Μια ενενηντάρα κασέτα

Posted on 30 Νοεμβρίου, 2011 4:12 μμ από

98


απο το blog Εδω δεν υπάρχει άσυλο

Τα πράγματα είναι πολύ απλά γι΄αυτό και μοιάζουν τόσο μπερδεμένα: ανήκουμε σε μια γενιά που μεγάλωσε με την πλάτη στον τοίχο.

Δεν ξεκινήσαμε εμείς τις φασαρίες -εμείς απλώς θέλαμε να μας αφήσουν ήσυχους. Να ακούμε τη μουσική μας, να ντυνόμαστε όπως γουστάρουμε, ν΄ανατινάζουμε τα μαλλιά μας όποτε μάς έκανε κέφι, να χορεύουμε μόνοι μας κι όχι δεμένοι κόμπο με τη γκόμενα….

Αυτά θέλαμε…

Κι εμφανίστηκαν κάτι τύποι που μας βρίζανε για τη μουσική μας, για το ντύσιμό μας, για τις απόψεις μας. Τι ζόρι τραβάγανε –ποτέ δεν πήραμε είδηση!

Κι εμφανίστηκαν οι πολίτες που αγανακτούσαν επειδή δε γραφτήκαμε στο κόμμα και δεν τραγουδάγαμε αντάρτικα στην ταβέρνα αλλά προτιμούσαμε να ξημερωνόμαστε σε εξώπορτες πολυκατοικιών μετρώντας τα ψαροκόκαλα που σέρνανε τις γάτες από τα κεφάλια.

Κι εμφανίστηκαν οι κομματικές νεολαίες μαζί με τους συντρόφους οικοδόμους για να πάρουν την εργολαβία από τους ασφαλίτες της χούντας -μάς πλάκωναν στην κατήχηση μετά ξύλου. Γιατί δεν ασχολούνταν με την πάρτη τους –ποτέ δεν καταλάβαμε!

Κι όταν είπαμε «σιγά ρε μάγκες –έτσι όπως το πάτε θα μας πηδήξετε όρθιους!» βγήκαν απέναντι για να μας απαγορεύσουν ακόμα και τη διαμαρτυρία. Πλατεία Εξαρχείων, Μάης του ’85: «Απαγορεύεται η πορεία αλλά και συγκέντρωση στο χώρο της πλατείας, η οποία εξάλλου δεν σας προσφέρει άσυλο. Και εφ’ όσον τολμήστε να φωνάξτε συνθήματα όπως – μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι – τότε θα συλληφθείτε και θα ισοπεδωθείτε!!» Λίγο παρακάτω ήταν το Χημείο, κλειστήκαμε μέσα, είπαμε οτι θ΄ανατινάξουμε το κέντρο της πόλης αν κάνουν πώς μας πλησιάζουν, τα υπόλοιπα είναι γνωστά….

Πορευτήκαμε σε τεθλασμένες -μιζέριας και αδεκαρίας γωνία- αλλά καταφέραμε να επιβιώσουμε, αυτή ήταν όλη η ιστορία μας. Κι αυτοί είμαστε, αν ψάχνεις για ήρωες κοίτα στις προηγούμενες γενιές, στους έγκλειστους του Πολυτεχνείου, στους Λαμπράκηδες, στην ΑΕΚ του Τρόντζου και του Αμερικάνου ξέρω ‘γω… Εμείς λέγαμε «όχι άλλοι ήρωες» και «αυτό που βλέπεις, αυτό θα πάρεις» και «κάντο μόνος σου» -μην περιμένεις από τους άλλους.

Κι ούτε που θα άκουγες τίποτα πλέον για εμάς αν δεν εμφανίζονταν ξανά οι περίεργοι τύποι.

Οι οποίοι αποφάσισαν εκ των υστέρων ποια μουσική γουστάραμε τότε και τι βλέπαμε στους σινεμάδες, πώς ντυνόμασταν, τι πιστεύαμε, ποιοι ήμασταν στην τελική ανάλυση!

Αποφάσισαν μετά από μας, για μας!

Δεν ξεκινήσαμε εμείς αυτή την ιστορία -εμείς απλώς θέλαμε να μας αφήσουν ήσυχους. Κι αντί γι΄αυτό βρεθήκαμε ν΄αναρωτιόμαστε, σε παρέες και μέσα από το ίντερνετ: «λες ρε πούστη να κάνουμε λάθος; λες να ήταν έτσι τα πράγματα; μήπως εμείς δεν τα θυμόμαστε σωστά;»

Ε, όχι ρε μάγκες –δε θα μας τρελάνετε τώρα στα τελειώματα!

Έτσι κι αλλιώς ποτέ και πουθενά δεν υπήρχε άσυλο –με την πλάτη στον τοίχο μονίμως και «πουθενά να τρέξουμε, πουθενά να κρυφτούμε».

Αν νομίσατε οτι θα μας ξεφορτωθείτε τόσο εύκολα, λυπάμαι –δεν φεύγουμε από το πάρτι χωρίς να παίξουμε τη δική μας κασέτα. Όχι τίποτα δηλαδή, είναι και δικό μας το πάρτι –κατάλαβες;

Αυτό λοιπόν είναι το ντοκιμαντέρ που ξεκινήσαμε, η δική μας κασέτα. Με τα δικά μας συγκροτήματα. Villa 21, Yell o Yell, Metro Decay, Anti Troppau Council, Last Drive, Flowers of Romance, Magic De Spell, Forward Music Quintet, Stress, No Man’s Land, South of no North, Ex Humans, Χωρίς Περιδέραιο, Γενιά του Χάους, ΑΝΤΙ, Libido Blume, Not 2 without 3, Sex Beat, R.R. Hearse, Ανυπόφορους, Αντίδραση, Αρνάκια κι ότι γουστάρουμε στην τελική! Κι άλλους διάφορους που τους ψάχνουμε και θα τους βρούμε στη συνέχεια και σημαντικές μούρες της εποχής επειδή αυτή η κασέτα θα έχει αφήγηση.

Υπάρχει καμιά αντίρρηση;


«Οι Πάνκς τα σπάνε!»*

* απο τον Κενό Φάκελο

Το 1984, οι εφημερίδες της εποχής «ανακαλύπτουν» το «νέο εσωτερικό εχθρό»  τους πανκς. «Αφορμή» τα επεισόδια έξω από την ΑΣΟΕΕ για τη μη παραχώρηση της σχολής  για μια πανκ συναυλία αλληλεγγύης σε πολιτικούς κρατούμενους από φοιτητές της ΚΝΕ. Την επόμενη μέρα ενδεικτικά είναι τα ρεπορτάζ του τύπου τα οποία στην ουσία προανήγγειλαν τις «επιχειρήσεις αρετή». Στις 14 Σεπτεμβρίου 1984, σ’ένα τρομολαγνικό δισέλιδο του «Έθνους» που έφερε τον εύγλωττο τίτλο: «Και τώρα οι… “Σιού”. Εξάρχεια: μετά τα ναρκωτικά και τους αναρχικούς, ήρθαν οι πανκς με τα ξυρισμένα κεφάλια», διαβάζουμε στο ρεπορτάζ της δημοσιογράφου Καρίνας Λάμψα: «…με μαλλιά κομμένα σαν βούρτσα, βαμμένα συχνά σε διάφορα χρώματα, ζητιανεύουν, φοβίζουν τους ηλικιωμένους, παρατάνε μπουκάλια μπίρας εδώ κι εκεί και κατουράνε δημόσια όπου βρουν».

Όλα αυτά αφορούν μια παρέα 20 πιτσιρικάδων με το μεγαλύτερο να μην είναι πάνω από 17-18 χρονών. Πράγματα μάλλον αστεία σήμερα, φοβερά και τρομερά όμως τότε για μια κοινωνία που ταύτιζε τα «ευρωπαϊκά όνειρά» της με τον πιο συντηρητικό «ευπρεπισμό» και σοκαριζόταν αφάνταστα από κάθε ενδυματολογική ή κομωτική «ιδιαιτερότητα». Κεντρική ιδέα του δημοσιεύματος ήταν η «ανάγκη εκκαθάρισης της περιοχής από τους περιθωριακούς». Τις ίδιες ακριβώς μέρες συγκροτούνταν η ΕΛ.ΑΣ., με την ενοποίηση Αστυνομίας Πόλεων και Χωροφυλακής. Η «εκκαθάριση των Εξαρχείων» θα αποτελέσει έτσι κι ένα «test drive» για τη διαπίστωση (και επίδειξη) των επιχειρησιακών δυνατοτήτων του νέου σώματος.

«Επιχείρηση Αρετή ή ΜΑΤ και ΜΕΑ για μια Ελλάδα νέα…»
.
διαβαστε το  άρθρο

Εξάρχεια: 35 χρόνια πολιορκία, «αρετή» και αστυνομική βία.

μανικάκος

ποστ αναπολάδα αφιερωμένο σε κατι ρομαντικούς γκαραζοπάνκιδες ξεχασμένους στα 8O’s….

Μια ενενηντάρα κασέτα

Ετικέτα: , ,
Posted in: Αναδημοσιεύσεις