Χιροσίμα-Ναγκασάκι (DemocracyNow! βίντεο)

=======

Τα παρακάτω βίντεο είναι αποσπάσματα από εκπομπή του DemocracyNow! με παρουσιάστρια την Έιμυ Γκούντμαν και καλεσμένο στο στούντιο τον συγγραφέα Γκρέγκ Μίτσελ. Το πρόσφατο βιβλίο στο οποίο είναι συν-συγγραφέας ονομάζεται: «Ατομική Συγκάλυψη – Δύο Στρατιώτες των ΗΠΑ, η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι και η Σπουδαιότερη Ταινία που Δεν Έγινε Ποτέ».

Η συζήτηση κινείται γύρω από τις καταστροφές της Ιαπωνίας «τότε» (από τους βομβαρδισμούς των ΗΠΑ) με αφορμή την πυρηνική καταστροφή που αντιμετωπίζει η χώρα «τώρα» (μετά το τσουνάμι και τις πυρηνικές τήξεις, τον περασμένο Μάρτιο, στον πυρηνικό σταθμό παραγωγής ενέργειας της Νταιίτσι, στην Φουκουσίμα). Συγκεκριμένα, αναφέρονται στο πως αντιμετωπίστηκαν από τις αρχές κάποιοι που είχαν υλικό ή ήταν αυτόπτες μάρτυρες των αποτελεσμάτων των βομβαρδισμών της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι στις 6 και 9 Αυγούστου 1945, αντίστοιχα. Πώς αντιμετωπίστηκε το ταινιακό υλικό και οι ανταποκρίσεις δημοσιογράφων, τα τελευταία 66 χρόνια.

Ο δημοσιογράφος της Σικάγκο Ντέιλι Νιούζ, Τζώρτζ Γουέλερ (Weller), αψήφησε την απαγόρευση του Αμερικανικού Στρατού για τα Μέσα Ενημέρωσης των ΗΠΑ και μετέβη στη νότιο Ιαπωνία, μετά τον βομβαρδισμό. Κατάφερε να φτάσει στο Ναγκασάκι με βάρκα. Αυτόπτης μάρτυρας των αποτελεσμάτων του βομβαρδισμού και της φρίκης, έκανε την ανταπόκρισή του με 25.000 λέξεις. Η έκθεσή του δεν «πέρασε» από τη στρατιωτική λογοκρισία και το χειρόγραφο δεν του επεστράφη. «Εκείνοι νίκησαν», σχολίασε αργότερα για το θέμα.

Πριν λίγα χρόνια, ο γιος του, Άντονι Γουέλερ, ανακάλυψε στα χαρτιά του μακαρίτη πατέρα του ορισμένες από τις επιστολές (που είχαν λογοκριθεί) και πλέον έχουν εκδοθεί σε βιβλίο (First into Nagasaki, The censored eyewitness dispatches on post-atomic Japan and its prisoners of war / Πρώτος στο Ναγκασάκι, Οι λογοκριμένες Επιστολές Αυτόπτη Μάρτυρα για την Ιαπωνία μετά την Ατομική Βόμβα και τους Αιχμαλώτους Πολέμου της).

Στο παρακάτω βίντεο της εκπομπής, ο γιος του Γουέλερ μιλάει για τον πατέρα του και την εμπειρία αυτού, τι αντίκρυσε όταν έφτασε στο Ναγκασάκι ένα μήνα μετά τον βομβαρδισμό, τι αντίκρυσε στην πόλη και στα νοσοκομεία από την άγνωστη ασθένεια, την «ασθένεια-Χ». Ο δημοσιογράφος Γουέλερ έχοντας παρακολουθήσει τους γιατρούς στο Ναγκασάκι να μη μπορούν να σώσουν τόσους ασθενείς που πέθαιναν από την «ασθένεια-Χ», χαρακτήρισε  τα αποτελέσματα της βόμβας «αγιάτρευτα επειδή είναι αθεράπευτα και αθεράπευτα επειδή δεν υπάρχει διάγνωση».

Υπάρχει επίσης στο βίντεο, απόσπασμα από το ντοκυμαντέρ του Andrew Phillips (Hiroshima Countdown/Χιροσίμα, Αντίστροφη Μέτρηση) με παλιότερες συνεντεύξεις στρατιωτικών (γυρισμένες από το ιστορικό τμήμα της Πολεμ. Αεροπορίας των ΗΠΑ) , σχετικά με το πώς επιλέχθηκαν οι στόχοι για τους βομβαρδισμούς.

========

Στο δεύτερο μέρος (το επόμενο βίντεο), η Έιμυ Γκούντμαν συνομιλεί με τον καλεσμένο της Γκρέγκ Μίτσελ, για το νέο του βιβλίο που έχει ως θέμα του το ταινιακό υλικό, το οποίο είχε τραβηχτεί από τον αμερικανικό στρατό αλλά για δεκαετίες -παρά τις προσπάθειες- δεν προβαλλόταν σε ευρύτερο κοινό. Ένα σημαντικό ταινιακό υλικό καθώς τραβήχτηκε εκείνες τις ημέρες και που ήταν και έγχρωμο, εν αντιθέσει με το αντίστοιχο ιαπωνικό ταινιακό υλικό. Αυτό το υλικό τελικά χρησιμοποιήθηκε μόνο από τον στρατό για συγκεκριμένες προβολές σε συγκεκριμένο -και προφανώς «ενδεδειγμένο»- κοινό, ως απόδειξη του τι μπορεί να κάνει η βόμβα. Ο Μίτσελ αναφέρει επίσης και τα «προβλήματα» που αντιμετώπισε στη δική του προσπάθεια να προωθήσει το πρόσφατο βιβλίο του με (α)κατάλληλο βίντεο στο διαδίκτυο.

Επίσης, μιλούν και για το ότι εξακολουθούν στις ΗΠΑ να υπερασπίζονται και την τότε (διπλή) χρήση των πυρηνικών όπλων και την πολιτική first-strike που εξακολουθούν να έχουν (first-strike=πρώτο χτύπημα, δηλαδή να χτυπήσω πρώτος, να προλάβω να επιφέρω καίριο χτύπημα στον αντίπαλο, ουσιαστικά, ειδικά στα των πυρηνικών όπλων, το να αχρηστεύσεις τις εγκαταστάσεις της άλλης πλευράς ίσως είναι και το «ματ» στην πολεμική σκακιέρα).

Υπήρχαν κι άλλοι δημοσιογράφοι που προσπάθησαν να καλύψουν τα γεγονότα και τους βομβαρδισμούς εκείνη την περίοδο. Ο Αυστραλός Γουίλφρεντ Μπερτσέτ (Wilfred Burchett) ήταν ο πρώτος που έφτασε στη Χιροσίμα -αψηφώντας την απαγόρευση- μετά τον βομβαρδισμό της και περιγράφει τι αντίκρυσε στην πόλη και τι συγκλονιστικές εικόνες είχε σε νοσοκομείο στα περίχωρα της πόλης (μαρτυρία του στο απόσπασμα του ντοκυμαντέρ του Andrew Phillips). Μίλησε για «ατομική πανούκλα» καθώς δεν ήξερε τι ήταν αυτό που σκότωνε τους ανθρώπους εκεί και ξεκίνησε την ανταπόκρισή του με την φράση «Γράφω αυτά ως προειδοποίηση προς τον κόσμο».

… but… the winner is… Γουίλιαμ Λώρενς!

Σύμφωνα με την εκπομπή του DemocracyNow!, βραβείο Πούλιτζερ (1946), κέρδισε ένας δημοσιογράφος των New York Times, για την «ανταπόκρισή του για το Ναγκασάκι» και τις αντίστοιχες ανταποκρίσεις του για την ανάπτυξη της ατομικής βόμβας από τις ΗΠΑ.

Ο Λώρενς (Laurence) ήταν ένθερμος υποστηρικτής της ατομικής ενέργειας και των ατομικών όπλων και πιθανότατα για αυτό τον «πλησίασε» ο στρατηγός Γκρόουβς (Leslie Groves), επικεφαλής του προγράμματος ανάπτυξης της ατομικής βόμβας (Πρόγραμμα Μανχάταν). Λίγους μήνες πριν τους βομβαρδισμούς, την άνοιξη, σε μια κρυφή συνάντηση με τον στρατηγό Γκρόουβς και τον αρχισυντάκτη και τον εκδότη των Τάιμς (όπως αναφέρεται στην εκπομπή), ο Λώρενς συμφώνησε να είναι αμειβόμενος από το Υπουργείο Πολέμου (δηλ. το αντίστοιχο Πεντάγωνο) για να γράφει δελτία τύπου και δηλώσεις για ανώτερους αξιωματούχους αλλά και για τον Πρόεδρο Τρούμαν (αυτά, ενώ ήταν ρεπόρτερ των Τάιμς της Νέας Υόρκης).

Τελικά, ο Λώρενς παρακολούθησε τον βομβαρδισμό του Ναγκασάκι. Ήταν επιβιβασμένος σε ένα από τα αεροσκάφη εκείνης της μοίρας, τα οποία πέταξαν προς την Κοκούρα αρχικά (που ήταν συννεφιασμένη εκείνη τη μέρα) και στη συνέχεια κατευθύνθηκαν προς το Ναγκασάκι, όπου και έριξαν την βόμβα. Η γραφή του Λώρενς «ξεχειλίζει» από συναίσθημα τόσο πολύ που ξεχνάει ο αναγνώστης το πραγματικό θέμα και μένει στην περιγραφή… (το λένε και purple prose=»πορφυρή γραφή»). Για την βόμβα έγραψε ο Λώρενς:

«όντας κοντά σε αυτό και παρακολουθώντας το να διαμορφώνεται σε ένα ζωντανό πράγμα, τόσο εξαίσια σχηματισμένο, που οποιοσδήποτε γλύπτης θα ήταν περήφανος αν το είχε δημιουργήσει, κανείς ένιωθε εαυτόν παρουσία του υπερφυσικού»

=======

Πηγές και ενδιαφέροντα λινκ:

• Το λινκ για το σάιτ του DemocracyNow! στο οποίο θα μπορεί αν θέλει κάποιος να βρει και άλλα ρεπορτάζ (βίντεο ή κείμενα) είναι: democracy.org 
• και το αντίστοιχο λινκ για το άρθρο είναι:

 http://www.democracynow.org/2011/8/9/atomic_cover_up_the_hidden_story

(στο τέλος της σελίδας του, έχει απομαγνητοφωνημένο το κείμενο)

• Το λινκ για το δίλεπτο βίντεο του Γκρέγκ Μίτσελ στο Youtube, με το οποίο προωθεί το βιβλίο του και το οποίο αρχικά «αντιμετώπισε δυσκολίες» είναι: http://youtu.be/eZYvodtZDTc

Επίσης, στην εκπομπή αναφέρθηκαν σε ένα παλιότερο άρθρο (2005) στη Baltimore Sun, από την Amy Goodman και τον David Goodman. Σε αυτό ζητούν ουσιαστικά από την επιτροπή των βραβείων Πούλιτζερ, να αφαιρέσει το βραβείο από τον Λώρενς και τους New York Times, καθώς στις ανταποκρίσεις τους για τα αποτελέσματα των βομβαρδισμών περνούσαν την κυβερνητική γραμμή, αναφέροντας ότι δεν πέθαινε κόσμος από ασθένειες λόγω της ραδιενέργειας, αλλά αυτό ήταν απλά προπαγάνδα των Ιαπώνων. Το λινκ είναι  http://www.commondreams.org/views05/0805-20.htm

και το απόσπασμα

«… Three days after publication of Mr. Burchett’s shocking dispatch, Mr. Laurence had a front-page story in the Times disputing the notion that radiation sickness was killing people. His news story included this remarkable commentary: «The Japanese are still continuing their propaganda aimed at creating the impression that we won the war unfairly, and thus attempting to create sympathy for themselves and milder terms. … Thus, at the beginning, the Japanese described ‘symptoms’ that did not ring true.»

Mr. Laurence won a Pulitzer Prize for his reporting on the atomic bomb, and his faithful parroting of the government line was crucial in launching a half-century of silence about the deadly lingering effects of the bomb. It is time for the Pulitzer board to strip Hiroshima’s apologist and his newspaper of this undeserved prize…»

Στο ίδιο άρθρο αναφέρεται σχετικά με τον Μπερτσέτ:

«…Mr. Burchett sat down on a chunk of rubble with his Baby Hermes typewriter. His dispatch began: «In Hiroshima, 30 days after the first atomic bomb destroyed the city and shook the world, people are still dying, mysteriously and horribly – people who were uninjured in the cataclysm from an unknown something which I can only describe as the atomic plague.»

He continued, tapping out the words that still haunt to this day: «Hiroshima does not look like a bombed city. It looks as if a monster steamroller has passed over it and squashed it out of existence. I write these facts as dispassionately as I can in the hope that they will act as a warning to the world.»

======= 

Sensored Link: http://wp.me/p1pa1c-bWK

koula, the trell

Στο cnn νομίζω είχα δει πρώτη φορά αυτόν τον όρο embedded reporters, σε υπέρτιτλους για τους πολεμικούς-τηλεοπτικούς ανταποκριτές τους, που ήταν εν πλήρη εξαρτύση, όπως ακριβώς οι στρατιώτες δίπλα τους. Όντας «εμβαπτισμένοι», δηλαδη «πάνω και μέσα» σε μια ομάδα Αμερικανών στρατιωτών, να επιβιβάζονται σε οχήματα πηγαίνοντας για επίθεση ή να καλύπτονται και να αμύνονται με στόχο πάντα να βγει η ανταπόκριση από τα δορυφορικά τηλέφωνα όσο πιο θεαματικά γίνεται.

Βέβαια, δε μπορείς να είσαι πραγματικά αντικειμενικός, κριτικός απέναντι σε αυτούς που σε προσκάλεσαν/ανέχονται/φυλάγουν/βοηθούν να επιβιώσεις. Ή έστω, αφού μιλάμε για πολεμικές συγκρούσεις, να είσαι το «ίδιο άδικος με όλους». Ή μάλλον… μπορείς, απλά για να ξαναπροσκληθείς για κάτι τέτοιο, πρέπει να … «ανταποκριθείς» στις απαιτήσεις.

Ετικέτα: Democracy Now, πυρηνικά όπλα, συγκάλυψη, υποτιτλισμός, Βραβείο Πούλιτζερ, Ιαπωνία, Ναγκασάκι, Χιροσίμα, ατομική βόμβα, λογοκρισία, μετάφραση, koula, William Laurence

Posted in: // tv //, Ελλάδα, Ζωή, Ιστορία, Κόσμος, Οικολογία, Πολιτική