του Γαλαξιάρχη
Κατά καιρούς αναβιώνει το τέρας του λαϊκισμού, ως η μαμμή όλων των δεινών αυτού του τόπου. Με τη διαφορά ότι ο λαϊκισμός, ως εργαλείο, είναι διαχρονικός και πανταχού παρών στην άσκηση εξουσίας. Αντιθέτως, ο αντιλαϊκισμός είναι ένα δημαγωγικό ιδεολόγημα, που χρησιμοποιείται κατά κόρον από την αστική τάξη, είτε όταν απειλούνται τα συμφέροντά της, είτε για τις άμεσες επιδιώξεις της που θέλει να τις παρουσιάσει ως παλαϊκό διακύβευμα. Σήμερα συνυπάρχουν και οι δύο αυτές συνθήκες. Σήμερα ο χρόνος είναι πιο πιεστικός εχθρός, από τον εχθρό λαό. Σήμερα οι δημαγωγοί, με όλες τους τις δυνάμεις, (ξανα)ρίχουν τον αντιλαϊκισμό, αυτόν τον ανεστραμμένο λαϊκισμό, στη μάχη.
Σύμφωνα με τον Ερνέστο Λακλάου, ομότιμο καθηγητή Πολιτικής Θεωρίας στο Πανεπιστήμιο του Εσεξ και κορυφαίο μελετητή του λαϊκισμού παγκοσμίως, ο λαϊκισμός δεν έχει ούτε ιδεολογικό, ούτε ηθικό πρόσημο, παρά μόνο έναν κοινό στόχο, ανεξάρτητα από το ποιος τον χρησιμοποιεί: «τη διχοτόμηση του κοινωνικού πεδίου ανάμεσα στους «προνομιούχους» και τους «μη προνομιούχους». Ο λαϊκιστής απευθύνεται στους τελευταίους –παρακάμπτοντας το θεσμικό πλαίσιο της κοινωνίας– και ζητά την υποστήριξή τους, ώστε να ανατραπεί το υπάρχον «κατεστημένο». Αυτή είναι κλασική μορφή του λαϊκισμού».
Λαϊκισμό κατά συνέπεια θα ασκήσει και η δεξιά και η αριστερά, με μόνο κριτήριο τον ορισμό του εκάστοτε «μη προνομιούχου».
Έτσι λοιπόν, λαϊκισμός είναι η άκρατη υποστήριξη κάθε συνδικαλιστικού αιτήματος, είτε εξυπηρετεί είτε όχι τα πραγματικά ταξικά συμφέροντα των εργατών. Λαϊκισμός είναι η εξίσωση της ιδιοκτησίας με την εργασία και της συντεχνίας με την τάξη. Λαϊκισμός είναι η καταφυγή σε φιλολαϊκά συνθήματα που αγγίζουν αποκλειστικά το θυμικό, προκειμένου να εξασφαλιστεί κομματική πελατεία. Λαϊκισμός είναι να κρύβεις τις δύσκολες αποφάσεις και να τις αντικαθιστάς με ευκαιριακές υποσχέσεις δίχως αντίκρυσμα. Λαϊκισμός είναι να στριμώχνεσαι κάτω από το πανό και να κραυγάζεις στην ντουντούκα, για να εξασκήσεις απεργιακό… μάρκετινγκ.
Λαϊκισμός όμως είναι και το κλάμα του εργοστασιάρχη και βιοτέχνη που μετέφερε το τσιφλίκι του στους φορολογικούς παραδείσους των Βαλκανίων και τώρα οδύρεται για την κρίση. Είναι η πατριωτική κορώνα του εφοπλιστή που χτίζει καράβια στην Κίνα και τα σημαιοστολίζει στον Παναμά. Είναι η εθνική παρόλα του ραντιέρη, το ομόψυχον του μεγαλοϊδιοκτήτη και το όμαιμον του εκμεταλλευτή της μαύρης εργασίας των μεταναστών. Είναι η επίκληση του πολιτικού πολιτισμού από μεγαλοαπατεώνες και οικογενειοκράτες των σαλονιών της εξουσίας. Είναι η καταδίκη του κλούβιου αβγού από διανοουμενίστικες οξυζεναρισμένες κεφαλές. Είναι οι κραυγές ομοψυχίας από καρεκλοκένταυρους πανεπιστημιακούς. Είναι και το μακρύ δάχτυλο που σου κουνούν επιδεικτικά στο μάτι γραβατοφόροι κάτοχοι στιλπνών… Mont Blanc.
Λαϊκισμός είναι η επιλεκτική θεσμολαγνεία, μεγαλοϋπαλλήλων διαπλεκόμενων καταλαρχών. Είναι το κροκοδείλιο δάκρυ από παραθύρου για τη χαμένη επένδυση, τη σπασμένη βιτρίνα και τον τουρίστα σε απόγνωση. Λαϊκισμός, της κακιάς ώρας, είναι να πουλάς ελληνισμό γράφοντας τη λέξη Sky με ελληνικά γράμματα, κεφαλαία και διαλυτικά στο ιώτα.
Mε λίγα λόγια, λαϊκισμός είναι κατεξοχήν ο αντιλαϊκισμός ως επικοινωνιακό προϊόν ευρείας κατανάλωσης. Ακριβώς διότι χρησιμοποιεί τον ίδιο μηχανισμό με το λαϊκισμό, προκειμένου να διχοτομήσει το κοινωνικό σύνολο σε προνομιούχους και μη, αντιστρέφοντας τους όρους.
Αποϊδεολογικοποίηση και αποπολιτικοποίηση
Σε μία θαυμάσια ανάλυση περί λαϊκισμού, ο Νικος Χρυσολωράς στην Καθημερινή, επικαλείται τα συμπεράσματα του Ερνέστο Λακλάου, προκειμένου να παρουσιάσει το δίπολο τεχνοκρατισμού (θεσμικότητας)-λαϊκισμού. Λαμβάνοντας ως δεδομένο λοιπόν, ότι ούτε ο τεχνοκρατισμός, ούτε ο λαϊκισμός -ως έννοιες- ενέχουν συγκεκριμένο πρόσημο, τοποθετεί τους δύο όρους στις πλευρές μίας ζυγαριάς καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι «στις κοινωνίες των ειδικών και των τεχνοκρατών δεν υπάρχει χώρος ούτε για πολιτική ούτε για δημοκρατία, ενώ οι κοινωνίες του ακραίου λαϊκισμού και της πλήρους απαξίωσης των θεσμών οδηγούν στη θηριωδία». Ο αρθρογράφος, στηριζόμενος στα συμπεράσματα του Λακλάου, επισημαίνει ότι η ΕΕ πάσχει από «ανισορροπία μεταξύ θεσμικής σταθερότητας και λαϊκισμού», καθώς ο άκρατος τεχνοκρατισμός μίας ανεξέλεγχτης ελίτ έχει οδηγήσει στην πάγια δογματική πεποίθηση «ότι υπάρχει μόνο ένας τρόπος να κυβερνηθεί η ΕΕ (αλλά και τα κράτη–μέλη της) και αυτός ο τρόπος είναι γνωστός μόνο στους τεχνοκράτες».
Στην Ελλάδα, η μετάβαση από το λαϊκισμό στον τεχνοκρατισμό επήλθε ελαφρώς καθυστερημένα σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Η αλήθεια όμως είναι ότι επήλθε, και σε πλήρη αντίθεση με την πλασματική εικόνα που θέλουν να παρουσιάσουν οι (δήθεν) προοδευτικές φωνές του μεγαλοαστικού λόμπι πολιτικών και δημοσιογράφων. Αν και οι πρώτες προσπάθειες, στην τριετία της κυβέρνησης Μητσοτάκη είχαν τραγικά αποτελέσματα (κυρίως λόγω της τραγικής εκείνης διακυβέρνησης), η επάνοδος λίγα χρόνια μετά, επί πρωθυπουργίας Σημίτη, ήταν θεαματική και συντριπτική. Ο τεχνοκρατισμός επεκτάθηκε ταχύτατα με τη μορφή πολιτικής μόδας, που φοριέται από τους πολιτικά καθωσπρέπει και ώριμους ψηφοφόρους. Ένα είδος ιδεολογικού μπλέιζερ και πολιτικής γευσιγνωσίας. Η απότομη στροφή προς την τεχνοκρατική μονοκρατορία είχε ως μοιραίο αποτέλεσμα, όπως σωστά καταδεικνύει ο Λακλάου, την πλήρη αποϊδεολογικοποίηση της εφαρμοζόμενης πολιτικής και την αντικατάσταση του κοινωνικού μετασχηματισμού με μανιχαϊστικές δοξασίες περί προοδευτικού και οπισθοδρομικού, εφικτού και ανέφικτου, καλού και κακού.
Μία βαθύτατα (με όλα τα καλά και τα κακά που αυτό σημαίνει) πολιτικοποιημένη κοινωνία, είτε κατέφυγε σε προτεσταντικού τύπου -και ξένες προς την πολιτική- ηθικές αξίες, είτε απομακρύνθηκε εντελώς από τις διαδικασίες συμμετοχής και ελέγχου της αστικής δημοκρατίας. Το εργατικό κίνημα ξεδοντιάστηκε και αντικαταστάθηκε από τον κομματοκρατούμενο συνδικαλισμό, ο οποίος με τη σειρά του υπηρέτησε πιστά την νέα τεχνοκρατική ελίτ.
Ακόμη όμως και προκειμένου όμως να κινήσεις τις μάζες προς τη θεωρητικά αντίθετη προς το λαϊκισμό κατεύθυνση, που είναι ο τεχνοκρατισμός, χρειάζεται να χρησιμοποιήσεις τον πρώτο προς όφελος του δεύτερου. Με λίγα λόγια, να προσδώσεις λαϊκίστικες προεκτάσεις στη θεσμικότητα. Εδώ λοιπόν έρχεται ο αντιλαϊκισμός, που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον την εποχή που ο Σημίτης ανεξέλεγχτα ενέτασσε τη χώρα στην καρδιά της ευρωκαπιταλιστικής ελίτ: την ευρωζώνη. Την εποχή που κανείς δε γνώριζε την ουσία της ενιαίας νομισματικής πολιτικής, καθώς το κοινό νόμισμα διαφημιζόταν ως μία ευκολία για ταξίδια και ψώνια στις χώρες της ευρωζώνης. Την περίοδο που κανείς δεν έδινε σημασία στο τίμημα των χαμηλών επιτοκίων και της χωρίς ασφαλιστικές δικλείδες ένταξης στο ακραία ανισόρροπο ανταγωνιστικό πεδίο της λεγόμενης «ευρωπαϊκής οικογένειας».
Ο αντιλαϊκισμός αυτός, υπήρξε μία ακραία μορφή λαϊκισμού με μεταρρυθμιστικό και προοδευτικό μανδύα. Η αποϊδεολογικοποίηση επήλθε με της επιβολή της ένταξης σε μία τρέντι πραγματικότητα. Ο ευρωσκεπτικισμός βαφτίστηκε οπισθοδρομισμός. Η ταξική ανάλυση, ξύλινη γλώσσα. Οι εργατικοί αγώνες, συντεχνιακός υπερσυντηρητισμός. Το κοινωνικό κράτος, σοβιετικό απολίθωμα. Και οι κοινωνικοί αγώνες, μαύρη αντίδραση (αργότερα γνωστή και ως «μυωπικός αριστερισμός»). Το αναποδογύρισμα των εννοιών, δεν οδήγησε σε τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από την αντιστροφή του αριστερού λαϊκισμού και την αντικατάστασή του από το χυδαίο δεξιό (αντι)λαϊκισμό.
Το ίδιο ακριβώς επιχειρείται αυτήν την πολύ κρίσιμη περίοδο για την επικράτηση της πιο σκοτεινής, οπισδοδρομικής και αντιδραστικής μορφής της καπιταλιστικής ολιγαρχίας. Με το ιδεολόγημα του αντιλαϊκισμού εξοπλίζονται και πάλι οι δημαγωγοί των κύκλων εξυπηρέτησης συμφερόντων της άρχουσας τάξης. Των υποτακτικών του ημεδαπού καπιταλισμού που τρέμουν τόσο τη λαϊκή κατακραυγή, όσο όμως και τον ενδοαστικό ανταγωνισμό που μπορεί να τους αφήσει χωρίς δόντια, αν η οικονομική κρίση ξεφύγει από τον έλεγχο της εγχώριας παρασιτικής αστικής τάξης. Είμαστε όμως πλέον υποψιασμένοι, ή θα χάψουμε και πάλι το μεταρρυθμιστικό δόλωμα του αγοραίου αυτού δεξιού λαϊκισμού;
Zaphod
ΔΙΑΒΑΣΤΕ
Συνέντευξη με τον Ερνέστο Λακλάου του Ν. Χρυσολωρά (εφημερίδα «Εποχή«, Ιουν 2008)
Α.Γ.ιος
Anakata-dyomenh
Μίσος ταξικό
Back Door Man
Γαλαξιάρχης (Zaphod)
catalternative
CrippleHorse
DrAluca
Eddie
Σκληρο-Πυρηνικός Φυσικός
iguana
j4nus
Jaquou Utopie
Capybara
Spin
Кроткая
Ε. Λούπης
μανικακος
Mind the Gap
mitsovurdul
Mitsaras
.
Narrator
Παραλληλογράφοι
lamda
xtremyst
risinggalaxy
skatiblaxos
inflammatory
Συνεργοί Παραλληλογράφοι
HungerStrike300: Απεργία Πείνας Μεταναστών
Mitsaras
20 Ιουλίου, 2011 4:05 μμ
Υ-Π-Ε-Ρ-Ο-Χ-Ο
vassozacharof
20 Ιουλίου, 2011 4:18 μμ
με λιγα λογια, λαικισμος ειναι υφερπων φασισμος…ΕΥΓΕ!
(μου φαινεται οτι ο καυσων δρα ευοδωτικα-))))…
iordanoglou
20 Ιουλίου, 2011 6:48 μμ
Ο λαϊκισμός, ως περιεχόμενο ρητορικής, ενεργοποιεί στοιχεία του συλλογικού υποσυνειδήτου, είναι μια τυποποιημένη τέχνη χειραγώγησης.
Λαϊκιστής είναι ο οποιοσδήποτε γνωρίζει και χρησιμοποιεί αυτή την τέχνη, ανεξαρτήτως ονομαστικής πολιτικής προέλευσης.
konstantinos
20 Ιουλίου, 2011 7:00 μμ
Βέβαια αν πιστεύει κανείς στο συλλογικό υποσυνείδητο
iordanoglou
20 Ιουλίου, 2011 7:14 μμ
Θυμάσαι πριν λίγο καιρό που ένας μπάτσος είχε σκίσει κατι σελίδες απο το κοράνι ενός μουσουλμάνου μετανάστη και ακολούθως μερίδα της αριστεράς κάλεσε σε διαδήλωση διαμαρτυρίας για το γεγονός; Πως κρίνεις αυτη τη κίνηση της ανταρσυας;
konstantinos
20 Ιουλίου, 2011 7:46 μμ
Είναι ακριβώς αυτό που λες. Ο μπάτσος έσκισε ένα σύμβολο. Όμως τα σύμβολα και οι ασυνείδητες επιδράσεις τους ή η δυναμική τους είναι λίγο-πολύ φαντασιοπληξίες για τον διαλεκτικό υλισμό
iordanoglou
20 Ιουλίου, 2011 7:59 μμ
Συμφωνώ αλλά αλλού το πήγαινα, σε άλλο σύμβολο, του κατατρεγμένου απο όλες τις μπάντες μετανάστη και τη χρήση του εν λόγω συμβόλου απο μερίδα της αριστεράς αδιάκριτα, δλδ λαικιστικα.
vassozacharof
20 Ιουλίου, 2011 8:18 μμ
Ο λαϊκισμός είναι ένα σύνολο κοινωνικών αντιλήψεων και συμπεριφορών που περιλαμβάνει τον εξισωτισμό (την επιθυμία της ισοπέδωσης προς τα κάτω), την αναζήτηση του ατομικού βολέματος εκτός των νόμων και σε βάρος του κοινού συμφέροντος, την ολοκληρωτική αποποίηση κάθε ατομικής ευθύνης και την συστηματική εξαγωγή προσόδων από το κράτος. Ο λαϊκισμός έγινε πολιτική πρακτική όταν λειτούργησε ως βάση ενός κοινωνικού συμβολαίου, σύμφωνα με το οποίο οι πολιτικοί παρείχαν απλόχερα κρατικές προσόδους σε ομάδες ή άτομα, με αντάλλαγμα την ψήφο τους. Η «υλική βάση» αυτού του κοινωνικού συμβολαίου υπήρξε η λεηλασία, αρχικά των ευρωπαϊκών κονδυλίων και αργότερα του φτηνού χρήματος της Ευρωζώνης. Η Ευρώπη λειτούργησε για την Ελλάδα κάπως σαν τον φυσικό πλούτο στις χώρες που τον διαθέτουν άφθονο, οπλίζοντας με χρήμα ανεύθυνους πολιτικούς. Πετύχαμε έτσι ένα επίπεδο ευημερίας που τελικά αποδείχθηκε ιδιαίτερα επισφαλής, ενώ κατασκευάστηκε ένα απατηλό όραμα γενικευμένου και εύκολου πλουτισμού. Η πρόσβαση σε μια άνετη ζωή θεωρήθηκε αυτονόητο δικαίωμα άσχετο από την προσπάθεια και τις ικανότητες του καθενός και εντελώς ξεκομμένο από την ικανότητα της χώρας να καινοτομεί και να ανταγωνίζεται, δηλαδή να παράγει πλούτο. Η συναλλαγή αυτή διέφθειρε τόσο τους πολιτικούς (που γνώριζαν πως το σύστημα ήταν σαθρό αλλά πίστεψαν πως θα είχε αέναη διάρκεια) όσο και τους πολίτες που έμαθαν να απαιτούν και να εκβιάζουν την ιδιωτική πρόσβαση σε δημόσια αγαθά χωρίς πρόθεση ατομικής συνεισφοράς. Ο μπαμπούλας του «πολιτικού κόστους» αποδείχθηκε ιδιαίτερα βολικός για όλους, ακόμα και όταν ήταν υπαρκτός. Μπορεί ο Ανδρέας Παπανδρέου να τον έκανε λάβαρο και να του έδωσε την υπόσταση που απέκτησε, όμως ο λαϊκισμός δεν έκανε πολιτικές διακρίσεις: το έδαφος προλείανε η Χούντα, ενώ πρόσφατα η Νέα Δημοκρατία υπηρέτησε το ίδιο όραμα με ενθουσιασμό.
Και επειδη η λεξη ‘λαος’ ειναι ενα κενο σημαινον, μια λεξη δλδ στην οποια καποιος μπορει να δωσει πολλα διαφορετικα νοηματα, αναλογα με την ορεξη του, την ιδεολογια του και τους στοχους του, ο λαικιστης, αντι να αναφερεται σε κοινωνικες ομαδες, σε ανθρωπους, σε πολιτες, σε ψηφοφορους, σε καταναλωτες, σε αριστερους, σε δεξιους, σε γυναικες, σε αντρες, σε οποιαδηποτε κοινωνικη κατηγορια δλδ, αναφερεται στην αοριστη εννοια του λαου και νομιμοποιειται να λεει οτι θελει, καθως αφου λαος δεν υπαρχει, δεν μπορει να του πει:τι ειναι αυτα που λες ρε μαλακα;
Και τον θεωρω υφερποντα φασισμο, γιατι καταφερνει και επικρατει με ‘δημοκρατικες’ διαδικασιες, ειτε με την εκλογη ενος ηγεμονα, ειτε καποιου ‘ αντιπροσωπευτικου’ συστηματος.
iordanoglou
20 Ιουλίου, 2011 8:28 μμ
Τοποθετείς δλδ την εμφάνιση του λαικισμού στην ελληνική πολιτική σκηνή τα χρόνια της χούντας ή αναφέρεσαι στο συγκεκριμένο τύπο λαικισμού που αναπτύσσεις;
ΥΓ. Εκτός βέβαια αν θεωρείς πως αυτό είναι ο λαικισμός κι οχι απλώς μία του μορφή.
vassozacharof
20 Ιουλίου, 2011 8:41 μμ
αναφερομαι απλα στην μεταπολιτευτικη περιοδο και στη μορφη του λαικισμου οπως εκφραστηκε απο τα κομματα που κυβερνησαν ως τωρα, γιατι υπαρχει βεβαια και ο λαικισμος της’ αριστερας’*
και του ΛΑΟΣ.
*προσφατο παραδειγμα η ‘απεργια’ των ιδιοκτητων ΤΑΧΙ….οτι ναναι….
rocknrollfever
20 Ιουλίου, 2011 6:22 μμ
«Το αναποδογύρισμα των εννοιών, δεν οδήγησε σε τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από την αντιστροφή του αριστερού λαϊκισμού και την αντικατάστασή του από το χυδαίο δεξιό (αντι)λαϊκισμό.»
Εξαιρετικό το κείμενο,περιεκτικό και εύστοχο. Ο αριστερός λαϊκισμός θαρρώ πώς αναφέρεται στην αριστερή/δεξιά σοσιαλδημοκρατία και όχι στην Αριστερά γενικά,σωστά?
Γαλαξιάρχης (Zaphod)
20 Ιουλίου, 2011 6:36 μμ
Όχι. Δεν κάνω διάκριση. Αναφέρομαι κ στον αριστερό λαϊκισμό (χωρίς άλλα σύνορα).
Απλώς, επιμένω στην προσέγγιση Λακλάου ότι δεν υπάρχει αυθύπαρκτος καλός και κακός λαϊκισμός. Το πρόσημο δίνεται από εκείνον που τον χρησιμοποιεί και είναι χρήσιμος ως αντίβαρο στη θεσμολαγνεία και τον απόλυτο τεχνοκρατισμό. Αν επικρατήσει είτε το ένα άκρο, είτε το άλλο, το αποτέλεσμα είναι κοινό για τη δημοκρατία: χούντα (επιτροπεία) ή φασισμός.
rocknrollfever
20 Ιουλίου, 2011 6:42 μμ
Μάλιστα! Ευχαριστώ για την απάντηση Γαλαξιάρχα!!!
Spin
20 Ιουλίου, 2011 6:32 μμ
έλα τώρα ρε Zaphod, έτσι όπως μας τα λες ο Πάσχος είναι λαικιστής από την ανάποδη 😀
Γαλαξιάρχης (Zaphod)
20 Ιουλίου, 2011 6:37 μμ
Ο Πάσχος δεν συγκαταλέγεται στο δίπολο αυτό. Ανήκει στα θρησκευτικά δόγματα. Υπεύθυνη η θεολογία, για την περίπτωσή του.
Oblivion
20 Ιουλίου, 2011 6:33 μμ
«Ο αριστερός λαϊκισμός θαρρώ πώς αναφέρεται στην αριστερή/δεξιά σοσιαλδημοκρατία και όχι στην Αριστερά γενικά,σωστά?»
Όχι.Η Αριστερά (το Α κεφαλαίο) είναι πάντα το θύμα.Ποτέ δεν αρμενίζει στραβά.Πάντα ο γιαλός είναι στραβός.
rocknrollfever
20 Ιουλίου, 2011 6:38 μμ
Όχι βέβαια,απλά οι παρανοήσεις οδηγούν σε παρεξηγήσεις.Αν το εκλάβουμε ως κριτική στην Αριστερά,ίσως είναι λίγο too much αλλά είναι καλοδεχούμενη.Πάντως το ότι στραβά αρμενίζει δυστυχώς θα συμφωνήσω.
iordanoglou
20 Ιουλίου, 2011 7:06 μμ
Κρίνω τον ορισμό του Λακλάου κάπως συσταλτικό. Ο λαϊκισμός, ως περιεχόμενο ρητορικής, ενεργοποιεί στοιχεία του συλλογικού υποσυνειδήτου, είναι μια τυποποιημένη τέχνη χειραγώγησης και όσο οι πολίτες δεν αποκτούν πραγματική πολιτική συνείδηση, πάντα θα είναι ευάλωτα σε αυτήν.
Θεωρώ επομένως πως δεν υφίσταται καν δίπολο τεχνοκρατισμού – λαικισμού, αλλά συστηματική προσπάθεια απο τη μεριά της ηγεμονικής τάξης να διαφοροποιήσει το συλλογικό υποσυνείδητο εντάσσοντας σε αυτό, σε θέση σωτήρα, τον τεχνοκρατισμό.
Smirnoff
20 Ιουλίου, 2011 7:50 μμ
Ενδιαφέρον κείμενο, η ανάλυση του Λακλάου περί λαϊκισμού είναι ιδιαίτερα σημαντική, ωστόσο περιέχει και μία σειρά από σοβαρά προβλήματα. Ο εκτατικός – καθολικευτικός χαρακτήρας που δίνει στην έννοια αδυνατίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό την αναλυτική και περιγραφική της δύναμη. Για παράδειγμα θεωρεί ως λαϊκιστικές δυνάμεις από τους Ναζί και το φασισμό, μέχρι τον Περόν, τον Αντρέα, το Ντεγκώλ, το μεταπολεμικό ΚΚ Ιταλίας, έως τα σύγχρονα ακροδεξιά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης. όμως όλες αυτές οι πολτικές δυνάμεις και κινήματα έχουν σημαντικές διαφορές αναμεταξύ τους και δεν μπορούν να ενταχθούν σε μία ενιαία κατηγορία. Ένας από τους λόγους πους αποτυγχάνει να το δει αυτό ο Λακλάου είναι επειδή δεν αναλύει τις ιδιαίτερες πολιτικο – οργανωτικές μορφές που χαρακτηρίζουν το καθένα από τα παραπάνω παραδείγματα. Για παράδειγμα ο φασισμός και τα κκ έχουν πολύ μικρή έως καθόλου σχέση με τα λαϊκιστικά κινήματα της Λατινικής Αμερικής, τύπου Περόν. Αυτό που χαρακτηρίζει την πολιτικοοργανωτική μορφή του λαϊκισμού είναι μία χαλαρή, ζελατινώδη δομή, η αδιαμεσολάβητη σχέση των μαζών με τον ηγέτη και ο «δημοψηφισματικός» χαρακτήρας των αποφάσεων που ενίσχυει ακόμη περισσότρο τη θέση του ηγέτη. Αντίθετα τα ναζιστικά και τα κομμουνιστικά κόμματα είναι πολύ δομημένα κινήματα κια πολιτικές οργανώσεις με σταθερές δομές, ενδιάμεσα στελέχη που παίζουν καθοριστικό ρόλο, ενώ οι σχέσεις τους με τις μάζες είναι πολύ πιο περίπλοκες και διαμεσολαβημένες από αυτές των λαϊκιστικών κινημάτων.
Ένα ακόμη πρόβλημα στη θεωρία του Λακλάου είναι η εγκατάλειψη της ταξης από την προσέγγιση του. Έτσι σύμφωνα με την ανάλυση του, το περιεχόμενο του λαϊκιστικού λόγου, κατά πόσο δηλαδή είναι αντιδραστικό (δεξιό) ή προοδευτικό (αριστερό) καθορίζεται από το συγκεκριμένο τρόπο με τον οπίο αρθρώνονται οι διαφόρες λαϊκοδημοκρατικές και «εθνικές» εγκλήσεις. Από το σημείο συνάρθρωσης δηλαδή (point de capiton). Aδυνατεί κατ’ αυτό τον τρόπο να αντιληφθεί τους δομικούς περιορισμούς που θέτει ο ταξικός διαχωρισμός της κοινωνίας στα νοήματα που προσκολούνται σε ένα δεδομένο ιδεολογικό – πολιτικό συγκείμενο, σε σημαίνοντα όπως ο λαός ή το έθνος. Για παράδειγμα το έθνος δεν είναι ένα κενό σημαίνον, που μπορεί να ενταχτεί τόσο στο λόγο της αριστεράς όσο και σε αυτόν της δεξιά, όπως υποστηρίζει ο Λακλάου . Το έθνος είναι ιστορικά και δομικά συνδεδεμένο με το καπιταλιστικό κράτος, κάθε αφήγηση λοιπόν που επικαλείται την ιδεολογία του έθνους για να συγκροτήσει μία λαϊκή ενότητα είναι καταδικασμένη να επνανεπιβεβαιώνει και να ενισχύει την κρατική οργάνωση της αστικής τάξης, αφαιρώντας το έδαφος κάτω από τα πόδια κάθε προλεταριακού εγχειρήματος. Νόμίζω η εμπειρία της διακυβέρνησς Ομπάμα, ενός προοδευτικού λαϊκιστικού παραδείγματος κατά τον Λακλάου, είναι αρκετή για να δείξει την ανεπάρκεια της προσέγγισης του, ιδίως στο ταξικό επίπεδο.
Τώρα για τα καθ’ ημάς νομίζω πως ενώ το ΠΑΣΟΚ της πρώτης περιόδου έιχε έντονα λαϊκιστικά στοιχεία, δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ακριβώς λαϊκιστικό φαινόμενο, ακόμη και με την τυπολογία του Λακλάου. Πολύ γρήγορα πήρε τα χαρκτηριστικά μαζικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος Δυτικού τύπου, με μαζικές δομημένες οργανώσεις, που εφήρμοσε μία επιτυχημένη ηγεμονική πολιτική που το οδήγησε στη εξουσία. Άλλωσε την ίδια πε που το ελληνικό πολιτικό σύστημα παίρνει τα χαρακτηριστικά αυτών της Δυτικής Ευρώπης. Μέχρι τότε, με την εξαίρεση του ΚΚΕ τα ελληνικά κόμματα ήταν χαλαρά και αποκεντρωμένα δίκτυα πελατειακών σχέσεων, με τους κομματάρχες και με μία δυαδικού τύπου σχεση μεταξύ των ψηφοφόρων και των στελεχών. Αυτό που συνέβη μετά το 90 ήταν η εφαρμογή μίας επιτυχημένης πολτικής που ο Γκράμσι ονομάζει μεταμορφισμό: την συλλογική ή ατομική ενσωμάτωση στοιχείων των υποτελών τάξεων στο κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας, ικανοποιώντας μερικώς τα συμφέροντα τους, με αποέλεσμα την αποστέρηση της ηγεσίας τους, την αποδιοργάνωση και την αδρανοποίηση τους, ως σημαντικό κίνδυνο απέναντι στο αυτό μπλοκ εξουσίας. Αυτή η διαδικασία άρχισε ήδη από τότε που το ΠΑΣΟΚ πήρε την εξουσία, αλλά κορυφώθηκε από το Σημίτη και μετά, τότε που η οικονομική ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού επέτρεπε τη γνικευμένη χρησιμοποίηση του μεταμορφισμού. Από εκείνο το σημείο και μετά τα δύο κόμματα εξουσίας και ιδιώς το ΠΑΣΟΚ, άρχισαν να μετατρέπονται ραγδαία σε πελατειακούς σχηματισμούς, που στηρίζουν τη μαζική τους επιρροή στη διαμεσολάβηση που προσφέρουν σε ποικίλα κοινωνικά στρώματα στα προνόμια της κρατικής διαχείρισης. Η ιδεολογία τους ήταν αυτή της εθνικής ανάπτυξης που ευνοεί όλες τις κοινωνικές ομάδες, το επίδικο ήταν η διανομή αυτής της ανάπτυξης και όχι η αμφισβήτηση της και αυτό είναι το υπέδαφος που αναπτύχθηκε ο τεχνοκρατισμός. Η ειρωνεία είναι πως η ευδικίμηση της ιδεολογίας του τεχνοκρατισμού εκείνη την περίοδο, στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στη διατήρηση και ενίσχυση του «λαϊκιστικού» ή πιο σωστά του πελατειακού, χαρακτήρα του κομματικού μηχανισμού του ΠΑΣΟΚ.
Κια κάτι για σκέψη. Πόσο επιρρεπές είναι ένα κίνημα σαν και αυτό των αγανακτισμένων σε δεξιές λαϊκιστικές δυνάμεις, τύπου Σπίθα; Αναφέρομαι βέβαια στο μαζικό κίνημα και όχι στη λαϊκή συνέλευση του Συντάγματος που δεν εκφράζει το κίνημα…
Capybara
20 Ιουλίου, 2011 8:05 μμ
Εγώ είμαι με το λαϊκισμό!
iordanoglou
20 Ιουλίου, 2011 8:10 μμ
Ωστε οπαδός του Zaphod, μαλιστα…
alexantro anguilla
20 Ιουλίου, 2011 8:48 μμ
να κανω μια ερωτηση προς αντιδημαγωγους ?
ΚΚΕ και ΣΥΝ εξεφρασαν την υποστηριξη τους στη συμπαθη ταξη των ταξιτζηδων
τωρα αυτο πως λεγεται ?
και αν εγω τους πω λαικιστες και συμπληρωσω σε αψογα γκριγλις » ante gami ante gamisou ta3itzi » , θα υπαγομαι σ αυτο που λεει ο τιτλος «Αντιλαϊκισμός, το πρώτο καταφύγιο του δημαγωγού»
φχαριστω πολυ
lot-lot
20 Ιουλίου, 2011 11:33 μμ
Πιο άχρηστο επάγγελμα δεν πρέπει να υπάρχει. Απεργούνε και αδειάζει η Αθήνα!
Capybara
22 Ιουλίου, 2011 1:29 πμ
Κατά τη γνώμη μου το ΠΑΣΟΚ παραλογίζεται. Ισχυρίζεται ότι οι ταξιτζήδες κάνουν μεγαλύτερο κακό στον τουρισμό απεργώντας απ’ ότι …δουλεύοντας 🙂
Capybara
22 Ιουλίου, 2011 1:34 πμ
Καλά κάνουν το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει είναι αν έχουν δίκιο οι ταξιτζήδες ή αν πρέπει να δημιουργηθούν τρεις εταιρείες ταξί (χωρίς μάλιστα μεταβατικές διατάξεις για όσους αγόρασαν πανάκριβα τις άδειές τους) και όχι αν η τάξη των ταξιτζήδων είναι συμπαθής ή όχι. Άλλωστε, η στάση τους (ΚΚΕ & ΣΥΡΙΖΑ) δεν είναι «λαϊκίστικη» γιατί δεν γλύφει τα κοινωνικά αντανακλαστικά, που είναι ενάντια στους ταξιτζήδες. Αντίθετα, είναι μάλλον αντιδημοφιλής….
lot-lot
22 Ιουλίου, 2011 2:00 πμ
Ποιος είπε ότι ο λαϊκισμός δεν μπορεί να απευθύνεται σε συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα; Συγκεκριμένα οι ταρίφες ήταν πάντα τα χαϊδεμένα παιδιά των κομμάτων Υπήρχε η διαδεδομένη αντίληψη ότι οι ταρίφες επηρεάζουν το εκλογικό σώμα, επειδή όποιον παίρνουν στην κούρσα, τον αρχίζουν στο μπίρι μπίρι. Για αυτό και ο Σαμαράς πήρε το Θύμιο τηλέφωνο (όχι και ποιος είναι ο Θύμιος – το φτωχαδάκι πρόεδρος που έχει 50 ταξιά) και φύγανε από το λιμάνι.
Για μένα υπάρχουν περισσότερα ταξί από ότι χρειάζεται η Αθήνα. Μπορεί να κάνει και καλό μια οργανωμένη εταιρεία να έχει ταξί (εκπλήττομαι που το λέω), μπορεί οι ταρίφες να γίνουν καλύτεροι επαγγελματίες έτσι.
Capybara
22 Ιουλίου, 2011 2:27 πμ
i) Η στάση ΚΚΕ & ΣΥΡΙΖΑ δε μου μοιάζει με επιχείρηση γλυψίματος των ταξιτζήδων, νομίζω ότι προέρχεται μάλλον από πολιτική αρχών ενάντια στη συγκέντρωση του επαγγέλματος σε λίγα χέρια.
ii) Αν υπάρχουν περισσότερα ταξί απ’ όσα χρειάζεται η Αθήνα, τί νόημα έχει να «απελευθερωθεί» (από τους Τούρκους;) το επάγγελμα;
iii) Πιστεύω ότι είναι σαφές πως η απόφαση για «απελευθέρωση» του επαγγέλματος δεν στοχεύει στο να γίνουν καλύτεροι επαγγελματίες οι ταρίφες. Η συζήτηση μάλιστα για την κακή συμπεριφορά τους όταν συνδέεται με το ζήτημα της «απελευθέρωσης» είναι παραπλανητική. Έχει σαν αποτέλεσμα να μη συζητάμε ούτε για το αν είμαστε ή όχι με την πολιτική της κυβέρνησης για τα «κλειστά επαγγέλματα» και το τί εξυπηρετεί αυτή, αλλά ούτε για το πως θα γίνουν οι ταρίφες καλύτεροι επαγγελματίες. Κάνουμε αντίθετα, έναν θρησκευτικού τύπου διάλογο σχετικά με το αν το άνοιγμα του επαγγέλματος είναι η δίκαιη θεϊκή τιμωρία για τις αμαρτίες των ταξιτζήδων.
Mitsaras
22 Ιουλίου, 2011 9:51 πμ
Να προσθέσω πως η στήριξη του ΚΚΕ τουλάχιστον δεν είναι συγκυριακή αλλά σχετίζεται με το ΑΑΔΜ δηλαδή τη κοινωνικοπολιτική συμμαχία της εργατικής τάξης με αυτοαπασχολούμενους (όπως οι ταξιτζήδες), αγρότες κτλ. Μάλιστα έχει συσταθεί και ΠΑΣΕΒΕ στο χώρο των ταξί ενώ αισθητή ήταν η παρουσία της (ΠΑΣΕΒΕ στα Ταξί) στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ στις 15/6, 28/6 – 29/6. Άσχετα αν διαφωνεί κάποιος με το περιεχόμενο και τις επιδιώξεις της κοινωνικοπολιτικής αυτής συμμαχίας αυτό είναι διαφορετικό από το να κατηγορηθεί για λαϊκισμό στη προσπάθεια να καρπωθεί πολιτικά οφέλη από την απεργία των οδηγών ταξί.
μοτοσυκλετιστής
22 Ιουλίου, 2011 10:13 πμ
Το να καρπώνεσαι πολιτικά οφέλη δεν είναι κακό. Κακό είναι να το κάνεις αυτό λέγοντας ψέματα ή παραπλανώντας για τις προθέσεις και τις θέσεις σου. Αυτό δεν το λέω για να υπονοήσω κάτι για το ΚΚΕ, το λέω γιατί έχει περάσει στον κόσμο μια «επικοινωνιακή» τακτική του συστήματος που λέει ότι ο τάδε καρπώνεται πολιτικά οφέλη, ο δείνα κάνει πολιτική απεργία κλπ.
Πολύ καλά κάνει και τα καρπώνεται και πολύ καλά κάνει και κάνει πολιτική απεργία. Πολιτική δεν κάνουν μόνο οι κυβερνώντες, για όσους (πασόκους) δεν το θυμούνται αυτό.
Από εκεί και πέρα φυσικά το ερώτημα αν υπάρχει κάποιος που να κάνει ή να στοχεύει σε μια γενική πολιτική απεργία υφίσταται στο ακέραιο.
Mitsaras
22 Ιουλίου, 2011 10:22 πμ
Ασφαλώς δεν είναι κακό. Ποια πολιτική οργάνωση/κόμμα/σχηματισμός δεν επιθυμεί κάτι τέτοιο? Απλά η διευκρίνησή μου είναι σε όσους που θεωρούν πως προέκυψε ένα όψιμο ενδιαφέρον από το ΚΚΕ προς τους οδηγούς ταξί.
Mitsaras
22 Ιουλίου, 2011 7:08 μμ
θα προτιμούσα αντί της προθέσεώς σου να μην με προσβάλλεις (και το εκτιμώ αυτό) να μην διαστρευλώνεις τα λεγόμενά μου. Ανέφερα πως η εργασία δεν είναι αυτοσκοπός αλλά αναγκαία συνθήκη καθώς όπως είχε γράψει ο Marx στον Kugelmann:
Ακόμη και κάθε παιδί ξέρει ότι μια χώρα που θα σταματούσε να εργάζεται, δε θα πω για ένα χρόνο, αλλά για λίγες εβδομάδες, θα έπαυε να υπάρχει.
Κι αναρρωτιέμαι πως γίνεται να παραχθεί το ψωμί χωρίς εργασία. Τον έχεις βρει εσύ μήπως?
Όσο για τον Λαφάργκ σου απαντάει ο ίδιος αλλά προφανώς δε θες να τον διαβάσεις καθώς το μόνο που σε νοιάζει είναι να πεις αυτά που έχεις στο μυαλό σου. Απομονώνω την εξής πρόταση:
Μια παραξενη τρελα κατεχει την εργατικη ταξη των εθνων οπου βασιλευει ο καπιταλιστικος πολιτισμος.
Δεν στρέφεται ενάντια στην εργασία γενικά και αόριστα αλλά στην εργαλειακή της χρήση στο Καπιταλιστικό σύστημα, όπου μετατρέπεται στο ζωντανό συμπλήρωμα των μηχανών.
Για τις μεταφορές στο σοσιαλισμό (όπου τα ταξί θα έχουν συμπληρωματικό χαρακτήρα) η θέση μας είναι η ακόλουθη:
Στις μεταφορές δίνεται προτεραιότητα στις μαζικές μεταφορές σε σχέση με τις ατομικές, στις σταθερής τροχιάς για το ηπειρωτικό τμήμα της χώρας. Σχεδιάζονται με κριτήριο τη διασυνδεδεμένη και συμπληρωματική δράση όλων των μορφών μεταφοράς με στόχο τη γρήγορη και φτηνή μετακίνηση προσώπων και προϊόντων, την εξοικονόμηση ενέργειας και προστασία του περιβάλλοντος, τη σχεδιασμένη ανάπτυξη για εξάλειψη της περιφερειακής ανισομετρίας, τον πλήρη έλεγχο της εθνικής άμυνας και ασφάλειας. Προϋπόθεση για την πραγματοποίηση των στόχων στην ανάπτυξη των μεταφορών είναι ο προγενέστερος σχεδιασμός των ανάλογων υποδομών – λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηροδρομικοί σταθμοί, οδικοί άξονες – και βιομηχανίας παραγωγής μεταφορικών μέσων. (Θέσεις για τον Σοσιαλισμό – 18ο Συνέδριο)
Όσο για την αισθητική κι ένας ακροδεξιός με την ίδια ευκολία θα σου απαντούσε πως κι αυτός είναι δέσμιος της κουλτούρας ή του χρώματος των μεταναστών. Την αισθητική επικαλούσε και ο Πάσχος όταν μιλούσε για τους απεργούς… με τα κοντά παντελονάκια.
Τελειώνοντας στον σοσιαλισμό με όλα τα στραβά του είχε καθιερωθεί πολύ νωρίς το 7ωρο – πενθήμερο όπως και το δικαίωμα στις διακοπές οπότε μη λες ανακρίβιες προς χάρη εντυπώσεων.
Πάντως εκτός από αφορισμούς και ανάλυση του υπερεγώ σου θα περίμενα να μας πεις και κάτι παραπάνω… αλλιώς θα αρχίσω να ανησυχώ για τη δική σου κατάντια.
alexantro υπνοβατης οχι ακομα
22 Ιουλίου, 2011 8:21 μμ
καποτε η αριστερα ειχε και μερικους διανοουμενους
τωρα ο λογος της ειναι αυτος του νεαρου Τζιμπρα που ειναι γηραιοτερος του Μπεναρογια και της Αλεκας που κανει τον καπεταν Γιωτη να μοιαζει ακαδημαικος
καποτε η αριστερα εθετε και μια αισθητικη προσεγγιση των πραγματων
προλαβε αιτηματα ηθικης εμπειριας
για αυτο γοητευθηκαμε και γιναμε αριστεροι , ενναλακτικοι , αναρχοι κλπ
απ αυτο το λογο
απο τη ποιηση του συναισθηματος που βγαζει το επιστημονικοτατο (κατ τα αλλα ) εργο των σοσιαληστων του 19 ου
και σημερα πια ?
μονο η αναπαραγωγη της κοινοτυπιας που εξασφαλιζει το μαγαζι και την κοινοβουλευτικη επιδοτηση του
ακριτη και απολιτικη υποστηριξη οποιασδηποτε συντεχνιας ,κανενας πολιτικος σχεδιασμος , κανα οραμα, κανενας στοχος
μονο το μαγαζι και οι ανοιχτες επιταγες του
απορω πως μου απαντας μ αυτα τα επιχειρηματα
φοβαμαι τον κομμουνισμο που πρεβευεις και οπου θα απαγορευεται το γελιο, η αισθητικη , το ταγκο
μονο τα ψηφαλακια σας ενδιαφερουν
αντε να κερδιστε 3-4 ψηφαλακια και να ανεβειτε στο 10%
ουτε μια λεξη για την ταριφα
αυτοι ρε οταν τους λεγανε καπου στα 90τις οταν θα επιτραπουν μηχανοκινητα ταξι , απειλουσαν οτι θα τους πατησουν , οι λουστροι !!!!!!!
αυτοι ρε οταν 28-29 Ιουνη καλουνταν να συμβαλουν στο κλεισιμο της βουλης ,με τοσα ταξι δε θα περνουσε κολυμπιθροξυλο και θα κατερεαν (ισως) τα παντα , παριστανανε τη παπια και διαμαρτυροταν που η αστυνομια δεν ενοιγε τους δρομους
εδω ρε κανανε πιατσες σε πλατειες και οταν χασανε τις πιατσες απ τις καταληψεις πλατειων, εσαν ολη την ωρα στη κλαψα και ζηταγανε απ τους μπατσους να διωξουν τους αλλους να μπορεσουν να κανουνε τη δουλεια τους … μεχρι και τη μερα που ξεκινησαν οι ιδιοι απεργια … ναι ρε … τετοιοι λουστροι
αστα ρε φιλε
δεν ειμαστε επαγγελματιες της αλληλεγγυης
δεν εχω και απειρα αποθεματα
δεν ειμαι και χριστιανος
εσεις αυριο θα υποστηριξετε τους ματατζηδες επειδη ειναι κακα αμειβομενοι και μεθαυριο σε ενα αγωνα για να κλεισει το Χ πυρηνικο εργοστασιο , θα σταθειτε εναντια στην κοινωνια και στο μελλον του πλανητη απαιτωντας να μεινει ανοιχτη η φαμπρικα για να μη χασουν τα μεροκαματα οι εργατες
μη περιμενεις να ειμαστε παρεα
με τετοιους ορους σιγουρα θα ειμαστε απεναντι
εμεις με τη κοινωνια και τα δικαιωματα στη ζωη
εσεις με τα ψηφαλακια και τα κομματα
σορυ κιολας
μοτοσυκλετιστής
22 Ιουλίου, 2011 8:37 μμ
alexandro αν πρόλαβες το «καπετάν Γιώτη» (Φλωράκη) και τον συγκρίνεις με την Παπαρήγα τι να πω: Τα ‘χεις πιάσει όλα ανάποδα στην ζωή σου.
Να σε πληροφορήσω απλά ότι ο…καπετάν-Γιώτης έφτιαξε ένα από τα πιο δεξιά ΚΚΕ της ιστορίας του, που στο τέλος κόντεψε να διαλυθεί μέσα σ’ ένα μεγάλο πυροτέχνημα συγκυβέρνησης. Η Παπαρήγα μπροστά του είναι η Λούξεμπουργκ αυτοπροσώπως.
Η εποχή του Φλωράκη ήταν αυτή που κάποιοι κνίτες πήγαιναν στις σχολές με BMW και ήταν πρώτοι στα μαθήματα και πρώτοι στα σκυλάδικα…άσε με τώρα μη με κολάζεις, γιατί σήμερα το παράκανες…διάβασε καλύτερα το μ εις την ν ή δες αυτό http://www.exandasdocumentaries.com/ (Κλέβοντας τους φτωχούς) να θαυμάσεις πνευματικά τέκνα…
Σήμερα μ’ έχεις κάνει έξαλλο…έχω αλλάξει 100 χρώματα απ’ την τσαντίλα μου.
alexantro υπνοβατης οχι ακομα
22 Ιουλίου, 2011 9:19 μμ
αντε παλι και συ
καλε μου δεν ειπα πως ο Φλωρακης ειναι αριστεροτερος της Αλεκας
σιγουρα ειναι σεχτα(ροτερη) του φλωρακη , τωρα περι αριστεροσυνης ειναι και οι δυο προσκοποι
καταλαβαινεις τη διαφορα προσκοπου – αριστερου
ο προσκοπος κανει καλες πραξεις , ο αριστερος προτεινει,προβαλει, εκθετει ,αναλεει τον αναλογο λογο και προβαινει στην οργανωση των καλων πραξεων
ο αριστερος οταν κλεινει Λαναρας στη Ναουσα τα κλωστιρια ,προτεινει λυσεις στους εργατες και βοηθεια στην απεργια ,επιταξη και εν τελει στην ΚΑΤΑΛΗΨΗ και ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗ των εργοστασιων (αν χρειαστει) ,προωθει τις ιδεες της αυτοοργανωσης,του συνδικαλισμου εξω απο τα εργατοπατερικα προτυπα και δε λεει, «ελα στο ΠΑΜΕ να αγωνστεις » , ουτε τραμπουκιζει κοριτασκια επειδη πηγαν να προβαλλουν ντοκυμαντερ για το Ζανον (αργεντινη),δε βαζει στεγανα ,δε περιοριζεται στο να κανει διαβηματα να ΔΩΘΟΥΝ ΕΠΙΔΟΤΗΣΕΙΣ και ΔΑΝΕΙΑ ΣΤΟΝ ΛΑΝΑΡΑ για να συνεχισει τη φαμπρικα και απεργιες ανευ αντικρισματος … η μαλλον με μονο αντικρυσμα τη ψηφοθηρια
σημερα πολλοι/ες απ τα κλεισμενα εργοστασια τραβανε και δουλευουν 5θημερο καπου στη βουλγαρια για 250-300 μηνιαιως … δλδ αμα προβαινανε σε καταληψη και αυτοδιαχειρηση του εργοστασιου ,σαν μορφη αποζημιωσης για δεδουλευμενα και με βεβαιη παγκοσμια αλληλεγγυη , θα βγαζαν λιγοτερα ????
λεω εγω τωρα
τωρα αν σε εχω κάνει έξαλλο…και εχεις αλλάξει 100 χρώματα απ’ την τσαντίλα σου, συγνωμη , αλλα αυτες ειναι οι αποψεις μου
αμα σε χαλανε μολις βλεπεις το νειμ ,μη τις διαβαζεις
μοτοσυκλετιστής
22 Ιουλίου, 2011 9:41 μμ
α τώρα το έθεσες διαφορετικά το ζήτημα. Γιατί προηγουμένως έγραφες «της Αλεκας που κανει τον καπεταν Γιωτη να μοιαζει ακαδημαικος»
Μου φαίνεται δεν έχεις γνωρίσει τον ακαδημαϊκό μαρξισμό του καπετάνιου…κάποιοι που τον γνώρισαν τον χαρακτήρισαν «πατέρα του μαρξισμού».
Ξέρεις…ακαδημαϊκοί ανταγωνισμοί.
Πλάκα κάνω για τα χρώματα, απλά δε θυμάμαι τι mail βάζω κάθε φορά.
lot-lot
22 Ιουλίου, 2011 1:47 μμ
Αν είχες νοικιάσει ένα κατάστημα και πλήρωνες αέρα στον προηγούμενο ιδιοκτήτη, και ξαφνικά λόγω της κρίσης πέφταν οι τιμές των ακινήτων και οι επόμενοι που άνοιγαν μαγαζιά δίπλα σου δεν χρειαζόταν να πληρώσουν αέρα, θα καθόσουν να διαμαρτυρηθείς για αυτό;
Για το ίδιο πράγμα πρόκειται. Ένας ιδιοκτήτης 50 ταξί είναι ένας κεφαλαιοκράτης, μόνο που το κεφάλαιο του στηρίζεται σε ένα δικαίωμα, που του έχει παραχωρήσει το κράτος (με ποιους όρους – όχι και τόσο καθαρούς ). Δεν το πήρε λόγω μόρφωσης, ή άλλων προσόντων. Ε τώρα η μεταξύ τους συμφωνία χάλασε εμένα προσωπικά αυτό γιατί να με αφορά;
Οι ταξιτζήδες σαν επάγγελμα στηρίζονται σε διαστρεβλώσεις. Μέχρι που φωνάζουν ότι το ταξί είναι ΜΜΜ και πρέπει να συνεχίζουν να κινούνται στους λεωφορειοδρόμους. Ε λοιπόν δεν είναι ΜΜΜ και αν η Αθήνα είχε περισσότερα ΜΜΜ δεν θα υπήρχε ανάγκη παρά για για τα μισά ταξί στους δρόμους.
Άμα δεν θέλουμε να λαϊκίζουμε λοιπόν (δηλαδή να σκεφτόμαστε αντανακλαστικά), θα καθόμασταν να σκεφτούμε την μεγαλύτερη εικόνα.
Mitsaras
22 Ιουλίου, 2011 2:18 μμ
Ο μεγαλύτερος λαϊκισμός είναι να ταυτίζεις τον μεγαλοιδιοκτήτη ταξί (επικαλούμενος πάντοτε το θυμικό ως είθισται) με εκείνους που έχουν μόλις ένα στη διάθεσή τους, οι οποίοι κι αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία του κλάδου. Μου θυμίζει την λογική που ορίζει πως στηρίζουμε τη Νατοϊκή επέμβαση στη Λιβύη επειδή ο Καντάφι είναι δικτάτορας (που είναι πράγματι).
lot-lot
22 Ιουλίου, 2011 2:21 μμ
Μα όσοι δουλεύουν και νοικιάζουν ταξί από άλλον, θέλουν την απελευθέρωση. Αυτούς γιατί δεν τους λαμβάνουμε υπόψη, κάνουν λιγότερη φασαρία;
Mitsaras
22 Ιουλίου, 2011 2:24 μμ
Επαναλαμβάνω δεν αναφέρομαι σε εκείνους που νοικιάζουν τα ταξί τους σε άλλους αλλά σε εκείνους που έχουν μόνο ένα ταξί και το δουλεύουν οι ίδιοι.
alexantro prometheus
22 Ιουλίου, 2011 2:50 μμ
η σταση των αριστερων στην υποθεση των ταξι ,ειναι η προβολη της στασης των προσκοπων στη πολιτικη
μολις βλεπουν εναν νεοκοπο ψαρα που αδυνατει να ψαρεψει ,αντι να τον μαθουνε ψαρεμα , ψαρευουν αντ αυτου για να κανουν τη καλη πραξη της ημερας
δεν εχει ιχνος ταξικου κριτιριου
ιχνος πολιτικης σκεψης
ειναι εντελως παυβλωφικη
απ τη μια προβαλουν το ιδεολογημα της καταργησης των ταξιτζηδων και μετατροπης τους σε δημοσιους υπαλληλους καλα πληρωμενους (πρωινη δηλωση αλεκας στο mega) και απ την αλλη στο παρον στηριζουν την ιδιοχτησια και την ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΤΑΞΙΤΖΗΔΩΝ , στο ονομα μιας λαικης συμμαχιας , ανευ προαπιτουμενων,ανευ κριτηριων , ανευ πολιτικου λογου , ολοι οι καλοι μεσα αρκει να ειναι μικροι και «καταπιεσμενοι» απ τους μεγαλους
η λογικη της «αριστερας»οδηγει απ ευθειας στη στηριξη των μικρονταβατζηδων και μικροτσατσαδων , επειδη το μεγαλο κεφαλαιο προωθει μαρκετ πορνειας με μεγαλονταβαδες και μεγαλοτσατσαδες
η λογικη των «αριστερων» ,ειναι αυτη που οταν θα κλεινει ενα πυρηνικο εργοστασιο θα κανουνε απεργια και επισχεση εργασιας για να μη χασουν οι εργατες το αφεντικο τους και το δικαιωμα στην εκμεταλευση της υπεραξιας τους
η «αριστερα»δεν θα ξαναγινει ποτε αριστερα αν δεν θυμηθει τα ιδεολογικα της αναφερομενα
αν δεν προταξει το Δικαιωμα στη ζωη ,πανω απ το δικαιωμα στην εργασια
οσο θα ξεχναει τη καταγωγη της θα ειναι πιταρια γωνιας για ντιλιβερι και θεληματα
iguana
22 Ιουλίου, 2011 4:09 μμ
1. Το παράδειγμα με το κατάστημα δεν είναι και πολύ επιτυχημένο γιατί ο αέρας που πληρώνεις δεν καθορίζεται από εξ άνωθεν επιβεβλημένες νομοθεσίες. Όταν δίνεις λεφτά για μια άδεια και την αξίας της στη μηδενίζει το κράτος σε 1 χρόνο, πρόκειται για βίαιη επιβολή, ενώ ο αέρας του καταστήματος καθορίζεται από τους νόμους προσφοράς και ζήτησης κυρίως…
2. Ο ιδιοκτήτης των 50 ταξί έχει τόση σχέση με αυτόν που έχει ένα, όση σχέση έχει ένας ιδιοκτήτης 50 διαμερισμάτων με κάποιον που έχει σπίτι. Αν ήταν έτσι τα πράγματα, τότε έχουμε πήξει στους μεγαλοκαπιταλιστές στην Ελλάδα…
Mitsaras
22 Ιουλίου, 2011 5:22 μμ
Έκθεση ιδεών κάνεις Αλεχάντρο και μάλιστα αποτυχημένη (χωρίς παρεξήγηση). Μπαίνεις κι εσύ (όπως και αρκετοί άλλοι) στη διαδικασία να ερμηνεύεις διάφορα κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα στη βάση ψυχογραφημάτων και μίας… αμφισβητήσιμης αισθητικής. Γιατί αν υπάρχει ο ταξιτζής με την ανάρμοστη συμπεριφορά υπάρχει κι εκείνος που είναι ευπρεπής στη δουλειά του αλλά και ταξιτζίδες που δρουν στο κίνημα (αυτό είναι δευτερεύον απλά το αναφέρω για να σπάσω κάποια στερεότυπα). Προσωπικα αυτό που με ενδιαφέρει είναι ο ταξιτζής ως επαγγελματική κατηγορία με όλο το θεσμικό πλαίσιο που το διέπει και τελικά που θα οδηγήσει αυτόν όπως και τον κλάδο συνολικά η απελευθέρωση των επαγγελμάτων. Η κατάληξη δε θα είναι καμία άλλη από τη σταδιακή ηγεμόνευση μεγάλων εταιριών (με τις όποιες συνέπειες στο βιωτικό μας επίπεδο) και ταυτόχρονα η σταδιακή εξαθλίωση πολλών οδηγών οι οποίοι σύντομα θα αποτελέσουν υποσύνολο της εργατικής τάξης. Ασφαλώς δεν έχω αυταπάτες για το σύνδρομο της μικρο-ιδιοκτησίας αλλά για μένα ο κύριος εχθρός είναι το μεγάλο Κεφάλαιο και ως εκ τούτου θα αναζητήσω συμμαχίες ακόμα και μέσα στα μικροαστικά στρώματα στα πλαίσια του κοινού εχθρού. Και σε αυτό το σημείο ακριβώς έρχεται το ταξικό κριτήριο αλλά και η εμπειρία από το παρελθόν όπως τη περιγράφει πολύ εύστοχα ο μπαρμπα – Κάρολος:
Κανένας δεν είχε αγωνιστεί στις μέρες του Ιούνη για την σωτηρία της ιδιοκτησίας και για την αποκατάσταση της πίστης πιο φανατικά από τους Παρισινούς μικροαστούς – τους καφετζήδες, τους εστιάτορες, τους ταβερνιάρηδες τους μικροέμπορους, πραγματευτάδες επαγγελματίες κλπ. Το μαγαζί ανασκουμπώθηκε και βάδισε ενάντια στο οδόφραγμα για να αποκαταστήσει την κυκλοφορία που οδηγεί από το δρόμο στο μαγαζί. Πίσω όμως από το οδόφραγμα στέκοταν οι πελάτες και οι οφειλέτες, μπρος του οι πιστωτές του μαγαζιού. Κι οταν τα οδοφράγματα γκρεμίστηκαν και οι εργάτες συντρίφτηκαν, κι όταν οι μαγαζάτορες, μεθυσμένοι από τη νίκη, έτρεξαν πίσω στα μαγαζιά τους, βρήκαν την είσοδο φραγμένη από ένα σωτήρα της ιδιοκτησίας, έναν επίσημο πράκτορα της πίστης, που τους παρουσίαζε τις απειλητικές επιστολές: ληξιπρόθεσμο γραμμάτιο! ληξιπρόθεσμο νοίκι! ληξιπρόθεσμη τραβηχτική! χρεοκοπημένο μαγαζί ! χρεοκοπημένος μαγαζάτορας!
Διάσωση της ιδιοκτησίας! Όμως το σπίτι όπου κατοικούσαν δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Το μαγαζί που φυλάγανε δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Τα εμπορεύματα που πουλούσαν δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Ούτε το μαγαζί τους, ούτε το πιάτο που τρώγανε, ούτε το κρεβάτι που κοιμούνταν άνηκαν σε αυτούς. Απ’ αυτούς ακριβώς έμπαινε ζήτημα να σωθεί η ιδιοκτησία προς όφελος του ιδιοκτήτη που τους είχε νοικιάσει το σπίτι, του τραπεζίτη που τους είχε προεξοφλήσει το γραμμάτιο, του κεφαλαιούχου που τους είχε δανείσει μετρητά χρήματα, του εργοστασιάρχη που τους είχε εμπιστευθεί σ’ αυτούς τους λιανοπωλητές εμπορεύματα για πούληση, προς όφελος του μεγαλέμπορα που είχε παραδώσει επί πιστώσει τις πρώτες ύλες σ’αυτούς τους επαγγελματίες. Αποκατάσταση της πίστης! Μα η ξαναδυναμωμένη πίστη αποδείχτηκε ένας ζωηρός και γεμάτος ζήλο θεός, ακριβώς γιατί έδιωξε από τους τέσσερεις τοίχους του τον αναξιόχρεο οφειλέτη μαζί με την γυναίκα και τα παιδιά του, παραδίνοντας την εικονική ιδιοκτησία του στο κεφάλαιο και ρίχνοντας τον ίδιο στη φυλακή για χρέη, στη φυλακή που ξαναϋψώθηκε απειλητικά πάνω από τα πτώματα των εξεγερμένων του Ιούνη
Οι μικροαστοί είδαν με τρόμο ότι τσακίζοντας τους εργάτες, παράδωσαν τους εαυτούς τους χωρίς αντίσταση στα χέρια των πιστωτών τους. Η χρεοκοπία τους, που από το Φλεβάρη και ύστερα κέρδιζε χρόνο και που είχε φαινομενικά αγνοηθεί, κηρύχθηκε ανοιχτά ύστερα από τον Ιούνη.
Η ονομαστική ιδιοκτησία τους είχε αφεθεί απείραχτη τόσο καιρό, όσο χρειάζοταν για να τους οδηγήσουν στο πεδίο της μάχης, εν ονόματι της ιδιοκτησίας. Τώρα που είχε ξεκαθαριστεί ο μεγάλος λογαριασμός με το προλεταριάτο, μπορούσε να ξαναξεκαθαριστεί ο μικρός λογαριασμός με τον μπακάλη. Στο Παρίσι, το συνολικό ποσό των γραμματίων που εκκρεμούσε η πληρωμή τους ήταν πάνω από 21 εκατομμύρια φράγκα, στις επαρχίες πάνω από 11 εκατομμύρια. Οι ιδιοκτήτες πάνω από 7.000 εμπορικών επιχειρήσεων του Παρισιού δεν είχαν πληρώσει το νοίκι τους από το Φλεβάρη.
Karl Marx: Οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία 1848-1850.
Όσο για το Δικαίωμα στη Ζωή αδιαφορώ καθώς από μόνο του για μένα είναι μία κούφια έννοια. Αυτό το δικαίωμα αναζητεί και ο ακροδεξιός που μαχαιρώνει έναν μετανάστη ή ένας επιχειρηματίας που συνθλίβει τους εργαζόμενούς του. Το ίδιο επίσης κι ένας πολιτικάντης ή κάποιος που σου επιτίθεται για να σου αρπάξει τα πενιχρά χρήματα που έχεις στο πορτοφόλι. Το δικαίωμα στη ζωή όμως αναζητούν και οι ταξιτζήδες που απεργούν και για τους οποίους εκτοξεύεις μύδρους. Για μένα προσωπικά το δικαίωμα στη Ζωή που αναφέρεις αποτελεί συνδυασμό διαφόρων πραγμάτων. Ωστόσο ένα από τα πιο σημαντικά -θα έλεγα η αναγκαία συνθήκη- είναι το δικαίωμα στην αξιοπρεπή εργασία που τόσο αμφισβητείς λες και είναι δεδομένη πια. Και αν ο άνθρωπος δεν επιλύσει πρωταρχικά ζητήματα δε θα μπορέσει στη συνέχεια να αναπτύξει την αισθητική του.
ΥΓ Επειδή μάλλον δε γνωρίζεις τις θέσεις μας για το ΑΑΔΜ σου παραθέτω τον σχετικό σύνδεσμο για κάθε περίπτωση: http://www.kke.gr/16o_synedrio/apofash_toy_16oy_synedrioy_toy_kke_gia_to_antiimperialistiko_antimonopoliako_dhmokratiko_metopo?act=4&morf=1&tab=1
Mitsaras
22 Ιουλίου, 2011 5:31 μμ
Άσε που η επίκληση στην αισθητική από μόνη της μπορεί να μας οδηγήσει στον ολοκληρωτισμό αν δεν αποσαφηνιστεί σε ποια αισθητική ακριβώς αναφερόμαστε.
alexantro υπνοβατης οχι ακομα
22 Ιουλίου, 2011 6:09 μμ
λυπαμαι που στο λεω, δε θελω να σε προσβαλλω, αλλα η ιεραρχιση του δικαιωματος της εργασιας απεναντι στο δικαιωμα της ζωης ειναι η πεμπτουσια του φασισμου
και για να καταλαβεις τι εγραψες σου απαντω ως εξης
… για το Δικαίωμα στη Εργασια αδιαφορώ καθώς από μόνο του είναι μία κούφια έννοια. Αυτό το δικαίωμα αναζητεί και ο ακροδεξιός που λεει οτι του παιρνουν την δουλεια οι ξενοι και μαχαιρώνει έναν μετανάστη ή ένας επιχειρηματίας που συνθλίβει τους μισθους των εργαζόμενων του στο ονομα του δικαιωματος να μπορουν να εργαστουν ολοι .
Το δικαίωμα στην εργασια αναζητούν και οι νταβαντζηδες που ισχυριζονται οτι και αυτοι μια δουλεια κανουν και οτι η δουλεια δεν ειναι ντροπη , το δικαιωμα στην εργασια και οι μπατσοι, οι μπραβοι , οι λιτες που απαντουν οτι μια δουλεια βρηκαν κι αυτοι .
Το δικαιωμα στην εργασια υπηρετουν και εξασφαλιζουν τα συνδικατα της μαφιας στα λιμανια της αγωνιας
Το δικαιωμα της εργασιας και η ανθρωποιηση που δημιουργει επικαλουνται οι ναζηδες οταν δημιουργουν τα στρατοπεδα εργασιας ,ομοιως και οι σταλινικοι .
Το arbeit machct frei , απ αυτους που ομνυονται στην εργασια προκυπτει
skata stin ergasia
Μια παραξενη τρελα κατεχει την εργατικη ταξη των εθνων οπου βασιλευει ο καπιταλιστικος πολιτισμος . Αυτή η τρελα είναι η αγαπη για τη δουλεια , το θανατηφορο παθος για τη δουλεια που φτανει ως την εξαντληση των ζωτικων δυναμεων του ανθρωπου και των απογονων του.
απ τον γαμπρο του Καρολου , τον Πωλ Λαφαργκ
Ο μαρξ και ο μαρξισμος βρισκεται εντελως στον αντιποδα
δεν ειναι ολες αυτες οι μαλακιες των συνομοτων επιγονων
ειναι τα νεανικα χειρογραφα, η μπρυμερ, το μανιφεστο
αυτα που κανει το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ , ακροβατουν ανεμσα στο προσκοπισμο (κανω τη καλη πραξη της μερας) και τον απολιτικο και ανευ οριων νταβαντζιδικο συντεχνιασμο
καταντια λυπαμαι πραγματικα ,επειδη καποτε προηλθατε απ την ευγενη παραδοση του σοσιαλισμου , της ισονομιας και της ισοτητας , λυπαμαι επειδη αν και ανηκεται στην ιδια μητρα με ολους οσους αγωνιζονται ωστε καθε ανθρωπος …
να δικαιούται να όλα τα δικαιώματα και όλες τις ελευθερίες , χωρίς καμία απολύτως διάκριση, ως προς τη φυλή, το χρώμα, το φύλο, τη γλώσσα, τις θρησκείες, τις πολιτικές ή οποιεσδήποτε άλλες πεποιθήσεις, την εθνική ή κοινωνική καταγωγή, την περιουσία, τη γέννηση ή οποιαδήποτε άλλη κατάσταση., τα φτησατε ολα αυτα για να υπερασπιζεται μονο ενα πραμα , το ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ , που οταν γινεστε εξουσια ,το μετατρεψατε σε τιμωρια δια της εργασιας και σε ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ
καποια /καπου / καποτε , που δεν ειναι η Αλεκα , ελεγε
ζητήσετε δουλειά.
Αν δεν σας δώσουν ζητείστε ψωμί.
Αν δεν σας δώσουν δουλειά ή ψωμί, πάρτε το ψωμί.”
γιατι το προταγμα δεν ειναι η δουλεια ,αλλα το ψωμι (= ΖΩΗ )
και μετα θα στενοχωρηθεις οταν αναφερομαι στο Κομμα με (ω)
οκ δεν ειναι προσωπικο
alexantro υπνοβατης οχι ακομα
22 Ιουλίου, 2011 6:18 μμ
και ασε ρε Mitsara που η επίκληση στην αισθητική από μόνη της μπορεί να μας οδηγήσει στον ολοκληρωτισμό
νταξει ρε συ ειπαμε
τοσο καιρο ειμαι (ετσι νιωθω τουλαχιστον) αιχμαλωτος της αισθητικης και ηθικης δικτατοριας των καγκουρων ,στους οποιους πρωτοστατουν οι ταξιτζηδες
να πανε να γαμηθουνε ρε ,να ασπρισουν
δεν ειμαι πραχτορας αλληλεγγυης
δε πουλαω συναισθηματα, μνημη και νοηση
δε κανω πολιτικη καριερα και δεν ψαχνω ψηφοφορους
δε πιστευω σε ενα κοσμο με νταβαντζηδες
δε πιστευω σε μια πολη με ταξιτζηδες
εσεις ρε ,δεν εχετε θεση υπερ της καταργησης των ιδιωτικων ταξι,σημερα δεν ειπε η Αλεκιτσα οτι θελει να καταργηθει η ιδιοκτησια των ταξι και ναγινουν ολοι δημοσιοι υπαλληλοι καλα αμειβομενοι
τι στο διαολα υπσοστηριζεται ρε
Mitsaras
22 Ιουλίου, 2011 8:41 μμ
Όπως ανέφερα σε προηγούμενο σχόλιό μου δε παραβλέπω τον μικροαστισμό τους ούτε και αρκετά από τα κακώς κείμενα που έχουν παρουσιάσει ανά καιρούς ορισμένοι οδηγοί ταξί.
Όμως όπως εσύ δε μπορείς να μοιράσεις την αλληλεγγύη σου παντού, έτσι κι εγώ δε μπορώ να εξαπολύσω το μίσος μου αδιακρίτως.
Δε νομίζω πως υπάρχει νόημα να συνεχιστεί η κουβέντα με κάποιον που συστηματικά στρεβλώνει θέσεις, αρχές, στόχους και δράσεις ώστε να στηρίξει τον μονόλογό του. Τράβα καλύτερα να συζητήσεις με τον καθρέφτη σου.
Όσο για την ακόλουθη φράση σου:
μη περιμενεις να ειμαστε παρεα
με τετοιους ορους σιγουρα θα ειμαστε απεναντι
ΣΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΑΣ!
alexantro υπνοβατης οχι ακομα
22 Ιουλίου, 2011 9:03 μμ
ΣΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΑΣ????????
ελα ρε
😛
alexantro υπνοβατης οχι ακομα
22 Ιουλίου, 2011 9:26 μμ
εσυ παντως καποια στιγμη αναρωτησου (μη μου απαντησεις) που σταματαει η στρεβλωση γυρω απο τις θέσεις, αρχές, στόχους και δράσεις σας και που αρχιζει η πολιτικη μου αποψι (φανταζομαι επιτρεπεται να εχω) για τις θέσεις, αρχές, στόχους και δράσεις ΣΑΣ
και υστερα τραβα να τοπεις σαν παραπονο σε αυτους που δεν γραφεται ΣΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΣΑΣ!… στους μαγκνιφισαν συντροφους ταξιτζηδες 🙂
Narrator
22 Ιουλίου, 2011 11:01 μμ
Ξέρετε πολύ καλά ότι αυτές τις θεωρητικές συζητήσεις τι είπε ο Μαρξ και τι είπε ο Σπένσερ τις βαριέμαι όσο τίποτα στον κόσμο.
Αλλά ρε στεφάνι μου, το πρόβλημα με τους ταξιτζίδες είναι ο μικροαστισμός τους;;
Ώρες ώρες νιώθω ότι ζω σε διαφορετική πραγματικότητα.
Χρησιμοποιώ ταξί σχεδόν κάθε μέρα. Άμα βρω ένα σωστό επαγγελματία στους 100 νομίζω ότι μου κάνουν καμιά πλάκα από τον ANT1.
To θέμα δεν είναι να ανοίξει ή όχι το επάγγελμα. Καλύτερα να τους «κλείσουν» όλους.
lot-lot
22 Ιουλίου, 2011 8:51 μμ
Άσε μας ρε Μητσάρα που θα χαϊδεύουμε τα αυτιά των παιδοβούβαλων. Δεν πολιτευόμαστε για να φοβόμαστε μην χάσουμε τα ψηφαλάκια.
Όταν έκλεινε το ΠΑΜΕ το λιμάνι, μόνο τρομοκράτες δεν σας βγάλανε.
Τώρα με τους ταξιτζήδες, όλοι το πολιτικό φάσμα σούζα. Έλεος έχουμε τον ελέφαντα μέσα στο δωμάτιο, και δεν μπορούμε να σχολιάσουμε. Έπρεπε το επάγγελμα των ταξιτζήδων να είναι τόσο κλειστό εξ αρχής; Αυτό είναι το ερώτημα.
Αυτή η συναλλαγή έχει διαστρεβλώσει τον συνδικαλισμό σε τέτοιο σημείο που ζέχνει.
Mitsaras
22 Ιουλίου, 2011 9:08 μμ
Δηλαδή όταν κλείνουμε τα λιμάνια δε φοβόμαστε μη χάσουμε κανά ψήφουλο ενώ τώρα το κάνουμε για να μαζέψουμε κανά τέτοιο. Θα μας τρελάνεις ρε Λοτέα? Το ερώτημά σου δε θα έπρεπε να είναι αν έπρεπε να είναι κλειστό εξαρχής καθώς αυτό πιθανόν να σχετίζεται με γενικότερες κρατικές πολιτικές της εποχής οι οποίες προστάτευαν κάποιες ειδικότητες όχι τόσο για συντεχνιακούς λόγους αλλά και για οικονομικούς, όπως η παροχή κινήτρων για την έναρξη κάποιου επαγγέλματος. Το ερώτημά λοιπόν θα έπρεπε να είναι αν θα κερδίσει η κοινωνία συνολικά από την απελευθέρωση του επαγγέλματος και την επικράτηση των μεγάλων εταιριών?
Capybara
22 Ιουλίου, 2011 10:28 μμ
Από που έχεις βγάλει το συμπέρασμα ρε Λοτέα ότι όποιος υπερασπίζεται τους ταξιτζήδες κερδίζει ψηφαλάκια και δε χάνει;
Μου φαίνεται πολύ απίθανο η Αλέκα να πιστεύει στη λαϊκή δοξασία για την πολλαπλασιαστική (των ψήφων) δύναμη του ταριφικού μπίρι-μπίρι.
Ειλικρινά, πιστεύεις ότι η Αλέκα νομίζει ότι επειδή τους στήριξε, από αύριο εκατοντάδες ταξιτζήδες θα αρχίσουν να λένε στους πελάτες τους να ψηφίσουν ΚΚΕ;
Όσο για το ότι όλες οι πολιτικές πτέρυγες κάθονται σούζα, λόγω του φόβου του πανίσχυρου ταριφικού λόμπυ (ούτε στους σιωνιστές των ΗΠΑ δεν έχουν αποδωθεί τόσες υπερφυσικές δυνάμεις) αυτό διαψεύδεται από την παρακολούθηση έστω και ενός λεπτού από τα δελτία ειδήσεων και τις οιμωγές για τις ζημιές στον τουρισμό (το τελευταίο αποκούμπι της χειμαζόμενης οικονομίας μας) που θα ακούσεις.
Η ταύτιση του κάθε ταξιτζή με τον ιδιοκτήτη των 50 ταξί, ο παραλληλισμός με τον εμπορικό αέρα και η υπόθεση ότι ο έμμισθος ταξιτζής θα παίρνει περισσότερα από μια εταιρεία ταξί (σε συνθήκες ολιγοπωλείου) απ’ ότι από έναν κατεργάρη ιδιοκτήτη, νομίζω πως θέλουν καλύτερη τεκμηρίωση. Πιστεύω ότι έχεις αφεθεί να σε παρασύρει η αντιπάθειά σου για τον όχι και τόσο συμπαθή κλάδο…
lot-lot
22 Ιουλίου, 2011 11:18 μμ
Ε λοιπόν ναι τους σιχαίνομαι. Ένα μήνα που είχα στραμπουλήξει το πόδι μου και αναγκαστικά είχα πέσει στα νύχια τους για να πηγαίνω στη σχολή, μου σπάσανε τα νεύρα όσο δεν πάει. Όλο προσβολές και κλεψιές. Να πάνε να χεστούνε. Ας προσέχανε. Αν μπούνε εταιρίες που λέει και ο Μητσάρας, μπορεί να ξεμπιχλιάσουνε και λίγο.
iordanoglou
22 Ιουλίου, 2011 11:38 μμ
Τι σου λέγανε;
Capybara
23 Ιουλίου, 2011 12:20 πμ
Το κατάλαβα ότι τους σιχαίνεσαι. Σεβαστόν, άλλωστε παρόμοιες εμπειρίες πιστεύω ότι έχουμε όλοι από τη φάρα τους. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι ΚΚΕ & ΣΥΡΙΖΑ λαϊκίζουν ούτε ότι πρέπει για να μη λαϊκίζουμε να ζητάμε από τις εταιρείες να τους ξεμπιχλιάσουν ή από το Θεό να τους κάψει.
μοτοσυκλετιστής
23 Ιουλίου, 2011 12:23 πμ
τι ψάχνεις τώρα κι εσύ…την κακομεταχειρίστηκαν
μοτοσυκλετιστής
23 Ιουλίου, 2011 12:24 πμ
Στον Ιορδάνογλου πήγαινε αλλά έπεσε το γνωστό τρωκτικό στις ρόδες μου.
vassozacharof
20 Ιουλίου, 2011 9:08 μμ
Αυτό που συμβαίνει παράλληλα είναι ακριβώς η κυριαρχία μιας τρόπον τινά αντι-λαϊκιστικής λογικής, που –συνειδητά ή ασυνείδητα, από πρόθεση ή από σπόντα– θέτει τον λαό στο περιθώριο. Μιας υπερβολικά τεχνοκρατικής αντίληψης για την πολιτική, που την υποβιβάζει σε απλή διαχειριστική υποχρέωση, γυμνή από τα στοιχεία της διαφορικής επιλογής, της ανοιχτής δημοκρατικής απόφασης, έρμαιο «αντικειμενικών» γνωματεύσεων και υποδείξεων των κάθε λογής «ειδικών» και «τεχνοκρατών», από τους επικοινωνιολόγους μέχρι τους «ανεξάρτητους» κεντρικούς τραπεζίτες, που πάντα ξέρουν καλύτερα, πριν από μάς για μάς. Δεν καταλήγουμε, όμως, έτσι σε μια απο-πολιτικοποιημένη δημοκρατία –μια μεταδημοκρατία θα πει ο Colin Crouch–[1], μια δημοκρατία που προσιδιάζει απλώς σε ταξινομική συνθήκη, σε αστυνομική (με την έννοια που χρησιμοποιεί τον όρο ο Jacques Rancière) [2] λειτουργία ή διοικητική υποχρέωση; Μια μεταδημοκρατία όπου ο πολίτης και το λαϊκό-δημοκρατικό υποκείμενο αντικαθίστανται από τον «πελάτη» μιας στοχευμένης πολιτικής εκστρατείας, τον παθητικό καταναλωτή ενός πολιτικού «προϊόντος» ή ακόμα και τον (δια της αποχής πλέον εκφραζόμενο) εκλογικό «όμηρο» μιας ανοιχτά πια διακηρυγμένης «κατάστασης εκτάκτου ανάγκης
Απο τα ΕΝΘΕΜΑΤΑ
http://enthemata.wordpress.com/2010/12/20/katsabekis/#more-2405
vassozacharof
20 Ιουλίου, 2011 11:15 μμ
Σχολιαζοντας το μερος αυτου του κειμενου απο τα Ενθεματα, θεωρω οτι ο αντι-λαικισμος
παριστα μια αλλη μορφη λαικισμου( που στοχευει παλι σε εξαπατηση του λαου, οτι δλδ οι τεχνοκρατες και οι οικονομολογοι ξερουν καλυτερα απο τους πολιτικους) , πιο επικινδυνου απο τον παραδοσιακο ,γιατι ακριβως ο ηγεμονας η το σωμα των αντιπροσωπων ειναι ο ΚΑΝΕΝΑΣ….εχουν υποκατασταθει ολοι αυτοι απο συντονιστες-διαχειριστες του συστηματος εξουσιας….ειναι το τελος της πολιτικης
οπως την ξεραμε.
demonio
20 Ιουλίου, 2011 10:30 μμ
Για μενα λαικισμος ειναι η επικοινωνια μεσα απο διαφημιστικα σλογκαν (που σκοπο εχουν να πουλησουν ενα προιον) και το αλλο ακρο του διπολου (αν βεβαιως δεχτουμε πως η σχεση ειναι διπολικη….ειναι ομως;) ειναι η επικοινωνια μεσα απο κουβαριασμενα σεντονια λεξεων πλεγμενα απο απειρες ινες ακαθοριστης συστασης, προελευσης και ποιοτητας.
lot-lot
20 Ιουλίου, 2011 10:57 μμ
Ώστε αυτούνα τουν Λάκλαου διάβαζες πρόεδρα και έγινες έτσι; 😛
lascapigliata
21 Ιουλίου, 2011 12:45 πμ
Τρολιά αλά Μανδραβέλης απίστευτη 😀
http://blogs.forbes.com/billfrezza/2011/07/19/give-greece-what-it-deserves-communism/
iordanoglou
21 Ιουλίου, 2011 1:21 πμ
Είναι θεός ο τύπος…
«As wrenching as it will be we can take comfort in the fact that Greece doesn’t have much of an economy to disrupt. The only Greek industry that’s worth a damn is tourism, rapidly collapsing as travelers get tired of being stranded by strikes while dodging Molotov cocktails. The rest of us can find plenty of other sources of lamb chops, yogurt, and olive oil. They crushed the concept of private property long ago under the burden of environmental, cultural, and social regulations that govern land use. Wouldn’t it be instructive to let them have a go at building a workers’ paradise to remind us what state enforced equality looks like?»
«…The uneasy peace that has existed since the colonels were booted merely masks underlying tensions as every Greek worries, is someone else working fewer hours than I am?»
«…it’s time for modern Greeks to take a good hard look at themselves. What have they done for the world lately? More importantly, what are they prepared to do to help themselves? If they can’t face that question then it’s time to sing the Internationale».
Γαλαξιάρχης (Zaphod)
21 Ιουλίου, 2011 2:56 πμ
Πίστευα ότι ο Πάσχος θα έτρωγε το καπέλο του αν μάθαινε ότι ένα πατριωτάκι από «Αστόρια» τον σκίζει σε ορθοπολιτική τρολιά, μέχρι που μου επισήμανες ότι τον έκανε τουίτ ο ίδιος ο Πάσχος. Περιττό να σου πω ότι έκανα favorite.
KαραLOL! Έχει πιαστεί το στομάχι μου από το γέλιο. 😀 😀 😀
Narrator
22 Ιουλίου, 2011 5:47 μμ
Έχω πεθάνει με τα σχόλια!!
The demonstrators are fascists not communists. The modern Communist Party is in practice a fascist party. It is the result of the violent replacement of the party’s leadership by the Russian sosialfascists in 1956 and has nothing to do with the party of the resistance in WW2. The only real democratic and left party in Greece that has predicted all of the world political developments is the small party of OAKKE that the regime tries desperately to silence
Νομίζω άρθρο και απαντήσεις αξίζουν δική τους ανάρτηση! χαχαχα!
Spin
21 Ιουλίου, 2011 2:20 πμ
as travelers get tired of being stranded by strikes while dodging Molotov cocktails. και μετά then it’s time to sing the Internationale. άρα είναι α καπέλα ο τύπος 😀
Σκληρο-Πυρηνικός Φυσικός
21 Ιουλίου, 2011 3:29 πμ
Ναι.
Πολύ ωραία η θεωρητική σας συζήτηση.
Μπορώ να πω ότι ζήλεψα τις γνώσεις σας.
Βέβαια, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, θεωρώ πως όλη η κουβέντα γίνεται περί όνου σκιάς.
Χεστήκαμε (sic) για τους ορισμούς, ή για τα πλαίσια μέσα στα οποία ορίζει ο κάθε αναλυτής της κοινωνικής Μηχανικής τη λέξη «Λαϊκισμός».
Θεωρώ πως δε χρειάζεται και πάρα πολλή ανάλυση (τουλάχιστον όχι για την πλειοψηφία του κόσμου, που δεν ενδιαφέρεται να κάνει διατριβή πάνω στην κοινωνιολογία) .
Λαϊκισμός = κάτι που *φαίνεται* λαϊκό, αλλά δεν είναι.
Όσο για τον «λαό», θα συμφωνήσω: είναι κενό σημαίνον.
Όταν όμως κατεβαίνει στο δρόμο να διεκδικήσει τα αυτονόητα δικαιώματά του,δεν είναι και τόσο δύσκολο να τον ορίσεις…
Είναι απλά ο λαός .
— Σκατά στον τάφο του Παπουτσή–
— Σκατά στα μούτρα του ΜΑΤατζή —
vassozacharof
21 Ιουλίου, 2011 3:34 πμ
ο αρχηγός του ισραηλινού πολεμικού ναυτικού αναμένεται να παρασημοφορηθεί σε σεμνή τελετή από τον έλληνα υπουργό για την σύλληψη του καταζητούμενου Β. Πισσία και των άλλων 15 μελών του Dignite …lol!
και μια 7φωτο λυχνια δωρο….!
Σκατα στα μουτρα τους….και στον ταφο τους.
katy
21 Ιουλίου, 2011 7:23 πμ
«Το μυστικό του δημαγωγού, είναι να γίνεται τόσο ηλίθιος, όσο οι ακροατές του, ώστε να πιστεύουν, ότι είναι το ίδιο έξυπνοι μ’ αυτόν».
Karl Kraus (1874-1936), Αυστριακός συγγραφέας και δημοσιογράφος, γνωστός για το σατυρικό του στυλ.
simon
21 Ιουλίου, 2011 9:08 πμ
«ότι υπάρχει μόνο ένας τρόπος να κυβερνηθεί η ΕΕ (αλλά και τα κράτη–μέλη της) και αυτός ο τρόπος είναι γνωστός μ ό ν ο στους τεχνοκράτες»…
«Αυτοί που αρπάνε το φαϊ απ’ το τραπέζι
κηρύχνουν τη λιτότητα.
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα
ζητούν θυσίες.
Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους
για τις μεγάλες εποχές που θα ‘ρθουν.
Αυτοί που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο
λένε πως η τέχνη να κ υ β ε ρ ν ά ς το λαό
είναι πάρα πολύ δύσκολη
για τους ανθρώπους του λαού».
Μπέρτολντ Μπρέχτ
parameterλ
21 Ιουλίου, 2011 1:59 μμ
«Λαϊκισμός είναι η καταφυγή σε φιλολαϊκά συνθήματα που αγγίζουν αποκλειστικά το θυμικό…»
και παρακάμπτουν το λογικό. Ως περιεχόμενο της ρητορικής του (αντί-) λαϊκισμού, που γράφει κι ο ιορδάνογλου, προσδιορίζεται η επίκληση στο συναίσθημα των ανθρώπων από αυτόκλητους ή αυτοπροσδιοριζόμενους τεχνοκράτες. Από αυτή τη ρητορική σκόπιμα εξοβελίζεται ο πραγματικός πολιτικός λόγος, καθώς αποτελεί τον υπ΄αριθμό 1 στόχο. Πολύ απλά η πολιτική ακολουθεί τα συμφέροντα.
Έγραφε ο Νικολό Μακιαβέλι:
«Τα πλήγματα πρέπει να επιφέρονται όλα ταυτόχρονα, ώστε, όντας λιγότερο αισθητά, να ενοχλούν λιγότερο»
Επίσης, ο Μίλτον Φρίντμαν προς τον Πινοσέτ σε επιστολή, 21 Απριλίου 1975:
«Αν υιοθετηθεί η προσέγγιση του σοκ, πιστεύω ότι θα πρέπει να ανακοινωθεί δημόσια και λεπτομερώς, ώστε να επενεργήσει πολύ σύντομα. Όσο πιο ενημερωμένος είναι ο πληθυσμός τόσο περισσότερο θα διευκολύνουν οι αντιδράσεις του την προσαρμογή».
Αντεπανάσταση και αντιλαϊκισμός
LAGARTSAS-A
22 Ιουλίου, 2011 6:33 μμ
Η πολιτική είναι ταυτόσημη με το λαϊκισμό. Η ποιότητα του λόγου της εξαπάτησης παραλλάσσει μόνο.
Όλοι όσοι ασχολούνται με την πολιτική είναι λαϊκιστές. Εκτός από αυτούς που είναι κριτές και πολέμιοι της πολιτικής σε λόγο και πράξη.
iguana
26 Ιουλίου, 2011 1:25 μμ
μπουρδες² και κοινοτυπίες³