Τα μεροκάματα του κόσμου: δρόμος

γράφει και φωτογραφίζει το demonio

Εργάτες στο Μάτσου Πίτσου (Περού)

Ανέκαθεν μου άρεσε να περπατάω στους δρόμους αυτού του κόσμου και να φαντάζομαι πως θα ήταν αν ήμουν στην θέση του τάδε ή του δείνα και αν έκανα κάτι πολύ διαφορετικό επαγγελματικά απ’αυτό που κάνω τώρα. Πολλές φορές εντυπωσιάζομαι βλέποντας πως κερδίζουν άλλοι συνάνθρωποί μου το ψωμί τους, κάνοντας πράγματα που δεν θα μου είχαν περάσει ποτέ από το μυαλό (αναφέρομαι τόσο σε θετικές, όσο και σε αρνητικές εκπλήξεις).

Υπάρχει πολύ συζήτηση γύρω από το κατά πόσο καθοριζόμαστε από την θέση μας στην αλυσίδα παραγωγής. Ειδικά στην εποχή που διανύουμε, η θέση μας αυτη (εντός ή εκτός της παραγωγικής διαδικασίας), με το όποιο κοινωνικό ή οικονομικό status φαίνεται να φέρει σαν επακόλουθα, τείνει να ισοπεδώσει οποιονδήποτε άλλο λόγο ύπαρξης και κατά συνέπεια να ισοπεδώσει τα φίλτρα αξιολόγησης που έχει ο καθένας μας απέναντι στους συνανθρώπους του.

Είναι όμως έτσι; Θέλουμε να είναι έτσι;

Οι φωτογραφίες που επέλεξα να βάλω εδώ είναι σκηνές δρόμου, κάποιες λίγες «παγωμένες» μικρές στιγμές ανθρώπων βυθισμένων στις σκέψεις τους ή προσηλωμένων σε αυτό που κάνουν. Μου αρέσει να «κλέβω» αυτές τις στιγμές των αγνώστων, γιατί μου φαίνονται πολύ ειλικρινείς.

ΥΓ. Με έβαλε η koula στον μπελά να γράψω ένα κειμενάκι συνοδευτικό για τις φωτογραφίες. Ήθελα οι φωτογραφίες να μιλήσουν από μόνες τους. Γι’αυτό και κατέβαλα προσπάθεια, απλά να ορίσω λίγο το θέμα.

Sincere Link: http://wp.me/p1pa1c-e77

κουλό βοήθειας στην ανάρτηση, koula_the_trell 

Ετικέτα: demonio, ταξίδι, φωτογραφία, Δρόμος, μεροκάματο

Posted in: Ζωή, Κόσμος, Πολιτισμος