Η Πολιτική Συγκυρία, ο κοινωνικός ξεσηκωμός και η Αριστερά

Του  Σκληρο-Πυρηνικού Φυσικού

Τα χθεσινά περιστατικά ήταν πρωτόγνωρα.

Το αυθόρμητο λαϊκό αίσθημα – αυτό το περίπλοκο και ετερόκλητο παζλ- βρήκε τρόπο και χρόνο έκφρασης σε μια εθνική επέτειο, ενώ το βεληνεκές του καθώς και ο συγχρονισμός του εξέπληξαν ακόμα και τους πιο αισιόδοξους.

Παρά το ετερόκλητο του πλήθους, φαίνεται πως όλες αυτές οι πράξεις διαμαρτυρίας,αγανάκτησης και οργής έχουν έναν κοινό τόπο: την εναντίωση στο ισχύον πολιτικό σύστημα.

Αυτός ο κοινός τόπος, όσο πολιτικά και κοινωνικά ρηχός κι αν είναι, αποτελεί απαραίτητη συνθήκη ώστε το πόπολο να μπορέσει να κάνει πολιτικά προχωρήματα. Οι κοινωνικές συνθήκες -ενδυναμωμένες κι από την ακραία αντιλαϊκή εφαρμοζόμενη πολιτική- φαίνεται να είναι αρκετά ώριμες ώστε ο λαός να αποκτήσει πλέον ξεκάθαρη ταξική συνείδηση.

Μια σύντομη -αλλά ουσιαστική- ανάλυση περί της Πολιτικής Συγκυρίας

Οι ολοένα και πιο βίαιες αλλαγές στην εργασιακή πραγματικότητα και την καθημερινότητα των λαϊκών στρωμάτων στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό έδωσε σαφώς πιο αναβαθμισμένα χαρακτηριστικά σε αυτό που μπορούμε να κωδικοποιήσουμε  ως ρήγμα στη νεοφιλελεύθερη κοινωνική μεθοδολογία του κεφαλαίου. Η σαρωτική επίθεση απέναντι στην εργατική τάξη, η κατάργηση δικαιωμάτων που μέχρι τώρα απολάμβαναν τα μικροαστικά στρώματα, η δραματική αύξηση της ανεργίας, η κατάρρευση κάθε επαγγελματικής προσδοκίας για τη νεολαία είναι όλα στοιχεία που οδήγησαν σε διάρρηξη των ως τώρα παγιωμένων σχέσεων εκπροσώπησης μεταξύ πλατιών μαζών και στρωμάτων από τα αστικά κόμματα.

Οι μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις του προηγούμενου έτους, το κίνημα των πλατειών και η κορύφωσή του στις 28-29 Ιούνη, η πρόσφατη έξαρση του φοιτητικού κινήματος και η είσοδος ολοένα και περισσότερων στρωμάτων στις διαδικασίες των κινητοποιήσεων του τελευταίου διαστήματος είναι ενδεικτικές του μεγέθους της λαϊκής δυσαρέσκειας αλλά και των διαθέσεων για αντίσταση του ελληνικού λαού. Η μεγαλειώδης συμμετοχή σε πανελλαδικό επίπεδο στην απεργία 19-20 Οκτώβρη αποτέλεσε την κορύφωση της λαϊκής οργής και αγανάκτησης απέναντι στην κυβερνητική πολιτική. Ενδεικτικό στοιχείο της κατάφωρης καταδίκης από πλευράς λαϊκών στρωμάτων της κυρίαρχης πολιτικής είναι ο απεργιακός κλοιός στον οποίο βρέθηκε η χώρα με μια σειρά από κλάδους να κινητοποιούνται και να χρησιμοποιοιούν ριζοσπαστικές μορφές πάλης (καταλήψεις υπουργείων κτλ). Αν κάτι αναδεικνύεται ειδικά από τις μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις του διημέρου αυτού είναι ότι απέναντι στην κίνηση της κυβέρνησης να καταγγέλει κάθε αγώνα ως συντεχνιακό, προτάσσεται η ενοποίηση όλων των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας ενάντια στην αντεργατική πολιτική και το στοιχείο του συντονισμού και της αλληλεγγύης.

 

Τα χθεσινά γεγονότα

 Σε συνέχεια των μαζικών κινητοποιήσεων των τελευταίων μηνών, ήρθε και η  σύσσωμη αντίδραση των πολιτών απέναντι στους εκπροσώπους των κομμάτων  αστικής εξουσίας, αλλά και στην πλειονότητα των θεσμοθετημένων εκπροσώπων  της πολιτείας. Μία αντίδραση που δεν άφησε εκτός της ούτε τον πρώτο πολίτη της  χώρα – και θεωρητικά το πιο σεβάσμιο πρόσωπο στη χώρα- τον ίδιο τον Πρόεδρο της  Δημοκρατίας.

Είναι προφανές, λοιπόν, πως το πολιτικό σύστημα έχει απαξιωθεί όσο ποτέ άλλοτε τα τελευταία 40 χρόνια. Η αστική δημοκρατία έσπειρε ανέμους και θερίζει θύελλες. Ο κόσμος αντιδρά και ,πλέον, δεν αρκείται στο να κατέβει στην Πλατεία Συντάγματος. Αν κάτι μας έδειξε το «κίνημα των παρελάσεων» ήταν πως η αποκέντρωση είναι το επόμενο βήμα. Ήταν τόσο αυθόρμητο, τόσο απρόβλεπτο , που έπιασε εξ απήνης ακόμα και τον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό καταστολής.

Το πόσο πολύ πόνεσε το πολιτικό κατεστημένο από τα γεγονότα φάνηκε αμέσως από τη λυσσαλέα επίθεση προπαγάνδας που εξαπέλυσαν τα καθεστωτικά media σε βάρος των ανά την Ελλάδα «διαδηλωτών» (σε εισαγωγικά μόνο και μόνο επειδή όλος αυτός ο κόσμος δε συμμετείχε σε κάποια προγραμματισμένη διαδήλωση-  ήταν ο ίδιος η δήλωση). Δήθεν δημοκρατικές κορώνες και κραυγές αγωνίας για μια αστική δημοκρατία που εδώ και καιρό έχει περάσει την κόκκινη γραμμή της κοινωνικής τρομοκρατίας. Κατακλυσμός των τηλεπαραθύρων από σύγχρονους υπερήφανους φασίστες πολιτικούς (ΛάΟΣ) και μεθοδευμένη προσπάθεια να εμφανιστεί η πλειοψηφία ως «θλιβερή μειοψηφία». Ο ζήλος της κρατικής και παρακρατικής προπαγάνδας καταδεικνύει όσο ποτέ το φόβο του Συστήματος. Δε φοβούνται μόνο οι πολιτικοί των κυβερνητικών κομμάτων – φοβούνται και όλοι όσοι ακόμα διατηρούν σκανδαλώδη προνόμια και όσοι επιμένουν να τους υπηρετούν με την πένα ή με τη γκλίτσα τους.

 

Πολιτική ανάλυση του κινήματος

Όπως είναι παραπάνω από εμφανές, οι λαϊκές μάζες αποτελούν ένα καζάνι που βράζει.

Αγανάκτηση ανάμεικτη με οργή, σε συνδυασμό με αίσθημα προδοσίας από ένα πολιτικό σύστημα στο οποίο είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους και με το οποίο ενίοτε διατηρούσαν πελατειακές σχέσεις (αστικά-μικροαστικά στρώματα), έχουν φέρει το πολιτικό σκηνικό στα όριά του.

Στο κοινωνικό μωσαϊκό, παρά τις χιλιάδες αντιθέσεις του (οι οποίες είναι απόρροια του βιαίως διερρηγμένου κοινωνικού ιστού), φαίνεται να διαμορφώνονται τρεις κυρίαρχες τάσεις. Αυτές οι τάσεις φάνηκαν ξεκάθαρα και στις  χθεσινές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας:

Η τάση του Πατριωτισμού

Πρόκειται για τη μαζικότερη -ίσως- τάση ,η οποία αντιμετωπίζει ως προδότες της πατρίδας τους πολιτικούς που συνήψαν τη δανειακή σύμβαση, υπερψήφισαν το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο και ουσιαστικά παρέδωσαν μεγάλο μέρος της εθνικής κυριαρχίας. Μέσα σε αυτή την τάση μπορεί κανείς να βρει διάφορες αποκλίσεις, από άκρα δεξιά μέχρι και ρεφορμιστική αριστερά. Χρησιμοποιεί συχνά τις λέξεις «έθνος» και «πατρίδα», ενώ ως κύριο εχθρό της βλέπει τους «ξεπουλημένους», «δοσίλογους» πολιτικούς του τόπου και χώρες όπως η Γερμανία  ή η Αμερική. Είναι μια τάση την οποία επιθυμεί όσο τίποτε άλλο να καπηλευθεί η εγχώρια Δεξιά αλλά και Ακροδεξιά (καθώς και νέα μορφώματα πατριωτικής Αριστεράς,με κούφιο πολιτικό λόγο και επίκληση στον «πατριωτισμό» των Ελλήνων) , οι οποίες προφανώς γνωρίζουν την πολιτική ρηχότητα του υποκειμένου που την εκφράζει και αποσκοπούν στο να αποπροσανατολίσουν έτι περισσότερο τη στρεβλή αυτή ανάγνωση που έχει κάνει αυτή η μερίδα του κόσμου. (μια στρεβλή ανάλυση στην οποία έχουν συμβάλει τα μέγιστα και τα ΜΜΕ, καθεστωτικά,κεντρικά ή «εναλλακτικά» )

Είναι αυτή η μερίδα του κόσμου που χρησιμοποιεί διαρκώς φρασεολογία του τύπου «ξεπούλημα της χώρας», «νέα κατοχή» κλπ, αγνοώντας πως έτσι κι αλλιώς επί δεκαετίες βρισκόμαστε υπό την κατοχή του Καπιταλισμού.

Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο πως όλη αυτή η αποστροφή και αντίδραση προς το πολιτικό κατεστημένο εκφράστηκε σε μια σημαδιακή μέρα , μια μέρα εθνικής επετείου. Είναι γνωστό και ιστορικά πως το πρώτο αντανακλαστικό των πλατιών μαζών είναι το εθνικό/εθνικιστικό.

Πολλοί εκφραστές αυτής της τάσης είναι απογοητευμένοι ή αγανακτισμένοι ψηφοφόροι των δύο μεγάλων κομμάτων (κυρίως του ΠΑΣΟΚ), προερχόμενοι από τα αστικά ή μικροαστικά στρώματα και σπανιότερα από την εργατική τάξη.

Η τάση του αντιαυταρχισμού

Πρόκειται για την τάση με τη μεγαλύτερη μαχητικότητα μέσα στο ετερογενές πλήθος. Κεντρικό της χαρακτηριστικό είναι η εναντίωση σε μορφές επιβαλλόμενης εξουσίας και  κρατικής καταστολής. Μεγάλο κομμάτι αυτής της τάσης μπορεί να είναι ήδη πολιτικοποιημένο σε κάποιο βαθμό ,ενώ συνάμα είναι έτοιμο να έρθει σε σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής. Η πρόσφατη εμπειρία του κινήματος των πλατειών είχε ως αποτέλεσμα να ενισχυθεί σημαντικά αυτή η τάση.

Η τάση της κοινωνικής διαφοροποίησης

Η τάση της  κοινωνικής διαφοροποίησης, το κομμάτι δηλαδή που παραδοσιακά αμφισβητούσε πτυχές της κυρίαρχης ιδεολογίας, είτε αυτό αφορά στοιχεία της πολιτικοποίησης και των πεποιθήσεών του, είτε το προβαλλόμενο κοινωνικό πρότυπο (φυσιογνωμική διαφοροποίηση, διαφοροποίηση στον τρόπο διασκέδασης κτλ) αποκτά πιο διευρυμένα χαρακτηριστικά. Αυτό είναι αποτέλεσμα της διαρκώς αυξανόμενης λαϊκής δυσαρέσκειας και οργής απέναντι στην κυβερνητική πολιτική και προκαλεί τη σχετική αύξηση του ρεύματος αυτού. Εντούτοις παρατηρείται ταυτόχρονα μια πολιτιστική και πολιτική αποπτώχευση του ρεύματος αυτού, κάνοντας σαφές το ότι η ενστικτώδης αντίδραση σε αντιλαϊκές πολιτικές χρειάζεται να βρει πολιτικές διεξόδους για να μην καταλήξει ενσωματώσιμη διαφοροποίηση.

(σημείωση: Προφανώς στις τάσεις δεν αναφέρω τα συγκροτημένα τμήματα της εργατικής τάξης, τα σωματεία,τα κομματικοποιημένα και διαρκώς αγωνιζόμενα τμήματα της Αριστεράς καθώς και τα διάφορα αυτόνομα μπλοκ)

 

Ο ρόλος της Αριστεράς – Ιστορικό καθήκον

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η Αριστερά πρέπει να παίξει το ρόλο της πρωτοπορίας στην κοινωνία. Σε μια εποχή που το κοινωνικό υποκείμενο δέχεται λυσσαλέα επίθεση και απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από τα αστικά κόμματα εξουσίας και την ίδια την Αστική Δημοκρατία, η Αριστερά οφείλει να δείξει το δρόμο προς μία αντικαπιταλιστική, αντισυστημική κατεύθυνση με σοσιαλιστική προοπτική, προς συμφέρον των εργαζομένων, ενάντια στο Κεφάλαιο και την εκμετάλλευση της εργατιάς και του λαού απ’ αυτό. 

Κοντολογίς, η Αριστερά -και δει η κομμουνιστική Αριστερά- είναι αυτή που πρέπει να δείξει στο λαό τον πραγματικό εχθρό: τον Καπιταλισμό. Δεν είναι απλά η τρόικα, το ΔΝΤ, οι δοσίλογοι πολιτικοί ή μια ανέραστη καγκελάριος.

Δεν είναι η τυφλή βία η λύση, ούτε μια βεντέτα με τα ΜΑΤ, ούτε η σύγκρουση για τη σύγκρουση, ούτε ένα αντάρτικο πόλης, ούτε μια ιδεολογία που δε σου περιγράφει πώς θα ξεριζώσει τα καπιταλιστικά κατάλοιπα που θα αυτοαναπαράγονται διαρκώς ακόμα και μετά την πτώση του εξουσιαστή.

Η μάχη είναι ταξική, είναι διαρκής, είναι ανυποχώρητη.

Επομένως, δε θα ήταν υπερβολή να ισχυριστούμε πως είναι ιστορικό καθήκον της Αριστεράς αφενός να αντιμετωπίσει τις δικές τις παθογένειες ,ξεπερνώντας και τα δύο βασικά της προβλήματα το προηγούμενο διάστημα: την αδυναμία της να υπερβεί γραφειοκρατικές αγκυλώσεις που την έχουν οδηγήσει σε αργά αντανακλαστικά σε μια σειρά από ζητήματα και την απροθυμία να πάρει την πρωτοβουλία τομών ως προς το κίνημα και την υπόλοιπη Αριστερά,  και αφετέρου να αποτελέσει το Εργαλείο στα χέρια των μαζών για περαιτέρω βάθεμα της πολιτικοποίησης, για  απόκτηση ταξικής συνείδησης ,για διαμόρφωση ορθού πολιτικού λόγου.

Η συγκρότηση ενός Αριστερού Μετώπου σε  αντικαπιταλιστική και ανατρεπτική κατεύθυνση είναι το βασικό διακύβευμα της εποχής για την ίδια την αριστερά, κι αυτό φαίνεται από το πόσο πολύ θέλει ο ίδιος ο λαός να επαναστατήσει.

Ούτε δέκα βήματα μπροστά από το λαό, ούτε δέκα βήματα πίσω.

Ούτε ανεδαφικοί ως προς τις κοινωνικές συνθήκες, ούτε θεατές στις κοινωνικές εξεγέρσεις.

Πάντα ένα βήμα μπροστά, πάντα δίπλα στους κοινωνικούς αγώνες, πάντα μαζί με το λαό.

____

Shortlink :  http://wp.me/p1pa1c-dOb

Ετικέτα: Αριστερά, Ταξική Πάλη, αριστερό μέτωπο, αντικαπιταλιστική προοπτική, ανάλυση πολιτικής συγκυρίας, ευθύνη, καθήκον

Posted in: Ελλάδα, Πολιτική