Του Niccolò Machiavelli
για την μεταφορά, Back Door Man
Εισαγωγή
Το παρόν κείμενο αποτελεί μια ελεύθερη εισαγωγή στην ενδιαφέρουσα κριτική του Feral Faun, με τίτλο: “Η Αναρχική Υποκουλτούρα”, η οποία θα δημοσιευθεί σε επόμενη ανάρτηση, λόγω της μεγάλης έκτασης και των δύο κειμένων.
«Όταν ο σοφός δείχνει με το δάχτυλο το φεγγάρι, ο ηλίθιος κοιτάζει το δάχτυλο»
Είχε γραφεί πριν λίγο καιρό στο blog του Παραλληλογράφου, ότι, αν το συγκεκριμένο ρητό αναφερόταν στα κοινωνικά κινήματα της εποχής μας και κυρίως αυτά των δυτικών κοινωνιών, ο σοφός θα συμβόλιζε την ίδια την Ζωή και τις απαιτήσεις της, το δάχτυλό του θα συμβόλιζε τα κοινωνικά κινήματα και τον έμπρακτο προσανατολισμό τους, αυτό δηλ. που δείχνουν (την πορεία προς…), ενώ το φεγγάρι θα συμβόλιζε την τελική (να το θέσουμε και λίγο καταχρηστικά) ουτοπία.
Ο ηλίθιος δε, αυτού του ρητού θα συμβόλιζε όλους εκείνους που, ανίκανοι και φοβισμένοι να ξεφύγουν από την λογική του ετεροκαθορισμού και να αντιμετωπίσουν ώριμα τις απαιτήσεις ενός προσωπικού και συλλογικού αυτοκαθορισμού, κοιτάζουν το “δάχτυλο” συμμετέχοντας στα κοινωνικά κινήματα ως οπαδοί, ακολουθώντας τα πολλές φορές ως ουραγοί, λες και τα κοινωνικά κινήματα αποτελούν μια μικροαστική αγέλη. Μια αγέλη που αποτελεί πιστό αντίγραφο ενός από τους μικροαστικούς πυλώνες του αστικού συστήματος (δηλ. της μικροαστικής καταναλωτικής αγέλης), με διαφορετικές όμως, αφετηρίες, όρους, συμβολισμούς και διαθέσεις.
Μια αγέλη που όπως δείχνει και η πρακτική των κοινωνικών κινημάτων, πολλές φορές δρα ανώδυνα και αναποτελεσματικά ή συμβολικά και συμβατικά ενάντια στην αστική κυριαρχία, η οποία κυριαρχία, πολλές φορές, χρησιμοποιεί αυτές ακριβώς τις υποτιθέμενες δράσεις εναντίων της, τελικά υπέρ της (σ’ αυτό το σημείο δεν παραγνωρίζονται οι όποιες νίκες και τα όποια θετικά αποτελέσματα από τους αγώνες των κοινωνικών κινημάτων εναντίων της αστικής κυριαρχίας).
Πρόσφατα παραδείγματα μπορούμε να αντλήσουμε από όλη αυτή την κινηματική παρωδία που διαδραματίζεται κατά διαστήματα στην πλατεία Συντάγματος και αναφέρομαι στις πορείες, και στις ανώδυνες, όπως είδαμε, για το αστικό σύστημα, συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής κ.λπ. Και μη μου πείτε ότι αποτελεί τουλάχιστον μια αξιόλογη νίκη ενάντια στην κυριαρχία η «πτώση» του Γ. Παπανδρέου, γιατί το ζήτημα δεν είναι η άνοδος ή η πτώση του οποιουδήποτε πρωθυπουργικού φερέφωνου της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας στον ελλαδικό χώρο, ούτε αυτό, εν προκειμένω, θα μπορούσε να αποτελέσει τo “πρώτο βήμα” για να μπούμε σε μια υποτιθέμενη επαναστατική τροχιά ανατροπής του απάνθρωπου αστικού καθεστώτος.
Επιπρόσθετα, ένα δεύτερο ζητούμενο δεν είναι, αν τελικά θα μπορούσαμε να εισβάλουμε ή όχι μέσα στην Βουλή για να αποτρέψουμε την ψήφιση των επίμαχων νομοσχεδίων, γιατί η απάντηση είναι: Ναι. Με τόσο κόσμο θα μπορούσαμε να εισβάλουμε μέσα στην Βουλή. Τουλάχιστον μέχρι το “προαύλιο”. Τρόποι χρειάζονται, οργάνωση και εξεγερσιακές τακτικές. Τίποτε άλλο. Αλλά και να κατορθώναμε τελικά να εισβάλουμε μέσα στην Βουλή, καθώς και να αποτρέπαμε προσωρινά την ψήφιση αυτών των αντιλαϊκών νομοσχεδίων, τι «κέρδος» θα είχαμε; Και όταν μιλάω για «κέρδη», αναφέρομαι στα πραγματικά «κέρδη» που θα αποκόμιζε ο ελληνικός λαός από αυτή την ενέργεια, καθώς αυτό το γεγονός από μόνο του θα αποτελούσε περισσότερο μια επαναστατική ενέργεια “διαφημιστική” προς τον λαό, παρά οτιδήποτε άλλο.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι τελικά καταφέρναμε να εισβάλουμε στην Βουλή, αποτρέπαμε την ψήφιση των επίμαχων νομοσχεδίων, έστω και προσωρινά και στην συνέχεια αποχωρούσαμε.
Αυτή η ενέργεια από μόνη της (της εισόδου μας στην Βουλή) θα είχε ενδεχομένως μια τεράστια απήχηση στον κόσμο (εργάτες, υπαλλήλους, μικρομεσαίους, κ.ά). Έτσι, το επόμενο κάλεσμα προς το Σύνταγμα, αντί να έχει 500 χιλ. διαδηλωτές θα είχε 1 εκατ. . Τα καθεστωτικά ΜΜΕ εκεί που μίλαγαν για… 50 χιλ. διαδηλωτές, τώρα θα μιλούν για 100 χιλ., ενώ τα πιο … εναλλακτικά για 120 χιλ. διαδηλωτές.
Ε, και;
Όλος αυτός ο κόσμος που μαζεύεται κατά καιρούς στις πορείες στο Σύνταγμα μήπως θα κατάφερνε ένα σημαντικό πλήγμα στο σύστημα, αν επιχειρούσε στα σοβαρά μια πολυήμερη ή και πολύμηνη κατάληψη της Βουλής, καθώς και άλλων κτιρίων κρατικής και οικονομικής εξουσίας; Και όλα αυτά συνδυασμένα και με άλλες παράλληλες δράσεις, ενέργειες καθώς και προπαγάνδισης όλων αυτών των ενεργειών σε Ελλάδα και εξωτερικό;
Για να γίνει όμως κάτι παρόμοιο απαιτείται πρώτα απ’ όλα να τα βρουν μεταξύ τους τα κοινωνικά κινήματα, να ανοιχτούν ουσιαστικά στον λαό, να απαλλαγούν από την τυραννία του αλάθητου.
Επίσης απαιτείται οργάνωση, συλλογικότητα, υπευθυνότητα, συντονισμός, πολιτικές στρατηγικές, τρομερή αλληλεγγύη, αλλά και κινηματικοί μηχανισμοί κινητοποίησης/δράσης, καθώς και εκτελεστικοί των αποφάσεων των όποιων συνελεύσεων ή επιτροπών σχηματίζονταν γι’ αυτό το θέμα, κ.ά. .
Όλες αυτές λοιπόν οι ομάδες και συλλογικότητες που μαζεύονται κατά καιρούς στο Σύνταγμα, δεν κατανοούν την αναποτελεσματικότητα της συγκεκριμένης τους επαναστατικής … πράξης; Αν, ναι, τότε γιατί κατεβαίνουν στο Σύνταγμα; Για να δηλώσουν απλώς το παρόν; Για το θεαθήναι; Για να μην τους πουν οι υπόλοιποι … συμβιβασμένους και αυτοί με την σειρά τους θιχτούν;
Πέρα από το ότι η συμμετοχή των διαδηλωτών στο Σύνταγμα στέλνει ένα “μήνυμα”, αν και λίγο συγκεχυμένο, σε Ελλάδα, Ευρωζώνη και σε όποια άλλα κράτη προχωρούν σε περικοπές, στέλνει μερικούς μπάτσους και διαδηλωτές στο νοσοκομείο ή στην ασφάλεια, άντε σπάζονται και κάποια μάρμαρα από τη Μεγάλη Βρετάνια, τι άλλο εξυπηρετεί αυτή η φαντασιακή βόλτα έξω από την Βουλή;
Όποιος το κατανοεί αυτό, γιατί δεν κάνει κάτι διαφορετικό; Γιατί δεν την βλέπει πραγματικά ανατρεπτικά; Γιατί δεν κάνει την αρχή; Μήπως τελικά τα κοινωνικά κινήματα αρκούνται αυτάρεσκα στον οπαδικό τους ρόλο, και αν ναι, γιατί κάποιος άλλος κόσμος δεν κάνει κάτι διαφορετικό [i] ;
Όλα αυτά τα έχει σκεφθεί κανένας; Και αν τα έχει σκεφθεί με ποιόν τρόπο τα έχει αντιμετωπίσει ή διαχειριστεί και αναφέρομαι κινηματικά πάντα; Γιατί, αν απλώς τα έχει σκεφθεί και δεν έχει μπει στον κόπο να αλλάξει πορεία και μάλιστα άμεσα, τότε μιλάμε απλώς για μια κατάσταση κινηματικής… ψυχεδέλειας.
Γιατί λοιπόν τέτοια παθητικότητα; Γιατί να σερνόμαστε σαν τα πρόβατα ή σαν να πηγαίνουμε “βόλτα” όταν πρόκειται για τόσο σημαντικά θέματα; Γιατί δεν αναλαμβάνουμε πιο ενεργητικούς και αποφασιστικούς ρόλους είτε ατομικά είτε συλλογικά;
Για να επανέλθουμε, όλοι αυτοί οι “οπαδοί” των κοινωνικών κινημάτων, αντί να πορεύονται προς το “φεγγάρι”, βαυκαλίζονται (για πάρα πολλούς λόγους), εντασσόμενοι σε μια άτυπη “υποκουλτούρα”, που έχει δημιουργηθεί στα κοινωνικά κινήματα.
Μια υποκουλτούρα που συνήθως αποτρέπει τα συγκεκριμένα κοινωνικά κινήματα, άρα και τις συγκεκριμένες πολιτικές οντότητες που τα απαρτίζουν, να λειτουργήσουν, κατ’ ουσία, ανατρεπτικά, και να υλοποιήσουν κάποιον κοινωνικό μετασχηματισμό σε έναν μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό και γιατί όχι σε ένα βαθμό μιας άπιαστης (μέχρι πρότινος) ουτοπίας. Μια υποκουλτούρα που εν τέλει στέκεται εμπόδιο στην εκτίναξη των ίδιων των πολιτικών κινημάτων (και των όποιων πολύμορφων κοινωνικών δομών διαθέτουν) προς το φεγγάρι…
Τα αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα μπορούν να καλύψουν την κατάρρευση του νεοφιλελευθερισμού και να προδιαγράψουν τις ουτοπίες του παρόντος.
“Ο καπιταλισμός, ο οποίος ισχυρίζεται ότι παράγει την Τάξη μέσα από την αναπαραγωγή της επιθυμίας, στην πραγματικότητα πηγάζει από την παραγωγή «έλλειψης» και αναπαράγεται μέσα από την άρνηση, την αλλοτρίωση και τη μη εκπλήρωση επιθυμιών”
Hakim Bey
Με την συνεχιζόμενη πτώση των πολιτικο-οικονομικών πυλώνων του νεοφιλελευθερισμού και την δρομολογηθείσα εσωστρέφεια των οικονομικών συστημάτων της Δύσης, δημιουργείται στο προσκήνιο ένα τεράστιο πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό και κάποιες φορές γεω-στρατηγικό κενό.
Ένα κενό που δεν δίνει “απαντήσεις” και κυρίως αδυνατεί όλο και περισσότερο, να λύσει τις βασικές βιοτικές ανάγκες της συντριπτικής πλειοψηφίας του κόσμου στις δυτικές κοινωνίες.
Ένα κενό που θα μπορούσε όμως να καλυφθεί (και όχι μόνο εν μέρει) στο άμεσο μέλλον, από έναν πολύμορφο αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό ιστό εκ μέρους των κοινωνικών κινημάτων.
Κατ’ ουσία αναφερόμαστε σε ένα είδους “κοινωνικού μετασχηματισμού” από τα κάτω (αυτοδιαχείριση) που θα μπορούσε να επικρατήσει κατά έναν μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, ανάλογα με τις δυνατότητες, τις δυνάμεις, και κυρίως τις “ανάγκες” και τις ιδεολογικές κατευθύνσεις.
Έναν κοινωνικό μετασχηματισμό που θα αναγάγει το μετα-νεοφιλελεύθερο τοπίο της παγκόσμιας κυριαρχίας, όπως αυτό διαμορφώνεται αυτή τη στιγμή, σε “διπολικό”, με προοπτική πάντα έναν περισσότερο ολοκληρωμένο κοινωνικό μετασχηματισμό, αντικυριαρχικής-αντικαπιταλιστικής κατεύθυνσης και ποιότητας.
Αυτός ο κοινωνικός μετασχηματισμός (κατά έναν μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό) θα μπορούσε να σταθεί απέναντι και ενάντια στην αστική κυριαρχία. Ίσως θυμίζει λίγο στους παλαιότερους τον παγκόσμιο “διπολικό” γεω-στρατηγικό χάρτη, όπως αυτός είχε διαμορφωθεί μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μεταξύ των χωρών της δύσης και του σιδηρούν παραπετάσματος (ΕΣΣΔ).
Μόνο που στην περίπτωση που αναφερόμαστε, ο πραγματικά αντίθετος πόλος, αυτός δηλ. των κοινωνικών κινημάτων, θα δρα περισσότερο μοριακά και από τα κάτω.
Θα δρα μοριακά, καθώς θα δημιουργεί αυτοδιαχειριζόμενες δομές ή και ζώνες (ή όπου γίνεται θα μετασχηματίζει τις ήδη υπάρχουσες καθεστωτικές δομές), όχι σε ένα ολοκληρωμένο πολιτικο-οικονομικό, κ.λ.π πλαίσιο, καθώς αυτή την στιγμή κάτι παρόμοιο δεν είναι εφικτό, (εκτός και αν το παράδειγμα των Ζαπατίστας μπορεί να θεωρηθεί ότι εξελίσσεται σε ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο αυτοδιαχείρισης) [i].
Αυτός ο αντίθετος λοιπόν πόλος ενάντια στην κυριαρχία θα δρα μοριακά, καθώς θα αναφέρεται σε μεμονωμένες πτυχές, όπως :
Πολιτειακές (βλ. συνελεύσεις γειτονιάς, δήμων, χωριών, πόλεων και αγώνες για να καθιερωθούν τα προηγούμενα και σε επίπεδο εκτελεστικών αρμοδιοτήτων, κ.ά,)
Οικονομικές (βλ. αυτοδιαχειριζόμενα καταστήματα, σούπερ μάρκετ, εταιρίες, λαϊκές αγορές, νοσοκομεία, συνεργατικές βαριές βιομηχανίες, που σχηματίζονται από κοοπερατίβες όπως αυτή της Mondragon 1, κ.λπ)
Κοινωνικές (βλ. εργατικά συνδικάτα, πολιτικές καταλήψεις στέγης, κοινωνικά κέντρα, κέντρα υγείας, αυτοδιαχειριζόμενα ΜΜΕ, διασκέδαση, τέχνη κ.λ.π), καθώς και κινήματα που θα αποτελούν την άτυπη ή και την φανερή πολιτική “ομπρέλα” αυτών.
Με άλλα λόγια, σκεφτείτε ένα μετα-νεοφιλελεύθερο “διπολικό” τοπίο παγκοσμίως, όπου ο ένας πόλος θα αποτελείται από την μετα-νεοφιλελεύθερη κυριαρχία και ο άλλος πόλος θα αποτελείται από χιλιάδες ή και από εκατομμύρια αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα, εν μέσω αυτής (ή και έξω από αυτήν), σε ένα πολιτειακό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο και ταυτόχρονα με αυτά θα συνυπάρχουν χιλιάδες ή και εκατομμύρια ολοκληρωμένοι θύλακες αυτοδιαχείρισης στον παγκόσμιο χάρτη.
Που ο ένας πόλος δηλ. θα αποτελείται από τις δυνάμεις της μετα-νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας (όποια προοδευτική ή συντηρητική πολιτική ταμπέλα ή απόχρωση και αν έχει αυτή) και ο άλλος πόλος θα αποτελείται από χιλιάδες εγχειρήματα και πειραματισμούς αυτοδιαχείρισης (είτε σε ένα γεωγραφικό είτε σε ένα μοριακό επίπεδο), που θα εκτείνονται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης.
Εγχειρήματα, όπως είναι αυτό των “Ζαπατίστας” (των οποίων το μοντέλο αυτοδιαχείρισης εξελίσσεται σε ένα ολοκληρωμένο, κατά την γνώμη μου πλαίσιο) ή θα αποτελείται, ο ίδιος πάντα πόλος, από χιλιάδες άλλα παραδείγματα αυτοδιαχείρισης όπως είναι αυτά του “Κινήματος των Ακτημόνων”, οι οποίοι δημιουργούν στην Βραζιλία μοντέλα αυτοδιαχείρισης σε ένα όμως περισσότερο μοριακό και “μεμονωμένο ” επίπεδο, καθώς βρίσκονται διάσπαρτοι, αν και σε συνήθως ολοκληρωμένους θύλακες αυτοδιαχείρισης, σε ολόκληρη την επικράτεια της Βραζιλίας.
Μέσα στο παράδειγμα του “Κινήματος των Ακτημόνων”, εντάσσονται και τα ποικίλα πειράματα αυτοδιαχείρισης που διεξάγονται μεμονωμένα-μοριακά σε ολόκληρο τον πρώτο και τον τρίτο κόσμο, τα οποία ήδη στις ΗΠΑ προσμετρούνται σε κάποιες χιλιάδες (καταστήματα, μικροεπιχειρήσεις, παζάρια, καταλήψεις και κυρίως αυτοδιαχειριζόμενες κοινότητες).
Μεταξύ όλων αυτών των κοινωνικών πειραμάτων που θα ανήκουν είτε στο ένα είτε στο άλλο μοντέλο αυτοδιαχείρισης, είναι αναγκαία και η οργανική συνεργασία μεταξύ τους, η οργανωτική, καθώς και η συνεργατική.
Κυρίως όμως πρέπει να αποτελέσουν μια βάση για το άμεσο μέλλον και μάλιστα συνειδητή, μέσα από την οποία αναγκαστικά θα ξεπηδήσουν καινούργιες κοινωνικές ανάγκες, κουλτούρες, πολιτικές δυνάμεις με τις αντίστοιχες απαιτήσεις, διεκδικήσεις, προοπτικές και αρνήσεις του υπάρχοντος.
Φυσικά, αυτός ο «διπολικός χάρτης», όπως περιγράφηκε πιο επάνω, δεν είναι και το ζητούμενο ούτε θα πρέπει να είναι και το ζητούμενο των κοινωνικών κινημάτων. Ούτε θα πρέπει να διοχετεύεται αποκλειστικά και μόνον στην αυτοδιαχείριση η εξεγερτική δράση, ορμή και προοπτική, παρά μόνον εκεί που είναι αναγκαία και αποτελεσματική. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για την παθητική συμμετοχή κάποιου σε πειράματα αυτοδιαχείρισης, η οποία και θα του εξασφάλιζε απλώς μια εν δυνάμει πολιτική ταμπέλα, προκειμένου να γίνει αρεστός από τον οποιοδήποτε κοινωνικό του περίγυρο.
Αυτός λοιπόν ο «διπολικός χάρτης» και συγκεκριμένα ο αυτοδιαχειριστικός πόλος, θα μπορούσε να αποτελέσει το εφαλτήριο για πιο ολοκληρωμένους κοινωνικούς αγώνες, μετασχηματισμούς, πειραματισμούς και εν τέλει “ουτοπίες”. Έμπρακτες «Ουτοπίες», μεμονωμένες ή και γενικευμένες, που θα επεκτείνονται σε ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο αυτοδιαχείρισης ή ακόμη και σε ένα ολοκληρωμένο γεωγραφικό επίπεδο αυτοδιαχείρισης, όπως εντός των συνόρων ενός αστικού κράτους, το οποίο όμως μέσα από αυτή την “ολοκληρωμένη γεωγραφικά” αυτοδιαχειριζόμενη διαδικασία θα έχει ουσιαστικά αυτοκαταργηθεί- ατροφήσει ως τέτοιο. Κάτι παρόμοιο όμως ενέχει τον κίνδυνο το συγκεκριμένο αστικό κράτος να δείξει τα δόντια του και την βάρβαρη επιθετικότητά του, πράγμα το οποίο αυτά τα αυτοδιαχειριζόμενα πειράματα πρέπει να έχουν πάντα κατά νου και να είναι και ανάλογα προετοιμασμένα (και όχι μόνον σε ένα επίπεδο μιας κινηματικής στρατιωτικής άμυνας). Και εδώ μη ξεχνάμε ότι οποιοδήποτε ειλικρινές κοινωνικό εγχείρημα σε οποιοδήποτε γεωγραφικό και πολιτικοκοινωνικό επίπεδο και αν εκτείνεται, αν δεν “τρέφεται” από τις πηγές της Ουτοπίας, τότε μοιραία θα μαραζώσει. Ή να το θέσουμε και διαφορετικά, το είδος και οι “ποιότητες“ της Ουτοπίας που έχει κάποιο κοινωνικό πείραμα καθορίζει αντιστοίχως και το είδος και τις “ποιότητες“ του ίδιου του κοινωνικού πειράματος, καθώς και την κατεύθυνσή του, αλλά και το μέχρι που σκοπεύει να το φτάσει το συγκεκριμένο κοινωνικό πείραμα.
Σχετικά πρόσφατο και γενικευμένο παράδειγμα υπήρξε η ιστορία της ΕΣΣΔ, η οποία ήδη από την εποχή του Στάλιν έπαψε να πιστεύει σε Ουτοπίες, τις οποίες όμως αντικατέστησε με τις Χίμαιρες, για να μπορεί να υπάρξει ως τέτοια (ως ένα νέο-τσαρικό κράτος). Χίμαιρες που άκουγαν στο όνομα της παγκόσμιας σοβιετικής επικράτησης, του γεω-στρατηγικού προβαδίσματος έναντι των ΗΠΑ, του τεχνοκρατικά απάνθρωπου σοβιετικού εκσυγχρονισμού, μιας ψευδεπίγραφης, καταναγκαστικής και μονολιθικής κολεκτιβοποίησης, με έντονα ιεραρχικά, κομματικά και “αντιπροσωπευτικά“ στοιχεία κ.ά, και με τόσο όμως καταστροφικά αποτελέσματα για τον λαό της και για την ίδια την υπόθεση του σοσιαλισμού.
Το τώρα είναι η πραγματικότητα. Πυξίδα μέσα σ’ αυτήν είναι η πράξη. Στο απροσδιόριστο μέλλον βρίσκεται η Ουτοπία. Το ένα εξαρτάται από το άλλο. Το ένα τρέφει το άλλο και αλληλεπιδρά με το άλλο, αν και το ένα λειτουργεί με εντελώς διαφορετικές λογικές από το άλλο. Και τα δύο αποτελούν μέρη του ίδιου του Συντακτικού της Ζωής, που μέσα στις φλέβες της κυλάει η Πνοή.
Tα εξεγερτικά προτάγματα διασφαλίζουν την ανατρεπτική δράση των αυτοδιαχειριζόμενων εγχειρημάτων απέναντι στα μοντέλα ετεροκαθορισμού
Η κατ’ ουσία εξεγερτική και ανατρεπτική, δράση, κατεύθυνση και προοπτική (και η άμεση σύνδεση των αυτοδιαχειριζόμενων πειραμάτων με αυτούς τους παράγοντες), αποτελούν τους βασικούς ρυθμιστές, βάση των οποίων διασφαλίζεται η αντι-συστημική δράση και λειτουργία των αυτοδιαχειριζόμενων πειραμάτων.
Σε διαφορετική περίπτωση, η αστική κυριαρχία γνωρίζει πολύ καλά για τα ποικίλα οφέλη που η ίδια μπορεί να αντλήσει από την λειτουργία των αυτοδιαχειριζόμενων πειραμάτων, κυρίως σε τοπικό επίπεδο. Οφέλη οικονομικά (τόνωση ή και δημιουργία μιας εθνικής οικονομίας, κ.λπ) και κοινωνικά (ανεργία, κ.ά.).
Το παράδειγμα των αυτοδιαχειριζόμενων κιμπούτς στο Ισραήλ το επιβεβαιώνει.
Η μόνη επιλογή που είχε το Ισραήλ, όταν απέκτησε κρατική υπόσταση, προκειμένου να αναπτυχθεί οικονομικά ήταν τα αυτοδιαχειριζόμενα (συμμετοχικά και οικονομικής και πολιτικοκοινωνικής ισότητας) κίμπουτς, τα οποία σύντομα εξαπλώθηκαν σε ολόκληρη την ισραηλινή επικράτεια, δεδομένου ότι το Ισραήλ, ως κράτος, έθεσε τις βάσεις του στην μέση της ερήμου, χωρίς καμιά αξιόλογη πλουτοπαραγωγική πηγή.
Περίπου είκοσι χρόνια αργότερα ήρθαν και τα μεγάλα οικονομικά πακέτα από τις ΗΠΑ και την Δύση γενικότερα. Χωρίς όμως τις αναγκαίες οικονομικές και κοινωνικές βάσεις και την οικονομική ανάπτυξη που δημιούργησαν τα αυτοδιαχειριζόμενα κίμπουτς, τα οικονομικά πακέτα της Δύσης προς το Ισραήλ δεν θα έβρισκαν πρόσφορο έδαφος για να ευδοκιμήσουν.
Στην προκειμένη περίπτωση, τα κίμπουτς δημιούργησαν μια ισχυρή οικονομία για το Ισραήλ, αν και οι σχεδιαστές και δημιουργοί των κίμπουτς ήταν συνήθως μεμονωμένοι, κυρίως σοσιαλιστές ισραηλίτες της διασποράς, οι οποίοι εμπνέονταν από τα απελευθερωτικά χωρία των κειμένων του σιωνισμού.
Καταλαβαίνουμε ότι τα πειράματα αυτοδιαχείρισης αποκτούν ένα πραγματικό και ένα σαφές ανατρεπτικό νόημα μόνο μέσα στα πλαίσια της ποικίλης δράσης των εξεγερτικών κοινωνικών κινημάτων. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι εκ των πραγμάτων δεν θα προσφέρουν άθελά τους και κάποια οφέλη προς στην κυριαρχία, λόγω της αλληλεπίδρασης τους με το καπιταλιστικό σύστημα, εντός του οποίου ουσιαστικά λειτουργούν αυτά τα εγχειρήματα αυτοδιαχείρισης.
Κοιτάτε την αντιμετώπιση (πολλές φορές “θετική”) που έχουν στις μέρες μας τα αντίστοιχα πειράματα στις ΗΠΑ από το εκεί οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο.
Σ’ αυτό όμως το σημείο το θέμα δεν είναι αυτό, αλλά το διαλεκτικό αποτέλεσμα (το τελικό αποτέλεσμα, αυτό δηλ. που θα επικρατήσει) της εγελιανής εξίσωσης : Δράση (των αυτοδιαχειριζόμενων πειραμάτων) ↔ Αντίδραση (της αστικής κυριαρχίας, όποια ταμπέλα κι αν έχει αυτή) => τελική Σύνθεση (= το διαλεκτικό αποτέλεσμα), όλη λοιπόν αυτή η αλληλεπίδραση να είναι τελικά υπέρ των αυτοδιαχειριζόμενων εγχειρημάτων και όχι υπέρ της υπάρχουσας κυριαρχίας.
Εκτός αυτού, πάντα πρέπει να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας και την μαρξιστική θεωρεία του “εποικοδομήματος”, σύμφωνα με την οποία το είδος και ο προσανατολισμός της οικονομικής παραγωγής, καθώς και το είδος και ο προσανατολισμός της κοινωνικής διάρθρωσης κάθε ιστορικής εποχής που προέρχεται αναγκαστικά από την πρώτη, αποτελούν τη βάση για το είδος και τον προσανατολισμό της πολιτικής και πνευματικής ιστορίας αυτής της εποχής.
Όσο μετασχηματίζεται η οικονομική παραγωγή (π.χ. αυτοδιαχειριστικά) και αναγκαστικά και η κοινωνική διάρθρωση, μετασχηματίζονται και το πολιτικό σύστημα/η γενικότερη κουλτούρα και μάλιστα προς την ίδια κατεύθυνση όπου κινείται και o συγκεκριμένος οικονομικο-κοινωνικός μετασχηματισμός, καθώς προκύπτουν καινούργιες ανάγκες.
La nueva esperanza…
Όλα αυτά θα εξαρτηθούν καθαρά από την γενικότερη στάση που θα κρατήσουν τα κινήματα πλέον αυτοδιαχείρισης, απέναντι και ενάντια στο κυρίαρχο κρατικό και οικονομικό μοντέλο, χωρίς να εξαιρέσουμε και τις όποιες αναπόφευκτες στρατηγικές αναδίπλωσης απέναντι στην κατά τόπους αστική κυριαρχία.
Πάντως, βασική παράμετρος όλων αυτών είναι η ίδια η πραγματικότητα, με τις συγκεκριμένες ανάγκες, απαιτήσεις και ανατροπές της, ενώ πυξίδα μέσα σε αυτήν αποτελεί η ίδια η πράξη, καθώς αυτή και μόνον αυτή χαράσσει διαδρομές και είναι ικανή να σε εκτινάξει πραγματικά στο … φεγγάρι.
Επίμετρο
Σχετικά με την Ομοσπονδοποίηση των αυτοδιαχειριζόμενων πειραμάτων και δομών
Δεν αναφερθήκαμε σχεδόν καθόλου στον συντονισμό μεταξύ αυτών των εγχειρημάτων αυτοδιαχείρισης, όπου αυτός χρειαστεί ή χρειάζεται. Τον συντονισμό τους δηλαδή, σε μια στενή γεωγραφική μικροκλίμακα ή και σ’ ένα διευρυμένο γεωγραφικό επίπεδο, με άλλα λόγια στο θέμα της ομοσπονδοποίησης και μάλιστα από τα “κάτω “. ΄Ισως να είναι και λίγο νωρίς για κάτι παρόμοιο, πόσω μάλλον όταν το πρώτο βήμα είναι η δημιουργία (και η συνεργασία με τα ήδη υπάρχοντα) πολυάριθμων αυτοδιαχειριζόμενων πειραμάτων και δομών που θα επεκτείνονται δυναμικά σε μια παγκόσμια κλίμακα και ουσιαστικά θα αποτελούν ένα ισχυρό αντίπαλο δέος απέναντι και ενάντια στην αστική κυριαρχία (ο “διπολικός χάρτης“ που αναλύθηκε πιο επάνω ). Σχετικά δε με το ζήτημα της ομοσπονδοποίησης, δεν πρέπει να αγνοήσουμε ότι στα μεγαλύτερα πειράματα αυτοδιαχείρισης που υπάρχουν αυτή τη στιγμή λειτουργούν παρόμοιες πολιτειακές και οργανωτικές λειτουργίες και δομές (Βλ. Ζαπατίστας, Κίνημα των Ακτημόνων, Συμβούλια Αυτοχθόνων σε Λατινική Αμερική, αυτοδιαχειριζόμενα οικονομικά μοντέλα σε ΗΠΑ, κολεκτίβες σε ΗΠΑ και σε Αφρική κ.ά).
Πάντως, η λειτουργία της ομοσπονδοποίησης από τα “κάτω“, νοείται μόνον όταν οι προσωρινά εκλεγμένοι “εκπρόσωποι” των κατά τόπους αυτοδιαχειριζόμενων δομών μεταφέρουν προς συζήτηση και προς ψήφιση τις αποφάσεις και τα αιτήματα αυτών των δομών και μάλιστα σε συντονιστικά συμβούλια (ομοσπονδοποιημένα/ο) που λειτουργούν αντι-ιεραρχικά, συμμετοχικά και η ύπαρξη-λειτουργία αυτών των συμβουλίων να εξαρτάται άμεσα από τις γενικότερες κατευθύνσεις που θα δίνουν αυτές οι αυτοδιαχειριζόμενες δομές. Ομοσπονδοποιημένα δε συμβούλια που οι συνεδριάσεις τους θα είναι ανοικτές στον κόσμο (εκτός εξαιρετικών περιπτώσεων).
Η ομοσπονδοποίηση λοιπόν από τα “κάτω“, νοείται μόνον όταν αυτοί οι “εκπρόσωποι” των αυτοδιαχειριζόμενων δομών είναι άμεσα Αιρετοί, δηλ. όταν τελειώσει η δουλειά-θητεία για την οποία εκλέχτηκαν, αυτομάτως αυτοκαταργούνται (εκτός πάντα εξαιρέσεων), διαφορετικά αποκτούν δυσανάλογη πολιτική και κοινωνική δύναμη και επιρροή.
Ακόμα, όταν αυτοί οι “εκπρόσωποι” είναι άμεσα Ανακλητοί, δηλ. όταν ανά πάσα ώρα και στιγμή οι αυτοδιαχειριζόμενες δομές έχουν το δικαίωμα να ανακαλέσουν τον κάθε προσωρινά εκλεγμένο “εκπρόσωπό” τους, π.χ. σε περίπτωση που κάποιος “εκπρόσωπος” δεν κάνει καλά την δουλειά του ή αδιαφορεί γι’ αυτό για το οποίο εκλέχτηκε ή κοιτά προς ιδία οφέλη, η αντίστοιχη αυτοδιαχειριζόμενη δομή που τον ψήφισε, έχει το δικαίωμα να τον καταργήσει άμεσα ως τέτοιον.
Τέλος, η ομοσπονδοποίηση από τα “κάτω“, νοείται μόνον όταν αυτοί οι “εκπρόσωποι” Ελέγχονται άμεσα από τις κατά τόπους αυτοδιαχειριζόμενες δομές που τους ψήφισαν για να τις εκπροσωπήσουν.
Δουλειά αυτών των “εκπροσώπων” είναι να Μεταφέρουν τις αποφάσεις, τα αιτήματα και τις ανάγκες των αντίστοιχων αυτοδιαχειριζόμενων δομών στα ομοσπονδιακά όργανα και όχι οι ίδιοι να αποφασίζουν αυθαίρετα αντί αυτών των δομών, εκτός και αν με την προσωπική τους πρωτοβουλία “καλυτερέψουν” τις αποφάσεις των αντίστοιχων αυτοδιαχειριζόμενων δομών που εκπροσωπούν, στα ομοσπονδιακά/εκτελεστικά όργανα.
Σε διαφορετική περίπτωση δεν μιλάμε για “εκπροσώπους” των αυτοδιαχειριζόμενων δομών, αλλά για ”αντιπροσώπους” (όπως είναι οι βουλευτές), που οι τελευταίοι εντάσσονται πολιτειακά στην λειτουργία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Μιας τύποις δηλ. δημο-κρατίας, που ως τέτοια έχει και αντίστοιχες μη δημο-κρατικές (μη λαϊκές) πολιτειακές δομές. Έχει δηλαδή δομές κοινοβουλευτικές, που λειτουργούν εκ των άνω (ως ετεροκατευθυνόμενες, που δεν πηγάζουν δηλ. άμεσα από τον λαό) και όχι από τα κάτω (από λαϊκές δηλ. δομές). Ως τέτοιες, αυτές οι κοινοβουλευτικές δομές, λειτουργούν ουσιαστικά ανεξέλεγκτα, καθώς «ελέγχονται» μόνο από τους ίδιους τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς, σχηματίζοντας έτσι μια κλειστή ουσιαστικά κλίκα πολιτικο-οικονομικών συμφερόντων που δεν υπόκειται σε οποιοδήποτε ουσιαστικό λαϊκό έλεγχο.
Το αποτέλεσμα λοιπόν αυτής της παντελής έλλειψης λαϊκού ελέγχου επάνω στο υπάρχον πολιτικό σύστημα είναι η σχεδόν “αυτόματη “ ανάδυση μιας άρχουσας τάξης, συνήθως οικονομικής (Βλ. μεγαλοαστική τάξη), καθώς και η αυτονόητη πολιτική στήριξη των αντιπροσώπων (βουλευτών) προς αυτή την άρχουσα τάξη για λόγους οικονομικούς, πολιτικούς αλλά και για λόγους επανεκλογής τους (οι βουλευτές/υπουργοί όπως είπαμε δεν υφίστανται κανενός είδους πολιτικό έλεγχο από τον λαό, μόνον “εσωτερικό”, δηλ. από τα αρμόδια κοινοβουλευτικά όργανα, δηλ. από τους δικούς τους και ως γνωστόν ο “δικός” σου συνήθως δεν σε ελέγχει-περιορίζει αλλά σε υποστηρίζει). Με τον ίδιο τρόπο θα αντιμετωπίσει ένας υπουργός ή ένας βουλευτής κυρίως ενός κυβερνώντος κόμματος έναν μεροκαματιάρη και έναν μεγάλο χρηματιστή, εφοπλιστή ή βιομήχανο; Πόσω μάλλον ένα μεγάλο στέλεχος της Goldman Sachs, Morgan Stanley, J. P. Morgan κ.ά. Δηλαδή τραπεζικούς οργανισμούς, από τους οποίους εξαρτώνται άμεσα οι διάφορες κυβερνήσεις. Οικονομικούς οργανισμούς που έχουν την δυνατότητα και την αντίστοιχη ισχύ να ανεβάσουν και να κατεβάσουν κυβερνήσεις και εν μέσω όλων αυτών στέκονται πολιτικά και οικονομικά ευνουχισμένοι οι λαοί, ανήμποροι να αποφασίσουν για τις τύχες τους, τα πραγματικά τους συμφέροντα και την ποιότητα της ζωής τους, καθώς όπως είδαμε, η φύση του πολιτειακού συστήματος του κοινοβουλευτισμού το αποτρέπει δραστικά. Ακόμα και αυτή η δυνατότητα της ισχνής λαϊκής συμμετοχής που σου δίνει π.χ. το ελληνικό σύνταγμα και αναφέρομαι στο δικαίωμα του δημοψηφίσματος, προκειμένου ο ελληνικός λαός να αποφασίσει για την είσοδο ή όχι του ΔΝΤ σ’ αυτόν τον τόπο, αποφεύχθηκε επιμελώς από τους κυβερνώντες (και μάλιστα με νεότερες διατάξεις, το συνταγματικό δικαίωμα του δημοψηφίσματος θα έχει πλέον διακοσμητικό, συμβουλευτικό ρόλο).
Για να επανέλθουμε όμως, οι “αντιπρόσωποι”-βουλευτές με την σειρά τους, δεν μεταφέρουν προς συζήτηση στα αρμόδια κοινοβουλευτικά όργανα τα αιτήματα και τις ανάγκες της λαϊκής βάσης που τους εκλέγει κάθε τέσσερα χρόνια, παρά μόνον κάποιες φορές και για συγκεκριμένους ψηφοθηρικούς-πελατειακούς λόγους, αλλά κυρίως στις περιπτώσεις που ο συγκεκριμένος ψηφοφόρος έχει κάποια οικονομική ή πολιτική δύναμη, είναι γνωστός ή συγγενής με τον συγκεκριμένο βουλευτή. Σε αντίθεση με την λογική της ομοσπονδοποίησης, οι “αντιπρόσωποι”-βουλευτές αποφασίζουν οι ίδιοι αντί αυτών που τους εξέλεξαν, έχουν μόνιμη θητεία (τετραετή) και δεν μπορούν να ελεγχθούν ή να καταργηθούν άμεσα από την λαϊκή βάση που τους ανέδειξε, παρά μόνον από αυτό το πολιτειακό όργανο (Βλ. Βουλή), μέσα στο οποίο συζητούν ή προωθούν τις προσωπικές τους αποφάσεις και τοποθετήσεις. Αυτό όμως το γεγονός τους δίνει αυτομάτως την δυνατότητα αυτές οι αποφάσεις- τοποθετήσεις συνήθως να σχετίζονται και με τα προσωπικά τους ατομικά συμφέροντα.
Όσο για την εκλογική τους βάση, πρόκειται στην ουσία για μια ανοργάνωτη κοινωνικά και καταναλωτική φαντασιακή αγέλη, που ο τρόπος και η ποιότητα της ζωή της, καθώς και οι αντιλήψεις και οι διαθέσεις της καθορίζονται εν πολλοίς από την διαφήμιση, τις στατιστικές, τις “κοινά αποδεκτές“ αντιλήψεις, τα ΜΜΕ, κ.ά. Ανάμεσα σ’ αυτή την αγέλη επικρατούν οι πιο ισχυροί και στην προκειμένη περίπτωση όσοι έχουν οικονομική και πολιτική δύναμη (μέσα στην ανοργανωσιά πάντα αναδεικνύονται κάποιοι, οι πιο “μάγκες“ που λέμε, καθώς οι υπόλοιποι αδιαφορούν και αδυνατούν να τους ελέγξουν) [ii].
Μια αγέλη που μπορεί να δρα ατομικιστικά, όμως έχει όλα εκείνα τα κοινά χαρακτηριστικά και κατεύθυνση, βάση των οποίων κάποιο “κοπάδι“ μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέτοιο.
[i] Στα γεγονότα του Συντάγματος, οι ειλικρινείς οπαδοί (αυτοί δηλ. των ποδοσφαιρικών ομάδων), όχι μόνον στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, αλλά, κάποιες φορές τις ξεπέρασαν κατά πολύ. Το ίδιο έχει συμβεί και στο παρελθόν
[ii] Ο μετασχηματισμός των “καθεστωτικών (αστικών) δομών” αναφέρεται στην κοινωνικοποίηση και όπου αυτή είναι εφικτή, των υπαρχουσών κρατικών και παραγωγικών δομών.
“Κοινωνικοποίηση” (από την κοινωνία και για την κοινωνία) και όχι «εθνικοποίηση» ή «κρατικοποίηση», όπως μερικοί τσαρλατάνοι της πολιτικής, δήθεν σοσιαλιστές ή επαναστάτες, το έχουν αναγάγει σε αίτημα και μερικά πρόβατα-οπαδοί τους το προπαγανδίζουν με θρησκευτική ευλάβεια, χωρίς να αναλογίζονται τις συνέπειες, αλλά και τις περαιτέρω ευθύνες τους.
Η “εθνικοποίηση“ στην Ελλάδα, που αποτέλεσε πάγιο αίτημα του “βαθέως“ ΠΑΣΟΚ, κυρίως την πρώτη τετραετία της κυβέρνησης Α. Παπανδρέου, οδήγησε στην δημιουργία, σχεδόν μιας ολόκληρης κοινωνικής τάξης, πρασινοφρουρών (συνήθως άμισθων) και τελικά απέτυχε, καθώς οδήγησε όχι σε έναν κοινωνικό μετασχηματισμό, αλλά στην δημιουργία ενός εκλογικού μηχανισμού υποστήριξης της τότε κυβέρνησης, με αποτέλεσμα η ελληνική κοινωνία εκείνης της εποχής, πολλές φορές να προσπερνάει αυτού του είδους τον «μετασχηματισμό», χαρακτηρίζοντάς τον ως ανέφικτο, καθώς και ως… πασοκικό.
Αυτά τα κόμματα και τα κινήματα που μιλούν στις μέρες μας για “εθνικοποίηση“ θα κάνουν κάτι διαφορετικό και με ποιο τρόπο; Είναι δυνατόν να γίνουν ουσιαστικές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις χωρίς έναν ουσιαστικό λαϊκό έλεγχο, προσανατολισμό και συμμετοχή και χωρίς την δημιουργία αντίστοιχων συμμετοχικών και εκτελεστικών δομών (που μόνον μέσα σε αυτές νοείται πρακτικά αυτός ο λαϊκός έλεγχος);
Η ιστορία έδειξε ότι όσο καλές προθέσεις και αν έχει κάποιος/οι, από την στιγμή που βρίσκονται στην “εξουσία“-κυβέρνηση (όποια πολιτική απόχρωση κι αν έχει αυτή) σταδιακά νερώνουν το κρασί τους, καθώς οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί λειτουργούν σύμφωνα με ένα αυστηρά (ιεραρχικά) δομημένο σύστημα επιβολής (και εσωτερικής και εξωτερικής, δηλ. προς τον λαό), το οποίο σύστημα θέτει τρομερά όρια και διλλήματα, πρώτα απ’ όλα στους ίδιους τους κυρίαρχους.
Εκτός αυτού, το έχουμε ξαναπεί. “΄Οποιος έχει στα χέρια του το μέλι το γλύφει“. Την διαφορά θα την κάνει ένας αυθεντικός λαϊκός έλεγχος, ο οποίος και θα το αποτρέπει ή θα το περιορίζει δραστικά
[iii] Στην εποχή μας και ειδικά μετά την είσοδο του ΔΝΤ, τα πράγματα τείνουν να αλλάξουν προς το καλύτερο αναφορικά με τον μέσο έλληνα πολίτη
anhel
12 Δεκεμβρίου, 2011 3:32 πμ
Ελιτισμός είναι το να γράφεις ένα δύσβατο κείμενο που τελικά ενέχει απλά νοήματα. Είναι εγωπάθεια και καραγκιοζιλίκι, αυτά ανήκουν σε διαγωνισμούς δοκιμιογραφείας. Αμα ονειρέυεσαι να γίνεις Καστοριάδης τράβα σε καμια ακαδημία Παρίσι etc…να γίνεις και έκθεμα σε κανα μουσείο αμα βαλσαμωθείς. Έχεις μυρίσει την άσφαλτο ποτέ ρε? τι σου είπε? πες αυτά που λες ,που δε διαφωνώ καθόλου, σε 150 λέξεις. Η απόσταση που παιρνεις απο τους ανθρώπους με τη σύνθεση του λόγου σου μοιάζει με αυνανισμό…..
alexantro trollientes
12 Δεκεμβρίου, 2011 9:48 πμ
ενδιαφερουσα αποψη … αφου τις 150 λεξεις τις καταλαβαινει και ο πιθηκος γιατι να μιλαμε δυσνοητα ???
ελα μου ντε …
Anakata-dyomenh
12 Δεκεμβρίου, 2011 1:36 μμ
Ποιες λεξουλες είναι άγνωστες; δεν καταλαβαινω… Αν αυτό είναι δυσνόητο, πού να δεις ανακοινώσεις κομμάτων…. :))))) Πέρα από το γεγονος ότι είναι λίγο μεγάλο, που στην τελική μπορείς να το διαβάσεις σε 2 δόσεις αν κουράζονται τα μάτια σου… δεν καταλαβαίνω τι δυσνόητο εχει, σε απλή γλώσσα είναι γραμμένο και μάλιστα καθόλου ξύλινη.
Τυχοδιώκτης
12 Δεκεμβρίου, 2011 5:09 πμ
Εμένα πάλι μια χαρά βατό κείμενο μου φαίνεται. Στην τελική το αν σου αρέσει το στυλ γραφής κάποιου έχει να κάνει με ζητήματα γούστου. Εφόσον συμφωνείς με την ουσία γράψε εσύ σε150 λέξεις με το δικό σου στυλ …
Oblivion
12 Δεκεμβρίου, 2011 7:14 πμ
@anhel
Ο λόγος του είναι εξαιρετικά απλός και γιαυτό το κείμενο βγήκε μεγάλο. Κοινώς, μια χαρά καταφέρνει να μην σε αποσπά. Να υποθέσω ότι, βουτηγμένος μέσα στην αντιδραστικότητα που είσαι, θα ακούς Νίτσε και θα βγάζεις σπυριά ε?
apapapapa
12 Δεκεμβρίου, 2011 10:29 πμ
κι εγω μεχρι τη μεση αντεξα να διαβασω.
αλλα οπως ειπε κι ο «τυχοδιωκτης» ειναι θεμα γουστου
risinggalaxy
12 Δεκεμβρίου, 2011 1:09 μμ
μεγάλη προσωπικότητα ο feral faun. τα παρατάω όλα και πάω να γίνω μηδενιστής και ατομικιστής
dimi
12 Δεκεμβρίου, 2011 4:13 μμ
αστα αυτα, κ κοιτα το εμηελ σου
Τυχοδιώκτης
12 Δεκεμβρίου, 2011 2:24 μμ
τον Feral Faun να πω την αλήθεια δεν τον ξέρω πρώτη φορά είδα το όνομά του σε αυτό εδώ το άρθρο. Πάντως το άρθρο δε μιλάει για μηδενισμό ή ατομικισμό. Ίσα ίσα κατακρίνει το lifestyle αναρχισμό και λέει για εργατικά συνδικάτα ,συνελεύσεις γειτονιάς και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους. Βάζει μάλιστα και προοπτική συνομποσπονδιοποίησης με αιρετούς και άμεσα ανακλητούς εκπροσώπους. Νομίω ότι οι μηδενιστές και οι ατομικιστές με αυτά βγάζουν σπυράκια. Όχι;
Anakata-dyomenh
12 Δεκεμβρίου, 2011 2:30 μμ
Τον Feral Faun δεν τον ξέρω ούτε κι εγώ, οπότε δεν μπορώ να έχω άποψη… η εισαγωγή παραπάνω ειναι γραμμένη από τον «Nicollo Machiavelli», πάνω σε αυτή συμφωνώ κι εγώ… κι έχω την ίδια εντύπωση.
feral
12 Δεκεμβρίου, 2011 2:30 μμ
τελικα αυτο το ….»Οι αστικες ριζες του αναρχοσυνδικαλισμου»….ετσουξε πολυ,οπως φαινεται…και δεν ξεχνιεται….risinggalaxy….
μια χαρα ειναι ο feral faun….ειδικα οταν καποιοι αντιπροτασσουν τον Tsomski….
🙂
Xanadu
12 Δεκεμβρίου, 2011 3:11 μμ
ναι ναι ασε…… υπερ γαματος…..θεοποιησαμε το απολυτο τιποτα
εντελως συμπτωματικα διαβαζα τα Χαοτικα Μανιφεστα του την προηγουμενη εβδομαδα, και κοντεψα να ξερασω απο το παραλληρημα
το κορυφαιο δε ειναι η «αναλυση» με βαση υποθεσεις οι οποίες δεν ισχύουν(πχ για τη γλωσσα και ποσο «εξουσιαστικη» ειναι) και τα αυθαιρετα συμπερασματα
ουουουο ειμαι πολυ μαυρος 6666666666666666666666666666666, αααααααααααααα
τολμας και μου μιλας ρε; πως τολμας και μου μιλας; θανατος σε καθε ανθρωπο ζητω ο πριμιτιβισμος με τις πλατες και την εργασια των αλλονων
ααα και κατω το Κράτος (ζωγραφισμενο αλφάδι)… ετσι για να μην ξεχνιομαστε
alexantro trollientes
12 Δεκεμβρίου, 2011 6:32 μμ
η Γλωσσα δεν ειναι εξουσιαστικη ?
δε νομιζω
οπως καθε κανονιστικο συστημα ετσι και η γλωσσα λειτουργει και αναπαραγει εξουσια
lascapigliata
12 Δεκεμβρίου, 2011 6:45 μμ
Ε τότε σταμάτα να μιλάς…
Spin
12 Δεκεμβρίου, 2011 6:49 μμ
είδες? 😀
alexantro trollientes
12 Δεκεμβρίου, 2011 7:55 μμ
Η γλωσσα ειναι σαν το πληρωμα ενος καραβιου
Ειναι μια ιεραρχικη εξουσιαστικη δομη, απαραιτητη προυποθεση για να κινηθει το καραβι κι εσυ προτεινεις του ναυτη να πηδηξει στη θαλασσα ?
Δεν καταλαβαινεις πως αλλο η δομη, αλλο ο χρηστης που υποκειται σ αυτην … αλλο το ποδοσφαιρο αλλο ο πδοσφαιριστης… αλλο το πηδημα αλλο ο πηδουλας ?
iordanoglou
12 Δεκεμβρίου, 2011 8:08 μμ
Ο ανθρωπινος οργανισμος ειναι εξουσιαστικος; Ολο ζηταει…
alexantro trollientes
12 Δεκεμβρίου, 2011 8:16 μμ
αφου τα ξερεις αυτα
οτι ειναι Επικοδομημα αντανακλα (οχι μηχανικα , αλλα αντανακλα) και προσιδιαζει στη Βαση
τι συζηταμε τωρα ?
αν η γλωσσα ειναι η οχι εξουσιαστικο συστημα ?
αυτα ρε συ τα απολιτικα, ουτε τον 19ο δεν ακουγοταν και δεν περιμεναν καν τις διανοιξεις της συγχρονικης γλωσσολογιας
iordanoglou
12 Δεκεμβρίου, 2011 8:32 μμ
Ποια ειναι η βαση του εποικοδομηματος «γλωσσα»;
alexantro trollientes
12 Δεκεμβρίου, 2011 8:41 μμ
αυτη που το υπ-ακουω το παραγει απ το ακουω σε αντιθεση αυτης που απ το θεωρω παραγει το θεωρημα, τη θεωρια , το θεατρο
Φωερμπαχ ,εβραισμος και ελληνισμος, οι δυο μητρες του δυτικου πολιτισμου μπλα μπλα
alexantro trollientes
12 Δεκεμβρίου, 2011 9:36 μμ
Φωερμπαχ εγραψα ?
Αουερμπαχ ενοουσα 🙂
Erich Auerbach και την αναφορα του στις οι δυο μητρες του δυτικου πολιτισμου, απο το Mimesis (κεφαλαιο η Ουλη του Οδυσσεα)
Αν υπαρχει στο Ιντερνετ και μπορει να το βρει κανεις ας το κατεβασει
Ειναι εξαιρετικο κειμενο … θα ριξω και εγω μια ματια μπας και το βρω
Xanadu
12 Δεκεμβρίου, 2011 6:55 μμ
αλλος ενας που δεν γνωριζει απο γλωσσολογια αλλα εκφραζει αποψαρα….
σταματα να μιλας αν αισθανεσαι οτι καταπιεζεσαι…
alexantro trollientes
12 Δεκεμβρίου, 2011 8:01 μμ
σε μενα αναφερεσαι ?
Xanadu
12 Δεκεμβρίου, 2011 8:27 μμ
yes
alexantro trollientes
12 Δεκεμβρίου, 2011 8:34 μμ
ενταξει
risinggalaxy
12 Δεκεμβρίου, 2011 7:58 μμ
βασικά από τότε που το διάβασα δεν μπορώ να κοιμηθώ και έχω τριχόπτωση. είμαι συγκλονισμένος από τη σκέψη του ανθρώπου που έκανε την επανάσταση tvgame
Τυχοδιώκτης
12 Δεκεμβρίου, 2011 2:35 μμ
που λεει για αστικές ρίζες του αναρχοδυνδικαλισμού; Αν το λέει μαλακία είναι:P
ο αναρχοσυνδικαλισμός είναι καθαρά εργατικό ρεύμα
feral
12 Δεκεμβρίου, 2011 2:46 μμ
ο feral faun παραφραζοντας το κειμενο του Luigi Fabri «αστικές επιδράσεις στον αναρχισμό» γραφει το ΟΙ ΑΣΤΙΚΕΣ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ …καταθετω το κειμενο παρακατω(κειμενο που με βρισκει καθ’ολα συμφωνο,μιας και θεωρω τον εργατισμο ιδεολογικη πανουκλα,)
» ΟΙ ΑΣΤΙΚΕΣ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ – FERAL FAUN
“Είμαστε υπέρ της ανάπτυξης ενός εργατικού κινήματος βασισμένου στην άμεση δημοκρατία, όχι απλά επειδή αυτό θα είναι πιο αποτελεσματικό στον σημερινό αγώνα ενάντια στην τάξη των εργοδοτών, αλλά κι επειδή προεικονίζει και θέτει τη βάση για μια κοινωνία ελευθερίας και ισότητας, χωρίς εξουσιαστές ή εκμετάλλευση”. – Από φυλλάδιο της Workers Solidarity Alliance, αναρχοσυνδικαλιστικής οργάνωσης.
Κατά τον δέκατο τέταρτο με δέκατο πέμπτο αιώνα έλαβε χώρα ένας κοινωνικός μετασχηματισμός που έφτασε στην κορύφωσή του κατά τον αμερικανικό πόλεμο της ανεξαρτησίας και τη γαλλική επανάσταση. Η περίοδος αυτή σηματοδότησε την εξέγερση της αστικής τάξης ενάντια στο παλιό φεουδαρχικό σύστημα και την καθολική εκκλησία. Στη θέση της φεουδαρχίας, εγέρθηκε στον οικονομικό τομέα το καπιταλιστικό σύστημα και στον πολιτικό το δημοκρατικό. Οι φιλελεύθεροι δημοκράτες, αντί να επιτρέπουν σε μια μη αιρετή αριστοκρατία ή σε έναν βασιλιά να κυβερνά, απαίτησαν να αποδοθεί το έργο της διακυβέρνησης «στο λαό» μέσα φυσικά από τους επίσημους αντιπροσώπους του και τη ψήφο του. Όπως και οι παραπάνω αναρχοσυνδικαλιστές, κι οι αστοί επίσης ήθελαν μια «κοινωνία ελευθερίας και ισότητας, χωρίς εξουσιαστές ή εκμετάλλευση». Αν αφήσουμε κατά μέρος τις αναφορές σε λέξεις όπως «εργάτες» ή «τάξη των εργοδοτών» το παραπάνω απόσπασμα θα μπορούσε να το έχει γράψει ακόμα κι ο Thomas Paine.
Φυσικά, οι αναρχοσυνδικαλιστές θα μας εξηγούσαν ότι δε δίνουν στις λέξεις το ίδιο νόημα που τους έδιναν οι αστοί επαναστάτες. Και ίσως γίνονταν πιστευτοί αν δεν αντανακλούσε ο αναρχοσυνδικαλισμός την αστική ιδεολογία σε πολύ σημαντικότερα ζητήματα εκτός από αυτό της φρασεολογίας. Οι αξίες που υποστηρίζουν οι αναρχοσυνδικαλιστές δε διαφέρουν από αυτές των πιο ριζοσπαστών από τους φιλελεύθερους αστούς θεωρητικούς, και το ιδανικό τους, αν το εξετάσουμε προσεκτικά, δεν αποτελεί παρά μια προέκταση του φιλελεύθερου ιδανικού.
Όπως ήδη προείπα, το οικονομικό σύστημα που κυριάρχησε με την άνοδο της αστικής τάξης ήταν ο καπιταλισμός. Δε θα μπω σε μια μακροσκελή περιγραφή του καπιταλιστικού συστήματος, αρκεί να αναφέρω ότι το διακριτικό χαρακτηριστικό του καπιταλισμού σε σχέση με άλλα οικονομικά συστήματα, δεν είναι η ύπαρξη των καπιταλιστών αλλά η παραγωγή πλεονάζοντος κεφαλαίου που επιτρέπει τη συνέχιση της οικονομικής ανάπτυξης. Ο καπιταλιστικός είναι ένα αρκετά ηθικό σύστημα, εννοώντας ότι απαιτεί κάποιες ηθικές αξίες παραπάνω από προσωπικές ανάγκες, επιθυμίες ή απληστία ούτως ώστε να αναπτύσσεται απρόσκοπτα. Οι αξίες αυτές που αποτελούν ζωτικό στοιχείο της καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι η παραγωγικότητα και η πρόοδος. Κάθε τεχνολογική καινοτομία λοιπόν, πρέπει να εναγκαλιστεί εκτός αν αποδειχτεί ότι θέτει σε κίνδυνο την περαιτέρω ανάπτυξη του κεφαλαίου. Ουσιαστικό μέρος της παραγωγής και της προόδου αποτελεί η εργασία κι έτσι οι αστοί αποδίδουν ιδιαίτερη αξία στην εργασία, κι αντίθετα με τα όσα πιστεύουν κάποιοι «ριζοσπάστες» εργατιστές, δεν είναι σπάνιο ένας καπιταλιστής να εργάζεται πολύ περισσότερες ώρες από έναν βιομηχανικό εργάτη, πρόκειται ωστόσο για εργασία οργανωτική παρά παραγωγική. Αυτοί που καταφέρνουν να αποφεύγουν την εργασία, στιγματίζονται ως το ηθικό κατακάθι της καπιταλιστικής κοινωνίας, τα παράσιτα που ζουν εις βάρος του εργαζόμενου λαού…
Οι αναρχοσυνδικαλιστές εσωτερικεύουν κάθε μια από αυτές τις καπιταλιστικές αξίες. Το ιδανικό τους είναι «μια πραγματική διαχείριση της παραγωγής από τους ίδιους τους ανθρώπους». Παρά τις πολυάριθμες ανθρωπολογικές αποδείξεις περί του αντιθέτου, θεωρούν ότι ο πρωτόγονος άνθρωπος περνούσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του αγωνιζόμενος να επιβιώσει κι ότι το χρωστάμε στη τεχνολογία και την πρόοδό της, το ότι μπορούμε σήμερα να ζούμε τις υπέροχες ζωές που μας προσφέρει και να απολαμβάνουμε όλα τα τελευταίας μόδας καταναλωτικά προϊόντα, αν μου επιτρέψετε έναν σαρκασμό! Οι συνδικαλιστές θεωρούν ότι πρόκειται για κάποιες συγκεκριμένες συνέπειες της τεχνολογίας που είναι αρνητικές για την επιβίωση, αλλά ότι η τεχνολογία σαν σύνολο καθώς και η πρόοδος είναι γενικά θετικές. Υπό το φως αυτών των πεποιθήσεων, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει που υμνούν την εργασία, μιας και χωρίς την εργασία δε θα υπήρχε ούτε παραγωγή ούτε πρόοδος. Όπως ακριβώς οι αστοί, βλέπουν αυτούς που αποφεύγουν την εργασία σαν «παράσιτα» (Δες για παράδειγμα το Listen Anarchist, Chaz Bufe). Το μόνο πραγματικό πρόβλημα που έχουν με το καπιταλιστικό σύστημα είναι το ποιος έχει την ευθύνη. Αυτό που θα προτιμούσαν θα ήταν η ύπαρξη ενός και μόνου Μεγα-καπιταλιστή: της διεθνούς ένωσης των εργαζομένων, παρά να έχει τον έλεγχο μια ποικιλία από άτομα, εταιρείες και κράτη. Όμως η βασική δομή του κόσμου θα παρέμενε η ίδια. Όπως οι αστοί, και ίσως λίγο χειρότερα, οι αναρχοσυνδικαλιστές εσωτερικεύουν κάθε βασική αξία του καπιταλισμού.
Αν η παραγωγή και η πρόοδος είναι θετικές αξίες, κι η παραγωγική εργασία εξίσου σημαντική, τότε ο κοινωνικός συμβιβασμός είναι ζωτικής σημασίας. Έχω ήδη αναφέρει πως η αποφυγή της εργασίας αντιμετωπίζεται σαν παρασιτισμός. Κάθε ευχαρίστηση που δεν μπορεί να εμπορευματοποιηθεί και να τεθεί έτσι κάτω από τον έλεγχο της παραγωγής θεωρείται ως ανήθικη. Ο παράνομος, η πόρνη, ο ζητιάνος, το κλεφτρόνι, κάθε άτομο που δεν συνεισφέρει θετικά σ’ αυτή την κοινωνία είναι καταδικασμένο σαν μια αποτυχία ή σαν εγκληματίας. Ακόμα ο μποέμ, ο ασυμβίβαστος καλλιτέχνης, μουσικός, ποιητής, φαίνεται ύποπτος στα μάτια του αστού, τουλάχιστον μέχρι να βρει έναν τρόπο να επαναφομοιώσει τις δημιουργικές ορμές του που έχουν αποστατήσει.
Την ίδια αντιμετώπιση απολαμβάνουν όλοι όσοι δε χωρούν στην κοινωνία αυτή κι από τους αναρχοσυνδικαλιστές. Η χαρακτηριστική απαξίωση των «περιθωριακών» στο βιβλίο «Listen Anarchist!» καθιστά κάτι τέτοιο αρκετά σαφές. Ο τρόπος που η αναρχοσυνδικαλιστική CNT επαναλαμβανόμενα «πούλησε» τον παράνομο αναρχικό Sabate, ενώ συνέχισε να δέχεται και να κάνει χρήση των χρημάτων από τις ληστείες του που της εμπιστευόταν, είναι πραγματικά χυδαίος. Καθ όλη την ιστορία του, ο αναρχοσυνδικαλισμός προσπάθησε να κατασβήσει τη φλόγα των ανεξέλεγκτων εξεγερμένων, κάποιες φορές μέσα από την πειθώ, κάποιες άλλες μέσα από την προσβολή, έτσι ώστε να τους παρακινήσει να συμβιβαστούν και να αποδεχτούν την κυρίαρχη κοινωνία. Οπουδήποτε αναρχικές εξεγέρσεις ξεπερνούσαν τα όρια που έθεταν οι αναρχοσυνδικαλιστές, αυτοί οι υποτιθέμενοι μη νομιμόφρονες, ήταν πάντα οι πρώτοι που θα φώναζαν: «Εγκληματίες», «Τρομοκράτες»!. Όπως ακριβώς οι αστοί, θέλουν την απρόσκοπτη ανάπτυξη της προόδου, κι αυτό απαιτεί κοινωνικό συμβιβασμό.
Χέρι χέρι με τον κομφορμισμό, αναπτύσσεται και η λατρεία της κοινωνικής ειρήνης. Είναι αλήθεια ότι οι αστοί εκμεταλλεύτηκαν τους εθνικούς πολέμους για να επεκτείνουν το κεφάλαιο, αλλά κάτι τέτοιο είναι σχετικά επισφαλές, μιας και κάθε βία μπορεί να αναταράξει την απρόσκοπτη ροή του κεφαλαίου. Μόνο η βία που αναπτύσσουν οι επίσημες αρχές με μια ορθολογική και ηθική βάση έχει θέση στην αστική κοινωνία. Κάθε προσωπική διένεξη όχι μόνο πρέπει να αποφεύγει τη βία αλλά και να είναι τυπικά, συγκαταβατική, να αντιμετωπίζεται μέσα από το διάλογο, τη διαπραγμάτευση, τη διαλλακτικότητα. Τα πάθη δεν πρέπει να ανάβουν. Η κοινωνική ειρήνη δεν πρέπει να διαρρηγνύεται παρά στις πιο ακραίες περιπτώσεις.
Οι αναρχοσυνδικαλιστές εκτιμούν επίσης την κοινωνική ειρήνη. Από τις «αστικές επιδράσεις στον αναρχισμό» του Luigi Fabri ως το Listen Anarchist! του Bufe, προσπαθούν να αποτρέψουν τους αναρχικούς από κάθε λεκτική ακόμα έκφραση βίας, κατά ειρωνικό τρόπο προσπαθούν να αποδείξουν ότι κάτι τέτοιο οφείλεται σε παρανοήσεις του αναρχισμού που οφείλονται στον αστικό τύπο. Τώρα, γιατί θεωρούν ότι οι άνθρωποι με το θάρρος και την νοημοσύνη να εξεγερθούν ενάντια στον εξουσιαστικό κόσμο θα χειραγωγούνταν από τον αστικό τύπο, δεν έχω ιδέα! Όπως ακριβώς και οι αστοί, οι αναρχοσυνδικαλιστές μας προτρέπουν να διαχειριστούμε τις διαφορές μας ορθολογικά, χωρίς πάθη, με ειρηνικό τρόπο. Κάθε ενεργή, βίαια έκφραση ατομικής εξέγερσης θεωρείται ανευθυνότητα, αντεπαναστατική κι ανήθικη πράξη από τους αναρχοσυνδικαλιστές. Κάθε ένας που σπάει τον νόμο, ονομάζεται στην καλύτερη περίπτωση, ανεγκέφαλος και πιο συχνά εγκληματίας ή τρομοκράτης. Στην πραγματικότητα, εκτός από μια «επαναστατική κατάσταση», οι αναρχοσυνδικαλιστές απορρίπτουν κάθε είδους παράνομη δραστηριότητα σαν μη-παραγωγική, μη-προοδευτική (λες κι αυτό είναι αναγκαστικά κάτι κακό). Μόνο η επανάσταση της εργατικής τάξης (η «απόλυτη εξουσία» για την αναρχοσυνδικαλιστική θεωρία) μπορεί να δικαιολογήσει τη βία, και η βία αυτή ακόμα πρέπει να είναι ορθολογική και ηθική ούτως ώστε να αφήσει τους παραγωγικούς θεσμούς ακέραιους, και να κάνει την μετάβαση στην αναρχοσυνδικαλιστική παραγωγή όσο το δυνατόν πιο ομαλή.
Οι αναρχοσυνδικαλιστές πιστεύουν επίσης ότι θα δημιουργήσουν μια ορθολογική, ηθική κοινωνία. Μας καλούν να «αντισταθούμε στον ανορθολογισμό… οπουδήποτε κι αν υψώνεται». Το πρόβλημα που αναγνωρίζουν στην σημερινή κοινωνία είναι ότι δεν τη θεωρούν αρκετά ορθολογική, αρκετά ηθική. Μιας και η ηθική συμπεριφορά πηγάζει από την ορθολογικότητα (σύμφωνα με τη γνώμη τους), πρέπει να κυριαρχήσει σε κάθε σφαίρα της ζωής. Όχι τα πάθη ή οι επιθυμίες μας, αλλά το «ορθολογικό μας συμφέρον» θα έπρεπε να μας οδηγούν, λεν οι συνδικαλιστές, κι ακούγεται η ηχώ των αυταρχικών δικτατόρων. Είναι λοιπόν πιο ορθολογικό και πιο ηθικό όταν ο παραγωγός ελέγχει τα μέσα της παραγωγής, λένε, αγνοώντας επιδεικτικά το ερώτημα του κατά πόσο και πώς είναι εύκολο να ελέγχει ο καθένας τα παραγωγικά μέσα στη βιομηχανική κοινωνία.
Τόσο οι φιλελεύθεροι αστοί θεωρητικοί, όσο και οι αναρχοσυνδικαλιστές επιζητούν μια ορθολογική, ηθική κοινωνία βασισμένη στην ελευθερία, την ισότητα, τη δικαιοσύνη, που να εγγυάται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και οι δύο απαιτούν μια άψογα ρυθμισμένη οικονομία με υψηλούς δείκτες παραγωγικότητας που να εγγυώνται την επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο. Και οι δύο απαιτούν την κοινωνική ειρήνη και τον κομφορμισμό προκειμένου να πραγματοποιήσουν τους σχεδιασμούς τους. Είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι πρόκειται για δυο διαφορετικούς σχεδιασμούς. Οι αστοί βλέπουν την οικονομία σαν μια ουδέτερη πολιτικά δύναμη που μπορεί να αναπτύσσεται επαρκώς και ηθικά με την μορφή της ιδιωτικής επιχείρησης. Οι αναρχοσυνδικαλιστές αναγνωρίζουν την οικονομία σαν μια πολιτική δύναμη, η οποία όμως πρέπει να διαχειριστεί δημοκρατικά. Οι φιλελεύθεροι αστοί πιστεύουν ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία μπορεί να πραγματοποιήσει το ιδανικό τους. Οι αναρχοσυνδικαλιστές πιστεύουν ότι η δημοκρατία πρέπει να είναι άμεση, αν και δεν μας ρωτάν κατά πόσο θέλουμε να περνάμε την ώρα μας ψηφίζοντας αμεσοδημοκρατικά για κάθε κοινωνικό ζήτημα που προκύπτει. Το ιδανικό του αναρχοσυνδικαλισμού είναι πραγματικά μια επέκταση του φιλελεύθερου αστικού ιδανικού – μια απόπειρα να σπρωχτεί πέρα από τη λογική του κατάληξη.
Εδώ οδηγούμαι στον τελευταίο παραλληλισμό μεταξύ του αστικού φιλελευθερισμού και του αναρχοσυνδικαλισμού, ενός παραλληλισμού όχι σε επίπεδο ιδεών, αλλά άγνοιας. Κανείς τους δε φαίνεται ικανός να αναγνωρίζει τις πραγματικότητες του κοινωνικού συστήματος κάτω από το οποίο ζούμε. «Η καθημερινή δραστηριότητα των σκλάβων παράγει τη σκλαβιά» (Fredy Perlman). Ενώ μιλάμε για την ελευθερία και τη δημοκρατία, ο φιλελεύθερος αστός κι ο αναρχοσυνδικαλιστής βλέπουν μόνο τις ανθρώπινες εξουσίες που τις ελέγχουν. Κλείνουν τα μάτια μπροστά στις κοινωνικές δραστηριότητες στις οποίες συμμετέχουν κι αποτελούν την πραγματική πηγή αυτής της σκλαβιάς. Έτσι, οι φιλελεύθεροι αστοί θα χαροποιούνταν αν ξεφορτώνονταν τους παπάδες, τους βασιλείς, όπως και οι αναρχοσυνδικαλιστές αν έδιωχναν τα αφεντικά και τους κυβερνήτες. Όμως τα εργοστάσια θα έμεναν ανέπαφα, τα μαγαζιά το ίδιο (αν και οι συνδικαλιστές ίσως τα μετονόμαζαν σε «κέντρα διανομής» ή κάτι τέτοιο), οι οικογένειες θα παρέμεναν ως είχαν, ολόκληρο το κοινωνικό σύστημα θα παρέμενε ανέπαφο. Αν η καθημερινή μας δραστηριότητα δεν άλλαζε ριζικά – και οι αναρχοσυνδικαλιστές δεν δίνουν κάποια ένδειξη ότι επιθυμούν να αλλάξουν οτιδήποτε εκτός από το να προσθέτουν το βάρος της διαχείρισης των εργοστασίων σε αυτούς που ήδη σηκώνουν το βάρος της εργασίας σε αυτά. Οπότε τι διαφορά κάνει το να μην υπάρχουν αφεντικά; Είμαστε ακόμα σκλάβοι! Αλλάζοντας το όνομα κάποιου πράγματος δεν το κάνει να εξαφανιστεί. Υπάρχει όμως ένας λόγος που ούτε οι φιλελεύθεροι αστοί ούτε οι αναρχοσυνδικαλιστές δεν μπορούν να διακρίνουν την σκλαβιά που βρίσκεται στην καρδιά του κοινωνικού συστήματος.
Δεν βλέπουν την ελευθερία σαν την ικανότητα μιας μοναδικής ύπαρξης να δημιουργεί τη δική του/της ζωή όπως επιλέγει. Βλέπουν την ελευθερία σαν την ικανότητα ενός ατόμου να προσαρμοστεί πλήρως και ενεργά στην ορθολογική κοινωνία της προόδου. Το «Η σκλαβιά είναι ελευθερία» δεν είναι μια απόκλιση της σταλινικής ή της φασιστικής σκέψης, είναι έμφυτο σε κάθε προοπτική για την οποία η ελευθερία αναφέρεται στην κοινωνία κι όχι στο άτομο. Ο μόνος τρόπος να εγγυηθεί κανείς την «ελευθερία» τέτοιων κοινωνιών είναι να καταστείλει την αδιαλλαξία και την εξέγερση οπουδήποτε εγείρονται. Οι αναρχοσυνδικαλιστές ίσως μιλούν για κατάργηση του κράτους, αλλά θα χρειαστεί να αναπαράγουν κάθε μια από τις λειτουργίες του ώστε να εγγυηθούν την ομαλή λειτουργία της κοινωνίας τους. Ο αναρχοσυνδικαλισμός δεν σηματοδοτεί ένα ρήγμα με τη σημερινή κοινωνία. Απλά ζητάει την επέκταση των αξιών της κοινωνίας αυτής έτσι ώστε να κυριαρχούν πιο απόλυτα την καθημερινή ζωή μας. Κάθε πραγματικός εξεγερμένος, κάθε αποστάτης, κάθε παράνομο και άγριο ελεύθερο πνεύμα δε θα μπορούσε να αποδεχτεί μια αναρχοσυνδικαλιστική κοινωνία περισσότερο από όσο ανέχεται τη σημερινή. Θα έπρεπε να συνεχίσουμε να φέρνουμε το χάος, να δημιουργούμε δημιουργικά ρήγματα με την κοινωνία, γιατί αυτό που θέλουμε δεν είναι περισσότερος έλεγχος πάνω στη σκλαβιά μας, κι αυτό είναι το μόνο που οι αναρχοσυνδικαλιστές μας προσφέρουν, αυτό που θέλουμε είναι να σπάσουμε τις αλυσίδες της σκλαβιάς και να ζήσουμε τις ζωές μας στην ολότητά τους.
[Μετάφραση: …για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας, Ιούλης 2007]
Xanadu
12 Δεκεμβρίου, 2011 5:35 μμ
κολλαει ευκολα γιατρε μου; η μεταδοτικη λυσσα; γιατι φοβαμαι μην κολλησω και μετα δεν μπορω να καταστειλω την ατομικοτητα μερικων πουθεναδων
επισης φοβαμαι γιατι αμφιταλαντευομαι αναμεσα στην καταστροφη ή μη του κρατους και θελω να σιγουρεψω οτι θα κινηθω προς την σωστη κατευθυνση: αυτης της μη καταστροφης
απαντησε μου γρηγορα γιατι εχω να παω να μαστιγωσω μερικους καταπιεσμενους πραγματικους εξεγερμενους επανασταστες
iguana
12 Δεκεμβρίου, 2011 5:43 μμ
μην ανησυχεις η λυση ειναι η κοινωνικη αντιεξουσια και το αυτοοργανωμενο προταγμα. Πρωι και βραδυ πριν τον υπνο, αλλα να εχεις φαει κατι
Xanadu
12 Δεκεμβρίου, 2011 6:56 μμ
αποτυχημενη προσπαθεια ειρωνειας volume 18990243243434344307
iguana
12 Δεκεμβρίου, 2011 7:17 μμ
Τι να κανω; Ειμαι one hit wonder. Μετα απο μια single ειρωνια σε ένα κατα τα άλλα μέτριο δίσκο, δεν αξιωθηκα να ξαναβγάλω κομματι της προκοπής
Xanadu
12 Δεκεμβρίου, 2011 8:25 μμ
😥 😥 😥
feral
12 Δεκεμβρίου, 2011 2:59 μμ
το κειμενο ειναι η εισαγωγη,και οχι το αυτο καθαυτο ,κειμενο του Feral Faun .
Ο Feral Faun ,Αμερικανος αναρχικος επιτιθεται σφοδρα στον εργατισμο και τον αναρχοσυνδικαλισμο.Στο κειμενο του ΟΙ ΑΣΤΙΚΕΣ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ(παραφραζοντας το κειμενο του Luigi Fabri «Οι αστικες επιδρασεις στον αναρχισμο) καταληγει ως εξης,αναφερομενος στους αναρχοσυνδικαλιστες:
«Δεν βλέπουν την ελευθερία σαν την ικανότητα μιας μοναδικής ύπαρξης να δημιουργεί τη δική του/της ζωή όπως επιλέγει. Βλέπουν την ελευθερία σαν την ικανότητα ενός ατόμου να προσαρμοστεί πλήρως και ενεργά στην ορθολογική κοινωνία της προόδου. Το «Η σκλαβιά είναι ελευθερία» δεν είναι μια απόκλιση της σταλινικής ή της φασιστικής σκέψης, είναι έμφυτο σε κάθε προοπτική για την οποία η ελευθερία αναφέρεται στην κοινωνία κι όχι στο άτομο. Ο μόνος τρόπος να εγγυηθεί κανείς την «ελευθερία» τέτοιων κοινωνιών είναι να καταστείλει την αδιαλλαξία και την εξέγερση οπουδήποτε εγείρονται. Οι αναρχοσυνδικαλιστές ίσως μιλούν για κατάργηση του κράτους, αλλά θα χρειαστεί να αναπαράγουν κάθε μια από τις λειτουργίες του ώστε να εγγυηθούν την ομαλή λειτουργία της κοινωνίας τους. Ο αναρχοσυνδικαλισμός δεν σηματοδοτεί ένα ρήγμα με τη σημερινή κοινωνία. Απλά ζητάει την επέκταση των αξιών της κοινωνίας αυτής έτσι ώστε να κυριαρχούν πιο απόλυτα την καθημερινή ζωή μας. Κάθε πραγματικός εξεγερμένος, κάθε αποστάτης, κάθε παράνομο και άγριο ελεύθερο πνεύμα δε θα μπορούσε να αποδεχτεί μια αναρχοσυνδικαλιστική κοινωνία περισσότερο από όσο ανέχεται τη σημερινή. Θα έπρεπε να συνεχίσουμε να φέρνουμε το χάος, να δημιουργούμε δημιουργικά ρήγματα με την κοινωνία, γιατί αυτό που θέλουμε δεν είναι περισσότερος έλεγχος πάνω στη σκλαβιά μας, κι αυτό είναι το μόνο που οι αναρχοσυνδικαλιστές μας προσφέρουν, αυτό που θέλουμε είναι να σπάσουμε τις αλυσίδες της σκλαβιάς και να ζήσουμε τις ζωές μας στην ολότητά τους….»
ολο το κειμενο(που με βρισκει απολυτως συμφωνο)εδω:
http://rioter.info/2009/08/23/%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%83-%CF%81%CE%B9%CE%B6%CE%B5%CF%83-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B9/
Xanadu
12 Δεκεμβρίου, 2011 3:21 μμ
αποψαρες της πουτσας με υπογραφη Feural Faun
τα οσα ισχυριζεται ειναι αποκλειστικα και μονο δικα του αυθαιρετα συμπερασματα και αποψαρες τα οποια φυσικα καμια σχεση δεν εχουν με την πραγματικοτητα
ενας ανθρωπος ο οποιος δηλωνει αντι-κοινωνιστης απορω με τι θρασος βαζει την ταμπελα της αναρχιας μπροστα
αν καποιος θελει να ικανοποιειται ο ατομικισμος του, υπαρχουν και αλλα ρευματα τα οποια μπορει να ακολουθησει πχ καπιταλισμος, φιλελευθερος, κτλ
και τωρα φευγω, παω να σταθω κατω απο το δεντρο μεχρι να πεσει το μηλο ετσι ωστε να εχω κατι να φαω 😈 θα αξιοποιησω δηλαδη δημιουργηκα το χρονο μου εναντια στις καταπιεστικες λογικες και στον εξουσιασμο της ζωης μου (οι οποίες φυσικα καμια σχεση δεν εχουν με την υπαρξη των αφεντικων)
no11888
13 Δεκεμβρίου, 2011 11:49 πμ
«Θα έπρεπε να συνεχίσουμε να φέρνουμε το χάος, να δημιουργούμε δημιουργικά ρήγματα με την κοινωνία, γιατί αυτό που θέλουμε δεν είναι περισσότερος έλεγχος πάνω στη σκλαβιά μας, κι αυτό είναι το μόνο που οι αναρχοσυνδικαλιστές μας προσφέρουν, αυτό που θέλουμε είναι να σπάσουμε τις αλυσίδες της σκλαβιάς και να ζήσουμε τις ζωές μας στην ολότητά τους…»
Στο ΣΚΑΙ εβλεπα καποτε μια εκπομπη με τρελους που προσπαθουσαν να επιβιωσουν σε αφιλοξενα περιβαλλοντα μονοι τους χωρις το παραμικρο εφοδιο.Υπαρχουν τελικα ενα σωρο τροποι να φτιαξεις καταπληκτικες καλυβες απο φυλλα και καλαμια.Εκτος του οικολογικου προταγματος, μια τετοια κινηση προσφερει και απιστευτη αντισεισμικη προστασια.Για τροφη κυκλοφορουν ελευθερα στη φυση διαφορα ειδη νοστιμοτατων σκουλικιων,υγιεινα και με πολυ λιγες θερμιδες.Μουρλια.
lascapigliata
12 Δεκεμβρίου, 2011 3:46 μμ
Ενδιαφέρον κείμενο, μάλλον ασύνδετο, με τα αποσπάσματα που παραθέτει ο feral.
Τα έχει γράψει πράγματι το ίδιο άτομο;;
Anakata-dyomenh
12 Δεκεμβρίου, 2011 4:08 μμ
λοιπόν… το ποστ είναι γραμμένο από το άβαταρ «Niccolo Machiavelli», ως εισαγωγή σε κάτι που διάβασε του Feral Faun… δεν το έχει γράψει ο Feral Faun… καλέ διαβάστε καλά την εισαγωγή… χαχαχαχαχαχαχα
lascapigliata
12 Δεκεμβρίου, 2011 4:45 μμ
Ναι και εγώ κάπως έτσι το κατάλαβα, τα σχόλια από κάτω με μπερδέψανε… 🙄
feral
12 Δεκεμβρίου, 2011 3:59 μμ
το πριμιτιβιστης για τον Feral Faun,αποτελει δικο σου αυθαιρετο ορισμο….ακομα και οι βοσκοι του wiki…αυτο το γνωριζουν:
«Wolfi Landstreicher is the former nom de plume («Landstreicher» is the German word for vagabond, tramp) of a contemporary anarchist philosopher involved in theoretical and practical activity. He edited the anarchist publication Willful Disobedience, which was published from 1996 until 2005, and currently publishes a variety of anarchist, radical, surrealist and poetic pamphlets and booklets through his project, Venomous Butterfly Publication. His ideas are influenced by insurrectionary anarchism, Max Stirner’s egoism, surrealism, the Situationist International and non-primitivist critiques of civilization.»
http://en.wikipedia.org/wiki/Wolfi_Landstreicher
τωρα για το copyright…της λεξης αναρχιας ..και το ποιοι κατεχουν τα δικαιωματα χρησης….η αναζητηση συνεχιζεται…..
τα δε επιχειρηματα σου στα οσα καταλογιζει ειδικα στους Ισπανους αναρχοσυνδικαλιστες…τι να πω…ατρανταχτα και τεκμηριωμενα….παντως για να μην νομιζεις οτι μονο αυτος τους τα καταλογιζει…να κι αλλο ενα βιβλιαρακι που και καποιος αλλος ειχε το «θρασσος»…να ασκει κριτικη στον «αναρχοσυνδικαλιστικο παραδεισο» και στους ιδεολογους της εργασιας-σκλαβιας:
Xanadu
12 Δεκεμβρίου, 2011 5:16 μμ
δεν προλαβαινω να το διαβασω, ειμαι αρνητης εργασιας διαβασε το μου εσυ καλυτερα
ασε που πρεπει πρωτα να μισησω την κοινωνια και ο χρονος μου ειναι περιορισμενος, οπότε δεν προλαβαινω να το διαβασω
Xanadu
12 Δεκεμβρίου, 2011 5:23 μμ
θα ηθελα ομως να σε ενημερωσω για να μην εχεις την απορια, οτι εγω κατεχω τα πνευματικα δικαιωματα της «ταμπελας» και το κουτάκι της λέξης αναρχικος και την κουβαλαω παντα μαζι μου(επειδη κατα βαθος ειμαι και λιγο φασιστας και «τσουβαλιαζω» τους ανθρωπους και τους ταμπελιαζω), όποιος ενδιαφερεται μπορει να μου την ζητησει και εγω θα του την δωσω, διακρισεις δεν κανω δεν ειμαι ρατσιστρια
κατω ο εξουσιασμος της γλωσσας! κατω η κοινωνια! ζητω το τιποτα!!!!!!
Oblivion
12 Δεκεμβρίου, 2011 4:47 μμ
Μεγάλο θέμα.
Τις αστικές ρίζες του αναρχισμού της είχε τονίσει και ο Μπούκτσιν.Ο ίδιος ο Τσόμσκι είναι ένα τέτοιο είδος αναρχικού.Οι μπολσεβίκοι (είτε είναι σε κόμμα είτε είναι τέτοιοι στην καρδιά) λένε πως αν άφηναν την Συντακτική Συνέλευση (στην επαναστατημένη Ρωσία) να τραβήξει τον δρόμο της, θα γινόταν αργά ή γρήγορα άλλος ένας αστικός θεσμός. Εγώ δεν βλέπω που είναι το κακό στο να διατηρούμε κάποια φιλελεύθερα στοιχεία, κεκτημένα των μεγάλων αστικών επαναστάσεων. Ο νετσάγιεφ πχ κάθε άλλο παρά φιλελεύθερος είναι. Επειδή είναι γνωστή η πόλωση που έχει λάβει τόπο εδώ και χρόοονια πάνω σε λέξεις «αστική» και «εργατική», «αστός» και «εργάτης» , να πούμε πως όταν λέει ο αρθρογράφος για «αστικές ρίζες» δεν λέει ότι οι αναρχικοί είναι φιλο-καπιταλιστές. Λίγο αργά βέβαια βρήκαν να κράζουν τον εργατισμό των ριζοσπαστών οι θεωρητικοί -αν και καλά κάνουν. Στην Δύση τουλάχιστον, αυτό που είχαν στο νου τους και αυτό που έβλεπαν οι κλασικοί για την εργατιά είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που ισχύει σήμερα.
Υ.Γ- Ο ίδιος ο δήμου, διαβάζοντας τα δοκίμιά του, σου δίνει την εντύπωση ότι είναι ένας εξαιρετικά ελευθεριομανής άνθρωπος.Παλιότερα δήλωνε και αναρχικός.Και υπάρχει και αυτός ο αστικός μύθος -που μάλλον δεν είναι και τόσο μύθος- που θέλει τους αναρχικούς όταν κόβουν το πράττειν να γίνονται φιλελεύθεροι μέχρι τα μπούνια.
lascapigliata
12 Δεκεμβρίου, 2011 4:54 μμ
Τα πράγματα θα ήταν ευκολότερα αν αντί για ταμπέλα, ο καθένας αυτοπροσδιοριζόταν με το πρόταγμα του.
Αντί φιλελεύθερος : «ελευθερία του επιχειρείν». Αντί αναρχικός : » πολιτική ελευθερία και κοινωνισμός».
Xanadu
12 Δεκεμβρίου, 2011 5:26 μμ
παντως και οι πυρηνες της φωτιας γραφουν κατι γαματααααα κειμενααααα θεϊκααααααα απαιχτααααααααααα
😈 😈 😈
το lifestyle είναι μαγικο….
Niccolò Machiavelli
12 Δεκεμβρίου, 2011 6:43 μμ
Kαταρχήν να ευχαριστήσω τον Back Door Man για την ανάρτηση της εισαγωγής μου, στο κείμενο του Feral Faun, στον Παραλληλόγραφο (δεν έχω το μαιλ σου για να σε ευχαριστήσω απο εκεί). Το ίδιο το κείμενο του Feral Faun θα δημοσιευθεί σε επόμενη ανάρτηση. Η συγκεκριμένη ελεύθερη εισαγωγή μου στο κείμενο του Faun εξετάζει ζητήματα όπως : ο κινηματικός οπαδισμός, η κινηματική πολιτική αναποτελεσματικοτητα, η ουτοπία, η κατάρρευση του νεοφιλελευθερισμού και η παράλληλη μη πρακτική εφαρμογή του μαζί με την αντίστοιχη του κοινοβουλευτισμού. Ακόμα η εισαγωγή μου εξετάζει την αυτοδιαχείριση ως μια διέξοδο (όχι την μόνη), καθώς και την χρησιμότητα της ομοσπονδοποίησης όπου χρειάζεται.
Υ.Γ.1 καλορίζικο το μπλογκ σου ριζινγκ, μου άρεσε και δομικά και ως θεματολογία.
Υ.Γ.2. Πίσω από το αβατάρ feral δεν βρίσκομαι εγώ (για να αποφύγω τυχόν παρεξηγήσεις)
Spin
12 Δεκεμβρίου, 2011 6:45 μμ
Πιάστε τον είναι ο φεράλ 😛
Niccolò Machiavelli
13 Δεκεμβρίου, 2011 8:22 μμ
🙂 🙂
Niccolò Machiavelli
12 Δεκεμβρίου, 2011 8:52 μμ
Και εννοώ ότι ο πιο επάνω σχολιαστής με το αβατάρ feral ουδεμία σχέση έχει με εμένα.
Niccolò Machiavelli
12 Δεκεμβρίου, 2011 7:15 μμ
Τώρα αν ο Faun έγραψε ένα καλό κείμενο και 5 άσχημα ή 5 καλά και 1 άσχημο ποσώς που με ενδιαφέρει. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα γίνω οπαδός οποιουδήποτε Faun ή οποιουδήποτε έχει ένα καθ’όλα άξιο επαναστατικό «βιογραφικό» (άσχετα ότι θα σεβαστώ τους αγώνες του). ΄Η δεν θα διαφωνήσω αν σε μια δεδομένη στιγμή διαφωνώ με την πρακτική του και αυτό επειδή έχει ένα επαναστατικό παρελθόν σεβαστό.
Και όσο για εσένα anhel τελειωμένε, με τι μούτρα μου μιλάς για… άσφαλτο και για δρόμους όταν μέχρι τώρα δεν έχουν βγει και πολλά πράγματα από αυτές τις πρακτικές (όχι ότι διαφωνώ με τις πορείες, ίσα-ίσα). Με τι μούτρα μου μιλάς anhel για δρόμους, όταν, αντί να βλέπεις προς την ανατροπή και τις νέες κοινωνίες που θέλουμε να κτίσουμε, έχεις αναγάγει την πορεία σε αυτοσκοπό. Είσαι τυφλός anhel, όσο τυφλοί ήταν πολλοί μέχρι πριν 3 χρόνια, και ως τέτοιος τυφλός είσαι και επικίνδυνος. ΄Αντε λοιπόν να κρυφτείς στην πιο μαύρη τρύπα της άγνοιας (άρα αστικής αντίδρασης). Και ξέρεις κάτι; Από μπλα μπλα έχουμε χορτάσει. Δράση θέλουμε αποτελεσματική και ανατρεπτική. Ακόμα, προσωπική απελευθέρωση θέλουμε και όχι μια κατ’ ουσίαν αστική κομματικοποίηση απλά με διαφορετικές ταμπέλες που ακούν στο όνομα αναρχικοί, αριστεροί, κουκουλοφόροι…
Niccolò Machiavelli
12 Δεκεμβρίου, 2011 7:28 μμ
Με κατηγόρησες anhel ότι δεν έχω μυρίσει άσφαλτο… ποτέ. Αυτό είναι για εσένα η αναρχία; ΄Οσες περισσότερες φορές κάποιος έχει μυρίσει άσφαλτο, τόσο πιο αναρχικός είναι και κατ’ ουσίαν πιο άξιος και ανώτερος από τους υπόλοιπους (οι οποίοι έχουν μυρίσει λιγότερες φορές άσφαλτο ή και καθόλου); Κρεττίνε anhel.
Kαι ξέρεις κάτι ρε αρκουδιάρη anhel; Εγώ κι εσύ βρισκόμαστε σε εντελώς αντίθετα στρατόπεδα. Προσωπικά κοιτάζω προς την ανατροπή του καπιταλισμού/αστική κυριαρχία και την αντικατάστασή τους με ελεύθερες «ουτοπίες». Αντίθετα εσύ, κοιτάζεις προς τις… πορείες και τις αγελαίες βόλτες με συνθήματα από το Μουσείο προς το Σύνταγμα. Κι ας πουμε ότι έτσι καταφέρετε να ρίξετε τον καπιταλισμό. Μετά τι θα λέτε στον κόσμο; ΄Οτι επειδή εσείς δεν ερχόσαστε στις πορείες δεν έχετε και το δικαίωμα να μιλάτε; ΄Η μήπως δεν έχετε και το δικαίωμα να έχετε τόσα προνόμια ή και φαγητό όσο εμείς οι «επαναστάτες» της πορείας και του μπάχαλου. Anhel εξάμβλωμα του μηδενός
Niccolò Machiavelli
12 Δεκεμβρίου, 2011 7:49 μμ
Τώρα αν ο Faun είναι ατομιστής ή μηδενιστής, ποσώς που με ενδιαφέρει. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι στην κριτική του (που θα δημοσιευθεί σε επόμενη ανάρτηση) είδα κάποια χρήσιμα στοιχεία για προβληματισμό και δράση. Θα πει κάποιος :Ωραία. Αν και ο Σόρος δημοσίευε κάτι (χρήσιμο) θα άξιζε να το δημοσιεύσεις; Μα αν δεν μάθεις και καταλλάβεις τον εχθρό σου, πως στην συνέχεια θα μπορέσεις να τον ανατρέψεις; Εκτός και αν μερικοί δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για την ανατροπή, αλλά απλώς για τις πορείες και τα τσιμπούσια στα στέκια. Κι αυτά καλά είναι. Δεν αρκούν όμως. Και όταν έχουμε μόνο αυτά, τότε ο μόνος που βγαίνει κερδισμένος είναι η άρχουσα τάξη και τα σχέδιά της ενάντια στην κοινωνία με στόχο το κέρδος και τον έλεγχο.
Niccolò Machiavelli
12 Δεκεμβρίου, 2011 8:07 μμ
Μπορεί να δείτε σχόλια μου με το ίδιο περιεχόμενο, αλλά δεν τη παλεύω με το word press, μου τρώει σχόλια
μανικακος
12 Δεκεμβρίου, 2011 8:13 μμ
τα ειδα εγω,αλλα ειδα οτι τα ξαναεγραψες-περιπου.
θες να τα στειλω στο διαολο?
Niccolò Machiavelli
12 Δεκεμβρίου, 2011 8:21 μμ
ναι μανικάκος. Στείλτα στον γέρο διάολο, τουλάχιστον όσα σχόλια το περιεχομενό τους επαναλαμβάνεται
iordanoglou
12 Δεκεμβρίου, 2011 8:15 μμ
Παρτε μια κουλτουρα ματσενταλε να γουσταρετε να ούμε
Niccolò Machiavelli
12 Δεκεμβρίου, 2011 8:38 μμ
Και όσο για εσένα anhel και τους ομοϊδεάτες σου, που οι πρακτικές σας όχι μόνον δεν οδηγούν στην ανατροπή και στην ελευθερία, αλλά αντίθετα στην ελεύθερη άλωση των κοινωνιών από τον καπιταλισμό, να ξέρεις ότι παρόλες τις ταμπέλες σας και τις επαναστατικές σας μεγαλοστομίες εξυπηρετείται τον καπιταλισμό. Ως τέτοιους θα μας βρείτε απέναντι. Κατ’ ουσίαν είσαστε οι συνεργάτες του καπιταλισμού και οι ταξικοί μας εχθροί. ΄Αιντε πνίξου μαζί με τους ομοίους σου τιποτένιε, που τολμάς και γράφεις ρε ξεφτίλα, κρυβόμενος πίσω από υποτιθέμενες επαναστατικές πρακτικές. Και κατηγορείς και τους άλλους. Ξεπεσμένε στάλιν της συμφοράς. Παρανοϊμένε ροβεσπιέρε, που περισσότερο κυνήγησαν τους ταξικούς τους συμμάχους παρά τους ταξικούς τους εχθρούς. Και απο το μόνο που καταλάβαιναν ήταν από αίμα. ΄Οπως και ο νεο-φιλελευθερισμός και εν γένει ο καπιταλισμός. Και να πεις στους δικούς σου ότι ο Machiavelli θα σας κόψει τον κώλο. Ιδεολογικοί ταγματο-ρουφιάνοι της μεγαλοαστικής τάξης
kdkdkd
12 Δεκεμβρίου, 2011 8:40 μμ
Βάζουμε μια ταμπέλα «Αναρχικός» και όλοι από κάτω Faun, Bey, Chomsky και χίλιοι δυο άλλοι που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Αφήστε τις ταμπέλες και τους διαδικτυακούς τσακωμούς και κινηθείτε όπως προστάζει τον καθένα η ιδεολογία και η ψυχή του. Και όπου μας βγάλει. Άλλοι με μολότοφ, ΤΑΖ και επιστροφή στη φύση άλλοι με αναρχοσυνδικαλισμό, άλλοι με αυτοοργάνωση, άλλοι μόνοι και έρημοι με τον Τραπεζίτη του Pessoa στο χέρι και στη νιρβάνα μας.
Όσο για το κείμενο ήταν λίγο μακρύ και επαναλαμβανόμενο αλλά δεν ήταν και κανένας δύσκολος και επιτηδευμένος λόγος, μην τρελαθούμε.
Niccolò Machiavelli
12 Δεκεμβρίου, 2011 9:16 μμ
Όσο για το κείμενο ήταν… επαναλαμβανόμενο
——————-
Για να γίνουν πιο κατανοητά αυτά που έχω στο μυαλό μου
Niccolò Machiavelli
12 Δεκεμβρίου, 2011 10:00 μμ
Aυτό που σιχαίνομαι είναι αφίσες και προκυρήξεις, κ.ά, που δεν είναι κατανοητά σε κόσμο που δεν είναι εξοικοιωμένος με τέτοιους πολιτικούς όρους και προσεγγίσεις. Κείμενα που τα καταλαβαίνουν μόνο οι συγγραφείς τους και τα οποία κυκλοφορούν στον δρόμο είτε για το θεαθήναι είτε για την αξιακή εξύψωση των συντακτών τους στα μάτια των ομοϊδεατών τους. Αυτό και αν είναι ελιτισμός anle. Αυτό και αν είναι η πιο άσχημη μορφή εξουσιάς, γιατί προέρχεται εκ των έσω.
Φτου σου λοιπόν για άλλη μια φορά anle μαλακοτρίχη
dimi
12 Δεκεμβρίου, 2011 8:41 μμ
αυτο που γινεται τωρα στις φυλακες κορυδαλλου ειναι πιο σημαντικο νομιζω..
μεταφερω..
«Δεν διαπραγματευόμαστε με την Αστυνομία, εάν μπουν τα ΕΚΑΜ θα γίνει μάχη», δηλώνουν στο bloko.gr οι εκ των πρωτοστατών της εξέγερσης στις φυλακές Κορυδαλλού Χρήστος Τσάκαλος και Μιχάλης Νικολόπουλος.
«Δεν πρόκειται να πάθει τίποτα κανένας από τους εγκλωβισμένους επισκέπτες, που όλοι τους είναι συγγενείς κρατούμενων συνεχίζουν και θα φύγουν με την προϋπόθεση ότι η Αστυνομία θ’ αποτραβηχτεί στην οδό Γρ. Λαμπράκη και η διαπραγμάτευση γιαω να κατατεθούν τα αιτήμα
μας θα γίνει με το διευθυντή, ή το διευθυντή των φυλακών Κορυδαλλού, τον εισαγγελέα έδρας.
Όμηροι είναι μόνο οι 3 ανθρωποφύλακες που προσπάθησαν ν’ αποτρέψουν την απόδραση μας, και τα αιτήματα που θα γίνουν γνωστά σε λίγο, θ’ αφορούν στις συνθήκες κράτησης, στις υποδικίες και στις άθλιες συνθήκες κράτησης. Η φιλοσοφία της συνωμοσίας είναι ν’ ανοίγουν τα κελιά και ο κόσμος να κυκλοφορεί ελεύθερα, σε αντίθεση με αυτή της Αστυνομίας, τοης δικαιοσύνης και του σωφρονιστικού συστήματυος που κλειδώνουν ψυχές.»
Niccolò Machiavelli
12 Δεκεμβρίου, 2011 9:10 μμ
΄Οσο για τον dimi, έχω και για σένα ράμματα για τη γούνα σου. Που μου κάθεσαι παλιο- άχρηστε και παίζεις με τις λέξεις. Ντενεκέ. Την μόνη φυλακή από την οποία χρειάζεται να δραπετεύσεις είναι αυτή του μυαλού σου. Μοσχάρι
dimi
12 Δεκεμβρίου, 2011 9:14 μμ
μαλλον απευθυνεσαι σε λαθος ατομο.
ειναι το πρωτο σχολιο που εκανα σε αυτο το θρεντ, και δν εχω σχολιασει καθολου το κειμενο σου.
alexantro trollientes
12 Δεκεμβρίου, 2011 8:49 μμ
Φοβαμαι πως καποιοι εχετε μεινει στον σταλιν ο οποιος εγραφε στο (Περί Γλωσσολόγων, 28/7/1950)
“Δεν υπάρχει γλώσσα ταξική, γλώσσα του λαού παρά μόνον γλώσσα εθνική. Υπαρχει δημοτική που πρέπει σταδιακά να παραμεριστεί προς όφελος της ιστορικής εθνικής γλώσσας”
και συμπλήρωνε
” Ισχυρίζονται (οι εγκάθετοι) πως κάθε ταξική γλώσσα έχει την ταξική γραμματική της ήτοι προλεταριακή γραμματική και αστική γραμματική. Τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει. Στην εθνική γλώσσα υποτάσσονται οι διάλεκτοι ως κατώτερες μορφές“.
Τι να πω , αμα μιλαει ο πατερουλης οι αλλοι σιωπουμε
iordanoglou
12 Δεκεμβρίου, 2011 8:53 μμ
Τον έχουμε κάνει ΘΕΟ λέμε, υπάρχει και το ομώνυμο άσμα της εποχής στα ρωσικα.
Εδω στη δημοτικη απο την συντρόφισσα Κατιούσα:
alexantro trollientes
12 Δεκεμβρίου, 2011 9:07 μμ
ο ταξικός χαρακτήρας είναι βαθιά ριζωμένος στη σκέψη
υπαρχουν γλωσσες οπου χρησιμοποιούνται διαφορετικές αντωνυμίες ανάλογα με το ποιός μιλάει σε ποιόν (τί ηλικία έχουν οι συνομιλούντες, τι κοινωνική στάθμη κτλ.).
Τα περισσότερα ρήματα, ιδίως αυτά που εκφράζουν συνηθισμένες πράξεις της καθημερινής ζωής (όπως «τρώγω», «περπατώ», «βλέπω» κτλ.) διαφέρουν ανάλογα με την κοινωνική τάξη.
Άλλο ρήμα θα βάλεις όταν τρώει ο βασιληάς πχ «γευματίζει» και άλλο όταν τρώει ο φουκαράς «περιδρομιάζει», ας πούμε…
Ο πληθυντικος ευγενειας πχ που υπαρχει στην ελληνικη δεν υπηρχε ανεκαθεν , αλλα ηρθε (αν δεν κανω λαθος ) με τους βαυαρους
Η στη Σουηδια, κατα τη διαρκεια μιας γλωσσικης μεταρυθμισης που προσιδιαζε σε ενα πιο κοινωνικο συστημα κατάργησαν το “εσείς” και εκτοτε μιλανε με το “εσύ” στους πάντες, ακόμη και τον πρωθυπουργό.
κλπ κλπ … αλλα δεν ειναι αυτο το θεμα
εσυ τι ισχυριζεσαι, οτι η γλωσσα δεν ειναι εξουσιαστικη δομη
alexantro trollientes
12 Δεκεμβρίου, 2011 9:11 μμ
Μικυ μαους και αλλα καρτουν
Η εισαγωγη του Πατερουλη στο συγραμμα !!!!!!!!!! περι γλωσσολογιας LOLLLLLL
Εγώ δεν είμαι γλωσσολόγος και φυσικά δεν μπορώ να ικανοποιήσω ολότελα τους συντρόφους. Οσον αφορά το μαρξισμό στη γλωσσολογία, όπως και στις άλλες κοινωνικές επιστήμες, είναι ένα ζήτημα με το οποίο έχω άμεση σχέση. Γι’ αυτό συμφώνησα να δώσω απάντηση σε σειρά ερωτήσεις, που έβαλαν οι σύντροφοι αυτοί.
http://ciml.250x.com/archive/stalin/greek/greek_stalin_1950.html
Niccolò Machiavelli
12 Δεκεμβρίου, 2011 9:26 μμ
Ου να μου χαθείς anhel παλιο-κερατά, που μου μιλάς για ελιτισμούς, εσύ ο αρχιεπαναστάτης των δρόμων. Φτου σου βλακόμετρο, γιδοβοσκέ. Παλιοπρόβατο, που μου νομίζεις ότι με ανώδυνες, γραφικές πορείες και με αναμενόμενα και ελεγχόμενα από την αστυνομία επισόδεια θα κάνεις κάτι. Γίδι
Niccolò Machiavelli
12 Δεκεμβρίου, 2011 9:33 μμ
παλιο-χαλβά, μπεκρή. Εσύ και οι … «συναγωνιστές» σου. Τόσα χρόνια (από το ’74) πόσο προχώρησε η υπόθεσή σας, αναφορικά με την ανατροπή και με την δημιουργία μιας ελεύθερης κοινωνίας, ρε παλιορεζίλι; Μήπως καθόλου; Ού να μου χαθείς τότε ρε παλιο-τόμαρο
Τυχοδιώκτης
12 Δεκεμβρίου, 2011 10:11 μμ
Διάβασα το κείμενο του Feran μέχρι το τέλος. Διασκεδαστικό δε λέω. Αλλά όχι και σοβαρά επιχειρήματα ενάντια στον αναρχχοσυνδικαλισμό αυτά ρε φίλε. Κατηγορεί τον αναρχοσυνδικαλισμό για αστικές επιδράσεις όταν αυτά που λέει είναι απλά άλλη μια εκδοχή της φιλελεύθερης ιδεολογίας.Οι συνδικαλιστές λέει όπως και οι αστοί αντιλαμβάνονται την ελευθερια κοινωνικά και όχι ατομικά. Λάθος οι αστοί μια χαρά ατομικά την αντιλαμβάνονται την ελευθερία ως μια μορφή δικαιώματος που σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Για αυτό υμνούν συνεχώς την αξία του ατόμου και του ανθρώπου. Αντίθετα ο αναρχισμός -εκτος από τους ατομικστές κάποιους ιλλεγκαλιστές και τους πριμιτιβιστές- αντιλαμβάνεται την ελευθερία κοινωνικά επειδή πολύ απλά μόνο έτσι υφίσταται.Αν ένα μωρό μεγαλώσει έξω από την κοινωνία όπως έλεγε ο Μπακούνιν δεν θα γίνει άνθρωπος, θα γίνει ζώο ή θεος που στην προκειμένη περίπτωση είναι το ένα και το αυτό. Η ίδια η έννοια της ελευθερίας είναι κοινωνικό δημιούργημα δεν έπεσε από τον ουρανό , ούτε είναι γραμμένη στο dna μας για αυτό και όπως επίσης έλεγε ο Μπακούνιν δε σταματά αλλά αρχίζει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου.
Τα εξεγερμένα άτομα που ζουν τις μοναδικές τους ζωές είναι κι αυτά δημιουργήματα της κοινωνίας που νομίζουν ότι έχουν απορρίψει όσο δε φαντάζονται. Το ότι κάποιος εξεγείρεται δε σημαίνει ότι αυτομάτως δεν επηρεάζεται από την προπαγάνδα του αστικού τύπου ( και όχι μόνο αυτού, και του σχολειου, και της οικογένειας, και, της εργασιας,και, και και ) όπως νομίζει ο Feran γιατί οι ιδέες του είναι διαμορφωμένες από το φαντασιακό της εποχής του.Εν ολίγοις τις ιδέες του ενάντια στην κοινωνία στην οποία εξεγείρεται τις έχει δανειστεί από αυτήν, υπάρχουν γραμμένες στο υπερεγώ του.Το ότι μάλιστα όλοι αυτοί οι ατομικιστές επαναστάτες στους πύρηνους λόγους τους δεν ανασταχάζονται πάνω στο ποιες συνθήκες ( οικογενειακό περιβάλλον, βιώματα, πολιτισμικό κεφάλαιο, κλπ ) επέτρεψαν σε αυτούς να σταθούν κριτικά απέναντι στο υπάρχον και όχι στους άλλους τους οποίους εγκαλούν ηθικά ( παρότι συνήθως βγάζουν πύρηνους λόγους και κατά κάθε ηθικής ) να πάνε με το μέρος της επανάστασης δείχνει πόσο πολύ βουτηγμένη στην αστική ιδεολογία είναι . Συνθημά τους θα μπορούσε να είναι το: δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνο άτομα , αλλά δυστυχώς για αυτούς το καπάρωσε η Μ.Θάτσερ.
Οι αναρχοσυνδικαλιστές δε μιλούν όπως λανθασμένα λέει ο Feran μόνο για αλλαγή στην ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής αλλά και σε όλους τους τομείς της κοινωνίας, μιλούσαν για σεξουαλική απελευθέρωση και για ισότητα των φύλων, για κατάργηση κάθε καταπίεσης και εκμετάλλευσης στο σύνολο των κοινωνικών σχέσεων.
Ο Feran βαριέται να παίρνει αμεσοδημοκρατικά αποφάσεις αλλά δε μας λέει πως προτιμά να λαμβάνονται οι αποφάσεις. Το υποννούμενο είναι ότι εφόσον δεν υπάρχει κοινωνία αλλά μόνο άτομα το κάθε άτομο θα πραγματώνει τις επιθυμίες του. Τώρα αν έχουμε σύγκρουση επιθυμιών προφανώς αναλαμβάνει η βία που οι κακοί α/σ θέλουν να καταστείλουν γιατί άνθρωποι είμαστε και έχουμε πάθη.
Η προτεσταντική ηθική της εργασίας την οποία θεωρεί θεμέλιο του καπιταλισμού ο Feran έχει ξεπεραστεί από τον καπιταλισμό ήδη από το 70. Τώρα τα καλέσματα για πραγμάτωση επιθυμιών και μοναδικές ανεπανάληπτες ζωές τα βρίσκει καθημερινά κανείς σε οποιαδήποτε καπιταλιστική διαφήμιση
«Κάθε πραγματικός εξεγερμένος, κάθε αποστάτης, κάθε παράνομο και άγριο ελεύθερο πνεύμα δε θα μπορούσε να αποδεχτεί μια αναρχοσυνδικαλιστική κοινωνία περισσότερο από όσο ανέχεται τη σημερινή. Θα έπρεπε να συνεχίσουμε να φέρνουμε το χάος, να δημιουργούμε δημιουργικά ρήγματα με την κοινωνία, γιατί αυτό που θέλουμε δεν είναι περισσότερος έλεγχος πάνω στη σκλαβιά μας, κι αυτό είναι το μόνο που οι αναρχοσυνδικαλιστές μας προσφέρουν, αυτό που θέλουμε είναι να σπάσουμε τις αλυσίδες της σκλαβιάς και να ζήσουμε τις ζωές μας στην ολότητά τους….”
Κάθε παράνομο πνεύμα… οποίος εττεροκαθορισμός από τον αστικό ποινικό κώδικα.
Σπάσε τις αλυσίδες…ζήσε τη ζωή στην ολότητα της! just do it! ( που θα έλεγε και η NIKE )
Julien Febvre
12 Δεκεμβρίου, 2011 10:30 μμ
«Η προτεσταντική ηθική της εργασίας την οποία θεωρεί θεμέλιο του καπιταλισμού ο Feran έχει ξεπεραστεί από τον καπιταλισμό ήδη από το 70»
Δεν θα το έλεγα… ζώντας σε χώρα που έχει επηρεαστεί από την φιλοσοφία του Χομπς, των Λουθηρανισμού και του Λοκ, η ηθική της εργασίας είναι θρησκεία. Όχι μόνο καλά κρατεί αλλά χρησιμοποιείται από την κυρίαρχη εξουσία και τα ΜΜΕ για οποιονδήποτε αντιτίθεται στη θεολογία του Νεοφιλελευθερισμού. Δυστυχώς, οι Δυτικοί δεν δείχνουν πρόθυμοι να ξεπεράσουν το work ethic.
Εδώ και δική μας ανάρτηση
http://eagainst.com/articles/on-work-ethic/
Τυχοδιώκτης
12 Δεκεμβρίου, 2011 10:23 μμ
@obvilion
Οι μπολσεβίκοι πάλι δε σταματούν ποτέ το πράττειν αντίθετα γίνονται αστοί πολιτικοί και επιχειρηματίες και κάνουν λαμπρή καριέρα
Τυχοδιώκτης
12 Δεκεμβρίου, 2011 11:29 μμ
@Julien Febvre
Προφανώς το συλλογικό φαντασιακό δεν αλλάζει αυτόματα και διάφορες ιδέες μπορεί να συνυπάρχουν.Μετά το μάη του 68 πάντως όλη η κριτική στην καταπιεστική ηθική της εργασίας που δε μας αφήνει να πραγματώσουμε τις επιθυμίες μας έχει ενσωματωθεί από τον καπιταλισμό μέσα από την κατανάλωση. Οι διαφημίσεις του σήμερα θυμίζουν τα συνθήματα των καταστασιακών. Αν καταναλώνεις δε χρειάζεται να είσαι εργατικός οικογενειάρχης μπορείς να έχεις όποιο lifestyle γουστάρεις. Αντί να συσσωρεύεις πλούτη ως εργατικό μυρμύγκι ( που είναι το προτεσταντικό πρότυπο ) μπορείς να ζεις ως ελεύθερος τζίτζικας και να τα χαλάς όλα σου τα χρήματα για μια τρελή επιθυμία που μόλις σου ήρθε. Ζήσε τη στιγμή, follow your heart, κλπ.
ΗΠΣΤΓ
13 Δεκεμβρίου, 2011 12:24 πμ
Ας μπαίναμε στη Βουλή μονσιέρ Χαμουραμπί και πολλά θα άλλαζαν. Ο τιποτισμός κανέναν δεν ωφέλησε και ο οτινανισμός βέβαια, αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο
Τυχοδιώκτης
13 Δεκεμβρίου, 2011 12:46 πμ
ποιοι είστε εσεις που αν μπαινατε στη βουλή πολλά θα άλλαζαν;
ΗΠΣΤΓ
13 Δεκεμβρίου, 2011 3:38 μμ
Εσύ ποιος είσαι είπαμε;
Τυχοδιώκτης
15 Δεκεμβρίου, 2011 11:10 μμ
Εγώ ένας απλός Τυχοδιώκτης είμαι δεν ευελπιστώ σε βουλευτικά αξιώματα.
ΥΓ. η ερώτησή μου ήταν διευκρινιστική
iordanoglou
13 Δεκεμβρίου, 2011 1:01 πμ
@ alexantro de la vega
Η γλώσσα ειναι νεκρη alexantro. Ειναι «απλώς» ενα οχημα με απεριοριστες δυνατοτητες. Δεν εξουσιαζει αυτη τον χρηστη αλλα ο χρηστης αυτην. Το οτι μεσω της γλωσσας εκφραζονται με παγιωμενες φρασεις ή ακομα και ενσωματωμενες σε δομικα της στοιχεια οι κοινωνικες συμβασεις, οπως π.χ. η γενικη στα επιθετα των γυναικων που υποδηλωνει πως ειναι κτηματα ειτε του πατερα είτε του συζυγου, δεν σημαινει πως αυτο καθαυτο το εργαλειο ειναι εξουσιαστικο.
ΥΓ. Στην ελλάδα του 2011 και το ηλεκτρικο ρευμα εχει γινει εξουσιαστικο μεσο.
Oblivion
13 Δεκεμβρίου, 2011 1:20 πμ
@τυχοδιώκτης
Δεν διαφωνώ σε αυτό που λες.Απλά σου λέω πως ο μπολεσβικισμός που απέλασε κάθε φιλελεύθερο στοιχείο -που μάλλον δεν ένταξε κάποιο στα πλαίσιά του- κατηγορεί τους αναρχικούς ως μικροαστούς. Στις τάξεις των μπολσεβίκων αρχικά είχαν ενταχθεί και αρκετοί αναρχικοί διανοούμενοι και μόλις είδαν την τροπή που έπαιρνα αυτό το καθεστώς -ήδη επί Λένιν και Τρότσκι- άρχισαν να αποστασιοποιούνται.Γιατί άραγε?…(και καλά έκαναν)
όσο για το άλλο που λες
«…Αν ένα μωρό μεγαλώσει έξω από την κοινωνία όπως έλεγε ο Μπακούνιν δεν θα γίνει άνθρωπος, θα γίνει ζώο ή θεος ..»
Ο Μπακούνιν είναι γνωστός και ως Αριστοτέλης:P
Τυχοδιώκτης
13 Δεκεμβρίου, 2011 1:35 πμ
Όντως ο Αριστοτέλης το αναφερει αυτο για την πόλη. Ωστόσο ο Μπακούνιν το λεει στο θεός και κράτος αναφερόμενος στην κοινωνία. 😉
Oblivion
13 Δεκεμβρίου, 2011 1:40 πμ
Το ξέρω ντε:P. Παραφράζοντας την Ντόρα μπακογιάννη, όλοι μας διαβάσαμε όταν είμασταν νέοι τα άπαντα του Μπακούνιν
Xanadu
13 Δεκεμβρίου, 2011 1:41 πμ
ειναι πολυ ενδιαφερον να εκφραζουν αποψαρα ατομα που δεν γνωριζουν τα βασικα περι γλωσσολογιας
iordanoglou
13 Δεκεμβρίου, 2011 1:49 πμ
Οσον αφορα την παρτη μου δηλώνω πως οντως δεν εχω την παραμικρη ιδεα περι γλωσσολογιας.
Niccolò Machiavelli
13 Δεκεμβρίου, 2011 8:01 μμ
Η Στανίση είναι ένα ολόκληρο κεφάλαιο γραμματικής και φιλοσοφίας από μόνη της. Γλωσσολογίας και …οντολογίας
alexantro trollientes
13 Δεκεμβρίου, 2011 1:49 πμ
😛 😛 😛 😉
alexantro trollientes
13 Δεκεμβρίου, 2011 1:51 πμ
εγω να δεις που δεν εχω τελειωσει λυκειο 🙂
Oblivion
13 Δεκεμβρίου, 2011 2:07 πμ
Η γλώσσα δηλαδή δεν μπορεί να γίνει απελευθερωτική?γαβ γαβ ρε!!
oldboy9
13 Δεκεμβρίου, 2011 12:14 μμ
«Όταν ο σοφός δείχνει με το δάχτυλο το φεγγάρι, ο ηλίθιος κοιτάζει το δάχτυλο»
——————————————————————————-
Χαχαχα το θυμάμαι αυτό…Niccolò Machiavelli 😀
Έχει πολύ ψωμί εδώ, διαβάζω και επανέρχομαι…
oldboy9
13 Δεκεμβρίου, 2011 1:06 μμ
Μια χαρά το βρίσκω το κείμενο (περιμένω και το 2ο μέρος!)
Βασικά αντιπροτείνω το εξής εγχείρημα:
Αναχώρηση από τον πλανήτη Γη, στον δίδυμο πλανήτη Γη (kepler-22b) καλεσμένοι όλοι όσοι θέλουν να κάνουν πράξη την Ουτοπία, στις 31-12-2011…
Για τα 600 έτη φωτός η 5.678.451.000.000.000.000 χιλιόμετρα (την πράξη την έκανε ο υπολογιστής «Βαθειά Σκέψη»!) θα μας μεταφέρει ο Zaphod, με την «Χρυσή Καρδιά» άμα αρνηθεί, με 5-6 Πανγαλακτικές Γαργαροκροτίδες θα συμφωνήσει!
Καλά το κατάλαβες…Niccolo Machiavelli, θα το κάνουμε όπως η Ούρσουλα Λε Γκεν στον «Αναρχικό των δύο Κόσμων». Φυσικά δεν θα μείνουμε περιορισμένοι μόνο στην Κροποτκινή «ιδέα» της Ούρσουλα Λε Γκεν, θα την εμπλουτίσουμε και με Μαρξ. και με Μπακούνιν, και με Καμπανέλα, και με Μορ κι ότι έχει ο καθείς μας!
Τότε μόνο θα μπορούσαμε ίσως να βγάλουμε «ασφαλή» συμπεράσματα, η όχι?
Παραθέτω και το νέο μας «σπίτι»
…να βλέπω εθελοντές-γενναίους-ουτοπιστές!
Niccolò Machiavelli
13 Δεκεμβρίου, 2011 7:54 μμ
Δε ξέρω αν είμαι γενναίος, πάντως δηλώνω συμμετοχή… Ανεπιφύλακτα 🙂 🙂
Niccolò Machiavelli
13 Δεκεμβρίου, 2011 7:29 μμ
Η ουσία της εισαγωγής μου στο κείμενο του Feral Faun(το οποίο θα δημοσιευθεί σε επόμενη ανάρτηση)είναι η εξής : Με την συνεχιζόμενη πτώση των πολιτικο-οικονομικών πυλώνων του νεοφιλελευθερισμού και την δρομολογηθείσα εσωστρέφεια των οικονομικών συστημάτων της Δύσης, δημιουργείται στο προσκήνιο ένα τεράστιο πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό και κάποιες φορές γεω-στρατηγικό κενό.
Ένα κενό που δεν δίνει “απαντήσεις” και κυρίως αδυνατεί όλο και περισσότερο, να λύσει τις βασικές βιοτικές ανάγκες της συντριπτικής πλειοψηφίας του κόσμου στις δυτικές κοινωνίες.
Ένα κενό που θα μπορούσε όμως να καλυφθεί (και όχι μόνο εν μέρει) στο άμεσο μέλλον, από έναν πολύμορφο αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό ιστό εκ μέρους των κοινωνικών κινημάτων.
Niccolò Machiavelli
13 Δεκεμβρίου, 2011 7:39 μμ
μη ξεχνάμε ότι οποιοδήποτε ειλικρινές κοινωνικό εγχείρημα σε οποιοδήποτε γεωγραφικό και πολιτικοκοινωνικό επίπεδο και αν εκτείνεται, αν δεν “τρέφεται” από τις πηγές της Ουτοπίας, τότε μοιραία θα μαραζώσει. Ή να το θέσουμε και διαφορετικά, το είδος και οι “ποιότητες“ της Ουτοπίας που έχει κάποιο κοινωνικό πείραμα καθορίζει αντιστοίχως και το είδος και τις “ποιότητες“ του ίδιου του κοινωνικού πειράματος, καθώς και την κατεύθυνσή του, αλλά και το μέχρι που σκοπεύει να το φτάσει το συγκεκριμένο κοινωνικό πείραμα.
Σχετικά πρόσφατο και γενικευμένο παράδειγμα υπήρξε η ιστορία της ΕΣΣΔ, η οποία ήδη από την εποχή του Στάλιν έπαψε να πιστεύει σε Ουτοπίες, τις οποίες όμως αντικατέστησε με τις Χίμαιρες, για να μπορεί να υπάρξει ως τέτοια (ως ένα νέο-τσαρικό κράτος). Χίμαιρες που άκουγαν στο όνομα της παγκόσμιας σοβιετικής επικράτησης, του γεω-στρατηγικού προβαδίσματος έναντι των ΗΠΑ, του τεχνοκρατικά απάνθρωπου σοβιετικού εκσυγχρονισμού, μιας ψευδεπίγραφης, καταναγκαστικής και μονολιθικής κολεκτιβοποίησης, με έντονα ιεραρχικά, κομματικά και “αντιπροσωπευτικά“ στοιχεία κ.ά, και με τόσο όμως καταστροφικά αποτελέσματα για τον λαό της και για την ίδια την υπόθεση του σοσιαλισμού.
Το τώρα είναι η πραγματικότητα. Πυξίδα μέσα σ’ αυτήν είναι η πράξη. Στο απροσδιόριστο μέλλον βρίσκεται η Ουτοπία. Το ένα εξαρτάται από το άλλο. Το ένα τρέφει το άλλο και αλληλεπιδρά με το άλλο, αν και το ένα λειτουργεί με εντελώς διαφορετικές λογικές από το άλλο. Και τα δύο αποτελούν μέρη του ίδιου του Συντακτικού της Ζωής, που μέσα στις φλέβες της κυλάει η Πνοή.
Niccolò Machiavelli
13 Δεκεμβρίου, 2011 7:43 μμ
Η κατ’ ουσία εξεγερτική και ανατρεπτική, δράση, κατεύθυνση και προοπτική (και η άμεση σύνδεση των αυτοδιαχειριζόμενων πειραμάτων με αυτούς τους παράγοντες), αποτελούν τους βασικούς ρυθμιστές, βάση των οποίων διασφαλίζεται η αντι-συστημική δράση και λειτουργία των αυτοδιαχειριζόμενων πειραμάτων.
Σε διαφορετική περίπτωση, η αστική κυριαρχία γνωρίζει πολύ καλά για τα ποικίλα οφέλη που η ίδια μπορεί να αντλήσει από την λειτουργία των αυτοδιαχειριζόμενων πειραμάτων, κυρίως σε τοπικό επίπεδο. Οφέλη οικονομικά (τόνωση ή και δημιουργία μιας εθνικής οικονομίας, κ.λπ) και κοινωνικά (ανεργία, κ.ά.)….
Ακόμα :Κοιτάτε την αντιμετώπιση (πολλές φορές “θετική”) που έχουν στις μέρες μας τα αντίστοιχα πειράματα στις ΗΠΑ από το εκεί οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο.
Σ’ αυτό όμως το σημείο το θέμα δεν είναι αυτό, αλλά το διαλεκτικό αποτέλεσμα (το τελικό αποτέλεσμα, αυτό δηλ. που θα επικρατήσει) της εγελιανής εξίσωσης : Δράση (των αυτοδιαχειριζόμενων πειραμάτων) ↔ Αντίδραση (της αστικής κυριαρχίας, όποια ταμπέλα κι αν έχει αυτή) => τελική Σύνθεση (= το διαλεκτικό αποτέλεσμα), όλη λοιπόν αυτή η αλληλεπίδραση να είναι τελικά υπέρ των αυτοδιαχειριζόμενων εγχειρημάτων και όχι υπέρ της υπάρχουσας κυριαρχίας.
Εκτός αυτού, πάντα πρέπει να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας και την μαρξιστική θεωρεία του “εποικοδομήματος”, σύμφωνα με την οποία το είδος και ο προσανατολισμός της οικονομικής παραγωγής, καθώς και το είδος και ο προσανατολισμός της κοινωνικής διάρθρωσης κάθε ιστορικής εποχής που προέρχεται αναγκαστικά από την πρώτη, αποτελούν τη βάση για το είδος και τον προσανατολισμό της πολιτικής και πνευματικής ιστορίας αυτής της εποχής.
Όσο μετασχηματίζεται η οικονομική παραγωγή (π.χ. αυτοδιαχειριστικά) και αναγκαστικά και η κοινωνική διάρθρωση, μετασχηματίζονται και το πολιτικό σύστημα/η γενικότερη κουλτούρα και μάλιστα προς την ίδια κατεύθυνση όπου κινείται και o συγκεκριμένος οικονομικο-κοινωνικός μετασχηματισμός, καθώς προκύπτουν καινούργιες ανάγκες.
Niccolò Machiavelli
13 Δεκεμβρίου, 2011 7:45 μμ
Σχετικά με την ομοσπονδοποίηση : Η ομοσπονδοποίηση λοιπόν από τα “κάτω“, νοείται μόνον όταν αυτοί οι “εκπρόσωποι” των αυτοδιαχειριζόμενων δομών είναι άμεσα Αιρετοί, δηλ. όταν τελειώσει η δουλειά-θητεία για την οποία εκλέχτηκαν, αυτομάτως αυτοκαταργούνται (εκτός πάντα εξαιρέσεων), διαφορετικά αποκτούν δυσανάλογη πολιτική και κοινωνική δύναμη και επιρροή.
Ακόμα, όταν αυτοί οι “εκπρόσωποι” είναι άμεσα Ανακλητοί, δηλ. όταν ανά πάσα ώρα και στιγμή οι αυτοδιαχειριζόμενες δομές έχουν το δικαίωμα να ανακαλέσουν τον κάθε προσωρινά εκλεγμένο “εκπρόσωπό” τους, π.χ. σε περίπτωση που κάποιος “εκπρόσωπος” δεν κάνει καλά την δουλειά του ή αδιαφορεί γι’ αυτό για το οποίο εκλέχτηκε ή κοιτά προς ιδία οφέλη, η αντίστοιχη αυτοδιαχειριζόμενη δομή που τον ψήφισε, έχει το δικαίωμα να τον καταργήσει άμεσα ως τέτοιον.
Τέλος, η ομοσπονδοποίηση από τα “κάτω“, νοείται μόνον όταν αυτοί οι “εκπρόσωποι” Ελέγχονται άμεσα από τις κατά τόπους αυτοδιαχειριζόμενες δομές που τους ψήφισαν για να τις εκπροσωπήσουν.
Δουλειά αυτών των “εκπροσώπων” είναι να Μεταφέρουν τις αποφάσεις, τα αιτήματα και τις ανάγκες των αντίστοιχων αυτοδιαχειριζόμενων δομών στα ομοσπονδιακά όργανα και όχι οι ίδιοι να αποφασίζουν αυθαίρετα αντί αυτών των δομών, εκτός και αν με την προσωπική τους πρωτοβουλία “καλυτερέψουν” τις αποφάσεις των αντίστοιχων αυτοδιαχειριζόμενων δομών που εκπροσωπούν, στα ομοσπονδιακά/εκτελεστικά όργανα.
Σε διαφορετική περίπτωση δεν μιλάμε για “εκπροσώπους” των αυτοδιαχειριζόμενων δομών, αλλά για ”αντιπροσώπους” (όπως είναι οι βουλευτές), που οι τελευταίοι εντάσσονται πολιτειακά στην λειτουργία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Μιας τύποις δηλ. δημο-κρατίας, που ως τέτοια έχει και αντίστοιχες μη δημο-κρατικές (μη λαϊκές) πολιτειακές δομές. Έχει δηλαδή δομές κοινοβουλευτικές, που λειτουργούν εκ των άνω (ως ετεροκατευθυνόμενες, που δεν πηγάζουν δηλ. άμεσα από τον λαό) και όχι από τα κάτω (από λαϊκές δηλ. δομές). Ως τέτοιες, αυτές οι κοινοβουλευτικές δομές, λειτουργούν ουσιαστικά ανεξέλεγκτα, καθώς “ελέγχονται” μόνο από τους ίδιους τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς, σχηματίζοντας έτσι μια κλειστή ουσιαστικά κλίκα πολιτικο-οικονομικών συμφερόντων που δεν υπόκειται σε οποιοδήποτε ουσιαστικό λαϊκό έλεγχο.
Niccolò Machiavelli
13 Δεκεμβρίου, 2011 7:48 μμ
Σχετικά με την κοινωνικοποίηση : Ο μετασχηματισμός των “καθεστωτικών (αστικών) δομών” αναφέρεται στην κοινωνικοποίηση και όπου αυτή είναι εφικτή, των υπαρχουσών κρατικών και παραγωγικών δομών.
“Κοινωνικοποίηση” (από την κοινωνία και για την κοινωνία) και όχι “εθνικοποίηση” ή “κρατικοποίηση”, όπως μερικοί τσαρλατάνοι της πολιτικής, δήθεν σοσιαλιστές ή επαναστάτες, το έχουν αναγάγει σε αίτημα και μερικά πρόβατα-οπαδοί τους το προπαγανδίζουν με θρησκευτική ευλάβεια, χωρίς να αναλογίζονται τις συνέπειες, αλλά και τις περαιτέρω ευθύνες τους.
Η “εθνικοποίηση“ στην Ελλάδα, που αποτέλεσε πάγιο αίτημα του “βαθέως“ ΠΑΣΟΚ, κυρίως την πρώτη τετραετία της κυβέρνησης Α. Παπανδρέου, οδήγησε στην δημιουργία, σχεδόν μιας ολόκληρης κοινωνικής τάξης, πρασινοφρουρών (συνήθως άμισθων) και τελικά απέτυχε, καθώς οδήγησε όχι σε έναν κοινωνικό μετασχηματισμό, αλλά στην δημιουργία ενός εκλογικού μηχανισμού υποστήριξης της τότε κυβέρνησης, με αποτέλεσμα η ελληνική κοινωνία εκείνης της εποχής, πολλές φορές να προσπερνάει αυτού του είδους τον «μετασχηματισμό», χαρακτηρίζοντάς τον ως ανέφικτο, καθώς και ως… πασοκικό.
Αυτά τα κόμματα και τα κινήματα που μιλούν στις μέρες μας για “εθνικοποίηση“ θα κάνουν κάτι διαφορετικό και με ποιο τρόπο; Είναι δυνατόν να γίνουν ουσιαστικές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις χωρίς έναν ουσιαστικό λαϊκό έλεγχο, προσανατολισμό και συμμετοχή και χωρίς την δημιουργία αντίστοιχων συμμετοχικών και εκτελεστικών δομών (που μόνον μέσα σε αυτές νοείται πρακτικά αυτός ο λαϊκός έλεγχος);
Η ιστορία έδειξε ότι όσο καλές προθέσεις και αν έχει κάποιος/οι, από την στιγμή που βρίσκονται στην “εξουσία“-κυβέρνηση (όποια πολιτική απόχρωση κι αν έχει αυτή) σταδιακά νερώνουν το κρασί τους, καθώς οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί λειτουργούν σύμφωνα με ένα αυστηρά (ιεραρχικά) δομημένο σύστημα επιβολής (και εσωτερικής και εξωτερικής, δηλ. προς τον λαό), το οποίο σύστημα θέτει τρομερά όρια και διλλήματα, πρώτα απ’ όλα στους ίδιους τους κυρίαρχους.
Εκτός αυτού, το έχουμε ξαναπεί. “΄Οποιος έχει στα χέρια του το μέλι το γλύφει“. Την διαφορά θα την κάνει ένας αυθεντικός λαϊκός έλεγχος, ο οποίος και θα το αποτρέπει ή θα το περιορίζει δραστικά
Niccolò Machiavelli
13 Δεκεμβρίου, 2011 7:50 μμ
Σχετικά με τα κινήματα : «Όταν ο σοφός δείχνει με το δάχτυλο το φεγγάρι, ο ηλίθιος κοιτάζει το δάχτυλο»
Είχε γραφεί πριν λίγο καιρό στο blog του Παραλληλογράφου, ότι, αν το συγκεκριμένο ρητό αναφερόταν στα κοινωνικά κινήματα της εποχής μας και κυρίως αυτά των δυτικών κοινωνιών, ο σοφός θα συμβόλιζε την ίδια την Ζωή και τις απαιτήσεις της, το δάχτυλό του θα συμβόλιζε τα κοινωνικά κινήματα και τον έμπρακτο προσανατολισμό τους, αυτό δηλ. που δείχνουν (την πορεία προς…), ενώ το φεγγάρι θα συμβόλιζε την τελική (να το θέσουμε και λίγο καταχρηστικά) ουτοπία.
Ο ηλίθιος δε, αυτού του ρητού θα συμβόλιζε όλους εκείνους που, ανίκανοι και φοβισμένοι να ξεφύγουν από την λογική του ετεροκαθορισμού και να αντιμετωπίσουν ώριμα τις απαιτήσεις ενός προσωπικού και συλλογικού αυτοκαθορισμού, κοιτάζουν το “δάχτυλο” συμμετέχοντας στα κοινωνικά κινήματα ως οπαδοί, ακολουθώντας τα πολλές φορές ως ουραγοί, λες και τα κοινωνικά κινήματα αποτελούν μια μικροαστική αγέλη. Μια αγέλη που αποτελεί πιστό αντίγραφο ενός από τους μικροαστικούς πυλώνες του αστικού συστήματος (δηλ. της μικροαστικής καταναλωτικής αγέλης), με διαφορετικές όμως, αφετηρίες, όρους, συμβολισμούς και διαθέσεις.
Μια αγέλη που όπως δείχνει και η πρακτική των κοινωνικών κινημάτων, πολλές φορές δρα ανώδυνα και αναποτελεσματικά ή συμβολικά και συμβατικά ενάντια στην αστική κυριαρχία, η οποία κυριαρχία, πολλές φορές, χρησιμοποιεί αυτές ακριβώς τις υποτιθέμενες δράσεις εναντίων της, τελικά υπέρ της (σ’ αυτό το σημείο δεν παραγνωρίζονται οι όποιες νίκες και τα όποια θετικά αποτελέσματα από τους αγώνες των κοινωνικών κινημάτων εναντίων της αστικής κυριαρχίας).
Niccolò Machiavelli
13 Δεκεμβρίου, 2011 8:07 μμ
Niccolò Machiavelli
13 Δεκεμβρίου, 2011 8:10 μμ
Niccolò Machiavelli
13 Δεκεμβρίου, 2011 8:27 μμ
catalternative
14 Δεκεμβρίου, 2011 1:19 πμ
@Niccolò Machiavelli Πολύ ωραίο και λιτό κείμενο (αν και λιγάκι σεντονάκι) 🙂 Μήπως μπορείς να μου εξηγήσεις λίγο γιατί λες ότι οι συνεδριάσεις των ομοσπονδοποιημένων συμβουλίων μπορεί να είναι κλειστές κατ’εξαίρεση; Έχεις κάποιο παράδειγμα, γιατί πραγματικά δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιο λόγο γιατί να είναι κλειστές.
Επιπλέον λες
Αυτό το «εκτός» που αναφέρεις παραπάνω μου φαίνεται λίγο επικίνδυνο, με την έννοια της καταπάτησης της απόφασης της συνέλευσης που εκπροσωπεί ο εκπρόσωπος και εν τέλει μπορεί να οδηγήσει στον θεσμό των αντιπροσώπων. Πως διασφαλίζεται ότι δεν θα έχεις τέτοια αποτελέσματα;
Niccolò Machiavelli
14 Δεκεμβρίου, 2011 4:53 μμ
…..εκτός και αν με την προσωπική τους πρωτοβουλία “καλυτερέψουν” τις αποφάσεις των αντίστοιχων αυτοδιαχειριζόμενων δομών που εκπροσωπούν, στα ομοσπονδιακά/εκτελεστικά όργανα.
Αυτό το “εκτός” που αναφέρεις παραπάνω μου φαίνεται λίγο επικίνδυνο, με την έννοια της καταπάτησης της απόφασης της συνέλευσης που εκπροσωπεί ο εκπρόσωπος και εν τέλει μπορεί να οδηγήσει στον θεσμό των αντιπροσώπων….
——————-
΄Εχεις δίκιο. Υπάρχει αυτός ο κίνδυνος. ΄Ομως μη ξεχνάς ότι στην Αρχαία Αθήνα πόσο ευδοκίμησαν οι λαοπλάνοι. Δεν είναι τυχαίο που η τέχνη της ρητορικής αναπτύχθηκε εκεί. Δηλ.καλή η ίση συμμετοχή στις αποφάσεις και οι λαίκές συνελεύσεις, αλλά όταν οι αποφάσεις αυτών διολισθαίνουν προς αστικά κυριαρχικά πρότυπα, τότε πρέπει να «προσπερνούνται». Πολύ θετικά παραδείγματα μπορούμε να αντλήσουμε από τις αναρχικές συνελεύσεις, οι οποίες μερικές φορές περισσότερο μένουν προσκολλημένες-πιστές στο τι επιτάσσει η αναρχική ιδεολογία, αναφορικά με κάποια δράση, παρά στο τι επιτάσσει μια «συμμετοχική διαδικασία», η οποία θα μπορούσε,ίσως και λόγω άγνοιας-απειρίας αυτών που απαρτίζουν την συνέλευση, να διολισθίσει σε αστικά κυριαρχικά πρότυπα, αντιλήψεις και δράσεις. Για παράδειγμα. Αν μια αυτοδιαχειριζόμενη ή άλλη συνέλευση αποφασίσει την ανάδειξη ενός «αρχηγού» ή «σωτήρα», τότε και ας προέρχεται αυτή η αποφαση από συμμετοχική διαδιακασία, θα πρέπει αυτομάτως να απορρίπτεται.Ακόμα, υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που μπορούν να προωθήσουν καλύτερα (που τό’χουν δηλαδή)τις αποφάσεις μια συνέλευσης σε ομοσπονδιακά όργανα. Αυτοί θα μπορούσαν να αναπτύξουν και αυθόρμητη πρωτοβουλία σε ομοσπονδιακά όργανα και εκεί πάντα που χρειάζεται. Το αν θα αποκτήσουν όμως αυτοί οι εκπρόσωποι δυνανάλογη εξούσία ή όχι (καταπάτηση της απόφασης της συνέλευσης που γράφεις) εξαρτάται από την ίδια την συνέλευση η οποία θα έχει και το δικαίωμα να τον ανακαλέσει ανά πάσα ώρα και στιγμή (άμεσα ανακλητοί)
catalternative
14 Δεκεμβρίου, 2011 7:17 μμ
Καταρχήν σε ευχαριστώ για τις απαντήσεις σου. Αλλά ας τα δούμε λίγο σημείο προς σημείο 🙂
Το πρώτο που αναφέρεις, σχετικά με την διολίσθηση σε αστικά κυρίαρχα πρότυπα, δεν καταλαβαίνω πως σχετίζεται με τους εκπροσώπους. Γενικά μιλώντας πάντως οι αμεσοδημοκρατατικές διαδικασίες είναι ορθές λόγω ισότητας των ανθρώπων που συμμετέχουν σε επίπεδο αποφάσεων, αλλά πρέπει να προφυλάσσονται από την φυσική τάση να εκφυλιστούν σε δικτακτορίες της πλειοψηφίας, προστατεύοντας τις μειοψηφίες και μειοψηφικές απόψεις, όπως πολύ σωστά αναφέρεις και εσύ.
Όσο αναφορά τώρα τους εκπροσώπους και την δυνατότητα πρωτοβουλίας ναι μεν όντως με το να είναι άμεσα ανακλητοί είναι μια ασφαλιστική δικλείδα, αλλά τι γίνεται στην περίπτωση που η ομοσπονδιακή συνέλευση είναι κλειστή και δεν μπορεί ουσιαστικά να ελεγχθεί η δράση του εκπροσώπου; Εκτός και αν εννοείς να είναι κλειστές για άτομα εκτός των σωμάτων που εκπροσωπούνται.
Επίσης έστω ο εκπρόσωπος πήρε μια πρωτοβουλία με την οποία εν τέλει διαφωνεί η συνέλευση, το να ανακληθεί είναι ένα βήμα, τι γίνεται όμως αν αυτή η πρωτοβουλία οδήγησε σε κάποιες αποφάσεις σε επίπεδο ομοσπονδίας; Πόσο εύκολο θα είναι να αναιρεθούν αυτές οι αποφάσεις άμα τα μέρη της συνέλευσης δεν συμφωνούν να τις στηρίξουν; Αντιλαμβάνεσαι ότι οι καταστάσεις μπορούν να περιπλεχτούν εύκολα, ενώ η λύση μπορεί να μην είναι εξίσου εύκολη. 🙂
Niccolò Machiavelli
14 Δεκεμβρίου, 2011 4:23 μμ
Δοκιμαστικό
Niccolò Machiavelli
14 Δεκεμβρίου, 2011 4:35 μμ
…γιατί λες ότι οι συνεδριάσεις των ομοσπονδοποιημένων συμβουλίων μπορεί να είναι κλειστές κατ’εξαίρεση;….
——————–
@ catalternative
Το κατ’ εξαίρεση αναφέρεται σε περιπτώσεις όπως, π.χ. υπάρχει μια γενικευμένη αυτοδιαχειριστική (από τα κάτω) διαδικασία στην Ελλάδα. Σε περίπτωση που η αστική κυριαρχία θελήσει να την χτυπήσει (οικονομικά, κοινωνικά, κατασταλτικά)δεν είναι αναγκαίο οι αποφάσεις του/των ομοσπονδιακού οργάνου ή εκτελεστικού να έχουν προέλθει από μια συζήτηση «κεκλεισμένων των θυρών»; Σε διαφορετική περίπτωση, δηλ. σε μια ανοιχτή συνέλευση του ομοσπονδιακού οργάνου, στην συζήτηση θα βρίσκονται και πλήθος ασφαλιτών, κ.ά. ΄Ετσι οι όποιες αποφάσεις, σχέδια, στρατηγικές του ομοσπονδιακού οργάνου θα είναι αναποτελεσματικά, καθώς θα μας περιμένουν στην γωνία (η αστική καταστολή). Ακόμα περισσότερο στην περίπτωση που μια γενικευμένη αυτοδιαχειριστική διαδικασία λειτουργεί εντός των συνόρων ενός αστικού κοινοβουλευτικού κράτους, το οποίο έχει αντικατασταθεί από αυτοδιαχείριση, αυτοδιεύθυνση, ισότητα, κ.λπ.
Niccolò Machiavelli
14 Δεκεμβρίου, 2011 4:57 μμ
Τέλος, όλα αυτά που έγραψα στην ανάρτηση, δεν είναι νόμοι που πρέπει να ακολουθούνται ή αντιστοίχως μια πολιτική θεωρεία. Η ιστορία έχει δείξει ότι όταν μια πολιτική θεωρεία ακολουθείται «κατά γράμμα» πάντα θα βρεθούν κάποιοι επιτήδειοι για να «καρπωθούν» εξουσία. Κοίτα τι έγινε με τις διάφορες σοσιαλιστικές θεωρίες, που πολλοί σοσιαλιστές αγνών προθέσεων προσπάθησαν να τις πραγματοποιήσουν κατά γράμμα. Σε πολλές περιπτώσεις κατέληξαν σε δικτατορίες, αν και με σοσιαλιστική ταμπέλα.
Niccolò Machiavelli
14 Δεκεμβρίου, 2011 5:06 μμ
Γι’ αυτό όπως έγραψα και στην ανάρτηση η πράξη οδηγεί και όχι διάφορα θεωρητικά κατασκευάσματα ενός ανθρώπου, όσο «εφυής» και αν είναι αυτός, και αναφέρομαι σε γνωστούς πολιτικούς θεωρητικούς. Από κει και πέρα όμως πάντα πρέπει να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας μια ουτοπία η οποία και θα χρησιμοποιείται ως «οδηγός» μας, αλλά και θα μας επισημαίνει τους κινδύνους. Εκτός αυτού, μια ουτοπία «τρέφει» τις δράσεις σου, τις εκλεπτύνει, και τις οδηγεί στα μέγιστα δυνατά όρια ελευθερίας σε μια δεδομένη στιγμή (βλ. ό,τι έγραψα για το θέμα της ουτοπίας).
Niccolò Machiavelli
14 Δεκεμβρίου, 2011 5:37 μμ
Σε γενικές γραμμές, αυτά που έγραψα στην ανάρτηση αποτελούν «ιδεολογικές» αφετηρίες και κατευθύνσεις (και όχι ιδεολογία ή πολιτική θεωρία ή νόμους με τα οποία διαφωνώ κάθετα). Ακόμα, αυτά που έγραψα αποτελούν έκκληση για πολύμορφη και πολύπλευρα αποτελεσματική δράση. ΄Εκκληση για να εξετάσουμε και αυτόν τον δρόμο. ΄Εκκληση για να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.΄Εκκληση για ανατροπή των εξανδραποδιστών του ανθρώπινου γένους.΄Εκκληση για έμπρακτη απόρριψη του υπάρχοντος. ΄Εκκληση για την ανακάλυψη νέων κόσμων και κοινωνιών
Niccolò Machiavelli
14 Δεκεμβρίου, 2011 5:21 μμ
Από κει και πέρα πάντα πρέπει να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και να νιώθουμε. Και μη μου πεις ότι δεν νιώθεις (ο οποιοσδήποτε νιώθει) για τις προθέσεις κάποιου, ο οποίος λέει ότι πιστεύει και στην συνέχεια χρησιμοποιεί επαναστατικές ορολογίες, όμως κατ’ ουσίαν νιώθεις ότι έχει ψεύτικες προθέσεις.΄Ασχετα τι επαναστατικά «εύσημα» έχει ή δεν έχει. ΄Ασχετα την παραλθούσα δράση του. ΄Ασχετα τέλος, αν πιστεύει και ο ίδιος στις αγνές του προθέσεις. Σε μια αυτοδιευθυνόμενη συνέλευση δεν έχουν θέση ούτε το κύρος (επαναστατικό) ούτε ο … πρότιμος έντιμος βίος (επαναστατικός) ούτε η προτέρα δράση ή γνώσεις (επαναστατικές). Αυτό που προέχει είναι το τώρα και πως θα το αντιμετωπίσουμε. Οι «αρχηγοί» έχουν πολλές ταμπέλες. Οι πιο επικίνδυνοι είναι αυτοί εκ των έσω και πολλές φορές ούτε οι ίδιοι το επιδιώκουν να γίνουν «αρχηγοί».΄Ομως: «΄Οποιος έχει στα χέρια του το μέλι το γλύφει. Την διαφορά θα την κάνει ένας αυθεντικός λαϊκός έλεγχος, ο οποίος και θα το αποτρέπει ή θα το περιορίζει δραστικά», και ένας αυθεντικός λαϊκός έλεγχος νοείται πρακτικά μόνον μέσα σε συμμετοχικές και εκτελεστικές δομές(ισονομίας)και αντικυριαρχίας.Τέλος ας μη κοιτάζουμε τι λέει και τι δε λέει ο καθ’ένας, αλλά τι πράττει και κυρίως που νιώθουμε ότι το πάει. Με βάση αυτών κάνουμε και τις επιλογές μας και παιρνουμε και τις αποφάσεις μας.
Niccolò Machiavelli
15 Δεκεμβρίου, 2011 8:55 μμ
…Το πρώτο που αναφέρεις, σχετικά με την διολίσθηση σε αστικά κυρίαρχα πρότυπα, δεν καταλαβαίνω πως σχετίζεται με τους εκπροσώπους…
————————————————————————————————————–
@ catalternative
Αν π.χ. ένα ομοσπονδιακό συμβούλιο (που αποτελείτε από εκπροσώπους) αποφασίσει για την ανάδειξη ενός αρχηγού ή με τις αποφάσεις του ανοίγει τον δρόμο για την δημιουργία μιας καπιταλιστικής τράπεζας, τότε αυτό είναι διολίσθιση σε αστικά κυρίαρχα πρότυπα και αυτές οι αποφάσεις από μόνες τους είναι πραξικοπηματικές, δηλ. χούντα. Σε αυτή την περίπτωση αυτές οι αποφάσεις είναι «παράνομες» και πρέπει να αντιμετωπίζονται όπως αντιμετωπίστηκε η εφταετία στην ελλάδα.
Υ.Γ. τα ομοσπονδιακά συμβούλια δεν είναι μόνιμα και συστείνονται μόνο όπου χρειάζονται αποφάσεις που αφορούν το σύνολο των εγχειρημάτων αυτοδιαχείρισης. Π.χ. αν αυτές λειτουργούν στα υπάρχοντα σύνορα ενός πρώην αστικού κράτους, ένα ομοσπονδιακό όργανο συστείνεται για τις περιπτώσεις εξωτερικής πολιτικής, διπλωματίας, κ.λπ.
catalternative
17 Δεκεμβρίου, 2011 1:50 πμ
@NIccolo Machiavelli δηλαδή αν ένα απλό συμβούλιο όχι ομοσπονδιακό αποφάσιζε για την ανάδειξη ενός αρχηγού ή για την δημιουργία μια καπιταλιστικής τράπεζας δεν θα ήταν και πάλι ολίσθηση σε αστικά κυρίαρχα πρότυπα και απομάκρυνση από την ουτοπία; Δεν καταλαβαίνω γιατί περιορίζεις αυτή την προβληματική μόνο πάνω στα ομοσπονδιακά συμβούλια.
Γενικά τα σχόλια μου δεν έρχονται ως επίθεση στο κείμενό σου, μια και συμφωνώ στο πνεύμα της ιδέας, απλά θέλω τονίσω μικρές προβληματικές που εντοπίζω διαβάζοντας το. Προφανώς έχουν υπάρξει εγχειρήματα που δούλεψαν με αυτόν τον τρόπο, και πρέπει να τα μελετήσουμε για να μάθουμε από αυτά. Επίσης είναι σίγουρο ότι θα υπάρξουν προβλήματα που δεν μπορούμε να σκεφτούμε μέχρι να το δούμε το σύστημα να δουλεύει στην πράξη, προβλήματα που τα άτομα που συμμετέχουν θα κλιθούν να τα λύσουν με βάση κάποιες βασικές αρχές 🙂
Niccolò Machiavelli
15 Δεκεμβρίου, 2011 8:59 μμ
αλλά τι γίνεται στην περίπτωση που η ομοσπονδιακή συνέλευση είναι κλειστή και δεν μπορεί ουσιαστικά να ελεγχθεί η δράση του εκπροσώπου;
—————————————————————————————————–
Σε αυτή την περίπτωση υπάρχουν και σχέσεις εμπιστοσύνης. Τα αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα ξέρουν ποιούς στέλνουν και γιατί τους στέλνουν σε ομοσπονδιακά συμβούλια. Από κει και πέρα δεν αποκλείεται τίποτα, όπως και στον κοινοβουλευτισμό δεν αποκλείεται και η διολίσθιση σε δικτατορίες. ΄ολα αυτά είναι και λίγο βλέποντας και κάνοντας, με βάση πάντα διάφορες αφετηρίες, κατευθύνσεις και δομές που έχουμε δημιουργήσει πίσω από το «βλέποντας και κάνοντας»
Niccolò Machiavelli
15 Δεκεμβρίου, 2011 9:04 μμ
….Επίσης έστω ο εκπρόσωπος πήρε μια πρωτοβουλία με την οποία εν τέλει διαφωνεί η συνέλευση, το να ανακληθεί είναι ένα βήμα, τι γίνεται όμως αν αυτή η πρωτοβουλία οδήγησε σε κάποιες αποφάσεις σε επίπεδο ομοσπονδίας; Πόσο εύκολο θα είναι να αναιρεθούν αυτές οι αποφάσεις άμα τα μέρη της συνέλευσης δεν συμφωνούν να τις στηρίξουν;….
——————————————————————————————————————
Αυτό πιστεύω ότι είναι απλό. Σ’ αυτή την περίπτωση, αν ένας εκπρόσωπος πάρει μια πρωτοβουλία μέσα σε ένα ομοσπονδιακό συμβούλιο, με την οποία διαφωνεί το/τα αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα (σε επίπεδο π.χ. νομού) που τον ανέδειξαν, τότε αυτόματα καταργείται αυτή η πρωτοβουλία μαζί με τον εκπρόσωπο (βλ. άμεσα Ανακλητοί). Αν αυτή η πρωτοβουλία έχει επηρεάσει και την απόφαση του ομοσπονδιακού συμβουλίου τότε ξανασυζητείται μέσα στο ομοσπονδιακόι συμβούλιο αλλά με έναν νέο εκπρόσωπο των/του συγκεκριμένου αυτοδιαχειριζόμενου εγχειρήματος.
Niccolò Machiavelli
15 Δεκεμβρίου, 2011 9:09 μμ
Στην πραγματικότητα όμως, όλα αυτά δε είναι και τόσο περίπλοκα, αν φαίνονται σε κάποιον τέτοια. ΄Εχουμε πολλά παραδείγματα (ζαπατίστας, κίνημα ακτημόνων, κ.λπ), όπου στην πράξη δίνονται λύσεις. Αυτά τα «αν» που θέτεις θα μπορούσαν κάλλιστα να αφορούν αντίστοιχα και ένα κοινοβουλευτικό σύστημα, αλλά και μια βασιλεία, ακόμα και μια χούντα στυλ Παπαδόπουλου.
Επίσης στην Ισπανία του ’36 όλα αυτά δούλεψαν. Δεν αναδείχθηκε κάποιος με υπερ-εξουσίες, όπως και σε διάφορα σύγχρονα παραδείγματα αυτοδιαχείρισης, καθώς η ίδια η κουλτούρα που τα εμπνέει αποτρέπει τις υπε-εξουσίες και αυτόματα τις περιθωροποιεί.
Niccolò Machiavelli
15 Δεκεμβρίου, 2011 9:11 μμ
Τέλος θα ξαναγράψω αυτό που έγραψα στο κείμενο, δηλ. :
Όλα αυτά θα εξαρτηθούν καθαρά από την γενικότερη στάση που θα κρατήσουν τα κινήματα πλέον αυτοδιαχείρισης, απέναντι και ενάντια στο κυρίαρχο κρατικό και οικονομικό μοντέλο, χωρίς να εξαιρέσουμε και τις όποιες αναπόφευκτες στρατηγικές αναδίπλωσης απέναντι στην κατά τόπους αστική κυριαρχία.
Πάντως, βασική παράμετρος όλων αυτών είναι η ίδια η πραγματικότητα, με τις συγκεκριμένες ανάγκες, απαιτήσεις και ανατροπές της, ενώ πυξίδα μέσα σε αυτήν αποτελεί η ίδια η πράξη, καθώς αυτή και μόνον αυτή χαράσσει διαδρομές και είναι ικανή να σε εκτινάξει πραγματικά στο … φεγγάρι.
catalternative
17 Δεκεμβρίου, 2011 1:53 πμ
Παιδάκια νομίζω ότι μου έφαγε το wordpress ένα σχόλιο. 🙂
μανικακος
17 Δεκεμβρίου, 2011 2:07 πμ
νταξ…..σ’εφτιαξα…. 🙂
catalternative
17 Δεκεμβρίου, 2011 2:35 πμ
Είσαι μάγκας 🙂
pelopidas
17 Δεκεμβρίου, 2011 9:57 πμ
..σε αυτο το εισαγωγικο σου σημειωμα, μπορεις να εξηγησεις γιατι αυτος ο τιτλος? τι ειναι αναρχικο απο αυτα που περιγραφεις?
..η εννοια της Αναρχιας, η αντιληψη της ελευθεριας των ανθρωπων και η εξαφανιση καθε μορφης εξουσιας, πως μπορει να προσχεδιαστει? πως μπορει στην ουσια να μπει σε μια διαδικασια ..σταδιων?
αληθεια, οσοι αναφερονται σαν αναρχικοι, εχουν σκεφτει ποτε οτι οι εξεγερμενοι ελευθεροι ανθρωποι μπορει να παρουν αλλες αποφασεις, ξεφευγοντας απο αυτη την οργανωτικη μανια που εχει πιασει τους απανταχου κινηματιες? μπορουν αραγε να αντεξουν οτι στην ουσια της ελευθεριας των ανθρωπων, οι ανθρωποι θα αποφασισουν την «επομενη μερα»? οι κοινοτητες τους θα βρουν το τροπο τους να μπορουν να ζουν ελευθερα, πρακτικα, οχι ιδεολογικα και ας μην αρεσει σε καποιους.