όταν ξεπλύθηκε ο Βορίδης και βγήκε ο Μπους από κάτω

Αναδημοσίευση από το risinggalaxy

***

Εχθές το βράδυ έκανα το λάθος να δω λίγα λεπτά από αυτή την υπέροχη εκπομπή με τον τίτλο “Πρωταγωνιστές”. Ένα από τα πλέον έγκυρα δείγματα αυτού που αποκαλώ “δημοσιογραφία από αφεντικά για αφεντικά”.  Ο πολύς κ. Θεοδωράκης ξεκίνησε την επικοινωνιακή εκστρατεία ξεπλύματος, τριψίματος, σπατουλαρίσματος και βαψίματος του ΛΑ.Ο.Σ. . Οι τελευταίες επιταγές της χρημαστοπιστωτικής μόδας απαιτούν τα ακροδεξιά λαικιστικά κόμματα ανά την υφήλιο, και κυρίως στην Ευρώπη, να αναδείξουν το πιο σοβαρό-”δημοκρατικό” προφίλ τους, σε αντίθεση με αυτό που είναι πραγματικά: κοινοβουλευτικές βιτρίνες σοβινιστών, φασιστών, μοναρχικών και εθνικοσοσιαλιστών, και κάθε είδους μισάνθρωπων. Δεν θα στα σταθώ στις αβρότητες μεταξύ του τσεκουράτου Βορίδη που βαφτίστικε “ακτιβιστής” της ακροδεξιάς στα νιάτα του ( όπως ακροδεξιοί ακτιβιστές βαφτίστικαν σε παλιότερο άρθρο καθεστωτικής φυλλάδας οι ναζί της Χρυσής Αυγής). Από αυτό και μόνο είναι προφανές πως οι επικοινωνιολόγοι του μνημονίου και του ΔΝΤ στην ελλάδα ( π.χ civitas) και όσοι πρόθυμοι αφεντικοδημοσιογράφοι υπάρχουν (βλ. Θεοδωράκης), μάλλον κάνουν τσαπατσούλικη δουλειά χρησιμοποιώντας επικοινωνιακές φρασούλες όπως “ακτιβιστές της δεξιάς”. Καταλαβαίνω τη λογική πίσω από αυτές τις αμερικανιές αλλά μάλλον θα χρειαστεί κάτι περισσότερο από αυτά τα τρίκ. …..Έχουν να πολεμήσουν τον Θανάση Βέγγο στην ταινία “Το μεγάλο κανόνι” και της μνήμες χιλιάδων ανθρώπων για το τι σημαίνει φασισμός. Η Ελλάδα δεν είναι Μ. Βρετανία ούτε Φιλανδία και η μαχόμενη αριστερά έχει αφήσει παρακαταθήκες.

ο Βορίδης σε στιγμές "ακροδεξιού ακτιβισμού"

Δυστυχώς  η “εξέλιξη” της στρέβλωσης των εννοιών, όπως αυτή μας έρχεται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, δεν είναι καθόλου μα καθόλου αστεία. Ποιος δεν θυμάται άραγε τον ανάμεικτο πατριωτισμό-εθνικισμό του Μπους και των νεο-συντηρητικών στην Αμερική; Ποιος δε θυμάται τις δηλώσεις περί μιας δύναμης του “καλού” που θα έκανε την εκστρατεία ”ελευθερίας” όπου αυτή έκρινε αναγκαίο ; Πως αλλιώς θα προσδιορίζαμε την πολιτική στρέβλωση του λόγου του Μπούς αν όχι “εθνικοφιλελευθερη”; Γιατί και στην περίπτωση του Μπους αλλά και των περισσότερων αυτοχαρακτηριζόμενων “φιλελεύθερων”, αυτό που νοείται ως “ελευθερία” είναι η ελευθερία των αγορών. Δηλαδή η ασυδοσία του κεφαλαίου, χρηματοπιστωτικού και μη που δεν κρατάει πλέον ούτε τα αστικοδημοκρατικά και κοινοβουλευτικά προσχήματα. Αυτό είναι στις μέρες μας ο “φιλελευθερισμός” . Δεν έχει καμιά σχέση με τα δικαιώματα του ανθρώπου ή με κάποιες γενικόλογες διακηρύξεις περί ισονομίας και ελευθερίας του καθενός. Όλα για το χρήμα και όλα κινούνται από το χρήμα. Ότι, δηλαδή, αιματοκύλισε τον πλανήτη από το ’70 και μετά, εδραίωσε δικτατορίες, παγκόσμιες τράπεζες και οργανισμούς εμπορίου, λήστεψε, δυνάστευσε και χρεωκόπησε χώρες ολόκληρες και καταδίκασε σε πείνα μεγάλα κομμάτια πληθυσμών, στο Νότιο κυρίως ημισφαίριο του πλανήτη. Αυτό που ονομάζουμε νεοφιλελευθερισμός.

O Μπους σε στιγμές φιλελεύθερου ακτιβισμού των αγορών

Αυτό είναι ο κύριος Βορίδης. Μια συνταγή πολιτικής καριέρας αμιγώς Αμερικάνικη, η οποία αναζητά σοβαρά στελέχη από το χώρο της ακροδεξιάς και του φασισμού για να τα παρουσιάσει ως εγγυητές των “ρεαλιστικών” λύσεων για τη κρίση. Για μια ακόμα φορά βλέπουμε να ξετυλίγεται μπροστά μας η ίδια ιστορία: Αυτοί που μας χρεοκόπησαν μας πασάρουν και τις λύσεις. Βλέπε τράπεζες, Παπαδήμοι και διεθνείς οργανισμοί. Και μιας που τώρα το παλιό πολιτικό προσωπικό έχει απαξιωθεί πλήρως και χρειαζόμαστε κάτι καινούργιο, αυτό το καινούργιο θα το βρούμε στους παλιούς καλούς φίλους του κεφαλαίου, του φασίστες. Όπως πολύ σωστά επισήμανε η Ναόμι Κλάιν στο γνωστό βιβλίο της “Το Δόγμα του Σοκ”, είναι τέτοιες οι οικονομικές πολιτικές που πρέπει να περάσουν στις χώρες που πατάει το ΔΝΤ μέσω της κρίσης, που αυτό μπορεί να γίνει μόνο με μετατόπιση του πολιτικού σκηνικού όλο και πιο δεξιά. Αν τη δεκαετία του ’70 -κυρίως- αυτό το κατάφερνε το κεφάλαιο με τις δικτατορίες, στις μέρες μας φαίνεται να το καταφέρνει πιο “αναίμακτα” με τους Λεπέν, τους Βορίδιδες, τους Καρατζαφέριδες, τα νεοναζιστικά κόμματα σε Ουγγαρία, Βρετανία και αλλού. Και αν ακόμα όλο αυτό το νεοφασιστικό τσίρκο δεν έχει το πρώτο ρόλο στην λήψη αποφάσεων ας δούμε τι ρόλο παίζει στον κυρίαρχο πολιτικό λόγο αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη.

Βέβαια ο παραδοσιακός λόγος της Αριστεράς στην Ελλάδα, με ολίγη από πατρίδα και έθνος, μάλλον υποβοηθάει την ροή ψηφοφόρων προς την ακροδεξιά παρά το αντίθετο. Το να κάνουν πολλοί πως δεν ακούν τα συνθήματα περί “προδοτών πολιτικών”, συνθήματα που μέχρι πριν από λίγο καιρό τα φώναζε μόνο ο Πλεύρης και η Χρυσή Αυγή, δεν βοηθάει καθόλου, μα καθόλου. Δυστυχώς για τους θιασώτες των νέων ΕΑΜ, το brandname για τις “πατρίδες” και τα “έθνη” το έχουν άλλοι ( και ελπίζω να έχω άδικο εγώ). Αυτό άλλωστε φαίνεται και από το πως αντιμετωπίζονται από τα ΜΜΕ τα κόμματα της Αριστεράς. Δεν καταλαβαίνω γιατί πολλοί φίλοι εξοργίστηκαν με τις δηλώσεις Καρατζαφέρη περί “κομμουνιστών”. Την αλήθεια είπε ο άνθρωπος. Το θέμα είναι πότε η βάση της Αριστεράς θα ασχοληθεί σοβαρά με τον κομμουνισμό και όχι με το κράτος και τον εθνικό-πατριωτισμό.

Πίσω στην Αμερική, οι παραδοσιακοί Ρεπουμπλικάνοι έχουν φρίξει που ξαφνικά στο κόμμα τους κάνουν κουμάντο κάτι επικίνδυνοι τηλε-αστέρες της ακροδεξιάς σαν τον Ρας Λίμπο ( μπροστά στον οποίο ο Λιακόπουλος είναι αρνάκι και τέρας λογικής).  Τρέχουν και δεν φτάνουν να διαχωρίζουν όσο μπορούν τη θέση τους από τους αρνητές του Ολοκαυτώματος, τους οπαδούς των ufo και της φυλετικής υπεροχής. Το ίδιο φρήτουν και οι “πολιτισμένοι” Γάλλοι “Σοσιαλιστές”  του ανθρώπινου καπιταλισμού στη θέα του ΠΑΣΟΚ και του Βορίδη στην ίδια κυβέρνηση. Της υποκρισίας το κάγκελο.

Σε ότι αφορά την ελληνική ακροδεξιά και τα αντίστοιχα αμερικάνικα φυντάνια, ο δρόμος προς το κοινοβούλιο είναι ένας. Εκπομπές με συνωμοσιολογία, πολιτική προπαγάνδα υπέρ του κεφαλαίου και των λόμπι και θέματα εκφασισμού της κοινωνίας όπως οι μετανάστες, οι αμβλώσεις και τα δικαιώματα των γκέι.

Βέβαια πλέον δεν είναι και τόσο δύσκολο να ξεπλυθεί κανείς νεοφασίστας από το παρελθόν του. Ούτως η άλλως αυτό που πρέπει να κάνει είναι να παίρνει πάντα το μέρος της δύναμης και της εξουσίας, κολακεύοντας το πόπολο με μεγάλα λόγια για τη καθαρότητα της Ευρώπης, όπως ακριβώς έκανε ο Χίτλερ το ’29 -΄33 τάζοντας “σοσιαλισμό” στους εργάτες, καθαρότητα στους μικροαστούς και ανάπτυξη στους Κεφαλαιοκράτες.

Και τα δικά μας μπουμπούκια δεν μιλάνε πλέον για τον “κίνδυνο των Εβραίων” τουλάχιστον όχι το΄σο ανοικτά, παράπαίρνουν το μέρος του Ισραήλ και των ΗΠΑ στο Παλαιστινιακό. Είναι μια από τις καινούργιες παραλλαγές της φασιστικής ιδεολογίας στο δρόμο της προς τα κοινοβούλια.

Όταν έχουμε φτάσει στο σημείο να μας πλασάρουν τους Βορίδιδες ως μια “σοβαρή και ρεαλιστική” πρόταση “ευθύνης”, ας αναλογιστούμε πως μας παρουσιάστηκαν τα γεράκια των νέο-συντηρητικών και του Μπους τη δεκαετία που μας πέρασε. Είναι ακριβώς η ίδια αντίληψη για τον κόσμο ως ένα κόσμο φόβου αναμεταξύ μας, για τον καθέναν από εμάς, και ασυδοσίας των αγορών εναντίων όλων μας.

Η συνταγή είναι πετυχημένη. Οι μάγειρες κάθε μέρα στα κανάλια. Και τη βλέπω τη δουλειά να το τρώμε αμάσητο το “μενού”.

υ.γ. …να υποθέσω ότι στην επόμενη σφαγή τύπου Μπρέιβικ-Νορβηγία, θα καταδικαστεί ο «εξτρεμισμός από όπου και αν προέρχεται.»

risinggalaxy

Ετικέτα: Ακροδεξιά, Βορίδης, Καπιταλισμός, Μπους, Νεοφιλελευθερισμός, νεοφασισμός

Posted in: Αναδημοσιεύσεις, Ελλάδα, Κόσμος, Κείμενα