Τρεχάτε ποδαράκια τους

του Γαλαξιάρχη

του Στάθη

Στο συμπυκνωμένο ιστορικό χρόνο που ζούμε, το ψέμα έχει πλέον ζωή που μετριέται σε ώρες. Πολιτικές απάτες που θα έπαιρναν μήνες μέχρι να αρχίσουν να μισοαποκαλύπτονται, σήμερα ομολογούνται δημόσια μέσα σε 24 ώρες από τους ίδιους τους απατεώνες. Ναι μεν το σκηνικό αυτό είναι αποκαλυπτικό -έως και διασκεδαστικό, για κάποιον φύση αισιόδοξο- αλλά ταυτόχρονα συντελεί στην αποκορύφωση της κοινωνικής σύγχυσης και φόβου. Η κατάσταση παραπέμπει στην παροιμία «φοβάται ο Γιάννης το θεριό». Το πληγωμένο σύστημα παραμένει οριακά ισχυρό, αλλά και πανικόβλητο. Ανασυντάσσεται όπως-όπως και επιχειρεί απεγνωσμένες στοχευμένες επιθέσεις, υπό καθεστώς έκδηλου φόβου. Η πανίσχυρη κοινωνία έχει μεν μυριστεί και την ισχύ της και το συστημικό δούλεμα, αλλά δεν τολμά εύκολα να βγει από την τρύπα της και μόνο -σε πλήρη σύγχυση- συγκυριακά και οχληδόν. Το αύριο αναμένεται, αν μη τι άλλο, ενδιαφέρον…

Όταν Τσακ Νόρρις ζήλεψε Παπαδήμο

Δύο εβδομάδες από όταν μάθαμε από τον (πρώην) πρωθυπουργό μας ότι θα ξαναγίνουμε «κυρίαρχος λαός» διά του δημοψηφίσματος, βγήκαμε από το ευρώ, ξαναμπήκαμε στο ευρώ, δεν πήραμε έκτη δόση, θα πάρουμε έκτη δόση, το δημοψήφισμα ήταν η μόνο επιλογή, το δημοψήφισμα έγινε καταστροφή, δεν έγιναν εκλογές, η κυβέρνηση πήρε ψήφο εμπιστοσύνης προκειμένου να αποκτήσαμε καινούρια κυβέρνηση, Κεντρικό Τραπεζίτη πρωθυπουργό και νεοναζί υπουργό. Ο κυρίαρχος λαός δεν θα πρέπει να αμφιβάλει για την κυριαρχία του, αφού κλήθηκε να την εκφράσει διά της… δημοσκόπησης (τα δημοψηφίσματα είναι εδώ και μία εβδομάδα πολύ πασέ και αντιπατριωτικά).

Πανικός και γελοιότητα. Κάψιμο των τελευταίων εφεδρειών, σε μία εμποροπανήγυρη που απογυμνώνει -επιτέλους- τα προσχήματα της «αστικής δημοκρατίας». Μίας «αστικής δημοκρατίας» που θεωρεί έκφραση δημοκρατικής ανωτερότητας  το δικαίωμα στην αγορά μαύρου iphone 4S (με 700 ευρά και πολλές δόσεις), αλλά πολυτέλεια την εξάσκηση του εκλογικού δικαιώματος όταν το «έθνος κινδυνεύει».

Δεν με αφορά το μικροπολιτικό τσίρκο γύρω από την επιλογή Παπαδήμου για τη θέση του επόμενου «καταλληλότερου». Όπως είπα παραπάνω, η πυρπόληση των τελευταίων εφεδρειών του αστικού συστήματος, είναι εντελώς αναμενόμενη όταν βρίσκεται στο χείλος της κατάρρευσης. Κεντρικός Τραπεζίτης διορισθής πρωθυπουργός και φασιστικός πάγκος, ενός ποδοσφαιροποιημένου σούργελου που κρέμεται από τις αρχιδότριχες του μιντιακού κατεστημένου, το οποίο -μην ξεχνάμε- έχει αρχίσει ήδη να «ξυλεύεται» τον πεσμένο πρώην εκλεκτό Γιώργο Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτή είναι η μοίρα όλων των ανδρείκελων…

Τι πιο λογικό από τη συμπόρευση σοσιαλδημοκρατών με φασίστες; Τι πιο λογικό από την εθνικοφροσύνη των δημοκρατών χωρίς δημοκρατία; Τι πιο λογικό από το μεσιανισμό της ολιγαρχίας, με τον Κεντρικό Τραπεζίτη σε ρόλο… Τσακ Νόρρις (σ.σ. ως γνωστόν ο Χριστός πέθανε και ο Τσακ Νόρρις εμφανίστηκε αντ’ αυτού τον Άγιο Τάφο).

Οι αστικοφυλλάδες πανηγυρίζουν. 70-80%  η αποδοχή Παπαδήμου, τρεις ημέρες πριν λάβει ψήφο εμπιστοσύνης. Η δημοσκοπική έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας, σε ρόλο μάντη. Ούτε η πρώτη φορά είναι, ούτε η τελευταία. Από αύριο Δευτέρα, ο μακροχρόνια άνεργος θα νιώθει χρήσιμος. Ο χαμηλοσυνταξιούχος δεν θα απελπίζεται για την πληρωμή του ειδικού τέλους στη ΔΕΗ. Ο απλήρωτος εργάτης θα χορταίνει με γκουρμέ χαρούπια και σκουπίδια αλά κρεμ. Οι παπαχελάδες αγαλιάζουν και οι μπάμπηδες επευφημούν. Τι πιο λογικό;

Αυτός ο τόπος είναι παγκοσμίως γνωστός για την παραγωγή γαϊδουριών και «καταλληλότερων πρωθυπουργών«.

Γελώ… Γελώ ακατάπαυστα.

Αναβαπτισμένος φασισμός και οι Νονοί του

Το ότι το βρακί της αστικής δημοκρατίας είναι μεταξωτό (από κινέζικο μετάξι) πλην χιλιομπαλωμένο, δεν είναι δα κρυφό. Ιστορικά, ο φασισμός έπαιξε πάντα το ρόλο αυτού του μπαλώματος, κάθε φορά που άνοιγε νέα τρύπα στο εσώρουχο και κινδύνευαν να αποκαλυφθούν τα σπυριασμένα οπίσθια της αστικής εξουσίας. Τις τρεις προηγούμενες ημέρες απλώς, γίναμε έντεκα εκατομμύρια άνθρωποι, τηλεοπτικοί μάρτυρες μίας ακόμη υπερπαραγωγής γαζώματος του δημοκρατικού εσώβρακου. Χωρίς πογκρόμ Εβραίων, χωρίς στρατιωτικές παρελάσεις και τανκς, χωρίς ανασκολοπήσεις ομοφυλόφυλων και αλλόθρησκων. Μία Όλγα Τρέμη, δύο Καψήδες, και πέντε-έξι μανδραβελοπαπαχελάδες αρκούν. Ο φασισμός αποτελεί την ύψιστη έκφραση «αστικής υπευθυνότητας» και η σοσιαλδημοκρατία τον ιδανικό υποδοχέα της. Η τηλεόραση ο καταλύτης της χημικής αντιδρασης και ιδού: το εθνικοσοσιαλιστικό εξάμβλωμα με τραπεζίτη επιλοχία 48 δελφίνων. 100% λαϊκή αποδοχή! Όχι παίζουμε…

Και βέβαια ο μάγκας Καρατζαφέρης τους αντάμειψε με ό,τι τους άξιζε. Τον κατιμά της ιδιόκτητης λαϊκίστικής μάντρας μεταχειρισμένων που αποκαλεί κόμμα: Έναν υστερικό εθνικοβλαμμένο, σύζυγο σελέμπριτι. Ένα βλαχαδερό απατεωνάκο υπερασπιστή κλεφτοκοτάδων. Κι έναν ξεμωραμένο πρώην διπλωμάτη, κοινοβουλευτικό «Ζάχο Χατζηφωτίου». Βέβαια, ο «απ’ έξω εμφάνιση κι από μέσα άνεση» δεν είναι ηλίθιος. Ο νεοναζί Μάκης Βορίδης, δεν είναι ο βλάκας της διπλανής πόρτας. Ανάμεσα στο συρφετό των γραφικών χουντικών, ο νυν και αεί τσεκουροφόρος Μαυρουδής, στρατηγικά τοποθετημένος από τον παμπόνηρο διαφημιστή, θα αναλάβει το βάρος της μπίζνας που επιχειρεί να στήσει στο χρόνο που έχει στη διάθεσή του. Μπουκωμένος από το οφίτσιο -και το αζημίωτο της μπίζνας- ο εκπρόσωπος του Λεπέν στην Ελλάδα, παύει να αλλοιθωρίζει προς τη Νέα Δημοκρατία και ταυτόχρονα χρίζεται πρωτοπαλίκαρο της -κυβερνητικής πλέον- Κόζα Νόστρα.

Η δυστυχία του να είσαι «αριστερός» (εκσυγχρονιστής)

Είναι τόσο θεαματικό το τσίρκο τους και τόσο απροκάλυπτος ο εκφασισμός τους, που ακόμη και οι πρόθυμοι «αριστεροί» του συστήματος σαστίζουν και κρατούν αποστάσεις. Όσο κι αν τρώγονται να συμμετέχουν στο αστικό πανηγυράκι, τα τελευταία προσχήματα που τους έχουν απομείνει παίρνουν τη μορφή ξεθωριασμένης κόκκινης γραμμής που τους χωρίζει από τον εναγκαλισμό με εθνικιστές τηλεβιβλιοπώλες και τσεκουροφόρους νεοναζί. Και ναι μεν υπάρχουν προσχήματα, αλλά υπήρξε ακόμη μεγαλύτερη αμεριμνησία.

Όταν φίλε «ανανεωτή» βάφτιζες το ευρωνόμισμα «Ευρώπη των Λαών». Όταν απολάμβανες τη φιλοξενία στα κιτρινοκάναλα εφοπλιστών και μεγαλοκατασκευαστών. Όταν σου βρώμαγε ο δρόμος και το χνώτο του λιμενεργάτη. Όταν χαρακτήριζες γραφικό, κάθε τι που αντιστεκόταν στον αστικό ολοκληρωτισμό. Όταν, όταν, όταν… Πού είχες το μυαλό σου;

Καιρός να απομονωθείς κι εσύ. Να λουστείς την αμεριμνησία σου, να απολαύσεις τους καρπούς της μιντιακής αλλαξοκωλιάς, να υποστείς το κόστος για τα «αριστερά» σούργελα που μάζευες από τον κάδο του νεοσημιτισμού. Αυτή καλέ μου φίλε, οπαδέ (αλλά ποτέ σύντροφε) της «υπεύθυνης αριστεράς» είναι η αποπληρωμή της αστικής τραπεζοκρατίας. Και το’ δες και το’ παιξες!

Ένα γέλιο θα τους σκοτώσει (2)

Επιμένω λοιπόν στην αρχική μου άποψη. Δεν φοβάμαι. Δεν θλίβομαι καν. Γελώ. Γελώ δυνατά και εκφοβιστικά. Με εκείνο το τρελό και σαρδόνιο γέλιο, που θα έκανε κάθε φοβισμένο υπαλληλάκο να τραπεί σε φυγή. Κάθε σοβαροφανές ασπόνδυλο να χωθεί στην πρώτη διαθέσιμη τρύπα. Και κάθε ψευτοτσαμπουκά μπατσο να γεμίσει με ιδρώτα το στρατιωτικό γιακά του.

Αν η απαισιοδοξία και ο φόβος είναι η προσδοκόμενη αντίδραση, απαντώ με νόημα: «ξέρω τι έκανες πέρσι το καλοκαίρι«. Αυτοί με φοβούνται. Αυτοί έχουν χέσει το χιλιομπαλωμένο βρακάκι τους. Γνωρίζω ότι θα επιχειρήσουν να με ξανασυκοφαντήσουν, να με τρομοκρατήσουν, να με χτυπήσουν ή ακόμη και να με πυροβολήσουν. Αλλά μυρίζω το φόβο τους, όπως το αγρίμι το φόβο του θηράματος.

Και μαντέψτε: σήμερα, το θήραμα δεν είμαι εγώ!

Ζαphod

Short Link: http://wp.me/p1pa1c-ec6

Advertisements

Ετικέτα: Αστική Δημοκρατία, Γέλιο, Γιώργος Καρατζαφέρης, Δημοσκοπήσεις, Δημοκρατική Αριστερά, Λουκάς Παπαδήμος, ΜΜΕ, Μάκης Βορίδης, Μιντιαρχία, Φόβος, Φασισμός

Posted in: Ελλάδα, Ζωή, Κινήματα-Ακτιβισμός, Πολιτική