!
σε στυλ:
– Τι παραπονιεσαι βρε γυναικα , ολα τα εχουμε , μια χαρα ειμαστε , εχουμε δουλεια,το γαμο μας, δυο ομορφα καλα παιδια , δανειο, υγιεια, λεφτα ….
και τη στιγμη που παραθετει τον «δεκαλογο» τηςς ευτυχιας ο ηρωας ,τα πάντα γυρω καταστρέφονται… η καταιγίδα μαίνεται, ενα πουλι σκοτώνεται απο ηλεκτροπληξία, πινακιδες πεφτουν, δεντρα ξεριζωνονται κλπ κλπ
μου φανηκε πολυ φρικτο , πολυ φτηνο, πολυ στημμενο θεαμα και φανταζομαι οτι μπολιαστηκε πολυ δοση τετοιου ειδους το κοινο της Usa, ως αναλογο των ταινιων της εποχης του τρομοΕιτζ που οποιος ξενοπηδουσε παθαινε κακο μεγαλο
Ενα «υποδειγματικο μάθημα» υποταγής
Narrator
14 Ιανουαρίου, 2012 9:31 μμ
Α καλά το πήγες πολύ μακριά εσύ… αμφιβάλλω αν πέρασαν ποτέ από το μυαλό του σκηνοθέτη όλα αυτά. Το διαβάζω λίγο διαφορετικά όλο αυτό… Ελάχιστα πριν την απατήσει, αυτή του μιλάει για αγάπη και αυτός απαριθμεί όλα αυτά για τα οποία πρέπει να ξεχάσουν τους έρωτες και να «σοβαρευτούν», έχουνα σπίτι, παιδιά, δάνεια… μετά το μετανοιώνει βέβαια (τρομερό βάθος χαρακτήρα… not).
Στημμένο και φτηνό είναι γιατί παίζει με όλα τα κλισέ της εικόνας και της ατμόσφαιρας που προσπαθεί να χτίσει, χωρίς να επενδύει καθόλου στους χαρακτήρες, με ένα τσάτρα πάτρα σενάριο, μια παραγγελιά που εκμεταλεύεται τα ονόματα (ειδικά του τύπου από το Νιπ/Τακ) για να τσιμπήσει ότι μπορεί στο μποξ όφις.
αναλυτης ηλιθιων ταινιων
15 Ιανουαρίου, 2012 10:32 πμ
οταν μιλαει για, σπίτι, παιδιά, δάνεια,δεν τα παρουσιαζει σαν μπελαδες αλλα σαν ευλογια
– ειμαστε μια χαρα που εχουμε «σπίτι, παιδιά, δάνεια» και οτι αυτο λεγεται εν μεσω κρισης και καταρευσης, δεν ειναι τυχαιο
οταν μιλαμε για Χολλυγουντ μιλαμε για Μεκα
Narrator
15 Ιανουαρίου, 2012 12:36 μμ
Να σου πω, αν ήταν σοβαρή ταινία, πιθανόν να έκανα αυτή την ανάγνωση πιο εύκολα. Επειδή ήταν της σειράς, προφανώς δεν έδωσα καμία σημασία. Από ότι βλέπω ούτε το υπόλοιπο πόπολο την θεώρησε σημαντική. Ένα 5,7 έχει βαθμολογία κοινού στο imdb
Η Καμαριέρα του Στρός Καν
15 Ιανουαρίου, 2012 2:10 πμ
Λοιπόν την ειδα την ταινια…πολιτικά των ίσων αποστάσεων και οκ μιας και δεν υπήρχε η διάθεση για περεταίρω διερευνηση. Εν τούτοις όμως ρε γαμωτο την περίμενα πιο δυνατή…δηλαδή αμα δεν ήταν η Θατσερ η κεντρική περσόνα, αλλά μια άσχετη γυναίκα – υποτίθεται δυναμική που μετά «χάζεψε» – δε θα είχαμε πάρει πρέφα, θα είχε βγεί ακόμα πιο χλιαρή…
giorgalis
15 Ιανουαρίου, 2012 10:43 πμ
Για το σωτήριο έτος 2019 προγραμματίζεται η κινηματογραφική πρεμιέρα της βιογραφίας της μεγάλης Ελληνίδας πολιτικού Ντόρας Μπακογιάννη Μητσοτάκη σε σκηνοθεσία Ομηρου Ευστρατιάδη.
Η ταινία θα αφορά το τελευταίο και πιο δημιουργικό κομμάτι της καριέρας της μεγάλης πολιτικού – διανοούμενης και θα αρχίζει με τη σκηνή ενός λουκούλειου γεύματος ενω θα τελειώνει με τον δεσμοφύλακα να της αρνείται την παροχή ξυριστικών με τη φράση: «ντούγκλα το μουστάκι για τη Μητσοτάκη χοχοχο»
http://cretalive.gr/new/69834/crete/Koukouloforoi_epitethikan_stin_Mpakogianni_eno_etroge_sto_Loukoulo
katy
15 Ιανουαρίου, 2012 10:48 πμ
Έχει η Ντορούλα τα «μέσα», να μας κρατήσει ζωντανούς μετά τις 21/12/12;
😀
giorgalis
15 Ιανουαρίου, 2012 11:00 πμ
Υποθέτω ναι!
Σε άλλη περίπτωση τα τμήματα της ταινίας του όμηρου ευστρατιάδη θα ανακαλυφθούν σε καμιά 20αριά χιλιάδες χρόνια απο τους τότε κατοίκους της γης που θα αναρωτιούνται: «αυτό το αριστούργημα είναι έργο ανθρώπινο ή σημάδι εξωγήινων;»
katy
15 Ιανουαρίου, 2012 11:08 πμ
Γειά σου βρε giorgali (γαλαζοαίματε της ψυχής μου), με τα ωραία σου! :-D, 😀
giorgalis
15 Ιανουαρίου, 2012 11:20 πμ
Επειδή ο Ο.Ευστρατιάδης έχει αναρίθμητους φανς, σας ενημερώνω πως κάνει ΚΑΙ δημοσκοπήσεις!
http://www.madata.gr/epikairotita/politics/164007.html
Τον μεγάλο (αριστερό) καλλιτέχνη συνδέει μακρά φιλία με τον πρόεδρο Φ. Κουβέλη και τον σύντροφο Αλέξη.
anton555
15 Ιανουαρίου, 2012 11:25 πμ
Εγω παντως ξερω οτι η ελληνιδα «σιδηρα κυρια»,τα ‘φαγε τα αβγουλακια της, χτες στο Ηρακλειο…
http://www.cretalive.gr/new/69834/crete/Koukouloforoi_epitethikan_stin_Mpakogianni_eno_etroge_sto_Loukoulo
oldboy99
15 Ιανουαρίου, 2012 8:53 μμ
…και να φανταστείς έπαιζε στην «έδρα» της!
ρεφερυ
15 Ιανουαρίου, 2012 11:41 πμ
περεπιμπτοντως να ενημερωσω οτι λιγο πριν ληξει το πρωτο ημιχρονο, ισοφαρησε η Αρτζεντινα και ετσι
Ελλαδα- Αργεντινη 1-1
…burning the Christmas tree outside the presidential palace, exactly like it happened in Athens, Greece during the December Riots of 2008 outside the greek parliament
Noizence
15 Ιανουαρίου, 2012 7:56 μμ
Margaret Thatcher, former British Prime Minister, will probably be best remembered for her contribution to the ice cream industry
giorgalis
15 Ιανουαρίου, 2012 8:22 μμ
πλάνα από την επίθεση κατά της δημοκρατίας μας 😀
oldboy99
15 Ιανουαρίου, 2012 8:57 μμ
…τα καλόπαιδα 🙂
oldboy99
15 Ιανουαρίου, 2012 8:49 μμ
Δεν έχω κανένα ενδοιασμό θα δω την…Μέριλ Στριπ, μόνο!
oldboy99
15 Ιανουαρίου, 2012 9:14 μμ
Όσο θυμάμαι το «έργο» της Μάγκι, και του φίλου της στην απέναντι όχθη (τον καουμπόι ντε) βλέπω αστεράκια.
Τι να πρωτοπείς, την διάλυση των συνδικάτων (οι ανθρακωρύχοι υπέστησαν τα πάνδεινα) την υγεία, το «κοινωνικό κράτος» και μια ατέλειωτη λίστα, που τα θύματα ΠΑΝΤΑ είναι οι…μη κατέχοντες.
Αλλά όσο κι αν δεν σε γουστάρω Μάγκι…την Μέριλ Στριπ θα τη δω, για να σκάσεις δλδ 🙂
oldboy99
15 Ιανουαρίου, 2012 9:22 μμ
Αν και γυρίστηκαν 100δες ταινίες, με θεματολογία την «εποχή Θάτσερ» εγώ θα προτιμήσω ένα απόσπασμα από το «ΤΙ ΩΡΑΙΟ ΠΛΙΑΤΣΙΚΟ! του Τζόναθαν Κόου, και θα το αφιερώσω στην «The iron Narrator» ουχχχχχ 😛 😛
—————————————————————————————————-
Τη Βρετανία που ανέδειξε τη Μάργκαρετ Θάτσερ ως σύμβολο ενός συλλογικού κακού χαρακτήρα, περιγράφει ο Κόου.
Το: Τι ωραίο πλιάτσικο! Περιλαμβάνει μια σειρά από βρετανικές εικόνες και στερεότυπα – για να τα παραμορφώσει και να τα εξωθήσει στο γελοίο: τις μεγάλες αριστοκρατικές οικογένειες που σπαράσσονται αναίμακτα (η αιματηρά), τις εκκεντρικές γριές, το γκραν-γκινιόλ της αστικής τάξης, σ΄ ένα βασίλειο κάθε άλλο παρά ενωμένο (….) όπου «κατεστημένο» είναι η αδυσώπητη οικονομική εξουσία.
Διαβάζοντας τον Κόου, θυμάται κανείς μια φράση από τη Μύριαλ Σπαρκ: «Τότε, πριν από πολύ καιρό, το 1945, όλοι οι καλοί άνθρωποι στη Βρετανία ήταν οι φτωχοί…». Αυτό υποστηρίζει κι ο Κόου: οι καλοί άνθρωποι είναι φτωχοί, ευπαθείς και έκπληκτοι.
…και την κάνω με γοργά πηδηματάκια 😉