«Με την φωτιά του ’17…»*

του Ιουλιανού

Η αστική τάξη ως κεφάλαιο και μάλιστα προσωποποιημένο υπηρετεί την πλατιά και αέναη  αναπαραγωγή της κεφαλαιοκρατικής παράγωγης. Του καπιταλισμού δηλαδή.

Για να υπάρξει αυτή η τάξη είναι υποχρεωμένη να κατέχει τα μέσα παραγωγής ,την παραγωγική διαδικασία και να είναι και ιδιοκτήτης των όρων εργασίας. Ιδιοποίηση της ανθρώπινης εργασίας δηλαδή χωρίς ταυτόχρονα να ενδιαφέρεται για την τύχη των ανθρώπων του μόχθου μια και της αρκεί η παραγωγή της υπεραξίας.

Στο ακριβώς αντίθετο βρίσκονται οι άνθρωποι που από τον μόχθο τους παράγετε η υπεραξία. Χωρίς την  εργατική τάξη είναι αδύνατο να υπάρξει καπιταλισμός μια και δεν θα παράγεται η υπεραξία. Εάν οι εργάτες δεν πωλούν το εμπόρευμα τους , την εργασία τους δηλαδή άρα δεν θα μπορεί να την ιδιοποιείτο η αστική τάξη και τότε θα έχουμε μια «άλλη» κατανομή και ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου.

Ανάμεσα τώρα σε αυτές τις δυο τάξης υπάρχουν και διάφορα στρώματα και μεταβατικές κατηγορίες που προσπαθούν να συγκαλύψουν τα όρια μεταξύ αστικής και εργατικής τάξης λειτουργώντας συγκεχυμένα ασυνείδητα και αποδιοργανωτικά στους ταξικούς αγώνες χωρίς όμως να ταυτίζονται πάντα με την αστική τάξη.

Τα στρώματα αυτά συγκροτούν και δημιουργούν φαινόμενα σύγχυσης και πολλαπλότητας ακόμα και στις τάξης του εργατικού κινήματος. Η άρχουσα τάξη δηλαδή είναι αδύνατον να διασφαλίσει την ηγεμονική της θέση χωρίς να ευνοήσει μα και να διαμορφώσει τον ψυχισμό κάποιων κοινωνικών ομάδων, δηλαδή των μεσοστρωμάτων.

Το «καρκίνωμα» της εργατικής τάξης

Η εργατική τάξη όμως, όπως υπενθυμίζει ο Μαρξ, έχει την τάση σε συνδυασμό με ορισμένες παραχωρήσεις του κεφαλαίου  κατά καιρούς, να οδηγείται στην ενσωμάτωση στο καπιταλιστικό σύστημα.  Οπότε για να αποτραπεί αυτό χρειάζεται ως καθοδηγητής της ένα επαναστατικό κόμμα.

Μα και ο Μπακούνιν έγραφε: «εάν ο καθένας σας δρα σε απομόνωση, μόνο με τις δικές σας πρωτοβουλίες, σίγουρα θα παραμείνετε αδύναμοι. Ενωμένοι, οργανώνοντας τις δυνάμεις σας, άσχετα με το πόσο ελάχιστες είναι, μπορείτε να κάνετε μια αρχή, μέσα σε μια και μόνη συλλογική δράση, εμπνεόμενη από την ίδια ιδέα, τον ίδιο στόχο, την ίδια θέση, τότε θα είστε ορατοί»

Άρα η μαζική οργάνωση είτε είναι ένα κομμουνιστικό κόμμα κατά Μαρξ είτε μια γενικά  μαζική οργάνωση κατά Μπακούνιν είναι τα μέσα τα οποία μπορεί να χρησιμοποιεί η εργατική τάξη για να προστατεύει καταρχήν τα δικαιώματά της  και έπειτα θα έχει ως στόχο της την χειραφέτηση της εργατικής τάξης διαμέσου του κόμματος ή της άμεσης δράσης.

Όμως το αναρχικό κίνημα πιστεύει ότι η δράση των ατομικών επαναστατών μπορεί άνετα να αντικαθιστά αυτή των οργανωμένων μαζών. Θεωρεί δεδομένο  ότι αυτή η  δράση μερικών  θα ανάψει την σπίθα της  εξέγερσης και ότι κάθε δράση, ακόμα και αυτή που δεν είναι πολιτικά σχεδιασμένη και καθοδηγούμενη προς ένα στρατηγικό στόχο.

Αρκεί, σύμφωνα με τον Μπακούνιν: «Ο θρίαμβος της ανθρωπότητας (που) δεν μπορεί να επιτευχτεί παρά με την καταστροφή των κρατών» και λίγο προβοκατόρικα και ρητορικά ρωτά: «…αν το προλεταριάτο γίνει κυρίαρχη τάξη ποιον θα εξουσιάζει;»

Μερικοί θα τρέξουν να απαντήσουν ότι ο Μπακούνιν δικαιώθηκε, δείχνοντας προς Στάλιν μεριά.

Οι απαντήσεις άλλωστε είναι εύκολες ιδίως εάν δεν ενδιαφέρονται να λάβουν υπόψη τους την ιστορική έρευνα του κάθε φορά δοσμένου ιστορικά κοινωνικό –οικονομικό σχηματισμού που εξελίσσεται αδιάκοπα και των γεγονότων που το συνοδεύουν. Τον παγκόσμιο ,συνεχώς μεταβαλόμενο, συσχετισμό δυνάμεων ,τις κοινωνικές και οικονομικές αντιθέσεις. Τα πολιτικά αδιέξοδα με βάση τα δεδομένα των καιρών, ακόμα και θεωρητικές ανεπάρκειες μια και ο κομμουνισμός επιχείρησε να εφαρμοστεί σε κατεστραμμένες και εξουθενωμένες περιοχές.

Και κύρια ας μην ξεχνάμε και την ανθρώπινη συμπεριφορά που έχει να κάνει με την πρόσδεση των ανθρώπων στο παρελθόν «…οικονομικά ηθικά πνευματικά, είναι γεμάτη από τα σημάδια της παλιάς κοινωνίας …»

Άρα η αναρχική ιδεολογία σε βαθιά αντίθεση με την Μαρξιστική , διέπεται συνειδητά με το καθήκον να σπάσει τα δεσμά των καταπιεσμένων, χωρίς όμως να νοιάζεται  ιδιαίτερα  για την διαδικασία της  γνώσης του κάθε φορά δοσμένου ιστορικά κοινωνικό –οικονομικό σχηματισμού και των συσχετισμών κοινωνικών δυνάμεων που τον ακολουθούν,  με την πεποίθηση ότι η σύγκρουση μερικών και μόνο  εναντίον του Κράτους θα προκαλέσει  και μάλιστα  χωρίς προηγούμενη προετοιμασία την αυθόρμητη εξέγερση ή επανάσταση η οποία με την σειρά της θα οδηγήσει τον άνθρωπο στην αταξική κοινωνία. Δηλαδή στον κομμουνισμό.

Οι παραπάνω αντιθέσεις έτσι κι αλλιώς είναι ιδεολογικές και πολιτικές και ουδεμία σχέση έχουν με τους «αναρχικούς» κουκουλοφόρους της σπασμένης βιτρίνας.

Ο  κομμουνισμός τώρα  στέκεται αντιμέτωπος και στην ατομική ενέργεια  μα και σε όλες της αριστερές τάσεις που κι αν διαφέρουν μεταξύ τους, απέναντι στον καπιταλισμό,τον εξωραΐζουν, με τα ιδεολογήματα περί «ανθρώπινο πρόσωπο» και  ο «άνθρωπος πάνω από τα κέρδη»  και που στην ουσία συμφωνούν στη διατήρηση αυτής της ιδιοκτησίας. Δεν είναι τωρινό φαινόμενο αυτό μα ιστορική νομοτέλεια. Και το μόνο ερώτημα που θέτω  είναι αν το όποιο κομμουνιστικό κόμμα είναι συνεπές στην παραπάνω κομμουνιστική «αλήθεια».

Το ΚΚΕ

Ευτυχώς ή δυστυχώς, το ΚΚΕ παραμένει αμετακίνητο στις θέσεις του προσδοκώντας την ανάσταση του σοσιαλισμού σε κάποιο μελλοντικό χρόνο. Αξιοποιεί την αγωνιστικότητα των μελών του και διεκδικεί μέσα στο σύστημα (που δεν είναι αυτός ο σκοπός του) την καλυτέρευση της ζωής της εργατικής τάξης.

Ένα Κομουνιστικό Κόμμα, έχει υποχρέωση να πρεσβεύει την εργατική επανάσταση (αλλιώς δεν έχει λόγο ύπαρξης) αλλά δεν είναι κόμμα που φτιάχνει επαναστάσεις. Οι σκοποί του όμως δεν μπορούν να επιτευχθούν παρά μόνο με επανάσταση, αλλά δεν είναι στο χέρι του να την κάνει όπως δεν είναι και στο χέρι της αστικής τάξης να την εμποδίσει. Εάν όμως το ΚΚΕ είναι μια πρωτοπορία που είναι ικανή να προβάλλει τις ουσιώδης διεκδικήσεις της εργατικής τάξης, να τραβήξει μπροστά παρακάμπτοντας τα εμπόδια, να δει καθαρά που πρέπει να στραφεί και να επιχειρήσει για να καταλάβει την εξουσία για να εγκαταστήσει μια νέα κομουνιστική κοινωνία μένει να αποδειχτεί στην πράξη.

Ταυτόχρονα το ΚΚΕ υπερασπίζεται και το ξεκίνημα της παγκόσμιας επανάστασης μια και η σοσιαλδημοκρατία και ο αναρχοσυνδικαλισμός είχαν αποτύχει σε αντίθεση με τον Λένιν και τον Στάλιν.

Μα για να πετυχει και να σπρώξει τα κοινωνικά πράγματα προς την αλλαγή -όπως πρέπει να κάνει ένα κόμμα που χρησιμοποιεί τον κομμουνισμό (και όχι το μάρμαρο και την μολότοφ) σαν ιδεολογική βάση του- του καθεστώτος πρέπει ο κάθε αγρότης ο κάθε εργάτης κάθε πολίτης να καταλάβει ότι ο ίδιος και μονό ο ίδιος μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του.

Τα παραπάνω βέβαια ουδεμία σχέση έχουν με τους επαναστάτες της μολότοφ ιδίως όταν αυτές εκτοξεύονται επαναστατικά πάντα, ανάμεσα σε χιλιάδες διαδηλωτές.

Σε ότι με αφορά, δεν γαζώνομαι πάνω στο ΚΚΕ , δεν περιμένω να με καθοδηγήσει ,δεν αξιώνω καμία αυθεντία από αυτό. Δεν είναι θέμα πίστης σε ένα κόμμα. Και αυτό γιατί εγώ και ο καθένας από εμάς  πρέπει να διαθέτει την απαιτούμενη γνώση (πολιτική, ιδεολογική, κοινωνική, ηθική) και την ελεύθερη βούληση για να κρίνει τις παραγωγικές σχέσεις μέσα στο κόσμο που μας περιβάλει. Η απαίτηση που έχω από το ΚΚΕ είναι ,να παίξει τον αποφασιστικό ρολό που έχουν ιστορικά τα κομμουνιστικά κόμματα ,και να ηγηθεί της εργατικής τάξης. Συμφωνώ ομως απόλυτα  με τη ύπαρξη ενός δομημένου και πειθαρχημένου Κομμουνιστικού κόμματος με εξισωτικό ελευθεριακο και δημοκρατικό εσωτερικό. Μα προς τα έξω θέλω να έχει γέρο σκελετό ,και αυτό επειδή είναι εθελοντική οργάνωση και πρέπει να κρατά καλά ενάντια στην εξουσία του κράτους, των κατασταλτικών στρατών ,των οικονομικών παραγόντων και των ΜΜΕ.

Όμως, και με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα, ο  καθένας ,κι εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση , αγκαλιάζει τα θέματα που επιλεγεί να σχολιάσει μέσα από την καθημερινή του πρακτική , την δράση του και κύρια την ιδεολογία του . Μερικές φόρες αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μονομέρειες και σε υπερβολές . Δεν μπορούμε πάντα να αποφύγουμε με επιτυχία την στράτευση των ιδεών μας .

Την ώρα ομως της βαρβαρότητας που οι «αγορές» θέλουν να φανέ κρέας μα να μην δουν το αίμα,

Και που τον πολίτη  τον μετατρέψανε σε απλό θεατή του σκηνοθετημένου τους τελετουργικού. Να κάθεται παθητικά να βλέπει τις εικόνες τους, να τους χειροκροτεί και να φοβάται, πάντοτε δέκτης υπό κηδεμονία. Θλιβερό θύμα που δεν αντιλαμβάνεται ότι η αντιπαράθεση του δικομματισμού δεν εκφράζει ιδεολογικές θέσεις ,μα πρόκειται για μια σύγκρουση μερικών εκατοντάδων επαγγελματιών πολιτικών που ανήκουν στη λέσχη της εξουσίας, και ότι δεν είναι ένα ισο οικονομικό μέγεθος αυτός και ο τραπεζίτης για να έχουν και ισο μερίδιο ευθύνης στην «κρίση»τους.

Ναι ας αφήσουμε τις διαφορές μας γιά κάποια άλλη περίπτωση.

Έναν δρόμο έχουμε: ΠΑΛΗ ΠΑΛΗ ΠΑΛΗ

Από την διαμαρτυρία μέχρι τις καταλήψεις εργοστασίων, λιμανιών, υπουργείων. Και από εκεί στην μάχη για την εκμηδένιση των καταπιεστών. Σκληρότητα απέναντι στους δημίους του εργαζόμενου λαού.

(*) Φράση από ποίημα του κομμουνιστή ποιητή Μιχάλη Κατσαρού

http://wp.me/p1pa1c-dLf

Ετικέτα: #20Ogr, Αναρχία, Επανάσταση, Εργατική Τάξη, Ιουλιανός, ΚΚΕ, Καρλ Μαρξ, Μιχαήλ Μπακούνιν

Posted in: Ελλάδα, Ιδέες, Κινήματα-Ακτιβισμός, Πολιτική