To skateboard είναι αθλημα, τρόπος έκφρασης, τρόπος ζωής αλλα και βέβαια μπίζνα.
Εμένα με ενδιαφέρει ως μορφή τέχνης μέσα στο αστικό πεδίο. Για τελευταίο έχω αφήσει τον θρύλο Rodney Mullen. Πάμε λοιπόν:
O Ray Barbey πίσω στο χρόνο και στα γκέτο…
O Rodney Mullen είναι επί της ουσίας ο δημιουργός του σύγχρονου skateboard. Ανακάλυψε τα περισσότερα βασικά κόλπα ήδη από τη δεκαετία του ΄80.
Εγκατέλειψε τα πρωταθλήματα το ΄91 μην έχοντας χάσει από κανέναν όπου συμμετείχε. Έκτοτε ασχολήθηκε με την εξέλιξη εξαιρετικά τεχνικών κινήσεων με ταχύτητα και μέσα στο μητροπολιτικό πεδίο ως μια μορφή τέχνης.
Posted in: Κόσμος, Πολιτισμος
Α.Γ.ιος
Anakata-dyomenh
Μίσος ταξικό
Back Door Man
Γαλαξιάρχης (Zaphod)
catalternative
CrippleHorse
DrAluca
Eddie
Σκληρο-Πυρηνικός Φυσικός
iguana
j4nus
Jaquou Utopie
Capybara
Spin
Кроткая
Ε. Λούπης
μανικάκος
Mind the Gap
mitsovurdul
Mitsaras
.
Narrator
Παραλληλογράφοι
lamda
xtremyst
risinggalaxy
skatiblaxos
inflammatory
Συνεργοί Παραλληλογράφοι
HungerStrike300: Απεργία Πείνας Μεταναστών
//ΠαραλληλοΓράφος// 
μανικακος
23 Οκτωβρίου, 2011 9:16 μμ
δε πιστευω τωρα στα γεραματα να αρχισεις τιποτα μαλακιες σκειτμπορνταδικες ε?
εγω στα νοσοκομεια δεν ερχομαι…… 😀 😀 😀
risinggalaxy
23 Οκτωβρίου, 2011 9:27 μμ
εγω ξέρω να πέφτω ρε μαλακα , δεν το ξεχνάς είναι σαν το ποδήλατο
catalternative
23 Οκτωβρίου, 2011 11:46 μμ
Ξέρεις να πέφτεις τόσο εντυπωσιακά; όπως αυτοί;;; 😛
Αθανασία
23 Οκτωβρίου, 2011 9:27 μμ
Ασε ρε να γίνουμε πάλι παιδια.!!!!
μανικακος
23 Οκτωβρίου, 2011 9:31 μμ
😀 😀 😀
CrippleHorse
23 Οκτωβρίου, 2011 9:27 μμ
Θεούληc. Θυμάμαι με τι λεβεντιά είχα βάλει τα κλάμματα όταν έσπασα την ουρίτσα και τη σανίδα μου μαζί το ’95, σε αποτυχημένη προσπάθεια για grind σε κάγκελο στη μέση σκάλας στην Άνω Πόλη. Από τότε αποφάσισα να σπάω τα κόκκαλά μου σε ποδηλατάκια, αλλά έχω πολύ γλυκές αναμνήσεις από αυτοσχέδιες πίστες με μαδέρια και σανίδες σε γιαπιά, πέρα από τα πάρκα κι από το άγαλμα του μεγάλου αλεξάνδρου που τοποθετήθηκε ούτως ώστε οι περαστικοί να θαυμάζουν τα καλαμπαλίκια του βουκεφάλα. A, θυμάμαι επίσης την κόντρα που είχαμε εκείνη την εποχή οι μεταλλάδες σκειτάδες με τους ράππερς σκειτάδες, μια που αν έκανες σκέιτμποαρντ στα 80’ς ήταν περίπου αυτονόητο ότι ήσουν απ’τους δεύτερους, αλλά προς τα τέλη του ’80 τα έπιασαν στα χέρια τους κι οι θράσερς, με μουσικές συνέπειες που δυστυχώς κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει τότε :-).
καριων
23 Οκτωβρίου, 2011 9:31 μμ
Συντροφε Ντορη,κι εσεις πρωην Βαρυμεταλλας;
Το cripple του ονοματος ελπιζω να μην ειναι απο πτωση σε κανενα σκαλι,ετσι;
CrippleHorse
23 Οκτωβρίου, 2011 9:51 μμ
Υβρίδιο βαρυμεταλλά με χαρντκορομεταλλά, ό,τι ήταν κάτω από 150 bpm, δεν το άκουγα 🙂 Τώρα ακούω από τζαζ μέχρι νοϊζιές ξέρω γω, αλλά παραμένω κριτικός οπαδός, κάτι σαν τον θέστα με τον κουβέλη αν ξέρεις 🙂
Εμπεριέχει και τέτοιες αναφορές το ψευδώνυμο, λόγω μηνιαίων μικροατυχημάτων με διάφορα τροχοφόρα, αλλά μην ανησυχείς σύντροφε, είμαι σα κούκλα για κρας τεστ εγώ που με βλέπεις 🙂
koula
23 Οκτωβρίου, 2011 10:00 μμ
crash test e?
lnsurrection
23 Οκτωβρίου, 2011 10:27 μμ
Μη μιλάς για jazz, έκανα ήχο χθες στο μικρόπολις και έτοιμος ήμουν να βουτήξω από το μπαλκόνι! Η μόνη μουσική που οι μουσικοί διασκεδάζουν περισσότερο από τους ακροατές! Μουσική για τσόντες βασικά είναι 😛
CrippleHorse
23 Οκτωβρίου, 2011 11:36 μμ
Ηχολήπτης;
Ε κι εγώ τόσα χρόνια καφρούλης κιθαρίστας, είπα να μάθω να παίζω τζαζ γιατί έπαιζα μαθκορ κι ακόμα υπήρχαν ακροατές που διασκέδαζαν και πολύ με χάλαγε αυτό :-p Τσοντιάρικα είναι μερικά μέινστριμ των αρχών 60’ς με το «φάνκυ» ρυθμό του τότε, ή τα 70’ς με τα σύνθια και τα γουά γουά στα οποία μεταπήδησαν αρκετοί τότε, έχει περισσότερη ποικιλία το πράμα αν βρεις τι θα ήθελες να ακους. Πέρα από την αυτοσχεδιαστική ελευθερία που της δίνει εχμ… ελευθερία να είναι πιο… ελεύθερη; Δε σε πείθω ε; 🙂
Είχα κάνει και αφιερωματάκι τελευταία, αν θες να τσεκάρεις
http://wp.me/p1pa1c-cFE
lnsurrection
24 Οκτωβρίου, 2011 12:06 πμ
Ιστορία jazz με τον Παγωνίδη έκανες; 😛 Δεν είμαι ηχολήπτης απλά στη μουσική ομάδα του μικρόπολης έχουμε αναλάβει και τον ήχο του χώρου.
Προσωπικά επίσης ως κιθαρίστας, για αυτοσχεδιασμό αντί για τα περπατήματα σε 4ες και 5ες προτιμώ το μπλουζίστικο I-IV-V σε 12μετρο.
CrippleHorse
24 Οκτωβρίου, 2011 3:35 πμ
🙂 Έπαιζα μάθκορ με κάτι παιδιά που έκαναν μαθήματα σε αυτόν, εγώ πάλι είμαι παντελώς αυτοδίδακτο κι η αγάπη για τη τζαζ ήταν συμπτωματική, την πρώτη φορά που άκουσα όταν ήμουν μικρός έπαθα πλάκα κατευθείαν. Πάντως το να μαθαίνεις στον εαυτό σου να παίζει τέτοια χωρίς να διδάσκεσαι θεωρία με κάποια μέθοδο, ή μάλλον χωρίς να ξέρεις καθόλου μουσική θεωρία στην περίπτωσή μου, είναι λίγο δράμα. Πιο πριν δεν είχα ποτέ δυσκολία, τώρα μ’αυτά είμαι στο στάδιο «νταξ βγαίνει αυτοσχεδιασμός, τώρα μένει να μάθεις να παίζεις ωραία συνέχεια κι όχι κατά διαστήματα», δηλαδή θα έχουμε να ασχολούμαστε τα επόμενα δέκα χρονάκια :-). Με τα πιο μπλουζάδικα είναι ευκολότερο να κρατηθείς μέσα, αν και τίθεται θέμα φήλινγκ πάλι και στην τελική το να μην παίζεις μαλακίες και στερεότυπες φράσεις που έχει μάθει το χέρι σου απ’έξω δεν είναι ποτέ απλή υπόθεση.
Παίζεις σε κανα γκρουπ;
lnsurrection
24 Οκτωβρίου, 2011 9:59 πμ
Παίζω σε κάνα δύο, διδάσκω κι όλας. Έχουμε μια rock/blues μπάντα για να βγαίνει κάνα φράγκο (αν και τώρα ψώφια τα πράγματα) και επίσης και την punk/rock μπάντα που φυσικά είναι κινηματική και δε βγαίνει μία, αλλά περνάμε και γαμώ. Την προηγούμενη βδομάδα παίξαμε πολυτεχνείο για την ΚΕΧΑ, σε δυό βδομάδες παίζουμε Κομοτηνή για την ΑΚ.
Καλά είναι 🙂
risinggalaxy
24 Οκτωβρίου, 2011 5:14 πμ
ρε συ εξέγερση μηχανικός ήχου είσαι και εσύ γαμώ το επάγγελμά μου μέσα ? 🙂
lnsurrection
24 Οκτωβρίου, 2011 10:00 πμ
Όχι ρε, μουσικός αλλά κάνουμε και ήχο για τις ανάγκες του χώρου. 😛
Spin
24 Οκτωβρίου, 2011 10:56 πμ
Insurrection πάρτε κανά ηχείο ρε να ακούγεστε μέχρι το δημαρχείο λέμε 😛
lnsurrection
24 Οκτωβρίου, 2011 2:11 μμ
To παλιό ή το νέο;
Spin
24 Οκτωβρίου, 2011 2:13 μμ
Στο παλιό ρε. Στο νέο έχουν μουσική έχει φροντίσει ο Παπαγεωργόπουλος ,έιναι φανταστικά έχει και κάμερες 😉
lnsurrection
24 Οκτωβρίου, 2011 2:19 μμ
Στο παλιό όταν παίζουμε καφρίλες ακουγόμαστε ρε συ 😛
Spin
24 Οκτωβρίου, 2011 2:24 μμ
ε βέβαια . έχει γίνει η ασυδοσία συνήθεια. Να ακούει η σιωπηλή πλειοψηφία ότι γουστάρετε εσείς οι φασίστες οι ροκομεταλάδες 😛
lnsurrection
24 Οκτωβρίου, 2011 2:30 μμ
Και αναρχοάπλυτοι και ροκομεταλάδες…. που πάει ο κόσμος!
Α.Γ.ιος
23 Οκτωβρίου, 2011 9:49 μμ
Ώ ρε ξάπλες και σούπες που θυμήθηκα :Ρ
CrippleHorse
23 Οκτωβρίου, 2011 9:54 μμ
Η πιο ντροπιαστική σαβούρδα πάντως ήταν αυτή όπου πήγαινες αμέριμνος, δεν ετοιμαζόσουν για τίποτε περίεργο και ξαφνικά μία μικροσκοπική πετρούλα σταματούσε τη σανίδα σου τελείως, ενώ το σώμα σου πεταγόταν μπροστά με καμιά δεκαπενταριά χιλιόμετρα.
μανικακος
23 Οκτωβρίου, 2011 9:56 μμ
Η πιο ντροπιαστική σαβούρδα ηταν αυτη που ετρωγες μπροστα στο γκομενακι…..
CrippleHorse
23 Οκτωβρίου, 2011 10:00 μμ
Η παραπάνω μπροστά στο γκομενάκι ήταν το τελειωτικό πάντως 🙂
Πεχλιβάνης
23 Οκτωβρίου, 2011 9:55 μμ
Βέβαια γίνονται και αυτά:
Άουτς…
CrippleHorse
23 Οκτωβρίου, 2011 9:59 μμ
Aυτό που έλεγα πάντα σε σχέση με τα οδηγικά/ποδηλατικά/σκειτμπορντικά, είναι ότι αν κάτι συμβεί μία φορά, θα συμβεί και δεύτερη 🙂
Α.Γ.ιος
23 Οκτωβρίου, 2011 10:17 μμ
;;;
Α.Γ.ιος
23 Οκτωβρίου, 2011 10:18 μμ
Α.Γ.ιος
23 Οκτωβρίου, 2011 10:19 μμ
CrippleHorse
23 Οκτωβρίου, 2011 11:37 μμ
Πάντως έχουν και τα δίτροχα πολλές δυνατότητες για παιχνίδι με το αστικό περιβάλλον, όπως δείχνει το συγκεκριμένο φρίκουλο
ΗΠΣΤΓ
24 Οκτωβρίου, 2011 12:08 πμ
Ωραία άλματα!!
Spin
23 Οκτωβρίου, 2011 11:59 μμ
Rising σε ικετεύω να ανεβάσεις δικό σου βιντεάκι με skate 😀 😀
oldboy9
24 Οκτωβρίου, 2011 1:52 μμ
Αυτό ειλικρινά θα ‘θελα πολύ να το δω, και τι στα κομμάτια!
Skateboard and Anarchy…By Risinggalaxy!!! 😛 😛