Μου πήρε καιρό να το τελειώσω, αν και είναι μόνο (;) 278 σελίδες. Το έπιανα, το άφηνα· το ξέχναγα, το θυμόμουνα. Σου έχει συμβεί να σε συνεπαίρνει τόσο πολύ ένα μυθιστόρημα ώστε να το διαβάζεις λίγο λίγο κάθε φορά, για να μην τελειώσει;
Έρωτας, θάνατος, πάθος, θέατρο, απώλεια, ο Άμλετ, θάνατος, αγάπη, συνειδησιακή κρίση στη Βικτωριανή Αγγλία, τρένα, υστεροφημία, ο Δαρβίνος, απιστία, ένας ιχθυόσαυρος και θάνατος. Πως δένουν όλα αυτά; Εύκολα αν μιλάμε για το “Ever After”, του Graham Swift. Ένας Ακαδημαϊκός, κάθεται μόνος του στο δωμάτιο του Κολλεγίου του και θυμάται τους ανθρώπους που έχει χάσει. Την παιδική του ηλικία στο Παρίσι, την πληθωρική μητέρα του, την μυστηριώδη φιγούρα του πατέρα του, τον ορμητικό νεαρό πατριό του. Μέσα από τις αναμνήσεις αναδύεται ένα τρυφερό πορτραίτο της σχέσης του με την ηθοποιό σύζυγό του. Μακρινοί πρόγονοι εισβάλουν στην αφήγηση και κάνουν το σήμερα ακόμα πιο επείγον.
Με γλώσσα απλή και συναρπαστική και αφήγηση πάντα σε πρώτο πρόσωπο ο Swift μετατρέπει το υποκειμενικό σε αντικειμενικό· με συμπαγή πλοκή γράφει ένα βιβλίο για ιδέες και έννοιες διαχρονικές. Με εξαιρετική γραφή, πολύτεχνη μα όχι επιτηδευμένη, με οξεία παρατηρητικότητα, καταφέρνει ένα μικρό άθλο: χωρίς να δίνει καμία απάντηση, θέτει όλες τις σωστές ερωτήσεις. Κι ενώ στην καρδιά του “Ever After” κρύβεται η πάλη για επιβίωση και η εσωτερική πάλη με κάθε είδους δαιμόνια αυτό που αφήνει σαν γεύση είναι η επιβεβαίωση της ζωής. Ένα μυθιστόρημα που δεν το διαβάζεις απλώς, αλλά το αισθάνεσαι.
Διάβασα το πρωτότυπο, αλλά βλέπω πως κυκλοφορεί και στα Ελληνικά με τίτλο “Εσαεί” από τις εκδόσεις Εστία. Προτιμήστε το για δώρο, στον εαυτό σας ή σε κάποιον που αγαπάτε και αγαπάει τα βιβλία. Θα με θυμηθείτε.
Narrator
Σελιδοδείκτης: http://wp.me/p1pa1c-f6f
Anakata-dyomenh
21 Δεκεμβρίου, 2011 3:16 πμ
μάλιστα, στα υπόψη…
katy
21 Δεκεμβρίου, 2011 6:58 πμ
Ωραίο ακούγεται…..Θα σας προτιμήσουμε….! 🙂
Ν’ αφήσω και το κατιτίς μου.
“Ένα καλό βιβλίο δεν είναι αυτό που διαβάζουμε, αλλά αυτό που διαβάζει εμάς”.
W.H. Auden (1907-1973), Βρετανός ποιητής.
Narrator
21 Δεκεμβρίου, 2011 11:07 πμ
Ένα δείγμα γραφής του Swift (από άλλο βιβλίο)
http://wp.me/pTiK1-6xr
alexantro trollientes
21 Δεκεμβρίου, 2011 11:48 πμ
γατακι, υποκλινομαι στο καλο σου γουστο
πολυ καλη προταση
Narrator
21 Δεκεμβρίου, 2011 12:39 μμ
το έχεις διαβάσει;
alexantro trollientes
21 Δεκεμβρίου, 2011 12:41 μμ
ξερω τον Swift
το συγκεκριμμενο οχι
alexantro trollientes
21 Δεκεμβρίου, 2011 12:50 μμ
το Γουοτερλαντ με τζερεμυ αιρονς το ξερεις ?
Narrator
21 Δεκεμβρίου, 2011 12:55 μμ
το Waterland είναι το επόμενο του Σουίφτ στο «καλάθι αγορών μου». Ψάχνω να το γεμίσω με 1-2 ακόμα, να πιάσω τις 25 λίρες για να μην πληρώνω ταχυδρομικά. Έχεις να προτείνεις κάτι;
(προτιμώ να διαβάσω το βιβλίο και αρκετά αργότερα να δω την ταινία- για κάποιο λόγο μου είχε ξεφύγει, αν και μου δίνει την εντύπωση ότι θα είναι μέτρια, ε;)
alexantro trollientes
21 Δεκεμβρίου, 2011 1:37 μμ
Αμα το βιβλιο ειναι πολυ καλο (και ειναι το Waterland παρα πολυ καλο) νομιζω οτι δεν υπαρχει ταινια που να το ξεπερνα, οποιος και να ναι ο σκηνοθετης
Παρε τη λολιτα του Ναμπουκοφ και τη λολιτα του σουπεριορ Κιουμπρικ … χανει η δευτερη
το ταμπουρλο του γκυντερ γκρας και του σλεντορφ …ομοιως
κλπ
κλπ
Αυτη ειναι μια γενικη παρατηρηση που σπανιως δεχεται εξαιρεσεις, θα ελεγα μαλιστα οτι μονο ο Χιουστον αντεξε απεναντι σε βουνο μυθιστορημα (μομπυ ντικ) , αλλα κι αυτο ειναι απολυτως υποκειμενικο μιας και οτι και να εκανε ο Χιουστον το θεωρουσα αξιωματικα τελειο, αφου τον εχω για Mαραντονα του σινεμα 😛
Αλλα αμα προσεξεις (φανταζομαι το ξερεις) η παμπονηρη κωλογρια ο Χιτσκοκ που εκανε απειρες μεταφορες, ολο σε κατι μετριες και σαβουρες νουβελες την επεφτε
Δεν ξερω γιατι συμβαινει αυτο με την υστερηση της ταινιας απεναντι στο διηγημα/μυθιστορημα, αλλα φανταζομαι οτι οφειλεται,αφενος στη διαφορετικη φυση της αφηγησης που δημιουργει ταυτησεις με το «προσωπο» που ο σκηνοθετης ιστορει και στο οτι ο σκηνοθετης- δημιουργος συνηθως νιωθει μια διαφορετικη σχεση με το κοινο, απ αυτη του συγραφεα
Νωθει πως «πρεπει» τελικα να το «ικανοποιησει»
Λεω δλδ, μπορει να παιξει με τα νευρα σου και να σε σκασει απ την αγωνια αμα παθει κατι ο «ηρωας» σου, αλλα αμα σε εχει φρικαρει τοσο , στο τελος στον σωζει για να μη θυμωσεις μαζι του 😉
Με αυτα και με εκεινα το γουοτερλαντ ταινια (παρα το ρεσιταλ του Αιρονς) ειναι κατωτερο του μυθιστορηματος
Κατα τ αλλα προταση για το καλαθι δεν εχω,γιατι δε ξερω και τι σ αρεσει , αλλα γενικα εμενα μ αρεσουν οι καπως παλαιοτεροι … αμα ηταν για κατισυγκεκριμμενο θα ελεγα το «Τριστραμ Σαντι» του Λωρενς Στερν, αμα για κατι ολ ταιμ κλασικ ολος ο Μελβιλ , κατι σε διηγηματακια, Χοθορν, Στηβενσον … αλλα δε ξερω τα γουστα σου
Narrator
21 Δεκεμβρίου, 2011 4:08 μμ
Δεν έχω δει ποτέ ταινία που να βασίζεται σε μυθιστόρημα (να το έχω διαβάσει) και να είναι καλύτερη, από οποιαδήποτε άποψη*.
Μερικές φορές πιάνει το νόημα, την ατμόσφαιρα. Αλλά τα δύο μέσα δεν συγκρίνονται. Πάντα μα πάντα μα πάντα προτιμώ το βιβλίο, αν και έχω μια διεστραμένη περιέργεια να θέλω να δω τις ταινίες που έχουν βασιστεί σε βιβλία που αγαπώ. Άλλες φορές το αποτέλεσμα με δικαιώνει (Εξιλέωση) κι άλλες με απογοητεύει πλήρως (Human Stain). Εξαρτάται, θα μπορούσα να γράφω για το θέμα με τις ώρες.
Το ερώτημα που δεν έχω απαντήσει ακόμα είναι: πρώτα διαβάζεις το βιβλίο ή πρώτα βλέπεις την ταινίας; Αν πρώτα δεις την ταινία, δεν έχει και πολύ γούστο να διαβάσεις ένα βιβλίο που ξέρεις από την αρχή τι γίνεται. Χώρια που θα έχεις έτοιμο οπτικοποιημένο υλικό και θα περιοριστεί η φαντασία σου. Αν διαβάσεις το βιβλίο πρώτα, η ταινία μετατρέπεται αυτόματα σε μια οπτικοποιημένη περίληψη… αυτά είναι τα μεγάλα διλήμματα της ζωής…
*δύο φορές μου άρεσε περισσότερο η ταινία, για αντικειμενικούς και υποκειμενικούς λόγους.
Narrator
21 Δεκεμβρίου, 2011 4:23 μμ
Με τους κλασσικούς έχω προσπαθήσει πολλές φορές, αλλά πάντα θέλω να γυρνάω σε κάτι σύγχρονο. Βέβαια σύγχρονους του Μέλβιλ δεν τους θεωρώ «παλιούς» και ενίοτε τους προτιμώ, αν και έχω να τους πιάσω στα χέρια μου από το περσινό καλοκαίρι που διάβαζα Χένρυ Τζέημς στην παραλία, αν θυμάμαι καλά.
Αφού δεν μου προτείνεις Γάλλο (και δη κλασσικό) καλά θα τα πάμε.
demonio
21 Δεκεμβρίου, 2011 11:41 μμ
Σου προτεινω να διαβασεις το Children’s book και το Possession της A.S.Byatt. Εχει πολυ περιεργη γραφη με δυνατες (κινηματογραφικες) εικονες. Μπλεκει πολλα προσωπα, την φαντασια με την πραγματικοτητα και τα χτιζει ολ’αυτα πανω σε μυθους. Εμενα δεν μου αρεσε εξ’αρχης (τα διαβασα με την σειρα που τα εγραψα) αλλα μου κινησε πολυ την περιεργεια που το παει σαν πλοκη. Μετα την λατρεψα.
Νομιζω πως το καλυτερο ειναι να υπαρχει μεγαλη χρονικη αποσταση μεταξυ αναγνωσης ενος βιβλιου και θεασης μιας ταινιας, ωστε οι εντυπωσεις απο το ενα να μην επηρεαζουν το αλλο. Πχ λατρευω τον Καφκα, λατρευω ομως και την Δικη του Ορσον Ουελς οπως και τον Πυργο του Χανεκε. Επισης μου ειχε κανει μεγαλη εντυπωση η Ερεντιρα του Ruy Guerra, του Μαρκες, ταινια που ειδα στην ΕΡΤ πριν παρα πολλα χρονι, που παιζει και η Ειρηνη Παππα.