Αχ, Ευρώπη!

του Καπυμπάρα

Το «επιχείρημα του πρεστίζ»

Δεν χρειάζεται και πολύ παρατηρητικότητα για να αντιληφθεί κανείς ότι η μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια, στην οποία έχουμε την τιμή (ή μας έκαναν τη χάρη) να ανήκουμε, δεν πείθει πλέον ιδιαίτερα ότι πρόκειται για μια ομάδα φίλων μας που μας μοιράζει λεφτά, εκτός βέβαια από όσους δίνουν έναν εντελώς διαφορετικό, όσο και πρωτότυπο, ορισμό στη λέξη φιλία.

Έτσι, για τους δεξιούς έχουν εξαντληθεί τα καύσιμα της επιχειρηματολογίας του στυλ «ευτυχώς που ο εθνάρχης Καραμανλής μας έβαλε στην Ευρώπη, όταν όλοι [1] ήταν αντίθετοι» (και προκόψαμε, θα συμπληρώναμε). Γι’ αυτό πλέον, τις πιο πολλές φορές, η δεξιά επιχειρηματολογία υπέρ της Ε.Ε. αρχίζει και τελειώνει σ’ αυτό που θα μπορούσε να ονομάσει κανείς «το επιχείρημα του πρεστίζ»: «Και τί θέλετε;«, φωνάζουν, «να φύγουμε απ’ την Ευρώπη; να ξαναγίνουμε Βαλκάνια;«

Το επιχείρημα αυτό προφανώς απευθύνεται σε ανθρώπους, που έχοντας λύσει το βιοποριστικό τους ανησυχούν μήπως πάψουμε να είμαστε σικ Ευρωπαίοι, και έμπλεοι επαρχιωτισμού δεν αισθάνονται και πολύ άνετα με το μίζερο βυζαντινό και οθωμανικό μας παρελθόν και πιθανόν να κλαίνε κρυφά τα βράδια, που δεν είχαμε κι εμείς για χόμπυ να καίμε μάγισσες για να περάσει η ώρα, όπως οι Ευρωπαίοι εταίροι μας (σε κάπως παλιότερες εποχές είναι η αλήθεια) και που δεν μας αξίωσε ο θεούλης να ‘χάμε κι εμείς έναν Λούθηρο ή έστω έναν Καλβίνο, βρε αδερφέ, για να μάθει στους πλούσιους πως το «επιχειρείν» σε στέλνει σούμπιτο στον Παράδεισο και τους φτωχούς πως να δουλεύουν χωρίς να τρώνε.

Το επιχείρημα αυτό συνδυάζεται απαραίτητα και με τον μπαμπούλα του «εθνικού απομονωτισμού» που μας περιμένει, έτσι και φύγουμε από τη ζεστή αγκαλιά της Μέρκελ, του Σαρκοζί και των άλλων παιδιών και που θα μας βγάλει όχι μόνο από την Ε.Ε., αλλά, πολύ πιθανόν, και από την UEFA και τη Eurovision και θα σφηνώσει τη χώρα μας κάπου ανάμεσα στο ανατολικό Ουαζιριστάν και το δυτικό Μπαλουχιστάν. Σύμφωνα δε, με το χειρότερο σενάριο θα γίνουμε Βόρεια Κορέα, οπότε δε θα μπορούμε να ταξιδεύουμε και θα ‘χουμε όλοι την ίδια κρατική κουπ [2] από τα κουρεία του ΙΚΑ.

Ο αριστερός ευρωπαϊσμός

Τα επιχειρήματα των ευρωπαϊστών της αριστεράς υπέρ της παραμονής της χώρας στην Ε.Ε. είναι σαφώς σοβαρότερα και βασιμότερα κι αξίζει να ασχοληθούμε λίγο πιο λεπτομερώς μ’ αυτά. Όπως το  έχω καταλάβει, οι αριστεροί ευρωπαϊστές θεωρούν ότι η συμμετοχή στην Ε.Ε. διευρύνει το πεδίο των κοινωνικών αγώνων πέρα από τα όρια της χώρας. Η αντίθεση δε στη συμμετοχή μας σε αυτήν αποτελεί μια κάποιου τύπου εθνικιστική αναδίπλωση, ξένη προς τις αξίες της διεθνιστικής αριστεράς, που θέλουν τους ταξικούς αγώνες διεθνοποιημένους, την επανάσταση παγκόσμια (αυτό αφορά όσους αναφέρονται σ’ αυτήν) και τον σοσιαλισμό μη πραγματοποιήσιμο σε μία χώρα.

Καλούμαστε έτσι, να βρούμε ευρωπαϊκές λύσεις και σε κοινό αγώνα με όλους τους Ευρωπαίους εργαζόμενους να αλλάξουμε την Ευρώπη αντί να την διαλύσουμε.

Προϋπόθεση για να ισχύει αυτή η επιχειρηματολογία είναι η παραδοχή ότι ισχύει το εξής σχήμα: Ότι η Ε.Ε. έχει καταστεί πια ένας ενιαίος κοινωνικός σχηματισμός και αποτελεί το νέο πεδίο διεξαγωγής των ταξικών αγώνων. Νομίζω όμως, ότι η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική. Οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις ευρωπαϊκές ελίτ δεν έχουν τερματιστεί και υπάρχει ανισομέρεια τόσο στις επιπτώσεις των ευρωπαϊκών πολιτικών και πως τις αντιλαμβάνεται η κοινωνία, όσο και στην ανάπτυξη των κοινωνικών αντιστάσεων σε κάθε χώρα. Αυτό κάνει πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο το ξέσπασμα κοινών αγώνων και με την ίδια ένταση σε όλες τις  χώρες τις Ε.Ε. ταυτόχρονα. Άλλωστε και ιστορικά ο διεθνισμός δεν ταυτιζόταν μ’ ένα τέτοιο σχήμα, αλλά μάλλον μ’ αυτό της «εξαγωγής» της επανάστασης από τη χώρα (ή τις χώρες) που έχει πετύχει πρώτα με επιθυμητό αποτέλεσμα ένα «επαναστατικό ντόμινο» (σαν κι αυτό που δειλά ξεκίνησε, αλλά διακόπηκε βίαια, στον αραβικό κόσμο καλή ώρα).

Πέρα από το θεωρητικό κομμάτι, υπάρχουν και πιο πρακτικά ερωτήματα στα οποία οφείλει να απαντήσει κανείς. Για κάποιον απογειωμένο αριστεριστή ή λυσσασμένο τροτσκιστή, που όταν βάζει το κοχύλι στο αφτί του δεν ακούει τον γαληνευτικό παφλασμό των κυμάτων της θάλασσας, αλλά τις ιαχές των προλεταριακών μαζών, δεν θα του κόστιζε δα και πολύ σε ρεαλισμό, όπως μιλάει για την επανάσταση, ν’ αρχίσει να μιλάει για την πανευρωπαϊκή επανάσταση. Όσοι όμως μιλάνε για μια φιλολαϊκή κυβέρνηση «με επίκεντρο την αριστερά», πώς έχουν σκεφτεί ότι θα μπορέσουν να εφαρμόσουν το κυβερνητικό τους πρόγραμμα, όταν κάθε φιλολαϊκό μέτρο θα προσκρούει πάνω στο θεσμικό τείχος της Συνθήκης της Λισαβώνας (και σύντομα απ’ ότι φαίνεται και του Συμφώνου για το Ευρώ), που για να αναθεωρηθεί χρειάζεται η ψήφος όλων των κρατών-μελών; Σ’ αυτό το θεσμικό πλαίσιο αν στη χώρα μας, που οι εργαζόμενοι βλέπουν την πίεση που τους ασκείται να γίνεται όλο και πιο ανυπόφορη, φτάσουμε στη δυνατότητα να έχουμε ανατροπές, τί θα πρέπει να κάνουμε; να φύγουμε από την Ε.Ε. για να εφαρμοστούν άλλες πολιτικές ή να περιμένουμε τους συναδέλφους μας των υπόλοιπων εικοσι έξι χωρών, από τους Σουηδούς μέχρι τους Βούλγαρους (που ακούνε σοσιαλισμός και βγάζουν φουλτάκες) να καταφέρουν το ίδιο για να αναθεωρηθούν οι συνθήκες και «να αλλάξουμε την Ελλάδα, αλλάζοντας την Ευρώπη»;

Δεδομένου ότι όσο διευρύνεται στο χώρο ο στόχος για ανατροπή, τόσο τραβάει σε μάκρος και στο χρόνο η πραγματοποίησή του, μήπως ο ευρωπαϊσμός ως διεθνισμός μοιάζει περισσότερο είτε με δικαιολογία για να μην κάνουμε τίποτα είτε με ομολογία ότι αυτοί που μιλάνε για μια άλλη κυβέρνηση με επίκεντρο την αριστερά δεν πιστεύουν ότι πρόκειται ποτέ να συμβεί αυτό είτε με αγκύλωση και δογματισμό, αφού βρέξει-χιονίσει ο ευρωπαϊστής αριστερός λέει τα ίδια (σαν τους νοσταλγούς του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε);

__________________________________________________________________________________________________________________

[1] με την εξαίρεση του Λεωνίδα Κύρκου

[2] στα γαλλικά: coupe d’état, όπου και παραπέμπει ευθέως στον ολοκληρωτισμό…

__________________________________________________________________________________________________________________

Σόρτλινκ: http://wp.me/p1pa1c-c8t

Ετικέτα: E.E., Αριστερά, Δεξιά

Posted in: Ελλάδα, Πολιτική