Γράφει ο Άρης Λέονας
Τα πρώτα σημάδια της κρίσης που ξεκίνησε το 2007 με τα ενυπόθηκα δάνεια στις ΗΠΑ δείχνουν ότι βρισκόμαστε στην αρχή μιας εντεινόμενης κρίσης της σχέσης κεφάλαιο: Αυτό που διακινδυνεύεται δεν είναι απλά μια χρηματοπιστωτική σύγκρουση κεφαλαίων (λόγω χρήσης των χρηματοπιστωτικών προϊόντων), αυτό που διακινδυνεύεται δεν είναι απλά η Ευρωπαϊκή Ένωση έτσι όπως σχεδιάστηκε αρχικά, ούτε απλά η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία έτσι όπως αναπτύχθηκε τις τελευταίες δεκαετίες στα πλαίσια των εθνών-κρατών. Αυτό που απειλείται είναι η αναπαραγωγή ολοένα αυξανόμενων πληθυσμών πλέον στα κέντρα συσσώρευσης του βορρά (στο Νότο η έκφραση αυτή της κρίσης προϋπήρχε οριακά) εντός της σχέσης που συναρθρώνει τις κοινωνίες μέσα στην καπιταλιστική ιστορία, ως έκφραση της αδυναμίας αναπαραγωγής της σχέσης κεφάλαιο.
Ο αριστερός λόγος, στη γενική του εικόνα, παραμένει εγκλωβισμένος σε μια διαχείριση δικαιωμάτων (όπως το εκλογικό δικαίωμα στη νέα πολιτική ευρωπαϊκή ιστορία που εγκαινιάστηκε με τις δικτατορικές δημοκρατίες Παπαδήμου/Μόντι και πλέον τείνει στη γενίκευση της στην ευρώπη ή το δικαίωμα στην εργασία), μη καταφέρνοντας να ανταποκριθεί στις αλλαγές του παιχνιδιού που λέγεται πολιτική. Το θέατρο της πολιτικής σκηνής, αλλάζει και θα αλλάξει ακόμη περισσότερο στο παρόν της κρίσης αυτής. Η σχέση κράτους-κοινωνίας των πολιτών αλλάζει ραγδαίως (αναμένοντας τη μεταρρύθμιση της ευρωζώνης από τον σκληρό πυρήνα του ευρώ σε πρώτη φάση μέχρι και μεγαλύτερες αλλαγές που εγκυμονούνται στη δίνη της κρίσης) και αυτό οδηγεί στην μαράζωση των αστικών κοινοβουλίων ως κανάλι έκφρασης επιθυμιών των πλειοψηφιών. Ο μαρασμός του κράτους όσον αφορά την έκφραση του γενικού καλού, τη γενική υπόσχεση δικαιοσύνης έχει αρχίσει να γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρος. Η αναπαραγωγή του κοινωνικού όλου, ως αναπαραγωγή της σχέσης κεφάλαιο, εξασφαλίζεται στο όριο κάθε εντοπισμένης κρίσης με έναν τρόπο: την καταστολή. Η καταστολή εκφρασμένη σε όλα τα θεσμικά και δικαιωματικά επίπεδα (πολιτική μάχη εκφρασμένη εντός εθνικού κοινοβουλίου και δικαιώματα εργαζομένων, μεταναστών κτλ) και προφανώς στο όριο αυτών μέσω αστυνομίας και στρατού.
Η στρατιωτική καταστολή των αραβικών εξεγέρσεων, η άμεση καταστολή του κινήματος Occupy στις ΗΠΑ, η καταστολή των κινημάτων στην Ελλάδα που συναντούν μπροστά τους ένα πραξικόπημα Παπαδήμου και στρατούς πόλης σε κάθε ουσιαστική και όχι ρητορική σύγκρουση με τις πολιτικές που εφαρμόζονται (μικρές εικόνες: επίπεδο καταστολής κινημάτων Δεν Πληρώνω, στην κατάληψη της ΔΕΗ από την ημέρα του πραξικοπήματος Παπαδήμου έως σήμερα), αποδεικνύουν τα όρια στη διαχείριση της κρίσης της σχέσης κεφάλαιο. Η σύγκρουση μεταξύ παραγωγικών κεφαλαίων, όπως μας τάζει η αστική θεολογία της ελεύθερης αγοράς, έχει αρχίσει να μεταλάσσεται σε σύγκρουση μεταξύ κρατών, όχι προς όφελος των πληθυσμών που εργάζονται εκεί προφανώς ούτε έτσι όπως εκφράστηκε αυτή στους πρώτους δύο παγκόσμιους πολέμους, αλλά ως χώρων παραγωγής και αναπαραγωγής, δηλαδή χώρων συνεχώς εντεινόμενης εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης και των φυσικών πόρων. Στο εσωτερικό κάθε κρατικού σχηματισμού (ας μείνουμε προς το παρόν σε ΗΠΑ, ΕΕ, Κίνα) η επανάσταση των από πάνω έχει αρχίσει και γενικεύεται επιχειρώντας μέσω της καταστολής να δημιουργήσει και την ιδεολογία που της αντιστοιχεί. Μια ιδεολογία όμως που όπως δείχνουν τα μαζικά κινήματα της περιόδου δεν φαίνεται να μπορεί να συγκρατήσει τις δυνάμεις και τις ανάγκες αντίστασης των καταπιεσμένων με κάποια γενική υπόσχεση ικανοποίησης των αναγκών τουλάχιστον για την «πλειοψηφία». Η μεσαία τάξη – που στήριξε μεταπολεμικά το σύγχρονο αστικό κράτος ως υπόσχεση γενικής δικαιοσύνης – κατά τη βίαιη κάθοδο της στα βάθρα της κοινωνικής διαστρωμάτωσης παρασέρνει μαζί της πολλά παλιά πολιτικά σχέδια.
Στο πλαίσιο αυτό η κρίση του πολιτικού, αντανακλάται και σε κρίση των υποκειμένων της αριστεράς έτσι όπως αυτά παρήχθηκαν ιστορικά στη βάση ενός κύκλου συσσώρευσης που συνδέεται περισσότερο με την περίοδο των ιστορικών επαναστάσεων στις αρχές του 20ου αιώνα, όπου η σχέση κεφάλαιο επιβεβαίωνε την παρουσία της εργατικής ταυτότητας στο εσωτερικό της παραγωγής (μεγάλα συνδικάτα, κόμματα με αναφορά στις δυνάμεις της εργασίας ως υπεράσπιση της εργασίας). Η δομική ανεργία που αποκαλύπτεται σε παγκόσμιο επίπεδο με την έξαρση της τελευταίας κρίσης δείχνει ότι η εργασία δε μπορεί να γίνει αντικείμενο πολιτικής υπεράσπισης ή πρακτικής, δεν μπορεί να εξασφαλισθεί για τον πληθυσμό συνολικά παρά μόνο με την υπόσχεση των λεγόμενων «ανθρώπινων όρων» (οκτάωρο, μισθός που να εμπεριέχει μια υπόσχεση βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου όπως στη μεταπολεμική περίοδο συσσώρευσης), είτε με αριστερόφωνη είτε με δεξιόφωνη διαχείριση της σχέσης κεφάλαιο. Υποθέτουμε όμως ότι στόχος ενός αριστερού λόγου και κυρίως μιας αριστερής πρακτικής δεν είναι η υπεράσπιση των «ανθρώπινων όρων» εργασίας, το πεδίο αυτό πολιτικής πρακτικής αντιστοιχεί πλέον σε φορείς όπως οι ΜΚΟ κι ας έχουν τη μορφή πολιτικού κόμματος.
Στο ίδιο πλαίσιο τα μαθήματα από τους αγώνες των τελευταίων δεκαετιών, που περάσανε από τα πεδία της αυτοδιαχείρισης (πειράματα Ζαπατίστας, απόπειρες αυτο-οργάνωσης στους αγώνες της Αργεντινής), μας δείχνουν ότι η αυτοδιαχείριση, αν και είναι μέρος των πρακτικών μιας επανάστασης που αναζητεί τις μεθόδους της, προσκρούει στο αδιέξοδο αργά ή γρήγορα, αφού οι εργαζόμενοι σε ένα αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο συναντούν μπροστά τους τη σχέση κεφάλαιο ξανά και γίνονται οι ίδιοι καταπιεστές των εαυτών τους (το αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο πουλάει εμπορεύματα σε άλλο εργοστάσιο και γρήγορα οι εργαζόμενοι καλούνται να εφαρμόσουν περικοπές στους εαυτούς τους). Αντίστοιχα η έννοια της εργατικής εξουσίας (ποιά εξουσία διακυβεύεται αν όχι μόνο η εξουσία της κρατικής καταστολής σχεδόν αποκλειστικά στα πλαίσια του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου) φαίνεται να επαναλαμβάνει διαρκώς τη σύγκρουση με τον τοίχο του αδιέξοδου αγώνα. Η εργατική εξουσία ως διαχείριση της σχέσης κεφάλαιο – προς όφελος όλης της κοινωνίας και όχι κάποιας γραφειοκρατίας ή κάποιων προνομιούχων εργαζομένων – φαίνεται ότι αδυνατεί να δώσει λύσεις στις αντιφάσεις που εμπεριέχει η σημερινή σύνθεση του κεφαλαίου.
Ειδικά στην Ελλάδα, αν και γρήγορα η κρίση θα εκφραστεί στην Ευρώπη ως χώρο παραγωγής και αναπαραγωγής, τα διλήμματα στο εσωτερικό του κινήματος (αναρχία/αριστερά, εργατική εξουσία/αυτοδιαχείριση, κόμμα/άμεση δημοκρατία) εκφράζουν το όριο των αγώνων που έρχονται από προηγούμενο κύκλο συσσώρευσης (κάθε έκφραση αγώνα γνώρισε τη δόξα της σε αντίστοιχους κύκλους συσσώρευσης της σχέσης κεφάλαιο). Κάθε προσπάθεια επιβεβαίωσης, η αναρχική ρητορική που επιδιώκει επιβεβαίωση όσον αφορά το Κοινοβούλιο και το αίτημα για άμεση δημοκρατία ως αναγέννηση κάποιου είδους αναρχισμού των πολλών (;), η αριστερή ρητορική που επιδιώκει επιβεβαίωση στη στροφή κοινωνικών ρευμάτων προς τα αριστερά ως έκφραση της έλλειψης εμπιστοσύνης αυξανόμενων μαζών στα κλασσικά νεοφιλελεύθερα κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ) προσκρούει συνεχώς στον τοίχο της καταστολής. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Έχουν περάσει τρία χρόνια (τουλάχιστον μέσα στην έξαρση της κρίσης) και η ευρωπαϊκή αριστερά, τα κομμουνιστικά κόμματα, οι οργανώσεις αναρχικών, εξακολουθούν να επιχειρούν επιβεβαίωση των ταυτοτήτων που φτιάχτηκαν σε προηγούμενους κύκλους ταξικής πάλης (αριστερή, κομμουνιστική, αναρχική) παραμένοντας σε μεγάλη απόσταση – ιδεολογική και υλική –από τις αυξανόμενες μάζες που βγαίνουν στο προσκήνιο με διάφορους τρόπους (Αραβικές εξεγέρσεις, κινήματα Αγανακτισμένων σε Ισπανία και Ελλάδα, Occupy στις ΗΠΑ).
Κάθε κρίση όμως που φέρνει μαζί της κρίση απονομιμοποίησης του συστήματος στο κοινωνικό σώμα, εγκυμονεί τη γέννηση νέας ταυτότητας (αναβαθμίζεται ως αίσθηση τουλάχιστον μέσα στους αγώνες ότι αυτό που λέγεται καπιταλισμός δεν δουλεύει για την πλειοψηφία όπως πριν, το πρόβλημα είναι στο ότι δεν ξέρουμε πώς ανατρέπεται). Η νέα αυτή ταυτότητα που γεννιέται στους αγώνες του σήμερα δεν έχει όνομα, ακριβώς γιατί μόλις άρχισε να παράγεται. Απ’ ότι φαίνεται όμως αυτή αποτελεί την βάση ιστορικής παραγωγής της επανάστασης που γεννάει η σημερινή κρίση της σχέσης κεφάλαιο.
Ο εγκλωβισμός σε διλήμματα του παρελθόντος (αναρχία ή κόμμα, εργατική εξουσία ή αυτοδιαχείριση, μέχρι και το κορυφαίο ταξικό ερώτημα «ευρώ ή δραχμή») μας οδηγεί σε μια ήττα που θα σημάνει άλλη μια ανεπανάσταση από την αστική τάξη που έπαψε να κουβαλάει το φως της ελευθερίας για όλους. Στο βαθμό που επιβεβαιώνεται η σταδιακή κατάργηση των παλιών ταυτοτήτων αγώνα, αυτό που αναδύεται ως ελπίδα στο πεδίο της θεωρίας αλλά κυρίως της πράξης μέσα στους σύγχρονους αγώνες είναι ο μαρξισμός του Μαρξ, ως επανασταστική θεωρία της πράξης. Οι σημερινοί αγώνες, στο όριο τους, και στην υπέρβαση τους, μέσα από τα αδιέξοδα τους και τη διαλεκτική σχέση ανάμεσα σε διαφορετικές πρακτικές μπορούν να μας δείξουν το δρόμο της πορείας μέσα σε έναν ταξικό πόλεμο που μόλις άρχισε. Εκεί θα βρούμε και κάποιες πρώτες απαντήσεις, όχι ως επιβεβαίωση αλλά ως ρήξη που ανοίγει το δρόμο για την επόμενη ρήξη, στα διλήμματα που μας τίθενται μέσα στους αγώνες (βία/μη βία, μαζικότητα/δυναμικές μειοψηφίες, αυτοδιαχείριση/εργατική εξουσία κ.ο.κ).
Μια απεργία σήμερα, μια κατάληψη χώρου θα πρέπει μέσα από τα αδιέξοδα της να βρει την υπέρβαση. Εκεί θα πρέπει να είμαστε όλοι/ες, αριστεροί/ες, αναρχικοί/ες, κομμουνιστές/ριες, αμεσοδημοκράτες/ισσες για να δώσουμε τις μάχες απέναντι στην αστική τάξη που θα εμφανιστεί – στο όριο του αγώνα – με τη στολή της αστυνομίας ή του στρατού. Το πώς θα δώσουμε τη μάχη, έχουμε αρκετά μαθήματα από το πρόσφατο παρελθόν των αγώνων μας ώστε να αξιώνουμε μια υπέρβαση των ορίων που μας παρουσιάζονται. Το επαναστατικό υποκείμενο λοιπόν, μια ερώτηση πολιτική, δεν μπορεί να εμφανιστεί ούτε επειδή το θέλουν όλοι/ες, ούτε ως αριθμητική επιβεβαίωση παλιών ταυτοτήτων που λίγη σχέση έχουν πλέον με το παρόν της σχέσης κεφάλαιο (και σίγουρα όχι με διχαστικά διλήμματα όπως ευρώ/δραχμή που αφαιρούν την πολιτική από την οικονομία ακολουθώντας το δρόμο που έχει ανοίξει ο νεοφιλελευθερισμός από τη δεκαετία του 1070).
Τουλάχιστον, ας μη χάσουμε πριν δώσουμε τη μάχη.
Το πολιτικό ως σκηνή αλλάζει πεδίο με ρυθμούς που αντιστοιχούν στην ταχύτητα των σύγχρονων ροών κεφαλαίου. Οι τωρινοί αγώνες μέσα στα όρια τους, μέσα στα αδιέξοδα τους, μας καλούν να ανακαλύψουμε το καινούργιο πεδίο που αντιστοιχεί στις ανάγκες της συγκυρίας. Η πολιτική είναι καταδικασμένη να αποσκοπεί σε ένα αποτέλεσμα στον ταξικό πόλεμο. Όχι στο ρητορικό, το αριθμητικό ή το συμβολικό επίπεδο. Αλλά εκεί που έχει αρχίσει να δίνεται η μάχη σήμερα.
Τεχνική βοήθεια Jaquou Utopie
...
30 Νοεμβρίου, 2011 1:51 μμ
!?
τι δουλεια εχει η συγκεκριμενη φωτο στο κειμενο αυτο?
αν δε συνδεεται, παρακαλω να την αλλαξετε…
αν συνδεεται, να με ενημερωσετε για να διαβασω το κειμενο…
ευχαριστω
Jaquou Utopie
30 Νοεμβρίου, 2011 2:12 μμ
Η φωτογραφία θα παραμείνει γιατί πέρα από αυτό που πραγματικά απεικονίζει, αν το δεις σαν πίνακα ζωγραφικής μου θύμισε κάτι ανάμεσα σε σύγκρουση, σύνδεση και αντανάκλαση… Οπότε μια χαρά μου ταιριάζει με το κείμενο 😛
...
30 Νοεμβρίου, 2011 2:30 μμ
καταλαβα…
«το σκουλικάκι… «
risinggalaxy
30 Νοεμβρίου, 2011 3:57 μμ
«Μια απεργία σήμερα, μια κατάληψη χώρου θα πρέπει μέσα από τα αδιέξοδα της να βρει την υπέρβαση. Εκεί θα πρέπει να είμαστε όλοι/ες, αριστεροί/ες, αναρχικοί/ες, κομμουνιστές/ριες, αμεσοδημοκράτες/ισσες για να δώσουμε τις μάχες απέναντι στην αστική τάξη που θα εμφανιστεί – στο όριο του αγώνα – με τη στολή της αστυνομίας ή του στρατού.»
Ο υπογράφων ανήκει κάπου συγκεκριμένα;
Jaquou Utopie
30 Νοεμβρίου, 2011 3:58 μμ
ναι
Oblivion
30 Νοεμβρίου, 2011 4:07 μμ
Στην Δράση νομίζω γράφει.
Jaquou Utopie
30 Νοεμβρίου, 2011 4:10 μμ
όχι 😛
okochos
30 Νοεμβρίου, 2011 4:20 μμ
Κόκκινο;
dimi
30 Νοεμβρίου, 2011 4:40 μμ
Στο Κοκκινο ειναι.
j4nus
30 Νοεμβρίου, 2011 4:13 μμ
Στη Δράση κολλάει το σίδερο… δεν ξέρω ποια δράση ούτε ποιο σίδερο…
Oblivion
30 Νοεμβρίου, 2011 4:18 μμ
Offtopic, αλλά αν ήταν έτσι όλοι οι εργαζόμενοι, η αλληλεγγύη δεν θα χρειαζόταν να υπάρχει ως λέξη.
http://omniatv.com/blog/i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-ioi-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-7-i-i-i-i-i-i-i-i-i-ioi-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-i-.html
(ίσως να έπρεπε να το έβαζα στο άρθρο «Χαρίζεται ή Αλληλεγγύη» , αλλά δε γαμείς..)
Jaquou Utopie
30 Νοεμβρίου, 2011 4:23 μμ
Σκέψου Oblivion… πριν ένα χρόνο όλοι έλεγαν ότι το παιχνίδι στην Αίγυπτο είχε χαθεί και ότι όλοι είχαν προσκυνήσει πια την παντοδυναμία Μουμπάρακ…
Oblivion
30 Νοεμβρίου, 2011 4:32 μμ
Δεν είχα ακούσει κάτι τέτοιο, αν και αυτοί που τα έλεγαν θα ήταν και οι μόνοι που θα ήξεραν τι πραγματικά συμβαίνει. Στην Αίγυπτο έχουμε αναζωπύρωση τώρα, στην Συρία η κατάσταση έχει γίνει φρικιαστική και η επιτροπή του Ο.Η.Ε βγάζει ανακοινώσεις ανθρωπισμού. Όταν θα αποφασίσουν πάλι να μπουν οι Δυτικοί για να επιβάλλουν την τάξη τους, εμείς οι θολοκουλτουριαραίοι θα πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στην φρίκη ή στην φρίκη, ο Φωτόπουλος θα κατηγορεί τους πάντες ως δήθεν «ελευθεριακούς» και φιλοσιωνιστές και ο κόσμος θα συνεχίσει να συμφωνεί στο ότι όλα αυτά είναι ακραία, αλλά «εμείς τι να κάνουμε?»..
Oblivion
30 Νοεμβρίου, 2011 4:35 μμ
http://tvxs.gr/news/kosmos/nees-kyroseis-kata-tis-syrias-symfonise-i-ee
(Για την Συρία)
ΗΠΣΤΓ
30 Νοεμβρίου, 2011 4:18 μμ
Άει ρε παιδιά ανάλυση στην ανάλυση…ποια μάχη δίνεται σήμερα; Οι προπαγανδιστές των σκοτεινών κυκλωμάτων μιλάνε σήμερα για επανεμφάνιση της τρομοκρατίας. Παίζουν το ένα ισχυρό χαρτί πίσω από το άλλο και όλοι σκυμμένοι τρέχουν ανέκφραστοι να πληρώσουν χαράτσια, να ξεσπάσουν σε κανά υπάλληλο κι αυτό είναι όλο. Α να δούμε αύριο πόσοι και ποιοι έχουν καταλάβει έστω και κάτι από αυτό που γίνεται. Αύριο κληρώνει και κάθε μέρα σαν αύριο…. 😦
marxetal
30 Νοεμβρίου, 2011 4:45 μμ
@Jaquou Utopie: Ωραία η φωτογραφία, ακόμα πιο ωραία η εξήγηση.
@risinggalaxy: Το κείμενο προσπαθεί να πει ότι ένα από τα κακά διλήμματα που μπαίνουν μέσα στο κίνημα είναι αυτή η ερώτηση: «Ο υπογράφων ανήκει κάπου συγκεκριμένα;».
Για την ιστορία, αν και δεν είναι αυτό το ζήτημα μου, ανήκω. Το πού, αν το δηλώσω, χάνω κατευθείαν τη δυνατότητα να συνομιλήσω με κόσμο που δεν είναι στον ίδιο χώρο/οργάνωση κτλ. Αυτό που προσπαθεί το κείμενο να κάνει – το αν αποτυγχάνει είναι δική μου ευθύνη και μόνο – είναι να ανοίξει τη συζήτηση για το πού είναι τα πραγματικά διλήμματα σήμερα. Κάθε ιδεολογικό ρεύμα (γιατί ιδεολογικά ρεύματα έχουμε που αντιμάχονται εντός κινήματος – όχι φορείς οργάνωσης μιας εργατικής τάξης όπως στις αρχές του 20ου αιώνα) βάζει τη δική του γραμμή στο επαναστατικό/μη επαναστατικό. Όμως το επαναστατικό δεν υπάρχει σαν ταυτότητα αφού δεν έχουμε επανάσταση. Το ζήτημα είναι τί παράγει την επανάσταση έτσι όπως βλέπουμε τις κινητοποιήσεις σήμερα, τη συμμετοχή νέου κόσμου σε κινήματα, τις συζητήσεις εντός του κόσμου και πώς εκφράζονται αυτές σε διαφορετικά πεδία (αλλιώς στο δρόμο, αλλιώς στις συνελεύσεις του, αλλιώς εντός του χώρου εργασίας, αλλιώς σε προσωπικές κουβέντες, αλλιώς σε άρθρα κ.ο.κ χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχει μια γραμμή που τα ενώνει όλα αυτά. Όταν οι «αναρχικοί» ακούνε εργατική εξουσία καταλαβαίνουν αυτό που έγινε στις αρχές του 20ου αιώνα. Όταν οι «αριστεροί» ακούνε «αναρχία» καταλαβαίνουν κάποιον που τους έβρισε στην πορεία επειδή δεν πέταγε πέτρες. Όταν οι «κομμουνιστές» ακούνε τα άλλα δύο, καταλαβαίνουν για ανθρώπους που δεν είναι ακόμα πεισμένοι ότι χρειάζεται επανάσταση που αυτό σημαίνει οργάνωση (άρα κάποια έννοια κόμματος χωρίς να σημαίνει ότι και η λέξη κόμμα είναι α-ιστορική. Το κόμμα του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού που είδαμε στις επαναστάσεις του 20ου αιώνα απαντούσε ή προσπαθούσε να απαντήσει σε κάποιες ανάγκες της τότε ρωσικής πραγματικότητας (τεράστιο πεδίο από μόνο του). κ.ο.κ. Σε αυτή τη συζήτηση προσπαθώ, όσο μπορώ, να συμβάλλω με ερωτήσεις (αν το κείμενο φαίνεται να δίνει απαντήσεις, απέτυχα!)
@j4nus Τα περί Δράσης τα παίρνω ως πλάκα..
@ΗΠΣΤΓ Συμφωνώ ότι ανάλυση στην ανάλυση μας έφερε εδώ. Αλλά τα τελευταία δύο χρόνια με τους αγώνες που βλέπουμε να γεννιούνται (μας αρέσουν δεν μας αρέσουν) σε ευρώπη, ΗΠΑ, Αραβία (για να μη βάλουμε μέσα και τον υπόλοιπο κόσμο σε πρώτη φάση) νομίζω ότι έχουμε πολύ υλικό. Δεν κληρώνει αύριο. Κληρώνει αύριο για όποιον θεωρεί ήδη ότι η αναρχία έχει ιστορικό περιεχόμενο σήμερα, για όποιον θεωρεί ότι η «εργατική εξουσία» έχει ήδη περιγραφεί σήμερα, για όποιον θεωρεί ότι ο «κομμουνισμός» είναι ένα σύστημα διακυβέρνησης-ρύθμισης των ζωών μας (δεν εννοώ εσένα προσωπικά, κι εγώ πολλές φορές νιώθω το «Κληρώνει αύριο» και από εκεί έρχεται όποια απογοήτευση έρχεται μερικές φορές ή σχεδόν πάντα…). Επομένως ανά πάσα στιγμή κρύβεται η δυνατότητα μιας επανάστασης (χωρίς να σημαίνει ότι η επανάσταση δεν έχει την έννοια του άλματος και άρα δεν σχεδιάζεται ακριβώς με ημερομηνία από τα πριν από κάποιο επιτελείο). Σε κάθε στιγμή των αγώνων σήμερα όμως παίρνουμε σημάδια από τέτοια μικρά άλματα. Αλλά αυτά τα σημάδια δεν καρφώνονται σαν ταυτότητες πάνω στους ανθρώπους που εκείνη τη στιγμή τα υλοποίησαν. Με λίγα λόγια. Δεν ξέρουμε τί μας γίνεται, δεν ξέρουμε ούτε εμείς που λέμε ότι «έχουμε καταλάβει» τί γίνεται σήμερα στον καπιταλισμό και όταν λέω «εμείς» αρχικά βάζω τον εαυτό μου μέσα, γι’ αυτό και προσπαθώ να συνομιλήσω, όσο μπορώ!
Συντροφικά, μακάρι να γίνεται συζήτηση, έχουμε ελπίδα..!
Α.Λ.
okochos
30 Νοεμβρίου, 2011 5:24 μμ
«Το πού, αν το δηλώσω, χάνω κατευθείαν τη δυνατότητα να συνομιλήσω με κόσμο που δεν είναι στον ίδιο χώρο/οργάνωση κτλ.»
Από πού προκύπτει αυτό; Δεν είμαστε στον ίδιο «χώρο», και φαντάζομαι ότι δεν υπάρχουν αυταπάτες πως πρόκειται οι δύο «χώροι» που αναφέρονται στο κείμενο να αποτελέσουν έναν κοινό πόλο στο μέλλον. Παρ’όλα αυτά, συζήτηση και εκατέρωθεν προβληματισμός μπορεί να υπάρξει. Έτσι λοιπόν, αντί να ρωτήσω πχ «τί μ@λ@κισμένη ανακοίνωση ήταν αυτή που βγάλατε τότε», θα κάνω δυο παρατηρήσεις πάνω στα του άρθρου.
«Στο βαθμό που επιβεβαιώνεται η σταδιακή κατάργηση των παλιών ταυτοτήτων αγώνα, αυτό που αναδύεται ως ελπίδα στο πεδίο της θεωρίας αλλά κυρίως της πράξης μέσα στους σύγχρονους αγώνες είναι ο μαρξισμός του Μαρξ, ως επανασταστική θεωρία της πράξης. »
Ο μαρξισμός του Μαρξ δεν ανήκει σε μια από αυτές τις παλιές ταυτότητες αγώνα; Αν την αντιλαμβάνεσαι ως τέτοια, μάλλον το πρώτο κομμάτι της πρότασης πάει περίπατο. Αν όχι, μου φαίνεται ότι ο μαρξισμός του Μαρξ γίνεται αντιληπτός σαν κάτι το αν-ιστόρικο, που δεν βρίσκεται σε διαλεκτική σχέση με τις συνθήκες της πραγματικότητας.
Και κάτι πάνω στο σχόλιό σου:
«χρειάζεται επανάσταση που αυτό σημαίνει οργάνωση (άρα κάποια έννοια κόμματος χωρίς να σημαίνει ότι και η λέξη κόμμα είναι α-ιστορική»
Ακριβώς επειδή η λέξη κόμμα και φορτισμένη ιστορικά είναι, και σαφώς ορισμένη(και ο ορισμός της δεν ταυτίζεται με αυτόν της οργάνωσης), είναι τρομερά ελλειματική η ταύτιση των δυο όρων. Οργάνωση μπορεί να μην σημαίνει κάμια έννοια κόμματος και κόμμα μπορεί να μην σημαίνει καμία μορφή οργάνωσης.
Τέλος πάντων, και για να μη μακρυγορώ, όσο κι αν στο κείμενο φαίνεται ως ζητούμενο το ξεπέρασμα των διλημμάτων (τα οποία για μένα δεν είναι καν διλήμματα, είναι δομικές αντιθέσεις, οι οποίες έχουν δοκιμαστεί και κριθεί από την ιστορία)των ρευμάτων του κινήματος, είναι ξεκάθαρο ότι ένα προσηματάκι το βάζεις. Δεν το θεωρώ παράλογο, ούτε κακό, αλλά το βάζεις.
Oblivion
30 Νοεμβρίου, 2011 5:43 μμ
Βασικά είναι λίγο άστοχο να μιλάμε για «Μαρξισμό του Μαρξ», λες και χρειάζεται να σώσουμε μια λέξη. Το σίγουρο είναι πως η σκέψη του Μαρξ θα ήταν εντελώς διαφορετική από αυτήν που επικράτησε στην μαρξιστική κουλτούρα για το «τι εστι» κόμμα. Το θέμα πάντως της οργάνωσης παραμένει. Δεν μιλάμε απλά για ένα ευρύτερο φορέα αντιεξουσιαστών (γιατί αριστερός τέτοιος φορέας υπάρχει/ουν) ,αλλά για ένα φορέα οργάνωσης των εργαζομένων από αυτούς. Και προφανώς δεν θέλω να ακούσω την κλασική παπάρα «και τι θα γίνει αν επικρατήσουν φασίστες και μικροαστοί». Ο περισσός ξέρετε που είναι, όταν ωριμάσετε, άντε στο κ.κ..
marxetal
30 Νοεμβρίου, 2011 4:47 μμ
@dimi
@okochos Με πιάσατε! Σιγά μην κρύβεται κάτι από το ίντερνετ σήμερα!
Ελπίζω να συνεχιστεί η συζήτηση παρ’ αυτά..!
ΗΠΣΤΓ
30 Νοεμβρίου, 2011 4:55 μμ
@marxetal «ανά πάσα στιγμή κρύβεται η δυνατότητα μιας επανάστασης». Αυτή η φράση σήμερα μοιάζει περισσότερο αληθινή και ελπίζω να ζήσω να τη δω, γιατί 40 και βάλε χρόνια τώρα είμαι στο αύριο κληρώνει, με ό,τι επιπτώσεις είχε αυτό …
dimi
30 Νοεμβρίου, 2011 4:58 μμ
«Η σχέση κράτους-κοινωνίας των πολιτών αλλάζει ραγδαίως) και αυτό οδηγεί στην μαράζωση των αστικών κοινοβουλίων ως κανάλι έκφρασης επιθυμιών των πλειοψηφιών»
ποτε δν ηταν τετοια αυτη η σχεση. η κοινωνια ειχε/εχει την ψευδαισθηση οτι απλα αλλαζει κατι , παιζοντας το στημενο παιχνιδι των εξουσιαστων.
«Ο μαρασμός του κράτους όσον αφορά την έκφραση του γενικού καλού, τη γενική υπόσχεση δικαιοσύνης έχει αρχίσει να γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρος.»
μαρασμος? δν νομιζω. ποτε δν υπηρχε «εκφραση του γενικου καλου» και «γενικη υποσχεση δικαιοσυνης». λογια των εξουσιαστων , που οι εξουσιαζομενοι, απλα ηθελαν να πιστεψουν ή καλυτερα, ετσι τους εμαθαν να πραττουν.
επισης διαφωνω με το «η επανάσταση των από πάνω» και το φαντασιακο αυτης(«επαναστασης») που προσπαθει να δημιουργησει ο Λ.
επισης , ας με βοηθησει καποιος πιο μορφωμενος: οταν γραφει «όπου η σχέση κεφάλαιο»..
η σχεση κεφαλαιο – ΤΙ? λειπει κατι μηπως?
» η αναρχική ρητορική που επιδιώκει επιβεβαίωση όσον αφορά το Κοινοβούλιο και το αίτημα για άμεση δημοκρατία ως αναγέννηση κάποιου είδους αναρχισμού των πολλών (;)»
εεεε?? πωωωως? μου το ζωγραφιζει καποιος? κοινοβουλιο και αμεση δημοκρατια…?? αναρχισμος των πολλων??? ¨χαχαχαχαχαχα
«Κάθε κρίση όμως που φέρνει μαζί της κρίση απονομιμοποίησης του συστήματος στο κοινωνικό σώμα, εγκυμονεί τη γέννηση νέας ταυτότητας (αναβαθμίζεται ως αίσθηση τουλάχιστον μέσα στους αγώνες ότι αυτό που λέγεται καπιταλισμός δεν δουλεύει για την πλειοψηφία όπως πριν, το πρόβλημα είναι στο ότι δεν ξέρουμε πώς ανατρέπεται)»
αντε..κ εγω παντα νομιζα οτι ο καπιταλισμος εως κ πριν λιγα χρονια δουλευε για την πλειοψηφια.
«Στο βαθμό που επιβεβαιώνεται η σταδιακή κατάργηση των παλιών ταυτοτήτων αγώνα, αυτό που αναδύεται ως ελπίδα στο πεδίο της θεωρίας αλλά κυρίως της πράξης μέσα στους σύγχρονους αγώνες είναι ο μαρξισμός του Μαρξ, ως επανασταστική θεωρία της πράξης.»
σωστα..κ ελεγα κ εγω που θα καταληξουμε..αλλα καλα.. «ο μαρξισμος του Μαρξ»??
μα καλα, ΤΙ γραφει ο ανθρωπος? μηπως τρολλαρει?
και τι θα γινει με τα αναμασηματα?
Το μονο σιγουρο παντως ειναι οτι θα προκυψει κατι νεο. Αυτη η «νεα ταυτοτητα» η αγωνιστικη φανταζομαι, δν θα ειναι ουτε «μαρξιστικη» , ουτε αναρχικη.
Οταν κ εφοσον προκυψει, θα ειναι κατι διαφορετικο. Και ενα μεγαλο κομματι της κοινωνιας (αν οχι το μεγαλυτερο) , θα καταληξει σε αυτο το νεο.
Ας τελειωνουμε με τα αναμασηματα κ τους αναχρονισμους.
‘Η θα προχωρησουμε σε κατι καινουργιο, στο πνευμα των καιρων που ζουμε, ή η κοινωνια θα μας ξεπερασει. (που το εχει κανει ηδη.. αμεσοδημοκρατιτκες συνελευσεις γειτονιων, συνελευσης αλληλεγγυης κτλ κτλ κτλ)
dimi
30 Νοεμβρίου, 2011 4:59 μμ
χαθηκε το σχολιο μου?…αντε να το ξαναγραψω τωρα…
dimi
30 Νοεμβρίου, 2011 5:03 μμ
kαποιος αντμιν να εμφανισει το σχολιο μου? δν παιζει να το ξαναγραψω..ευχαριστω 😀
j4nus
30 Νοεμβρίου, 2011 5:39 μμ
Νομίζω το έφαγε το wordpress…γιατί στα spam δεν ειναι…
Oblivion
30 Νοεμβρίου, 2011 5:01 μμ
@marxetal
Ωστόσο τα κόμματα που δημιουργήθηκαν τον 19 αιώνα -στα οποία συμμετείχαν ενεργά οι Μαρξ/Ενγκελς- δεν έχουν σχέση με τα νέου τύπου στις αρχές του 20ου. Όταν κάποιοι λοιπόν δυσφορούν μόνο και μόνο με την «δικτατορία του προλεταριάτου» (και όχι με την «εργατική εξουσία») είναι επειδή αυτή η φράση όχι μόνο δεν έχει το νόημα αυτού που λέει, αλλά και ακούγεται από αυτούς που την «εργατική εξουσία» την υποστηρίζουν (και υποστήριξαν ιστορικά) στα λόγια ή την εκθειάζουν όταν αυτοί δεν έχουν εξουσία (επίσης ιστορικά επιβεβαιωμένο).
marxetal
30 Νοεμβρίου, 2011 5:36 μμ
@dimi Πάνω απ’ όλα ψυχραιμία. Θα μαζέψω κάπου τα σημεία που βάζεις και θα τα χρησιμοποιήσω σε επόμενο σχόλιο ή μικρό άρθρο για να αποφύγουμε παρεξηγήσεις λόγω βιασύνης πάνω από ένα σχόλιο σε μορφή τσατ. Αλλά ψυχραιμία πάνω απ’ όλα! Για αρχή να πω μόνο ότι εκεί που καταλήγεις «(που το εχει κανει ηδη.. αμεσοδημοκρατιτκες συνελευσεις γειτονιων, συνελευσης αλληλεγγυης κτλ κτλ κτλ)» σημαίνει ότι ήδη υπάρχει λοιπόν μέθοδος για την επανάσταση, επομένως δεν εξηγείται γιατί εξακολουθούν και υπάρχουν οργανώσεις, χώροι, διαφωνίες, διασπάσεις κτλ. Εννοείται ότι όλοι είναι με τις «αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες», «με τις συνελεύσεις αλληλεγγύης», κανένα πρόβλημα. Όλοι μαζί είμαστε εκεί. Αλλού ξεκινάνε τα προβλήματα. Πού; Εκεί προσπαθούμε να δούμε. Αν ξέρεις κάτι περισσότερο, θα χαρώ να το ακούσω. Αν μου εξηγήσεις γιατί υπάρχουν «αναμασήματα» πάλι στα ίδια γυρνάμε.
@Oblivion Η διάκριση αυτή του κόμματος μεταξύ εποχής Μαρξ, Ένγκελς και αρχών 20ου υπάρχει (κόμμα=συνδικάτο κτλ). Εκεί βλέπεις και τη σημασία που έχει η ιστορική μορφή κάθε έννοιας όπως κόμμα, πρόγραμμα, επανάσταση. Αν έχεις και κάτι σαν άρθρο ή βιβλίο που να αναφέρεται σε ιστορική σύγκριση αυτών που να το βλέπει όσο γίνεται κοιτώντας στην παραγωγή και αναπαραγωγή της αξίας θα ήταν πολύ καλό.
dimi
30 Νοεμβρίου, 2011 5:47 μμ
πως ειναι δυνατον να ειναι «ολοι » με τις αμεσοδημοκρατικες διαδικασιες?
ο αριστερος χωρος μιλαει για οριζοντιες δομες μεσα σε ενα ιεραρχικο μοντελο (κομμα).
αυτο ειναι οξυμωρο.
αρα δν ειναι «ολοι» με τις αμεσοδημοκρατικες διαδικασιες marxetal.
τα αναμασηματα , που αναφερθηκαν, ηταν μονο με τον Μαρξισμο θα καταφερουμε κατι. (μαλλον ηθελες να πεις ορθοδοξο μαρξισμο, κ εγραψες μαρξισμο του μαρξ, σωστα?)
εχεις συνηδητοποιησει οτι υπαρχουν και αντι-μαρξιστες,αλλα κ ατομα που θεωρουν τον μαρξισμο ως κατι αναχρονιστικο κ ,ακομη παραπερα, ως κατι νεκρο?
Oblivion
30 Νοεμβρίου, 2011 5:58 μμ
Νομίζω ότι καμιά σκέψη δεν είναι νεκρή ή αναχρονιστική.
(προφανώς άλλο η σκέψη του Μαρξ, του Χέγκελ και του Αντόρνο και άλλο η σκέψη διανοούμενων επαγγελματιών επαναστατών)
dimi
30 Νοεμβρίου, 2011 6:01 μμ
οι ιδεες μπορουν να ειναι αναχρονιστικες ή/και νεκρες Ομπλιβιον.
δν μπορουμε στο σημερα να μιλαμε για μαρξισμο.
αυτο που θα μπορουσαμε και θα πρεπει να ζηταμε ειναι να αλλαξουν οι σχεσεις παραγωγης πχ, κ οχι να περασουν τα μεσα παραγωγης στον λαο, υπο την εποπτεια καποιου κομματος του λαου.
iordanoglou
30 Νοεμβρίου, 2011 6:04 μμ
Το κατεχεις καλα το εργο του Μαρξ βλέπω
dimi
30 Νοεμβρίου, 2011 6:14 μμ
κατεχω πολυ καλα τις πρακτικες που ακολουθησαν τα «επαναστατικα» κομματα εις το ονομα του Μαρξ,
απο την θεωρια στην πραξη λοιπον, κ αυτο με ενδιαφερει.
Oblivion
30 Νοεμβρίου, 2011 6:13 μμ
Δεν ξέρω αν δεν υπήρχε ο Μαρξ, αν εσύ και εγώ θα μπορούσαμε να μιλάμε για «σχέσεις παραγωγής» ή «κεφάλαιο» και ό,τι αυτά συνεπάγονται. Όταν μιλάμε για Μαρξ, δεν μιλάμε για την ιδεολογική θεωρία που επικράτησε τον 20 αιώνα. Ο Μαρξ είναι πιο ζωντανός στην σκέψη όσων σκέφτονται την κοινωνία όσο κανένας άλλος. Σε κάποιο βαθμό δηλαδή, όλοι είμαστε με τον Μαρξ:P
dimi
30 Νοεμβρίου, 2011 6:21 μμ
φυσικα αγαπητε.
εγω μιλαω για την θεωρια κ οσα γινανε στο ονομα του λεγομενου «μαρξισμου».
κ αυτο με ενδιαφερει.
dimi
30 Νοεμβρίου, 2011 6:31 μμ
και κατι που με καλυπτει.
απαντηση απο συνεντευξη του Καστοριαδη, για τον Μαρξισμο:
«O μαρξισμός ο ίδιος είναι κατά ένα μεγάλο μέρος υπεύθυνος γι’ αυτά που συνέβησαν. Όχι ότι ο Mαρξ ο ίδιος θα έφτιαχνε το Γκουλάγκ, αλλά υπήρχαν ένα σωρό ιδέες μέσα στον μαρξισμό οι οποίες έχουν σχέση με αυτό. Παραδείγματος χάρη υπάρχει μία και μόνο, μία ορθή θεωρία. Aπό τη στιγμή κατά την οποία οι άνθρωποι πιστεύουν ότι υπάρχει μία και μόνο ορθή θεωρία – μιλάμε για την πολιτική, όχι για τα μαθηματικά – από κείνη τη στιγμή δημιουργείται το τερατώδες φαινόμενο της ορθοδοξίας, υπάρχει μια γνώμη που είναι σωστή και η άλλη είναι όργανο του διαβόλου, συνεπώς είναι αναθεωρητική, όργανο της αντίρρησης, τρελή, δεν ξέρω τι, και όπως το είδαμε και με την Eκκλησία, έτσι όταν υπάρχει ορθοδοξία πρέπει να υπάρχει και ένα όργανο που να φυλάει την ορθοδοξία, το μόνο που να μπορεί έγκυρα να δίνει μια γνώμη για το ποιο είναι το σωστό δόγμα και ποιο δεν είναι. Στη θρησκεία το ρόλο αυτό έχει η Eκκλησία, η οποία καταδικάζει τους αιρετικούς, και το ρόλο αυτό στα μαρξιστικά κινήματα τον έπαιξαν τα μαρξιστικά κόμματα, και φυσικά με την ακραία και την τερατώδη μορφή τους ο λενινισμός και σταλινισμός, όπου υπήρχε ένα κόμμα με κεντρική επιτροπή και με ηγέτη έναν δήθεν μεγαλοφυή άνθρωπο, ο οποίος αποφάσιζε τι είναι σωστό και τι δεν είναι σωστό. Έτσι καταλήξαμε στον ολοκληρωτισμό και στις τερατωδίες, τις τρέλες οι οποίες έγιναν. Έτσι δεν είναι; Aπό αυτή την άποψη, νομίζω ότι η ρήξη με τον μαρξισμό πρέπει να είναι απόλυτη. Πρέπει να ξαναβάλουμε τον Mαρξ στη θέση του, σαν έναν από τους μεγάλους στοχαστές της ανθρωπότητας, αλλά όχι σαν προφήτη, όχι σαν Θεό, όχι σαν έναν άνθρωπο που έγραψε τα εμπνευσμένα βιβλία, την καινούρια Aγία Γραφή, τις μεταρρυθμίσεις της κοινωνίας.»
Oblivion
30 Νοεμβρίου, 2011 6:44 μμ
Για αυτό σου είπα πως άλλο Μαρξ και άλλο αυτό που επικράτησε.Ο Λένιν έλεγε πως η θεωρία του Μαρξ είναι αληθινή και γιαυτό είναι παντοδύναμη. Προφανώς και έστρωνε τον δρόμο σε αυτό που εγώ προσωπικά απεχθάνομαι – την ορθοδοξία και τον συγκεντρωτισμό που είναι άμεσα συνυφασμένος με αυτήν.Ο Μαρξ ωστόσο έλεγε πως η χειραφέτηση της εργατικής τάξης θα είναι έργο της ίδιας. Αυτό δεν έχει ουδεμία σχέση με τα κορακίστικα των επιγόνων συνδικαλιστών. Και ο ίδιος ο Μαρξ -απ΄όσο έχω διαβάσει- σπανίως τοποθετείται πολιτικά.Προφανώς και την 18 Μπρυμαίρ δεν την θεωρώ αμιγώς πολιτικό κείμενο -περισσότερο πολιτικο-ιστορικό. Νομίζω πως η Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας (χωρίς να την έχω διαβάσει ολόκληρη) έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία (αλλά τι λέω…:P)
dimi
30 Νοεμβρίου, 2011 6:50 μμ
μα οπως σου ειπα ρε Ομπλιβιον, σημασια εχει αυτο που επικρατησε.
κ ποσο λαθος ειναι να κανουμε ευαγγελιο το εργο του μαρξ κ του οποιοδηποτε μαρξ.
τωρα οσον αφορα τον λενιν κ το γιατι τελικα υπηρξε μαρξισμος οπως υπηρξε, οπως ειπα, το αποσπασμα που παρεθεσα, με καλυπτει.
η κριτικη της πολιτικης οικονομιας επρεπε να διδασκεται στα σχολεια?
αυτα τα πραγματα που λες ειναι κομμουνιστικα! του Κομματος εισαι κ εσυ? πρακτορας του περισσου???
Oblivion
30 Νοεμβρίου, 2011 7:06 μμ
lol.Πέρα από τον λενινισμό υπάρχει και η σοσιαλδημοκρατία, οι αναρχοκομμουνιστές (που πλέον έχουν περισσότερη σχέση με τον μαρξ παρά με κλασικούς του αναρχισμού). Υπάρχει η κλασική «αστική» πολιτική οικονομία και η κριτική της (του μαρξ). Μέχρι και κουβελικοί ξέρω πως διαβάζουν μαρξ!!!:P
dimi
30 Νοεμβρίου, 2011 7:10 μμ
χαχαχαχα
αυτα μην τα λες σε εμενα.
στους λενινιστες και στους σταλινες πες τα!! 😛
Oblivion
30 Νοεμβρίου, 2011 5:56 μμ
Στα γρήγορα από «πρώιμο»…
http://rioter.info/2009/11/07/%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%AC%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%AC%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%AC%CF%83%CE%BC%CE%B1/
Είναι όλο πολύ ενδιαφέρον, αλλά για το ζήτημά μας βλέπε » Ο εκφυλισμός των Εργατικών Οργανώσεων»
marxetal
30 Νοεμβρίου, 2011 5:47 μμ
@admin Και εγώ έχασα ένα σχόλιο που έγραψα..
@dimi Στα γρήγορα αν δεν εμφανιστεί το σχόλιο: έλεγα ότι θα μαζέψω τα σημεία που βάζεις και θα προσπαθήσω να διορθώσω κάποιες εκφράσεις ή να εξηγήσω καλύτερα ή να διαφωνήσω. Αλλά για να γίνει αυτό θέλει ψυχραιμία και χρόνο. Το συνιστώ και σε εσένα. Αλλά φαίνεται ότι καταλήγεις στο ότι έχει δοθεί η απάντηση για το πώς προχωράμε: «αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες» «συνελεύσεις γειτονιάς». Σε αυτά νομίζω όλοι συμφωνούν, το θέμα είναι το πώς τα εντάσσουν στο εκάστοτε δικό τους «εργαλείο» ή «¨πρόγραμμα». Όταν λέμε ότι ψάχνουμε κάτι εδώ, εννοείται ότι προϋπόθεση είναι η συμμετοχή και η αυτοοργάνωση των πολλών. Αλλά και πάλι αυτές οι έννοιες από μόνες τους δεν λένε τίποτα. Και στο ΠΑΜΕ αυτοοργανωμένοι είναι τα μέλη του: δεν τους οργάνωσε κάποιος απ’ έξω από το ίδιο (τραβηγμένο αλλά για να αρχίσουμε να επικοινωνούμε κιόλας όσο γίνεται πιο ξεκάθαρα).
@Oblivion Έλεγα στο σχόλιο που δεν εμφανίζεται, ότι συμφωνώ με τη διάκριση που κάνεις για το κόμμα εποχής Μαρξ (κόμμα=συνδικάτο) και αρχών 20ου αιώνα, όπου και εκεί άλλαξε η έννοια πολύ γρήγορα από τις αρχές του 20ου ως το 1917 και από εκεί και πέρα επίσης. Αν έχεις κάτι να προτείνεις σαν υλικό που να τα κοιτάει συγκριτικά κοιτώντας όπως λέμε στην παραγωγή και την αναπαραγωγή της αξίας, θα ήταν πολύ χρήσιμο. Θα προσπαθήσω να δουλέψω και σε αυτό που βάζεις για τη διάκριση «δικτατορία του προλεταριάτου» και «Εργατική εξουσία» αν και υπάρχει ήδη υλικό αλλά θέλει «αναδιατύπωση». Σε ευχαριστώ για το σχόλιο πάντως. Αν έχεις σχετικές ιδέες στέλνε ότι βρίσκεις.
dimi
30 Νοεμβρίου, 2011 5:50 μμ
marxetal,νομιζω οτι εχεις μπερδευτει λιγο.
αυτοοργανωση δεν ειναι η οργανωση μεσα σε ενα ήδη υπαρχον ιεραρχικο κομμα. (στο παραδειγμα που λες για το ΠΑΜΕ)
το ΠΑΜΕ παιρνει γραμμη, κ αυτο το γνωριζουμε ολοι μας.
Oblivion
30 Νοεμβρίου, 2011 6:05 μμ
Άρη, στο παραπάνω σχόλιό σου έβαλα ένα σύνδεσμο που ίσως σε ενδιαφέρει. Για τα περι «αναπαραγωγής της αξίας» μπορείς να δεις τον Ντοβέ (Gilles Dauve) αν και η θεώρηση με την αναπαραγωγή της αξίας νομίζω είναι προβληματική. Αν με αξία λέμε την αποκρυστάλλωση της Ουσίας της ανθρώπινης εργασίας στα προϊόντα της εργασίας των ανθρώπων, και η οποία είναι καθαρά συνάρτηση του χρόνου (η Αξία) τότε ένας που θέλει την παύση αναπαραγωγής της Αξίας -με την οποία και εγώ θεωρητικά εις την n δεν έχω κανένα πρόβλημα- μήπως είναι πολύ κοντά στο ιδεώδες που προκρίνει ως ευεργετική την ολοένα και μεγαλύτερη αύξηση των παραγωγικών δυνάμεων -και τις επιπτώσεις που αυτή θα επιφέρει στο περιβάλλον και/αρα και στον άνθρωπο?
iordanoglou
30 Νοεμβρίου, 2011 6:15 μμ
στην αξια του εμπορευματος αναφερεσαι;
Oblivion
30 Νοεμβρίου, 2011 6:21 μμ
Ναι.Όταν είπα πως «η θεώρηση με την αναπαραγωγή της αξίας νομίζω είναι προβληματική» εννοούσα την προσέγγιση που κάνουν ορισμένοι αναρχοκομμουνιστές θεωρητικοί, προτάσσοντας την κατάργηση της αναπαραγωγής της Αξίας.Βέβαια δεν έχω εντρυφήσει στις θεωρίες τους για τα καλά, οπότε παίζει και να τους παρεξηγώ.
Oblivion
30 Νοεμβρίου, 2011 6:25 μμ
Σου απάντησα, απλά το wordpress πεινάει φαίνεται.Admin anyone?
marxetal
30 Νοεμβρίου, 2011 6:18 μμ
Oblivion σε ευχαριστώ. Την κριτική που βάζεις για την αναπαραγωγή θα τη δω καλύτερα για να μη γράφω εδώ σκέψεις χύμα. Σ’ ευχαριστώ.
marxetal
30 Νοεμβρίου, 2011 5:57 μμ
@dimi Τώρα ανέβηκε το σχόλιο οπότε το βλέπεις διπλό. Όσο για το Μαρξ (κακοδιατυπωμένο το μαρξισμός του Μαρξ έχεις δίκιο, απλά προσπάθησα να κρατήσω το κείμενο όσο γινόταν πιο μικρό για να μπορεί να το διαβάσει κανείς σήμερα) εννοούσα ότι η προσπάθεια που κάνω εννοείται ότι μπαίνει στη βάση της μαρξιστικής ανάλυσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής έτσι όπως λέει και ο ocochos παραπάνω, δηλαδή (όσο μπορούμε λόγω δυσκολίας της μαρξιστικής θεωρίας που δεν είναι και α,β,γ, έφυγες) μπορεί να είναι επαναστατική και ζωντανή στο βαθμό που συνομιλεί με το παρόν της παραγωγής-αναπαραγωγής κτλ κτλ και όχι φιλτραρισμένη μέσα από δεδομένες επαναστατικές μεθόδους που αποκρυσταλλώνονται τελικά σε πρακτικές μέσα στον αγώνα. Αυτή η συζήτηση είναι τεράστια και εννοείται ότι κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να χαοθεί σε γενικότητες. Αλλά υπάρχουν προσπάθειες (όχι σαν αυτό το άρθρο) σημερινές (όχι του 19ου αιώνα) μόνο να επικαιροποιήσουν τον μαρξισμό (δεν εννοώ για τίποτα κουλά που τα διαβάζουν 5 άνθρωποι σε όλο τον κόσμο) και κοιτούν τους σύγχρονους αγώνες με κριτική ματιά. Άρα το σίγουρο είναι ότι θέλει συζήτηση επί του συγκεκριμένου. πχ. τελικά τί ήταν το κίνημα του Συντάγματος; Τί ήταν ο Δεκέμβρης; Τί είναι το Occupy στις ΗΠΑ. Εκεί θα μάθουμε να χρησιμοποιούμε και το μαρξισμό γιατί, εδώ δεν μιλώ να μάθουμε ως άτομα, εννοώ το να επιστρέψει ο μαρξισμός ως ζωντανή θεωρία (που μέχρι πρόσφατα) είχε καταλήξει βιβλίο για τους λίγους με ότι αυτό συνεπάγεται. Σε ευχαριστώ για τα σχόλια, τα μαζεύω και επανέρχομαι όσο μου επιτρέπει η θέση μου σε αυτό το σύστημα ως εργαζόμενος..
dimi
30 Νοεμβρίου, 2011 6:04 μμ
marxetal.
στο ερωτημα σου τι ηταν το κινημα του συνταγματος, τι ηταν ο δεκεμβρης, τι ειναι το occupy everything, η απαντηση ειναι απλη, κατ’εμε παντα : ο κοσμος χρησιμοποιουσε αναρχικα προταγματα, για να παρει επιτελους την ζωη του , στα χερια του.
φυσικα, στις περισσοτερες των περιπτωσεων, ολα ξεκινησαν επειδη ο κοσμος φοβηθηκε οτι θα χασει την μικροιδιοκτησια του (που κ γινεται),αλλα απο καπου πρεπει να αρχιζαμε.
βεβαια, τωρα θα μου πεις, αν ειναι οι βασεις λαθος, ολοκληρο το οικοδομημα θα καταρρευσει..αλλα αυτο ειναι μια αλλη κουβεντα.
LAGARTSAS-A
30 Νοεμβρίου, 2011 7:34 μμ
Ψήφισμα αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους εργάτες της Ελληνικής Χαλυβουργίας
ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ!
29 ημέρες απεργίας κλείνουν σήμερα οι 400 εργάτες της Ελληνικής Χαλυβουργίας Ασπροπύργου. 400 εργάτες, 400 οικογένειες με 2 και 3 παιδιά η κάθε μία, δίνουν ένα αγώνα για όλους τους εργάτες, για όλους τους εργαζόμενους. Απαιτούν να ανακληθούν οι απολύσεις των 34 συναδέλφων τους και να μην περάσουν τα νέα αντεργατικά μέτρα (το 5ωρο, η εκ περιτροπής εργασία, το ωρομίσθιο, οι απλήρωτες υπερωρίες, η κατάργηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων) που θέλει να επιβάλλει η εργοδοσία.
Γράφουν οι ίδιοι σε πρόσφατη ανακοίνωση τους:
«…Κατεβήκαμε σε απεργία.
Είμαστε όρθιοι, είμαστε ήδη νικητές. Ο βιομήχανος Μάνεσης ομολόγησε ότι δεν περίμενε τέτοιο αγώνα! Οι βιομήχανοι στα γύρω εργοστάσια περίμεναν να έχουμε κουραστεί, να έχουμε πάει για δουλειά με σκυμμένο το κεφάλι, να έχουμε υπογράψει 5ωρο. Αποδείξαμε ότι οι εργάτες έχουν αστείρευτη δύναμη. Όλες αυτές τις μέρες, όλο το 24ωρο με βάρδιες περιφρουρούμε την απεργία μας. Ένιωσαν τη δύναμή μας, και εμείς μάθαμε περισσότερα.
Ξεχωρίζουμε τους φίλους από τους εχθρούς.
Δεκάδες σωματεία μας στηρίζουν από την πρώτη μέρα με ψηφίσματα και αποφάσεις απ’ τα συνδικάτα, φορείς της γειτονιάς, συλλόγους αγροτών, νεολαίας, φοιτητών, μαθητών, γυναικών, από παντού. Με την φυσική τους παρουσία έξω από την πύλη, με την συγκέντρωση χρημάτων για τις οικογένειες. των χαλυβουργών, με συγκέντρωση τροφίμων. Η απήχηση του αγώνα μας πέρασε τα σύνορα της χώρας. Μας έρχονται μηνύματα από συνδικάτα και οργανώσεις άλλων χωρών.
Για τον χαλυβουργό δεν έχει γυρισμό!
Χάνοντας εμείς, ανοίγει η πόρτα για το 5ωρο και την εργασιακή ζούγκλα όχι μόνο σε μας αλλά και στις υπόλοιπες βιομηχανικές μονάδες. Οι βιομήχανοι περιμένουν στην γωνία. Η νίκη των χαλυβουργών θα είναι μια μεγάλη νίκη για όλη την εργατική τάξη. Οι διευθυντές των εργοστασίων παρακολουθούν την εξέλιξη του αγώνα μας. Οι εργάτες δεν έχουν όφελος από το να παρακολουθούν. Μπείτε στον αγώνα χωρίς χάσιμο χρόνου! Οι βιομήχανοι έχουν κοινό σχέδιο και είναι σε συνεννόηση. Αυτό αποκαλύφθηκε. Στις συναντήσεις στο υπουργείο, ο υπουργός πίεζε να δεχτούμε τις προτάσεις του Μάνεση!
Τα ίδια ετοιμάζουν σε όλα τα εργοστάσια!
Καταγγέλλουμε σε όλους τους εργαζόμενους την πλειοψηφία της Ομοσπονδίας Μετάλλου και του Εργατικού Κέντρου Ελευσίνας που προκήρυξαν μια …τρίωρη στάση εργασίας, όταν θα έχουμε κλείσει 25 μέρες απεργίας! Περιμένουν και αυτοί μέχρι τότε να έχουμε λυγίσει. Γελιούνται! Για πάνω από 18 μέρες απεργιακού αγώνα των χαλυβουργών ούτε καν συνεδρίαζαν αλλά μας «συμβούλευαν» να υποταχθούμε, μας συκοφαντούσαν, προσπαθούν να μας διαιρέσουν.
Συνάδελφοι εργάτες προσπεράστε τους και οργανωθείτε σε κάθε χώρο δουλειάς.
Απαιτήστε Γενική Συνέλευση, ζητήστε ενημέρωση, πάρτε αποφάσεις συμμετοχής στην στάση εργασίας…
Πάρτε αποφάσεις για απεργιακό αγώνα, μετατρέψτε την απόφαση για στάση εργασίας σε αληθινό αγώνα που να ταρακουνήσει τους βιομήχανους….»
Είμαστε μαζί τους! Ο αγώνας τους είναι και δικός μας αγώνας, απέναντι στον εργασιακό-κοινωνικό μεσαίωνα που επιβάλλει η πολιτική της τρόικας με την ανοιχτή πια συμπαράταξη ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ.
Ως Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Ηλιούπολης, στο πλαίσιο της έμπρακτης στήριξης του αγώνα αυτού προχωράμε στη συλλογή χρημάτων και τροφίμων και προγραμματίζουμε μια μαζική επίσκεψη αλληλεγγύης στους απεργούς στις εγκαταστάσεις της εταιρίας στον Ασπρόπυργο ( το ερχόμενο Σάββατο 3/12 – εκκίνηση: 10.30πμ από το άλσος Ηλιούπολης)
[ Κατάθεση χρημάτων για την αλληλεγγύη στον αγώνα τους μπορεί να γίνει και στο λογαριασμό αλληλεγγύης
στην Εθνική Τράπεζα με αριθμό 200/623301-52 ]
Καλούμε κάθε συνδημότη μας, κάθε άνεργο και κάθε εργαζόμενο, να στηρίξουν με κάθε τρόπο το δίκαιο και σπουδαίο αυτό αγώνα!
Κυριακή 27 Νοέμβρη 2011
Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Ηλιούπολης
http://askilioupolis.espivblogs.net/
rocknrollfever
2 Δεκεμβρίου, 2011 12:01 πμ
Kαλά τα λέει κι αυτός… 😦