Σε αντίθεση με άλλες χώρες που γιορτάζουν –και έχουν καθιερώσει ως ημέρες αργίας– τις ημέρες λήξης των δύο Παγκόσμιων Πολέμων, η Ελλάδα έχει καθιερώσει ως εθνική εορτή αποκλειστικά την είσοδο στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, την έναρξη δηλαδή του Ελληνοϊταλικού πολέμου. «Ολες οι µεγάλες εθνικές επέτειοι στην Ελλάδα συνδέονται µε την έναρξη και όχι µε το αποτέλεσµα ενός αγώνα, µε την ικανότητα δηλαδή του έθνους να εξεγείρεται απέναντι στη σκλαβιά (25η Μαρτίου) ή τον φασισµό (28η Οκτωβρίου)», είπε η Χριστίνα Κουλούρη, καθηγήτρια Νεώτερης Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. «Και η ξεχασµένη επέτειος της 3ης Σεπτεµβρίου, που γιορταζόταν από το 1844 µέχρι το 1862, συνδεόταν µε την εξέγερση για το Σύνταγµα και όχι µε την ψήφισή του. Ακόµη και η 17η Νοέµβρη παραπέµπει σε αντίσταση και εξέγερση και όχι στην πτώση της χούντας», είπε.
Στην Ελλάδα, ένας από τους λόγους που αυτοί οι Πόλεμοι της μνήμης (βλ. Χάγκεν Φλάισερ:Οι Πόλεμοι της Μνήμης.Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος στη δημόσια ιστορία. Αθήνα: Νεφέλη, 3η εκδ. 2009) συνεχίζονται, είναι επειδή το νικηφόρο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έφερε νέα δεινά για τον τόπο- την εμφύλια σύγκρουση που εξακολουθεί να προκαλεί έντονες αντιπαραθέσεις. Κατά συνέπεια ζούμε στη μοναδική χώρα που γιορτάζει την εμπλοκή της στον Πόλεμο, ενώ σπανίως συνεορτάζει τη- νικηφόρα για το Συμμαχικό στρατόπεδο- λήξη του.
«Πρέπει να εξετάσουµε την ιστορικότητα της επετείου και πώς αυτή εγκαθιδρύθηκε», λέει ο ιστορικός (καθηγητής στο Πανεπιστήµιο Αθηνών) Αντώνης Λιάκος. «Βασικό, κατά τη γνώµη µου, στοιχείο είναι ότι η 28η Οκτωβρίου άρχισε να γιορτάζεται πριν ακόµη τελειώσει ο πόλεµος. Ο πρώτος εορτασµός πραγµατοποιήθηκε στις 28 Οκτωβρίου του 1941 στο Πανεπιστήµιο Αθηνών. Στο Κεντρικό Κτίριο και στον προαύλιο χώρο. Οι φοιτητές έβγαζαν λόγους, ενώ λόγο πατριωτικό έβγαλε και ο Κωνσταντίνος Τσάτσος που αρνήθηκε να κάνει µάθηµα εκείνη τη µέρα και απολύθηκε από το Πανεπιστήµιο. Την επόµενη χρονιά πραγµατοποιήθηκε εορτασµός στην Πλατεία Συντάγµατος από τις οργανώσεις ΠΕΑΝ και ΕΠΟΝ». Οι διαδηλωτές φοβήθηκαν την αντίδραση των Ιταλών, οι οποίοι εν τέλει απέφυγαν να συγκρουστούν. Την ίδια µέρα έγιναν διαδηλώσεις και σε άλλες πόλεις. Στον Πειραιά µικρές µικρές οµάδες συγκεντρώνονταν, όπου κάποιοι ανέβαιναν σε µια καρέκλα, µιλούσαν δύο – τρία λεπτά και µετά διαλύονταν για τον φόβο των καραµπινιέρων.
Για το 1943 οι πληροφορίες είναι λίγες, λέει ο Αντώνης Λιάκος. Ο Ηλίας Βενέζης αναφέρει µόνο – ήταν υπάλληλος στην Εθνική Τράπεζα – ότι έγινε εορτασµός στο κτίριο της Εθνικής στην Πλατεία Κοτζιά, το οποίο όµως περικυκλώθηκε από τους Γερµανούς που είχαν πλέον αναλάβει την αστυνόµευση. Οι τελευταίοι υποχρέωσαν τους συµµετέχοντες στην εκδήλωση να µείνουν µε τα χέρια ψηλά µέχρι το βράδυ, ενώ έστειλαν είκοσι περίπου από αυτούς σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. ∆εν γύρισαν όλοι πίσω. Το 1944 πραγµατοποιήθηκε ο πρώτος επίσηµος εορτασµός µε παρέλαση παρόντος του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου. «Η Πολιτεία επικύρωσε έναν εορτασµό που είχε καθιερωθεί από τα κάτω και είχε πραγµατοποιηθεί ήδη ανεπίσηµα τα προηγούµενα χρόνια», λέει ο κ. Λιάκος.
Ωστόσο σύμφωνα με την Χριστίνα Κουλούρη, το περιεχόμενο και η σημασία της επετείου δεν είναι ούτε τα ίδια για όλους ούτε σταθερά μέσα στον χρόνο. Τα γεγονότα που συνδέονται με την 28η Οκτωβρίου 1940 παρουσιάστηκαν και ερμηνεύτηκαν με διαφορετικούς τρόπους από τις επί μέρους πολιτικές και κοινωνικές ομάδες ενώ οι εκάστοτε εορτασμοί της επετείου εξυπηρέτησαν την επίσημη εκδοχή της ιστορίας. Οι αντίπαλες εκδοχές για πολλά χρόνια δεν έβρισκαν έκφραση στον δημόσιο λόγο.
Στην πρώτη σελίδα του «Ριζοσπάστη» στο φύλλο της 28ης Οκτωβρίου 1944 ο κεντρικός τίτλος «28 του Οχτώβρη» πλαισιώνεται από τις λέξεις «Εθνική Ανεξαρτησία», «Λαοκρατία» και «Αναγέννηση». Ηδη από το φύλλο της προηγούμενης ημέρας ανακοινωνόταν ότι «ο Λαός της Αθήνας ετοιμάζεται για την αυριανή αντιφασιστική μέρα». Το κεντρικό άρθρο της 28ης Οκτωβρίου 1944 διαχώριζε τη στάση του λαού, που «ήθελε να κάνει πόλεμο για την Ελλάδα», από τη στάση των κυβερνώντων, οι οποίοι «ήθελαν πόλεμο για το καθεστώς». Την επαύριο της απελευθέρωσης, λοιπόν, για τους έλληνες κομμουνιστές η επέτειος θύμιζε τη λαϊκή νίκη κατά του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου και κατά του γερμανικού φασισμού. Διαποτιζόταν εξάλλου από την ευφορία της νίκης και από την ελπίδα για μια Ελλάδα «ελεύθερη, ανεξάρτητη και ευτυχισμένη». Εξίσου αισιόδοξες, αν και με διαφορετικό όραμα για το μέλλον, ήταν και οι υπόλοιπες πολιτικοκοινωνικές ομάδες.
Οπως γνωρίζουμε, σε έναν μήνα περίπου το κλίμα αισιοδοξίας θα θαφτεί κάτω από την τέφρα ενός νέου πολέμου. Η λήξη του Εμφυλίου δεν θα αλλάξει τη ζοφερή εικόνα των βιωμάτων. Στον εορτασμό της επετείου το 1950 η εφημερίδα «Ακρόπολις» θεωρεί ότι ο κύκλος που ξεκίνησε πριν από δέκα χρόνια δεν έχει κλείσει. Η Ελλάδα καλείται να πει ένα νέο «Οχι», προς τη Δυστυχία αυτή τη φορά: «Οχι, δεν θα με νικήσης […], δεν θα με παραδώσης εις τον Σλαύον ανάπηρην, παράλυτην. Θα νικήσω την Πείναν, διά να τελειώσω με τον θρίαμβον μιας Αναγεννήσεως, εκείνον που ήρχισα την 28ην Οκτωβρίου, επάνω εις την Πίνδον. Ετσι θα κλείσω, όπως πάντοτε, τον κύκλον του επικού αγώνος μου» (φ. 72707, 28.10.1950). Μέσα από το κεντρικό άρθρο της εφημερίδας οι αξίες που προβάλλονται είναι η Δημοκρατία και η Ελευθερία. Οι εχθροί δεν είναι μόνο οι εισβολείς του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου αλλά και η κομμουνιστική απειλή.
Η σημαία
Είναι χρήσιμο να υπενθυμίσουμε ότι μεταπολεμικά η έννοια της πατρίδας συνδεόταν στον επίσημο λόγο με την «εθνικοφροσύνη» αποκλείοντας όσους είχαν διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές θέσεις. Αντίστοιχα, η υπεράσπιση της σημαίας εναπετίθετο σε όσους πρόσφεραν τα εχέγγυα της εθνικής «αυθεντικότητας». Στην περίπτωση εκείνη, οι «αυθεντικοί» Ελληνες δεν διακρίνονταν βάσει γλώσσας και καταγωγής αλλά βάσει μιας ασαφώς οριζόμενης εθνικής συνείδησης και νομιμοφροσύνης στην ιδέα της πατρίδας. Αντίθετα, στο λόγο της αριστεράς και μερίδας του φιλελεύθερου κόσμου η υπεράσπιση της πατρίδας συνδεόταν επίσης με τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Για όλους, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, η σημαία συμβόλιζε το «ανήκειν» στην ίδια εθνική κοινότητα. Εν τούτοις, οι αξίες που συνδέονταν με την πατρίδα, αλλά και ο ίδιος ο ορισμός της εν τέλει, διέφεραν ριζικά. Οι εθνικές επέτειοι συχνά δίχασαν αντί να ενώσουν.
Μεταπολεμικά λοιπόν η υπεράσπιση της σημαίας, εναποτίθετο μόνο σε όσους πρόσφεραν τα εχέγγυα της εθνικής «αυθεντικότητας», η οποία ταυτιζόταν με την «εθνικοφροσύνη». Οι παρελάσεις, μια επινόηση του Φρειδερίκου της Πρωσίας όταν ήταν υπό διαμόρφωση τα εθνικά κράτη, αποθεώθηκε στη χιτλερική Γερμανία και καθιερώθηκε στην Ελλάδα επί Μεταξά όντας το εθνικό πρόταγμα της δικτατορίας του. Την παλιά τους «αίγλη» αναστήλωσε το 1967 η δικτατορία του Παπαδόπουλου ως επιβεβαίωση «εθνικοφροσύνης».
Ο συμβολισμός του εορτασμού
Ως τη μεταπολίτευση ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου θα διατηρήσει κάποια σταθερά χαρακτηριστικά: α) θα συνδυάζεται με τον εορτασμό της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους, β) με αυτόν τον τρόπο θα εντάσσεται σε μια ιστορική συνέχεια «ένδοξων» στιγμών όπου οι πρωταγωνιστές θα είναι κυρίως η «ελληνική φυλή» (όχι ο «λαός») και οι «ηγέτες», γ) ως κεντρική ηρωική φυσιογνωμία θα προβάλλεται ο βασιλιάς (ο Κωνσταντίνος Α´ και ο Γεώργιος Β´), δ) ως βασικό σύμβολο της επετείου θα καθιερωθεί το «Οχι», ε) εκτός από τις συνήθεις τελετές, ο εορτασμός θα συνοδεύεται και από αθλητικούς αγώνες (ποδοσφαίρου, ιστιοπλοΐας, ιππικούς κ.ά.) όπου θα απονέμονται «Κύπελλα του Οχι». Στις εφημερίδες τα σχετικά δημοσιεύματα θα αραιώσουν σταδιακά και θα περιοριστούν σε στερεότυπες αναφορές στον «λαμπρό εορτασμό» και σε φωτογραφίες από την παρέλαση.
Το κλίμα αλλάζει το 1974. Η επέτειος εκείνης της χρονιάς θεωρείται ο «πρώτος ελεύθερος εορτασμός […] του ΟΧΙ, που για τους Ελληνες συμβολίζει τώρα και το ΟΧΙ τους στη δικτατορία της 21ης Απριλίου, το μεγάλο ΟΧΙ της ενεργητικής και της παθητικής αντιστάσεως που οδήγησε το δικτατορικό καθεστώς σε κατάρρευση» («Καθημερινή», φ. 16797, 27.10.1974). Η επέτειος θα αποκτήσει ένα νέο νόημα αλλά και ένα νέο τυπικό. Από την επόμενη χρονιά στις σχετικές εκδηλώσεις θα πρωτοστατήσουν οι φοιτητές όχι μόνο με ομιλίες και συνθήματα όπως «Το ΟΧΙ του ’40 το είπε μόνο ο λαός» αλλά και με πλήρη αλλαγή της διαδικασίας: ποιήματα του Ρίτσου, οι ύμνοι του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, τραγούδια της Αντίστασης, μουσική του Θεοδωράκη θα επενδύουν πλέον τις εορταστικές εκδηλώσεις σε σχολεία και πανεπιστήμια. Μια καινούργια εφημερίδα, η «Ελευθεροτυπία», προσδιορίζει και την αλλαγή στο ιδεολογικό περιεχόμενο της επετείου: ο «Μεγάλος Αντιφασιστικός Πόλεμος» κράτησε στην Ελλάδα εννέα χρόνια και «ήταν μια γενναία και επική τιτανομαχία εναντίον του ξένου και του ντόπιου φασισμού» (φ. 84, 27.10.1975).
Δύο διαφορετικές ερμηνείες
Το «άλλο πνεύμα» στον εορτασμό της επετείου ανιχνεύεται και στα αναγνωστικά μετά την άνοδο του ΠαΣοΚ στην εξουσία. Εδώ οι περιγραφές του σημαιοστολισμένου σχολείου, της λειτουργίας στην Εκκλησία και του λόγου του δασκάλου δίνουν τώρα τη θέση τους στην πρωτοβουλία των μαθητών που οργανώνουν μόνοι τους τη γιορτή, όπου η κεντρική ομιλία εκφωνείται όχι από τον δάσκαλο αλλά από τον «πρόεδρο της τάξης». Τότε για πρώτη φορά εξάλλου εμφανίζεται σε σχολικά βιβλία ο όρος «Εθνική Αντίσταση».
Μέσα στη δεκαετία του ’80 ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου προσφέρει την αφορμή για εκτενείς υπομνήσεις της εθνικής ενότητας και της στενής συνεργασίας «Στρατού και Λαού» για την οικοδόμηση του μέλλοντος. Οσο η Δημοκρατία νιώθει ανασφαλής τόσο η εθνική επέτειος προσφέρεται για συμβολικές χρήσεις. Με την πάροδο του χρόνου όμως και την παγίωση της πολιτικής ομαλότητας ο εορτασμός της επετείου μοιάζει «άχρηστος». Εξαφανίζεται από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και η περιγραφή της δεν διαφέρει από εκείνη των κοινωνικών εκδηλώσεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο τίτλος του σχετικού άρθρου της εφημερίδας «Τα Νέα» στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ήταν «Συντομεύτηκε λόγω κρύου η παρέλαση κατόπιν επιθυμίας Καραμανλή» (29.10.1991, σ. 40). Ολο και πιο συχνά οι αναφορές στην 28η Οκτωβρίου γίνονται σχεδόν συνθηματικές. Το «Οχι» ή το «Αέρα» ανευρίσκονται πλέον σε γελοιογραφίες και όχι σε κείμενα ιστορίας, μνήμης ή πολιτικής. Παρ’ όλα αυτά, ίσως επειδή η ενασχόληση με τον Εμφύλιο δεν έχει λήξει ούτε σε επιστημονικό ούτε σε πολιτικό επίπεδο, συνυπάρχουν ακόμη συχνά συγκεχυμένες οι δύο διαφορετικές ερμηνείες: εκείνη της 28ης Οκτωβρίου με πρωταγωνιστή το Εθνος και εκείνη της 28 του Οχτώβρη με πρωταγωνιστή τον Λαό
Πηγές
Συζήτηση: «μας αρέσει να γιορτάζουμε τις εξεγέρσεις, όχι το τέλος τους»
60 χρόνια απο τον πόλεμο του ’40
Καιρός για «οχι» και στις μαθητικές παρελάσεις;
Άτιμο πράγμα η ιστορία – ιδίως η σύγχρονη
γιωργος
28 Οκτωβρίου, 2011 7:22 πμ
aa
santa maura blogspot.com
28 Οκτωβρίου, 2011 7:28 πμ
επισης ολες οι εθνικες επετειοι ειναι και θρησκευτικες…
alexantro trollientes
28 Οκτωβρίου, 2011 10:25 πμ
σουπερ αφισακι για παρελασεις
Πεχλιβάνης
28 Οκτωβρίου, 2011 11:20 πμ
Εξαιρετικό! Απαλλοτριώνεται 🙂
koula
28 Οκτωβρίου, 2011 11:33 πμ
@ vasso zacharof
μπορεις να ξαναβαλεις το σχόλιό σου?
χίλια συγγνώμη! κολλησε το πισι ενω εσβηνα το προτελευταιο «ιδιο» που ηταν στα σπαμ… και εσβησε και το τελευταιο σου πριν το επαναφερω (ειπα να σβησω πρωτα τα 2 και να επαναφερω το τριτο)… 😦 😦 😦
koula
28 Οκτωβρίου, 2011 11:34 πμ
λογικα θα το ¨»εχει κρατησει» το wordpress, αν δεν εχεις γραψει άλλο σχολιο… ισως μπορεις δηλ να το επαναλαβεις ευκολα… αυτό εννοώ…
και πάλι σόρρυ!
vassozacharof
28 Οκτωβρίου, 2011 12:55 μμ
το σχόλιο το είχα αναρτήσει κι επειδή δεν το έβλεπα το επανέλαβα….τεσπα, έχει ξανασυμβεί αυτό, θα το αναρτήσω αργότερα, ήμουν στην ‘παρέλαση’ της Θεσ/νίκης όπου παρέλασε ο λαός ενώπιον του λαού:))
oldboy99
28 Οκτωβρίου, 2011 1:12 μμ
…άρα θα έχουμε εγκυρότατα σχόλια ε Βάσω! 😉
vassozacharof
28 Οκτωβρίου, 2011 1:05 μμ
πάλι δεν το βλέπω το σχόλιο….μόλις το ανέβασα
koula
28 Οκτωβρίου, 2011 1:35 μμ
ναι ρε συ… (επανήλθε όμως 😉 )
βασικά, vasso, είσαι στα φαβορί για το βραβείο «αντέχω τον πολεμο της wpress» 😀
αλλά και το «βραβείο υπομονής χωρίς γκρίνια» 😀
καλή συνέχεια!
brandylara
28 Οκτωβρίου, 2011 11:34 πμ
Κάποτε, μία Γαλλίδα πανεπιστημιακός με την οποία περάσαμε πολλούς μήνες συζητώντας για τις εικόνες, την τέχνη και το λεξιλόγιο στην τέχνη, φώναξε : «τελικά, εσείς οι Έλληνες είστε πολύ ειδωλολάτρες…».
Οι λέξεις Ιδέα και Είδωλο και Είδος (αρχ : σκέψη – άποψη) προέρχονται από απαρέμφατα αορίστων του ρήματος οίδα (ιδείν και ειδέναι) που σημαίνει ΓΝΩΡΙΖΩ. Η λέξη εικόνα προέρχεται από αρχαία ρίζα του έοικα και του είκω που σημαίνει ΜΟΙΑΖΩ.
Οι γλώσσες του κόσμου αντανακλούν την ανατομία της σκέψης…, και βάζουν μαζί (συν(μ)+βολα) με τον λόγο, την εικόνα και την Ιδέα (…σημαίνον / σημαινόμενο μιας λέξης κλπ).
Η ακριβής μαθηματική και γεωμετρική δομή της ελληνικής γλώσσας (συν/συμ, από/αφ’, επί, δια, εν, εξ, αντί κλπ) δεν θα μπορούσε να είναι ποτέ χυδαία ματεριαλιστική χωρίς να είναι συγχρόνως και Ιδεαλιστική ή Ιδανική ή Εικονιστική ή Ειδωλολατρική ή… Συμβολική ή… κλπ. Το ίδιο και οι πράξεις των ανθρώπων που χρησιμοποιούν, βιώνουν και αναπτύσσουν αυτή τη γλώσσα…
Έτσι, η διαχείριση της μνήμης, του βιώματος, της εικονικής πραγματικότητας και του εικονικού ονείρου ή της φαντασίας (τότε, τώρα, αύριο) πλάθεται/μεταπλάθεται, ελίσσεται/εξελίσσεται, εισχωρεί παντού, στο χρόνο και στο μυαλό, στη σκέψη, στα όνειρα και στις πράξεις…
Συμ-πτωματικά λοιπόν, φέτος, που το ΟΧΙ αποκτά μία επιπλέον σημαντική χρονική συμ-βολική σημασία για τους «Έλληνες» και για τους ευρωπαίους «Αμεσο-Δημοκράτες» και για τους ΑΝΤΙ/φασίστες-ρατσιστές-απολυταρχικούς κλπ της Ευρώπης,
συμ-βάλω κι εγώ (για πρώτη φορά στη ζωή μου) στην «εθνική γιορτή», με το δικό μου ΟΧΙ, αναρτώντας στο facebook τη δική μου Εικόνα/Όψη… που με βια (βία ή βιά) μετράει την έρημη γη…
1941 / 2011 …ΔΙΝΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ…
Στη φωτό, οι Γερμανοί σηκώνουν τη σημαία με τη σβάστικα στην Ακρόπολη (σύμ-βολο της Δημοκρατίας και της επιβολής του ανθρωπιστικού πολιτισμού πάνω στη βαρβαρότητα –μετόπη Κενταυρομαχιών του Παρθενώνα)…
Συγγνώμη και πάλι για το μακρινάρι και το ύφος, αλλά …δεν διορθώνομαι… στην ηλικία μου…
Ioulianos
28 Οκτωβρίου, 2011 12:02 μμ
Ακυρώθηκε η παρέλαση στη Θεσσαλονίκη – Αποχώρησε οργισμένος ο Κ. Παπούλιας
http://www.skai.gr/news/greece/article/184631/akurothike-i-parelasi-sti-thessaloniki-apohorise-o-k-papoulias/
zeta dor
28 Οκτωβρίου, 2011 2:29 μμ
απο το λινκ σου Ιουλιανε
«Ο ελληνικός λαός καταλαβαίνει που πάει γι αυτό και δέχεται όλες αυτές τις πιέσεις και όλα αυτά τα μέτρα που είναι σε βάρος των ασθενέστερων και των αδύνατων. Πιστεύει ότι μια μέρα θα ξημερώσει καλύτερη. Κι αυτό πιστεύουμε όλοι γι αυτό και είμαστε εδώ.»
??????????
Πόσο @ρχίδι πρεπει να’ναι κάποιος για να πει κατι τετοιο
καριων
28 Οκτωβρίου, 2011 12:16 μμ
Θαυμα,παιδι μου,θαυμα!!! Ο προεδρευων της πρωην Ελληνικης Δημοκρατιας ζει! Μιλαει κιολας!»Λυπαται» ειπε για οσα εγιναν πριν την παρελαση.
Προφανως οσα γινονται την τελευταια διετια δεν τον εκαναν να λυπαται καθολου ως τωρα.’Η μηπως του ειχαν πεσει οι μπαταριες;
oldboy99
28 Οκτωβρίου, 2011 12:37 μμ
Πάπαλα η παρέλαση της Σαλονίκης!
ΖΗΤΩΩΩΩΩ
καριων
28 Οκτωβρίου, 2011 12:42 μμ
ΟΧΙ ΡΕ ΓΜΤ.Διασυρθηκε διεθνως η χωρα…το ειπε και το Αλτερ.Θα τα πει κι ο ΣΚΑΙς σε λιγο.
Φτου σου, κι ως τωρα ζουσαμε θριαμβους και καταξιωση.
oldboy99
28 Οκτωβρίου, 2011 12:42 μμ
Επί τη ευκαιρία, θέλω να καταγγείλω τους «αγνώστους» που με σπάσανε την τζαμαρία του μπαλκονιού, γιατί κρέμασα σημαία…Νταξ την Γερμανική έβαλα, απλά μπερδεύτηκα!!!
καριων
28 Οκτωβρίου, 2011 1:14 μμ
Συριζαιοι θα ηταν.:)))
oldboy99
28 Οκτωβρίου, 2011 1:24 μμ
Ε, όχι! Αυτοί ανήκουν στις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις ρε 🙂
…μάλλον δουλειά «πατριωτών» είναι!
καριων
28 Οκτωβρίου, 2011 1:29 μμ
Ε,τωρα πεφτω απο τα συννεφα.Δεν ειναι ο Συριζα που φταιει για ολα;Ω Μον Ντιε,κουελλ καταστροφ!
vassozacharof
28 Οκτωβρίου, 2011 1:04 μμ
Η Ιστορία από σήμερα γράφει για ένα σοσιαλιστή, δημοκρατικά εκλεγμένο πρωθυπουργό: «Στις 27 Οκτωβρίου του 2011, στις 3 π.μ., ο πρωθυπουργός της Ελλάδας αποδέχτηκε την οριστική πρόταση της Γερμανίας και επέτρεψε την είσοδο και εγκατάσταση των Γερμανών στην Ελλάδα».
Η Ιστορία, επίσης, δε θα παραλείψει να γράψει στα κιτάπια της την μεγαλειώδη δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου: «Συμφωνώ με τη θέση της κ. Μέρκελ για διαρκή παρουσία της τρόικας στην Ελλάδα ώστε όποτε προκύπτει πρόβλημα να λύνεται επί τόπου, αντί να γίνεται όλη αυτή η φασαρία κάθε τρεις μήνες».
Τουτέστιν, ο Γιώργος Παπανδρέου χαρακτήρισε επισήμως τη διαπραγμάτευση για τη σωτηρία της Ελλάδας και την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας ως «φασαρία»! Κι όμως, δε βρίσκεται ούτε ένας εισαγγελέας να τον παραπέμψει σε δίκη.
Τσούλα Ιστορία, έβγαλες βρώμα ότι ξοφλήσαμε. Κι έχεις τόσο δίκιο. Ηττημένοι γονείς που θα πάνε αύριο στις επαρχιακές κεντρικές οδούς να θαυμάσουν τα ηττημένα καμάρια τους που θα παρελάσουν για ένα «ΟΧΙ» που έγινε «ΝΑΙ». Για την ήττα σε μια μάχη που ποτέ δε δώσαμε. Όπως έκαναν την Πέμπτη στη Θεσσαλονίκη. Λεβεντιά!
Τσούλα Ιστορία, ας μας έμαθες ότι στις δημοκρατίες ο στρατός μιας χώρας υπάρχει για να τη φυλάει από εξωτερικούς εχθρούς. Μας δούλεψες κανονικά. Αύριο, για τις παρελάσεις υπάρχει διαταγή να μετατραπούν σε φύλακες των επισήμων ακόμη και ένστολοι του ελληνικού στρατού, μην τυχόν και πεταχτεί κάνα αυγό.
Αύριο, Τσούλα Ιστορία, για πρώτη φορά οι Έλληνες θα αντιμετωπιστούν ως εξωτερικός εχθρός, ενώ την πατρίδα που θα φυλάσσεται θα την υποκριθούν τα λαμόγια στις εξέδρες.
Τσούλα Ιστορία, μας γάμησες ή σε γαμήσαμε; Αυτή την απορία πρέπει μέσα μου να την απαντήσω κάποια στιγμή.
http://kartesios.com/?cat=28
αυτό ανέβασα το πρωί αλλά η τσούλα Ιστορία τον γάμησε τον Παπούλια στην ερωτική πόλη της Θεσ/νίκης:))
oldboy99
28 Οκτωβρίου, 2011 1:35 μμ
Σωστότατη η Βάσω!!!
(Αν και δεν την λες…ερωτική τη Σαλόνικα ε!) 😉
Αθανασiα
28 Οκτωβρίου, 2011 1:15 μμ
κατω οι παρελάσεις
ΗΠΣΤΓ
28 Οκτωβρίου, 2011 1:49 μμ
Καταγγέλλεται το ΚΚΕ γιατί δε φύλαξε την εξέδρα των επισήμων στις σημερινές παρελάσεις 🙂
parameter λ
28 Οκτωβρίου, 2011 6:49 μμ
Inflammatory,
δεν ξέρω ποια έμπνευση σε οδήγησε να ποστάρεις (θα μπορούσε να είναι και προπομπός) αυτό το πολύ καλό κείμενο, λόγω των γεγονότων της ημέρας, όμως, το άρθρο αυτό πρέπει να διαβαστεί από όσους έμειναν με την απορία για τα σημερινά.
Δρακάκης Ηρακλής
28 Οκτωβρίου, 2011 10:02 μμ
short link του κειμένου δεν υπάρχει;
μανικακος
28 Οκτωβρίου, 2011 10:09 μμ
ου ρε!!!!
catalternative
29 Οκτωβρίου, 2011 2:13 πμ
Ένα επίσης ενδιαφέρον άρθρο για το
πότε και πως ξεκίνησαν οι πρώτες μαθητικές παρελάσεις συμπληρωματικά 🙂