Ευχαριστούμε, δεν θα στοιχηθούμε πλάι σε κάποιον…

Αναδημοσιεύει, ως τροφή για σκέψη, από το athens indymedia, ο risinggalaxy

Υπάρχουν κοινωνικές συγκρούσεις που απλά δεν παίρνεις το μέρος κανενός κι αυτό δεν σημαίνει δεν παίρνεις θέση, σημαίνει πως αυτή είναι η θέση σου.

Σημαίνει πως πρόκειται για σύγκρουση δυο μερών που έχουν και τα δυο «λάθος» («άδικο» κατά τη μαρξιστική αντίληψη) και που η προώθηση της ταξικής πάλης δεν απαιτεί  παρά την αποδοκιμασία και των δυο πλευρών-ασφαλώς όχι ισότιμα, γιατί δεν έχουν το ίδιο πολιτικό βάρος κι ευθύνες.
Η λήψη οποιουδήποτε μέτρου από μια κυβέρνηση που υλοποιεί συνέχεια βάρβαρα αντιλαικά μέτρα σε καθεστώς χρεοκοπίας της χώρας και στυγνής οικονομικής κατοχής, δημιουργεί ενστιχτώδικα αντανακλαστικά ενάντιά της, στην όποια της αντιπαράθεση και αυτό είναι φυσικό.
Η περίπτωση των ιδιοκτητών ταξί και της περίφημης «απελευθέρωσής του επαγγέλματος», έχει κάποιες ουσιώδεις πλευρές όσον αφορά τη στάση απέναντι στο συγκεκριμένο κλάδο.
Πρόκειται για κλάδο ασφαλώς αυτοαπασχολούμενων-μικροκαπιταλιστών (οι προλετάριοι στο επάγγελμα είναι μόνον οι οδηγοί ταξί) και μάλιστα συγκριτικά με αντίστοιχους κλάδους, (πχ τα εμπορικά μαγαζάκια «της γειτονιάς»), σε συντριπτικά άδειας θέση εξ ορισμού.
Ακόμη και με το κόστος της «άδειας» όπως ίσχυε, η «επένδυση» στην αγορά της ήταν όχι μόνον χωρίς ρίσκο αλλά και οικονομικά πρωτοφανούς ταχύτητας απόσβεσης, αφού σε 6 το πολύ χρόνια, αυτή η απόσβεση είχε συντελεστεί. Γι αυτό άλλωστε και δινόταν και δίνεται μάχη για τη διατήρηση του καθεστώτος της άδειας και γι αυτό το κόστος της ανέβαινε ταχύτατα, αφού παρέμενε μια αντικειμενικά μικρή και ιδιαίτερα προσοδοφόρα επένδυση. Αυτό που έκανε τους «ταξιτζήδες» προνομιούχους απέναντι στους υπόλοιπους μικροεπαγγελματίες, είναι η παρασιτική φύση της δουλειάς τους (την οποία το αστικό κράτος προσδιόρισε) σαν αναγκαστικό υποκατάστατο ενός κοινωνικού αγαθού (της μεταφοράς των εργαζόμενων με ΜΜΜ), σε όλη την επικράτεια. Στις μεγάλες πόλεις οι ανεπάρκειες κάλυψης τακτικών και ιδίως έκτακτων αναγκών μεταφοράς από επιλογή μη κάλυψης μιας ακόμη ανάγκης της εργατικής τάξης και των φτωχών λαικών στρωμάτων, στα δε απομονωμένα μέρη πάλι, η εργολαβική υποκατάσταση-λόγω παντελούς ανυπαρξίας ΜΜΜ – κάλυψης αναγκών ακόμη και μεταφοράς μαθητών, γερόντων, αρρώστων και φυσικά επισκεπτών χωρίς δικό τους μέσον.
Σύμφωνα με πολλαπλές τραπεζικές αναλύσεις επαναλαμβανόμενες εδώ και δεκαετίες, (πολλές για λογαριασμό του κλάδου, σαν απόδειξη της «συνδικαλιστικής επιτυχίας» των ηγεσιών του), η επένδυση στην Ελλάδα για «άδεια ταξί» παρέμενε η μικρότερου χρόνου απόσβεσης επένδυση και άρα η συντριπτικά προσφορότερη.
Το ότι η ιστορία γιγαντώθηκε επί χούντας, όπως και η αντίστοιχη της οικοδομικής εργολαβίας και του χωρίς επενδύσεις «τουρισμού», δεν είναι κάτι ειδικό, παρά μια ακόμη απόδειξη του παρασιτικού της χαραχτήρα. Πάντως δεν έχει να κάνει με τις τότε «μνήμες», η αντικειμενικά αντιδραστική και συχνά λούμπεν συμπεριφορά των ιδιοκτητών ταξί…οι συμπεριφορές καθορίζονται από τη συνείδηση που δημιουργεί η αντικειμενική θέση στη παραγωγή και κάποιος κλάδος αντικειμενικά παρασιτικός, «αφαιρετικά» (χωρίς πάλι να ψάχνουμε πάλι μια προς μια τις εξαιρέσεις, κατά το «υπάρχουν και καλοί μπάτσοι») γίνεται αντιδραστικός »ενάντια σε όσους αλήτες κατεβαίνουν στο δρόμο», «ενάντια στον κακομαθημένο πελάτη», «ενάντια στον αλήτη οδηγό που δεν σέβεται το ψωμί που του δίνω».
Άρα δεν έχουμε να κάνουμε με κλάδο αντιπαθή ή αντίθετα με κλάδο παρεξηγημένο, έχουμε να κάνουμε με κλάδο με το αντίστοιχο γενικό κοινωνικό ήθος που του προσδίνει η ενασχόλησή του, το αντικείμενό του.
Η «απελευθέρωση» του επαγγέλματος έχει να κάνει με καθυστερημένη «διόρθωση» στα πλαίσια της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης που «βίαια» επιταχύνεται λόγω  της χρεοκοπίας και των μέτρων που επιβάλλονται και δεν θα επιφέρει βέβαια, καμία δημιουργία εταιρειών απλούστατα διότι, εταιρείες ήδη υπάρχουν, είτε με τη μορφή των δεκάδων εταιρειών ραδιοταξί που ψεύτικα παρουσιάζονται σαν «συνεταιριστικές», είτε με τη μορφή της πολυ-ιδιοκτησίας των «μαντρατζήδων» που συνιστούν λούμπεν ασφαλώς – αλλά αρκετά μεγάλες, για τα μέτρα των «ελληνικων επιχειρήσεων» συγκεντρώσεις κεφαλαίου.
Τα μικροαστικά οπορτουνιστικά κόμματα της «αριστεράς» έχουν ασφαλώς σπεύσει να στηρίξουν αυτόν τον τεράστιο «αντιμνημονιακό αγώνα» με επικεφαλής τους πιο λούμπεν δεξιούς χουντικής κοπής «συνδικαλιστές», σε μια δήθεν ΑΠΕΡΓΙΑ αφού ακόμη δεν έμαθαν πως απεργία ιδιοκτητών-μικροκαπιταλιστών δεν υπάρχει.
Με αποτέλεσμα δίπλα στ΄άλλα να χαρίζουν τους προλετάριους της «παρέας», τους οδηγούς, στη κυβέρνηση και στην αυταπάτη τους πως τώρα κι αυτοί μπορεί να γίνουν «ιδιοκτήτες».
Μια διαμάχη που για το κίνημα είναι διαμάχη χωρίς κάποιος να έχει το δίκιο μαζί του.

Ετικέτα: Απεργία Ταξί, Κίνημα, Καπιταλισμός, Μικρο-ιδιοκτησία

Posted in: Αναδημοσιεύσεις, Ελλάδα, Κινήματα-Ακτιβισμός, Οικονομία, Πολιτική