Εσένα ποιά είναι η θέση σου στα πράγματα;

Προσπάθησα να φανταστώ τον εαυτό μου (οσο γίνεται) να βρίσκεται χωροχρονικά αλλού και να διαβάζει σ’ ενα βιβλίο ιστορίας το σκηνικό συγκρούσεων της 20^ης Οκτώβρη 2011. Κι αυτό διότι η οπτική που έχεις όταν κάνεις ανάγνωση μιας πραγματικότητας που ανήκει στο παρελθόν, διαφέρει απ’ αυτή όταν βιώνεις άμεσα την πραγματικότητα στο παρόν. Ίσως λοιπόν στα πλαίσια της ψήφισης του άρθρου 37, να χαρακτήριζα τη διεξαγωγή μιας μικρογραφίας εμφυλίου (χωρίς δεξιούς) απέξω απ’ τη Βουλή -αντί για πόλεμο με τη Βουλή -ως την επιτομή του «διαίρει και βασίλευε».

Αμφιβάλω όμως εαν θα έμπαινα στη διαδικασία να καταδίκασω τον πετροπόλεμο, το ξύλο με τα καδρόνια, τη ρίψη μολότωφ ώς «σωστές» ή «λάθος», «εγκληματικά επιθετικές» ή «αμυντικές», «δικαιολογημένες» ή «αδικαιολόγητες» ενέργειες. Διαβάζοντας νηφάλια και αναπαυτικά στην πολυθρόνα μου, ενδεχομένως να διαπίστωνα πως όταν οι συγκοιρίες οξύνουν μια κατασταση, είναι διαχρονικό φαινόμενο να μπαίνουν οι άνθρωποι στη διαδικασία πλέον να υπερασπιστούν την όποια πολιτική τους θέση με νύχια και με δόντια, ακόμα και με βίαια μέσα. Απλά συμβαίνει.

Η περιφρούρηση του ΠΑΜΕ επιλέγοντας να έχει την πλάτη στη Βουλή και τα μάτια στη συγκέντρωση, υπερασπίστηκε με «όπλα του δρόμου» την πολιτική της θέση. Άλλες ομάδες διαδηλωτών, με τα μάτια προς τη Βουλή και την πλάτη στους υπόλοιπους διαδηλωτές, υπερασπίστηκαν κι αυτοί με «όπλα του δρόμου» τη δική τους πολιτική θέση.

Συνεχίζοντας την ανάγνωση, φτάνω στις σελίδες που αναδεικνύουν το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της διήγησης, τον παράγοντα άνθρωπο. Εκεί όπου καταγράφεται η ελευθερία της ατομικής –πλέον- επιλογής απέναντι στα πράγματα. Ακόμα και σε καταστάσεις που μπορούν να συμπαρασύρουν ο,τι βρούν μπροστά τους, όπως μπορεί να είναι το συνοθύλευμα απο πέτρες σε μια πλατεία με χιλιάδες συγκεντρωμένων την ώρα που υποθηκεύεται το μέλλον τους, κάποιοι χτύπησαν με μανία, κάποιοι άλλοι εκσφενδόνιζαν αντικείμενα «απέναντι», αλλά παραδόξως ήταν οι ίδιοι που προσπάθησαν να μετριάσουν τις μάχες σώμα με σώμα.

Τελικά άλλη μια διαχρονική διαπίστωση είναι πως όχι μόνο ο πόλεμος ενάντια στην καταπίεση δεν εξελίσσεται γραμμικά, αλλά πάντα μέσα στους κόλπους αυτών που αγωνίζονται, γίνονται ζυμώσεις, διεργασίες, αναζήτηση και διαχωρισμός συμμάχων, συναγωνιστών, συντρόφων. Όχι, δεν έχουν την ίδια έννοια αυτές οι τρείς τελευταίες λέξεις, ειδικότερα καθώς ο πόλεμος κλιμακώνεται.

Η 20η Οκτώβρη 2011 ίσως ήταν μια ημέρα που κατέγραψε ξεκάθαρα πολιτικές επιλογές, ποιοί έχουν δείξει δείγματα αποφασιστικότητας να τις υπερασπίσουν και ποιοί αμφιταλατεύονται. Ήταν μια βίαιη καταγραφή διότι πολύ απλά οι ημέρες που ζούμε είναι άγριες και σε τέτοιες συγκυρίες η ιστορία συνηθίζει να χτυπάει την πόρτα δυνατά για να γράψουμε τις δικές μας σελίδες. Το ερώτημα πλέον που θα γίνεται ολοένα ασφυκτικό είναι το εξής: εσένα ποια είναι η θέση σου;

Posted in: Ελλάδα, Ζωή, Κινήματα-Ακτιβισμός, Πολιτική