Στριμωγμένο το εβραϊκό κράτος παρά τη διεθνή στήριξη
Γράφει η Κατερίνα Σταυρούλα
“Στεκόμαστε εδώ, μένουμε εδώ, μόνιμα εδώ, αιώνια εδώ, και έχουμε έναν στόχο. Έναν! Έναν: να ζήσουμε.”
Με τους στίχους του Παλαιστίνιου ποιητή Μαχμούντ Νταρουίς στον επίλογο της ομιλίας του ενώπιον της συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών την Παρασκευή, έκλεισε ουσιαστικά ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής αρχής Μαχμούντ Αμπάς έναν λόγο που έχει ήδη περάσει στην ιστορία. Πριν να απευθυνθεί στη συνέλευση των εθνών είχε ήδη επιδώσει τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν το φάκελο με το αίτημα για πλήρη αναγνώριση του Παλαιστινιακού Κράτους από το οργανισμό και στο επόμενο βήμα το λόγο θα έχει το Συμβούλιο Ασφαλείας. Κι έτσι ο Σεπτέμβρης αναδεικνύεται για άλλη μια φορά σε ιστορικό μήνα για την Παλαιστίνη. Μετά τον “Μάυρο Σεπτέμβρη” του 1970, τις σφαγές της Σάμπρα και Σατίλα το 1982, την πρώτη Ιντιφάντα το 1987 και τον Σεπτέμβρη του 1993 και της Συμφωνίας του Όσλο , το 2011 στον ΟΗΕ ο Μαχμούντ Αμπάς ζητά από τα Ηνωμένα Έθνη , μετά από 20 χρόνια ατελέσφορων διαπραγματεύσεων, να αναγνωρίσουν το Παλαιστινιακό Κράτος με τα σύνορα που συμφωνήθηκαν το 1967, την ανατολική Ιερουσαλήμ για πρωτεύουσα και τη Λωρίδα της Γάζας να συμπεριλαμβάνεται.
Η πολυαναμενόμενη κίνηση του Αμπάς ήταν κάτι που μονοπώλησε τη συζήτηση για τη Μέση Ανατολή ολόκληρη την εβδομάδα που πέρασε με τους ηγέτες των μεγάλων δυνάμεων να παίρνουν θέση, εν αναμονή των εξελίξεων. Πρώτος παρενέβη ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζύ που πρότεινε να υπαχθεί η Παλαιστίνη σε καθεστώς “κράτους παρατηρητή” στον ΟΗΕ, ξαναβάζοντας στο τραπέζι της συζήτησης ένα πλαίσιο διαπραγματεύσεων με στενό χρονοδιάγραμμα που θα οδηγούσε τις δύο πλευρές , Παλαιστίνη και Ισραήλ, σε από κοινού αναγνώριση των δύο κρατών. Η παρέμβαση του Μπαράκ Ομπάμα ήταν ακόμα πιο χαρακτηριστική. Μετά από τις περίφημες ομιλίες του για το “θάυμα” της Αραβικής Άνοιξης και ξεχνώντας τις δικές του προεκλογικές κορώνες, όπου καλούσε για το τέλος της Ισραηλινής κατοχής των αραβικών εδαφών αλλά και της κλοπής από τους εποικισμούς της γης της Δυτικής Όχθης, ενώ ταυτόχρονα δεσμευόταν για την δημιουργία ενός Παλαιστινιακού κράτους μέχρι το 2011, τώρα η στροφή ήταν εκατόν ογδόντα μοιρών. Σε κατ.’ιδίαν συνάντηση που είχε την Τετάρτη με τον Αμπάς δήλωσε ότι θα ασκήσει βέτο στην προσπάθεια του τελευταίου για αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Ενώ, βολικά, στην ομιλία του κατά την έναρξη της 66ης Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ επέρριψε ευθύνες για το αδιέξοδο στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις και στις δύο πλευρές. Με την υπόλοιπη Ευρώπη να μην ανοίγει τα χαρτιά της, στον αντίποδα των ΗΠΑ στάθηκε ο Ρώσος υφυπουργός εξωτερικών Μιχαήλ Μπογκντάνοφ που, απαντώντας σε ερώτηση, δήλωσε ότι η Ρωσία “θα υποστηρίξει ασφαλώς” το αίτημα των Παλαιστινίων για αναγνώριση στον ΟΗΕ.
Την στιγμή που στο βήμα του ΟΗΕ ο Αμπάς έκανε λόγο για Απαρτχάιντ, εγκλήματα, πρόσφυγες και κατοχή, στην Παλαιστίνη η πραγματικότητα παρέμενε αμείλικτη. Ενώ οι συναντήσεις και οι διαπραγματεύσεις εξελίσσονταν στον ΟΗΕ ένας Παλαιστίνιος έπεσε νεκρός από ισραηλινά πυρά στη Δυτική όχθη λίγες ώρες πριν την ομιλία Αμπάς και μάλιστα μετά από συγκρούσεις με Ισραηλινούς εποίκους. Ακόμα κι αν οι εικόνες των Παλαιστινίων να πανηγυρίζουν στη Ραμάλα μετά την ομιλία Αμπάς έκαναν τον γύρο του κόσμου, η αβεβαιότητα ουσιαστικά κυριάρχησε. Αβεβαιότητα που δεν οφείλεται μόνο στην άρνηση των ισχυρών να στηρίξουν τους Παλαιστίνιους στον ΟΗΕ απέναντι στο δολοφονικό κράτος του Ισραήλ, αλλά που ριζώνει στον ακύρηχτο πόλεμο που ουσιαστικά συνεχίζεται στην περιοχή. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι διαδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν στη Δυτική όχθη αυτή την εβδομάδα με αφορμή την προσφυγή, είχαν σαν φόντο αφίσες με τη δικαιοσύνη να κρατά στη ζυγαριά της την ιστορία των τελευταίων χρόνων. Και στον ένα δίσκο οι αριθμοί ήταν αμείλικτοι: 750.000 Παλαιστίνιοι έχουν φυλακιστεί από το 1967, περισσότεροι από 6000 βρίσκονται σε ισραηλινές φυλακές, το Ισραήλ έχει τον πλήρη έλεγχο στο 50% της Δυτικής Όχθης, σε 144 επικοισμούς στην ουσιαστικά κατεχόμενη Παλαιστίνη ζουν 510.000 Ισραηλινοί έποικοι, λύση για τους Παλαιστίνιους της διασποράς, όσο και για τους πρόσφυγες δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα, το τείχος υψώνεται ταπεινώνοντας έναν λαό… και η λίστα συνεχίζεται.Ταυτόχρονα στη Λωρίδα της Γάζας , παρά την επιλογή της Χαμάς να μην αντιταχθεί στην κίνηση Αμπάς, η ησυχία της Παρασκευής, χωρίς πανηγυρισμούς και σημαιοστολισμό, ήταν εύγλωτη.
Μετά την ομιλία Αμπάς τη σκυτάλη στις πρωτοβουλίες πήρε το Κουαρτέτο της Μέσης Ανατολής, αποτελούμενο από τον ΟΗΕ, την ΕΕ, τις ΗΠΑ και τη Ρωσία, αποφάσιζοντας να καλέσει σε απευθείας συνομιλίες το Ισραήλ και την Παλαιστίνη, που θα ξεκινήσουν σε ένα μήνα με στόχο να ολοκληρωθούν μέσα στον επόμενο χρόνο. Η κίνηση αυτή προκλητικά ακολουθεί την προτροπή του πρωθυπουργού του Ισραήλ Μπεντζαμίν Νετανιάχου, που διαδέχθηκε τον Αμπάς στο βήμα των Ηνωμένων Εθνών και ουσιαστικά απαίτησε από του Παλαιστίνιους να αναγνωρίσουν το κράτος του Ισραήλ πριν αποκτήσουν το δικό τους, προσπερνώντας προκλητικά μέσα σε λίγες λέξεις ακόμα και το θέμα των εποίκων.
Κι αν ο Μαχμούντ Αμπάς έκανε λόγο για την ώρα της Παλαιστινιακής Άνοιξης, με το βλέμμα στραμμένο στην Αραβική Άνοιξη που συνεχίζει να φέρνει σε δύσκολη θέση το Ισραήλ, η ώρα της δικαιοσύνης για τον λαό μοιάζει ακόμα μακριά. Η ισορροπία μεταξύ της Παλαιστινιακής Αρχής και της Φατάχ παραμένει οριακή και το Ισραήλ παρά την διαφαινόμενη αλλαγή των συσχετισμών στην περιοχή διατηρεί τους ισχυρούς του συμμάχους. Και με το βλέμμα στην Άνοιξη , ο Σεπτέμβρης της Παλαιστίνης συνεχίζει αμφίρροπος.
To άρθρο δημοσιεύεται στο ΠΡΙΝ της Κυριακής
Γαλαξιάρχης (Zaphod)
25 Σεπτεμβρίου, 2011 2:50 μμ
Στους ισχυρούς συμμάχους του Ισραήλ, προστέθηκε και η τοπική υπερδύναμη του Ελλαδιστάν…
Μην το ξεχνάμε αυτό. Δοξάστε μας!
Jaquou Utopie
25 Σεπτεμβρίου, 2011 3:48 μμ
Παλαιστινιακό, η στιγμή της αλήθειας
Οι ελπίδες του Μπαράκ Ομπάμα στον αραβικό κόσμο, και το Ισραήλ
Του Πετρου Παπακωνσταντινου
Από τη στιγμή που πάτησε το πόδι του στον Λευκό Οίκο ο πρώτος ηγέτης της Αμερικής με ενδιάμεσο αραβικό όνομα βάλθηκε να ξαναχτίσει τις γέφυρες που είχε γκρεμίσει ο προκάτοχός του με τον πόλεμο κατά του Ιράκ. Την ημέρα που ορκιζόταν ο Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα, το Ισραήλ αναγκαζόταν να τερματίσει τον πόλεμο στη Γάζα. Αργότερα, θα γινόταν ο πρώτος Αμερικανός πρόεδρος ο οποίος θα έπαιρνε επίσημα θέση για παλαιστινιακό κράτος στα προ του πολέμου του 1967 σύνορα. Η αντιπάθεια του Ομπάμα για τον πιο σκληροπυρηνικό πρωθυπουργό στην ιστορία του Ισραήλ, τον Βενιαμίν Νετανιάχου, ήταν τέτοια που ανέθεσε στον μέχρι πρόσφατα υπουργό Αμυνας Ρόμπερτ Γκέιτς να τον κατσαδιάσει δημόσια, λέγοντας ότι «δεν μπορεί να έρχεται για συνάντηση κορυφής στην Ουάσιγκτον χωρίς να έχει ολοκληρώσει την κατ’ οίκον εργασία του»!
Ωστόσο, τα θαύματα στην Ουάσιγκτον δεν διαρκούν πολύ. Για τον Μπαράκ Ομπάμα, η στιγμή της αλήθειας έφτασε την εβδομάδα που πέρασε, όταν η υπό τον Μαχμούντ Αμπάς παλαιστινιακή ηγεσία κατέθεσε στα Ηνωμένα Εθνη αίτημα αναγνώρισης της Παλαιστίνης ως ανεξάρτητου κράτους. Μια κίνηση η οποία, ακόμη κι αν είχε αίσια έκβαση, δεν θα άλλαζε την κατάσταση στα κατεχόμενα -όπου αποφασίζουν τα ισραηλινά όπλα και όχι τα ψηφίσματα του ΟΗΕ- θα είχε, όμως, τεράστια πολιτική και νομική ισχύ, καθώς θα μετέτρεπε αυτομάτως το Ισραήλ σε κράτος – παρία που κατέχει ένα άλλο, ανεξάρτητο κράτος και όχι απλώς κάποια «εδάφη».
Αν ο Μπαράκ Ομπάμα ήθελε πραγματικά να λυγίσει την αδιαλλαξία του Νετανιάχου, δεν θα μπορούσε να ονειρευτεί καλύτερη συγκυρία. Το Ισραήλ εμφανίζεται διεθνώς απομονωμένο όσο ποτέ άλλοτε, όπως μαρτυρεί η ρήξη με την παραδοσιακή του σύμμαχο Τουρκία και η επιδείνωση των σχέσεών του με Αίγυπτο και Ιορδανία, τις μόνες αραβικές χώρες που έχουν συνάψει συνθήκη ειρήνης μαζί του. Ωστόσο, ο Αμερικανός πρόεδρος όχι μόνο απέφυγε να αδράξει την ευκαιρία, αλλά εμφανίστηκε ως ναυαγοσώστης του Νετανιάχου. Αφού ξέκοψε στους Παλαιστινίους ότι θα ασκήσει βέτο στην πρότασή τους, αν τη φέρουν στο Συμβούλιο Ασφαλείας, αξίωσε από τον Αμπάς να την αποσύρει για να μη φέρει σε δύσκολη θέση την Αμερική, απειλώντας ότι θα του κόψει την οικονομική βοήθεια. Από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ δεν πρόφερε ούτε μία φορά τη λέξη «κατοχή» και εμφάνισε το κράτος του Ισραήλ αθώο θύμα των επιθετικών Αράβων γειτόνων του.
Πανευτυχής για την οβιδιακή μεταμόρφωση του Ομπάμα, ο Νετανιάχου πρότεινε να του απονεμηθεί «μετάλλιο τιμής» για την υπεράσπιση του Ισραήλ. Ακόμη και η σοβαρή ισραηλινή εφημερίδα Haaretz επέκρινε τον υπερβάλλοντα ζήλο του «νέου Ομπάμα», ο οποίος «έφερε αντιμέτωπους κατακτητή και κατακτημένο, καλώντας τους να λύσουν μόνοι τους τα προβλήματά τους». Πραγματικά, μπορεί ο Ομπάμα να έχει θεωρητικά δίκιο όταν λέει ότι η ειρηνική επίλυση του παλαιστινιακού μπορεί να έρθει μόνο μέσω διαπραγματεύσεων. Ωστόσο, οι Παλαιστίνιοι, είτε υπό τον Αραφάτ είτε υπό τον Αμπάς, ακολουθούν αυτόν τον δρόμο εδώ και 23 χρόνια, από τη στιγμή που έκαναν τον ιστορικό συμβιβασμό τους, αποδέχθηκαν το κράτος του Ισραήλ και αποφάσισαν να διεκδικήσουν κράτος μόνο στο 25% του εδάφους της ιστορικής Παλαιστίνης.
Αντίθετα, αλλεπάλληλες ισραηλινές κυβερνήσεις όχι μόνο δεν έκαναν τον δικό τους ιστορικό συμβιβασμό, αλλά συναγωνίζονταν στην αρπαγή παλαιστινιακής γης με τη διαρκή επέκταση των εβραϊκών εποικισμών. Ακόμη και ένας πρώην πρόεδρος όπως ο Μπιλ Κλίντον, που μόνο για αντι-ισραηλινή στάση δεν μπορεί να κατηγορηθεί, δήλωσε στο CNN: «Είναι διάχυτη η εντύπωση στον κόσμο ότι η σημερινή ισραηλινή κυβέρνηση μπορεί να έχει εγκαταλείψει την πρόθεση να εργαστεί μαζί με τους Παλαιστινίους για τη δημιουργία κράτους στη Δυτική Οχθη και τη Γάζα και απλώς δεν θέλει να το πει ανοιχτά». Την εκτίμηση του Κλίντον ενισχύουν και πρόσφατες αποκαλύψεις, κατά τις οποίες Ισραηλινός αξιωματούχος πρότεινε στους Ιορδανούς να… προσαρτήσουν τη Δυτική Οχθη ώστε να δημιουργηθεί ενιαίο ιορδανικό – παλαιστινιακό κράτος, κάτι που εξόργισε τον βασιλιά Αμπντάλα.
Τα κίνητρα που οδήγησαν τον Ομπάμα να ταυτισθεί απολύτως, σ’ αυτήν τη φάση, με τον Νετανιάχου είναι μάλλον προφανή. Πρώτα απ’ όλα, η δύναμη του ισραηλινού λόμπι στις ΗΠΑ – ακόμη σημαντικότερη εν όψει των εκλογών του 2012.
Μήνυμα
Τα θυελλώδη χειροκροτήματα που απέσπασε πρόσφατα ο Νετανιάχου, από Ρεπουμπλικανούς και Δημοκρατικούς, στο Κογκρέσο ήταν ένα σαφές μήνυμα προς τον Ομπάμα. Εξίσου σαφής ήταν η ήττα – σοκ πολιτικού συμμάχου του Ομπάμα στις εκλογές για την αναπλήρωση μιας βουλευτικής έδρας, στη Νέα Υόρκη: η περιοχή θεωρούνταν άπαρτο κάστρο των Δημοκρατικών, αλλά ο παράγοντας που έγειρε την πλάστιγγα ήταν οι Αμερικανοεβραίοι, που αντιστοιχούσαν στο 40% του εκλογικού σώματος. Πέραν των εσωτερικών πολιτικών παραγόντων, η κυβέρνηση Ομπάμα βλέπει το Ισραήλ ως το μόνο σίγουρο και σημαντικό στήριγμα των ΗΠΑ σε μια χαοτική περιοχή, όπου παραδοσιακοί σύμμαχοί της, όπως η Τουρκία και η Αίγυπτος, βρίσκονται σε τροχιά μεταμόρφωσης.
Ωστόσο, η τυφλή ταύτιση με το Ισραήλ ενέχει σοβαρούς κινδύνους για την Αμερική. Αν ο Μαχμούντ Αμπάς επιστρέψει με άδεια χέρια στη Ραμάλα, η απογοήτευση, ο οργή και το αίσθημα ότι όλα τα τείχη γύρω τους είναι αδιαπέραστα απειλεί να πυροδοτήσει βίαιες εκρήξεις, ίσως και μια νέα «Ιντιφάντα» – κάτι για το οποίο σαφέστατα προειδοποίησε από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί.
Σε κάθε περίπτωση, η στάση του Ομπάμα απειλεί να προκαλέσει ένα νέο κύμα αντιαμερικανισμού στον αραβικό κόσμο, όπως μαρτυρούν οι πρώτες αστερόεσσες που άρχισαν και πάλι να καίγονται στη Δυτική Οχθη και στο Κάιρο. Η συγκυρία δεν θα μπορούσε να είναι πιο επικίνδυνη για μια Αμερική που πασχίζει να θέσει υπό έλεγχο τα καινά δαιμόνια που απελευθερώνει η Αραβική Ανοιξη. Στο Κάιρο και το Αμμάν, οι πρεσβείες του Ισραήλ πολιορκούνται από διαδηλωτές, ενώ στη Λιβύη οι ταχύτατα ανερχόμενοι ισλαμιστές αμφισβητούν ανοιχτά τους φιλοδυτικούς τεχνοκράτες. Σε ένα παρόμοιο φόντο, η Αμερική θα αναγκαστεί κάποια στιγμή να αντιμετωπίσει το ενοχλητικό ερώτημα: πόσο πολιτικό κεφάλαιο είναι σε θέση να διασπαθίζει για να καλύπτει όλες τις ζημιές που προκαλεί το χαϊδεμένο παιδί της στη Μέση Ανατολή;
από την Καθημερινή
catalternative
25 Σεπτεμβρίου, 2011 7:28 μμ
Πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση. Παρεπιπτώντως, έπεσα προχθές σε ένα άρθρο του +972 περιοδικού με τίτλο «Palestinian activist: Why I’m not celebrating statehood» της Diana Alzeer. Με προβλημάτισε ιδιαίτερα η θέση της στην μη δημιουργία κράτος της Παλαιστίνης με βάση τα σύνορα του 1967. Έχει κανείς ιδέα τι ποσοστό των Παλαιστινίων στηρίζει αυτή τη θέση;; Γιατί στο μυαλό μου αυτό θα ήταν μια κάποια λύση στο πρόβλημα των Παλαιστινίων. 😕