Το πάθος και η προδοσία ήταν πάντα οι υποκινητές της ιστορίας.
Όχι της βιβλικής ιστορίας που μαθαίνουμε από παιδιά. Το μεγάλο πάθος δεν ήταν αυτό του Ηρώδη για την όμορφη κόρη της συζύγου του. Η Σαλώμη δεν ήταν μια πλανεύτρα που ζητούσε εκδίκηση για την εξύβριση της μητέρα της. Ήταν μια ερωτευμένη νεαρή που περιφρονήθηκε. Πέρα από τα ηθικοπλαστικά παραμύθια της Καινής Διαθήκης για το «επικίνδυνο θυληκό» λοιπόν, ο Όσκαρ Γουάιλντ διακρίνει τον αληθινό λόγο που μπορεί να φτάσει μια γυναίκα στα άκρα: να επιθυμεί το θάνατο του αγαπημένου της· την απόρριψη.
—————————————
———————————-
απόσπασμα από το θεατρικό έργο του Γουάιλντ «Σαλώμη» σε μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ
(Ένα τεράστιο μαύρο χέρι, το χέρι του δήμιου, προβάλλει από τη στέρνα, φέρνοντας πάνω σε ασημένια ασπίδα το κεφάλι του Γιοχαναάν. Η Σαλώμη το αρπάζει. Ο Ηρώδης κρύβει το πρόσωπό του με το μανδύα του. Η Ηρωδιάδα χαμογελάει και κάνει αέρα με τη βεντάλια της. Οι Ναζωραίοι πέφτουν στα γόνατα και αρχίζουν να προσεύχονται)
——————————
ΣΑΛΩΜΗ
Α! Δεν ήθελες να σου φιλήσω το στόμα, Γιοχαναάν. Ωραία! Τώρα θα το φιλήσω. Θα το δαγκώσω με τα δόντια μου, όπως δαγκώνουμε ώριμο φρούτο. Ναι, θα φιλήσω το στόμα σου, Γιοχαναάν. Το είπα – δεν το είπα; Το είπα. Α! Θα το φιλήσω τώρα… Μα, γιατί δεν με κοιτάς, Γιοχαναάν; Τα μάτια σου, που ήταν τόσο τρομερά, τόσο γεμάτα με οργή και περιφρόνηση, τώρα είναι κλειστά. Γιατί είναι κλειστά; Άνοιξε τα μάτια σου. Σήκωσε τα βλέφαρά σου, Γιοχαναάν! Γιατί δεν με κοιτάς; Με φοβάσαι, Γιοχαναάν, και δεν θες να με κοιτάξεις; Και η γλώσσα σου, το κόκκινο φίδι που πέταγε φαρμάκι, δεν κουνιέται πια, δεν λέει τίποτα τώρα, Γιοχαναάν, η άλικη οχιά που έφτυνε το δηλητήριό της πάνω μου. Παράξενο -ε; Πως δεν σαλεύει πια η κόκκινη οχιά; Δεν με θέλησες δικιά σου Γιοχαναάν. Με απέρριψες! Είπες λόγια αισχρά για μένα. Μου φέρθηκες λες κι ήμουν πόρνη, εταίρα, εγώ, η Σαλώμη, η κόρη της Ηρωδιάδας και πριγκίπισσα της Ιουδαίας! Ε, λοιπόν, Γιοχαναάν, εγώ είμαι ακόμα ζωντανή, αλλά εσύ είσαι νεκρός και το κεφάλι σου μου ανήκει. Μπορώ να το κάνω ό,τι θέλω. Μπορώ να το πετάξω στα σκυλιά και στα όρνια τ’ ουρανού.Ό,τι αφήσουν τα σκυλιά, θα το καταβροχθίσουνε τα όρνια… Αχ, Γιοχαναάν, Γιοχαναάν, ήσουν ο μόνος άντρας που ερωτεύτηκα. Όλους τους άλλους άντρες τους βλέπω σιχαμένους. Όμως, εσύ ήσουν όμορφος! Το κορμί σου ήταν κολόνα φιλντισένια σε βάθρο ασημένιο. Ήτανε κήπος γεμάτος περιστέρια κι ασημένια κρίνα. Ήτανε πύργος ασημένιος με στολίδια του ασπίδες φιλντισένιες. Τίποτα τόσο λευκό σαν το κορμί σου, Γιοχαναάν. Τίποτα στον κόσμο τόσο μαυρό σαν τα μαλλιά σου. Σ’ ολόκληρο τον κόσμο τίποτα τόσο κόκκινο σαν το στόμα σου. Η φωνή σου θυμιατήρι που σκόρπιζε αλλόκοτα αρώματα και, όταν σε κοίταζα, μου ερχόταν μουσική αλλόκοτη. Αχ, γιατί δεν καταδέχτηκες να με κοιτάξεις, Γιοχαναάν; Πίσω από τις απλωμένες σου παλάμες και πίσω από τους αφορισμούς σου έκρυψες το πρόσωπό σου. Έβαλες μπρος στα μάτια σου προπετασμα φανατικού που θέλει το Θεό του. Ε, ναι, τον είδες το Θεό σου, Γιοχαναάν, όμως εμένα, εμένα δεν με είδες ποτέ σου. Εάν με είχες δει, θα με είχες ερωτευτεί. Εγώ σε είδα, Γιοχαναάν, και σ’ ερωτεύτηκα. Και είμ’ ακόμα ερωτευμένη, Γιοχαναάν, μόνο μαζί σου… Διψάω για την ομορφιά σου, πεινάω για το κορμί σου και ούτε το κρασί ούτε τα φρούτα μου καταλαγιάζουνε το πάθος. Τι θα κάνω τώρα, Γιοχαναάν; Ούτε χείμαρροι ούτε ωκεανοί μπορούν να σβήσουν το πάθος μου. Ήμουν πριγκίπισσα κι εσύ με περιφρόνησες. Ήμουν παρθένα κι εσύ μου αφαίρεσες την παρθενικότητα. Ήμουν αγνή κι εσύ γέμισες τις φλέβες μου φλόγα… Αχ, αχ! Γιατί δεν με κοίταξες, Γιοχαναάν; Αν με είχες κοιτάξει, θα με είχες ερωτευτεί. Ξέρω καλά πως θα με είχες ερωτευτεί, και το μυστήριο του έρωτα είναι πιο μεγάλο από το μυστήριο του θανάτου. Μονο τον έρωτα πρέπει να κοιτάζουμε!
*********
ΥΓ: Δείτε οπωσδήποτε το βίντεο. Είχα την τύχη να παρακολουθήσω την παράσταση του Κάρλος Σάουρα με την Αΐντα Γκομέζ στον ρόλο της Σαλώμης στο Ηρώδειο. Ακόμα θυμάμαι εκείνο το βράδυ σαν να ήταν χθες. Λυπάμαι πολύ που σε αυτό το απόσπασμα δεν διακρίνεται ότι το κάθε ένα από τα 7 πέπλα έχει κι ένα χρώμα του ουράνιου τόξου.
Narrator
short link http://wp.me/p1pa1c-eyd
το featured image που ανέβηκε μετά βασάνων και κόπων από τον μανικάκο, είναι από την εικογράφηση που έκανε ο Aubrey Beardsley για την έκδοση του θεατρικού.
μανικακος
26 Νοεμβρίου, 2011 2:11 μμ
Πεχλιβάνης
26 Νοεμβρίου, 2011 3:18 μμ
Ρε άτιμε Μανικάκε, έχεις μπει στο σκληρό μου δίσκο και παίζεις όλα τα τραγουδάκια που έχω; Που τους θυμήθηκες τους «Στρογγυλό Κίτρινο» ρε θηρίο; 🙂
μανικακος
26 Νοεμβρίου, 2011 3:23 μμ
ειχα μια κουβεντα πριν με ΤΑ ΔΙΑΦΑΝΑ …
καριων
26 Νοεμβρίου, 2011 3:57 μμ
Ασχετο αλλα μου ηρθε.Ποιος ειχε αποκαλεσει »Σαλωμη της ΝΔ» ποιον,και γιατι;
Ετσι να τρολλαρω λιγο κι εγω μια φορα.
Narrator
26 Νοεμβρίου, 2011 4:08 μμ
‘Εχω την εντύπωση ότι εμπλέκετε ο Αρούλης ο Σπηλιωτόπουλος, αλλά δεν είμαι σίγουρη.
Mitsaras
26 Νοεμβρίου, 2011 4:10 μμ
O Καρατζαφύρερ τον Σπηλιωτόπουλο όταν βιάστηκε να ανακοινώσει τη νίκη της ΝΔ στις εκλογές του 2001.
ΗΠΣΤΓ
26 Νοεμβρίου, 2011 3:58 μμ
Τό ‘χει με την τέχνη, τό ΄χει.
Mitsaras
26 Νοεμβρίου, 2011 4:12 μμ
Του Strauss
Narrator
26 Νοεμβρίου, 2011 4:17 μμ
εμπνευσμένο από το συγκεκριμένο θεατρικό!
demonio
26 Νοεμβρίου, 2011 6:03 μμ
Η Σαλωμη του Πασολινι, απο Το Κατα Ματθαιον Ευαγγελιο του 1964
oldboy99
26 Νοεμβρίου, 2011 8:28 μμ
Τ’ αρσενικά να κατανοήσουν πολύ καλά τον λόγο που μια γυναίκα μπορεί να φτάσει στα άκρα, δλδ να επιθυμεί τον θάνατο του αγαπημένου της. Δεν είναι άλλη από την ΑΠΟΡΡΙΨΗ! Ν’ ακούτε τον Όσκαρ Γουάιλντ…και όχι μόνο 😉
Αθανασία
26 Νοεμβρίου, 2011 9:05 μμ
Να αγαπάς χωρίς να αγαπιεσαι.
Έχουν γραφτεί αριστουργήματα σε χαρτί και σε πανί
Ataxias Respiratos
27 Νοεμβρίου, 2011 11:13 μμ
Μόλις της φέρανε της Σαλώμης την κεφαλή του Ιωάννη, αυτή όντως έκανε το αναμενόμενο: φίλησε τα χείλη σα λυσσασμένη, έγλειψε το αίμα με άφατη ηδονή. Το κακό είναι πως, αν κανείς γλείψει αίμα από κομμένο λαιμό, δεν πάψει ποτέ του να το θέλει, όλο και περισσότερο, με δίψα ακόρεστη που τελειώνει μόνο με τον θάνατο. Η Σαλώμη άφησε το παλάτι, φόρεσε κουρέλια και βγήκε στις αμμουδιές της Γενισαρέτ. Πλάγιαζε με τους πάντες: ψαράδες, εμπόρους, περαστικούς, ζητιάνους – κι όταν τέλειωναν μέσα της ανίσχυροι από την έκρηξη της γκάβλας, τους καλοέκοβε το κεφάλι και έγλειφε λαίμαργα τον κομμένο λαιμό. Πρέπει ωστόσο να ασκούσε τρομερή γοητεία γιατί κανείς δεν την απέφευγε – ίσα-ίσα είχε γίνει ο θρύλος της Θάλασσας της Γαλιλαίας: κατά χιλιάδες έφταναν για να δοκιμάζουν το θανατηφόρο αγκάλιασμα της. Καθώς μάλιστα είχε αφήσει γένια κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως ήταν η κόρη της Ηρωδιάδας. Σε όσους τη ρωτούσαν απαντούσε, ποιος ξέρει γιατί, πως την έλεγαν *** και πως ήτανε γιος ξυλουργού.
απο http://www.triaridis.gr/
Ράσπα
7 Δεκεμβρίου, 2011 1:30 πμ
Υπερπηδώ το δραματικό στοιχείο (πάθη, προδοσίες και άλλα ταπεινά συμπτώματα του μεγαλύτερου ενιαίου προβλήματος) και το ρίχνω στo βαθύτερο νόημα: Δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ: γιατί λοιπόν έπρεπε η Σαλώμη να ερωτευτεί αυτόν που βεβαιωμένα θα την απέρριπτε. Πάντοτε ερωτεύεσαι το άπιαστο, γιατί αν το πιάσεις δεν είσαι πια ερωτευμένος, απλά κατέχεις (εκτός αν το αφήσεις για κάτι άλλο). Πόσο θλιβερός λοιπόν είναι ο έρωτας της πριγκιποπούλας που ερωτεύεται… έναν προφήτη- έναν… παπά! Σε αυτήν την περίπτωση δεν χωράνε έρωτες, αλλά συνοικέσια… Η ιστορία το έχει επιβεβαιώσει. Κι όμως, ένας παπάς μπορεί να ψαρώσει μια πριγκιποπούλα! —Αυτή είναι η δύναμη του πνεύματοςςςς!— Και επομένως, καλά έκανε η Σαλώμη και έπαιξε την τσόντα στον πατριό της που του πήρε το κεφάλι. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Φοβερά βυζιά η Σαλώμη…
Narrator
8 Δεκεμβρίου, 2011 2:56 πμ
Μα το δράμα είναι αυτό που μας θρέφει αγαπητέ, διαφορετικά η ζωή θα ήταν χωρίς νόημα. Όσο για τον Ιωάννη, δεν τον λυπάμαι καθόλου. Καλά να πάθει.
ΥΓ: για το όμορφο σώμα, τα χείλη και τα μαλλιά του μιλάει, όχι για το πνεύμα.
alexantro trollientes
7 Δεκεμβρίου, 2011 10:54 πμ
ποια απ ολες, η Ljuba ?
Ράσπα
7 Δεκεμβρίου, 2011 9:06 μμ
Κι αυτή…
AMMONAMMO
3 Ιουνίου, 2020 5:29 μμ
ΑΓΓΕΛΟΣ Η Απάντηση μου- προς Narrator—Το δράμα θρέφει το πολιτισμό και γράφτηκαν αριστουργήματα, ανά εποχές και εποχές…όπως και η περίπτωση Οιδίποδος και Ιοκάστης…εγώ λυπάμαι την όμορφη Σαλώμη,που θα μπορούσε να αγαπηθεί,γιατί τα ερωτικά συναισθήματα της ήτανε αγνά καθαρά νεανικά,γνήσια κι ερωτικά.Υπήρξε πανέμορφη που κατέληξε τελικά πόρνη κοινή δωρεά σε όλους…έπειτα απο την απόρριψη του Περιθωριακού Προφήτη Ιερέα Ιωάννη,τον όχι του τότε »Θρησκειακού Συστήματος παπάδων Φαρισαίων»’.Όμως,θα διαφωνήσω μαζί σου,για το »’καλά να πάθει»’.Όχι…Ούτε κι αυτός έφταιξε για το χαμένο έρωτα με την όμορφη Σαλώμη,αλλά ήταν η επιλογή του αυτή,να ακολουθήσει το πνευματικό δρόμο,το Θεό,όπως αυτός πίστευε μέσα του.Ήταν αναφαίρετο δικαίωμα του,και καλά έπραξε.Κακό δεν έκανε σε κανέναν,καθαρά δική του επιλογή.Απλά,η Σαλώμη που δεν της αφορούσε το πνεύμα,αλλά η ζωή και η ευδαιμονία μέσα απο την ηδονή και τον έρωτα,εκδικήθηκε για το χαμένο έρωτα της. Εκδικήθηκε για την απόρριψη της.Αυτή είναι η άποψη μου.-ΑΓΓΕΛΟΣ
AMMONAMMO
3 Ιουνίου, 2020 5:32 μμ
AMMONAMMO-Η Παραβολή της Σαλώμης και του Ασώτου (The Parable of Salome and the Prodigal)-rec.2020… στο YouTube…https://www.youtube.com/watch?v=689I5k8ctw0 όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να ακούσει το μουσικό κομμάτι αυτό-τραγούδι…περιγραφή…ας πούμε, που έγραψα για την υπόθεση της Σαλώμης.Ξεκαθαρίζω,δεν κα΄νω διαφήμηση κι ούτε εμπόριο.Ευχαριστώ,Υπηρετούμε απλά τη τε΄χνη και το πολιτισμό.ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΟΠΛΙΣ.