Συνέλευση αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση
Κάλεσμα σε Συγκέντρωση – Πορεία για την Απεργία στις 19 – 20 Οκτώβρη
Τέρμα στην υπομονή και την απάθεια, μόνος δρόμος η κοινωνική επανάσταση
Αν νομίζουμε ότι το κόψιμο των συντάξεων, των επιδομάτων, των μισθών, οι απολύσεις χωρίς αποζημίωση, οι κεφαλικοί φόροι και τα διάφορα χαράτσια είναι μια ακόμα μπόρα και θα περάσει είμαστε βαθιά γελασμένοι. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όλα αυτά και πολύ περισσότερα δεν είναι παρά απότοκο του συνολικού κοινωνικού προβλήματος που είναι η οργάνωση της κοινωνίας από το κράτος και τον καπιταλισμό. Για αυτό δεν έχουμε τίποτα καλύτερο να περιμένουμε από το κράτος, τα αφεντικά και τις υπερεθνικές ελίτ πέρα από φτώχεια, ανέχεια, εξαθλίωση, μιζέρια, καταπίεση και θάνατο. Για αυτό δεν έχουμε κανένα λόγο να υπομένουμε όσα μας επιβάλλουν.
Τα τελευταία δύο χρόνια βιώνουμε όλοι μας την ένταση της λεηλασίας. Γίνεται κατανοητό με τον πιο οδυνηρό τρόπο ότι η «κρίση» δεν είναι κάτι αφηρημένο, δεν είναι μια εικόνα στις ειδήσεις, αλλά είναι η ένταση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, η συνθήκη μέσα στην οποία θα κριθεί αν θα πτωχεύσουμε εμείς ή το κράτος και τα αφεντικά, οι οποίοι δεν είναι διατεθειμένοι να χάσουν από τα κέρδη τους και τα προνόμιά τους. Έτσι μας επιβάλλουν μια σειρά μέτρα τα οποία αναδιαρθρώνουν τις εργασιακές συνθήκες μετατρέποντας αυτές σε ένα ιδιότυπο καθεστώς δουλείας (κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, μείωση ή κατάργηση κατώτατου μισθού, απελευθέρωση απολύσεων, αύξηση χρόνου εργασίας κ.α.). Ταυτόχρονα, επιδιώκουν να αρπάξουν όλο και μεγαλύτερο ποσοστό από το ήδη πενιχρό εισόδημά μας μέσω της επιβολής χαρατσιών (κεφαλικός φόρος, φόρος στα σπίτια, αύξηση ΦΠΑ κ.α.) τα οποία μας οδηγούν στην εξαθλίωση.
Αυτή η συνεχώς εντεινόμενη επίθεση ενάντια σε ολόκληρη την κοινωνία έχει πάψει προ πολλού να βασίζεται σε κάποιου είδους συναίνεση. Έχει έρθει ο καιρός που όλα αυτά τα ιδεολογήματα για το «καλό του έθνους», «τη σωτηρία της πατρίδας», «το εθνικό συμφέρον», έχουν χρεοκοπήσει στις συνειδήσεις και ο μοναδικός τρόπος επιβολής των νέων μέτρων είναι η καταστολή με κάθε μέσο. Τα στρατιωτικού τύπου σώματα ασφαλείας, οι συνεχώς αυξανόμενες αστυνομικές δυνάμεις (η μοναδική κρατική υπηρεσία η οποία συνεχίζει να κάνει προσλήψεις), οι αύρες και τα σιδερένια τείχη, οι τόνοι χημικών, η κάλυψη, η ασυλία και οι εντολές οι οποίες δίνονται στους μπάτσους -να βαράνε στο ψαχνό ότι «κινείται»-και οι οποίες έχουν οδηγήσει σε βαρύτατους τραυματισμούς εκατοντάδων διαδηλωτών, τα έκτακτα στρατοδικεία και οι αθρόες προφυλακίσεις αγωνιστών, οι νέοι διευρυμένοι τρομονόμοι αποδεικνύουν ότι το κράτος δεν λογαριάζει τίποτα άλλο πέρα από την προάσπιση των προνομιών του και των συμφερόντων του ντόπιου και του διεθνούς κεφαλαίου.
Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα, την οποία ορίζουν το σοκ από την καθημερινή εξαγγελία νέων μέτρων, ο διάχυτος φόβος και η κρατική τρομοκρατία που επισκιάζει και προσπαθεί να ορίσει κάθε κοινωνική πτυχή, ξεσπούν συνεχώς αγώνες από διαφορετικά κάθε φορά υποκείμενα τα οποία προσπαθούν να αναχαιτίσουν την επίθεση που δέχονται. Φοιτητές, ταξιτζήδες, εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα, φορτηγατζήδες, ναυτεργάτες, εργαζόμενοι στη ΔΕΗ, εργαζόμενοι στα ΜΜΜ προσπαθούν να κρατήσουν τα εργατικά τους κεκτημένα, να εμποδίσουν τη βίαιη αναδιάρθρωση της ζωής τους και να σταματήσουν τη λεηλασία που τους επιβάλλουν. Οι περισσότεροι από αυτούς τους αγώνες χαρακτηρίζονται από αποσπασματικότητα, συντεχνιακή λογική, υποταγή στα κελεύσματα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, απουσία κάθε προσπάθειας σύνδεσης με άλλα κοινωνικά κομμάτια που αγωνίζονται και έλλειψη προοπτικής. Όλοι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει ούτε συντεχνιακή, ούτε ατομική λύση και ο καθένας μόνος του σύντομα θα καταλήξει στη μιζέρια και την ήττα. Το «διαίρει και βασίλευε» και ο κοινωνικός αυτοματισμός (η εναντίωση του ενός κοινωνικού κομματιού σε ένα άλλο επειδή θεωρεί ότι «θίγεται» από τις κινητοποιήσεις του) αποτελούν βασική κρατική πολιτική και οδηγούν σε αντιπαράθεση τους «από τα κάτω», ώστε να διαιωνίζεται η κυριαρχία των «από τα πάνω» και να προωθείται η υλοποίηση των αντικοινωνικών τους σχεδιασμών. Απέναντι σε αυτό οφείλουμε να αντιτάξουμε την ταξική και κοινωνική αλληλεγγύη και να συνειδητοποιήσουμε ότι ο αγώνας του καθενός είναι αγώνας όλων μας. Η ολοκληρωτική επίθεση που δεχόμαστε δεν μπορεί να απαντηθεί μερικά.
Το κράτος και το κεφάλαιο δεν είναι διατεθειμένοι να δώσουν το παραμικρό ψίχουλο. Αν μπορεί να γίνει κάτι το οποίο να βάλει φρένο στις ορέξεις τους είναι η συνολική αντιπαράθεση μαζί τους στην κατεύθυνση της συνολικής ανατροπής του καπιταλισμού.
Μόνο αν σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο μακριά από ψεύτικους διαχωρισμούς και μετατρέψουμε μέσω της αλληλεγγύης το φόβο που μας επιβάλλουν σε συλλογικότητα, αγωνιστική διάθεση και δύναμη, μπορούμε να απαντήσουμε στην επίθεση των «από τα πάνω». Αν καταλάβουμε ότι ο πραγματικός εχθρός δεν βρίσκεται στον διπλανό μας, στον πιο εξαθλιωμένο, στον εργάτη από άλλη χώρα, στον απεργό, στο δημόσιο υπάλληλο, αλλά βρίσκεται στις τράπεζες που μας ληστεύουν, στα υπουργεία όπου οργανώνεται η εκμετάλλευση μας, στους κατασταλτικούς μηχανισμούς που τρομοκρατούν την κοινωνία και προστατεύουν το καθεστώς, στις παρακρατικές ακροδεξιές συμμορίες που λειτουργούν ως το μακρύ χέρι της καταστολής και σπέρνουν το ρατσιστικό μίσος, στα δελτία των ειδήσεων που παραπληροφορούν, αποπροσανατολίζουν και μετατρέπουν το ψέμα σε πραγματικό, στα αφεντικά που μας θέλουν δούλους και εξαθλιωμένους.
Όλοι οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι μαζί δυναμικά χωρίς να μας ενδιαφέρει τι λένε και τι ορίζουν οι νόμοι των κυρίαρχων να επιτεθούμε σε ότι μας κλέβει τη ζωή, μας επιβάλλει τη φτώχια και την ανέχεια και μας οδηγεί στην εξαθλίωση, να διεκδικήσουμε τα πάντα, τη ζωή μας την ίδια. Είναι η στιγμή που πρέπει να αντεπιτεθούμε, να πάρουμε την κατάσταση και την πρωτοβουλία του αγώνα στα χέρια μας μακριά από τους εργατοπατέρες και τους κομματάρχες, μέσα από αυτοοργανωμένες, αντιιεραρχικές, αδιαμεσολάβητες διαδικασίες. Με τα σωματεία βάσης, τις συνελεύσεις γειτονιάς, τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους αντίστασης, τις άγριες απεργίες. Δε δεχόμαστε ως όρο ζωής τη συνθήκη της υποταγής που θέλουν να επιβάλλουν το κράτος, το κεφάλαιο, τα κόμματα, τα ΜΜΕ και τα καθεστωτικά συνδικάτα, δεν συναινούμε, δεν συνδιαλεγόμαστε, δεν υποτασσόμαστε. Ας βάλουμε σε εφαρμογή το σχέδιο για τη συνολική ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού κινούμενοι στην κατεύθυνση της συνολικής ρήξης. Να αγωνιστούμε για την κοινωνική απελευθέρωση, για μια κοινωνία ισότητας-αλληλεγγύης-ελευθερίας για την γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση.
Ο αγώνας του καθενός είναι αγώνας όλων μας
Αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων
για την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση
Συνολική ρήξη με το κράτος και το κεφάλαιο για την κοινωνική απελευθέρωση
Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση sinelefsianarchikon@gmail.com
Xanadu
16 Οκτωβρίου, 2011 3:52 μμ
παρα πολυ καλη και εξυπνη αφισα
catalternative
16 Οκτωβρίου, 2011 6:01 μμ
@risinggalaxy η συνέλευση αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση έχουν κάποιο blog, site από το οποίο μπορούμε να ενημερωνόμαστε για τις δράσεις τους; 🙂
dimi
16 Οκτωβρίου, 2011 6:10 μμ
εχουν εβδομαδιαια συνελευση στο ΕΜΠ, στο κτιριο γκινη
τεταρτες συνηθως.
περνα μια βολτα 🙂
catalternative
16 Οκτωβρίου, 2011 6:12 μμ
Πολύ θα το ήθελα, αλλά μου πέφτει λίγο μακριά η Αθήνα :(. Γι’αυτό ρώτησα για αν υπάρχει κάτι στο διαδίκτυο για ενημέρωση 😉
dimi
16 Οκτωβρίου, 2011 6:29 μμ
δυστυχως, δεν νομιζει οτι υπαρχει καποια ιστοσελιδα ή κατι..
risinggalaxy
16 Οκτωβρίου, 2011 11:53 μμ
ε να βρεθούμε τότε 🙂
gyziakos
16 Οκτωβρίου, 2011 6:42 μμ
σωστο το κειμενο και αυτα που λεει αλλα θα πρεπει να υποστηριχτει εμπρακτα στις 19 με αγρια συγκρουση!
oldboy99
16 Οκτωβρίου, 2011 9:38 μμ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ στους 30+ συντρόφους που κρατούνται στις φυλακές ΤΩΡΑ…δεν ξεχνώ
ns
16 Οκτωβρίου, 2011 10:28 μμ
Ωραία η αφίσα αλλά εντελώς λάθος αυτό με το «σκιάχτρο». Αν καπιταλισμός και κράτος ήταν απλά ένα σκιάχτρο δεν θα είχαν ηττηθεί τόσες εξεγέρσεις ούτε θα ήταν τόσοι οι δολοφονημένοι εργάτες επαναστάτες.
Το αστικό κράτος είναι καλά οχυρωμένο και μόνο αν οι εργάτες οργανωθούν σε κόμμα με επαναστατικό πρόγραμμα μπορούν να το αντιμετωπίσουν στα ίσα.
risinggalaxy
17 Οκτωβρίου, 2011 12:16 πμ
η απάντηση στο «καλό κόμμα»…
dimi
17 Οκτωβρίου, 2011 12:20 πμ
El bien más preciado es la libertad,
hay que defenderla con fe y valor.
Alza la bandera revolucionaria
que del triunfo sin cesar nos lleva en pos.
En pie pueblo obrero, ¡a la batalla!
hay que derrocar a la reacción.
A las barricadas, a las barricadas!!!
😀
μανικακος
17 Οκτωβρίου, 2011 12:26 πμ
σενετιστείτε ελευθέρος…
dimi
17 Οκτωβρίου, 2011 12:27 πμ
por el triunfo de la Confederacion!
😛
dimi
17 Οκτωβρίου, 2011 12:17 πμ
,,για την κοινωνικη ΑΥΤΟδιευθυνση.. οχι για το κομμα.
Αρνητικός
17 Οκτωβρίου, 2011 12:38 πμ
Οι εργάτες δεν υπάρχουν πια…τους πάτησε το (με επαναστατικό πρόγραμμα) κομμα Τσάβεζ:
http://www.marxist.com/two-workers-killed-occupied-mitsubitshi-factory.htm
Α, και οι παραγωγικές δυνάμεις, μην το ξεχάσω:
risinggalaxy
17 Οκτωβρίου, 2011 12:17 πμ
catalternative
17 Οκτωβρίου, 2011 12:35 πμ
ξεχνάς ένα ίσον ανάμεσα στο youtube και τον σύνδεσμο χωρίς κενά και το ] στο τέλος 😀
μανικακος
17 Οκτωβρίου, 2011 12:39 πμ
ολα τα ξες και συ….. 😀 😀 😀
catalternative
17 Οκτωβρίου, 2011 12:41 πμ
Εγώ να βοηθήσω θέλω 😀 😀 😀
μανικακος
17 Οκτωβρίου, 2011 12:42 πμ
νια νια νια 😛
catalternative
17 Οκτωβρίου, 2011 12:48 πμ
Τι έχει πάθει ο Spin;;; Στο διπλανό ποστ μιλάει μόνος του…κάτι σαν Dr. Jekyll και Mr. Hyde ….
μανικακος
17 Οκτωβρίου, 2011 12:53 πμ
τα λεει με τον νου του…συνηθως τα βρισκουνε…..
catalternative
17 Οκτωβρίου, 2011 12:55 πμ
Δεν είναι κάτι ανησυχητικό δηλαδή 😀 Εντάξει, γιατί ανησύχησα λίγο 🙂
Spin
17 Οκτωβρίου, 2011 1:18 πμ
cat έπαθα ενα ψιλοσοκ με την δουλειά αλλά το ξεπέρασα 😛
catalternative
17 Οκτωβρίου, 2011 1:21 πμ
@Spin Κουράγιο! Και μην τα παίρνει όλα τόσο βαριά, δεν αξίζει 😀
Spin
17 Οκτωβρίου, 2011 1:23 πμ
cat του το πα αλλά δεν με ακούει 😀
μανικακος
17 Οκτωβρίου, 2011 1:24 πμ
Spin
17 Οκτωβρίου, 2011 1:26 πμ
ολα γκουντ
ns
17 Οκτωβρίου, 2011 1:04 πμ
Στην Ισπανία οι δημοκρατικές δυνάμεις έχασαν, και θα έχαναν ακόμη πιο γρήγορα αν δεν υπήρχαν οι διανθείς ταξιαρχίες οργανωμένες από ΚΚ. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως και οι αναρχικοί δεν ήταν στα οδοφράγματα.
Εντάξει εδώ ο άλλος λέει δεν υπάρχει εργατική τάξη. Φίλε άμα ξυπνήσεις μια φορά πρωί πρώι θα δεις όλη την εργατική τάξη μπροστά στα μάτια σου.
μανικακος
17 Οκτωβρίου, 2011 1:11 πμ
πες τα ρε συντροφε….
βγαινουν τωρα ολοι οι πυρκαβλοι της cnt και μας τα λενε αλλιως….
που αμα δεν ηταν οι του κουκουι θα βασταγε η επαναστα να ουμ αιωνια……
α και οι σοσιαλιστες βεβαιως βεβαιως……
dimi
17 Οκτωβρίου, 2011 1:12 πμ
ρε συ..σε εβαλε το κομμα να τρολλαρεις? πληρωνεσαι γιαυτο?
ns
17 Οκτωβρίου, 2011 1:29 πμ
Εσύ λες τσάμπα τέτοιες μαλακίες βραδιάτικα?
Κόμμα ποιο εννοείς βλέπεις να αναφέρω κάποιο συγκεκριμένο κόμμα? Στοιχειώδη πράγματα αναφέρω που δεν πρέπει να έχεις διαβάσει και τίποτα θεωρητικό για να τα καταλάβεις.
catalternative
17 Οκτωβρίου, 2011 1:33 πμ
´Ενα είναι το κόμμα …
dimi
17 Οκτωβρίου, 2011 9:43 πμ
εδω εχεις βιασει την ιστορια με αυτα που αναφερεις.
εγω μιλαω για πρακτικα πραγματα.
σκατα στα κομματα, και δη, σε αυτα που εχουν «επαναστατικο» προγραμμα.